Πολιτική αναμέτρηση στο σαλόνι των αγροτών στο Παρίσι. (Ελεύθερος Τύπος 29.02.2024)

Πολιτική αναμέτρηση στο σαλόνι των αγροτών στο Παρίσι. 

Το σαλόνι των αγροτών στο Παρίσι είναι πολιτικο βαρόμετρο στην Γαλλία. Από την εποχή ήδη των , Μιτεράν,Σιράκ ,κάθε επίσκεψη πολιτικού ηγέτη έδειχνε τις πολιτικές εξελίξεις. Δεν υπάρχει πολιτικός ηγέτης, κυβέρνησης ή αντιπολίτευση στην Γαλλία, που δεν θα επισκεφθεί το σαλόνι δοκιμάζοντας έτσι την δημοφιλια του. Ανάλογα λοιπόν έπραξε κι ο Γάλλος πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν. Ειδικά μετά τις πρόσφατες κινητοποιήσεις των αγροτών η παρουσία του ήταν αναμενόμενη για να φωτογραφηθεί οι αντιδράσεις τους.
Και τις βίωσε προσωπικά.
Από την στιγμή που έφτασε στο Σαλόνι ο Μακρόν, ένα κλίμα δυσαρέσκειας και διαμαρτυρίας εναντίον του εκφράστηκε με εμφανή τρόπο. Μανικες με νερό, γιαούρτια κι αλλού τύπου ζαρζαβατικα έφταναν πάνω η δίπλα στον Γάλλο πρόεδρο ενώ σφυρίγματα αποδοκιμασιας και οι κραυγές " Μακρόν παραιτησου" δονουσαν την ατμόσφαιρα.
Τι έκανε λοιπόν ο Γάλλος πρόεδρος; Άνοιξε συζήτηση με τους διαμαρτυρομενους αγρότες. Προσπάθησε ομολογουμένως να τους εξηγήσει πολλά πράγματα. Αλλά οι αγρότες δεν πείστηκαν,ούτε για τις " πρασινες" αλλαγές της Ευρώπης που τους οδηγούσαν στην φτώχεια, ούτε για την ανάγκη να δοθούν τόσα εκατομμύρια για την Ουκρανία. Μπροστά στο αδιέξοδο και στον κίνδυνο να χάσει ο Γάλλος πρόεδρος τελείως το κύρος του ,άρχισε να τους κατηγορεί γι'ακροδεξιους ,για οπαδούς της Λεπέν.
Από την άλλη μεριά η άφιξη στο σαλόνι του αρχηγού του κόμματος της Λεπέν του νεαρού Jordan Bardela, συνοδεύτηκε από χειροκρότημα, επευφημιες, επιδοκιμασιες. Ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακή η θετικη ανταπόκριση προς τον νεαρό πολιτικό και μελλοντικό πρωθυπουργό αν στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές νικήσει η Μαρίνα Λεπέν.
Αυτές οι δύο προαναφερθεισες εικόνες δείχνουν και το πολιτικό κλίμα που διαμορφώνεται στην Γαλλία. Το σαλόνι των αγροκαλλιεργιτων δείχνει και τις δύο κυρίαρχες τάσεις: από την μια αυτή της παγκοσμιοποιησης του Μακρόν και των διαδόχων του που θα δώσουν την μάχη ( Έντουαρντ Φίλιπ η Γκάμπριελ Ατταλ) και από την άλλη η Μαρίνα Λεπέν με τον Jordan Bardela και όσους από τα κεντροδεξιά συσπειρωθουν γύρω της.
Όπως το 2019 η πλευρά Μακρόν κι οι Μακρονιστες ψάχνουν το μετωπική σοκ με την Λεπέν. Η ακρότητα της σύγκρουσης μοιάζει ναναι η στρατηγική τους. Γιατί όλοι αυτοί σήμερα οι κεντροαριστεροι που ουρλιάζουν εναντίον του Μακρόν θαναι επίσης οι πρώτοι που θα ουρλιάζουν εναντίον της Λεπέν .
Κι οι δύο αντίπαλες πλευρές δείχνουν να προσπαθούν να μαζέψουν ψήφους από την κυρια ιδεολογική δεξαμενή τους. Οι Μακρονιστες από την αριστερά και την νεοφιλελευθερη δεξιά, η δε Λεπέν από την λαϊκή δεξιά, την άλλοτε κομμουνιστική αριστερά, ( τις άλλοτε εργατικές συνοικίες που πλήττονται από τα φτηνά μεταναστευτικα χερια) και την κεντροδεξιά.
Τρις μήνες πριν τις ευρωεκλογές τα δύο στρατόπεδα ετοιμάζονται να περάσουν τις πρώτες εξετάσεις της αναμέτρησης τους . Οι Ευρωεκλογές ουσιαστικά κατά ένα τρόπο στην Γαλλία είναι το πρώτο δείγμα που θα δείξει και την στρατηγική που οι αντίπαλες πλευρές θ'ακολουθησουν. Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είναι η άτυπη εισαγωγή της σε τρία χρόνια σκληρής πολιτικής προεδρικης τους αντιπαραθεσης.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Επειγον δημογραφικό πρόβλημα στην Γαλλία. (Ελεύθερος Τύπος 22.02.2024)

Επειγον δημογραφικό πρόβλημα στην Γαλλία.

 

Η Γαλλία ως πρόσφατα θεωρείτο η χώρα όπου γεννιόνται πολλά μωρά. Κι αυτό ήταν καλοδεχουμενο για την εν γένει δημογραφικά της χώρας. Τα τελευταία όμως χρόνια παρατηρείται μια μείωση των γεννήσεων σε σημείο που ο πρόεδρος Μακρόν μίλησε για δημογραφικό πρόβλημα. Τι ακριβώς συμβαινει; Ας δούμε πρώτα την στατιστική.
Το 2023 γεννήθηκαν 678.000 μωρά στην Γαλλία. Δηλαδή 6,6% λιγότερα σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο. Σε σχέση δε με το 2010 υπάρχει μια μείωση γύρω στο 20%. Πρόκειται για Ιστορική μείωση από το τέλος του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου και την ίδρυση της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας από τον Ντεγκωλ. Αυτό δηλώνει επίσης την μείωση της γονιμότητας.
Το προαναφερθέν στατιστικό γεγονός φέρνει την Γαλλία αντιμέτωπη με μια διπλή πραγματικότητα: από την μια δηλαδή έχει την μείωση της νεολαίας της κι από την άλλη έχει την ιλιγγιώδη αύξηση της μετανάστευση κι ότι αυτή φέρνει με την υπεργεννητικοτητα των μεταναστών.
Πρόκειται για μια σταδιακή πολιτισμική μετάλλαξη, η οποία εκτός της αλλοίωσης της ως τώρα γνωστής γαλλικής ταυτότητας και πολιτιστικής μνήμης, έχει επίσης άμεσες κοινωνικές συνέπειες που αφορούν τον αργό θάνατο του Γαλλικού μοντέλου του κράτους πρόνοιας, την κατάρρευση του συστήματος των συντάξεων και ακόμη αλλοίωση του συστήματος της υγείας.
Είναι πλέον περισσότερο από ποτέ προφανές ότι όλη αυτή η φιλοσοφία του μοντέλου της παγκοσμιοποιησης ,μια φιλοσοφία που δίνει προτεραιότητα στο ατομικό πρότζεκτ, στον δικαιωματισμο σε σημείο να γίνεται λόγος για απολυταρχισμο των προσωπικών δικαιωμάτων, η ακόμη μια φιλοσοφία που θέλοντας να"σωσει"την γη ωθεί τους ανθρώπους σε εξαφάνιση, αυτή λοιπόν η φιλοσοφία δοκιμάστηκε κι απέτυχε. Ξαφνικά όλοι στην Γαλλία αναρωτιωνται " Τι θα γίνει στο μελλον; που παμε; ποιοι θα έρθουν μετά από εμας;". Ο σε Γάλλος πρόεδρος Εμανουελ Μακρον, πριν ένα περίπου μήνα έθεσε ανοιχτά κι επίσημα το θέμα της δημογραφικής επείγουσας ανάγκης, της "ανα-γενητικοτητα" όπως ήταν ο όρος που εχρησιμοποιησε. Πως όμως μπορεί να γίνει αυτο;
Η πιο εύκολη λύση που προέρχεται από τις δεξιές κι αριστερές ελίτ της χώρας είναι να λυθεί το δημογραφικό μέσα από τους μεταναστες. Η πρόσφατη όμως έρευνα έδειξε, μεσα από έγκυρη δημοσκόπηση,ότι το 80%των Γάλλων αρνούνται την μέσω μεταναστευτικου λύση του δημογραφικού. Κι αυτό το λαμβάνει υπόψιν του ο Μακρόν ενόψει ειδικά ευρωεκλογών κι εν συνεχεία προεδρικών .
Τι μένει λοιπον; Εκτός από την δημιουργία κινήτρων για την βοήθεια κι αύξηση της γεννητικοτητας ,υπάρχει κι ο δρόμος που το 85%των Γάλλων ζητούν. Να εμποδίσει η ανεξελεγκτη μετανάστευση, ν'αρχισουν οι πραγματικές επαναπροωθησεις και κυρίως να αλλάξει συνταγματικά το " δικαίωμα εδαφους" ως απόκτηση της Γαλλικής υπηκοότητας. Ο έλεγχος της μεταναστευτικης επέλασης είναι ένας από τους πιο καθοριστικός θεμέλιος λίθους της Γαλλικής επαναφοράς,ταυτοτικα,πολιτιστικά,ιστορικά . Ήρθε η ώρα να ξεκινήσει. Ολα τα στοιχεία ενός νέου πολιτικοκοινωνικου ανέμου το δείχνουν.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής

Πράσινος δογματισμός και Μακρόν. (Ελεύθερος Τύπος 08.02.2024)

Πράσινος δογματισμός και Μακρόν.

 

Θεωρητικά οι οικολόγοι κι οι αγροκαλλιερητες, οι αγρότες με πιο απλά λογια, θαπρεπε να βρίσκονται στο ίδιο μέτωπο προστασίας του περιβάλλοντος. Θαπρεπε να δίνουν κοινό αγώνα για την φροντίδα της Φύσης και την ποιότητα ζωής. Θαπρεπε......
Να όμως που δεν είναι έτσι. Στις τελευταίες και πρόσφατες ευρωπαϊκές κινητοποιήσεις κι ειδικά στην Γαλλία που τα έζησα από κοντά τα γεγονότα, οι αγρότες κι οι οικολόγοι στάθηκαν απέναντι ο ένας με τον άλλον ως αντίπαλοι. Που οφείλεται αυτό το παραδοξο; Γιατί περί παραδόξου ακούγεται λογικά.
Ας το δούμε.
Οι πράσινοι εδώ και κάποια χρόνια θεωρούν ότι το πρόβλημα της κλιματικής αλλαγής οφείλεται το ότι στην Ευρώπη δεν υπάρχει εκσυγχρονισμός των μηχανισμών της παραγωγής. Που σημαίνει ότι πχ κάποια φάρμακα που χρησιμοποιούν οι αγρότες, η οι ποσότητες που πρέπει να παράγονται η τα μηχανήματα που χρησιμοποιούνται , η χρήση κάποιων φυσικών προϊόντων ( πχ γάλα τυρί,κρέας κλπ)κλπ, ενοχλούν το περιβάλλον με τον τρόπο που γίνονται.
Από την άλλη οι αγρότες έχουν μια " οργανικη"σχεση με την γη , είναι η "μητερα" τους το σπίτι τους ,η ταυτότητα τους. Δεν δέχονται μαθήματα γιατί γνωρίζουν την γλώσσα και τα μυστικά της γης ,έχουν αυτήν ιδιαίτερη επικοινωνία που στερούνται όλοι οι άλλοι.
Πως θα δεχτούν λοιπόν τα οποία μέτρα τους προτείνει " η πράσινη αναπτυξη", οι οικολόγοι, οι οποίοι δεν έχουν καμμια σχέση με την γη κι ίσως κάποιοι από αυτούς ναχαν κάποιον παππού αγρότη. Οι περισσότεροι είναι σε γραφεία κι αντιμετωπίζουν γραφειοκρατικα και θεωρητικά το θέμα ενώ οι αγρότες βιωματικά.
Αυτοί οι τελευταίοι δεν αρνούνται τον οποιονδήποτε εκσυγχρονισμο. Όμως δεν θέλουν στο όνομα του να πεινάσουν,να ξεριζωθουν, δεν θέλουν να ζουν με 800 ως 1000 ευρώ τον μήνα, ούτε να θεωρούνται υπαίτιοι της κλιματικής αλλαγής επειδή τους θεωρεί μια πλευρά η πιο παγκοσμιοποιημενη της οικολογίας και της πράσινης ανάπτυξης. Εξ ου κι ο ξεσηκωμός. Υπάρχει ένα γενικό αίσθημα μείωσης ποιότητας ζωής στους αγρότες. Κι έφτασαν στα όρια τους.
Το πρόβλημα αυτό πρέπει να το αντιλήφθηκε ( έστω και σαν τακτική στρατηγικης) ο Γάλλος πρόεδρος και με τις πρόσφατες αποφάσεις του γύρισε προς το παρόν την πλάτη του στους οικολόγους και έβαλε στην άκρη προς το παρόν το σχέδιο της πράσινης ανάπτυξης.
Επίσης έγινε πλέον κατανοητό ότι πίσω από τον πράσινο δογματισμό κρύβεται ένα πολιτικό σχέδιο που επιδιώκει την απο-αναπτυξη, που μάχεται την οικονομία της αγοράς, που είναι δυσπιστο στις τεχνολογικές καινοτομίες. Άρα γίνεται κατανοητό ότι οι αγρότες είχαν σοβαρές αιτίες να ξεσηκωθουν. Ο δε Μακρόν ορθά έπραξε να τους ακούσει και να δικαιώσει τα βασικά τους αιτήματα .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής ,εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Γαλλια: ο καθρέφτης των Ευρωπαϊκών εξελίξεων. (Ελεύθερος Τύπος 01.02.2024)

Γαλλια: ο καθρέφτης των Ευρωπαϊκών εξελίξεων.

