"Περί ηθικής αγωγής" (Παρασκήνιο 27.12.2014)

“Περί ηθικής αγωγής”

Σε μια πρόσφατη διάλεξη μου μόλις αναφέρθηκα στη λέξη «γενοκτονία» διαπίστωσα πως νεαροί στο ακροατήριο αντέδρασαν μιλώντας για «κατασκευασμένες ιδεολογίες» όπως ανάλογα σχολίασαν κι όταν μίλησα για ηθική της μνήμης. Βρήκα λοιπόν την αφορμή ν’ αναπτύξω τις θέσεις μου, όπως και τις παραθέτω εδώ. Περιληπτικά πιστεύω ότι η ηθική δεν είναι η υπόθεση κουλτούρας η γνώση. Άλλωστε οι Ναζιστές που έκαναν ολ’ αυτά τ΄ απάνθρωπα εγκλήματα δεν στερούνταν άρτιας σχολικής εκπαίδευσης. Η Γερμανία της δεκαετίας του 30, η πατρίδα του Μπαχ, του Μπετόβεν, του Γκαίτε, του Καντ ή του Χέλντερλιν, είχε ένα αξιόλογο σχολικό και πανεπιστημιακό σύστημα παγκοσμίως. Αυτό δεν εμπόδισε την βαρβαρότητα. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με τους σφαγείς του ριζοσπαστικού ισλαμισμού, ο Μπεν Λάντεν και πολλοί συναγωνιστές του, δεν ήταν αγράμματοι ή ακαλλιέργητοι. Πολλοί δε από τους άγριους εκτελεστές, τζιχαντιστές σήμερα, είναι επιστήμονες (sic), νομικοί, γενικώς εγγράμματοι. Μία τέτοια διαπίστωση ενοχλεί όλους του κληρονόμους του Διαφωτισμού και του Βολταίρου που πίστευαν ότι η πρόοδος των γνώσεων σημαίνει και πρόοδος πολιτισμού. Οι ναζιστικές ελίτ, οι Μπολσεβίκοι, ή Τζιχαντιστές είχαν και εκπαίδευση και κουλτούρα στον εικοστό αιώνα. Άρα αποδεικνύεται ότι κάποιος μπορεί να είναι αγράμματος και να είναι καλός, ή να ναι πολυγνώστης και να είναι κάθαρμα. Σήμερα έχουμε ανάγκη από Ηθική Αγωγή. Αυτή δεν είναι μόνο υπόθεση σχολείου, γνώσεων ή πληροφοριών. Είναι πάνω από όλα η σχέση με τις οικογενειακές μας ρίζες, η σχέση με τους γονείς μας. Δεν φτάνει ένας καλός καθηγητής να αλλάξει τα πράγματα πρέπει πριν πάνε οι νέοι σχολείο να έχουν ισορροπημένη σχέση με την οικογένεια. Να μάθουν τι είναι καλό και κακό. Αυτό είναι η Βάση της ηθικής Αγωγής.

Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητής Πανεπιστημίου, εικαστικός, ποιητής
Σύμβουλος του Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά σε θέματα πολιτισμού

" Η ύβρις των λαικιστών-σοφιστών" (Ελεύθερος Τύπος 27.12.2014)

” Η ύβρις των λαικιστών-σοφιστών”

Ο Λαϊκισμός είναι ένα κίνημα που αναπτύχτηκε στις αρχές του 20 αιώνα στην Ρωσία και από τότε ως σήμερα έγινε πολιτικό εργαλείο παγκοσμίως. Βασικό του πλεονέκτημα είναι η εύκολη προσαρμοστικότητα του στις επιθυμίες του πλήθους. Φτάνει δηλαδή ο κόσμος να ζητά πράγματα απίθανα και ανέφικτα και αμέσως οι λαϊκιστές πολιτικοί σπεύδουν να τους αναγγείλουν τα αιτήματα τους. Δεν έχει σημασία αν αυτά είναι ανέφικτα. Δεν έχει σημασία αν, όταν έλθουν οι λαϊκιστές στην εξουσία, δεν υλοποιήσουν καμία από τις υποσχέσεις τους. Αυτό που έχει σημασία είναι να πάρουν την εξουσία και να κυριαρχήσουν. Οι λαϊκιστές θυμίζουν τους αρχαίους σοφιστές οι οποίοι δεν πίστευαν ποτέ στην Αλήθεια, παρά μόνο στην δύναμη του να πείσουν κάποιον με οποιοδήποτε μέσω ανεξαρτήτως αν στόχευαν την αλήθεια. Αυτήν την τακτική στιγμάτισαν ο Πλάτωνας και ο Σωκράτης. Κι έγιναν οι κύριοι αντίπαλοι τους. Ίσως σήμερα θα πρέπει να ξαναδούμε τα πράγματα μέσα από την ηθική ματιά των δυο κορυφαίων Ελλήνων φιλόσοφων. Δηλαδή να δώσουμε μάχη εναντίον των λαϊκιστών – σοφιστών του ΣΥΡΙΖΑ προτείνοντας επιχειρήματα της πολιτικής Αληθείας. Να μάθει απλά ο κόσμος ποια είναι η Ευρωπαϊκή πραγματικότητα, να μάθει ο κόσμος ότι οι ως τώρα οι θυσίες του αργά αλλά σταθερά πιάνουν τόπο, μέσα από την ανάκτηση της εμπιστοσύνης της Ελλάδας στις αγορές, από την σταθεροποίηση της οικονομίας και κυρίως από τα νέα προγράμματα πολλών εκατομμυρίων που μπαίνουν στην αγορά για την περίοδο 2014-2020 μέσω της έγκρισης των νέων προγραμμάτων του ΕΣΠΑ. Πρέπει να μάθει ο κόσμος ότι η θεσμική σταθερότητα και συνείδηση είναι η βασική προϋπόθεση της συνταγματικής ισορροπίας μιας χώρας. Πρέπει να μάθει ο κόσμος ότι οι γενναίες προσπάθειες του έγιναν προς όφελος και ισχυροποίηση της πατρίδας του. Και κυρίως να μάθουν οι Έλληνες βουλευτές πως το χρέος τους για την Αλήθεια τους οπλίζει και τους θωρακίζει ώστε η απόφαση τους να ναι ισχυρότερη από τον φόβο και τις απειλές που εξαπολύει καθημερινά ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κάθε μορφή ενοχοποίησης και τρομοκρατίας του βουλευτικού σώματος, η κάθε μορφή του πολιτικού «καφρισμού» δεν θα περάσει.Η Δημοκρατία δεν θα νικηθεί από τον λαϊκισμό. Δεν θα υποχωρήσει στην αθλιότητα του σοφισμού. Η Δημοκρατία θα αναδυθεί ισχυρότερη μέσα απ’ τον αγώνα της εναντίον στην ΎΒΡΙΣ των λαϊκιστών- σοφιστών.

