Τρομοκρατία low cost ? (Ελεύθερος τύπος 29.03.2018)

Τρομοκρατία low cost ?

Παγκοσμίως χειροκροτήθηκε η ενέργεια του Γάλλου χωροφύλακα ν’αυτοπροσφερθει στον τρομοκράτη παίρνοντας την θέση ενός Ομήρου . Ο θάνατος του ήτα

ν παράδειγμα καθήκοντος και γενναιότητας . Τον έκλαψαν πολλοί όπως έκλαψαν πριν λιγο καιρό και τα δυο νέα κορίτσια που τυχαία βρέθηκαν στον δρόμο ενός άλλου αιμοσταγούς τρομοκράτη στην Μασσαλια και δολοφονήθηκαν βάναυσα . Και στην μια και στην άλλη περίπτωση ,αλλά και σε τόσες παρόμοιες, το γεγονός της δολοφονίας ξεχάστηκε αρκετά γρήγορα . Κι αυτό γιατί τα θύματα ήταν μόνο λίγα, μετρημένα στα δάχτυλα. Έχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο κυνισμού η αποδοχής αδυναμίας λύσης του προβλήματος της τρομοκρατίας , ώστε αν δεν υπάρξει μαζικό έγκλημα με πάνω από 20 νεκρ

ούς να μην θεωρείται σημαντικό πρόβλημα . Τέτοια έκπτωση της ανθρώπινης ζωής δεν είχαμε αντιμετωπίσει στον Δυτικό τουλάχιστον κόσμο εδώ και πολλά χρόνια . Υπάρχουν όμως ευθύνες για την δολοφονία του χωροφύλακα . Ο ισλαμιστής δολοφόνος ήταν στην κατηγορία “S” ( suspect, ύποπτος ) από την αστυνομία , λόγω του ποινικού παρελθόντος του αλλά και της ανοιχτής στήριξης του στον ISSIS , το ισλαμικό κράτος, μέσα από την ιστοσελίδα του . Γιατί λοιπόν κυκλοφορούσε ελεύθερος την στιγμή που ο νόμος δίνει δικαίωμα προληπτικής προστασίας των πολιτών από εν δυνάμει αναγνωρ

ισμένους τρομοκράτες ; Κάτι μάλλον δεν έγινε σωστά από πλευράς των αρχών . Άλλωστε διατάχτηκε διοικητική έρευνα για τυχόν κρατικές παραλήψεις .
Πέρα όμως από το ποινικό μέρος της υπόθεσης υπάρχει και το πολιτιστικό μέρος που δίνει τροφή στην αδίστακτη ιδεολογία των τρομοκρατών . Η επιμονή της επιβολής ενός πολυπολιτισμικού μοντέλου στην κοινωνία ( κι όχι μιας φυσικης εκ του εμπορίου η των εξ αναγκης πολιτισμικών συνεργειων , διαπολιτισμικής συνύπαρξης ) , πουναι πια πασιφανές ότι δεν προχωρά επιτυχημένα, ενισχύει τον πολιτικό ναρκισσισμό ενός Ισλάμ που, εδώ και πολλά χρόνια προσπαθεί μέσω της” νόμιμης” διείσδυσης

στις Δυτικές κοινωνίες ,να ελέγξει περιοχές πόλεων . Υπάρχουν για παράδειγμα πολλά γαλλικά προάστια ( σε Μασσαλια η Παρισι) που ελέγχονται πλήρως από το ριζοσπαστικό Ισλάμ κι εφαρμόζουν Ντε φακτο τον ισλαμικό νόμο. Το πασίγνωστο Ινστιτουτο Μονταιν, στην τελευταία του ανάλυση έδειξε ότι το 30% των μουσουλμάνων της Γαλλίας , αποδέχονται ότι ο ισλαμικός νόμος της Σαρία , έχει Γι’αυτους θα μεγαλύτερη σημασία απ’οτι ο Γαλλικός νόμος. Επίσης όλο και μεγαλώνει το ποσοστό πίεσης ώστε οι νέοι να πιστέψουν ότι ο πραγματικός μουσουλμάνος δεν είναι ο μετριοπαθής αλ

λά οποιος εφαρμόζει κατα γράμμα το κοράνι απροσάρμοστο στην σημερινή πραγματικότητα.
Ολ’αυτα τα ευρήματα δείχνουν ότι εκτός από τους γαλλικούς νόμους πρέπει να υπάρξει κι άλλου είδους αντίδραση εναντίον της ισλαμιστικής τρομοκρατίας. Πρέπει το ίδιο το Ισλάμ ν’αυτοπροστατευτει. Δεν είναι δυνατόν να σιωπούν οι μουσουλμάνοι διανοούμενοι μπροστά σ’αυτα τα εγκλήματα και να μην τα καταγγέλουν ανοιχτά ακόμη κι αν απειλούνται . Πριν χρόνια ανάλογη κατάσταση υπήρχε και στην καθολική εκκλησία πουκανε Ουκ ολιγα εγκλήματα . Όμως ξεσηκώθηκαν τόσ

οι και τόσοι άνθρωποι των γραμμάτων και συνέβαλαν στην

αλλαγή πολλών πραγμάτων . Έναν Διαφωτισμό μάλλον χρειάζεται το Ισλάμ .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής, εικαστικός .

