Ο Νεος Παληος κοσμος (Ελεύθερος τύπος 26.07.2018)

Ο Νεος Παληος κοσμος .

Πριν τις γαλλικες εκλογές ο Υποψήφιος Εμανουελ Μακρον ανάμεσα σ’αλλα είχε βάλει προτεραιότητα , την επανίδρυση της ” Δημοκρατίας παράδειγμα ” και την επιστροφή της “ηθικής” στην Πολιτικη Ζωη της χώρας . Ταυτόχρονα υποσχόταν ότι αυτό θαταν και το πρότυπο του νέου τύπου Ευρωπαϊκής Δημοκρατίας που ο ίδιος στήριζε και που η “νέα”Ευρώπη είχε ανάγκη για να προχωρήσει.Οπως μια αγελάδα που δίνει μια κλωτσιά και ρίχνει το γάλα που παράγει ,έτσι κι ο Γάλλος προεδρος εδώ και καιρό δίνει κλωτσιές κι αναποδογυρίζει τις ιδέες που τον είχαν κάνει θελκτικο στον Γαλλικό λαό. Το πρόσφατο επεισόδιο με τον σωματοφύλακα του ήταν το αποκορύφωμα μιας σειράς αυταρχικών”Μοναρχικών” ενεργειών που ωθεί τους πολιτες ν’αμφισβητουν πλέον ανοικτά ,κατά πόσον ο “νέος κόσμος “που μόνιμα επικαλείται ο Εμανουελ Μακρον ,είναι πραγματικά νέος η είναι μια κακέκτυπη επανάληψη του παληού. Οι εικόνες που δείχνουν τον υπεύθυνο προεδρικης ασφαλείας, μεταμφιεσμένο σ’αστυνομικο, να χτυπά αλύπητα διαδηλωτές την Πρωτομαγιά , εξέπληξαν κι εξόργισαν τους Γάλλους που πιστεύσουν ακόμα στην αξία των θεσμών . Κι ακόμα χειρότερο : η σιωπή της εξουσίας κι η απόπειρα συγκάλυψης του γεγονότος τους τρομάζει . Τους θυμίζει γνωστές παληες μεθόδους που δεν τους αρέσουν . Κι αναρωτιούνται εύλογα: σε τι ωφέλησε η προεκλογική ρητορική του νυν Γάλλου προέδρου που αναφέροντας μ’εμφαση και υψηλούς τόνους στο ” φύγετε όλοι δεξιοί κι αριστεροί ” για να επέλθει ” ανανέωση της Δημόσιας ζωής”; που είναι η αλλαγή όταν καλύπτει ο Μακρον έναν μπράβο της νύχτας ; Οσοι ως τώρα πίστεψαν ότι ο Μακρονισμος θα έφερνε έναν νέο άνεμο και μια ανανέωση της πολιτικής ζωής βρίσκονται προ απογοητευσης γιατί είναι αντιμέτωποι με μια συνήθη δυσάρεστη από το παρελθόν πολιτική συμπεριφορά της εξουσίας :υπέρβαση δικαιωμάτων , καταστρατήγηση νόμων , σκοτεινοί θάλαμοι αποφάσεων , παράλληλη αστυνομία , πριγκιπικά καπριτσια. Οσοι πίστεψαν στην διαφάνεια και την γνησιότητα της νέας εξουσίας , η Δημοκρατία τους φαίνεται τώρα εύθραυστη , εγκαταλελειμμένη στα χέρια κάποιων περίεργων πολιτικών του Μακρονισμου , με αμφισβητήσιμες ικανότητες που δεν έχουν ακόμη συνειδητοποιήσει ότι βρίσκονται στο προεδρικό Μέγαρο . Κι αυτος είναι λόγος να πάρει τέτοιες διαστάσεις σήμερα αυτή η κρίση στην γαλλική κοινωνία. Το να γίνει λογος για “λαθος” συνεργάτη δεν είναι αποδεκτή δικαιολογία.Γιατί τα λάθη των συνεργατών του Γάλλου Προέδρου βαρύνουν τον ίδιο που τους επέλεξε . Υπάρχει Πολιτική ευθύνη κι αυτό έχει μεγάλη σημασια στην πολιτική Ζωη της Γαλλίας. Και το γεγονός ότι η Γαλλική προεδρία προσπάθησε να καλύψει το γεγονός μεγαλώνει ακόμη περισσότερο την πολιτική ευθύνη .
Για να μην πάψει να υπάρχει πλέον η εμπιστοσύνη στον Εμανουελ Μακρον οι συμπατριώτες του , με άρθρα , δηλώσεις , συζητήσεις και δημοσκοπήσεις , του ζητούν με άμεσες πράξεις κι ενέργειες του να δείξει ότι συμβάλλει στην επανενεργοποιηση των θεσμών και πάνω απ’ολα με την συμπεριφορά του, να δείξει ότι κατάλαβε σε βάθος τι συνέβη , κατάλαβε την ουσία της κρίσης που η απροσεξία η ο ναρκισσισμός της εξουσίας του , δημιούργησαν . Άλλωστε αν είναι να εξάγει αυτό το μοντέλο διακυβέρνησης στην προσπάθεια Ευρωπαϊκής ανανέωσης καλύτερα να προσέξει γιατί δεν φαντάζει το πιο γοητευτικό στους Ευρωπαίους πολιτες .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής , εικαστικός .