"Ο Διπλωμάτης κύριος Xi Jinping" (Παρασκήνιο 20.12.2014)

Ο Διπλωμάτης κύριος Xi Jinping

 

Υποδεχόμενος στις 10 Νοέμβριου μ’ εντυπωσιακό τρόπο, για πρώτη φόρα, τον Ιάπωνα πρωθυπουργό Shinzo Abe, o πρόεδρος της Κίνας Xi Jinping, έκανε επίδειξη μιας αξιοθαύμαστης διπλωματικής ικανότητας. Δεν είναι τυχαίο. Μια μάτια στην ως τώρα πορεία του δείχνει ότι αυτή είναι η φιλοσοφία της ως τώρα πολιτικής πρακτικής του. Αν και στο εσωτερικό της χώρας του αρνείται τ’ ανθρώπινα δικαιώματα και τις βασικές δημοκρατικές ελευθερίες, κατακρίνοντας μόνιμα τις Δυτικές αξίες, σε θέματα εξωτερικής πολιτικής δείχνει πραγματιστής και ικανός τακτικιστής. Στην Αυστραλία κατά την διάρκεια των G20 πέτυχε μια συμφωνία Ελεύθερης ανταλλαγής κατακτώντας Νέες αγορές με τα δισεκατομμύρια δολάρια που έριξε σ’ αυτές. Λίγες μέρες πριν είχε πετύχει κάτι το ανάλογο με την Νότια Κορέα. Αντίστοιχα έπραξε και με την Βιρμανία αλλά και στην συνάντηση των Ασιατικών κρατών (Apec). Μαζί με τις οικονομικές συμφωνίες προτείνει και ένα σύμφωνο φιλίας. Υποστηρίζει ότι «η Κίνα δε θα προχωρήσει ποτέ καταστρέφοντας τους άλλους» και συμπληρώνει μ’ έμφαση «φτάνει να κοιτάξουμε την ιστορία για να καταλάβουμε ότι οι χώρες που προσπάθησαν ν΄ αναπτυχτούν μέσα από την δύναμη, απέτυχαν». Τονίζει δε ότι η Κίνα έχει αφοσιωθεί στην υπηρεσία της ειρήνης. Άλλωστε σχεδόν κάθε οικονομική συμφωνία που υπογράφει, συνοδεύεται ταυτόχρονα μ’ ένα σύμφωνο φιλίας με την εκάστοτε συνεργαζόμενη χώρα. Αυτή η στάση του Κινέζου προέδρου, παρότι δεν εξαλείφει τις διαχρονικές φοβίες των γειτόνων τους ειδικά στην νοτιοανατολική Ασία, εν τούτοις, καταφέρνει να ηρεμεί τις ανησυχίες και να επιβάλλει, μέσα της διπλωματίας της ειρήνης, την σταθερή κυριαρχία του Πεκίνου σε μια περιοχή σε κατάσταση ανα-σύνθεσης, έτοιμης να γίνει η μηχανή Ανάπτυξης τις επόμενες δεκαετίες. Παράλληλα ο κύριος Xi Jinping καλλιεργεί μια συνεχή διάθεση συνεργασίας σε διαφορετικούς τομείς. Διορθώνοντας τους άμεσους οικολογικούς κινδύνους με το να συμφωνήσει στην μείωση του διοξειδίου του άνθρακος ή παίρνοντας μέτρα μείωσης των στρατιωτικών κι αεροπορικών κινδύνων, ο κινέζος πρόεδρος, σπάει την εικόνα του άκαμπτου ιδεολόγου κομμουνιστή και εμφανίζει ένα πρόσωπο αρχηγού κράτους χαμογελαστού και συνθετικού στην διεθνή σκηνή.

Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητής Πανεπιστημίου, εικαστικός, ποιητής
Σύμβουλος του Πρωθυπουργού, Αντώνη Σαμαρά σε θέματα πολιτισμού

‘’Πατρίδα και συνείδηση ‘’ (Ελεύθερος Τύπος 18.12.2014)

‘’Πατρίδα και συνείδηση ‘’

Η λέξη πατρίδα είναι έννοια που βαραίνει και χρησιμοποιείται συχνά μέσα από διαφορετικές οπτικές γωνίες. Συνήθως αυτό γίνεται με βάση τις πολιτικές πεποιθήσεις. Ανεξάρτητα όμως από την πολυερμηνευτικότητα του όρου, υπάρχει κάτι σ΄ αυτόν που παραμένει σταθερό. Πατρίδα είναι το ανοιχτό σύνολο κάποιων εδαφικών, ιστορικών και πολιτισμικών στοιχείων, τα οποία με την ισορροπημένη ένωση και συνέργειά τους, διασφαλίζουν μια δημιουργική ταυτότητα του πολίτη και της χώρας. Κάθε τι που διαταράσσει αυτήν την ισορροπία είναι απειλή για την πατρίδα. Και κάτι ακόμα: Η πατρίδα δεν είναι απλά μόνο συναισθηματική ρίζα. Είναι και συνειδητοποιημένη ρίζα. Είναι η καλλιεργημένη και χωνεμένη γνώση του «ποιος είμαι», και του ποια είναι η σχέση μου με τον «Άλλο». Καθένας κρίνεται στις δύσκολες στιγμές ως προς την πατριωτική του συνείδηση. Κι οι στιγμές που ζούμε είναι τέτοιες που πρέπει όλοι να σκεφτούμε το καλό της χώρας, την ισορροπία της πατρίδας μας. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να κατανοήσουμε την θέση που βρίσκεται η Ελλάδα σήμερα. Κάθε κίνηση ή λαϊκιστική ψευτοαπειλή που θα θέσει σε κίνδυνο την θέση της χώρας στην Ευρωζώνη είναι λάθος. Κάθε υποκριτική πολιτική που απειλεί να επιστρέψει την πατρίδα μας σε βαλκανοποιημένη κατάσταση είναι λάθος. Είναι σήμερα η ώρα για γενναίες, πατριωτικές αποφάσεις. Να κλείσουμε τ΄ αυτιά στις σειρήνες μια πολιτικής που θέλει να καθυστερήσει την χώρας μας από την ευρωπαϊκή συνέχεια κι ανάπτυξη. Οι λογικές τύπου «επανάσταση», «Ζήτω ο Λένιν», «θα γκρεμίσουμε τον Μερκελισμό» κι άλλα ανάλογα είναι αφηγήσεις για παιδιά. Η ιστορία απέδειξε ότι είναι καιρός να πάψουμε να λέμε στα παιδιά μας παραμύθια, όπως λέει κι ο σπουδαίος ποιητής Μανόλης Αναγνωστάκης. Είναι καιρός ν’ αντιμετωπίσουμε τα παιδιά μας σαν ώριμους πολίτες και όχι σαν ανώριμους έφηβους. Ήρθε ο καιρός να τους λέμε την Αλήθεια και μόνο την Αλήθεια. Δεν υπάρχει αντι-ευρωπαϊκή λύση στην σημερινή μας κρίση. Υπάρχει μόνο ευρωπαϊκή. Ας μην αποκοιμούνται οι πολίτες με τους ψευτομάγους του ΣΥΡΙΖΑ. Ας ακούσουν την φωνή της πατριωτικής τους συνείδησης. Ας το μεταδώσουν αυτό και στους βουλευτές που τους εκφράζουν. Για το καλό της Ελλάδας.

