Η επεκτατική στρατηγική της Κίνας (Kοντρα News 30.08.2015)

Η επεκτατική στρατηγική της Κίνας

Κατα την διάρκεια του 19ου αιώνα ως και μεγάλου μέρους του 20ου , παρά τον τεράστιο πληθυσμό της , η Κίνα , λειτούργησε κυρίως ως περιφερειακή δύναμη .Προς το τέλος του 20ου αιώνα ως τον 21ο σήμερα , λειτουργεί ως κεντρική δύναμη στο παγκόσμιο στερέωμα . Τι συνέβη; Που οφείλεται αυτή η αλλαγή;
Η σημερινή κινεζική πολιτική που κυριαρχεί βασίζεται στην αλλαγή στρατηγικής. Η ηγεσία της χώρας τα τελευταία χρονια εφάρμοσε μια φιλοσοφία που ήδη είχε δοκιμαστεί στην πράξη κι είχε επιτύχει. Ποια; Αυτήν των Η.Π.Α επι προεδρίας Νιξον. Εμπνευστής ο για χρονια υπουργός Εξωτερικών εκείνη την περίοδο Χενρυ Κίσσινγκερ . Η πολιτική του στρατηγική ήταν η εξής. Στο τρίγωνο παγκόσμιας εξουσίας στην κορυφή θάναι η Αμερική η οποία είχε την εξής σχέση με τους άλλους δυο ανταγωνιστές της : και με την Ρωσσια ( επικίνδυνο τότε ανταγωνιστή της) και με την Κίνα επεμενε ναναι όλο και πιο κοντά ενώ ταυτόχρονα φρόντιζε (μ’εξυπνες στρατηγικές κινηςεις) οι δυο αυτές χώρες , παρότι φαινομενικά ίδιας κομμουνιστικής ιδεολογίας, ναναι όλο και πιο μακριά. Αυτή την πολιτική τεχνική εφαρμόζει τώρα η σημερινή Κίνα. Είναι η ίδια πια στην κορυφή του τριγώνου , λιγοστεύοντας όλο και περισσότερο τις αποστάσεις της απο Αμερική και Ρωσσια , ενώ παράλληλα κάνει τα πάντα ώστε οι δυο αυτές χώρες ν’απομακρυνονται ακόμη πιο πολύ. Και ας εξηγήσω συγκεκριμένα για να γίνω πιο κατανοητός .
Το Πεκίνο υπέγραψε πρόσφατα στρατιωτική συμφωνία με την Ουάσιγκτον για τις διεθνείς Ανθρωπιστικές δράσεις αλλα και για κοινές αεροναυτικές προειδοποιήσεις προς αποτροπή επεισοδίων μεταξύ των χωρών τους που αντιπαλεύονται στην ζώνη Ασία-Ειρηνικός . Ταυτόχρονα Ρωσσια κι Αμερική δείχνουν όλο πιο πολύ ν’απομακρυνονται . Η κινεζική στρατηγική ως προς τις Η.Π.Α βασίζεται στην λογική της μη-μετωπικής σύγκρουσης. Αντιθέτως προτιμούν σιγά αλλα σταθερά ν’άποδυναμωςουν τα εργαλεία της Αμερικανικής δύναμης. Πως; Απο την μια αρνούνται να κάνουν δημόσια κριτική στο διεθνές νομισματικό ταμείο και την παγκόσμια τράπεζα (θεσμούς ελεγχόμενους απο τους Αμερικανούς) κι απο την άλλη ιδρύουν οι ίδιοι αντίστοιχους διεθνείς θεσμούς οικονομικής και χρηματοπιστωτικής αξίας. Αυτό φάνηκε στην οικονομική συνάντηση της Ουφα στην Ρωσσια πριν ένα μήνα , όπου μαζί με τους υπόλοιπους BRICS ( Βραζιλία, Ρωσσια, Ινδία, νότια Αφρική ,και Κίνα) δημιούργησαν μια τράπεζα Ανάπτυξης της τάξεως των 100 δισεκατομμυρίων δολαρίων . Η Τράπεζα αυτή , μαζί μ’εκεινη που ήδη δημιουργήθηκε το 2014 στην Κίνα για επενδύσεις (παρά την Αμερικανική αντίθεση) εχει καταφέρει να συμπεριλαμβάνει 57 χώρες , μεταξύ των οποίων παλαιους παραδοςιακους συμμάχους των Η.Π.Α όπως η Αυστραλία , η Αγγλία … Δίνει μεγάλη δύναμη στην Κίνα. Και στηρίζεται στην ευρασιατική της στρατηγική που θέλει να δημιουργήσει παράλληλα με την αμερικανική οικονομία ( ανταγωνιστικά) τους δικούς της νέους δρόμους “του μεταξιού”. Η υπόσχεση μιας καινούργιας διεθνούς ευποριας γοητεύει . Έτσι διακριτικά αλλα σταθερά η Κίνα οικοδομεί την Ευρασιατική της ηγεμονία. Παράλληλα σε στρατιωτικό επίπεδο δεν αρκείται σε μικροκινησεις στο κινεζικό πέλαγος . Κατασκευάζει στρατιωτικά αεροδρόμια παρά τις αντιδράσεις γειτόνων της όπως Βιετνάμ, Φιλιππινες, Ινδονησία, Μαλαισία. Σ’αντιθεση με την Μόσχα που δίνει βέρος στην κατασκευή τάνκς, βομβαρδιστικών, πυρηνικών κεφαλών , η Κίνα περνά άμεσα στον Μοντέρνο πόλεμο. Δίχως να λιγοστέψουν την πυρηνική τους κλασική δύναμη δίνουν προτεραιότητα στον Κυβερνοπολεμο , στις επιθέσεις εναντίον δορυφόρων , στους πυραύλους με Δεκαμετρικη ακρίβεια . Έχουν ακόμη κατασκευάσει
Έναν ειδικό πύραυλο ικανό να καταστρέψει στην θάλασσα τα δώδεκα πυρηνικά αμερικανικά αεροπλανοφόρα δίχως να υποστούν καμμία άμεση αντίδραση απο το αμερικανικό πολεμικό ναυτικό . Το ουσιαστικό βέβαια πρόβλημα τους παραμένει . Πρόκειται για την έλλειψη διαφάνειας και δημοκρατικών διαδικασιών της κινεζικής κοινωνίας.Ομως η στρατηγική της ισχύος δεν αλλάζει . Γι’αυτο και η ανάγκη μιας ακόμη πιο Στενής συνεργασίας μεταξύ Ευρώπης κι Αμερικής επιβάλλεται .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της τέχνης , Ποιητης, εικαστικός.

De la stratégie électorale en Grèce (Mon article le 27 aout dans le journal Les Echos)

De la stratégie électorale en Grèce

Les élections qui ont été annoncées en Grèce répondent à un double objectif. D’une part, la consolidation du récent accord passé avec les partenaires européens, et de l’autre, la clarification de la ligne politique du Premier Ministre grec. Concernant l’accord, la déclaration de Merkel dit tout : “Les élections en Grèce font partie de la solution et non pas de la crise.” Autrement dit, en retournant devant les électeurs, on rend plus facile une solution de la crise grecque. Parce que le résultat espéré de l’élection, selon ce que disent les experts et les enquêtes, serait un Parlement grec comportant une majorité de partis pro-européens prêts à faire les réformes indispensables pour que la Grèce demeure dans la zone euro. En effet, aucun parti n’est en mesure d’avoir seul la majorité. On considère en revanche comme acquis qu’avoir un Parlement multipartis engendrera un gouvernement de coalition. Et peut-être une telle perspective serait la plus sûre pour corriger la situation dans laquelle se trouve le pays. Car ce qui importe par dessus tout est l’intérêt de la Nation dans le cadre de son intégration européenne. Cela implique pour la Grèce la nécessité d’une longue période de stabilité, de coopération des forces pro-européennes, de conscience collective et de volontarisme ordonné, en sorte de s’engager sur la pistes de la transition européenne de manière irréversible. La Grèce a besoin de reprendre confiance dans ses forces, de dynamiser sa jeunesse, que ses citoyens retrouvent l’Espoir. Il faut qu’elle acquière une conscience européenne, pour progresser avec courage, confiance en soi et optimisme, fuyant les soubresauts perturbateurs des crises de ces dernières années. La Grèce a besoin, par suite, d’un renouvellement de ses forces politiques. Et cela ne peut se réaliser qu’à travers des réformes qui soient en harmonie avec la réalité européenne. Une telle transition ne peut s’opérer dans la situation politique actuelle que par une large coopération entre les partis pro-européens élus au nouveau Parlement. Mais même si cela ne se faisait pas en raison de misérables détails techniques (comme cela se produit souvent en cas d’intervention des populistes dans la vie politique du pays), même alors, il faudrait configurer une élite gouvernementale de personnalités capables de procéder à la réinsertion européenne du pays. Ceci est le premier effet que l’on puisse attendre de ces élections. Le second relève du Premier Ministre grec lui-même. Il a tout promis avant les élections, fait des alliances idéologiques contre nature et quand il a réalisé que son bluff n’était pas passé, il a capitulé face aux partenaires en signant un troisième protocole beaucoup plus sévère que les deux précédents. L’aile radicale de son parti n’a pas admis l’accord et a voté contre au Parlement. Si l’accord est passé, c’est avec les votes de l’opposition. M. Tsipras ne pouvait pas continuer à gouverner ainsi, en étant à la fois l’otage de l’opposition et des radicaux de gauche, lesquels avaient créé une forte dissidence, organisée au sein même du parti gouvernemental. Le Premier Ministre grec à travers le processus électoral veut débarrasser son chemin de ce « gauchisme » qui lui pèse. Et, simultanément, évaluer quelles sont ses forces, dans l’optique de capitaliser sur le climat actuellement positif du monde à son égard. En déclenchant des élections sitôt après qu’ait été délivrée la première tranche de l’accord avec les partenaires, et avant le mois d’octobre où les citoyens vont ressentir dans leurs poches la mise en œuvre des premières mesures du Mémorandum, M. Tsipras entend exploiter l’ambiance, jusqu’à présent bonne, et demeurer au pouvoir. Y parviendra-t-il ? Il parie sur le dégoût que les gens éprouvent envers l’ancien système politique corrompu et les vieux partis politiques. Mais maintenant qu’il fonctionne lui-même comme ceux qu’il dénonçait ? Maintenant qu’il a signé, comme eux, un troisième et plus insupportable mémorandum, y survivra-t-il ? Car c’est lui qui a entamé le compte à rebours, et qui apparaît comme un partisan de ce même système que les gens avaient jusqu’à présent rejeté.