Να ξανά εφεύρουμε τον άντρα . (Ελεύθερος τύπος 19.07.2018)

Να ξανά εφεύρουμε τον άντρα .

Κάποτε ξέραμε ότι ο αρσενικός ορίζοντας ήταν αυτος της ώριμης υπευθυνότητας , δια μέσου της δημιουργίας της οικογένειας και της εμπλοκής στην κοινωνία . Σήμερα ζούμε ήδη το μετα το τέλος αυτής της πραγματικότητας .Η είσοδος των νέων στην Ζωη κι η προετοιμασία μιας εργασιακής εξέλιξης έχει εκ βαθέων αλλάξει για τα νέα αγόρια. Η σεξουαλικότητα τους έχει διαφοροποιηθεί . Οι γυναίκες θεωρούν φυσικό την κατάληψη ρόλων άλλοτε χαρακτηριζομενων “αντρικών”. Οι άντρες αντιθέτως έχουν χάσει την σημασία των άλλοτε “ρόλων” τους. Ικανοποιούνται σύμφωνα με τις στατιστικές με την δημιουργία μικροσυμπαντων και τους κώδικες τους όπως πχ το μικροσυμπαν της σύγχρονης τεχνολογίας που κυριαρχείται σε μεγάλο βαθμό από άντρες. Αυτό βέβαια δεν έχει να κάνει τίποτα με την κλασσικη αρρενωπότητα .
Ζούμε , παρά το ότι ακόμα υπάρχουν σε πολλές χώρες ανισότητες που πρέπει να βελτιωθούν, ένα παράξενο φαινόμενο : όχι μόνο η θεση του παραδοσιακά αρσενικού έχει αλλάξει αλλά κι παραδοσιακή συμπληρωματικότητα των φύλων επίσης έχει αλλάξει . Ήδη από τα χρόνια του ’70 με το κίνημα υπέρ της ατομικότητας είχε ξεκινήσει η αλλαγή η οποία και κατάργησε την ιεραρχία στην κοινωνική Ζωη και κυρίως στο τελευταίο θύλακα της την οικογένεια .
Η ως τότε ανδρική καθοδήγηση ήταν μέρος της θρησκευτικής οργάνωσης των κοινωνιών . Η κοινωνική λειτουργία των θρησκειών είχε σκοπό να παράγει αυτή την θεσμική διάσταση τους ,έτσι ώστε να συνεχίζεται και ν’αναπαραγεται αντίστοιχα η πορεια στα μέλη της κοινωνίας. Η παραγωγή και η συλλογική διάρκεια προϋποθέτει βιολογικά νέα μέλη παιδιά που γεννούνται από γυναίκες. Κι είναι σ’αυτο ακριβως το σημείο που βασίστηκε η επελθούσα αλλαγή. Η έξοδος από την επίδραση της εκκλησίας και το πέρασμα της γέννησης από δημόσια υπόθεση σε ιδιωτική άλλαξε τα δεδομένα . Παρά την αρχική πτώση γεννήσεων εν τούτοις η ιδιωτικοποίηση των γεννήσεων έδωσε άλλο ρόλο στην γυναίκα . Στα πλαίσια του selfrealisation η γυναικεία απελευθέρωση συνέβαλε και σε μια ανθρωπολογική αλλαγή που βιώνουμε σήμερα . Από την αναζητούμενη ισότητα φτάσαμε σε μια νέα κουλτούρα αυτήν της εν συνεχή εξελίξει δύναμη της γυναίκας . Η νέα θέση των ανδρών σ’ενα κόσμο όπου ολη η προσοχή είναι συγκεντρωμένη στην γυναικα είναι η συνεχής αποδυνάμωση του . Η αρρενωπότητα πέρασε από τα στάδιο της προφανοτητας σ’αυτο της συνεχούς αμφισβήτησης. Ο