Δημοσθένης Δαββέτας

Απο την εκπομπή του τρίτου προγράμματος στο ραδιοφωνο της ΕΡΤ 24.11.15

Και πάλι η νύχτα μου επιτρέπει πράγματα που δεν θακανα την μέρα. Αυτο το κείμενο μου το ζητούν επίμονα γνωστοί κι άγνωστοι που μ’ακουσαν να το διαβάζω στην εκπομπή του τρίτου προγράμματοςστο ραδιοφωνο της ΕΡΤ την προηγούμενη εβδομάδα καλεςμενος της Βικυ Τσιανικα. Το δημοσιεύω λοιπόν.

Την άλλη ζωή
Αυτήν που δεν έζησα
Μαζί σου
Αυτήν που ποθησα
Ονειρεύτηκα
Οραματιστηκα
Έχτισα
Βήμα βήμα
Στην ανέκφραστη πλευρά
Του μυαλού μου
Αυτήν την άλλη ζωή
Που δεν χώρεσε
Στις λέξεις
Που ως τώρα
Μόνο με νοήματα
Σου απηύθυνα
Που δεν χωρα
Ουτε στις λέξεις των γραπτών μου , ναι ναι
Αυτήν λέω
Την κρατώ βαθιά
Στο στήθος μου
Την ποτίζω τα βραδυα λύπη
Σκέψεις μελαγχολίας
Την μέρα
Σύνδρομο στέρησης
Σ’ανυποπτες στιγμές
Ιδρώτας στο πρόσωπο
Πυρετός στις φλέβες
Και στις μουσκεμένες μου
Παλάμες
Μισόλογα ακατανόητα
Στους γύρω μου
Πολυλογία δίχως νόημα
Για τα ίδια και τα ίδια
Που κουράζουν
Με κουράζουν
Όπως ενα βέλος
Πουναι καρφωμένο κρυφά
Στο στήθος μου
Εχει τρυπήσει την καρδιά μου
Και δεν το τραβώ
Δεν το αποχωρίζομαι
Γιατί το αίμα του
Θα με πνίξει
Η αιμορραγία
Θάναι ασταμάτητη .
Αυτήν την άλλη ζωή
Κρατώ τρυπημένη μέσα
Στην μισή μου καρδιά
Που πάλλεται ολάκερη
Για σένα
Ακόμη κι αν δεν θέλει
Να μιλήσει
Ουτε να προφέρει
Τ’ονομα σου
Δεν θέλει
Να σ’αναζητησει
Μητε φωναχτά
Μητε ψαυοντας τις αισθήσεις
Προτιμώντας να σε κρατά
Σφραγισμένο μυστικό
Πηγή ενος τραύματος
Τυραννικού
Ευεργετικού
Που δεν κακοφορμει
Κι ας είναι εκτεθειμένο
Στα μικρόβια της σιωπής
Που δεν ζητά θεραπεία
Που προτιμά ναναι
Μονιμη τροφή
Ένας μόνιμα σκοτεινός ήλιος
Που λάμπει
Που φωτίζει ολάκερο
Το μέσα μου
Με μαύρο
Κόκκινο
Μπλε
Άσπρο
Που φωτίζει
Τα κυταρα μου
Κι αυτά του Κόσμου
Κι ας μην το βλέπουν οι άλλοι
Ας μην βλέπουν
Την αρυτιδωτη μελαγχολία
Που με χαράζει
Με σκάβει
Μ’οργωνει
Και γεννιωνται
Ζαρωμενοι γόνοι
Μιας δυνατής πληγής
Που μ’εκσφενδονιζει
Στα πέρατα του εαυτού μου
Όπως ενα φωτεινό αστέρι
Που διαλύεται
Μ’εκκωφαντικη σιωπή
Στον ορίζοντα του νοητικού
Και συναισθηματικού μου θόλου
Όπως οι βεγγαλικες λάμψεις
Κι εκρήξεις των εσωτερικών μου
Άστρων .