Συνηθίζεται να λέγεται σε πολιτικό επίπεδο ότι η Γαλλία είναι το βαρόμετρο των Ευρωπαϊκών εξελίξεων. Και δεν είναι λάθος. Ο,τι γίνεται πολιτικά στην χώρα του φωτός είναι προάγγελος του τι θα συμβεί σε γενικές γραμμές στην Ευρώπη. Μέσα από αυτήν την οπτική μπορεί να ιδωθει το πρόβλημα της αγροκαλλιεργειας ,το μεταναστευτικο η το της παιδείας στην Γαλλία.
Στην πρώτη περίπτωση η αγροτική κρίση δεν είναι μόνο γαλλική υπόθεση. Τα αιτήματα κι οι ανησυχίες των Γάλλων αγροτών είναι ευρωπαϊκές υποθέσεις. Όταν για πχ. Οι Γάλλοι αγρότες φωνάζουν για περιορισμό της παραγωγής προϊόντων τους στο όνομα της οικολογικής ανάπτυξης, όταν διαμαρτυρονται για τον αθέμιτο ανταγωνισμό προϊόντων άλλων χωρών που παράγονται σε δίχως κοινοτικους περιορισμούς περιβάλλον και μη σεβομενοι τους κανονες ποιοτικής παραγωγής ( όπως το ισπανικό bio) , όταν κοντολογίς φωνάζουν ότι λόγω της κατάστασης κινδυνεύουν να κλείσουν τις παραγωγικές τους μονάδες αυτό το ζήτημα δεν είναι μόνο γαλλικό. Είναι Ευρωπαϊκό. Γιατί στα πλαίσια της ελεύθερης ανταλλαγής προϊόντων ή ζημιά που μπορεί να συμβεί είναι ευρωπαϊκή. Η γη έχει ανάγκη καλλιέργειας, φροντίδας, ποιοτικης σπορας κι όχι εγκατάλειψης για να δώσει τους αναγκαίος καρπούς της.
Στην δεύτερη περίπτωση, αυτή του μεταναστευτικου. Ο Γαλλικός λαος σε ποσοστό 83% περίπου στην τελευταία δημοσκόπηση, έδειξε ότι θέλει έλεγχο του μεταναστευτικου, ότι δεν αντέχει άλλο την παρατυπη μετανάστευση, ότι ναι μεν δεν αρνείται την είσοδο των ξένων, αλλά θέλει να μην είναι στο έλεος των εμπόρων της παράνομης μεταναστευσης. Ενα μεγάλο μέρος μάλιστα του Γαλλικού λαού έχει , δυστυχώς και όχι πάντα ορθά, το μεταναστευτικο με την ασφάλεια των πολιτών. Αυτού του είδους το αίτημα δεν είναι μόνο γαλλικό είναι ευρωπαϊκό. Αντίστοιχο κλιμα υπάρχει και στ'αλλα ευρωπαϊκά κράτη και η θέση της Γαλλίας σε αυτά τα ζητήματα επηρεάζει το ευρωπαϊκό μέλλον.
Στην τρίτη περίπτωση αυτήν της παιδείας, υπάρχουν ζητήματα σοβαρά στην Γαλλία, ζητήματα που ο Γάλλος πρωθυπουργός τα έθεσε προς λύση ακολουθώντας την παλιά δοκιμασμένη συνταγή. Αναβάθμιση σπουδών,επιστροφή της Αριστείας, απαγόρευση της ισλαμική μαντυλας, επιστροφή της σχολικής ενδυμασίας, έπαρση σημαίας, ανάκρουση κάθε μέρα του εθνικού ύμνου και σε πολλές περιπτωσεις της προσευχης, δικαίωμα χρήσης ηλεκτρονικών μηχανών μόνο για συγκεκριμένες ώρες κλπ.
Αυτή η συντηρητική στροφή της Γαλλικής κυβέρνησης και κοινωνίας είναι ταυτόχρονα κι ευρωπαϊκή. Απέναντι στην επίθεση της Αμερικανικής αριστεράς του πολιτικά ορθόν και του α-ταυτοτικου, που η παγκοσμιοποιηση θέλησε να επιβάλλει, η Γαλλία κι ως γνωστόν η Ευρώπη στην πλειοψηφία της σήμερα απαντά με επιστροφή του ταυτοτικου ,των εθνικών συμβόλων και με μια αίσθηση ανάγκης καλλιέργειας των ριζών. Οι ρίζες της γης κι αυτές της παιδείας χρειάζονται να καλλιεργηθουν εκ νεου για να ξαναδωσουν καρπούς μοιάζει να μας λέει η Γαλλία με τις συνεχείς της εκπαιδευτικες δράσεις οι οποίες έχουν υποχρεώσει σε αλλαγή πλεύσης την γαλλική κυβέρνηση. Κι αυτή η στάση αφορά την Ευρώπη είναι Ευρωπαϊκή. Το τι γίνεται στην Γαλλία είναι ο καθρεφτης των ευρωπαϊκών εξελίξεων. Ας το χωνεψουμε καλά. Κι ο τι κερδίσει στην Ευρώπη ο Μακρόν για την Γαλλία είναι ταυτόχρονα κι Ευρωπαϊκό κέρδος.
Δημοσθένης Δαββετας καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης,ποιητής, εικαστικός,γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Η εξεγερση των Γαλλων αγροτων. (Ελεύθερος Τύπος 25.01.2024)

Η εξεγερση των Γαλλων αγροτων.

 

Αυτές τις μέρες οι διαδηλώσεις των Γάλλων αγροτών έχουν μπει στην πρώτη γραμμή της Γαλλικής κι Ευρωπαϊκής επικαιροτητας.Σε συνδυασμό με τον ξεσηκωμό των Γερμανών,Ολλανδών,Βελγων ,Πολωνων και ενδεχομένως σύντομα Ιταλών αγροτών, νομίζει κάποιος ότι ζει μέσα στο μυθιστόρημα του διάσημου Γάλλου συγγραφέα Ουελμπεκ," Σεροτονινη" που δημοσιεύτηκε το 2019.
Όπως διαβάζουμε στις σελίδες του βιβλίου για τα προβλήματα και την δυσφορία των αγροτών, άλλο τόσο ανάλογο κλίμα βρίσκουμε σήμερα μεταξύ των Γάλλων κι Ευρωπαιων αγροτών σε σχέση με τις διαταγές και την αγροτική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Που οφείλεται αυτή η κριση; Ποια είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της;
Αναμεσα στους αγρότες και την γη υπάρχει μια σχέση που έχει οργανικά στοιχεία. Πρόκειται για μια σχέση που μεταφορικά θα μπορούσε να παρομοιαστει με την σχέση μητερας- παιδιου. Ο αγρότης γονιμοποιεί την γη η οποία και παράγει τα προϊόντα της. Αυτά είναι "παιδια" του αγρότη. Τα θέλει κοντά του. Θέλει να τα φροντίσει και να παράγουν ο,τι καλύτερο για την καθημερινοτητα.
Υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση του αγρότη με τα προϊόντα που παράγει. Θέλει να τα γευτεί, τα γνωρίζει ξέρει τα μυστικά τους. Αυτή λοιπόν η ιδιαίτερη σχέση αγροτη-γης διαταρασσεται. Τα προϊόντα αρπασονται από μια κεντρική εξουσία,αυτής της Ευρωπαϊκής Ένωσης και μεταφέρονται για κατανάλωση σε άλλες χώρες. Έτσι οι Γάλλοι αγρότες δεν γεύονται τα προϊόντα τους και καταναλώνουν για παράδειγμα αυτά που έρχονται από την Ν. Ζηλανδία.
Γιατί γίνεται αυτό; Για δύο λόγους. Για οικονομικούς, όπου πουλιούνται πιο ακριβά αλλού κι έτσι υπάρχει κέρδος των μεγάλων εταιριών. Η ρήξη της σχέσης του αγρότη με την γη του ωθεί στην μετακίνηση η και μετανάστευση αγροτών δημιουργώντας τις συνθήκες για άφιξη φτηνών εργατικών χεριών στην Ευρώπη.
Για να επιτευχθεί αυτό η γραφειοκρατία των Βρυξελλών διαδίδει ότι για την κλιματική αλλαγή φταίει η αγροτική κατάσταση στην Ευρώπη. Έτσι παίρνονται " οικολογικες" αποφάσεις που μειώνουν την παραγωγή συγκεκριμένων ειδών, αποφάσεις που στο όνομα της οικολογικής αποκατάστασης βάζουν σε περιορισμό τις δυνατότητες της Φύσης.
Κι ενώ γίνεται αυτό σε βάρος των Ευρωπαίων αγροτών, ταυτόχρονα οι αγρότες της Κίνας,των ΗΠΑ, η της Νότιου Αμερικής παράγουν ελεύθερα,δίχως "οικολογικους" περιορισμούς τα δικά τους προϊόντα,τα οποία και πωλούν στους Ευρωπαίους. Έτσι η Ευρώπη αγοράζει από αλλού προϊόντα που θα μπορούσε να παράγει η ίδια αλλά δεν το κάνει γιατί η αρχή των Βρυξελλών της το απαγορεύει δήθεν για κλιματικής λόγους. Ο δε πρόεδρος της Ευρωπαϊκής επιτροπής για περβαντολογικα ζητήματα ετοιμάζει μια σειρά νόμων που θα περιορίζουν την παραγωγή πολλών προϊόντων. Ως και το ψάρεμα θέλει η Γαλλική κυβέρνηση ( μεσω της Ευρωπαικης ενωσης) να σταματησει. Αυτό έχει ξεσηκώσει τους Γάλλους αγρότες οι οποίοι θέλουν για παράδειγμα να καταναλώνουν οι πολίτες το γάλα που παράγεται στην Γαλλία κι οχι αυτό που έρχεται ως σκόνη από την Ν. Ζηλανδία. Ταυτόχρονα υπάρχει αύξηση 10% στο ρεύμα στην Γαλλία κάτι που μειώνει κι άλλο την αγοραστική δυναμη των Γάλλων πολιτών.
Αν θέλει ο Μακρόν κι ειδικά ο νέος Γάλλος πρωθυπουργός Γκάμπριελ Αταλ να πάρει το μήνυμα των αγροτών, το μήνυμα των σημερινών κοινωνικών προβλημάτων και να μην κάνει πως δεν καταλαβαίνει, τότε θα ηρεμήσει κάπως η κατάσταση. Αλλοιως θα υπάρχει κρίση μεγάλη. Κι οι Ευρωεκλογές πλησιάζουν.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός ,γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Πολιτικη: νόμος και νόημα. (Ελεύθερος Τύπος 18.01.2024)

Πολιτικη: νόμος και νόημα.

