Το Aquarius και το μεταναστευτικό στην Ευρώπη. (Ελεύθερος τύπος 21.06.2018)

Το Aquarius και το μεταναστευτικό στην Ευρώπη.

 

Η περιπέτεια του μεγάλου περίπλου του πλοίου Aquarius , γεμάτου μετανάστες , είναι ένα ενσαρ

κωμενο παράδειγμα , ένας συμβολισμός της Ευρωπαϊκής περι-πλανησης. Θαλεγα ότι πρόκειται για μια χαρακτηριστική αλληγορία της “περί -την -πλάνην”

Ευρωπαϊκής αντίληψης γύρω από το μεταναστευτικό πρόβλημα . Αυτό το τελευταίο από περιφερειακό πουταν αρχικά έγινε πια κεντρικό Ευρωπαϊκό πολιτικό ζήτημα. Ο καθένας επιστρέφει τις ευθύνες στον άλλον και κανεις δεν αναλαμβάνει τις δικές του. Οπως αντίστοιχα κανεις δεν δέχεται το πλοίο στην χώρα του. Ο καθένας υπόσχεται στο όνομα του άλλου .
Εδώ και τρία χρόνια κι ειδικά μετά την επικίνδυνα λαθεμένη αντίληψη της Μερκελ ν’ανοιξει διάπλατα τα σύνορα , η μεταναστευτική κρίση όλο και βαθαίνει . Κανεις Ευρωπαιος ηγετης δεν μπορεί πια σήμερα

να πει ότι δεν είδε ναρχεται αυτή η μεγάλη κρίση . Απλά δεν αξιολόγησαν η δεν ήθελαν ν’αξιολογησουν την σοβαρότητα της κατάστασης . Ακόμη κι οι αντιδράσεις των χωρών της κεντρικής Ευρώπης αντιμετωπίζονταν ως νευρικές της στιγμής που όμως με τον καιρό θα καταλάγιαζαν κι όλα θα ξαναπαιρναν την γνωστή τους πορεία . Οι πολιτικές αλλαγές όμως που έγιναν σ’Ιταλια , Βρετανία , Αυστρία ,Γερμανία κλπ , άλλαξαν και τις αντιδράσεις . Οι ευρωπαϊκοί λαοί ψήφισαν τους πολιτικούς που εκφράζουν τις βαθιές τους ανησυχίες . Δεν υπάρχει πια ο Ιταλός υπουργός που θα δεχτεί τα πάντα από φόβο μήπως η χώρα του απομονωθεί όπως του λέγαν απειλητικά οι του “πολιτικά ορθον” άξιωματουχοι της ΕΕ. Στην θέση του υπάρχει τώρα άλλος που θέλει ν’ακολουθησει τις έντολες των εκλογέων του . Προηγηθηκε βέβαια το Brexit , η δυναμική είσοδος των άκροσυντηρητικών στην Γερμανική Βουλή και η ομάδα του Visegrad στην Αν. Ευρώπη. Τώρα έχου

με νέο τόξο αντίδρασης : είναι π Αλπινικος άξονας , δηλαδή ο άξονας συμμαχίας μεταξύ Βαυαρών , Αυστριακών κι Ιταλων . Και βέβαια σ’αυτον τον άξονα στηρίζεται η όλο και μεγαλύτερη απειλή να πέσει από την καγκελαρία της η Μερκελ . Ήδη την βλέπουμε ναναι μαζεμένη στην γωνία της μονίμως αμυνόμενη και στριμωγμένη από τα συνεχή αρνητικά εκλογικά αποτελέσματα . Μια σημαντική αλλαγή πραγματοποιείται με βάση τα γεγονότα του μεταναστευτικού . Οι Ευρωπαίοι στο σύνολο τους αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορούν ν’αυτοκαταστρεφονται και ν’αναβαλουν συνεχώς να δώσουν λύση σ’αυτο το πρόβλημα . Φτάνουν πια τ’αναθεματα , τα κροκοδείλια δάκρυα , οι στεναγμοί και η απραξία . Δεν μπο

ρεί ναναι πια το μεταναστευτικό ένα θέμα που αφορά μεμονωμένα κάποιο κράτος . Αντιθέτως είναι ένα θέμα που αφορά όλα τα Ευρωπαϊκά κράτη . Όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση. Το θέμα είναι τόσο σοβαρό όσο κι η κρίση που ζούμε εδώ και καιρό . Χρειάζονται πρωτοβουλίες που να δίνουν απαντήσεις κι όχι να μιλούν ευχολογικα. Άλλωστε μετά από τρία χρόνια εμπειρίας του προβληματος είναι πια κοινά αποδεκτες οι προτεραιότητες του προβλήματος.