Ο ΚΑΜΕΡΟΝ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ (Παρασκήνιο 13.12.2014)

Ο ΚΑΜΕΡΟΝ ΚΑΙ Η ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

Πολλοί ευρωπαίοι ηγέτες, ιδιαίτερα σε Παρίσι και Βερολίνο, ενοχλήθηκαν από την θέση του Κάμερον για την μειωμένη κι ελεγχόμενη μετανάστευση, ειδικά αυτής της Αν. Ευρώπης. Η στάση του Άγγλου πρωθυπουργού χαρακτηρίστηκε περισσότερο κι από ανορθόδοξη πολιτικά. Τον έχουν ήδη περάσει από ηθικό δικαστήριο οι αντίθετοι του, οι οποίοι και τον κατηγορούν ότι κι αυτός όπως κι οι συμπατριώτες του, δεν σέβονται τους κανόνες και την φιλοσοφία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπό τον φόβο εξάπλωσης της ευρωφοβικής ακρο-δεξιάς. Το τροπάριο αυτό είναι γνωστό σ’ όλες τις ανάλογες περιπτώσεις. Όμως δεν είναι με τέτοια ενοχικά ιδεολογήματα που θα βρεθούν σωστά επιχειρήματα και λύσεις στην αναρχική μετανάστευση που απειλεί την Ευρώπη και δίνει τροφή στους δημαγωγούς οπαδούς, της όποιας πολιτικής εσωστρέφειας. Γι’ αυτό άλλωστε κι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν διαφώνησε βίαια με τον Κάμερο , υπογραμμίζοντας ότι θά’ πρεπε ν’ ανοίξει διάλογος για το θέμα χωρίς δραματοποίηση. Μάλλον αρχίζει ν’ αλλάζει το κλίμα στα ευρωπαϊκά θεσμικά όργανα και οι Βρυξέλλες να κατανοούν ότι χρειάζεται μια άλλη μεταναστευτική πολιτική. Άλλωστε πριν ένα μήνα το ευρωπαϊκό δικαστήριο είχε καταδικάσει τον ‘’κοινωνικό τουρισμό’’ της μετανάστευσης. Είναι πια προφανές ότι η Ευρώπη, αν δεν δει διαφορετικά το θέμα απειλείται με σοβαρές συνέπειες. Μέτα από χρόνια ανεξέλεγκτης άφιξης όσων έρχονταν έξω από τα σύνορα της, έρχεται η ώρα να ξαναϊδωθεί η συμφωνία του Σένγκεν. Πρέπει να γίνει καλύτερος έλεγχος των ευρωπαϊκών συνόρων. Κι ακόμη: πρέπει να σταματήσει στο εσωτερικό της ένωσης η μετανάστευση όσων ευρωπαίων πολιτών πηγαίνουν σε πιο αναπτυγμένες χώρες αναζητώντας μόνο κοινωνικά επιδόματα δίχως να εργάζονται σ’ αυτές. Χρειάζεται να γίνει αυστηρότερος έλεγχος της ανεξέλεγκτης εγκατάστασης απόρων και παράλληλα διόρθωση της νομοθεσίας των ανεξάρτητων εργατών, η πληθώρα των οποίων γίνεται πληγή για παράνομη κι άδικη εκμετάλλευση των κρατικών πόρων των κρατών που τους υποδέχονται οδηγώντας έτσι ταυτόχρονα αύξηση ανεργίας στους εργάτες-πολίτες τους. Η στάση του Κάμερον είναι αναγκαία να μελετηθεί. Και ν’ αντιμετωπιστεί με ρεαλισμό για το καλό και την υγιή συνέχεια του ευρωπαϊκού ονείρου.
Δημοσθένης Δαββέτας

Μασσαλία εγκαίνια της έκθεσης μου στο Lycée Général Et Technologique Du Rempart.

– Μασσαλία την στιγμή της performance μέσα στα εγκαίνια της έκθεσης μου στο
Lycée Général Et Technologique Du Rempart.

11 -12- 2014

Εγκαίνια της έκθεσης μου στο Musée Europeen De La Photographie.

Παρίσι την στιγμή της performance μέσα στα εγκαίνια της έκθεσης μου στο
Musée Europeen De La Photographie.

L’exposition de Démosthènes Davvetas ‘’ Photo-Graphies’’ à Marseille12.12.2014

Aujourd’hui l’exposition de Démosthènes Davvetas ‘’ Photo-Graphies’’ à Marseille.

Poète, écrivain, peintre et performer, Démosthènes Davvetas fait dialoguer diverses formes créatives, à l’image de la pensée du poète antique Simonide :
«La poésie est une peinture qui parle et la peinture est une poésie silencieuse».
Démosthènes Davvetas travaille en trois dimensions, qui chacune, porte sa fonction propre, pierre angulaire de ses œuvres pluriformes.…

See More

Today the exposure of démosthènes davvetas ” Photo – graphies ” In marseille.

A poet, writer, painter and performer, démosthènes davvetas fact dialoguer various forms creative, in the image Of thought of the ancient poet simonides:
‘ the poetry is a painting who speaks and paint is a poetry quiet ‘.
Démosthènes davvetas works in three dimensions, which each, door his proper function cornerstone of his works Pluriformes.
In the beginning, there is the poem that bears the words of démosthènes davvetas and that echoes What the subject photographed represents for him and inspires.
Then the photograph of the artist ( warhol, basquiat, for example ), The topic and / or of the landscape, represents the real.
Finally, the painting shows the part of the artistic démosthènes davvetas. She brings its share of abstraction at work, its part silent and intriguing.
For the exhibition ‘ photo – graphie s’ that is spending for the first time the european house of Photography, démosthènes davvetas presents a series of photographic works as well painted, ‘ poétisées ‘, Retouched, to which it gives a new dimension, material and a depth that reflect the extent Its field of art.

Demosthenes Davvetas exhibition ‘’Photo-Graphies’’ in Marseille

Demosthenes Davvetas exhibition ‘’Photo-Graphies’’ in Marseille.

Poet, writer, painter and performer, Demosthenes Davvetas explores various creative forms, inspired by the thinking of the ancient poet Simonides: “Poetry, is a painting that speaks and painting, is a silent poetry.”
Demosthenes Davvetas works in three dimensions, which each carries its own function, a cornerstone of its pluriform works.
In the beginning, there are Demosthenes Davvetas’ poems that are representing what the photographed subject meant to him and inspired him. Then the artist’s photography (Warhol, Basquiat, for example), the subject or scenery, represent the reality. Finally, the painting reveals the artistic hand of Demosthenes Davvetas. It brings its share of abstraction at work, his silent and intriguing part.
For the exhibition ” Photo- Graphies ” that devoted to him for the first time the European House of Photography, Demosthenes Davvetas presents a series of photographic works also painted, ” poeticized ” retouched, to which he gives a new dimension, material and depth that reflect the extent of his artistic field.