υποσχόμενος πολλά και γόνιμα πράγματα ,διαχωρισμός των φύλλων λόγω της επιδιωκόμενης ισότητας , δεν ισχύει η δεν έγινε πραγματικότητα . Ισως ναταν κι ένα στάδιο που γρήγορα άφησε την θέση του σ’οτι βιώνουμε σήμερα : στην αμφισβήτηση του άντρα σ’ολα τα επίπεδα από την κοινωνία , την ψυχολογία , την Ζωη του ζευγαριού , την σχέση με την πατρότητα . Βιώνουμε την θηλυκοποιηση των επαγγελμάτων , της μεταβίβασης τους ακόμη και κληρονομικής , την θηλυκοποιηση του κύρους και της κοινωνικής ζωής . Ακόμη κι η σεξουαλικότητα έχει γείρει υπέρ των γυναικείων εμμονών .Πχ Η πορνογραφια ως ακραία έκφραση της σεξουαλικοτητας και της αμεσης ηδονής , που άλλοτε χρησιμοποιούσαν την γυναίκα ως το “αδύναμο ” εργαλείο των ανδρών , τώρα έχει αναποδογυρίσει τους ρολους . Το άλλοτε ισχυρό πατριαρχικό μοντέλο τελείωσε . Διότι στηριζόταν στον μη-προσωπικό , κάτι σαν “αντικειμενικό” γενικό νόμο ,αρνουμενο την ατομική, συναισθηματική κι υποκειμενικη διάσταση των πραγμάτων . Σήμερα βλέπουμε ότι για ναναι αποτελεσματικό το κυρος των πράξεων και πραγμάτων , το κυρος των αποφάσεων ( προσωπικών και συλλογικών),πρέπει να στηρίζεται στο “εμ-παθες “της μοναδικότητας κάποιου σε συνδυασμό με το αίσθημα υπευθυνότητας του. Κι αυτό το μοντέλο το προσφέρει το μητρικό κύρος . Καταφέρνει να συνδυάζει το συναισθηματικά” εμ-παθες “με την ανάληψη της προστασίας του υψηλού ενδιαφέροντος των προσώπων . Συνενώνει δηλαδή και συνδυάζει τα δυο πράγματα που το πατρικό κύρος διαχώριζε. Διαπιστώνοντας λοιπόν την θηλυκοποιηση της κοινωνίας ποια είναι και ποια πρέπει να είναι η θέση του άντρα ; πιστεύω ότι πρέπει με βάση τις ανωτέρω παρατηρήσεις αλλά κι άλλες των επιστημόνων να ” επανευρεθεί” ο αντρας. Χρειαζόμαστε έναν άντρα ανταγωνιστικό , διεκδικητικό , υπεύθυνο που δεν θα στηρίζεται πια στους μυς μόνο του κυνηγού αλλά ταυτόχρονα και στην ψυχολογική στρατηγική , στην συναισθηματική προσωπικότητα απελευθερωμένη από τις μητρικές ενοχές , μια προσωπικότητα που μπορεί να συνδυάσει σεξουαλικότητα και τρυφερότητα , ανδρισμό κι όχι ματσισμο, εξυπνάδα κι ευαισθησία και κυρίως ανάληψη ευθυνών και διεκδίκηση ρόλων στα πλαίσια μιας δημιουργικής ανταγωνιστικότητας με το άλλο φύλο . Δύσκολο ισως πουν κάποιοι . Αναγκαίο θα πω εγώ για την αναλογική ισομέρεια των παραγωγικών και γόνιμων δυνάμεων κι ενεργειών της κοινωνίας . Για την υγιή πορεία της ανθρωπότητας.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής , εικαστικός.