Κατ’αρχην να προστατευτεί το δικαίωμα ασύλου για τους πραγματικούς πρόσφυγες . Εν συνέχεια , ν’αντιμετωπιστει με ανθρωπισμό αλλά ταυτόχρονα και με αυστηρότητα το θέμα των οικονομικών και των παράνομων μεταναστών . Παράλληλα να ελεγχθούν τα ευρωπαϊκά σύνορα , αυτά της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και βέβαια την ίδια στιγμή , χωρίς να χαθεί χρόνος , να ξεκινήσει το εδώ και καιρό αναμενόμενο φιλόδοξο προγραμμα ανάπτυξης και συνεργασίας με τις Αφρικανικές χώρες μεταξύ άλλων . Αυτό το προγραμμα σίγουρα είναι χρονοβόρο , δύσκολο κι έχει οικονομικό κόστος . Όμως υπάρχει ανάγκη . Κι όταν υπάρχει ανάγκη ακόμη κι οι “Θεοί πείθονται”.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής , εικαστικός .

 

  

 

Ο μηδενισμός της βίας και το νέο κοινωνικό συμβόλαιο (Ελεύθερος τύπος 14.06.2018)

Επαναδημοσίευση του άρθρου μου για την βία   στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος . 

Ο μηδενισμός της βίας και το νέο κοινωνικό συμβόλαιο .

