Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ανεκδοτα κειμενα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ανεκδοτα κειμενα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Ανέκδοτο κείμενο 18.02.2023
Κομμάτι από το νέο μου βιβλίο, την νέα ποιητική συλλογή που σύντομα θα δημοσιευτεί στην Γαλλία
Ανέκδοτα ποιήματα 17.05.2022
1.Κοιτωντας τις παληες μας φωτογραφιες
νοιωθω μια αλλοκοτη λυπη.
Εχασα ταχα εσενα
οπως σε ονειρευτηκα ,
οπως νομιζα οτι ησουνα
πριν γινεις κατι αλλο
η εχασα τον εαυτο μου
που προβαλα κι επενδυσα πανω σου; Μηπως τελικα εσυ ησουνα εγω μεταμφιεσμενος οπως ηθελα
να με βλεπω μεσα απο την μορφη σου; Μηπως το φαντασμα δεν εισαι εσυ
αλλα εγω;
2.Τοσα χρονια τοσες ηλικιες
Βαδιζω στις νυχτες
Χιλιομετρα χρονου
Επιμενοντας ν’ακολουθω πυγολαμπιδες
Αυτα τα φωτακια ελπιδας στο σκοταδι
Τις κυνηγω πεισματικα τις πλησιαζω
Τις αρπαζω τις σφιγγω στις παλαμες μου οπως καποιος σφιγγει με αγωνια
μια χούφτα χρυσαφι
και δεν θελει να του πέσει κατω τιποτα ουτε μια κουκιδα φωτος
απο την ευτυχια που κρατα.
Κι ομως οταν ανοιγω τις παλαμες μου ειναι παντα αδειες. Παντα πιανω πυγολαμπιδες φαντασματα
Σε σημειο που αναρωτιεμαι
αν ολη η ζωη μου δεν ηταν μια συλλογη ανυπαρκτων φωτεινων ονειρων
στην νυχτα.
Ανέκδοτο κείμενο 20.10.2021
Εκει που χαίρομαι να σε δω
κάνω τα πάντα να χαθείς
Απο μπροστά μου .
Εκει που σ’επιθυμω παράφορα
Σου φεύγω βίαια .
Αυτό το πάθος είναι γεμάτο
Κόκκινη και μαύρη βροχή
Είναι το φως του δράκου
Η φωτιά του ποιητή
Όταν ενώ εχει καταφέρει
Να σκαρφαλώσει στο φεγγάρι
Δεν καταφέρνει να κρατηθεί
Και ξανά πέφτει όπως
Το βάσανο μιας
Σισυφιας βλαστήμιας.
Ανέκδοτο κείμενο 17.09.2021
Πως γίνεται και διώχνω ο,τι αγαπάω
Φεύγω από αυτό που με κάνει ν’αναπνεω
Τρέχω μακριά από εκείνο που λατρεύω;
Είναι γιατί δεν αντέχω το πάθος μου
Δεν ελέγχω τις αναπνοές μου
Που ξέφρενες ορμούν να αγκαλιάσουν ο,τι αγαπάω
Η γιατί φοβάμαι ,είμαι αδύναμος να σηκώσω τον εαυτό μου
Που όταν γεμίζει χαρά γίνεται ασήκωτος;
Η παλι φοβάμαι να με κρατήσω γιατί όταν με πλημμυρίζει ο ενθουσιασμός
του έρωτα γίνομαι ανάλαφρος σαν αέρας , σαν σύννεφο γρήγορο ,
που στην φλογερή ταχύτητα του ,
εκτός από τα πάντα απειλεί
να ξεριζώσει κι εμένα;
Ανέκδοτο κείμενο 07.08.2021
Τοσα χρονια τοσες ηλικιες
Βαδιζω στις νυχτες
Χιλιομετρα χρονου
Επιμενοντας ν’ακολουθω πυγολαμπιδες
Αυτα τα φωτακια ελπιδας στο σκοταδι
Τις κυνηγω πεισματικα τις πλησιαζω
Τις αρπαζω τις σφιγγω στις παλαμες μου οπως καποιος σφιγγει με αγωνια
μια χούφτα χρυσαφι
και δεν θελει να του πέσει κατω τιποτα ουτε μια κουκιδα φωτος
απο την ευτυχια που κρατα.