  

Από τον Αριστοτέλη αλλά και από τον Καντ μάθαμε ότι Νομος και ηθικη συμβαδιζουν. Ομως διαπιστωνουμε στην ζωη οτι μπορεί κάποιος να τηρεί τους νόμους και ταυτόχρονα να είναι ανήθικος. Πόσες φορές δεν μας έχει συμβεί στην καθημερινότητα μας να έχουμε κάποιον γνωστό μας ο οποίος εφαρμόζει έναν νόμο δίχως να τον πιστεύει,απλά από φόβο, νιώθοντας ότι αν του δινόταν η ευκαιρία να πράξει το παράνομο δίχως να τιμωρηθεί θα το επρατε ευχάριστα;
Το αντίστοιχο που συμβαίνει σε ατομικό επίπεδο συμβαίνει και σε επίπεδο κρατών. Ζούμε την εποχή της απόλυτης υποκρισίας καθότι ζούμε στην εποχή της ισχύος. Είναι η ισχύς που καθορίζει τις δια-κρατικες σχέσεις. Η αλλοιως η ισχύς ( δυναμη) των συμφερόντων.
Όταν εφαρμόζει κάποιος τον νόμο δίχως ναχει και τις ανάλογες καλές προθέσεις είναι μεν νόμιμος όμως δεν υπηρετεί το πνεύμα του νόμου που πρέπει να εμπεριέχει και προθέσεις ηθικου νοήματος.
Στην παγκόσμια Πολιτική σήμερα οι ισχυροί επιβάλλουν κι εφαρμόζουν τους νόμους αδειάζοντας κάθε " ηθικο" περιεχόμενο τους καθε τους νοημα. Απομενει μονο ενας ξερος εξωτερικος νομος που λειτουργει ως επιβολη και δεν προσφερει την αναγκη νοηματος που ζητουν οι ανθρωποι και κυριως οι νεοι.. Αν δε κάποιος συνδυάσει "ηθική" ,νοημα και νόμο σε προσωπικό επίπεδο μπορεί να χαρακτηριστεί αντιδραστικος,συντηρητικός, ενώ αν αυτό συμβεί σε επίπεδο κρατών το κράτος αυτό κάλλιστα μπορεί να κατηγορηθεί για ολοκληρωτισμο.
Ζούμε την εποχή όπου οι νόμοι είναι μόνο εργαλεία που "εξυπηρετούν" κυριως την την κοινωνική λειτουργικότητα τους κι όχι την πολιτιστικη διάπλαση των πολιτών. Γι'αυτο άλλωστε,απογυμνωμενοι της νοηματικης τους υπόστασης μπορούν εύκολα να γίνουν υποχείριο της οποιας εξουσίας.
Όταν ο Πλάτωνας στην πολιτεία του αλλά και οι βασικοί προσωκρατικοι φιλοσοφοι μιλούσαν για την " δικαιοσυνη" εννοούσαν την αυτογνωσιακη ισορροπία μεταξύ των πολιτών και της πολιτείας αλλά και την ισορροπία μεταξύ του ανθρώπου ως μικρόκοσμο που βρίσκει την θέση του στον μεγακοσμο, δηλαδή τον Κόσμο. Σήμερα δεν συμβαίνει αυτό. Ο Νόμος είναι ο άρχοντας δίχως υποχρεωτικά ναναι και ,με ηθικό νοημα.
Το ορθόν όμως θα ήταν ο νόμος να λειτουργεί και διαπλαστικα αναπτυσοντας και την νοηματικη πλευρά του.
Αλλοιως δημιουργείται η αίσθηση νομικής αν-ηθικοτητας. Όταν για πχ κάνουμε πόλεμο στο Ιράκ κατηγορώντας τους Ιρακινους για χημικά όπλα που δεν βρέθηκαν ποτέ και αυτή η πολιτικη" παρανομια" μένει χωρίς συνέπειες τότε είναι εύλογο να δοθεί η αίσθηση στον κόσμο ότι οι νόμοι εφαρμόζονται κατά το δοκούν των ισχυρων και ότι όλοι οι άνθρωποι δεν αισθάνονται δικαιοσύνη.
Όπως επίσης ανάλογα αισθήματα αναπτύσσονται όταν τα οποια ισχυρά κράτη πχ Τουρκία, αψηφούν τις αποφάσεις των Ηνωμένες Εθνών στην Κύπρο και κάνουν το δικό τους. Χάνεται έτσι η εμπιστοσύνη στην πολιτική.
Γι'αυτο και βλέπουμε στην παγκοσμια πολιτικη σκηνη να υπάρχει δυσπιστία απέναντι στην οποια κυβέρνηση. Έχει χαθεί από την Πολιτική το νόημα της και έχει μετατραπεί σε ένα μόνο μηχανισμό επιβολής. Οι πολίτες αναζητούν το " νοημα" οπουδήποτε αλλού, γι'αυτο και υπάρχει σύγχυση,βία και απολιτισμος γύρω μας.
Μόνο αν ξαναβρεθεί η σχέση ισορροπίας μεταξύ πόλης ,πολίτη,πολιτισμού, πολιτικής, μόνο αν αυτά τα τέσσερα που μόλις ανέφερα διαπεραστουν από την ενέργεια και την δύναμη του νοήματος,μόνο τότε θ'αποκατασταθει η βασική συνθήκη συν-λειτουργειας (πολιτικης-πολιτη) που ονομάζεται Εμπιστοσύνη. Είναι αυτή η βενζίνη της πολιτικής μηχανής.
Δημοσθένης Δαββετας ,Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Οι αντοχές του Πούτιν. (Ελεύθερος Τύπος 11.01.2024)

 

Οι αντοχές του Πούτιν.

 
Όταν ξεκίνησε η επίθεση του Πουτιν στην Ουκρανία το 2022 κάνεις δεν περίμενε ότι ο ρωσικός στρατός δεν θα τα κατάφερνε. Κι όμως και στο Κίεβο και στο Χαρκοβο απέτυχε. Αν και γενικώς οι πρώτες εντυπώσεις από τα δύο πρώτα χρόνια των πολεμικών επιχειρήσεων έδειχναν πως ,η διεθνής απομόνωση της Ρωσίας, η μετατροπή της οικονομίας της χώρας σε οικονομία πολέμου,οι απώλειες περίπου 300.000 νεκρών στρατιωτών στο μέτωπο κι η φυγή 800.000 νέων η μη στο εξωτερικό ,θα λύγιζαν την Ρωσία και θα έδιωχναν από την εξουσία τον Πουτιν, εν τούτοις κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Και η χώρα και ο πρόεδρος της δείχνουν να κρατούν καλά.
Κάνοντας τον απολογισμό των δύο τελευταίων χρόνων πολέμου και μπαίνοντας στο 2024, διαπιστωνουμε ότι οι Ρώσοι απωθησαν την διαφημιζομενη Ουκρανική αντεπίθεση και μαζί με αυτήν δεν νικήθηκαν απο την στρατιωτική τεχνολογία που οι Δυτικοί έδωσαν στους Ουκρανους.
Ο πόλεμος αυτός αντί ν'αποδυναμωσει τον Πουτιν τον δυνάμωσε σε αυτό που ο ίδιος θεωρεί ότι έχει, δηλαδή μια αποστολή.
Ποια είναι αυτη;
Το να ξαναδώσει στην Ρωσία την αρμόζουν θέση της ως μεγάλη στρατιωτικη και πολιτιστικη δύναμη . Κι αυτό,πάντα κατά τον Πουτιν,περνά μέσα από από την ρήξη με τις Δυτικές αξίες, τις οποίες κατατάσσει στην υπηρεσία του " κακου" γιατι υποταχτηκαν στην Αμερικη ,κρατώντας το " καλο" για τον ίδιο και την χώρα του.
Ο πόλεμος με την Ουκρανία θαλεγα μαλιστα επισπεύδει αυτό το μεγάλο στρατωτικοπολιτιστικο σχέδιο του Πουτιν. Το αν μελλοντικά η οχι θαχει διάρκεια η στρατηγικη του δεν τον προβληματίζει. Νοιώθει δυνατός.
Βέβαια απ'οτι φαίνεται και τα άστρα μάλλον τον βοηθούν. Γιατί, για Πέμπτη φορά υποψήφιος πρόεδρος ο αυτοκράτορας η αν θέλετε τσάρος της Μόσχας, πρόκειται,ελλείψει αντιπολίτευσης να επανεκλεγει πανηγυρικά με περισσότερες από τα τρία τέταρτα των ψηφων όπως το 2018. Ενγγραφοντας την δράση του μακροπροθεσμα, σύμφωνα με τις αλλαγές που έγιναν το 2020 στο σύνταγμα της χώρας του ,που του δίνουν δικαίωμα να είναι στην προεδρεία ως το 2036 όταν θα είναι 84 χρόνων, ο Πουτιν, υπόσχεται μια " αυταρκη" Ρωσία, ακόμη κι αν αυτό στην πράξη μεταφράζεται ως εσωστρέφεια η ως αντίσταση διάρκειας απέναντι σε ένα εχθρικό κόσμο.
Ικανός ν'αντισταθει στις ουκρανοδυτικες επιθέσεις ,αλλα και να αναλαβει ο ιδιος επιθετικες πρωτοβουλιες όπως πρόσφατα είδαμε με την σωρεία πυραύλων που έστειλε εναντίον του Κιέβου, ,ο νεοτσαρος ,ποντάρει επίσης και στις εξελίξεις των Αμερικανικών εκλογών. Η ενδεχόμενη επιστροφή του Ντόναλντ Τράμπ στην προεδρία των ΗΠΑ θα μπορούσε να είναι ύψιστο δώρο γι'αυτον. Γιατί όποια αποδυνάμωση του ΝΑΤΟ θα τον ωφελουσε. Ο Πουτιν απ'οτι φαίνεται ξέρει να περιμένει και βασίζεται πολύ στην χρονια φθορά των αντιπαλων του. Ας του αποδείξουν αυτοί το αντίθετο. Ο Χρόνος θα μας δείξει.
Δημοσθένης Δαββετας καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής

Ο Νουρέγιεφ και το μέλλον (Ελεύθερος Τύπος 04.01.2024)

 

Ο Νουρέγιεφ και το μέλλον .