Αυτό που γίνεται τελευταία στην χώρα μας με την βία σ’ολα τα επίπεδα πολιτικης ζωης είναι δυστυχως ανάλογο αυτού που συμβαίνει παγκόσμια . Αναντίρρητα και να το ξεκαθαρίσω εξ αρχής , η βία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός για την ελευθερια , την ανθρώπινη αξιοπρέπεια , την κοινωνία , τ’ανθρωπινα δικαιώματα , την οικονομική ανάπτυξη , την κρατική λειτουργία και εν γενει την Δημοκρατία .
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης , η βία επιστρέφει στην πολιτική Ζωη παγκοσμίως κι όχι μόνο ριζοσπαστικοποιείται αλλά γίνεται αυτοσκοπός.
Στο διεθνές επίπεδο , μετά την ισορροπία των συμφωνιών του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου , η πολιτική Τραμπ με τον οικονομικό , νομισματικό και τεχνολογικό της πόλεμο εναντίον της Κίνας , προκαλεί παράπλευρες απώλειες σ’Ευρωπη , Ιαπωνία, Μεξικό , Νότια-Κορέα η Καναδά. Επίσης η όξυνση των διαμαχών γύρω από την Ταϊβαν , ο συνεχής πόλεμος στην Συρία , η βίαια όξυνση των σχέσεων Ισραήλ και Συριας , η πίεση της Ρωσσιας και Τουρκίας στην Ευρώπη , τροφοδοτούν το κλίμα βίας διεθνώς . Δίπλα σ’αυτα , έχουμε την παγκοσμιοποίηση του Τζιχαντ με άγριες τρομοκρατικες επιθέσεις από την Νιγηρία ως τις Φιλιππινες , περνώντας από την δράση του ισλαμικού κράτους μέσα από τις δυτικές κοινωνίες . Επίσης έχουμε εμφύλιους πολέμους με γενοκτονίες πχ των Ροχινγκας στην Μυαμάρ της Βιρμανιας.
Αλλά και στο εσωτερικό των Δημοκρατιών η βία δεν είναι λιγότερη . Ο Τζιχαντισμος παίρνει πια την μορφή μιας στρατηγικής αποσταθεροποίησης και Σαλαφισμοποιησης( επιβολή Σαλαφισμου) , ωθώντας τις μουσουλμανικές κοινότητες σε πολιτισμικό πόλεμο , δηλαδή σ’εμφυλιο πόλεμο . Έχουμε επιστροφή του Αντισημητισμου μέσα από τον Ισλαμισμό και καποιες φιλελεύθερες δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης. Η κοινή γνώμη ριζοσπαστικοποιείται γύρω από ζητήματα ταυτοτητας κι εθνικών η θρησκευτικών παθών , ενώ μεγάλο μέρος των νέων γοητεύονται από την βία της άκρας δεξιάς η άκρας αριστεράς . Κοντολογίς οι ρωγμές μεταξύ κοινωνικών τάξεων , κοινοτήτων , γενεών η εδαφών μεγαλώνουν επικίνδυνα .
Το ξύπνημα της βίας βρίσκει την προέλευση του στο τέλος του διπολισμού Σ. Ένωσης – Αμερικής και στην εγκατάλειψη της κοινωνίας στις οικονομικές φούσκες και την οικονομική ανισότητα. Οι μεσαίες τάξεις αποσταθεροποιημένες από την παγκοσμιοποίηση και την τεχνολογική επανάσταση διαλύθηκαν από την οικονομική κρίση του 2008 . Οι ανισότητες κι ο ατομισμός έδωσαν τροφή στον λαϊκισμό. Ο ταυτοτικης φόβος μεγενθυμενος από τα σοσιαλ μίντια τρέφει το μίσος μ’αποτελεσμα , κάθε άτομο η κάθε κοινότητα να ψάχνει την ” καθαρότητα” αποβάλλοντας βίαια κάθε άνθρωπια κι αποκλείοντας το διαφορετικό . Επίσης η σχετικοποίηση των αξιών , η περιφρόνηση των νόμων , αλλά και η περιφρόνηση προς τα κοινά αγαθά ωθούν προς την βία. Τα fake news οξύνουν την αποσύνθεση του πολιτικού λόγου , μεγαλώνουν την δυσπιστία του κοινού στην πολιτική και την ενημέρωση και μετατρέπουν την ως τώρα αντιπροσωπευτική Δημοκρατία σε Δημοκρατια των ” ορμών “. Το δίκαιο του πιο δυνατού κυριαρχει και οδηγούμαστε σ’εναν σκληρό μηδενισμό σ’ολα τα επίπεδα ζωής. Ο μύθος του “αριστερού επαναστάτη” οπως τον ξέραμε παληα , όσο δεν μετασχηματίζεται σε προσωπική επαναστατική αυτογνωσία η δημιουργία , επίσης συμβάλει σ’αυτην την πολιτικοκοινωνική κι ηθική αποσύνθεση . Παράλληλα η κρατική συχνά δυσανάλογη βία στ’ονομα της ασφαλειας, απειλεί τις δημοκρατικές ελευθερίες και ωθεί σ’ενα αίσθημα ανομίας και πολιτισμικής φτώχειας . Είμαστε στα πρόθυρα μιας ζουγκλοποιησης της πολιτικής μας ζωής. Κι όμως το αίσθημα ασφαλειας και κοινωνικής ισορροπίας είναι τα βασικά στοιχεία προστασίας του πολίτη . Πρέπει να δομηθεί ένα πολιτισμικό , δημοκρατικό μέτωπο εναντίον της βίας . Ένα νέο ” κοινωνικό συμβόλαιο ” πρέπει να θεμελιωθεί μεταξύ των πολιτών και της Δημοκρατιας , ένα μέτωπο όπου δεν θα λαμβάνονται υπόψη μόνο τα συμφέροντα των ολιγαρχών ( οικονομικών , ηθικών , πολιτισμικών ) αλλά κυρίως θα λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντα των πολιτών . Αυτοί συμβάλλουν σε μια υγιή κοινωνία κι ευνομούμενη πολιτεία .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής, εικαστικός

Ντόναλντ Τραμπ : Η πολιτική του deal και των tweets (Ελεύθερος Τύπος 07.06.2018)

Ντόναλντ Τραμπ : Η πολιτική του deal και των tweets.