Κρατος μεσα στο κρατος (Ελεύθερος τύπος 12.07.2018)

Κρατος μεσα στο κρατος .

Ο τουρίστας η οποιος ζει στο κέντρο του Παρισιού μπορεί εύκολα να γοητευτεί εκ πρώτης όψεως από την αρμονική κι ισορροπημένη γενικά συμβίωση των ενσωματωμένων ξένων με τους ντόπιους . Και τότε πολλοί θα πουν ότι η ” μετανάστευση είναι καταπληκτική τύχη “. Ειδικα στα Γαλλικά τηλεοπτικά ντιμπέιτ θ ακούσει κάποιος πολύ συχνά αυτή την προαναφερθείσα φράση από τα στοματα των “Ταλιμπάν” της πολιτικής των μονιμως ανοιχτών, δίχως ιδιαίτερο έλεγχο, συνόρων , αυτών που αυτοθαυμάζονται ως οι μοναδικοί την αλήθεια του κόσμου φέροντες , αυτών που αυτοαποκαλούνται “προοδευτικοί”. Άλλο όμως η παράδοση σεβασμού υποδοχής των μεταναστών με βάση την κουλτούρα της αλληλεγγύης κι άλλο τα καλό οργανωμένα πλοία των διαφόρων υπόπτων συμφερόντων διακίνησης μεταναστών που απειλούν την κοινωνική ισορροπια του τόπου που καταφθάνουν . Κι η απόδειξη . Στα βόρεια προάστια του Παρισιού στην περιοχή en Seine-Saint-Denis η μεταναστευτική κρίση έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε η κρατική μηχανή είναι αδύναμη να δώσει έναν συγκεκριμένο αριθμό κατοίκων στην περιοχή. Ένα πρόσφατο πόρισμα δυο βουλευτών διαπιστευμένων από την γαλλική Βουλή υπολόγισε ότι ο αριθμός των “παράνομων ” μεταναστών κυμαίνεται μεταξύ 150000 και 400000. Υπολογίζεται δε ότι οι ηδη γνωστοί στις αρχές μετανάστες αποτελούσαν το 43% του τοπικού πληθυσμού . Που σημαίνει ότι μιλάμε για μια δημογραφική βόμβα που υποχρεώνει τις αρχές των σχολείων , δικαστηρίων,κοινωνικών υπηρεσιών .αστυνομιας να δουλεύουν μέσα από ένα πνεύμα ανησυχίας . Κανεις δεν μπορεί να μιλήσει ότι γνωρίζει τι ακριβως συμβαίνει στην περιοχή . Μάλιστα οι στατιστικές δείχνουν ότι πολλοί ντόπιοι ( κυρίως Γάλλοι Εβραίοι ) φεύγουν από την περιοχή και μετακομίζουν για να μην υφίστανται καθημερινά φυσικές η πολιτιστικές ταπεινώσεις . Το παράδειγμα του La Seine-Saint-Denis ,οδηγεί πολλούς αναλυτές αλλά και πολιτικούς ( το επισημανε κι ο Ολάντ πριν το τέλος της θητείας του ) , στον φόβο ότι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση , το Παρισι θα χωριστεί σε δυο ζώνες : αυτήν του κέντρου κι αυτήν της ανεξέλεγκτης περιφέρειας των Προαστείων . Και το ερώτημα πια μπαίνει άκρως επιτακτικό : πως να βρουν θέση αυτοί οι νεοαφιχθέντες μετανάστες σ’ενα έδαφος με διαφορετική τελείως κουλτούρα ; Πως θα συνυπάρξουν οσοι είναι σ’απολυτη κι ευθεία ρήξη με τις δυτικογαλλικες παραδόσεις , τα ήθη κι έθιμα αλλά και με την κοινότητα εμπειριών και βιωμάτων της Γαλλίας; Πως θα επιτευχθεί με ισορροπημένο τρόπο η ενσωμάτωση τους ; Μπροστα σ’αυτη την ιδιαίτερα , από προβληματική ως επικίνδυνη ,πολιτισμικά, κοινωνικά και ταυτοτικα κατάσταση ο όρος ” υποδοχή ” η φράσεις όπως ” παράδοση υποδοχής κι αλληλεγγύης ” μοιάζουν μακριά από την πραγματικότητα . Παρότι ωραίες λέξεις και φράσεις, παρότι μιλούν γι’ανθρωπια και ανοιχτοτητα στο διαφορετικό , εν τούτοις , η μόνιμη σαν μηχανική καραμέλα χρησιμοποίηση κι επανάληψη τους , η δίχως σωστή ανάλυση της κατάστασης εφαρμογή τους , κάνει μάλλον κακό παρά καλό . Αγγίζει τα όρια ενός ” προοδευτικού” πολιτικού κυνισμού , που δεν βοηθά ούτε τους ντόπιους ούτε τους αφιχθέντες. Δεν βοηθά αμφότερους σε συνύπαρξη και δεν βοηθά την αλληλεγγύη να γίνει πράξη .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής , εικαστικός