Ο Ρούντολφ Νουρέγιεφ, η μυθική αυτή μορφή του χορού ,γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1938 στην Σιβηρία και πέθανε τον Ιανουάριο του 1993 στην Γαλλία απο Ειτς. Χορευτής των ρωσικών μπαλέτων Κιροφ την περιοδο της Σοβιετικης ενωσης, ,σε μια περιοδεία στην Δύση τα εγκατέλειψε κι έγινε πολιτικός πρόσφυγας ζητώντας πολιτικό άσυλο κάτι που του δόθηκε. Διεθνές σκάνδαλο τότε,την εποχή του Ψυχρού Πολέμου, ο τεράστιος σε αξία διάσημος χορευτής χορεύει για την όπερα του Παρισιού κι από τον Φεβρουάριο του 1982 ως τον Αύγουστο του 1989 γίνεται ο διευθυντής της.
Αυτά τα στοιχεία που αποτελούσαν την χορευτική του προσωπικότητα, δηλαδή σιδηρα πειθαρχία κι εργασία ως τα άκρα, σκληρή εξαντλητική ως λιποθυμιας προπόνηση, γνώση των κλασσικών κινήσεων κι επιθυμία διαλογου με τις καινοτομικής τάσεις της μοντέρνας και σύγχρονης εποχής ,όλον αυτόν τον συνδυασμό κλασσικού και σύγχρονου τον μετέφερε και ως διευθυντής της όπερας στις επιλογές των έργων και την σκηνοθεσία τους.
Τα σκάνδαλα, τα νεύρα, τα ποτήρια και μπουκάλια που έσπασε σε στιγμές έντασης με μανία στους τοίχους των χωρών που προπονούνται οι χορευτές ελίτ της όπερας, αλλά κι οι απρόσμενες απεργίες που συνέβαιναν εκεί, οι πολλοί χορευτές που δεν τον άντεχαν, η σύγκρουση του με τον Μωρις Μπεζαρτ ,όπως και η συμφιλίωση του με τον Ρολαντ Πετι αλλά κι ανακάλυψη που έκανε ενός νέου αργότερα διάσημου χορευτή του Ουιλιαμ Φορσαιθ ,όλα αυτά κι άλλα ακόμα πολλά διουργησαν έναν μεγάλο μύθο , αυτόν του Ρούντολφ Νουρέγιεφ, του χορευτή που πάντρεψε βίωμα, κλασσική παιδεία και καινοτόμα επιθυμία.
Τα τριάντα χρόνια από τον θάνατο του φέτος γιορταζονται διθυραμβικα με πολλές εκδηλώσεις διεθνώς αλλά και με το ερωτημα: μπορούμε ακόμη να μάθουμε κάτι από αυτόν τον σπουδαίο καλλιτέχνη που συνδύασε ισορροπημενα Ανατολή και Δυση;
Τον γνώρισα το 1985 ,όταν ήμουν νεαρός δημοσιογράφος στην Γαλλική εφημερίδα Liberation. Μου τον γνώρισε ο Αλέξανδρος Ιόλας. Συνφάγαμε συχνά. Το μήνυμα που περνούσε ηταν: η ζωή είναι ένας χορός όπου ο,τι μάθαμε με ο,τι θέλουμε να μάθουμε συνυπάρχει δημιουργικά και μπορεί να ομορφύνει ο,τι ζούμε.
Και το μέλλον μας ως πολιτική, Τέχνη, οικονομία, οικολογία, καθημερινότητα, θα πρόσθετα ,κάπως έτσι πρέπει να προχωρήσει. Να είναι ένα γόνιμο μίγμα παραδόσεων και καινοτομιών. Κι όχι να συγκρούονται μονιμα ακραια οι μεν με τις δε.
Ιστορικη μνήμη και έρευνα, επιστήμη και πίστη, Φιλοσοφια και Τεχνικη, εμπειρια και γνωση, πραγματικοτητα και ονειρο, μπορούν να συνυπάρξουν υγιως κι ισορροπημένα βάζοντας τις βάσεις για ένα ισχυρό μέλλον. Η παιδεία να μην είναι μόνο τεχνοκρατικη αλλά να συνδυάζεται και με κλασσικές σπουδές. Η πολιτική να μην είναι υποταγμενη στις αγορές αλλά να συνδυάζει οικονομία και πολιτισμο, . Η Τέχνη να έχει την δημιουργική αυτονομία της και να μην εξαρτάται από τα καπρίτσια των εμπόρων Τέχνης. Το περιβάλλον να είναι η " φωλια" των ανθρώπων κι όχι ένα σπασμένο igloo όπου δεν υπάρχει ασφάλεια κι οικογενειακή θαλπωρή.
Να ποιο είναι το στοίχημα από το 2024 και στην συνέχεια για να ξαναβρουμε την αναγκαία αυτογνωσία, το θεμέλιο δηλαδή κάθε προόδου.
Δέντρο χωρίς ρίζες δεν καρποφορεί και κυρίως δεν στεριώσει πουθενά και δεν ζει γιατί το παίρνει ο άνεμος και το πετα δεξιά κι αριστερά.
Ας δούμε την γνώση,την έρευνα, την πνευματική και Τεχνική περιπέτεια σαν ενα διαρκή χορό, έναν γόνιμο χορό, όπως τον χορό του Νουρέγιεφ όπου κλασσικό και σύγχρονο συνυπηρχαν δημιουργικά ως επιθυμία ζωής, λαμπερης ζωής, σε αυτό το γρήγορο αλλά ικανό για ποιότητα, πέρασμα μας από τον κόσμο.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Ο Μακρόν κι ο Ντεπαρντιε. (Ελεύθερος Τύπος 28.12.2023)

Ο Μακρόν κι ο Ντεπαρντιε.

Ποιος δεν ξέρει παγκοσμίως τον Ζεράρ Ντεπαρντιε; Σούπερ Σταρ του διεθνούς κινηματογράφου, που εχει παιξει σε τουλάχιστον 200 ταινίες ,μερικές των οποίων μοναδικές, ο Ντεπαρντιε ,τον οποίον συχνά αποκαλούν το εν ζωή "ιερό τερας" του Γαλλικού σινεμά, είναι γνωστός για την αθυροστομια του,τον εκρηκτικό κι απρόβλεπτο χαρακτήρα του και κυρίως για τις προκλήσεις του απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας. Θαλεγα οτι μόλις νοιώθει την παρουσία αυταρχισμού και καθώσπρεπεισμου δίπλα του αντιδρα κι εκρηγνυται με ( αυτο)σαρκασμό, κυνισμό,ειρωνεια αλλά κι αδιάκριτη επιθετικοτητα.
Με τους καθημερινούς ανθρώπους είναι πιο ευγενικός και φιλικός ίσως γιατί κι ο ίδιος,αυτοδημιουργητος ,μεγαλωμένος σε ορφανοτροφεια ,να νοιώθει οικειότητα λόγω της ταπεινής καταγωγής του.
Πριν χρόνια αρνήθηκε το γαλλικό διαβατήριο και πήρε ρωσικό υπό τις επευφημιες του Πουτιν. Επίσης διατήρησε καλές σχέσεις με την Βόρεια Κορέα.
Ολ'αυτα και άλλα ανάλογα είναι γνωστά στο Γαλλικό κοινο που τον αποδέχεται όπως είναι και τον λατρεύει. Στην σημερινη όμως εποχη που το mee too, η κουλτούρα wolk και το πολιτικά ορθόν κυριαρχούν, ο χαρακτήρας του Ντεπαρντιε μπορεί κάλλιστα να γίνει στόχος του νεοφεμινισμου. Όπως και έγινε.
Κατηγορίες για " βιασμο" , "σεξιστικη" συμπεριφορά και γενικώς ο θεωρούμενος από τους ακτιβιστές "ματσιστικος" τρόπος συμπεριφοράς του ,ήρθαν σωρευτικα να τον θέσουν υπό δικαστικό έλεγχο κι ανακριτικη διαδικασία. Που σημαίνει ότι η δικαιοσύνη θ'αποφασισει η οχι αν στέκουν οι κατηγορίες που του έχουν αποδοθεί.
Πριν όμως υπάρξει δικαστική απόφαση κι ενώ οι ανακριτικες έρευνες προχωρούν, ο γαλλικός Τύπος που ελέγχεται πλήρως από την κουλτούρα walk, τον καταδίκασε ως ένοχο. Όλα τα ΜΜΕ σε γενικές γραμμές τον δείχνουν με το δάχτυλο ως το "τερας" για εξόντωση ενώ γνωστό μουσείο αφαίρεσε το κέρινο ομοίωμα του. Η δε υπουργός πολιτισμού βάζει θέμα να του αφαιρεθεί το" παράσημο τιμης" η ύψιστη διάκριση που του έχει αποδοθεί από το γαλλικό κράτος για την τεράστια προσφορά του στα Γαλλικά γράμματα και τέχνες.
Όλοι οι συστημικοι θέλουν να "σκοτωσουν" τον χαρακτήρα Ντεπαρντιε στην Γαλλία προτείνοντας μάλιστα να μην παίζονται οι ταινίες του η να μην ξαναπαίξει σε νέες ταινίες. Ο Ντεπαρντιε αηδιασμένος φεύγει από την Γαλλία .
Να όμως που ως από μηχανής θεός και προσωπικά τον συγχαίρω γι'αυτον εμφανίζεται με λεβεντικο τρόπο ο Εμανουελ Μακρον και φωνάζει αυστηρά να σταματήσει το λυντσάρισμα στον Ντεπαρντιε. Τον αποκαλεί ιερό τερας της Γαλλικής Τέχνης που διαφημίζει με τα έργα του την Γαλλία, ως έναν από τους τελευταίους γίγαντες του Γαλλικού πολιτισμού,κανει κριτικη και διαφωνει ανοιχτα με την υπουργο του και συμπληρωνει: Πριν αποφασίσει η δικαιοσύνη ο Ντεπαρντιε δεν είναι ένοχος. Δεν είναι ένα ρεπορτάζ( υπό αμφισβητηση) κάποιου δημοσιογράφου που θα σκοτώσει τον Γάλλο σούπερ σταρ.
Η στάση του Μακρόν μάλιστα να επιπληξει και την υπουργό πολιτισμού, φανερώνει μια ελαφρά αλλαγή στην αντιμετωπιση της walk "τρομοκρατιας" που κυριαρχεί σήμερα παγκοσμίως. Οι σοβαροί άνθρωποι, αυτοί που ερευνούν πριν αποφασίσουν χαίρονται για την στάση Μακρόν και τον συγχαίρουν. Είναι όμως και γενικότερα μια υπεύθυνη αντίδραση απέναντι σε μια πολιτιστικη"δικτατορια" αυτήν του πολιτικά ορθόν, αυτην που θέλει κατά παραδοξον τρόπο να προστατεύσει μεν ( ορθως) από βιασμούς την κοινωνία αλλά που ξεχνα να καταγγείλει τους βιασμούς της Χαμας στις 7 Οκτωβρίου στο Ισραήλ.

 
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.
 

Γαλλια: το αδιέξοδο του μεταναστευτικου. (Ελεύθερος Τύπος 21.12.2023)

Γαλλια: το αδιέξοδο του μεταναστευτικου.

 
Ατελείωτες συζητήσεις ως τις πρώτες πρωινές ώρες της προηγούμενης Δευτέρας,διακοπές για διαβουλευσεις, τηλέφωνα Μακρόν σε βουλευτές όχι μόνο του κόμματος του, προσπάθειες διορθώσεων των πιο λεπτών σημείων των υπό αμφισβήτηση άρθρων του νομοσχεδίου, συνεχόμενα μπράβο ντε φερ κι εκβιασμοί, υψηλοί τόνοι και λεξιλόγιο πατριωτικης κρίσης ,προστασία των αδυνατων οικονομικά από τα κόμματα της ριζοσπαστικής αριστερας, και καταγγελίες βιασμών γυναικών από παράνομους μετανάστες που τριγυρνούν στην Γαλλία κατά την δεξιά. Όλα τάχει το μενού σε αυτήν την άγρια κι αδιέξοδο για μέρες συζήτηση για το μεταναστευτικο νομοσχέδιο. Αποτελεσμα: πέρασε μετά από πιέσεις. Το νομοσχέδιο έιχε καταψηφιστει από την βουλή και καμμια πλευρά δεν υποχωρουσε εκτός του Μακρόν που υποχρεωθηκε να γειρει ακόμα λίγο περισσότερο προς τις προτάσεις της Μαρίν Λεπέν. Οι Γάλλοι πολίτες δείχνουν σαστισμενοι αλλά αποφασισμενοι: κατά 80% θέλουν να φρεναρουν την ξέφρενη μετανάστευση στην χώρα τους.
Παρά τις πιέσεις της Ευρωπαϊκής ένωσης οι πολίτες δεν υποχωρούν και φωναζουν: όχι στην παράνομη μετανάστευση,θέλουν ελεγχόμενη μεταναστευση, προστασία της Γαλλικής γλώσσας και κουλτούρας, ασφάλεια στην καθημερινότητα τους, άνοδο μισθών και οικονομικοπολιτιστικου επιπέδου.
Ποια είναι τα γενικά συμπεράσματα αυτής της" αιματηρης" μάχης στο Γαλλικό κοινοβουλιο;
Ο Μακρόν βγαίνει ηττημένος παρα το οτι με την συμμαχια του με τους "ρεπουμπλικανους" πέρασε το νομοσχεδιο . Η πολιτική του " ταυτοχρονα" συνδιαλεγομαστε με δεξιά κι αριστερά απέτυχε μιας και ούτε η δεξιά ούτε η αριστερά ψήφισαν τις προτάσεις του. Χρειάστηκε lobbing και υποχωρητικοτητα στο Γαλλικό κοινοβούλιο μιας και αποδείχθηκε ότι είναι μειοψηφία όταν ενωθεί η αντιπολίτευση.
Τι αλλο βγαινει απο αυτην την κατασταση;
Οι δημοσκοπήσεις για ευρωεκλογές δίνουν μόνο 17% στον Μακρον.Το χαμηλότερο ποτέ ποσοστό κυβερνώντος κόμματος.
Η Αριστερά, ως σύνολο διατηρεί την δύναμη της διότι εκμεταλλευτηκε την φιλοισραηλινη πολιτική της Γαλλικής κυβέρνησης,της έκανε σκληρή κριτική και δεν έχασε ως κι αύξησε λίγο τα ποσοστά της. Βέβαια η φιλομεταναστευτικη πολιτική της την φέρνει αντιμέτωπη με την εθνική,αστική Γαλλία που επιστρέφει πιο δυναμική από ποτε με την Μαρί Λεπέν.
Αυτή η τελευταία, βλέπει τα ποσοστά της ν'αυξανονται τόσο ώστε είναι δύσκολο,με τα σημερινά δεδομένα να μην είναι το μεγάλο φαβορί των προσεχών προεδρικών εκλογών. Οι εθνικές της θέσεις, η πρόταση της για ελεγχόμενη μετανάστευση ,η κριτική της στην ευρωπαικη γραφειοκρατία των Βρυξελλών, αλλά και οι αποδεκτες ως τώρα οικονομικές της προτάσεις της δίνουν το 30 με 32% των προθέσεων ψηφων για τις ευρωεκλογές. Αν συμβεί αυτό ο Μακρόν η θα προκηρύξει εκλογές η να μην εκπλαγουμε αν θα βάλει πρωθυπουργό από το κόμμα της μετά τις ευρωεκλογές. Κοντολογίς η Λεπέν είναι προς το παρόν ο μεγάλος νικητής.
Όλα είναι ανοιχτά λοιπόν στην Γαλλία. Όλα κινούνται στην κόχη του ξυραφιού. Η χώρα βιωνει την μεγαλύτερη ίσως ταυτοτικη της κρίση τα τελευταία τριάντα χρόνια. Τα πολιτικά ερωτήματα παραμένουν και περιμένουν απαντήσεις.

