Ερντογκαν και Δημοκρατία : το τέλος της διαδρομής του τραμ.
Οι πρόσφατες διαρροές των θέσεων του Αμερικανικού στρατού στην Συρία από την Τουρκική διπλωματία δεν είναι ατύχημα όπως θέλει να ισχυρίζεται η Τουρκία. Πρόκειται αντιθέτως για εν’ακόμη επεισοδιο στον ανοιχτό πλέον “πόλεμο ” λέξεων κι οικονομίας πουχει η χώρα αυτή με την Δύση. Οι λόγοι πολλοί . Οι δυο πιο άμεσοι όμως είναι οι εξής: η αναντίρρητη πια Δυτική στήριξη στους Κούρδους στους οποίους Αμερικανοί κι Ευρωπαίοι δείχνουν εμπιστοσύνη και ακόμη στην αντιδημοκρατική κατηφόρα του Ερντογκαν.
Παρά τις προσπάθειες του Τούρκου προέδρου να μην είναι οι Κούρδος μεταξύ των δυνάμεων εκείνων που θα διώξουν στην τελική φάση τους άντρες του ISIS από την Συρία , εν τούτοις οι Αμερικανοί τους συμπεριέλαβαν στην πιο σημαντική θέση μάχης ! Συμβολική και γεωπολιτική αυτή η απόφαση . Διότι έτσι οι Κούρδοι θάναι” κάτοικοι ” του τόπου που θα κατακτήσουν βάζοντας έτσι ξεκάθαρα τα γεωπολιτικά όρια του μελλοντικού τους κράτους μεταξύ Ιράκ – Συριας – Ιράν- Τουρκίας. Επίσης στην απόφαση αυτή των Αμερικανων συμβάλλει και η αντιδημοκρατική κατρακύλα του Τούρκου προέδρου . Η ηγεμονική του συμπεριφορά έχει διαταράξει βαθιά την πολιτισμική εμπιστοσύνη της χώρας του με την Δύση. Από τις 15 Ιούλιου 2016 ημερομηνία του αποτυχημένου πραξικοπήματος ως σήμερα ο Ερντογκαν επιτάχυνε τα γεγονότα της Ιστορίας που από καιρό ονειρευόταν . Μόνο που η επιτυχία του αυτή γυρίζει εναντίον του . Πάνω από 50000 συλλήψεις , 100000 απολύσεις υπαλληλων και η κάθαρση εναντίον του άλλοτε στενού του φίλου και τώρα ορκισμένους εχθρού του , Γκιουλεν, διευρύνθηκε σε πολλά κοινωνικά στρώματα : δικηγόρους, καθηγητές, δημοσιογράφους . Ενώ το νέο Σύνταγμα που ψηφίστηκε μ’ελαχιστο ποσοστό διαφοράς νίκης , στις 16 Απριλίου του 2017 ολοκληρώνει το αυταρχικό του έργο . Μια άλλη τώρα “Τουρκία ” γεννιέται: πετά από πάνω της την Κεμαλική κληρονομιά , αλλάζει το κοσμικό της πρόσωπο και δεν κάνει διάκριση πολιτικών με θρησκευτικών εξουσιών . Θέλει τον στρατό υπό τον έλεγχο του Ερντογκαν κι οτιδήποτε διαφωνεί μαζί του το διαλύει . Ο ακραίος δε εθνικισμός κι η διεθνής υποστήριξη του Σουνιτικού Ισλάμ αλλά κι ο έλεγχος των ΜΜΕ είναι επίσης μέρος της νέας Τουρκίας. Η μέθη εξουσίας του Τούρκου Προεδρου τον απομονώνει σταδιακά διεθνώς. Η Ευρώπη ειδικά έχει λόγους ν’ανησυχει . Γιατί η ανεξέλεγκτη εκ προθεσεως μεταναστευτική απειλή που επανέρχεται μόνιμα στο τραπέζι εκ μέρους του Ερντογκαν αλλά και το επικίνδυνο παιχνίδι που παίζει με τις Τουρκικές κοινότητες στις Ευρωπαϊκές χώρες , ανησυχούν την Ευρώπη . Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή μια τέτοια συμπεριφορά χώρας που ανήκει στο ΝΑΤΟ. Δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή η συνεχή της απομάκρυνση από τις δημοκρατικές αξίες . Πριν είκοσι χρόνια ο ιδιος ο Τούρκος Πρόεδρος είχε πει :” η Δημοκρατία είναι όπως το τραμ. Όταν φτάνεις στο τέλος της διαδρομής κατεβαίνεις.” Φαίνεται ότι σήμερα με την πολιτική του συμπεριφορά ο Ερντογκαν έχει φτάσει στο τέλος της διαδρομής του τραμ.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφιας της Τέχνης , ποιητής , εικαστικός.