Μόλις επέστρεψα από την Νέα Υόρκη . Η αρχική μου περιέργεια πριν πάω στην εποχή Τραμπ μετατράπηκε σε μια σειρά από αποδεδειγμένες διαπιστώσεις που και σας τις παραθέτω συνοπτικά κι όσο μπορώ μέσα από την αντικειμενική μάτια του ενημερωμένου επισκέπτη .
Όπως όλοι εξ αρχής αναρωτήθηκαν για την περίπτωση του Αμερικάνου , μπορεί ταχα ένας ελέφαντας να κινηθεί μέσα σ’ενα μαγαζί με πορσελάνες δίχως να τα σπάσει ; Εδώ κι ένα χρόνο παρά την αμείλικτη ( συχνά στα όρια της περιφρόνησης ) κριτική κι απόρριψη που δέχεται από την πλειοψηφία των σταρ του Χόλυγουντ και την επίσης πλειοψηφία διανοουμένων της Αμερικής , ο Ντόναλντ Τραμπ , οδηγεί την πολιτική του και την μεσα από την οικονομική του αντίληψη του deal . Τα tweets του χτυπούν κατάστηθα τους πολιτικούς , διπλωματικούς η μιντιακούς του αντιπάλους , αναθεωρούν διεθνές οικονομικές η οικολογικές συμφωνίες , η απειλούν εμπορικά προσυμφωνηθέντα μ’αλλες χώρες προγράμματα. Δεν διστάζει στο κινγκρεσο να χτυπηθεί κατά μέτωπο ,ως τα όρια της ρηξης καποιες φορες , με το ίδιο του το κόμμα , δεν φοφαται να μειώσει εντυπωσιακά τους φόρους περιφρονώντας κάθε προβληματισμό περί προϋπολογισμού . Αυτό το μίγμα “κακών ” τρόπων , βιαιότητας και και τυφλής ξεροκεφαλιάς , κατά αυτούς που εξ αρχής με λύσσα των πολέμησαν , θα οδηγούσε σε παγκόσμια καταστροφή και επίσης σε αυτό- τιμωρία της Αμερικής. Κι όμως ακόμη κι αν σκεφτούμε οτιδήποτε για τον Ντόναλντ Τραμπ
, τίποτα από τα προαναφερθέντα δεν συνέβη . Η ανάπτυξη όλο και αυξάνεται , η ανεργία όλο και μειώνεται εντυπωσιακά και οι αγορές του χρηματιστηρίου βρίσκονται στο ζενίθ. Η Αμερκανικη οικονομία επιδεικνύει μια διδερενια υγεία. Σίγουρα σ’αυτο βοηθά στις διεθνείς συγκυρίες και στην γενναιόδωρη οικονομική πολιτική της γενικής της τράπεζας. Αλλά κι αυτό πρέπει να υπογραμμιστεί και στην εντυπωσιακή εμπιστοσύνη που δείχνουν οι καταναλωτές και οι επιχειρηματιες , οι οποίοι χειροκροτούν ασυγκράτητος τον οικονομικό Τραμπισμο . Ο οικονομικός πόλεμος παρά τα ως τώρα λεγόμενα δεν έλαβε ως τώρα χώρα. Πιστός στην τέχνη του deal ο Ντόναλντ Τραμπ , ο προεδρος-επιχειρηματίας , συνοδεύει τον στρατιωτικό κι απειλητικό του πολιτικό λόγο μ’εναν απόλυτο ρεαλισμό. Μετά τις διαλυτικές του ενέργειες η δηλώσεις ακολουθούν πάντα οι διαπραγματεύσεις . Η μέθοδος αυτή βεβαίως δεν είναι θεωρητικα ακίνδυνη . Κι είναι πολλοί οι διανοούμενοι προφήτες της γρήγορης πτώσης του . Όμως, είτε πρόκειται για την Κίνα , την Ευρώπη , την Βραζιλια, το Μεξικό την Ιαπωνία η τους Βορειοαμερικανους γείτονες του , όλα δείχνουν να λειτουργούν . Σε κανέναν άλλωστε δεν συμφέρει μια μετωπική σύγκρουση κι όλα συζητούν ακόμη κι αν αμφισβητούν κάθε τι το προστατευτικό στην Αμερκανικη οικονομια( Η Αμερική πρώτα είναι το σύνθημα του Τραμπ). Μετά πάντως απ ‘όσα διαβάζω και είδα προσωπικά στην Νέα Υόρκη , ο οικονομικός οργασμος δεν έχει ορια. Πρόκειται για την επιστροφή του Αμερικανικού ενθουσιασμού στην οικονομια και κατ’επεκταση στην τέχνη , την πολεοδομία κλπ που επηρεάζονται άμεσα. Οι ΗΠΑ είναι αυτές πια που επιβάλλουν στους συνομιλητές τους τις προτεραιότητες τους. Όλα ξεκινούν από την Αμετικανικη ατζεντα . Ένας ιδιοτυπος πατριωτικός καπιταλισμός ( ως απάντηση σίγουρα της Κινασκλπ) είναι σ’εφαρμογη . Και προς το παρόν αποδίδει .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής, εικαστικός.