  

 

Τετάρτη 11/7/18 τα εγκαίνια της έκθεσης ζωγραφικής που συμμετέχω

Την Τετάρτη 11/7/18 στις 20:00 συμμετέχω στην έκθεση “Tresorgrammes”στο ξενοδοχείο Plaza Resort Hotel με νέα και παλαιότερα ζωγραφικά μου εργα . Ιδιαίτερα χαρούμενος για την συνεργασία μου με τον γλύπτη Ν. Ζηβα και την ιστορικό τέχνης Α. Πατσουρακη . https://t.co/XyGaLLdMlQ

‎A Jewel Made in Greece‎ to A Jewel Made In Greece @Plaza Resort

Το Γερμανικό μοντέλο σαστισμένο . (Ελεύθερος τύπος 28.06.2018)

Το Γερμανικό μοντέλο σαστισμένο .

Μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο , η Γερμανία αναδομηθηκε γύρω από κάποια βασικά θεμέλια : Δημοκρατικές αρχές , οικονομία της αγοράς , εγγύηση κι ασφάλεια των Αμερικανων ως προς την Σοβιετική Απειλή , Ειρήνη με την Γαλλία και και βαρος στην ευρωπαϊκή δομή κι ανάπτυξη .
Το 1989 η αδυναμία της Σοβιετικής ένωσης , της επέτρεψε να ενωθεί και ναβρει την πλήρη κυριαρχία της μετά από στρατηγικές κινήσεις του Χέλμουτ Κολ. Επένδυσε πάνω από 1200 δις. ευρώ , για να να ανακτήσει την εθνική της ενότητα και επίσης για να κάνει τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις ώστε να προσαρμοστεί στην παγκοσμιοποίηση και στο πέρασμα στο ευρώ μέσα από την ατζέντα του Γκέρχαρντ Σρέντερ το 2010.
Υπό την καθοδήγηση της Άνγκελα Μερκελ , η Γερμανία , ορθώθηκε ως ο βασικός πυλώνας σταθερότητας της Ευρώπης εκμεταλλευόμενη την Γαλλική κόπωση . Το μοντέλο της , αυτό της ανάπτυξης , δομημένο στις εξαγωγές και στον ανταγωνιστικό αποπληθωρισμό , της επέτρεψε να διπλασιάσει τις κρατικες επενδύσεις ( 1,2% του ΑΕΠ ) και το εμπορικό ισοζύγιο (8% του ΑΕΠ ) σ’εναν κόσμο από χρέη και οικονομική αστάθεια . Άντεξε στο σοκ του 2008 κι επέβαλε την δικιά της φιλοσοφία για την προσπάθεια της κρίσης του Ευρώ, σ’άμεση και κατευθείαν επικοινωνία με την ΕΚΤ όπως συνέβη για παράδειγμα με την επώδυνη περίπτωση της ελληνικης αναδιάρθρωσης. Η οικονομική της δύναμη ήταν πάντα ένα είδος παραδειγματικής άμυνας εναντίον της δημαγωγίας , του λαϊκισμού και των ακροτήτων.
Κι όμως αυτό το μοντέλο βρίσκεται σήμερα σε βαθιά κρίση λόγω των πολλαπλών σοκ που υπέστη από το 2015 και μετά. Οι τρομοκρατικές ενέργειες, η απειλή των “δημοκρατοριων ” ( δημοκρατικές δικτατορίες) , τα κύματα των μεταναστών , το Brexit, η εκλογή του Τραμπ την έχουν αποσταθεροποιήσει και θέτουν σε δοκιμασία κι αμφισβήτηση τις αρχές πάνω στις οποίες ανδομηθηκε μετά τον πόλεμο και στην συνέχεια ενώθηκε.