Κι ομως οταν ανοιγω τις παλαμες μου ειναι παντα αδειες. Παντα πιανω πυγολαμπιδες φαντασματα
Σε σημειο που αναρωτιεμαι
αν ολη η ζωη μου δεν ηταν μια συλλογη ανυπαρκτων φωτεινων ονειρων
στην νυχτα.
Ανέκδοτο κείμενο 04.08.2021
Κοιτωντας τις παληες μας φωτογραφιες
νοιωθω μια αλλοκοτη λυπη.
Εχασα ταχα εσενα
οπως σε ονειρευτηκα ,
οπως νομιζα οτι ησουνα
πριν γινεις κατι αλλο
η εχασα τον εαυτο μου
που προβαλα κι επενδυσα πανω σου; Μηπως τελικα εσυ ησουνα εγω μεταμφιεσμενος οπως ηθελα
να με βλεπω μεσα απο την μορφη σου; Μηπως το φαντασμα δεν εισαι εσυ
αλλα εγω;
Για την σημερνή μέρα της γυναίκας
Για την σημερινη μέρα της γυναίκας αφιερώνω από καρδιάς αυτό το ποίημα
Τον πόνο σου
Το πάθος σου
Την ανεξέλεγκτη
Ανορθολογική σου βία
Το άμετρο του έρωτα σου
Την αυτοτιμωρια σου αυτοταπείνωση σου
Την ανασφάλεια σου
Την παιδικότητα σου
Την αυτοκαταστροφή σου
Το αυθόρμητο και
Γενναιόδωρο σου
Τ’αγαπησα
Όπως αγάπησα
Το Χάδι σου
Τοσο τρυφερό
Που υποσχόταν
Παράδεισο αλλα και
Που απότομα
Μπορούσε να γίνει
Κόλαση
Αγάπησα το βλέμμα σου
Που μιλούσε αντί
Για την φωνή σου
Τα άγρια μακριά σου μαλλιά
Το μ’εκφραστικές
Καμπυλες σώμα σου
Το παράλογο σου
Τα ουρλιαχτά της νύχτας
Που έβγαιναν
Απο μέσα σου
Τον φόβο της μοναξιάς σου
Τον τρόμο του θανάτου
Και των γηρατειών
Τα πληγωμένα σου όνειρα
Και τις φαντασιώσεις σου
Ναι ναι αγάπησα
Την καθημερινότητα σου
Την οριζόντια και
Κάθετη ύπαρξη σου
Αγάπησα εσένα
Για ο,τι μ’εκανες να μάθω
Και να ζήσω
Απο εμένα.
4 ανέκδοτα κείμενα μου
1.Αντλώ συνεχεια
Απο το πηγάδι της γλώσσας μου
Φράσεις
Που εσωκλειουν σκέψεις
Αισθήματα
Νευρικές συγκινήσεις.
Και δεν σκοπεύω να σταματήσω
Να το κάνω .
Ανησυχώ μόνο για τότε
Που δεν θάχω πια
Την μυική δυναμη των λέξεων
Κι αυτές μείνουν μέσα μου
Και με το αυξανόμενο βάρος τους
Με καταπλακώσουν.
2:
Η άνοιξη είναι η χαρα
Της μελαγχολίας για το φως
Που δεν ενσαρκώθηκε μέσα σου
Για κεινο
Που δεν αγγίζεις
Αλλα και για κεινο
Που σ’αγγιξε
Και δεν ξέρεις
Για ποςο ακόμα.
3:
Τι είναι αυτό το δάκρυ
Που γεννά λουλούδια
Που γεννά χρώματα
Και μορφές
Το δάκρυ που στην ροη του
Μιλά συνεχώς με νέα γλώσσα;
4:
Η ομορφιά βρίσκεται
Στην μοναδικότητα του χρώματος
Η Αγάπη στην συνθεςη χρωμάτων.