 

 

Συμμετοχή τον Σεπτέμβριο στην ομαδική έκθεση " soleil noir ".

Ένα από τα τρία εργα μου που θα εκτεθούν στο Παρισι τον Σεπτέμβριο στην ομαδική έκθεση ” soleil noir “. One of my three works which will be exposed in Paris in collective show in September with the title : soleil noir

Με τον διάσημο γλύπτη Τονυ Κραγκ στην Νεα Υορκη 29.05.2018

 Τρίτη 29/5/18 στην Νέα Υόρκη . Μπροστά στα δυο από τα πέντε καταπληκτικά γλυπτά του διάσημου γλύπτη Τονυ Κραγκ που θα βρίσκονται κατά μηκος της Park avenue. Είμαι μαζί του στην φωτογραφία . Συνεργαστήκαμε γι αυτό το πρότζεκτ κι είναι καθ’οδον τουλάχιστον τέσσερα ακόμη συμπεριλαμβανομένων και δυο νέων εκδόσεων των βιβλίων μου . Today 29/5/18 in New York with Tony Cragg in front two of his 5 sculptures which were put across the Park Avenue.

Ο μηδενισμός της βίας και το νέο κοινωνικό συμβόλαιο . (Ελεύθερος Τύπος 31.05.2018)

Ο μηδενισμός της βίας και το νέο κοινωνικό συμβόλαιο .