 
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Ήττα Μακρόν στο μεταναστευτικο. (Ελεύθερος Τύπος 14.12.2023)

Ήττα Μακρόν στο μεταναστευτικο.  

Προχθές συνέβη αυτό που πολλοί ανέλυσαν ως πιθανό σενάριο αλλά παρά πολλοί ήταν αυτοί που το θεωρούσαν ανέφικτο γιατί θα έδενε πολιτικά τα χέρια της κυβέρνησης. Πρόκειται για την πρόταση μομφής που έκαναν οι οικολόγοι στο Γαλλικό κοινοβούλιο εναντίον της κυβέρνησης με αφορμή το μεταναστευτικο νομοσχέδιο που θέλησε να περάσει. Την πρόταση μομφής την υπερψηφισε όλη η γαλλικη αντιπολίτευση που έχει την πλειοψηφία στο κοινοβουλιο. Με αποτελεσμα με ψήφους 270 έναντι 265 το " ανεφικτο" πολιτικά να γίνει εφικτό για πρώτη φορά επί διακυβέρνησης Μακρόν.
Το νομοσχέδιο του Γάλλου υπουργού εξωτερικών Νταρμαναν,υπό την συμφωνία Μακρόν,θεωρητικά έπρεπε ναναι σκληρό και να βάλει τις βάσεις ελέγχου της μεταναστευσης στην Γαλλία. Κάτι που θέλει το 80%των Γάλλων σύμφωνα με τις δημοσκοπησεις. Σε αντίθεση όμως με την θέληση του λαού η γαλλικη κυβέρνηση πήγε να τους βάλει από την πίσω πορτα. Πχ. Ας δούμε ένα από τα δύσκολα άρθρα του νομοσχεδίου. Όσοι παρατυποι οικονομικοί μετανάστες για 8 μήνες δούλευαν παράνομα στην Γαλλία σε εστιατόρια και δεν είχαν εμπλοκή σε ποινικά αδικήματα θα μπορούσαν με αίτηση τους να νομιμοποιηθουν. Αυτό ξεσήκωσε τους Γάλλους οι οποίοι θέλουν στην συντριπτική τους πλειοψηφία να ελεγχθεί η μετανάστευση. Κι άλλα ακόμη άρθρα προκάλεσαν την οργή του κόσμου με αποτέλεσμα να ενωθεί αριστερά και δεξιά εναντίον της Γαλλικής κυβέρνησης. Η πρώτη ζητώντας πιο χαλαρα μετρα που θα διευκολυναν τους μεταναστες ,η δεύτερη πιο σκληρά. Αυτή η " παραφυση" συμμαχία δείχνει ότι στο βάθος η μεταμοντέρνα πολιτική Μακρόν απέτυχε. Σήμερα δεν γίνεται πολιτικη που αναμιγνύεται λίγο αριστερά η λίγο δεξιά "ταυτοχρονα"( το σλόγκαν Μακρον). Σήμερα οι συνθήκες θελουν: η αριστερά η δεξιά. Το " ταυτοχρονα" η αλλιώς να το πούμε το " παίρνουμε και από αριστερά και απο δεξιά" του Γάλλου προέδρου μετατράπηκε σε ένα όχι στο νομοσχέδιο του ,δηλαδή " δεν θα πάρεις ψήφο εμπιστοσύνης πρόεδρε ούτε από αριστερά ούτε από δεξιά". Αυτό είναι το κύριο πολιτικό μήνυμα της σοβαρής ήττας Μακρόν. Ζούμε πλέον στην εποχή που τα δύο κλασσικά αντίπαλα στρατόπεδα, της ξεκάθαρη αριστεράς και της ξεκάθαρη δεξιάς βρίσκονται αντιμέτωπα με οξύτητα.
Και με το μεταναστευτικο νομοσχέδιο τι γινετσι;
Υπάρχουν οι εξής επιλογές. Η απόσυρση του νομοσχεδίου,η επιστροφή του στην γερουσία και υιοθέτηση της πρότασης των γερουσιαστων, η δημιουργία μικτής επιτροπής από κοινοβουλευτικους και γερουσιαστες ώστε να γίνουν νέες διορθώσεις στο νομοσχέδιο η τέλος η διοργάνωση δημοψηφισματος.
Η πρώτη,δεύτερη και Τετάρτη λύση απορρίφθηκαν. Έμεινε η μικτή επιτροπή της οποίας περιμένουμε τις διορθώσεις.
Οποία και ναναι η συνέχεια το γεγονός είναι ενα: ο Γάλλος πρόεδρος δεν μπορεί να κυβερνήσει όπως θα έπρεπε. Η αντιπολίτευση είναι πλειοψηφία και το έδειξε στον Γάλλο πρόεδρο. Αναμένεται θερμή η πολιτική συνέχεια στην Γαλλία.

 
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Ιδεολογία και ψυχιατρική. (Ελεύθερος Τύπος 07.12.2023)

Ιδεολογία και ψυχιατρική.

Μετά την πρόσφατη και πάλι τρομοκρατική επίθεση με μαχαίρι στο Παρίσι, που προκαλεσε τον θάνατο μιας Γερμανίδας πολίτου και τον σοβαρότατο τραυματισμό δύο άλλων πολιτών, από έναν ιρανο ισλαμιστη που φώναζε την στιγμή της τρομοκρατική επίθεσης " ο Θεός είναι μεγαλος"(Allah akbar), το θέμα της τρομοκρατίας επανήλθε στην επικαιρότητα η πιο σωστά θαταν αφελές κι επικίνδυνο να πιστέψουμε ότι έφυγε ποτέ από αυτήν.
Δύο ζητήματα αρχών τίθενται μπροστά μας.
Πρωτον: τι γίνεται με όσους πολίτες έχουν ήδη χαρακτηριστεί από τις αρχές ως S, δηλαδή ως ύποπτοι ( suspect);
Δευτερον: Μήπως είναι λάθος να διαχωρίσουμε ακραίες ιδεολογίες ( η αλλιώς ιδεολογίες που εμπεριέχουν ανατροπές της Δημοκρατίας δια της άκρατης βιας) από ψυχιατρικά φαινομενα;
Ας τα δούμε λοιπόν ένα ένα .
Στην πρώτη περίπτωση, ο συγκεκριμένος τρομοκράτης, όπως και στο παρελθόν τόσοι άλλοι, ήταν ήδη χαρακτηρισμενος ως S ( ύποπτος,suspect)από τις Γαλλικές αρχές. Γιατι; Γιατί ήδη ήταν φυλακή ως το 2020 λόγω τρομοκρατικής δράσης(. Είχε κάνει απόπειρα τρομοκρατιας). Ειχε καταδικαστεί σε 4 χρόνια φυλακή, έκανε τα δύο και μετά βγήκε. Εθεωρειτο δε ως S. Τι σημαινει αυτο; Σημαίνει ότι θα πρέπει να βρίσκεται υπό παρακολούθηση συμφωνα με τον γαλλικο νομο. Κατι που εγινε αρχικα. Αλλα απο καποια στιγμη κι επειτα τον εχασαν οι αρχες. Στο μεταξύ η μητέρα του ενημερώνει την αστυνομία για παράξενη συμπεριφορά του γυιου της. Παρόλα αυτά δεν συλλαμβάνεται και λίγο αργότερα πραγματοποιεί την τρομοκρατική του επίθεση. Κι εδώ τίθεται το ερωτημα: μήπως θα πρέπει μια άλλη στάση ( ίσως κι αλλαγή του νομου) για περιπτώσεις S που έχουν σχέση με τρομοκρατια; Είναι καιρός να ιδωθει πιο αποτελεσματικά νομοθετικά το θέμα. Πριν είναι πάρα πολύ αργά.
Στην δεύτερη περίπτωση ο τρομοκράτης μόλις είχε βγει από την φυλακή ευρίσκετο υπό ψυχιατρική παρακολούθηση. Ο γιατρός του έδινε κάποια φάρμακα. Όμως στην πορεία διαπίστωσε ότι ο " ασθενης" του είχε θεραπευτεί. Έτσι με ιατρική γνωμάτευση σταμάτησε η φαρμακευτική αγωγή. Τώρα εκ των υστέρων υπάρχει διαμάχη για το αν η ψυχιατρική έκανε η όχι σωστά την δουλειά της. Μήπως όμως το πρόβλημα είναι αλλου; Μήπως δεν είναι θέμα μόνο "ψυχιατρικο"; Γιατί εδώ και πολύ καιρό μια "αριστερη" αντίληψη, μια αντίληψη του πολιτικά ορθόν, επιμένει να ισχυρίζεται ότι αυτές οι περιπτώσεις είναι μεμονωμένες κι άπτονται μόνο ψυχιατρικής συμπεριφοράς. Μήπως ήρθε η ώρα ώστε να ιδωθουν και κάποιες ιδεολογίες που προτασουν την τρομοκρατία ως μέσον επικράτησης τους εναντίον της Δημοκρατίας, ως ψυγιατρικες περιπτώσεις και ν'αντιμετωπιζονται ως τέτοιες πριν ακόμα περάσουν σε δράση κι έχουμε κι άλλα θυματα; Και προσοχή να μην παρεξηγηθώ. Δεν εννοώ όποιος πιστεύει σε μια ιδεολογία αλλαγής της κοινωνίας να θεωρείται ψυχασθενης. Αλλά όποιος δηλώνει με κείμενα ή πράξεις ότι στοχεύει τον θάνατο όποιου δεν συμφωνεί μαζί του να θεωρείται ψυχιατρική περίπτωση και να αντιμετωπίζεται ως εν δυνάμει τρομοκράτης. Η τρομοκρατική ιδεολογία δεν απαλλασει κάποιον από ψυχασθενικη συμπεριφορά. Ως τώρα στην Γαλλία τέτοιες "μεμονωμενες ψυχιατρικες " τρομοκρατικες πράξεις από το 2012 ως σήμερα προκάλεσαν τον θάνατο 272 πολιτών, τον σοβαρό τραυματισμό 1200 και βέβαια σκορπισαν φόβο και πόνο σε κόσμο κι οικογένειες. Συνεπώς οι αποδεδειγμένα υποπτοι η πρεπει να απελαυνονται η να βρίσκονται υπό σίγουρη εποπτεία κι ελεγχο πριν κρυφτούν και δράσουν.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Ο Μπαιντεν το Ιραν κι η ανακωχή στην Γάζα. (Ελεύθερος Τύπος 30.11.2023)

Ο Μπαιντεν το Ιραν κι η ανακωχή στην Γάζα.