Από τα ανέκδοτα κείμενα μου 01.03.2021
Αντί ν’αγωνιας για τον θάνατο
Και να προβληματίζεσαι
βασανιστικά
Για την πορεία της ύπαρξής σου
Κοίταξε γύρω σου τα λουλούδια,
Την θάλασσα ,τα ποτάμια ,
τα βουνά ,Τις κοιλσδες
τ ‘ αστέρια ,τον ήλιο ,το φεγγάρι,
Κοίταξε πως ανθιζουν
Κι ευωδιαζουν οι κήποι ,
Πως λάμπει η νύχτα η η μέρα,
Κοίταξε τους ανθρώπους που γελούν ,
που κλαίνε,που πονούν , που ερωτεύονται
Κοίταξε κατάματα το θαύμα
Του να’σαι ζωντανος ,
Εστω και με τόσες δυσκολίες,
Κοίταξε τον ουρανό
Οταν λάμπει η βρέχει ,
Μην χάνεις δευτερόλεπτο απ’αυτά ,
Κοίταξε τα για να δεις τον εαυτό σου ,
Για να νοιώσεις ευγνωμοσύνη που τα ζεις ,
Που είσαι κι εσύ
Ενα από αυτά τα θαυμαστά
Και θαυμάσια.
Ανέκδοτο κείμενο 16.02.2021
Θαθελα να ξαναβρώ την θεςη μου στον Κόσμο , τότε , πριν αποκολληθω βίαια απο πάνω του , τότε, που η Αγάπη ήταν συνώνυμο της Φυσης, τότε, που η κάθε λέξη η πράξη ήταν η αβίαστη αρμονία της αναπνοής , τότε ,που το χάδι σήμαινε ταυτόχρονα προστασία και νεύμα για δράση.
Ποτε δεν έμαθα πως έπεσα . Ήταν τιμωρία η Κοσμική δυσλειτουργία;
Κάποιοι είπαν πως έτσι είναι η φυσική λειτουργία . Θα το προτιμούσα.
Γιατί αφήνει την γαλάζια ελπίδα γι’αποφυγη της επικαιρότητας της θλίψης και το βάσανο της συγκίνησης , αφήνει χαραμάδα επιστροφής , αφήνει την δυνατότητα αποφυγής απο τον χείμαρρο των αθέατων δακρύων που υποσκάπτουν.
Αν η πτώση μου απο την αγκαλιά του Πατέρα , αν η απομάκρυνση του μου στέρησε την αθωότητα και μ’εντυσε με τα ρούχα της δυσπιστίας , τότε μ’εμαθε να ξεφεύγω απο τα στενά σύνορα του Εγώ και να κολυμπώ στον ασύνορο ωκεανό του εαυτού μου , πάντα έτοιμος να γυρίσω απο το σκοτάδι με την μουσική του Ορφέα και την Ευριδικη για πάντα διπλα μου ,αδιαίρετη Φωτεινη κουκκίδα στην αμέτρητη ζεστασιά του κρύου σύμπαντος.
4 νεα κειμενα απο την μελλοντικη ποιητικη μου συλλογη
Το τραυμα μου δεν εγιανε
Έμεινε μεσα του ενα θραύσμα
Κι εκείνο το κοκκινο λουλουδι
Που υψώνεται αγριο ανθος
Και με τον Καιρο μαυρίζει.
2.Το δακρυ κυλα τραγουδιστα
ενω η φωνη γρατζουνα ηχους
Του κόσμου.
3.Αυτο που ήθελα, προσπαθησα
Και δεν εχω
Ψάχνοντας το σε κοιλάδες γαληνιες
Η αγρια τοπία
Το εγκυμονω
ως λέξεις ,χρωμα,φως,ρυθμο.κινηση,
αισθήσεις,νοήματα ,ενός ύμνου της ζωής.
4. Πως να συγκρατήσω ο,τι μπορώ
Απο μια αγαπη που ο χρονος βίαια τραβα απο πανω μου
Αδιαφορώντας για τις βαθιές πληγές
Που εμφανίστηκαν
Οπως σέρνομαι στην γη
Αρνούμενος πεισματικά
Να τον αφήσω
Να μου την παρει;
Από την υπό διαμόρφωση ποιητική μου συλλογή
Μαζί
σ’αυτην
Την μελωδία
Πόνος
Γέλιο
Δάκρυ
Μαζί
σε μια
Μουσική μελωδία
Που ξεπερνά
Την σκαλωσιά
Του τραγουδιού
Και γίνεται
Γήινη λάμψη
Στο σύμπαν
Ανοδικό αστέρι
Μιας άυλης αρμονίας
Γεμάτης
Γήινες ψυχές.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)