‘’Η στρατηγική του Πούτιν ‘’ (Ελεύθερος Τύπος 11.12.2014)

‘’Η στρατηγική του Πούτιν ‘’

 
Ήταν τον Φεβρουάριο του 2007, κατά την διάρκεια της ετήσιας εισόδου για την παγκόσμια ασφάλεια που ο Βλαντίμιρ Πούτιν, πρωτοπαρουσίασε το δόγμα της Νέας- Ρωσσίας. Επρόκειτο για την ίδια λογική που επανέλαβε πολλές φόρες στην συνέχεια, αλλά και στην τελευταία συνάντηση των G8 στο Σότσι, μ’ αφορμή τις κυρώσεις που υπέστη η χώρα του λόγω της πολιτικής της στο θέμα της Ουκρανίας. Ποια είναι λοιπόν η ουσία αυτής της στρατηγικής; Κατά τον Ρώσσο πρόεδρο, μετά το τέλος του πρώτου ψυχρού πολέμου μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ, οι Ηνωμένες Πολιτείες, δεν άλλαζαν τη στάση τους και συνέχισαν να προωθούν προκλητικά τα συμφέροντα τους αδιαφορώντας γι’ αυτά των συνεταίρων τους κι ειδικά της Ρωσσίας. Εκτός από αντιπυραυλικά συστήματα που εγκατέστησαν στην Πολώνια, στήριξαν ανοιχτά τον πρώην πρόεδρο της Γερμανίας στην αντί-ρώσσικη του δράση και πρόσφατα στήριξαν τους νεοναζί κυβερνήτες της Ουκρανίας αλλά και τους τζιχαντιστές αντιπάλους του Ασσάντ σε Συρία και Ιράκ. Αυτή η συμπεριφορά των ΗΠΑ γίνεται η βάση της στρατηγικής του Πούτιν. Θεμελιώνοντας πάνω της το όραμα της Νέας- Ρωσσίας, ξενικά να δικαιολογεί τις δικές του επιλογές με την λογική της πατριωτικής άμυνας απέναντι στην αμερικανική επιθετικότητα . Αν τώρα εδώ προσθέτει και ότι ναι, απ’ όπου πέρασε στην Μέση Ανατολή, η Αμερική άφησε χάος, αταξία, κι ερείπια αλλά και μεγαλύτερη ανασφάλεια κι εμφύλιους πολέμους (επιτρέποντας έτσι στους ισλαμιστές να δυναμώσουν), τότε εύκολα μπορεί να γίνει κατανοητό ότι το συνωμοσιολογικό σύνδρομο, γίνεται η βάση της Πουτιανής στρατηγικής. Γι’ αυτόν τον παλιό πράκτορα της ΚGB , η συνωμοσία είναι τροφή της δύναμης του. Την χρησιμοποίει λοιπόν σε δυο μέτωπα: στο εξωτερικό και στο εσωτερικό. Γιατί χάρις στην συνωμοσιολογική ψυχολογία συσπειρώνει τον Ρωσσικό λαό γύρω του. Έτσι μ’ αφορμή τις ΗΠΑ, κυριαρχεί μέσα στην χώρα του κι η αντιπολίτευση είναι εξαφανισμένη. Η γεωλογική του ανησυχία ενισχύει το όραμα του για την Νέα Ρωσσία, ηρωοποιώντας τον και ενισχύοντας τον στην στρατηγική του. Συμφώνα με αυτήν, σε πρακτικό επίπεδο, η Ρωσσία θ’ άπαντα σε κάθε επιθετική πράξη των Ηνωμένων Πολιτειών. Γι’ αυτό κι ο Πούτιν, από τον πόλεμο της Γεωργίας το 2008 έφτασε στην προσάρτηση της Κριμαίας τον περασμένο Μάρτιο, ή ακόμη σαν απάντηση στην ‘’νεοναζί’’ κυβέρνηση της Ουκρανίας επιχειρεί προσάρτηση άλλων εδαφών της με ρωσόφωνο πληθυσμό. Η σημερινή Ρωσσία δεν είναι η παλιά Σοβιετική Ένωση, ούτε είναι φορέας κάποιας διεθνούς ιδεολογίας η παγκόσμιου οικονομικού συστήματος. Είναι μια ισχυρή αναπτυσσομένη χώρα. Παρότι δε, έχει μια έντονη ρητορική του ‘’ηθικού’’ της πλεονεκτήματος εναντίον του’’ νόμιμου μηδενισμού της Δύσης, εν τούτοις, ζει και ενεργέι στην σημερινή νεωτερικότητα, όντας πρωτοπόρος σε ζητήματα έρευνας, τεχνολογίας, βιομηχανικής παραγωγής ή επιστημονικών καινοτομιών . Η πατριωτική στρατηγική του Πούτιν , αυτή της Νέας- Ρωσσίας, ενισχύει μεν το εσωτερικό της χώρας, προσθέτει όμως πολλούς εξωτερικούς εχθρούς. Γι’ αυτό κι ο Ρώσσος πρόεδρος έχει προτείνει έναν ‘’παγκόσμιο διάλογο και συμβιβασμό’’ που θα διασφαλίσει τον σεβασμό και την κυριαρχία κάθε κράτους, και θα λαμβάνει υπόψη του μαζί με τα Δυτικά συμφέροντα κι αυτά της Ρωσσίας και των αναπτυσσόμενων χωρών. Η μαχητική του πρόταση δεν έχει ακόμα εισακουστεί. Μήπως όμως θα έπρεπε, για το καλό της παγκόσμιας ισορροπίας;
Δημοσθένης Δαββέτας

Κάποιος με ρώτησε 12.11.15

Κάποιος με ρώτησε :μετα το φάρμακο της τέχνης και του Ερωτα πως μπορεί ν’αντιμετωπισει κάποιος την υπαρξιακή κρίση της ολόγυμνης δίχως παραμύθια πραγματικότητας; Είναι δύναμη η λύπη ; Και του απαντώ : οι δυνατοί δεν φοβούνται την λύπη . Προχωρούν μαζι της , την κάνουν βότανο , λίπασμα στον έρωτα της τέχνης τους η στην τέχνη του οποίου νέου έρωτα ακολουθήσει στην ζωή τους. Το υπαρξιακό πρόβλημα που τους ταλανίζει είναι η δυναμη τους να τα βάλουν με τα τέρατα της φθοράς και τα θηρία της στειρότητας . Αυτοί , οι δυνατοί , είναι παιδιά της δημιουργικοτητας και η λύπη η η μελαγχολία στα χέρια τους και την καρδιά τους γινεται όπλο που χτυπά τις δυνάμεις του κακου και τις νικά.