Στο οικονομικό επίπεδο η ανάπτυξη μέσω εξαγωγών απειλείται ευθέως από τον εμπορικό και τεχνολογικό πόλεμο που της έχει κηρύξει ο Τραμπ. Ο οποίος κι έχει βάλει στόχο πια και την αυτοκίνητοβιομηχανία της. Η ενεργειακή της πολιτική επίσης προβληματίζει λόγω της προβληματικής ανταγωνιστικότητας της (έχει ανεβάσει το κόστος πάνω από περίπου 2000 δις ευρώ ενώ το σκάνδαλο της Dieselgate είναι ενα τραυματικό παράδειγμα . Το ίδιο με την κρίση της Deutsche Bank ). Τα στρατηγικά λάθη των επιχειρήσεων της είναι παρόμοια με την άρνηση της κυβέρνησης να προσαρμοστεί στις νέες γρήγορες αλλαγές που έρχονται όπως πχ το ηλεκτρικό αυτοκίνητο .
Στο πολιτικό επίπεδο , η απόφαση της Μερκελ να υποδεχτεί πάνω από ένα εκατομμύριο μετανάστες το 2015 τάραξε την γερμανική ηρεμία . Η κοινωνία διαιρέθηκε κι επικεντρώθηκε γύρω από το θέμα των προσφύγων και του Ισλάμ. Η κουλτούρα της συναίνεσης που υπήρχε ως τότε έσπασε . Τα δυο μεγάλα κόμματα γύρω από τα οποία ήταν οργανωμένη η Πολιτικη ζωή βρισκονται σε μεγάλη πτώση. Έχουν περίπου το 52% των ψήφων ενώ η άκρα δεξιά έχει άνοδο εντυπωσιακή φτάνοντας τους 92 βουλευτές. Η κυβερνητική συμμαχία δεν μοιαζει να λειτουργεί κι ο υπουργός εσωτερικών έχει για πχ άλλη άποψη ως προς την αντιμετώπιση όσων ζητούν άσυλο η ακόμη υπάρχει διχασμένη αντίληψη ως προς το μπατζετ της ευρωζώνης .
Στο γεωπολιτικό επίπεδο η πολιτική του Τραμπ απειλεί ν’αφησει την Γερμανία ορφανή της ιστορικής προστασίας κι εγγυησης που θεμελιώθηκε με το τέλος του πολέμου . Ενώ η ειρηνική βάση που δομήθηκε η Γερμανία τραυματίζεται από τις τρομοκρατικες επιθέσεις και την πίεση Ρωσίας , Τουρκίας. Της μενει η Ευρώπη η οποία ομως έχει αδυναμίες λόγω Brexit αλλά και της απώλειας της παραγωγικής δύναμης της Γαλλίας. Η Γερμανία φοβάται έτσι μήπως πληρώσει περισσοτερα απ’ολους για τις απαιτούμενες Ευρωπαϊκές αλλαγές .
Παραμένει ομως αναντίρρητα μια ισχυρη χώρα .
Η επανεκκίνηση η η αποδόμηση της Ευρώπης παίζεται γύρω από την διαχείριση του μεταναστευτικού και τον έλεγχο των συνόρων της Ευρώπης. Το πρόβλημα για τον Γερμανικο ρόλο βρίσκεται στο ότι η Μερκελ αδυνατει όπως παλιότερα να παρει την ηγετικη θεση που είχε . Κι αυτό γιατί αμφισβητείται έντονα και τα λάθη της γίνονται τροφή των λαϊκιστών , ενώ η μέθοδος της, αυτή των μικρών βημάτων μοιαζει να μην ανταποκρίνεται στην ταχύτητα των αλλαγών κι αναγκών του σήμερα . Μήπως είμαστε μπροστά στο τέλος του ήδη γνωστού μοντέλου Γερμανικης πολιτικής διακυβέρνησης που γνωρίσαμε;