Démosthène Davvetas

Professeur de philosophie de l’art, poète, artiste visuel.

Η ενοχοποίηση του μεταναστευτικού (Ελεύθερος Τύπος 27.08.2015)

Η ενοχοποίηση του μεταναστευτικού

Απο την δεκαετία του’80 με την κυριαρχία της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη , άρχισαν να καταφθάνουν πολλοί μετανάστες νόμιμοι και παράνομοι στις ευρωπαϊκές χώρες. Οι “χριστιανοί” Ευρωπαίοι τους καλοδέχτηκαν στα πλαίσια του ανθρωπιστικού αισθήματος αλλα και της ανάγκης για νέα εργατικά χέρια. Τα επόμενα χρονια της δεκαετίας του ’90 με το ξεκίνημα της παγκοσμιοποίησης , το φαινόμενο αυτό άρχισε να παίρνει δυσανάλογες διαστάσεις. Πολλοί Ευρωπαίοι πολίτες δυσανασχετησαν με την κατάσταση , αλλα οι αρχές χρησιμοποίησαν το επιχείρημα της ενοχής συνείδησης. Δηλαδή είπαν ότι αφού πήγαμε εμείς οι Ευρωπαίοι σαν κατακτητές σε μέρη όπως η Αφρική η η Μέση Ανατολή , γιατί οι κάτοικοι των κατακτημένων χωρών να μην μπορούν ναρθουν να εργαστούν στις δικές μας χώρες; Έχουν κάθε ηθικό και εργασιακό δικαίωμα. Έτσι οι οποιες φωνές που απο τότε υπογράμμισαν τις μελλοντικές δυσκολίες ενσωμάτωσης των μεταναστών στις νέες τους πατρίδες , πνίγηκαν γρήγορα στα πλαίσια της ενοχής συνείδησης. Όσοι επέμεναν χαρακτηρίστηκαν “δεξιοί , αντιδραστικοί ” μέχρι και “φασιστοειδή”. Τότε άρχισαν ν’αναπτυσσονται ουσιαστικά κόμματα τύπου Λεπέν στον Ευρωπαϊκό χώρο. Απο το 2000
όμως και μετά οι πόλεμοι στην Μέση Ανατολή άρχισαν να στέλνουν κύματα προσφύγων στην Ευρώπη. Η κατάσταση άρχισε να γινεται δύσκολη για τους γηγενείς και να μεγαλώνει ενα κλίμα ξενοφοβίας και ακραίων πολιτικών κομμάτων. Οι συντηρητικές κυβερνήσεις τότε ,χωρών όπως η Γαλλια , προσπάθησαν να ελέγξουν το φαινόμενο κι άρχισαν να ψηφίζουν σκληρότερους νομους. Ειδικά ο Σαρκοζί έκανε μεγάλη προσπάθεια ώστε η μετανάστευση να γίνει επιλεκτική κι ελεγχόμενη. Η ιδέα ότι η ανεξέλεγκτη μετανάστευση μαζί με την λαθρομετανάστευση απειλούσε τον εργασιακό , Εθνικο , πολιτισμικό η κοινωνικό ιστό μιας χώρας ,οδήγησε σε νέες σκέψεις κι αποφάσεις τους πολίτες και τους ηγέτες των Ευρωπαϊκών χωρών. Το μεταναστευτικό άρχισε στο εξής ως σήμερα ,ναναι σοβαρό πολιτικό ζήτημα που μπορεί να καθορίσει τις πολιτικές εξελίξεις ενός τόπου. Η πρόσφατη εμπόλεμη κατάσταση σε Ιράκ, Λιβυη , Συρία όξυνε ακόμη περισσότερο το πρόβλημα. Ειδικά εδώ στην Ελλαδα το κακό άρχισε να παραγίνεται με την τακτική της Τουρκίας και την δράση των δουλεμπόρων που ωθούν ασταμάτητα κύματα λαθρομεταναστών στα εδάφη μας. Η
Παράλληλη δίκη μας κρίση δημιουργεί μια ανυπόφορη κατάσταση για τους πολίτες που δύσκολα βρίσκουν εργασία κι οι νέοι φεύγουν όλοι έξω. Όχι ότι φταίνε οι μετανάστες γι’αυτο. Αλλα το ανεξέλεγκτο της άφιξης τους κι η απαράδεκτη πολιτική της κυβέρνησης που ενθαρρύνει την παράνομη παραμονή τους ,δημιουργούν κλίμα δυσφορίας για τους Έλληνες. Αυτό όμως που ενοχλεί περισσότερο είναι η προσπάθεια ενοχής συνείδησης σ’οσους διαμαρτύρονται για την παράνομη μετανάστευση. Η
“αριστερή” κουλτούρα τους θεωρεί “ακροδεξιούς- συντηρητικούς-αντιδραστικούς-φασιστες”. Πρόκειται για τρομοκρατία εναντίον της ελεύθερης σκέψης. Πρόκειται για κατασκευή “ενοχής συνείδησης” απο μια ιδεολογική αντίληψη, που αυτοπροσδιορίζεται “πολιτικά ορθή”. Οποίος πιστεύει στο Έθνος η τις παραδόσεις , οποίος πιστεύει στην πατρίδα και στην θρησκεία θεωρείται “εχθρός” απο την ισοκρατικη αριστερά που , σχετικοποιώντας τις κλασικές και παραδοσιακές αξίες ,τις απαξιώνει. Έτσι φτάνουμε στον μηδενισμό και στην πολιτικοκοινωνική αφασία αλλα και στην πολιτισμική αμνησία. Πρέπει να σταματήσει αυτή η μορφή αφελληνισμού της χώρας μας και των νέων. Το να μην θέλεις την παράνομη μετανάστευση δεν είσαι ρατσιστής ούτε ξενοφοβικος. Οι ξένοι είναι καλοδεχούμενοι αρκεί να μην απειλείται η πολιτισμική , κοινωνική, ιστορική , γλωσσική κι Εθνικη ταυτότητα μιας χώρας.

Δημοσθένης Δαββετας

Χιροσίμα: τρόμος και γοητεία του Υβριδικού πολέμου (Kontra news 23.08.2015)

Χιροσίμα: τρόμος και γοητεία του Υβριδικού πολέμου.