Συζήτηση με θέμα «Κρίση και δημιουργία» Αzzedine Alaia & Δημοσθένης Δαββέτας

 

 

     O διάσημος σχεδιαστής μόδας Αzzedine Alaia

  για πρώτη φορά στην Ελλάδα

σε μια συζήτηση με θέμα «Κρίση και δημιουργία»

 

Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου, ώρα 19:00

Είσοδος ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας

Η διανομή των δελτίων αρχίζει στις 17:30

Ο Azzedine Alaia [Αζεντίν Αλαϊά], ο σχεδιαστής-σύμβολο, ο θρύλος της μόδας που οι fashionistas όλου του κόσμου λάτρεψαν για τα υπερεφαρμοστά φορέματά του, επισκέπτεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα ως προσκεκλημένος του Megaron Plus, την Πέμπτη 18 Δεκεμβρίου (ώρα έναρξης 19:00). Ο γαλλοτυνήσιος δημιουργός θα συνομιλήσει με τον λογοτέχνη, εικαστικό και Καθηγητή Φιλοσοφίας της Τέχνης Δημοσθένη Δαββέτα και θα προσεγγίσει το θέμα «Κρίση και δημιουργία». Οι δύο συνομιλητές θα εστιάσουν το ενδιαφέρον τους στα ζητήματα της μόδας, της κρίσης και της δημιουργίας και θα επιχειρήσουν να δώσουν απαντήσεις στα εξής ερωτήματα: Η  κρίση, εκτός  από τις  οδυνηρές της συνέπειες, μήπως  μπορεί  να  γίνει αφετηρία για  αυτογνωσιακή πορεία σε  προσωπικό και συλλογικό  επίπεδο; Και η  μόδα πώς  μπορεί  να  συμβάλει σε  κάτι  τέτοιο; Ειδικότερα,  σε ποια  κοινωνικά, ιστορικά και αισθητικά θεμέλια στηρίζεται η μόδα του Αζεντίν Αλαϊά;

Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό. Η είσοδος είναι ελεύθερη με δελτία προτεραιότητας, η διανομή των οποίων αρχίζει στις 17:30.

 

Για περισσότερες πληροφορίες:

Μέγαρο Μουσικής Αθηνών: 210 72.82.333, www.megaron.gr

 

Παρουσίαση βιβλίων Δημοσθένη Δαββέτα

 

 

 

Συζήτηση για την σχέση Μόδας και Τέχνης.

τετάρτη 17 Δεκεμβρίου 2014 στις 19.30

στην αίθουσα εκδηλώσεων της Πρεσβείας της Κυπριακής Δημοκρατίας

Σπίτι της Κύπρου

Ξενοφώντος 2Α, Σύνταγμα

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Για τους μεταμεσονύχτιους φίλους μου 081115

1: το ερώτημα είναι : το υψηλό ποσοστό ασχήμιας είναι ικανό ν’ανατρεψει το ελάχιστο ομορφιάς που ένιωσες;

2: η αυπνία σου είναι η λυσσασμένη επιθυμία
να μην χάσεις σταγόνα ζωής
έστω κι αν δεν είσαι διψασμένος.

3: είναι πιο εύκολο ν’αντιμετωπισεις τον πόθο
ως αισθησιακή ικανοποίηση
παρά ως συναισθηματική εμπειρια.

4: ο δυνατός άνθρωπος λυπάται όταν δικάζει , αλλα παίρνει τις αποφάσεις όταν οι ενοχές αρχίζουν να του γίνονται γάγγραινα.

5: αφαίρεσε τ’ονειρο απο την πραγματικότητα και θα δεις ολόγυμνη ως παντοδύναμο άφωτο ,την αυτοκρατορία της τεχνικής.

6: η αγάπη δεν είναι επιβολή ουτε ενοχή. Είναι πάνω απ’ολα η συνειδητή αφοσίωση σ’οτι σου δίνει δίχως να το απαιτείς
δίχως να το ζητάς κραυγαλέα
δίχως να το προσμετράς
μ’οικονομικες μονάδες
δίχως να το εντάσεις στην ζυγαριά της υλικής ωφέλειας.
Η αγάπη είναι η ανιδιοτελής θυσία δίχως θύματα
η αυτογνωσιακη προσήλωση
δίχως υποτέλεια
είναι τ’ονειρο ενσαρκωμένο στο πραγματικό
είναι το βίωμα που δεν περιγράφεται με λόγια
που νιώθεται
που αναγνωρίζεται
αλλα που δεν υπάρχει
καμμία λέξη ικανή
να την περιλάβει .
Υπάρχει μόνο μια
αυτή του γραμμένου της ονόματος.

7· όταν ο Ποιητης ανακαλύψει
Την γυμνια της μουςας του ανακαλύπτει ταυτόχρονα ότι θαυμαζε ολο αυτόν τον καιρό μόνο το πρόσωπο του .

"Ασιατική και Ευρωπαϊκή διπλωματία" (Παρασκήνιο 6.12.2014)

“Ασιατική και Ευρωπαϊκή διπλωματία”