Αυτή που γνωρίζουν βαθιά την Αμερικανική πολιτική θα σας πουν με βεβαιότητα ότι αυτή στηρίζεται σε συμφέροντα και μόνο. Ιστορικά το είδαμε πολλές φορές. Άλλη μια φορά το βλέπουμε σήμερα με την ανακωχή στην Γάζα:για λόγους καθαρά εσωτερικούς η Ουάσιγκτον συμπλεει με την πολιτική της Τεχεράνης .
Επιθυμία και των δύο ορισμένων εχθρών είναι να συνεχιστεί κι αν είναι δυνατόν να γίνει μόνιμη η ανακωχή. Με απλά λόγια, η αρχική παύση των εχθροπραξιων στο όνομα της απελευθέρωση ομηρων της 7ης Οκτωβρίου,θα μπορούσε να συνεχιστεί για λόγους ανθρωπιστικους η άλλους.
Η αρχική αναγγελία του Μπαιντεν περί φυσικής εξόντωσης όλων των μαχητών της Χαμάς έπαψε στις πρόσφατες δηλώσεις του να είναι προτεραιότητα του. Στις δηλώσεις του στις 24 Νοεμβρίου μετά την πρώτη απελευθέρωση των ομηρων, αναφέρεται στην πλήρη απελευθέρωση όλων των ομηρων σε συνδυασμό με ταυτόχρονη οριστική παύση των εχθροπραξιων.
Σε τι οφείλεται αυτή η αλλαγή πορειας;
Κατ'αρχην στο ξεκίνημα της προεκλογικής περιόδου στην Αμερική.
Ως γνωστόν την Τρίτη 5 Δεκεμβρίου έχουμε την πρώτη εισαγωγική προεκλογική μάχη του Δημοκρατικού κόμματος στις ΗΠΑ. Κι ο Αμερικανός πρόεδρος εξ αιτίας της απόλυτης στήριξης του στο Ισραήλ κινδυνεύει εδώ και κάποιες εβδομάδες να χάσει προοδευτικά όλους τους Αραβικής προέλευσης ψηφοφόρους του κόμματος του όπως επίσης κι όλη την νεολαία του. Όλη η νότια ακτή των ΗΠΑ κι η Καλιφόρνια δονουνται για πρωτη φορα τοσο εντονα από φιλοπαλαιστινιακα αισθήματα.
Και κατά δεύτερον ο Τζο Μπαιντεν δέχεται σκληρές επιθέσεις από τα δεξιά του. Ο Ντόναλντ Τραμπ δεν χάνει ευκαιρία να κατηγορεί τον αντίπαλο του ως τον πρόεδρο των πολέμων. Συμπληρωνοντας ότι όταν ήταν ο ίδιος στην εξουσία από το 2017 ως το 2021 δεν έγινε κανένας πόλεμος κι η Ρωσία δεν επιτέθηκε σε κανέναν.
Ο Τραμπ πάντα δυσπιστουσε στις νεοσυντηρητικες θεωρίες οι οποίες προτιμούσαν τις ιδεολογικές αντιλήψεις περί Δημοκρατίας εμπλεκόμενοι σε πολέμους για την στήριξη της. Ας μην ξεχνάμε ότι ,όταν το Αμερικανικό πεντάγωνο πρότεινε τον Ιούνιο του 2019 να γίνει βομβαρδισμός του Ιράν εξ αιτίας μια κατάρριψη ενός Αμερικανικού δορυφόρου από τους φρουρούς της επανάστασης, ο Τραμπ τον σταμάτησε την τελευταία στιγμή με το επιχείρημα ότι δεν υπήρξε απώλεια Αμερικανού στρατιώτη.
Επίσης ο λευκός οίκος γνωρίζει καλά ότι οι Άραβες σύμμαχοι του στην Μέση Ανατολή απαιτούν την παύση αυτού του πολέμου στην Γάζα, ο οποίος αλλοιωσε τόσο την εικόνα των Δυτικών στα μάτια των Αραβομουσουλμανικων πληθυσμών. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι αυτές οι χώρες είχαν κανονίσει τις συμφωνίες του "Αβραμ" με το Ισραήλ κι οι οποίες ακυρώθηκαν λόγω της Χαμας. Όπως ακόμη ότι πολλοί Αμερικανοί αναλυτές κρίνουν πως η Αμερική αντί να ξοδεύει τόση ενέργεια σε θέματα Ευρώπης και Μέσης Ανατολής θα έπρεπε ν'ασχοληθει κυρίως με τον βασικό της αντίπαλο την Κίνα.
Περιεργως και πάρα την αντίθετη ρητορική του το Ιράν θέλει επίσης την παύση των εχθροπραξιων στην Γάζα. Οι λόγοι ειναι.
Γνωρίζει η Τεχεράνη πως στρατιωτικά οι ΗΠΑ μπορούν να καταστρέψουν τελείως την στρατιωτική της μηχανή αν επιτεθεί στο Ισραήλ. Όταν έγινε δεκτός ο πολιτικός ηγέτης της Χαμας Ισμαήλ Χανιγια στο Ιράν και ζήτησε την στρατιωτική εμπλοκή του ,ο Αγιατολαχ Χαμενει ,του απάντησε ότι δεν είχε ειδοποιηθεί για την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου. Συνεπώς θα στήριζαν με όλα τα μέσα την Χαμάς αλλά όχι στρατιωτικά. Ακομη ως αποτελεσμα αυτής της αντιαμερικανικης κι αντιισραηλινης ρητορικής της ήταν η Τεχεράνη να γίνει ιδιαίτερα αγαπητή από τα Αραβικά πλήθη ενώ ταυτόχρονα θεωρείται νικητής του πολέμου χωρίς να χάσει ούτε ένα στρατιώτη της. Ακόμη, μέσω Κατάρ η Λιβάνου, το Ιράν συζητεί επί ίσοις όροις με τις ΗΠΑ για μια συνολική ειρήνη, κάτι που σταδιακά το αναβαθμίζει και θα φέρει σταδιακή μείωση των κυρώσεων. Η συμμαχία του δε με την Ρωσία και την Κίνα του δίνει ακόμη μεγαλύτερη δύναμη στην παγκόσμια στρατηγική.
Ποιος το περίμενε Αμερική και Τεχεράνη να επιδιώκουν την ειρήνη στην Γάζα. Όμως η πολιτική συμφερόντων είναι πιο δυνατή από κάθε ιδεολογική ρητορική.

 
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Ώρα αποφάσεων για την Ουκρανία. (Ελεύθερος Τύπος 23.11.2023)

Ώρα αποφάσεων για την Ουκρανία.

 
Μετά από πέντε μήνες άγριων μαχών, μετά από μια πύρινη λαίλαπα φωτιάς στα μέτωπα ,μετά από χιλιάδες νεκρούς, η εξέλιξη στον πόλεμο της Ουκρανίας είναι στον βαθμό μηδέν. Η περίφημη και πολυδιαφημισμενη Ουκρανική αντεπίθεση δεν απέδωσε ο,τι αναμενετο. Παρότι προετοιμαστηκε προσεκτικά με την βοήθεια όπλων ακριβείας και τελευταίας τεχνολογίας των Δυτικών, ο Ουκρανίας στρατός, ο οποίος σύμφωνα με τα σχέδια, έπρεπε να διασπάσει τις ρωσικές γραμμές έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα ντόμινο αποσταθεροποιησης των Ρώσων που θα τους οδηγούσε στην ήττα, δεν κατάφερε ως τώρα τίποτα από όσα είχαν σχεδιαστεί. Μπορεί να μην έχει χαθεί πάντα θεωρητικά ο πόλεμος,όμως η πολυδιαφημησμενη αντεπίθεση απέτυχε παταγωδώς. Το παραδέχτηκε άλλωστε κι ο αρχηγός των Ουκρανικων στρατιωτικών δυνάμεων." Είμαστε ακινητοποιημενοι" δήλωσε ο στρατηγός Ζαλουνι δεχόμενος ταυτόχρονα την σκληρή κριτική του προέδρου Ζελενσκυ για την δήλωση του. Μόνο 17 χιλιόμετρα προωθηθηκαν οι Ουκρανοί προς την Αζοφικη θάλασσα. Κι αυτό στα μάτια του Ουκρανου προέδρου μοιάζει με ήττα.
Η διένεξη μεταξύ Ζελενσκυ και Ζαλουνι πέφτει σε άσχημη περίοδο. Γιατί πρέπει ν'αποφασισουν. Η επιχειρούν εκ νέου μια πιο σκληρή αντεπίθεση βασιζόμενοι στην στήριξη των πολεμικών αεροπλάνων F16 που τους υποσχέθηκαν οι Αμερικανοί η προετοιμαζονται για διαπραγματεύσεις με τον Πουτιν όπως εδώ και καιρό τους συμβουλεύουν πολλοί Δυτικοί διπλωμάτες. Αν αποκλειστεί η δεύτερη περίπτωση όπως φαίνεται από δηλώσεις της Ουκρανική ηγεσίας, τότε θα πρέπει να περιμένουν τουλάχιστον ένα ακόμα χειμώνα, ελπίζοντας πάντα να μην κάνει ο Ρώσος πρόεδρος την δική του αντεπίθεση για κατάληψη του Κιέβου. Επίσης οι Ουκρανοί θα πρέπει να ευχηθούν να μην αρχίζουν να κουράζονται οι Δυτικοί οι οποίοι αρχίζουν να βρίσκουν υπερβολικά τα πολεμικά έξοδα και οι οποίοι νοιώθουν την γκρίνια των πολιτών τους.
Ένα ακόμη σημείο είναι οι στρατιωτικές Ουκρανικες απώλειες. Έχουν χαθεί τουλάχιστον 100000 άντρες και η ηλικία των όσων έχουν απομείνει πλησιάζει τα 43 χρόνια.
Αν σε όλα αυτά προστεθεί και η αποσπασμένη προσοχή των Δυτικών στα γεγονότα της Γκαζας ,τότε μπορεί κάποιος εύκολα να φανταστεί τον Πουτιν να τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση στο θέμα της Ουκρανίας.
Και κάτι ακόμα. Ο "μεγάλος Νοτος" δηλαδή όλες οι άλλες χώρες ( Αφρική,Κίνα,Λατινική Αμερική,Ινδία κλπ) έχουν ταχθεί εναντίον του Ισραήλ και κατ'επεκταση εναντίον της Δύσης η οποία και το στηρίζει αδιαπραγματευτα.
Όλα αυτά τα στοιχεία ωθούν σε δεύτερη μοίρα το Ουκρανικό. Αν δε ηττηθουν ολοτικα οι Ουκρανοί ποιες θαναι οι συνέπειες γι'αυτους και την Δυση; Μήπως είναι καιρός για λογική διπλωματία αντί πάση θυσία πολεμο;

Διεθνή διάσκεψη για την Γάζα. (Ελεύθερος Τύπος 16.11.2023)

Διεθνή διάσκεψη για την Γάζα.   

Εδώ κι ένα μήνα στα πρωτοσέλιδα εφημερίδων, στα ραδιόφωνα η τις τηλεοράσεις το κυριαρχον θέμα είναι ο πόλεμος Ισραηλ-Χαμας. Οι πολιτικοί δε των παγκόσμιων δυνάμεων έχουν το ισραηλοπαλαιστινιακο ζήτημα ως προτεραιότητα.
Κι όμως πρόκειται για μια τοπικη διαμαχη σε μια έκταση γης των 365 χιλιομέτρων.
Υπάρχουν επίσης σοβαρά ζητήματα στο Καραμπάχ όπου οι Αζεριοι το πήραν από τους Αρμένιους εκτοπίζοντας τους 120000 κατοίκους τους και σκοτώνοντας πολλούς από αυτούς . Όπως ακόμη,μεταξύ άλλων, υπάρχει κι ο πόλεμος αυτός στην Ερυθραία που είχε 500.000 νεκρούς το 2022.
Αντί να γίνει όμως λόγος γι'αυτα τα θέματα η προσοχή είναι στραμμένη στην Μέση Ανατολή. Γιατί άραγε αυτό να συμβαινει;
Αυτό συμβαίνει γιατί η ισραηλοπαλαιστινιακη σύγκρουση βρίσκεται στην καρδιά των κατηγοριών των χωρών του " Συνολικου Νοτου" εναντίον των Δυτικών μεγάλων δυνάμεων.
Από την αρχή του 21ου αιώνα και συγκεκριμένα από ην επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ το 2003 οι χώρες του " συνολικού Νοτου" ( Κίνα ,Ρωσία, Αφρική,Λατινική Αμερική κλπ) κατηγόρησαν τους Αγγλοσαξωνες για πολιτική δύο ταχυτήτων. Τους κατηγορεί για δύο μέτρα και δύο σταθμά ειδικά στο θέμα του Ισραήλ ,όπως υποστηρίζουν,το οποίο δεν σεβάστηκε ποτέ τις αποφάσεις του ΟΗΕ από το 1950 και δεν τιμωρήθηκε ποτέ γι'αυτο. Οι Δυτικοί κατηγορουνται ότι έκαναν τα πάντα για μια ασφαλή ίδρυση του κράτους του Ισραήλ ενώ αδιαφορησαν για την ίδρυση παλαιστινιακου κράτους. Αυτό νοιώθουν οι Αραβικές Χώρες, οι Αφρικανικές η αυτές της Νότιας Αμερικής. Ακόμη κι αν κάτι τέτοιο δεν είναι ακριβώς έτσι η αίσθηση αδικίας κυριαρχεί. Ως κι η βασίλισσα της Ιορδανίας δήλωσε ότι η Δύση έχει συμπάθεια μόνο για τα θύματα των ισραηλινων κι όχι για αυτα των παλαιστίνιων . Απέναντι στην τρομοκρατική πράξη της χαμας της 7 Οκτωβρίου το Ισραήλ αντέδρασε με υπερβολή πέφτοντας στην παγίδα που του έστησε η Χαμάς. Δηλαδή στην παγκοσμιοποιηση του προβλήματος μιας κι οι εικόνες με τα μικρά παιδιά στην Γάζα έκαναν τον γύρο του κόσμου.
Ως τακτική ο διαχωρισμός της Γάζας στα δύο είναι ωφέλιμος για το Ισραήλ μιας και θα μπορεί να χτυπήσει σπιθαμή προς σπιθαμή τους άντρες της Χαμάς. Όμως μετά από αυτό ποια είναι η στρατηγικη; Ποιος θα διοικήσει την λωρίδα της Γαζας; Αγνωστον προς το παρόν.
Ο παγκοσμιος αντίκτυπος αυτού του πολέμου δεν είναι υπέρ ούτε του Ισραήλ ούτε υπερ της Δύσης. Το εβραϊκό κράτος επανήλθε στο σημείο που βρισκόταν στον πόλεμο του Λιβάνου το 1982.
Επίσης λόγω του κλίματος ακυρώθηκαν όλες οι συμφωνίες του Αβραάμ μεταξύ Ισραήλ και του Αραβικού κόσμου. Το ίδιο αδρανοποιηθηκε ο οικονομικός διάδρομος μεταξύ Ινδίας,Εμιράτων,Σαουδικής Αραβίας,Ιορδανίας,Ιταλίας,Ισραήλ που με πομπωδες υφος ειχε ανακοινωθει απο τον Νετανυαχου. Οι δε Δυτικές κοινωνίες είναι διχασμένες εσωτερικά γι'αυτον τον πόλεμο.
Ποια λύση λοιπον;
Πιστεύω ότι θα έπρεπε να γίνει μια παγκόσμια συνδιάσκεψη μεταξύ των 5 μονίμων μελών του συμβουλίου Ασφάλειας ,του Ισραήλ και των Αραβικών κρατών που αναγνωρίζουν το δικαίωμα ύπαρξης του.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.