Η πρόσφατη συμφωνία της 14 Ιουλίου στην Βιέννη μεταξύ των 6 μεγάλων δυνάμεων (Η.Π.Α, Ρωσσια, Κίνα,Γαλλια,Βρετανία , Γερμανία) και Ιράν για τον έλεγχο του πυρηνικού του προγράμματος ,απείχε μόλις λίγες μέρες απο την επέτειο της ατομικής καταστροφής της Χιροσίμα.
Εβδομήντα χρονια μετά τους βομβαρδισμούς η σημειολογία της βόμβας παραμένει ενεργή. Προκαλεί φόβο και γοητεία ταυτόχρονα.
Η κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης και μαζί μ ‘αυτήν της παγκόσμιας ισορροπίας του τρόμου , εκτός απο κριτική και ανάλυση των δεινών της βόμβας , δείχνει την ίδια στιγμή το πως αυτή γινεται το ζητούμενο ασφαλείας πολλών κρατών . Στις 5 χώρες του συμβουλίου Ασφαλείας που κατέχουν την πυρηνική βόμβα , ήρθαν να προστεθούν το Ισραήλ , η Ινδία και το Πακιστάν, που αναπτύσσονται σ’ενα ασταθές κι επικίνδυνο γεωπολιτικό περιβάλλον. Αν σ’αυτη προστεθεί κι η σοβαρή υπόνοια ότι πιθανόν η παρανοϊκή Β.Κορεα να βρίσκεται καθ’οδον προς την πυρηνική βόμβα , τότε ο κίνδυνος είναι μεγάλος. Η πυρηνική δύναμη εχει την διπλή της σημειολογία: φοβίζει και προκαλεί αίσθημα ασφαλείας σ’οποιον την κατέχει. Αν πέσει όμως σε χέρια δικτατόρων η ανεπιθύμητων καθεστώτων τότε μπορεί να μετατραπεί σ’απειλη για την παγκόσμια ισορροπία κι Ειρήνη. Ειδικά στην Ασία έχουμε το ανησυχητικό φαινόμενο η ηγεμονική φιλοδοξία της Κίνας να ξυπνά μια Αναγέννηση του Ιαπωνικού εθνικισμού. Κι οι δυο χώρες εκτός της γεωπολιτικής τους μάχης (ειδικά στην Αφρική και στην ευρύτερη ασιατική περιοχή) ,έχουν οξύνει τον ανταγωνισμό τους στα εξοπλιστικά προγράμματα. Το ζήτημα της απόκτησης βόμβας μαζικής καταστροφής υπήρξε κι η αγωνία των Σανταμ, Κανταφι και Ασσαντ στην Μέση Ανατολή. Δεν το πέτυχαν γιατί οι Δυτικές δυνάμεις τους διέλυσαν. Θα μπορούσε αντίστοιχα κι η Ουκρανία με βάση αυτή την εμπειρία, να μην είχε δεχτεί εγκατάσταση πυρηνικών συστημάτων στα εδάφη της έτσι ώστε ναχε αφοπλίσει την Ρωσσια απο κάθε επιχείρημα ασφαλείας που καλύπτει την επεκτατικότητα της.Στον σημερινό παγκοσμιοποιημένο κόσμο , τον πολύ-πολικό, η κατοχή πυρηνικών γοητεύει αρνητικά και θετικά. Η προσπάθεια Πυρηνικού αφοπλισμού πρέπει να γίνει όλων ανάγκη. Αμερική και Ρωσσια ήδη απο το 1970 με τις συμφωνίες Salt 1 και 2 ξεκίνησαν αυτή την προσπάθεια. Παρ’ολ’αυτα όμως δεν εχει παγιωθεί εξελικτικά αυτή η προσπάθεια. Τι αντίθετο , η επιθυμία δύναμης της Μόσχας , της Κίνας κι άλλων οδηγεί στην πιθανότητα χρήσης ενός πυρηνικού όπλου πιο νέου με τακτικό στόχο. Ήδη ανακοινώθηκε. Πρόκειται για υβριδικό όπλο το οποίο με μικρή πυρηνική δόση μπορεί να διαλύσει και να καταστρέψει στόχους στο υπέδαφος. Όπως έγινε και στο Quom στο Ιράν. Γι’αυτο κι ο συμβολισμός Χιροσίμα-Ναγκασάκι είναι σήμερα ισχυρός. Δεν υπάρχει καλός και κακός πόλεμος . Αν δεν γίνει αυτό συνείδηση τα υβριδικά όπλα κι η υβριδική τεχνολογία θ’αναπτυσσονται ως παγκόσμια απειλή για την ανθρωπότητα .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , Ποιητης, εικαστικός.

Η Αριστερά και το "ηθικό " της πλεονέκτημα (Ελεύθερος Τύπος 20.08.2015)

Η Αριστερά και το “ηθικό ” της πλεονέκτημα .

Παιδί μιας Μαρξιςτικης αντίληψης ,επαναστάτρια δηλαδή εναντίον των κακών Αστών , η Αριστερά , μάχεται το διεφθαρμένο αστικό σύστημα . Ένα απο τα πολλά επιχειρήματα της που γοητεύει εύκολα τον κόσμο είναι το “Ηθικό πλεονέκτημα “. Τι λέει αυτό; Λέει ότι η Αριστερά πολεμα αυτούς που λυμαίνονται τα συμφέροντα των φτωχών , πολεμα τους εκμεταλλευτές και τους σφετεριστές των λαϊκών δικαιωμάτων και κοντολογίς προτείνει μια στάση ζωής στην υπηρεσία της κοινωνικής δικαιοσύνης , της ελάφρυνσης των δυστυχισμένων οικονομικά και είναι εξ’ορισμου αντί-καπιταλιστική. Θέλει μεταξύ άλλων να χτυπήσει την διαφθορά των κυβερνώντων στην υπηρεσία της δίκαιης κι ίσο-κρατικής κοινωνίας που πρεσβεύει. Οι αρχές αυτές που εκφράστηκαν τον 20ο αιώνα κι ήταν αίτημα της νεωτερικής εποχής, πήραν τις διαστάσεις μιας απόλυτης ιδεολογίας με “θεολογικά” χαρακτηριστικά.Φτανει κάποιος να δηλωςει αριστερός και Ελεω Μαρξιστικής ιδεολογίας ενςαρκωνει το “καλό” . Το αντίθετο του ο αστός η δεξιός ενςαρκωνει στα μάτια του κόσμου το “κακό”. Ο καλός αριστερός έπρεπε να πολεμα τις μεθόδους και τον τροπο ζωής του κακού καπιταλιστή που ενδιαφέρεται για λεφτά, κέρδος και είναι ανήθικος στην διοικητική διαχείρηση του κρατικού μηχανισμού. Η φιλοσοφία αυτή εφαρμόστηκε στην πρώην Σοβιετική Ένωση , στην Κούβα κι άλλου κι έδωσε τερατουργήματα αδικιών , κακοδιαχείρισης, ανηθικότητας και καπιταλιστικής λατρείας. Κάτι τέτοιο επαναλαμβάνεται σήμερα ως κακόγουστη Ιστορική φάρσα και στην χώρα μας. Η σημερινή κυβέρνηση , κατ’εξοχην με μέλη του “αριστερου’ ( sic!!!) ΣΥΡΙΖΑ , δείχνει καθημερινά δείγματα κακοδιαχείρισης , καπιταλιστικής συμπεριφοράς, οικονομικής ανηθικότητας και γενικώς φαίνεται να ενδιαφέρεται για τους δικούς της κομματικούς κι οικογενειακούς φίλους κι όχι για το καλό της χώρας και την κοινωνική δικαιοσύνη. Η δικτατορική της διακυβέρνηση , βαθιά αντιλαϊκή και στα όρια συχνά της αντιδημοκρατικότητας , βύθισε την χώρα σ’ ακόμα χειρότερη κρίση απο εκει που ήδη βριςκοτας , έκλεισε τις τράπεζες, έφερε το πιο βάναυσο μνημόνιο ενώ τα οικονομικά σκάνδαλα των υπουργών της προκαλούν άμετρα τους δοκιμασμένους Έλληνες πολίτες. Ερασιτέχνες της πολιτικής οι σημερινοί αριστεροί ειδικά η αριστερή πλατφόρμα του Π. Λαφαζανη , συμφεροντολόγοι μόνο για τα δικά τους , άσχετοι σε ευρωπαϊκά θέματα , έδειξαν στην λιγομηνη ως τώρα διακυβέρνηση τους ότι έχασαν τελείως το ‘ηθικό πλεονέκτημα ‘τους. Η πιο σωστά δεν τοχαν ποτέ . Είχαν φτιάξει ένα παραμύθι που πλανεψε τον κόσμο με στόχο την εξουσία. Το διαζύγιο τους με την πολιτική ηθική μοιάζει οριστικό . Είναι στην πρακτική τους πιο καπιταλιστές απο τους καπιταλιστές . Υπηρετούν ό,τι στα λόγια κατηγορούν . Σε σημείο που εύλογα κάποιος μπορεί μ’αναρωτηθει: είναι η άλλη όψη του συστήματος ; Η κρυφή πλευρά , το δεκανίκι του σε στιγμές κρίσης;

Δημοσθένης Δαββετας .

Η οικολογική Σοφία του Ομπάμα (Παρασκήνιο 14.08.2015)