Δημοσθενης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφιας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.;

Στάλθηκε από το iPhone μου

  

 

Διάλογος πολιτισμών με βάση και ρίζα τον Όμηρο. (performance Paris 03.07.2018)

Μια από τις ωραιότερες και πρωτότυπες Περφορμανς πραγματοποίησα χτες στην Γαλλία σε συνεργασία με την Βικτωρια Ντεηβις αφιερωμένη στην μητέρα Φύση . Κείμενα Ομήρου , χορός από Κίνα και μουσική ινδιάνικη . Διάλογος πολιτισμών με βάση και ρίζα τον Όμηρο. C était une performance magnifique e haut niveau . Un dialogue de culture différents dédier à la nature et autour du texte d’Homére. Bravo!

Tο μεταναστευτικό κι οι αρχές της Δημοκρατίας (Ελεύθερος τύπος 05.07.2018)

Tο μεταναστευτικό κι οι αρχές της Δημοκρατίας

Υπάρχουν δυο αποφάσεις στην μεταναστευτική πολιτικη των δυο κορυφαίων και βασικών συνεργατών της σημερινής ευρωπαϊκής πορείας που λειτούργησαν εναντίον των δημοκρατικών αρχών και προκάλεσαν περισσότερα προβλήματα παρα να δώσουν λύσεις . Πρόκειται για τις χώρες αντίστοιχα Γερμανία και Γαλλία . Και οι “αντιδημοκρατικές” τους αποφάσεις αφορούν την μεταναστευτική πολιτική .
Πρώτον :Η Γερμανία της Άνγκελα Μερκελ . Η Γερμανίδα καγκελάριος πρόσφερε δημόσια 800000 θέσεις μεταναστών στην χώρα της και παρέβλεψε τους Γερμανικούς νόμους ανοίγοντας διάπλατα τα σύνορα της.;Έτσι χιλιάδες βασανισμένοι από πόλεμο και κυκλώματα εμπόρων ,από Μέση Ανατολή , Κεντρική Αφρική κι Ασία έτρεξαν προς ένα πλούσιο κράτος , με κοινωνική και πολιτική σταθερότητα , αποδεχόμενοι στέγη , τροφή , ιατρική φροντίδα, οικογενειακά επιδόματα κι όσα αλλά προσφέρει συνήθως ένα σύγχρονο οργανωμένο κράτος δικαίου . Την απόφαση αυτή η Μερκελ την πήρε μόνη της , δίχως να συμβουλευτεί υπουργούς , βουλευτές, τους Ευρωπαίους συνεταίρους της , τους ειδικούς συμβούλους επι του θέματος , τους πανεπιστημιακούς , τους ερευνητές ( πολιτολογους, ανθρωπολόγους , γεωπολιτικούς , ειδικούς των θρησκειών ) , η ακόμη και κυρίως την γνώμη του λαού που πρέπει ναχει βαρύνουσα θέση σε τέτοια ζητήματα . Αυτοθαυμαζομενη υπό την επήρεια βεβαίως των ΜΜΕ που την