 

 

Η συνετευξη μου σε μεγάλη Ιρανική εφημερίδα στο Ισφαχαν

Η συνετευξη μου σε μεγάλη Ιρανική εφημερίδα στο Ισφαχαν . Δύσκολο να διαβάσετε τι είπα γιατί είναι στα περσικά φαρσί . Απλά μπορείτε να δείτε την φωτογραφία μου . Δεν ξέρω αν φτάνει ! Τέλος πάντων αυτό μουστειλαν και ανεβάζω.

Κάθε αρσενικό είναι ένα τέρας; (Ελεύθερος τύπος 23.03.2018)

Κάθε αρσενικό είναι ένα τέρας; 

Συνοδεύοντας την κόρη μου στον σταθμό του μετρό Chatelet στο Παρίσι, βρεθήκαμε αντιμέτωπη με μια αφίσα που απεικόνιζε γυναίκες με έκφραση τρόμου σ’ ένα βαγόνι, σα να βρίσκονταν σ’ ένα είδος ζούγκλας ή ωκεανού, τριγυρισμένες από το άγριο βλέμμα ενός ζώου που έμοιαζε με λύκο, αρκούδα ή καρχαρία. Ταυτόχρονα, από τα μεγάφωνα ακουγόταν: «Αν είστε θύμα ή μάρτυρας ερωτικής παρενόχλησης, καλέστε το 3117». Η κόρη μου με κοίταξε και μου’ πε: «Δηλαδή οι άντρες εξ ορισμού κρύβουν μέσα τους κάποιο τέρας;».
Η διάσταση που’ χει δοθεί στον πρόσφατο νόμο περί σεξουαλικής παρενόχλησης στην Γαλλία, έχει ξεπεράσει κάθε λογικό όριο. Η παρότρυνση να καταδώσει κανείς το «τέρας-γουρούνι-αρσενικό» οδηγεί σ’ ύποπτες εποχές. Χωρίς να θέλω ν’ αμφισβητήσω -και το λέω ξεκάθαρα, άλλωστε έχω και κόρη και είμαι ευαίσθητος σε τέτοια ζητήματα- την ανάγκη τιμωρίας καθενός που παρενοχλεί σεξουαλικά, με λέξεις ή πράξεις μια γυναίκα -δεν μιλάω καν για τους βιαστές φυσικά- το ζήτημα παρουσιάζεται τελευταία σα να είναι το μοναδικό πρόβλημα του πλανήτη. Στο μετρό π.χ., γίνονται κλοπές, φασαρίες και κάθε είδους βιαιοπραγίες κάθε λίγα λεπτά. Και όλα αυτά είναι επίσης άκρως επικίνδυνα.
Το ενοχλητικό στην περίπτωση της σεξουαλικής παρενόχλησης είναι ότι αναδίδει ένα άρωμα, μια νοοτροπία καταδότη. Η Ιστορία έχει πολλά τέτοια παραδείγματα «ιδεολογικής» υπερβολής. Οι ιεροεξεταστές κυνηγούσαν τους αιρετικούς «στο όνομα του Χριστού». Οι κοκκινοφρουροί παρότρυναν τους πολίτες να καταγγείλουν όσους μιλούσαν άσχημα για το κόμμα. Οι μακαρθιστές κατήγγειλαν όσους κατ’ αυτούς επιδίδονταν σε «αντικομμουνιστικές» δραστηριότητες. Αντίστοιχα φαινόμενα υπάρχουν σήμερα σε Κίνα ή θεοκρατικά καθεστώτα. Θα μου πείτε: μα έχει κάτι το ιδεολογικό ή θεολογικό η περίπτωση αυτή; Θα σας πω πως εύκολα μπορεί να πάρει, μιας και με την λογική του απόλυτου το αρσενικό ταυτίζεται μ’ ένα εξ ορισμού τέρας. Η Caroline de Haas δημοσιογράφος του περιοδικό obs έφτασε σε σημείο να πει ότι ένας στους τρεις άντρες τουλάχιστον κρύβει μέσα του ένα τέρας-κυνηγό. Πρόκειται για μία σεξουαλική σταυροφορία, φεμινιστική θεολογία;
Πάντως, και μεταξύ των φεμινιστικών κύκλων οι απόψεις διίστανται έντονα. Οι λογικοί άνθρωποι δεν θα δεχτούν την «αντι-αρσενική» ιδεολογία. Γιατί το όποιο ποινικό αδίκημα πρέπει να τιμωρείται βάσει του νόμου. Αλλωστε πώς θα μεγαλώσουν τα νέα αγόρια σήμερα κάτω από αυτό το πνεύμα; Γίνεται πολλή προσπάθεια από τους σώφρονες «ισο-κράτες» να γίνουν κατανοητά τα όρια φύσης-πολιτισμού ή κουλτούρας, τα όρια της δύναμης της γλώσσας που ξέρει να ισορροπεί ανάμεσα στην επιθυμία και το ευγενικό κομπλιμέντο επιτρέποντας την ελευθερία στον καθένα, όπως επίσης και για την χρήση συμπεριφορών οι οποίες μπορούν κάλλιστα να γίνουν μέσο κωδικοποιημένης εξουσίας. Τα εξήγησα αυτά στην κόρη μου τονίζοντας ότι η υπεραπλούστευση ενός πραγματικού και σύνθετου προβλήματος μπορεί να κατασκευάσει «εκ φύλου» ενόχους, ενώ ο ένοχος θα πρέπει να κρίνεται ως τέτοιος από την συμπεριφορά του. Κι ότι, τέλος, το μέτρο που έλεγε ο Αριστοτέλης είναι πάντα ένας χρήσιμος οδηγός. Με άκουσε παραμένοντας σκεπτική.