Η οικολογική Σοφία του Ομπάμα

Μετά την επαναφορά των διπλωματικών σχέσεων με την Κούβα , τις διαπραγματεύσεις και την συμφωνία με το Ιράν αλλά και την έν γενει πολιτική της μετριοπάθειας στην Μέση Ανατολή που πέτυχε περιορισμό της επιθετικότητας του Ισραηλινού προέδρου Νετανιάχου , ο Αμερικανός Προεδρος συνεχίζει την πολιτική του προσπάθεια επιθεςης ειρηνικής Διπλωματίας ,επαναφέροντας το καθοριστικό ζήτημα της κλιματικής υπερθέρμανσης του πλανήτη . Στις 3 Αυγουςτου ανακοίνωσε επίσημα την δέσμευση του ν’αναλαβουν οι Η.Π.Α ως το 2030 , να μειώσουν κατα 32%την παραγωγή επικίνδυνων αερίων πουχουν άμεση σχέση με την παραγωγή ηλεκτρισμού. Ήδη από το 2008 είχε αναγγείλει την πρόθεση του να προχωρήσει σε τέτοιες ενέργειες που στόχο θάχαν την προστασία του περιβάλλοντος . Όμως τότε αμέσως ξεσηκώθηκαν εναντίον του οι πετρελαϊκές εταιρείες και οι Ρεπουμπλικάνοι . Με τον φόβο λοιπόν να χάσει την επανεκλογή του δεν προχώρησε τότε στην υλοποίηση των οικολογικών του οραμάτων. Χρειάστηκε να περιμένει να βρεθεί στην δεύτερη προεδρική του θητεία . Απελευθερωμένος πια από το ζήτημα της επανεκλογής του ,αναλαμβάνει την πρωτοβουλία προς όφελος της περιβαλλοντολογικης υγείας του πλανήτη. Το 2014 έπεισε ήδη το Πεκίνο να μειώσει την παραγωγή “βρωμικων” αερίων . Σήμερα το κάνει στην χώρα του και τον Δεκέμβριο που θα βρεθεί στο Παρισι για να συμμεταςχει στην σύνοδο των Ηνωμένων Εθνών για την κλιματική αλλαγή , με τον ήδη καλό απολογισμό του σ’αναλογα θέματα , θα βοηθηςει με την στάση του και τον Γάλλο πρόεδρο Ολλαντ , ναχει ανάλογη αποφασιστικότητα , μιας και δείχνει ευαιςθηςια σε ζητήματα οικολογικά στην Ευρώπη. Πρωταγωνιστες για πολλές δεκαετίες στο κλιματικό “βρωμισμα” του πλανήτη οι Η.Π.Α εμφανίζουν έτσι ένα άλλο πρόσωπο μέσα από την διακυβέρνηση του Ομπάμα. Η μείωση των επικίνδυνων αερίων που χρησιμοποιειτο για την παραγωγή ηλεκτρισμού και η στήριξη ανανεωςιμων πηγών ενέργειας , σημαίνει στην πράξη μεν οικολογική φροντίδα , όμως ταυτόχρονα σημαίνει και κλείσιμο πολλών εργοστασίων θερμικών βάσεων κάρβουνου της χώρας . Κι αυτό ήδη έχει ξεσηκώσει τις πετρελαϊκές εταιρείες , το λόμπυ παραγωγής και χρήσης κάρβουνου και τους Ρεπουμπλικανούς , οι οποίοι κι απειλούν με ματαίωση αυτής της οικολογικής πολιτικής εάν εκλέξουν δικό τους πρόεδρο τις επόμενες εκλογές. Έχουν κηρύξει πόλεμο . Όμως ο Ομπάμα εχει αυτή την στιγμή ένα ισχυρό πλεονέκτημα. Τα τελευταία Δέκα χρόνια οι Η.Π.Α κατάφεραν να πετύχουν την επανάσταση του σχιστόλιθου που νίκησε τον βασιλιά “Κάρβουνο ” υπεύθυνο για την μεγάλη περιβαντολογικη μόλυνση του παγκόσμιου κλίματος. Αυτή η ανακάλυψη καλύπτει πια πλήρως την Αμερικανική βουλιμία για Ενέργεια , δίχως παράλληλα να τρομάξει τον κόσμο και τους πολίτες που εύκολα καταγγέλουν όσους συμβάλλουν αρνητικά στην υπερθέρμανση του πλανήτη. Παρά τον πόλεμο που κάνουν στον Αμερικανό πρόεδρο τα μεγάλα οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα του Κάρβουνου, ο Ομπάμα εχει ν’αντιταξει ότι χαρις στην χρήση των λαδιών και των αερίων του σχιστόλιθου , η Αμερική έγινε η πρώτη δύναμη στον κόσμο στην αυτοπαραγωγη πετρελαίου. Αυτή η έν δυνάμει πετρελαϊκή της αυτονομία ( άρα ανεξαρτησία από αραβικές χώρες και κύριωςΣαουδικη Αραβια όπως ήταν ως τώρα) δίνει την δυνατότητα στις Η.Π.Α να μετατραπούν από απειλή για το πλανητικό κλίμα ,που συχνά ήταν στο παρελθόν ,σε πρωτοπόρο προστασίας του. Η Αμερική γίνεται πια ο πρώτος υποστηρικτής της μάχης εναντίον της πλανητικής υπερθέρμανσης. Τα κλιματικά δεδομένα λοιπόν αλλάζουν και ο Ομπαμα είναι ο πρωταγωνιστής αυτής της προσπάθειας επιτρέποντας στους υποστηρικτές της στρατηγικής της “μη-επιθετικής ” πολιτικής , σ’αυτους δηλαδή που πιστεύουν στην δύναμη της ήρεμης διπλωματίας , να τον κάνουν σύμβολο αυτής της πολιτικής . Η εποχή μας επιβραβεύει όπως φαίνεται την σοφή διαχείριση των κοινών από τον Αμερικανό Πρόεδρο.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης , Ποιητης, εικαστικός.

Η τρομοκρατία των "καλώς" σκεπτόμενων (Kontra news 15.08.2015)

Η τρομοκρατία των “καλώς” σκεπτόμενων

Μια έντονη πολεμικη έχει αναπτυχθεί τελευταία στην Γαλλια. Οι ορθώς σκεπτόμενοι, δηλαδή αυτοί που πιστεύουν οτι ο θρησκευτικός φανατισμός λύνεται μ’ ορθολογικες κοινωνιολογικές απαντήσεις, αντιτίθεται σ’ όσους πιστεύουν οτι η θρησκεία δεν μπορει να εξηγηθεί με λογικές προσεγγίσεις. Πολυ παλιά και συνάμα πολυ σύγχρονη αυτή η αντιπαράθεση έχει άμεσες επιπτώσεις για το πως μπορει να αντιμετωπιστεί ο Ισλαμισμός και η τρομοκρατία των Τζιχαντιστών. Κάθε φορά που πολιτικά πρόσωπα προσπάθησαν ν’ ανοίξουν διάλογο με το μετριοπαθές Ισλάμ, οι ακραίοι φανατικοί, τους απείλησαν. Και ταυτόχρονα κάθε φορά που ένας πολιτικός έκανε κριτική στον Ισλαμισμό, κινδύνευσε να χαρακτηριστεί ισλαμοφοβικός. Αυτοί που ειναι στην πρώτη γραμμή για τέτοιου είδους κριτικές ειναι οι “καλώς” σκεπτόμενοι, αυτοί που πίσω από κάθε προσπάθεια προστασίας των παραδόσεων και της κλασικής παιδείας, βρίσκουν ύποπτες προθέσεις. Για παράδειγμα, αν κάποιος πει οτι υπάρχει υπερβολική προσέλευση παράνομων μεταναστών τότε αμέσως χαρακτηρίζεται ξενοφοβικός. Αν πάλι άλλος μιλήσει για την ανάγκη ισχυροποίησης της δημόσιας ασφάλειας, αποκαλείται φασίστας, ή αν κάνει κριτική στους γάμους των ομοφυλοφίλων ειναι ομοφοβικός, ή αν υπερασπιστεί το έθνος ειναι εθνικιστής, ή αν υποστηρίζει θέματα εθνικής ταυτότητας ειναι ρατσιστής κλπ. Οι “καλώς” σκεπτόμενοι μετατρέπουν ετσι τη θεωρία τους ως κρατούσα αντίληψη. Και ενοχοποιούν όσους σκέφτονται διαφορετικά. Τους τρομοκρατούν. Πρόκειται για αλαζονεία και έπαρση. Γιατί πιστεύουν οτι η αλήθεια έχει μια ευθύγραμμη ιστορική πορεία. Πιστεύουν δηλαδή οτι τα πράγματα έχουν ένα σημείο εκκίνησης και προχωρούν διαδοχικά στον χρόνο χωρίς να υπάρχει ποτε επιστροφή. Και εδώ βρίσκεται το λάθος τους. Η φύση μας δίδαξε οτι υπαρχουν και επιστροφές. Η θρησκεία ειναι μια τέτοια περίπτωση. Εκτός κι αν νομίζουμε οτι έχουμε φύγει από την θρησκευτική ανάγκη κάτι το οποίο αποδεικνύεται συχνά ψευδαίσθηση. Ειδικά ο θρησκευτικός φανατισμός ειναι μια “επιστροφή” με αρρωστημένες προεκτάσεις. Ισλαμιστες δολοφονούν και εκτελούν στα πλαίσια μιας “θεολογικής” λογικής. Μπορει η επιστήμη και η έρευνα να προχωρούν, μπορει η εξέλιξη και η πρόοδος να υπάρχει σε πολλά πράγματα τις καθημερινότητας όμως οι φανατικοί της θρησκείας, κι ο ακραίος ριζοσπαστισμός τους δεν αντιμετωπίζονται με την “καλη” συνείδηση, αλλα με συγκεκριμένα εκπαιδευτικά, πολιτικά, πολιτιστικά και διοικητικά μέτρα. Η “καλη” συνείδηση των “καλώς” σκεπτόμενων ειναι ένα είδος ναρκισσιστικης ανικανότητας, μια άρρωστη αυτοϊκανοποίηση, ένας αυτοθαυμασμος της ύπαρξης τους, απουσία της αμφιβολίας, άρνηση της τραγικής διαστάσεις της ζωής, της ιστορίας, της πολιτικής. Οι “καλώς” σκεπτόμενοι απ’ οποίο κόμμα και πολιτικό χώρο και αν προέρχονται, πρέπει να προσέξουν με την περίπτωση του Ισλαμισμού γιατί αυτός δεν αντιμετωπίζεται με παραδοσιακούς τρόπους άμυνας. Χρειάζεται να γίνει κατανοητός ο τρόπος σκέψης τους και να χτυπηθεί στην ρίζα του.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.