ΗΠΑ: μια από τα ίδια. (Ελεύθερος Τύπος 09.11.23)

ΗΠΑ: μια από τα ίδια.

Σε ένα περίπου χρόνο από σήμερα θα έχουμε τις πολυαναμενομενες Αμερικανικές εκλογές.Περμενοντας λοιπόν το αποτέλεσμα ,με βάση τα σημερινά δεδομένα οι δύο βασικοί αντίπαλοι είναι δύο γνώριμοι: ο πολυσυζητημενος Ντόναλντ Τραμπ και ο εν ενέργεια Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπαιντεν. Ο δεύτερος ήδη 82 χρόνων κι ο πρώτος 4 χρόνια νεώτερος του. Βέβαια η εικόνα τους δείχνει πολλά. Ο Μπαιντεν μοιάζει ναναι επηρεασμένος από την ηλικία του κι έχει μεγάλες δυσκολίες επικοινωνίας ενώ ο Τραμπ διατηρεί το ίδιο πάθος που είχε πάντα. Η ως τώρα προεκλογική του πορεία, αν δεν συμβεί κάτι έκτακτο, τον δείχνει φαβορί με μεγάλη διαφορά για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανων. Αλλά και για την προεδρία έχει σοβαρότατες πιθανότητες να επιστρέψει.
Αλλά κι από την πλευρά των δημοκρατικών όλα δείχνουν ότι ο Μπαιντεν θαναι ξανά υποψήφιος. Αν εκλεγεί εκ νέου θαναι ο γηραιότερος πρόεδρος στην ιστορία των ΗΠΑ. Κάτι που θαναι παράξενο για την πρώτη παγκόσμια δύναμη, την Αμερική, η οποία έχει εμπλακεί σε τόσα και πολλά δυσκολα διεθνή ζητήματα που χρειάζονται ταχύτητα κι ενέργεια στην αντιμετώπιση τους.
Αν από την άλλη μεριά εκλεγεί ο Τραμπ με τις τόσες δικαστικές εναντίον του εκκρεμότητες, αλλά και με την διαφορετική πολιτική του φιλοσοφία, τα πράγματα θα γίνουν περίπλοκα για την Αμερικανική θέση στις ως τώρα διεθνείς ισορροπίες.
Αυτή η αναμενόμενη ξαναιδωμενη προεκλογική μάχη θέτει κάποια βασικά ερωτήματα. Πως θα μπορούσε να ψηφίσει ένας Αμερικανός που θα ήθελε να ξεφύγει από το δίλημμα του πολιτικού dejavue; Γιατί οι στατιστικές λένε ότι οι Αμερικανοί δεν θα ήθελαν να ξαναζησουν μια τέτοια προεκλογική διαμάχη.
Επίσης στους δημοκρατικους ο Μπαιντεν παραμένει το ακλόνητο φαβορί μιας κι ως τώρα ο καλύτερος αντίπαλος στο κόμμα δεν πιάνει πάνω από 10% των ψηφων. Όσο για τον Τραμπ μοιάζει προς το παρόν ανίκητος στο κόμμα του μιας και οι Νίκι Χάλεϊ η ο Ρον Ντεσαντις ,δεν φαίνονται τόσο ισχυροί αντίπαλοι. Πάντως οι πρώτες αναμετρήσεις στην Ιοβα η το Νιου Χάμσαϊρ θα δείξουν αν έχουν ελπίδες ν'αντρεψουν την κατάσταση.
Κι έτσι τι γινεται; Ναμαστε στην επανάληψη Μπαιντεν-Τραμπ.
Ο πρώτος έχει σίγουρα μεγάλη εμπειρία στα διεθνή ζητήματα. Όμως δείχνει να μην έχει γρήγορες αντιδράσεις σε έναν κόσμο του σήμερα που αλλάζει με ταχύτητα , εκπλήσσει κι είναι σε διαρκη κρίση.
Ο δεύτερος, αν δεν τον βάλουν φυλακή, θα ζήσουμε το πάθος του για ρεβάνς, κάτι το οποίο θα δημιουργήσει ιλιγγο στις σχέσεις των ΗΠΑ με ΝΑΤΟ, ΟΗΕ, Ευρώπη, Κίνα κι άλλες χώρες.
Ίσως ο υποψήφιος Ρόμπερτ Κένεντι Τζούνιορ, γυιος του άλλοτε υπουργού δικαιοσύνης Ρόμπερτ Κένεντι της οικογένειας Κένεντι, να είναι μια λύση για όσους Αμερικανούς θέλουν να ξεφύγουν από την devalue μάχη των Μπαιντεν-Τραμπ. Όμως θα χρειαστεί χρόνο γιατί οι "συνωμοσιολογικες" του απόψεις για την υγεία, το κλίμα κλπ, τον έχουν βάλει στο στοχαστρο των οικονομικών ελίτ. Παρόλα αυτά οι δημοσκοπήσεις του δίνουν ένα τουλάχιστον 22%.
Αυτός είναι σε γενικές γραμμές ο προεκλογικός πίνακας της Αμερικής ένα χρόνο πριν τις εκλογές. Αναμένονται ενδιαφέρουσες στιγμές.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Το μεταναστευτικο νομοσχέδιο στην Γαλλία. (Ελεύθερος Τύπος 02.11.2023)

Το μεταναστευτικο νομοσχέδιο στην Γαλλία.

 

Τις μέρες αυτές στην Γαλλια παράλληλα με το παλαιστινιακο ζήτημα στην Γάζα γίνεται πολυς λόγος και για το νέο νομοσχέδιο περί μεταναστευσης που ετοιμάζεται. Αυτό έχει προγραμματιστεί να περάσει από την γαλλική βουλή τον Ιανουάριο. Ως τότε οι ζυμώσεις εντείνονται κι οι αντιθεσεις οξυνονται.
Το θέμα που μπαίνει πλέον ουσιαστικά στην Γαλλία είναι αυτό της ταυτότητας της και της εθνικής της κυριαρχίας.
Τα συνεχή επεισόδια με τους τζιχαντιστες και οι δολοφονίες καθηγητών και πολιτων από "τρελλαμενους" ισλαμιστες έχει επαναφέρει το κλίμα φόβου στην Γαλλία. Οι Γάλλοι νοιώθουν να μην είναι κυρίαρχοι στην χώρα τους. Η συνεχής υποχωρηση της κυριαρχίας της στο όνομα διεθνών θεσμών προκαλεί ανασφάλεια στους πολίτες οι οποίοι έχουν ιστορική παράδοση εθνικής αυτονομίας.
Οι αποφάσεις της Ευρωπαϊκής ένωσης κι η ως τώρα νομοθεσία της δεν επιτρέπει στην μεταφορά εκτός συνόρων της χώρας παρατυπους μεταναστες. Ακόμη κι αυτοί που έχουν καταδικαστεί δεν μπορούν ν'απελαθουν. Ο δε Μακρόν άφησε να εννοηθούν οι προθέσεις του ότι θα νομιμοποιηθουν οι παρατυποι μετανάστες με το νέο νομοσχέδιο.
Για να γίνει όμως κάτι τέτοιο πρέπει να έχει την αναγκαία πλειοψηφία στην Βουλή ώστε να το περασει.
Κάτι τέτοιο όμως δεν είναι σίγουρο. Κι αυτό γιατί εκτός της Λεπέν που θέλει αλλαγή των άρθρων αυτών που διευκολύνουν τους μη νόμιμους μετανάστες, υπάρχει και το πιο μεγάλο μέρος των βουλευτών των "ρεπουμπλικανων" οι οποίοι συμφωνούν για αλλαγή των άρθρων και για προσπάθεια μείωσης των παρατυπων μεταναστευτικων κυμάτων στην Γαλλία.
Που θα στηριχτεί λοιπόν ο Μακρόν για να περάσει το νομοσχέδιο, αν βέβαια επιμεινει; Προφανώς στους ψήφους της αριστεράς του Μελανσον;
Να μια πιθανή περίπτωση που επίσης προκαλεί στην Γαλλία. Όλα λοιπόν είναι ανοιχτά για το νομοσχέδιο μιας κι ο υπεύθυνος γι'αυτο Γάλλος υπουργός κ. Νταρμαναν άφησε ανοιχτό το θέμα σκλήρυνσης των μεταναστευτικων όρων.
Το νομοσχέδιο μπορεί να επηρεάσει και τις προσεχείς προεδρικές εκλογές στην χώρα. Η Λεπέν μένει τις θέσεις της για ενίσχυση της εθνικής κυριαρχίας και τα ποσοστά της αυξάνονται σταθερά.
Κοντολογίς η Γαλλία βρίσκεται στην ώρα μηδεν. Το δίλημμα της ανάκτησης η μη της κυριαρχίας της ως χώρα μπαίνει επιτακτικό. Γι'αυτο και δεν υπάρχει βιασύνη να προχωρήσει το νομοσχέδιο. Οι διεθνείς εξελίξεις κι ειδικά το πρόβλημα Ισραηλ-Παλαιστικης θα παίξει σημαντικό ρόλο. Αυτό που πρέπει να γίνει πάντως κατανοητό είναι ότι η Γαλλία δυσανασχετεί κι έχει την διάθεση να μην υπακούει πλέον τυφλά στο Ευρωπαϊκό δίκαιο. Το ταυτοτικο ερώτημα " Είμαστε η οχι κυρίαρχοι στην χώρα μας" είναι στην πρώτη γραμμή της καθημερινότητας των Γάλλων πολιτων

 
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.

Ποιος ενδιαφέρεται για την Παλαιστινη; (Ελεύθερος Τύπος 26.10.2023)

Ποιος ενδιαφέρεται για την Παλαιστινη;

 

Τις μέρες αυτές εδώ στην Γαλλία είμαστε μάρτυρες του εξής φαινομένου. Κατ'αρχην απαγορευτηκαν οι διαδηλώσεις υπέρ των παλαιστίνιων για ένα σοβαρό λόγο που επικαλέστηκε ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουελ Μακρον σε κάποιους νέους που του έθεσαν το ερωτημα της απαγόρευσης. Κι αυτός ήταν ότι ,εκείνη την συγκεκριμένη μέρα κηδεύτηκε ο καθηγητής ιστορίας που σφαχτηκε από ένα μαθητή γυμνασίου στην πόλη Αρρας ,φωνάζοντας "Allah akbar" ( Ο Θεός είναι μεγαλος). Οπότε δεν θαταν σεβασμός στην άγρια δολοφονία του καθηγητή.