Στις 4 Νοεμβρίου προς μεγάλη έκπληξη της Δύσης, Κίνα και Ιαπωνία, ξανάρχισαν τον πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό τους διάλογο, με συνάντηση του κινέζου προέδρου Χi Ji Ping και του Ιάπωνα Shinzo Abe. Από τον Σεπτέμβριο 2014 που η Ιαπωνική κυβέρνηση ανακοίνωσε την εθνικοποίηση των νησιών Senkaku των οποίων την πατρότητα διεκδικεί η Κίνα, οι δύο μεγάλες ασιατικές χώρες ξεκίνησαν τον ψυχρό πόλεμο. Θερμά ναυτικά επεισόδια, παραβιάσεις εναερίου χώρου από την κίνα, βίαιες αντί-ιαπωνικές εκδηλώσεις, οδήγησαν την Ιαπωνία να θεωρεί τους Κινέζους τον βασικό τους εχθρό. Συμμάχησαν λοιπόν με τους Αμερικανούς, αύξησαν τον στρατιωτικό τους προϋπολογισμό κι όλα μύρισαν μπαρούτι. Από τον Ιούλιο του 2014 ξεκίνησε μία άλλη λογική: κοινό ανακοινωθέν που ναι μεν επισημοποιούσε την διαφωνία των χωρών, όμως παράλληλα ξεκίνησε τον πολυεπίπεδο διάλογο τους. Πρόκειται για μάθημα διπλωματίας προς τους Ευρωπαίους, οι οποίοι, όπως κι οι Αμερικανοί δίνουν προτεραιότητα στις κυρώσεις. Θα ρωτήσει κάποιος: ωραία η διπλωματία, όμως τι γίνεται με τα νησιά αυτά που από το 1895 διοικούνται από τους νικητές του πολέμου Ιαπωνέζους. Πρόκειται για έρημες εκτάσεις γης που το κύριο ενδιαφέρον τους έγκειται στο ότι είναι πλούσια σ’ αλιευτικές πετρελαϊκές δυνατότητες όπως και σε αέριο. Πως σκέφτονται λοιπόν να λύσουν οι δύο αυτές υπερδυνάμεις την διαφορά; Όχι αναβάλλοντας μόνιμα την λύση, βάζοντας την στο ράφι, όπως κάνουν οι Δυτικοί και κυρίως οι Άγγλοι, ούτε πάλι εφαρμόζοντας την επικίνδυνη πολιτική των κυρώσεων, όπως γίνεται με την περίπτωση της Ρωσσίας που τιμωρείται για το θέμα της Ουκρανίας. Το λύνουν, είναι κοινό μυστικό, αποφασίζοντας συν-εκμετάλλευση του χώρου. Πενήντα-πενήντα είναι η λογική τους για τα πετρέλαια. Πρόκειται για μάθημα Ασιατικής διπλωματίας, για μια αντίληψη όχι άκαμπτη κι αρτηριοσκληρωτική όπως συνηθίζει να εφαρμόζει η Ευρωπαϊκή διπλωματία. Η Δύση θά’ πρεπε να μάθει τα μυστικά του κινεζο-ιαπωνικου διαλόγου για να βελτιώσει την παγκόσμια πολιτική της.

Δημοσθένης Δαββέτας

H πολιτική Ομπάμα (Ελεύθερος Τύπος 04.12.2014)

H πολιτική Ομπάμα

Μετά από τόσα χρόνια παραμονής στην προεδρία των ΗΠΑ θα ήταν χρήσιμο να γίνει μια ακτινογραφία για την ως τώρα εξωτερική πολιτική του Αμερικανού προέδρου. Ως προς την Ισραελοπαλαιστινιακή διαμάχη οι κινήσεις του, σχετικά άτολμες, δεν έδωσαν λύσεις και μάλλον περιέπλεξαν τα πράγματα. Είχε δηλώσει ότι σ’ ένα χρόνο θα έλυνε το πρόβλημα. Κι όμως η πρόταση των δυο ανεξάρτητων κρατών, αυτό του Ισραήλ κι αυτό της Παλαιστίνης, και τα δυο να ζουν δίπλα-δίπλα ειρηνικά, φαντάζει σήμερα όνειρο απατηλό. Η Ισραηλινή εποίκηση συνεχίζεται, η λωρίδα της Γάζας συνεχίζει να ναι αποκλεισμένη από θαλάσσης και αέρος κόβοντας την ανάσα σε δυο εκατομμύρια παλαιστίνιους εγκλωβισμένους ανάμεσα στους φανατικούς ισλαμιστές της Χαμάς και των Ισραηλινών στρατών, ενώ η σχέση του Ομπάμα με τον πρόεδρο του Ισραήλ Νετανιάχου είναι στάσιμη. Η αντίληψη του αμερικανού προέδρου καθόλα ορθολογική που πιστεύει στο διαχωρισμό θρησκείας- κράτους και στην δημοκρατική λειτουργία των θεσμών, μοιάζει αφελής μπροστά στην λογική των ισλαμιστών που δεν πιστεύουν στην δημοκρατία και θεωρούν ως αρχή διακυβέρνησης τους μόνο το Ισλάμ. Κι ακόμη: η πρόωρη αποχώρηση των αμερικανών από το Ιράκ έδειξε ότι ήταν λάθος, όπως και ο πόλεμος του Μπους, μιας και παρά την επέμβαση οι ισλαμιστές έγιναν ισχυρότεροι. Αλλά και στη Συρία ή την Αίγυπτο η πολιτική του δεν απέδωσε. Στην πρώτη περίπτωση: δεν κατάφερε να αποφασίσει μεταξύ των δυο δυνατοτήτων, δηλαδή ή να ανατρέψει στρατιωτικά τον Άσαντ ή να βοηθήσει τους αντιφρονούντες να το κάνουν ενισχύοντας τους. Στην δεύτερη περίπτωση : εγκατέλειψε τον Μουμπάρακ, αλλά λίγο μόλις καιρό μετά υποχρεώθηκε να τα βρει με τον στρατηγό Αλ- Σίσι, ο οποίος είναι πολύ πιο σκληρός από τον πρώην αιγύπτιο πρόεδρο. Η υπόσχεση του Ομπάμα το 2009 στο Κάιρο ότι θα συμφιλιώσει Αμερική με Αραβικό κόσμο, απέτυχε πλήρως μιας και ο λαός των ΗΠΑ θεώρησε την αναποφασιστικότητα του αδυναμία κι οι άραβες την ερμήνευσαν ως υποκρισία. Ανάλογα συνέβη και με την Ρωσσία. Θέλησε να ξανά δώσει δυναμική στην αμερικανορωσσικές σχέσεις, όμως ο δημοκράτης Ομπάμα δεν είναι στην ίδια πολιτική συχνότητα με τον «τσάρο» Πούτιν. Ο αμερικανός πρόεδρος στήριξε στο Κίεβο τους διαδηλωτές χωρίς συγκατάθεση της ευρωπαϊκής ένωσης και παίζει μόνος του το ουκρανικό χαρτί με μηδενική ως τώρα επιτυχία. Κι όσο ο Πούτιν παραμένει δημοφιλής άλλο τόσο η αμερικανορωσσική διπλωματία σήμερα είναι ανύπαρκτη, διότι ο καθένας είναι άκαμπτος στις θέσεις του. Αντίθετα εκεί που ο Ομπάμα πέτυχε, είναι στις σχέσεις του με την Κίνα. Άνοιξε μαζί της συνεχή διάλογο, αποφεύγει να πάρει θέση στην κινεζοιαπωνική διαμάχη για την εθνικότητα των νησιών σενκαι, (προστατεύοντας πάντα την φίλη Ιαπωνία) κι ακόμη πέτυχε να ναι ο περιζήτητος προστάτης όλων των ασιατικών χωρών απέναντι στην επεκτατικότητα της Κίνας. Στον Ειρηνικό έτσι η Αμερική έγινε ο κεντρικός ήρωας. Πρόκειται για τεράστια διπλωματική και οικονομική επιτυχία μιας και σ΄ εκείνη την περιοχή υπάρχει μεγάλη παγκόσμια ανάπτυξη. Είναι άρα η ασιατική του πολιτική ικανή να δώσει την απάντηση για το αν ο Ομπάμα στην ιστορία θα καταχωρηθεί ως ένας μεγάλος ειρηνοποιός διπλωμάτης ή ως ένας αναποφάσιστος πολιτικός;
Δημοσθένης Δαββέτας