Η Αριστερά κι η Αμφιπολης (Ελεύθερος Τύπος 13.08.2015)

Η Αριστερά κι η Αμφιπολης

Μ’ενδιαφερον παρακολούθησα την προηγούμενη εβδομάδα την προσπάθεια απαξίωσης της αρχαιολόγου κ. Περιστερη απο την εφημερίδα Αυγή και την αξιοπρεπή απάντηση της προς την αρθρογράφο ( η αν θέλετε λιβελογράφο)του εντύπου. Δεν θα μείνω στην οποία επιστημονική διαμάχη διότι δεν είμαι γνωστής του αντικειμένου .Θα επιχειρηςω όμως να προςεγγιςω το θέμα σαν Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης και πολιτικός .
Το μνημείο της Αμφιπολης πήρε τις διαστάσεις μιας καθημερινότητας επεισοδίων όπως θυμόμαστε , όπου οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν παθιασμένα στα ΜΜΕ αλλα και στους απλούς πολίτες για το ποιος ήταν ο ένοικος του ανακαλυφθεντος τάφου. Πέρα απο τις οποίες καπηλευσεις που μπορούν να γίνουν συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις , το ίδιο το γεγονός προκαλεί κατα βάση διπλο ενδιαφέρον. Επιστημονικό και πολιτικό . Για το πρώτο γίνεται λόγος ως προς την εγκυρότητα και την αρχαιολογική διάσταση της ανακάλυψης. Για το δεύτερο γινεται λόγος για την χρήση που μπορεί να γίνει πολιτικά. Παραδοσιακά οι εθνικές , συντηρητικές δυνάμεις , αυτές που συνδέουν Ιστορία – Έθνος- πολίτες και εργάζονται στην διαρκή άσκηση και ισχυροποίηση της εθνικής ταυτότητας και συνείδησης, χρησιμοποιούν τέτοια ευρήματα για να τονώσουν την ταυτοτικη περηφάνεια και την Ιστορική ρίζα του λαού . Αυτό ειδικά σε δύσκολες στιγμές κρίσης βοηθά ως πνευματικό και ψυχικό όπλο αντίστασης . Απο την άλλη πλευρά οι “προοδευτικές” αριστερές δυνάμεις , αυτές που θέλουν να σχετικοποιησουν το παρόν απο την παράδοση και τις ιστορικές εθνικές αξίες , φοβούμενοι ότι η ταύτιση ιστορίας κι έθνους μπορεί να μετατραπεί σ’εθνικισμο ,(τον οποίο ορίζουν σαν εχθρό τους αυτοί ως διεθνιστές), προσπαθούν ν’ αποσυνδέσουν κι αν δεν γινεται ν’άποδυναμωςουν με πολλούς τρόπους, την σύνδεση του αρχαιολογικού ευρήματος απο εθνικές και ταυτοτικες ιστορίες. Κάπως έτσι έδρασε κι ο ΣΥΡΙΖΑ κι ο “σκιώδης”, λόγω της αφανούς παρουςιας του , υπουργός πολιτισμού της σημερινής κυβέρνησης. Απαξίωσαν κι απαξιώνουν τον τάφο της Αμφιπολης όχι γιατί δεν εχει αρχαιολογικό ενδιαφέρον , αλλα κυρίως γιατί το ανέδειξε η προηγουμενη κυβέρνηση και κυρίως ο πρώην πρωθυπουργός Αντωνης Σαμαρας. Η πολιτική τους είναι βασισμένη στην σημερινή Φιλοσοφία της διεθνούς μαρξιςτικης αριστεράς. Αποςυνδεςη της αρχαίας ελληνικής Ιστορίας απο την σημερινή Ελλαδα , (καλή ώρα ο κ. Μπαλτάς με την επίθεση του εναντίον των Αριστειων) , μείωση ως κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών απο τα σχολεία , κατάργηση και απαξίωση των Ανθρωπιστικών σπουδών κι έμφαση σ’ενα διεθνές παρόν , βασικό στοιχείο του οποίου είναι η διάδραση της σύγχρονης τεχνολογίας και Τεχνικής. Αφαιρώντας την συνείδηση και ταυτότητα του οποίου ένδοξου Ιστορικού παρελθόντος πιστεύουν ότι απελευθερώνουν τον άνθρωπο απο τις Ιστορικές του αλυσίδες και τον κάνουν πιο χρήσιμο και λειτουργικό κοινωνικά. Μέγα λάθος. Δίχως την χαρά του παρελθόντος και του Ιστορικού ενθουσιασμού ο σύγχρονος άνθρωπος απ-ανθρωπιζεται , γινεται φτερό στον άνεμο που μετατρέπεται σ’απροσωπο εργαλείο μιας παγκόσμιας οικονομοτεχνικής μηχανής. Δίχως πολιτισμό (συνείδηση παρελθοντος και ενεργού δημιουργικού παρόντος ) ο πολίτης δεν καλυτερεύει . Κι η σημερινή αριστερά κάνει τα πάντα για την πολιτιστική χειροτέρεψη του εθνικού Ιστορικού κορμού της χώρας μας .

Δημοσθένης Δαββετας

Le libre-échange, seule politique migratoire efficace (Les Echos 12.08.2015)

Les Echos publient ce matin la nouvelle contribution du Cercle de Bélem, que j’ai créé avec Pierre Bentata et qui regroupe des intellectuels européens dontDemosthenes Davvetas et Pepa Montag. Nous nous exprimons cette fois-ci sur la question migratoire européenne.

(http://m.lesechos.fr/idees-debats/le-libre-echange-seule-politique-migratoire-efficace-021255697322.htm)

Lampedusa, Vintimille, le mur hongrois et aujourd’hui Eurotunnel. Autant de lieux où les valeurs de l’Europe se confrontent directement à la réalité de l’immigration. Pour un Européen, la liberté de mouvement s’est concrétisée dans l’abolition des frontières. Employés et employeurs sont libres d’unir leurs efforts dans le pays de leur choix, quel que soit leur passeport. Pour l’étranger, en revanche, tout cela se passe au-delà des barrières, des barbelés, des douanes et de la bureaucratie. Et, comme lui, nous pouvons légitimement nous demander ce que signifient les valeurs européennes si elles ne s’appliquent qu’à ceux qui ont la chance d’être nés du bon côté. Car, c’est une évidence, ce sont les moins chanceux qui migrent et affrontent les obstacles pour atteindre les pays libres.

La vague d’immigration actuelle n’a donc rien d’étonnant ! Les disparités économiques, combinées à l’instabilité politique post-printemps arabe, à l’émergence de l’Etat islamique, à l’Ebola et au terrorisme au Maghreb poussent les populations d’Afrique et du Moyen-Orient à tenter leur chance pour gagner l’Europe. Selon The Migrants Files, près de 400 migrants meurent chaque mois en Méditerranée. En 2014, 219.000 personnes ont effectué la traversée, dix fois plus qu’en 2012. Face à ce raz-de-marée, les hommes politiques ont multiplié les propositions absurdes ou inefficaces. Certains ont condamné les Etats côtiers, en première ligne devant cette catastrophe humanitaire. D’autres ont proposé de participer à la construction de postes frontières dans les pays d’origines et d’aider au démantèlement des organisations de passeurs. Mais tenter d’endiguer l’immigration en s’attaquant aux passeurs ou aux frontières revient à traiter le symptôme et non le mal. Pour le comprendre, il suffit de penser au coût total de l’immigration pour un immigré. Le paiement du passeur – quelques milliers d’euros – n’est qu’une infime fraction de la dépense. Le véritable coût est ailleurs, dans tout ce qu’il faut abandonner : famille, foyer, amis, souvenirs. A cela s’ajoute le risque de mourir en chemin. Et pourtant, le nombre d’immigrés ne cesse d’augmenter. Cela signifie deux choses : d’abord les choses vont de plus en plus mal chez eux ; ensuite la valeur qu’ils accordent au fait de vivre en Europe surpasse la peine et la crainte de quitter leur pays et de risquer leur vie. En d’autres termes, les immigrés illégaux sont près à nombre de sacrifices pour passer les frontières parce qu’ils accordent une valeur presque infinie au fait de vivre en Europe.

Dans ce contexte, aucune proposition visant à augmenter le coût direct de l’immigration ne saurait être efficace ; le bénéfice demeurant toujours plus élevé. Ainsi, démanteler les réseaux de passeurs, élever des barrières, laisser les naufragés mourir ne sont que des solutions de court terme, qui accroissent le coût du passage sans changer le problème lui-même. Comme souvent, les propositions politiques demeurent inefficaces, car les décideurs peinent à comprendre que les hommes sont rationnels. Pour être viables, les politiques migratoires doivent augmenter le coût d’opportunité de l’immigration, c’est-à-dire le coût que représente le fait de quitter son pays sur le long terme. Or, ce coût augmente à mesure de la stabilité politique, des opportunités économiques et de l’amélioration des perspectives d’avenirs pour les générations suivantes. Bien sûr, l’Europe ne peut pas directement mettre en place des politiques économiques dans les pays étrangers. Elle n’en a ni le droit ni les moyens. Pour autant, il existe des solutions économiques. L’Europe pourrait, par exemple, diminuer progressivement et fortement les barrières douanières et les subventions à son secteur agricole. Ce faisant, la demande européenne de produits agricoles se tournerait vers les pays les plus pauvres – d’où viennent la majorité des immigrés. Cette nouvelle manne stimulerait la croissance et l’emploi et augmenterait les revenus des agriculteurs, majoritaires dans ces pays. Du point de vue local, la situation serait meilleure, rendant plus complexe le choix de quitter le pays. Du point de vue européen, les revenus supplémentaires des agriculteurs étrangers entraîneraient une augmentation de la demande étrangère pour les produits européens à forte valeur ajoutée, si bien que l’effet économique resterait neutre, si ce n’est positif.