Αυτό που γίνεται τελευταία στην χώρα μας με την βία σ’ολα τα επίπεδα πολιτικης ζωης είναι δυστυχως ανάλογο αυτού που συμβαίνει παγκόσμια . Αναντίρρητα και να το ξεκαθαρίσω εξ αρχής , η βία είναι ο μεγαλύτερος εχθρός για την ελευθερια , την ανθρώπινη αξιοπρέπεια , την κοινωνία , τ’ανθρωπινα δικαιώματα , την οικονομική ανάπτυξη , την κρατική λειτουργία και εν γενει την Δημοκρατία .
Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης , η βία επιστρέφει στην πολιτική Ζωη παγκοσμίως κι όχι μόνο ριζοσπαστικοποιείται αλλά γίνεται αυτοσκοπός.
Στο διεθνές επίπεδο , μετά την ισορροπία των συμφωνιών του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου , η πολιτική Τραμπ με τον οικονομικό , νομισματικό και τεχνολογικό της πόλεμο εναντίον της Κίνας , προκαλεί παράπλευρες απώλειες σ’Ευρωπη , Ιαπωνία, Μεξικό , Νότια-Κορέα η Καναδά. Επίσης η όξυνση των διαμαχών γύρω από την Ταϊβαν , ο συνεχής πόλεμος στην Συρία , η βίαια όξυνση των σχέσεων Ισραήλ και Συριας , η πίεση της Ρωσσιας και Τουρκίας στην Ευρώπη , τροφοδοτούν το κλίμα βίας διεθνώς . Δίπλα σ’αυτα , έχουμε την παγκοσμιοποίηση του Τζιχαντ με άγριες τρομοκρατικες επιθέσεις από την Νιγηρία ως τις Φιλιππινες , περνώντας από την δράση του ισλαμικού κράτους μέσα από τις δυτικές κοινωνίες . Επίσης έχουμε εμφύλιους πολέμους με γενοκτονίες πχ των Ροχινγκας στην Μυαμάρ της Βιρμανιας.
Αλλά και στο εσωτερικό των Δημοκρατιών η βία δεν είναι λιγότερη . Ο Τζιχαντισμος παίρνει πια την μορφή μιας στρατηγικής αποσταθεροποίησης και Σαλαφισμοποιησης( επιβολή Σαλαφισμου) , ωθώντας τις μουσουλμανικές κοινότητες σε πολιτισμικό πόλεμο , δηλαδή σ’εμφυλιο πόλεμο . Έχουμε επιστροφή του Αντισημιτισμου μέσα από τον Ισλαμισμό και καποιες φιλελεύθερες δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης. Η κοινή γνώμη ριζοσπαστικοποιείται γύρω από ζητήματα ταυτοτητας κι εθνικών η θρησκευτικών παθών , ενώ μεγάλο μέρος των νέων γοητεύονται από την βία της άκρας δεξιάς η άκρας αριστεράς . Κοντολογίς οι ρωγμές μεταξύ κοινωνικών τάξεων , κοινοτήτων , γενεών η εδαφών μεγαλώνουν επικίνδυνα .
Το ξύπνημα της βίας βρίσκει την προέλευση του στο τέλος του διπολισμού Σ. Ένωσης – Αμερικής και στην εγκατάλειψη της κοινωνίας στις οικονομικές φούσκες και την οικονομική ανισότητα. Οι μεσαίες τάξεις αποσταθεροποιημένες από την παγκοσμιοποίηση και την τεχνολογική επανάσταση διαλύθηκαν από την οικονομική κρίση του 2008 . Οι ανισότητες κι ο ατομισμός έδωσαν τροφή στον λαϊκισμό. Ο ταυτοτικης φόβος μεγενθυμενος από τα σοσιαλ μίντια τρέφει το μίσος μ’αποτελεσμα , κάθε άτομο η κάθε κοινότητα να ψάχνει την ” καθαρότητα” αποβάλλοντας βίαια κάθε άνθρωπια κι αποκλείοντας το διαφορετικό . Επίσης η σχετικοποίηση των αξιών , η περιφρόνηση των νόμων , αλλά και η περιφρόνηση προς τα κοινά αγαθά ωθούν προς την βία. Τα fake news οξύνουν την αποσύνθεση του πολιτικού λόγου , μεγαλώνουν την δυσπιστία του κοινού στην πολιτική και την ενημέρωση και μετατρέπουν την ως τώρα αντιπροσωπευτική Δημοκρατία σε Δημοκρατια των ” ορμών “. Το δίκαιο του πιο δυνατού κυριαρχει και οδηγούμαστε σ’εναν σκληρό μηδενισμό σ’ολα τα επίπεδα ζωής. Ο μύθος του “αριστερού επαναστάτη” οπως τον ξέραμε παληα , όσο δεν μετασχηματίζεται σε προσωπική επαναστατική αυτογνωσία η δημιουργία , επίσης συμβάλει σ’αυτην την πολιτικοκοινωνική κι ηθική αποσύνθεση . Παράλληλα η κρατική συχνά δυσανάλογη βία στ’ονομα της ασφαλειας, απειλεί τις δημοκρατικές ελευθερίες και ωθεί σ’ενα αίσθημα ανομίας και πολιτισμικής φτώχειας . Είμαστε στα πρόθυρα μιας ζουγκλοποιησης της πολιτικής μας ζωής. Κι όμως το αίσθημα ασφαλειας και κοινωνικής ισορροπίας είναι τα βασικά στοιχεία προστασίας του πολίτη . Πρέπει να δομηθεί ένα πολιτισμικό , δημοκρατικό μέτωπο εναντίον της βίας . Ένα νέο ” κοινωνικό συμβόλαιο ” πρέπει να θεμελιωθεί μεταξύ των πολιτών και της Δημοκρατιας , ένα μέτωπο όπου δεν θα λαμβάνονται υπόψη μόνο τα συμφέροντα των ολιγαρχών ( οικονομικών , ηθικών , πολιτισμικών ) αλλά κυρίως θα λαμβάνονται υπόψη τα συμφέροντα των πολιτών . Αυτοί συμβάλλουν σε μια υγιή κοινωνία κι ευνομούμενη πολιτεία .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής, εικαστικός .