Εκθεση Δημοσθένη Δαββέτα στο Παρίσι

Έκθεση Δημοσθένη Δαββέτα στο Παρίσι

In the darkness snogging © Demosthenes Davvetas

Ποιητής, συγγραφέας, ζωγράφος και περφόρμερ, o Δημοσθένης Δαββέτας δημιουργεί έναν διάλογο σε διάφορες δημιουργικές μορφές, εμπνευσμένος από τη σκέψη του αρχαίου ποιητή Σιμωνίδη που έλεγε:

« Η ποίηση είναι μια ζωγραφική που μιλάει και η ζωγραφική είναι σιωπηλή ποίηση » 

Ο Δημοσθένης Δαββέτας πειραματίζεται σε τρεις διαστάσεις, την ποίηση, την φωτογραφία και την ζωγραφική, όπου η κάθε μια φέρει τη δική της λειτουργία δημιουργώντας έτσι ένα πολυμορφικό έργο.

Αρχικά, ο Δημοσθένης Δαββέτας με την ποίηση δημιουργεί μια ηχώ σε αυτό που απεικονίζει η φωτογραφία. Στην συνεχεία, με τη φωτογραφία του καλλιτέχνη (όπως Warhol, Basquiat) εστιάζει στην απεικόνιση του πραγματικού. Και τέλος, με την ζωγραφική αποκαλύπτει την καλλιτεχνική του πλευρά, μέσα σ’ ένα έργο αφηρημένο, σιωπηλό, και άκρως ενδιαφέρον.

Για την έκθεση » Φωτο-γραφίες » του αφιερώθηκε για πρώτη φορά το Ευρωπαϊκό Σπίτι της Φωτογραφίας, όπου εκεί ο Δημοσθένης Δαββέτας παρουσιάζει μια σειρά από φωτογραφικά έργα ζωγραφισμένα στα οποία δίνει μια νέα διάσταση, και ένα νέο βάθος που αντανακλούν το βαθμό του καλλιτεχνικού του πεδίου .

 

http://www.mep-fr.org/evenement/demosthenes-davvetas/

 

 

"Καπιταλισμός και Πρωτοπορία" (Παρασκήνιο 29.11.2014)

“Καπιταλισμός και Πρωτοπορία”

Συνηθίζεται να ταυτίζουμε την πρωτοπορία (Avant – garde) με μία ανατρεπτική στάση που έχει στόχο την ρήξη με τις παραδόσεις και τις συντηρητικές αξίες. Από την γέννηση των κομμουνιστικών πρακτικών στο τέλος του 19ου και του 20ου η πρωτοποριακοί καλλιτέχνες ονομάστηκαν προοδευτικοί και ταυτιστήκαν με την αριστερά κυρίως μέσω της Ρωσικής επανάστασης που έβαλε σημαία της την ριζοσπαστική καινοτομία. Πρόκειται όμως για ιστορικό λάθος και κυρίως για αριστερή ιδιοποίηση. Κι εξηγώ το γιατί. Η πρόοδος και η καινοτομία είναι παιδιά της βιομηχανικής επανάστασης. Δηλαδή της κατ’ εξοχήν καπιταλιστικής περιόδου. Το ότι τα στήριξε η ανατρεπτικότητα των πρωτοποριακών καλλιτεχνών όπως πχ. ο Πικάσσο ή ο Ντυσάμπ δεν σημαίνει ότι αυτοί ήταν οι εχθροί του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Το αντίθετο γεύτηκαν στο έπακρο όλα τα καλά του. Ο Πικάσσο, αυτός ο γίγαντας της Τέχνης, ήταν κομμουνιστής, αλλά και ταυτόχρονα μέγας κυνηγός του χρήματος. Έγινε μάλιστα η ενσάρκωση του κατ’ εξοχήν μοντέρνου καλλιτέχνη που ‘γίνε ζάμπλουτος εν ζωή σε αντίθεση με το Βαν Γκόγκ που πέθανε δίχως να έχει πουλήσει κανένα πίνακα. Αναλύοντας αυτή την κατάσταση μέσα από πολλούς μοντέρνους αριστερούς πάμπλουτους καλλιτέχνες (πχ. Σαγκάλ, Μιρό, κλπ.) μπορούμε κάλλιστα ν’ αναρωτηθούμε για το αν πραγματικά οι καινοτόμοι προοδευτικοί ζωγράφοι υπήρξαν αντί -συστημικοί. Θα έλεγα πώς όχι. Υπήρξαν μεν πρωτοπόροι, αλλά κατ’ ουσίαν οι πρωτοπόροι του καπιταλιστικού συστήματος. Γιατί όχι μόνο καρπώθηκαν όλα τα οικονομικά αγαθά του αλλά και συνέβαλαν στην διαρκή του ανανέωση. Αλλάζοντάς την εικαστική γλώσσα την ανανέωσαν. Το σύστημα έτσι δεν έπεσε αλλά ξαναγεννήθηκε. Εμπλουτίστηκε. Διευρύνθηκε. Συνεπώς φτάνουμε στο συμπέρασμα μέσω της λογικής των γεγονότων: η πρωτοπορία είναι η βιτρίνα του καπιταλισμού. Είναι όχι η ρήξη, αλλά ο εκσυγχρονισμός των παραδόσεων. Η «αριστερή τέχνη» είναι η δυναμική αναζωογόνηση του συστήματος.
Δημοσθένης Δαββέτας