Voici la leçon fondamentale : si nous craignons les immigrés, nous devons favoriser le développement économique de leur pays d’origine et cela passe par l’abolition des frontières économiques. Pour limiter l’immigration, il ne faut donc pas élever de nouvelles barrières mais détruire celles qui demeurent !

 

Συντηρητικός και Νεωτερικοτητα (Κontra News 09.08.2015)

Συντηρητικός και Νεωτερικοτητα

Διαπιστώνω επανειλλημένα γύρω μου να κυριαρχεί μια χρήση κι ανάλυση των όρων “συντηρητικός” και “Νεωτερικοτητα” που αγγίζει τα όρια μιας εύκολης ηθικολογίας και κρύβει ένα είδος “θεολογικής ” αντιμετώπισης του ζητήματος. Το πρώτο ταυτίζεται με κάτι το αρνητικό , τ’οπισθοδρομικο , που δεν θέλει την πρόοδο , την πρωτοπορεία και την εξέλιξη στην κοινωνία , την παιδεία , τα γράμματα , τις τέχνες και τον πολιτισμό. Συνήθως οι συντηρητικοί είναι πρόσωπα κολλημένα με έννοιες όπως το Έθνος , η Θρησκεία , η Πατρίδα , η οικογένεια η οι παραδόσεις. Το δεύτερο , η Νεωτερικοτητα, ταυτίζεται εξ’αντιθετου με την πρόοδο, το νέο, την διεθνή αντίληψη η τον κοσμοπολιτισμό , την πρωτοπορεία , την ανεκτικότητα στο διαφορετικό και αλλά τέτοια ανάλογης αντίληψης ζωής. Γενικώς ο προοδευτικός είναι πρόσωπο που διαλαλεί εξωστρεφώς την ελπίδα, την χαρά για το καινούργιο , τον μη συμπλεγματικό διάλογο με το ξένο η διαφορετικό , την εξέλιξη και την έν γενει καλοζωια σε πολιτισμό , οικονομία , τέχνες, γράμματα όπως επιςης και την διαφοροποιηςη του μέχρι ρήξης κάποιες φορές με τις παραδοςεις και τα έθιμα .Είναι όμως έτσι; Μπορεί να γίνει αυτός ο διαχωρισμός μεταξύ του “κακού” συντηρητικού και του “καλού” προοδευτικού;
Ειδικά στην σημερινή εποχή όχι δεν μπορεί. Γιατί ζούμε σε συνθήκες όπου έννοιες , χρόνοι κι Ιστορία είναι όλα ανακατεμένα. Στην θέση της Ιστορικότητας των αξιών έχει μπει πια η θέληση για Δύναμη. Το συναίσθημα κι η ευαισθησία έγιναν εγκεφαλική στρατηγική για κυριαρχία. Συχνά προοδευτικοί έχουν αντιδραστικές απόψεις ενώ παραδοσιακά συντηρητικοί έχουν προοδευτικές απόψεις σε θέματα πολιτικής, προσωπικών στιγμών, επαγγελματικές σχέσεις , οικογενειακή συμπεριφορά η αντιμετωπιςη παραδοςιακων στοιχείων και ηθών κλπ.Κι ολ’αυτα γιατί ο στόχος πια είναι η Δύναμη . Όχι μόνο σαν αποτέλεσμα κυριαρχίας αλλά και σαν χαρά της Δύναμης για Δύναμη . Ο ναρκισσισμός για Δύναμη ακόμη και σαν αυτοσκοπός σ’ολη του την μεγαλοπρέπεια σήμερα μεγαλουργεί , σε σημείο ναχουν μπερδευτεί για τα καλά τα γνωστά εννοιολογικά όρια μεταξύ παλιού και Καινούργιου , παραδοσιακού και σύγχρονου.
Ο διαχωρισμός συντήρησης και νεωτερικοτητας είχε σημασία κυρίως τον 20ο αιώνα , όταν η έννοια της πρώτο -πορείας (avant-garde) είχε ταυτιστεί με την προσπάθεια του ανθρώπου να φύγει από τα δεσμά του παραδοσιακού του παρελθόντος .
Μια τέτοια φιλοσοφία γέννησε τον όρο “πρόοδο”(progress) και Νεωτερικοτητα (modernite) .Η Ιστορία όμως έδειξε ότι αυτή η πορεία η οποία έδωσε ενδιαφέρουσες στιγμές ρήξεων σε πολιτική , τέχνη, ανθρώπινα δικαιώματα , διαχωρισμό εξουσιών της κρατικής λειτουργίας , έχασε τον προσανατολισμό της κι οδηγήθηκε σε μια ρευστοποίηση των διαχρονικών αξιών όπως πατρίδα , θρησκεία , ανθρωπισμός , κλασική παιδεία, οικογένεια ….. Το αποτέλεσμα ήταν η σχετικοποίηση των πάντων . Η κοινωνία έπαψε ναχει σημεία αναφοράς. Δίχως ρίζες όμως ο άνθρωπος γίνεται αποστασιοποιημένος από τα πάντα. Μπορεί να φτάσει σ’επικινδυνα κυνικό, αυτό-καταστροφικό μηδενισμό. Κάτι που ήδη χαρακτηρίζει την εποχή μας.
Χρειαζόμαστε λοιπόν ένα νέο πάντρεμα παραδόσεων και νεωτερικοτητας . Χρειαζόμαστε μια σύνθεση συντηρητικότητας (διατήρησης διαχρονικών αξιών) και πρωτοπορειας. Ο συντηρητικός άνθρωπος και η Νεωτερικοτητα δεν είναι πια εχθροί . Είναι συν-εργάτες στην νέα πλανητική προσπάθεια για επαναθεμελίωση αξιών στην παγκοσμιοποιημένη μας ζωή. Οικονομία και πολιτισμός μπορούν να συμβιώσουν δημιουργικά σ ‘αυτή την νέα παγκοσμιοποίηση .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης, Ποιητης, εικαστικός,

Το ταξίδι και εμείς (Παρασκήνιο 08.08.2015)

Το ταξίδι και εμείς

Όταν μιλάμε για διακοπές η πάλι γι’αναφορες ζωής το συνδέουμε άμεσα η έμμεσα με την έννοια του ταξιδιού. Γιατί; Γιατί αγαπάμε να ταξιδεύουμε σ'”αλλα” μέρη , να συναντούμε νέους ανθρώπους και χώρες με διαφορετικά ήθη κι έθιμα; Αυτή η έξοδος από τον συνηθισμένο και γνώριμο εαυτό μας ονομάστηκε από τον Χέγκελ εμπειρία . Και το ταξίδι είναι η εμπειρία που φιλοδοξεί να μας προσφέρει μετά το τέλος του (όταν επιστρέψουμε στα οικεία) μια καλύτερη γνώση του εαυτού μας μιας και δοκιμαζόμενος αυτός στο διαφορετικό κι άγνωστο δυνάμωσε τα όρια του και την αυτό -γνωσιακή του ικανότητα. Η εμπειρία του ταξιδιού είναι διπλή. Εςωτερικη κι εξωτερικη .Στην πρώτη περίπτωση φεύγουμε από το να περιφερόμαστε μόνιμα γύρω από τον εαυτό μας , ο ορίζοντας μας διευρύνεται και υποχρεωνόμαστε να βρούμε την ισορροπία ανάμεσα στον μικροοριζοντα μας και τον μεγαλοοριζοντα της ουσίας της ζωής. Ερχόμενοι σ’επαφη μ’αλλες γλωσσες η συνήθειες ,γινόμαστε καλύτεροι γνωστές των δικών μας Ορίων και δυνατοτήτων .
Στην δεύτερη περίπτωση έχουμε την δυνατότητα να νιώσουμε το πως το “τοπικο” στοιχείο μπορεί να μείνει τοπικό δίχως ιδιαίτερο ενδιαφέρον η πάλι να μετατραπεί (το “τοπικό” πάλι) σε οικουμενικό . Κι εξηγούμαι για να γίνω πιο κατανοητός.
Πάρτε για παράδειγμα τις τουριστικές μινιατούρες που πωλούνται παντού όπως αυτές την Ακρόπολης. Πρόκειται για κιτς μικρογραφικες απομιμήσεις ενός σημαντικού μνημείου. Στην καλύτερη περίπτωση το μέλλον τους είναι να ταξιδέψουν σαν τουριστικά αντικείμενα μαζικού τουρισμού που τα χαρακτηρίζει το τοπικό μεν στοιχείο όχι όμως το μοναδικό. Γιατί απλά αυτά τα μαζικής παραγωγής κιτς βιομηχανίαςαντικειμενα δεν έχουν κάτι το μοναδικό όσο και ναναι μερικά από αυτά περίτεχνα. Δυνεπως δεν βοηθούν στο εσωτερικό ταξίδι και μένουν μόνο εξωτερικά μικροσουβενιρ. Δεν συμβαίνει το ίδιο με ένα έργο για παράδειγμα του ζωγράφου Θεοφίλου. Όσο τοπικά στοιχεια και ναχει είναι μοναδικά στον τροπο έκφρασης και σύνθεσης τους. Κι αυτό τα κάνει οικουμενικά. Το έργο τέχνης λοιπόν μπορεί να μας προσφέρει ένα ανεπανάληπτο ταξίδι όπου το τοπικό μέσω της μοναδικότητας του γίνεται οικουμενικό και σαν τέτοιο βοηθά στην διεύρυνση των εσωτερικων κι αυτογνωσιακων μας Ορίων . Πρόκειται για δημιουργική εμπειρία ταξιδιού . Το ταξίδι τότε μόνο έχει αξία όταν μας ανοίγει τους ορίζοντες.
Το ταξίδι είναι μια μορφή έργου τέχνης όπου ο ταξιδευτής-καλλιτέχνης εμπλουτίζεται από γόνιμες εμπειρίες που δίνουν νόημα στην μοναδικότητα του. Ο ταξιδευτής-καλλιτέχνης φεύγει από τον μικρόκοσμο του μέσω του ταξιδιού , επώδυνα μάλιστα κάποιες φορές και διευρύνει έτσι τους ορίζοντες των δυνατοτήτων του για κατανόηση της θέσης του ανθρώπου στον κόσμο. Παράδειγμα χαρακτηριστικό ο Οδυσσέας. Ο πολυμήχανος Βασιλιάς της Ιθακης , όπως μας λέει κι ο Όμηρος, είχε μια μόνιμη περιέργεια ν’ανακαλυψει το άγνωστο . Έθεσε σε κίνδυνο τον εαυτό του όταν ήθελε να μάθει αν οι Κύκλωπες, αυτοί οι γίγαντες, είναι αρτοφαγοι η όχι . Η περιέργεια του ταξιδευτή είναι η περιέργεια του πολιτισμένου ανθρώπου να μάθει τον εαυτό του μέσα από την εμπειρία της γνωριμίας του με τους άλλους , τους αγνώστους , τους διαφορετικούς. Ο ταξιδευτής δοκιμάζει τα όρια της σωφροσύνης και των αξιών του πολιτισμού. Χαρις σ’αυτη την περιέργεια του ( το απορειν της φίλο-Σοφίας και της δημιουργικότητας) ο ταξιδευτής , έστω κι ασυνείδητα , παραμένει σημαντικός εργάτης στην υπηρεσία της πολιτισμικής διεύρυνσης και καλυτέρευσης του πολιτισμένου κόσμου. Ο καθένας μας είναι ένας Οδυσσέας , ένας πολυμήχανος ταξιδευτής , ένας άνθρωπος πουχει μέσα του έτοιμη την ανάγκη άμα πάσα στιγμή να ενεργοποιήσει
Την γόνιμη δύναμη του . Ο καθένας από μας είναι ένας ταξιδευτής-καλλιτέχνης , αρκεί να το πιστέψει και να το ψάξει μέσα του, όπως έλεγε κι ο σπουδαίος εικαστικός δημιουργός ο Γιοζεφ Μπους.