γέμιζαν μόνιμα τα τελευταία χρόνια με διθυράμβους και κολακείες , η Γερμανίδα Καγκελάριος , δεν έλαβε το’ όψη της ότι ο εκβιαστικά πολύπολιτισμός δεν λειτουργεί εύκολα στην Ευρώπη της πλουσιας Ιστορίας και σκέφτηκε ότι η δυσανάλογη αύξηση των μεταναστών θα βοηθούσε την δημογραφικά αδύναμη Γερμανία και θα έδινε μεγαλύτερη δύναμη με εργατικά χέρια στην βιομηχανία της . Αν και υπάρχει δόση αλήθειας σ’αυτα εν τούτοις τέτοιες αποφάσεις είναι καλύτερα να παίρνονται με την γνώμη του λαού . Το θελουμε η όχι αυτή είναι η ουσία της Δημοκτατιας πούλεγε κι ο Ρουσω . Ο λαός δεν είναι άβουλη μάζα και είναι πιο ισχυρη μια Δημοκρατία οταν ισορροπεί με την βούληση του λαού .
Δεύτερον: Στην Γαλλία η απόφαση του 1976 μ’ενα απλό διάταγμα του Σιρακ περί νομιμοποίησης της εγκαταστασης των πολυπληθών οικογενειών των μεταναστών , άλλαξε το πρόσωπο της Γαλλικης κοινωνίας . Είναι εντυπωσιακό το πως μια τέτοια απόφαση Παρθηκε χωρίς καμμία ενημέρωση του Γαλλικού λαού ο οποιος δεν κατάλαβε τι έγινε και ξαφνικά είδε την μαζική άφιξη νέων ανθρώπων από τις παλιές Γαλλικές αποικίες της Βόρειας Αφρικής , απογοητευμένων από την κατάχρηση της εξουσίας πουχαν διαπραξει οι “ήρωες” των δικών τους επαναστάσεων ( σε χώρες όπως Αλγερία , Τυνησία κλπ). Όταν έγινε αντιληπτό το πρόβλημα πολλοί πολιτικοί ηγέτες προσπάθησαν με δελεαστικές προτάσεις να στείλουν πίσω τους μετανάστες ειδικά όσους δεν είχαν τ αναγκαία χαρτιά . Όμως η προσπάθεια αυτή δεν λειτούργησε τόσο αποτελεσματικά όσο θαπρεπε . Έτσι φτάσαμε στην σημερινή κατάσταση πουναι πια ευρωπαϊκή . Θα πούνε κάποιοι ότι αυτή είναι η μοίρα των μοντέρνων και σύγχρονων κοινωνιών . Γιατί όχι ; θα τους απαντήσω . Φτάνει να το θέλουν οι λαοί που ζουν σ’αυτα τα μέρη και πιστεύουν ( πια;) στις Δημοκρατικές αρχές . Μπορεί ακόμη κάποιος να υποστηρίξει ότι αυτή η μεταναστομανια εμπλουτίζει τις σύγχρονες κοινωνίες . Και πάλι θα τους απαντήσω : γιατί όχι ; Αρκει να το θέλει ο λαός . Κι εδώ διαχωρίζω τον ενήμερο λαό από τον καθοδηγούμενο όχλο όπως μας έμαθε ο Βικτωρ Ουγκω.

Δημοσθενης Δαββετας

Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.