Στην συνέχεια όμως το ανώτατο θεσμικό δικαστήριο θεώρησε παράνομες τις απαγορεύσεις κι έτσι άρχισαν οι προπαλαιστινιακες διαδηλώσεις ελεύθερα. Στην πρόσφατη, στην πλατεία Δημοκρατίας στο Παρίσι ( place de la Republique), οι διαδηλωτες φώναζαν επίσης κάθε στιγμή "Allah akbar". Ενώ ένα τέτοιο σύνθημα κανονικά θαπρεπε ναταν ένα σύνθημα θεολογικό,εντουτοις στον συνειρμό των Γάλλων ανεξαρτήτως πολιτικών πεποιθησεων ερμηνευτηκε ως φράση καλεσματος θανάτου εναντίον των "απιστων" όπως συνήθως φωνάζουν οι τρομοκράτες τζιχαντιστες την στιγμή που έσφαζαν τόσα άτυχα αθώα θύματα τους τα τελευταία 30 χρόνια επιδιδομενοι σε αγώνες τρομοκρατίας εναντίον όσων δεν ανήκουν στις πολιτικοθεολογικες τους πεποιθήσεις. Και βέβαια το σύνθημα αυτό στην "πλατεία δημοκρατιας" κάλλιστα μπορεί από τους πιο δύσπιστους να ιδωθει σημειολογικά ως σύνθημα κατά της Δημοκρατίας.

Είναι εύλογο λοιπόν να προβληματιζονται οι πιο σωφρονες πολιτικα: οι διαδηλωτές που φωνάζουν τέτοια συνθήματα ενδιαφέρονται πραγματικά για την ελευθερία της Παλαιστίνης η την χρησιμοποιούν για να επιτεθούν στις Δυτικές αξίες και πολιτισμο; Πρόκειται μήπως για "πολυπολιτισμικο" πόλεμο ,για πολιτισμική επιθεση; Πρόκειται για ίδιοποίηση του δικαιώματος των παλαιστίνιων να υπάρξουν ως κράτος από τους ισλαμιστες ,οι οποίοι αρνούνται την ύπαρξη του Ισραήλ και θέλουν την εξαφάνιση του;

Γιατί κακά τα ψέμματα. Όλοι οι αντίπαλοι μιλούν για την Παλαιστίνη αλλά κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά. Από το Ισραήλ,ως την Χαμάς και τις Αραβικές Χώρες η το Ιράν, όλοι χρησιμοποιούν το παλαιστινιακο ως προμετωπιδα για τα δικά τους ιδεολογικά,οικονομικά,πολιτικά συμφέροντα. Κι οι ίδιοι οι Παλαιστινιοι; Ενώ η πλειοψηφία τους δεν είναι ισλαμιστες κι ονειρεύονται έναν νέο πολιτικό ηγέτη τύπου Γιασέρ Αραφάτ και μια οργάνωση ισχυρή όπως άλλοτε η Φαταχ ,επειδή δεν τα βρίσκουν συντάσσονται με την Χαμάς γιατί αυτή επιτίθεται κι "αντιστεκεται" στην ισραηλινή κατοχή. Κατάφερε έτσι η Χαμάς δυο πράγματα που ως τώρα ήταν αδιανόητα. Και να φέρει στην επιφάνεια το " ξεχασμενο" θέμα των παλαιστίνιων και να τους πείσει ότι αυτήν την στιγμή αυτή μόνη είναι ικανή να τους εκπροσωπήσει.

Το ερώτημα όμως παραμένει κι ας μην το σκέφτονται άμεσα αυτήν την στιγμή οι πολλοί. Η Χαμάς ενδιαφέρεται πραγματικά για τους Παλαιστινιους η για την χρησιμοποιηση του παλαιστινιακου ζητήματος ως μέσον καταστροφής και θανάτου των "απιστων"; Ίσως τώρα η δημιουργία ενός παλαιστινιακου κράτους ναναι περισσότερο από ποτέ αναγκαία.

 
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Κλιματοσκεπτικισμος και μίντια. (Ελεύθερος Τύπος 19.10.2023)

 

Κλιματοσκεπτικισμος και μίντια.

Την προηγούμενη Πέμπτη στην Γαλλία έγινε γνωστό ότι ένας μεγάλος κοινοβουλευτικος συνασπισμός κομμάτων σκοπεύει τον ερχόμενο Ιανουάριο να προτείνει στο Γαλλικό κοινοβούλιο έναν νόμο που σκοπεύει ν'απαγορευει κάθε μορφή κλιματοσκεπτικισμου στα μίντια. Θεωρώντας ως αναθεωρητισμο κάθε ερώτημα περί πραγματικών διαστάσεων της κλιματικής αλλαγής αλλά και των οποίων ανθρωπίνων ευθυνών στην επιβάρυνση του κλίματος, η αναμενόμενη πρόταση νόμου, στην ουσία της στοχεύει την απαγόρευση της δημόσιας συζήτησης για το κλίμα και τις περιβαντολογικες συνέπειες.
Πέρα όμως από αυτό το συγκεκριμένο είναι επίσης η αρχή μιας σειράς μέτρων που ετοιμάζονται για την απόλυτη κυριαρχία μιας "επισημης"αποψης στα μίντια. Κι ο διάλογος με το διαφορετικό που τόσο υποστηρίζεται από τους υποστηρικτές του δικαιώματος στην διαφορετικοτητα τι γινεται; Όπου μας συμφέρει μονον;
Όταν ο ειδικός επί των κλιματικών θεμάτων σοσιαλιστής υπουργός και καθηγητής ο Κλοντ Αλεγκρ έθεσε κάποια ουσιαστικά ερωτήματα περί ανθρωπίνων επίσης ευθυνών στα ζητήματα κλιματικής αλλαγής ή φωνή του εξαφανίστηκε. Κι είναι ειδικός και βραβευμένος επιστήμονας περί αυτών των θεμάτων.
Το πρόβλημα όμως δεν ειδικεύεται μόνο στην κλιματική αλλαγή. Πάει πιο μακριά. Έχει να κάνει με την ίδια την Δημοκρατία, την ελευθερία και τον ρόλο των μίντια. Θυμάμαι με τι περηφάνια, όταν πήγα φοιτητής στην Γαλλία κι άρχισα πολύ νέος να γράφω στην εφημερίδα Liberation, οι συνάδελφοι μου κι οι Γάλλοι γενικώς πολυδιαφημιζαν περήφανοι, το δικαίωμα στον αντίλογο και την διαφορετική άποψη ,ως την μεγάλη κατάκτηση του Διαφωτισμού, της Πέμπτης γαλλικής Δημοκρατίας και της προοδευτικής εξέλιξης. Η πασίγνωστη φράση του Βολταιρου " διαφωνώ μαζί σου" αλλά "θα κάνω τα πάντα για ν'ακουστει η διαφορετική σου αποψη" ,ήταν πάντα το σημείο αναφοράς ενός υψηλού επιπέδου πολιτισμού,του Γαλλικού πολιτισμού και των ιδεών του Διαφωτισμού.
Αυτή η αντίληψη μοιάζει σήμερα να υποχωρεί. Έχει αντικατασταθεί από την μια ,μοναδική κι αδιαμφισβητητη κυρίαρχη "αληθεια". Και ο τρόπος για να επιβληθεί αυτή δεν είναι πλέον η γνωστή μας δικτατορία αλλά μια αλλού είδους επιβολή της μέσω της χρήσης των μίντια .
Αυτό τρομάζει περισσότερο. Γιατί κάθε πλειοψηφία θα μπορεί ν'απαγορευει τον αντίλογο από όποιους πιστεύουν κάτι διαφορετικό. Αν περάσει αυτός ο νόμος στο Γαλλικό κοινοβούλιο τότε είναι η αρχή της κυριαρχίας μιας και μονης αντίληψης ενημέρωσης στον κόσμο. Κι η Δημοκρατία η πολυφωνια; Μάλλον σπανίζουν στην σημερινή ζωή.
Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός ,γεωπολιτιστικός αναλυτής.

Οι δύο όψεις του Ιανου (ΕλεύθεροςΤύπος 12.10.2023)

 

Οι δύο όψεις του Ιανου

Η επίθεση της Χαμας στο Ισραήλ,η αρωγή που είχε από Χετζμπολαχ Λιβάνου αλλά την στήριξη της από το Ιράν ,όπως και οι μαζικές διαδηλωσεις στηριξης εκατέρωθεν από δίνουν μια ξεκάθαρη εικόνα των παγκόσμιων γεωπολιτικων στρατοπέδων.
Η ως τώρα ισραηλοπαλαιστινιακη κατάσταση που φαινόταν να ειναι ένα διμερές θέμα ,ξαφνικά γίνεται τόπος ιεθνους αντιπαραθεσης δυνάμεων, που χρησιμοποιούν το παλαιστηνιακο ως συνέχιση των ιδεολογικων,οικονομικών, πολιτικών διαφόρων τους.
Από την μια έχουμε δηλαδή τις ΗΠΑ και τους συμμάχους της κι από την άλλη τις αντι-ΗΠΑ χώρες, όπως το Ιράν, την Ρωσία και την Κίνα μεταξύ άλλων. Αν δούμε τις δηλώσεις των Ιρανών ,Ρώσων και Κινέζων Αξιωματουχων θα διαπιστωσουμε ότι είναι με αντι-ΗΠΑ πρόσημο, όπως κι ένα χαρακτήρα αντιπαγκοσμιοποιησης . Όπως επίσης το διπλό παιχνίδι της Τουρκίας,χώρας του ΝΑΤΟ με ιδιαίτερα φιλικές σχέσεις με Χαμάς κι αλλού είδους ισλαμιστες τρομοκράτες.
Δεν μπορεί άλλωστε ν'αγνοηθει το γεγονός ότι η τρομοκρατική αυτή επίθεση της Χαμάς έγινε λίγο πριν κλείσει η συμφωνία του Ισραήλ με την Σαουδική Αραβία τον βασικό αντίπαλο ( θεολογικά, πολιτικά, οικονομικά) του Ιράν στην Μέση Ανατολή.
Όπως επίσης δεν μπορεί ν'αγνοηθει η εδώ και χρόνια φανερή αντίθεση του Ισραήλ στην απόκτηση ατομικής βόμβας του Ιράν.
Τώρα μετά τα γεγονότα και την πρώτη αντίδραση του ισραηλινού κράτους με βομβαρδισμούς και την αναμενόμενη χερσαία επίθεση κατά της Χαμάς στην Γάζα, τι θα ακολουθησει; Πολλοί πιστεύουν ότι οι πυρηνικές καταστάσεις του Ιράν θα χτυπηθουν. Αν συμβεί κάτι τέτοιο σίγουρα ο αντι-ΗΠΑ άξονας θ'αντιδρασει. Που μπορεί να φτάσει αυτή η αντιθεση;
Εδώ και καιρό λόγω Ουκρανίας γίνεται συχνά λόγος για πυρηνική αντίδραση Ρώσων αν απειληθουν. Το θέμα της πυρηνικής χρήσης όπλων έπαψε πλέον να είναι ταμπού. Κι ότι μπαίνει στην γλώσσα μπορεί να γίνει πράξη κάποια στιγμή.
Το παλαιστηνιακο αντί να ιδωθει ως ένα τοπικό ζήτημα που μπορεί να λυθεί με ρεαλισμό μετατρέπεται σε άλλοθι ιδεολογικοπολιτικης μάχης μεταξύ των δύο παγκόσμιων στρατοπέδων που αυτήν την στιγμή ανταγωνιζονται. Από την μια οι ΗΠΑ με τον Τεχνοαγνωστικισμο τους ,το πολιτικά ορθόν και την Τεχνολογική τους δύναμη κι από την άλλη ο άξονας Ιράν ( θεοκρατικη δυναμη), η Ρωσία( ένα μίγμα θεολογίας και εθνοταυτοτητας) ,η Κίνα ( Τεχνοαγνωστικιστες με εθνικό προσημο) ,η Βορειος Κορεα ( Σταλινικο καθεστως) ,όπως κι η Τουρκία που παίζει ως συνήθως σε δύο ταμπλό και με την Δύση και με την Ανατολή. Όπου και να στραφούμε βλέπουμε την απειλή των δύο προσώπων του Ιανού.
Που θα οδηγήσει αυτή η νέα αντιπαράθεση με αφορμή την επίθεση της Χαμας; Ελπίζουμε η λογική να ματαιώσει η να αναβάλλει την εδώ και καιρό επικίνδυνη περιέργεια των δύο αντιπαλων στρατοπέδων στο τι θα δώσει μία πυρηνική, έστω και " περιορισμένη,"επίθεση.

Δημοσθένης Δαββετας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός ,γεωπολιτιστικός αναλυτής.

All reactions:

19Demosthenes Davvetas and 18 others