Δημοσθένης Δαββετας
ΚΑθηγητης Φιλοσοφίας της τέχνης, Ποιητης, εικαστικός.

Κέντρο-μέσο-δεξιά και παγκοσμιοποίηση. (Ελεύθερος Τύπος 05.08.2015)

Κέντρο-μέσο-δεξιά και παγκοσμιοποίηση.

Γίνεται αρκετή συζήτηση τώρα τελευταία στην ΝΔ για το ποιος όρος είναι πιο δόκιμος πολιτικά για την επιστροφή της σε πρωταγωνιστικό εκ νέου ρόλο. Κεντροδεξιά η μεσαίος χώρος; Επειδή οι λέξεις έχουν μεγάλη αξία γιατί ,όπως έλεγε ο Πλατωνας, ενσαρκώνουν τις Ιδέες, θα προσεγγίσω το θέμα μέσα από τις έννοιες των λέξεων.
Όταν μιλάμε για κέντρο αυτό είναι συγγενές του μέσου . Το κέντρο είναι μέσο κατα τον Αριστοτελη . Αυτός πρότεινε πάντα στην φιλοσοφία του την μεσαία οδό ως την ωφελιμότερο για την αναζήτηση της αλήθειας . Λέει ο Σταγειρίτης φιλόσοφος ότι το κέντρο-μέσο , βρίσκεται ακριβώς στην μέση μιας ευθείας (πορείας) και σαν τέτοιο είναι στατικό δεν κινείται . Για να ενεργοποιηθεί πρέπει η ροπή της δύναμης του να πάει προς τα δεξιά η τ’αριστερα. Που με πολιτική ορολογία σημαίνει : προς τα κεντροδεξιά η τα κεντροαριστερά . Αν η κίνηση αποκοπεί από το κέντρο και πάει προς τα άκρα δεξιά η άκρα αριστερά τότε χάνεται η ισορροπία και η πορεία γέρνει επικινδυνα προς το ένα η το άλλη άκρο. Κι αυτό προκαλεί πολιτική ανισορροπία και επιθετικο ανορθολογισμό. Η σκέψη του Αριςτοτελη είναι ξεκάθαρη και καλό θαταν να μελετηθεί . Η ΝΔ ως αστικό και λαϊκό κόμμα έχει θεμελιωθεί σε αξίες διαχρονικά συντηρητικές και προοδευτικές ταυτόχρονα . Η διατήρηση και διακονία του Έθνους , της πατρίδας , της ελευθερίας έκφρασης , της ελεύθερης οικονομίας , των ατομικών δικαιωμάτων , της θρησκευτικής ανοχής και προστασίας της λειτουργίας της αλλά και της οικογένειας η του ανθρωπιστικού πολιτισμού , είναι χαρακτηριστικά μιας φιλοσοφικά κι ιστορικά ευρωπαϊκής , σύγχρονης κεντροδεξιάς αντίληψης. Αυτή η χρονολογικη ιστορικότητα της ορολογίας , που ναι ηθικά μοντέρνα (νεωτερική) υφίσταται μια επίθεση τα τελευταία 20 χρόνια με την κυριαρχία της παγκοσμιοποίησης. Σ ‘αυτά τα πλαίσια ,τα παγκοσμιοποιημένα , η συνέπεια μεταξύ ορολογίας και πράξης δεν έχει πια σημασια. Δες τε τον ΣΥΡΙΖΑ γνήσιο παιδί της παγκοσμιοποίησης. Δηλώνει αριστερή , μαρξιστική , συχνά λενινιστική ιδεολογία , αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει στα πλαίσια της στρατηγικής του για την εξουσία , να χρησιμοποιεί μια κατεξοχήν “αν-ηθική”στρατηγική για να πετύχει τον σκοπό του. “Συμμαχεί” με την ΧΡΥΣΗ Αυγή , με τους δεξιούς ΑΝΕΛ, παίρνει τους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ, γίνεται μνημονιακοτερος των μνημονιακών και γενικά κάνει τα πάντα για να διατηρηθεί μ ‘όλα τα μέσα στην κυβέρνηση . Γιατί; Γιατί ακολουθεί τους κανόνες της παγκοσμιοποίησης : όλα είναι προϊόντα και σαν τέτοια έχουν ανάγκη από αγορά κι επικοινωνία για να πουληθούν καλά και γρήγορα. Έτσι κι η πολιτική. Για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι προϊόν προς πωληςη κι αγορά. Στόχος του να γοητεψει, να νικηςει και να εξουςιαςει χρηςιμοποιωντας κανόνες του μάρκετινγκ. Και σαν τέτοιο δεν πρέπει να εγκλωβίζεται σε ζητήματα πολιτικής ηθικής .
Απέναντι σ’αυτη την παγκοσμιοποιημένη πραγματικότητα βρίσκεται σήμερα η ΝΔ. Πρέπει να ξεκαθαρίσει αν την ενδιαφέρει μόνο να ξαναπάρει γρήγορα και με κάθε μεςο την εξουσία η να χαράξει μια κέντρο-μέσο-δεξιά πορεία που θα ξαναβάλει ζητήματα αρχών , αξιών, πολιτισμού και σύγχρονης καθημερινής ορολογίας της πραγματικότητας. Μόνο έτσι θα συσπειρώσει τον κόσμο της, θα ξαναφέρει νέους και θα ξανά γοητεύςει τους ανθρώπους των γραμμάτων και τεχνών. Ειδικά στον πολιτισμό τα τελευταία χρόνια η ΝΔ πάσχει επικίνδυνα. Τίποτα το αξιόλογο δεν γίνεται στον πολιτισμό και τα άτομα πουχαν επιλεγει στις ανάλογες θέσεις είναι άσχετα ως ξένα προς το αντικείμενο. Η ΝΔ δεν είναι μαγαζί κανενός. Είναι και πρέπει ναναι ανοιχτός οργανισμός στον παλμό της καρδιάς της κοινωνίας . Αν συνεχίσει όπως ήταν συχνά ως τώρα ναναι αιχμάλωτη ομάδων που κλείνουν τ’οξυγονο της με τις καθημερινές ανάγκες των πολιτών , τότε θα πεθάνει από “γηρατειά”. Ας ακούσουν λοιπόν οι ιθύνοντες την λογική του Αριστοτελη για να επιτύχουν . Δεν είναι κουλτουριάρικο ν’αναφερεσαι στον Αριστοτελη που στοχάστηκε την καθημερινότητα για να γράψει. Το αντίθετο είναι ιστορική και πολιτική ανάγκη για την εκ νέου θεμελίωση μιας νέας διαχρονικής κεντροδεξιάς ταυτότητας.

Δημοσθένης Δαββετας

Στην πρόσφατη περιήγηση του σ'ενα σύγχρονο τόπο ο Ποιητης 29.11.15

Και πάλι προς τους μεταμεσονυχτιους φίλους μου .

Στην πρόσφατη περιήγηση του σ’ενα σύγχρονο τόπο ο Ποιητης είδε πολλούς απο τους πρόθυμους “φίλους”του να τον αποκαλούν “παιδί” λογω της διάθεσης του να συνεχίζει ν’αντιμετωπιζει τον κόσμο και τα πράγματα , παρά το ώριμο της ηλικίας του, με μια άρνηση να διαδυκτιωθει και να μπει σ’οργανωμενες κοινωνικές ομάδες που θα του φερναν χρήμα κι εξουσία. “Πως θέλεις νασαι ο εκλεκτός του κόσμου για νασαι στην διοίκηση των πραγμάτων δίχως την στήριξη του χρήματος και όσων το ελέγχουν;” ήταν η ερώτηση που του απηυθυναν με μια πολιτισμένη χαιρεκακία. Κι αυτός αφού ανυψωνόταν στα ύψη του εαυτού του τους κυτουσε με την ισορροπημένη νηφαλιότητα εκείνου πουχει επίγνωση των κανόνων του παιχνιδιού της εξουσίας και τους αρνείται. Δεν τον ενδιέφερε και περιφρονούσε την πολιτιςτικη και ηθική χοντροκοπιά όσων ζούσαν μόνο μέσα απο τις χρηματικές διαστάσεις της εξουσίας.Οςων ζουςαν μόνο με τις καταναλωτικές ψευδαιςθηςεις της σάρκας. Προτιμούσε την δίχως κοινωνική επιβεβαίωση πνευματική του πορεία , προτιμούσε τον πνευματικό πλούτο απο την υλική εξάρτηση , προτιμούσε να τον αντιμετωπίζουν ως “παιδί”αλλα πουναι δημιουργικό παρά ναναι ένας υλικά ισχυρός όμως γερασμένος ψυχικά “άνδρας “, εκ μηδενισμένος ηθικά και πνευματικά και κυρίως φοβισμενος απέναντι στον χρόνο και τον θάνατο. Ο Ποιητης προτιμούσε την δημιουργικη ανυλικοτητα παρά την στείρα ζωής μιας φυλακισμένης ,Εξαρτημένης κι ανελεύθερης υλικοτητας. Προτιμούσε ναναι ενα “συνειδητο’ παιδί κι ας αντιμετώπιζε τα δύσπιστα , ζηλοφθονα και χαιρέκακα βλέμματα των “προθύμων ” για το “καλό “του “φίλων”του.

Ο «δρόμος του μεταξιού» του Βλαδίμηρου Πούτιν (Παρασκήνιο 01.08.2015)

Ο «δρόμος του μεταξιού» του Βλαδίμηρου Πούτιν
Η ως τώρα εικόνα που κυριαρχούσε στον διεθνή χώρο, ως προς τις αναπτυσσόμενες χώρες ήταν ότι η Κίνα, βασικό μέλος αυτής της ομάδας χωρών, κρατούσε σταθερά τον ηγετικό ρόλο. Δεύτερη μετά την Αμερική και σε πολύ κοντινή απόσταση από αυτήν σε θέματα οικονομίας, διατηρούσε τον υψηλότερο ως τώρα ρυθμό Ανάπτυξης (από 7% και πάνω). Η Κίνα επίσης είχε βάλει τα περισσότερα χρήματα με μορφή κεφαλαίου στην τράπεζα των αναπτυσσομένων χωρών, των BRICS, η οποία φιλοδοξούσε και φιλοδοξεί να είναι ένα πολύ ισχυρό οικονομικό αντίβαρο στον ανταγωνισμό με τη Δύση. Πριν λίγες μέρες στην Oufa, την πρωτεύουσα της δημοκρατίας της Βακχηρίας έγινε η συνάντηση των 15 αρχηγών κρατών οι οποίοι δηλώνουν ανήσυχοι για την επεκτατική πολιτική της Ουάσιγκτον. Σ’ αυτή τη συνάντηση των ηγετών συμμετείχαν οι ηγέτες των αναπτυσσόμενων χωρών BRICS (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ρωσία, Νότια Αφρική), όπως επίσης και ηγέτες άλλων διεθνών οργανισμών μεταξύ των οποίων αυτού για τη συνεργασία της Σαγκάης (OCS). Στη συνάντηση αυτή, η οποία πήρε τη μορφή ενός είδους συνομοσπονδίας, προστέθηκαν επίσης και οι χώρες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης. Ο Βλαδίμηρος Πούτιν έλαμψε εκεί με την μαεστρία και το ταλέντο του ως η νέα ηγετική φυσιογνωμία στο αντιαμερικανικό μέτωπο. Με την ολύμπια ηρεμία και τον αυτοέλεγχο που τον διακρίνει, ο Ρώσος «τσάρος» εφάρμοσε για μία ακόμη φορά τη γνωστή του φιλοσοφία: «Είμαστε έτοιμοι να συνεργαστούμε με τους πάντες, αρκεί και αυτοί να το θέλουν». Με αυτή την πολιτική λογική φτιάχνει έτσι αργά αλλά σταθερά ένα συνεχώς διευρυμένο διεθνές μέτωπο, δίχως την Αμερική και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Στρέφοντας έτσι τη δύναμή της, αυτή η νέα μορφή συνομοσπονδίας, προς την Ασία βοηθάει έμμεσα τη Ρωσία για να ξεπεράσει αργά αλλά σταθερά τις κυρώσεις που υφίσταται από τη Δύση. Ο Βλαδίμηρος Πούτιν χρησιμοποιεί, ως ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης, αυτό το μέτωπο για να εξυπηρετήσει σε μεγάλο βαθμό τα ρώσικα συμφέροντα. Η συμμαχία με τον οργανισμό της Σαγκάης, τον γνωστό OCS, δυναμώνει και διευρύνει οικονομικά αυτή την ένωση. Δίπλα σε αυτόν τον οργανισμό, ας μην ξεχνάμε ότι βρίσκεται πάντα η Κίνα. Αυτή μαζί με τις χώρες της κεντρικής Ασίας, αλλά κα την Ινδία, το Πακιστάν και πολύ πιθανό το Ιράν βάζουν από κοινού τις βάσεις για ισχυρές πιθανότητες συνεργασίες σε ζητήματα τουρισμού και υποδομών. Δημιουργείται έτσι ένα είδος νέου «δρόμου του μεταξιού» που συνδέει Μόσχα με Πεκίνο περνώντας από την κεντρική Ασία. Αυτός ο δρόμος παρουσιάζεται από τον επίσημο Ρώσικο και κινέζικο τύπο ως ένα ισχυρό μέσο αντίστασης εναντίον ενός πιθανού μελλοντικού αμερικανικού μπλόκου στο πετρέλαιο.
Η λογική της στρατηγικής του Πούτιν είναι ξεκάθαρη: Οι χώρες του οργανισμού της Σαγκάης μπορούν να γίνουν οι εναλλακτική λύση στην αμερικανική πολιτική στην Ασία. Το μέτωπο αυτό, μαζί με τις αναπτυσσόμενες χώρες BRICS, φανερώνει ότι ο Ρώσος «τσάρος» δεν είναι απομονωμένος, όπως θα ήθελαν να πετύχουν οι εναντίον του κυρώσεις. Κατάφερε μάλιστα σ’ αυτή τη συνάντηση της Oufa να πάρει στήριξη από όλους τους συμμετέχοντες ηγέτες στο θέμα της Κριμαίας. Ενώ όλες αυτές οι παραπάνω χώρες δεν υποστηρίζουν πολιτικά την προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία, εν τούτοις στις επίσημες ανακοινώσεις τους αποφεύγουν επιμελώς να αναφερθούν στο γεγονός. Ακόμη και στο τελικό κείμενο της Oufa παρότι γίνεται γενικά και αόριστα λόγος για «εδαφική ακεραιότητα» και «κυριαρχία» εν τούτοις η Ουκρανία δεν αναφέρεται πουθενά. Γίνεται επίσης αναφορά στους G20 που η Ρωσία συμμετέχει και όχι στους G7 που η Ρωσία απουσιάζει τιμωρημένη λόγω των κυρώσεων. Επιπλέον γίνεται κριτική στην Ουάσιγκτον που τιμωρεί μονομερώς, που απουσίασε από τα 70 χρόνια μνήμης της ρωσικής αντίστασης στην ναζιστική Γερμανία, τη νίκη της μάχης του Στάλινγκραντ κι ακόμη γίνεται κριτική στη συνολική δυτική προσπάθεια να αλλάξει και να παραμορφώσει ιστορικά δεδομένα. Μέχρι και η Ευρωπαϊκή Ένωση έγινε αντικείμενο κριτικής γιατί χειρίστηκε με λάθος τρόπο την ελληνική κρίση. Ο δε Βλαδίμηρος Πούτιν είπε ότι, σε σχέση πάντα με την Ελλάδα, το αμερικάνικο χρέος είναι επαχθέστερο.
Όλα δείχνουν ότι ο ρώσος «τσάρος» παίζει κυρίαρχο και πρωταγωνιστικό ρόλο στο αντιαμερικανικό μέτωπο χτίζοντας με γερά γεωπολιτικά θεμέλια τον «δρόμο του μεταξιού».
Δημοσθένης Δαββέτας, καθηγητής φιλοσοφίας της τέχνης, ποιητής, εικαστικός