Δημοσθένης Δαββέτας,
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Παρίσι, ποιητής, εικαστικός

Ντόναλντ Τραμπ : Η τέχνη του deal (τα ΝΕΑ 13.03.2018)

Ντόναλντ Τραμπ : Η τέχνη του deal 

Η είδηση ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δέχτηκε να συναντήσει τον Κιμ Γιονγκ Ουν, έπεσε σαν βόμβα στη διεθνή σκηνή. Μοιάζει να’ ναι μια απόφαση δευτερολέπτων του Αμερικανού προέδρου δίχως την διαβούλευσή του με συμβούλους. Ακόμη, δείχνει ότι είναι πιστός στην εικόνα του να επικοινωνεί και ν’ αποφασίζει πέρα από τα συνήθη κανάλια επικοινωνίας, να λειτουργεί ως αιρετικός πολιτικά. Από τη μεριά του, ο Βορειοκορεάτης πρόεδρος εμφανίζεται ως ένας «μεγάλος» ηγέτης, ικανός να μιλήσει επί ίσοις όροις με την πρώτη παγκόσμια δύναμη. Θα χρησιμοποιήσει το γεγονός για την προπαγάνδα του και θα δυναμώσει την εμπιστοσύνη του λαού του στο πρόσωπό του. Η όλη ατμόσφαιρα βοηθάει επίσης τον Τραμπ που θέλει να δείξει πως προτιμά να ενισχύει το εμπόριο αντί για τον πόλεμο. Πρόκειται για την τέχνη του deal (the art of deal, όπως ήταν κι ο τίτλος του βιβλίου που’ χε γράψει στο παρελθόν).
Ο Αμερικανός πρόεδρος εφαρμόζει τις αρχές μιας επιχείρησης, συμπεριλαμβανομένης και της μπλόφας: δηλαδή αναπτύσσει στο μέγιστο αυτό που λέμε «αρχή της αβεβαιότητας», ανάβει πολλές φωτιές ώστε να μην είναι φανερό τι θέλει πραγματικά. Κάνει τα πάντα για να’ ναι «ακατανόητος». Κι αυτό, όσο από τους επαγγελματίες πολιτικούς μοιάζει επικίνδυνο και παιδαριώδες, άλλο τόσο είναι η δύναμή του. Γιατί οδηγεί στην βάση όλης της πολιτικής του: πρώτα η Αμερική. Θέλει να δημιουργήσει θέσεις εργασίας, ν’ αναπτύξει το εμπόριο της χώρας του, να γίνει ένας πρόεδρος που δίνει βάση σε ζητήματα καθημερινότητας. Ως προς την εξωτερική πολιτική, ο Τραμπ ακολουθεί την ίδια πορεία, δηλαδή εφαρμόζει το εξής: η διπλωματία , πρώτα στην υπηρεσία της οικονομίας. Πισω από την απλουστευτική η συχνά απλουστευμένη ,όπως πολλοί τον κατηγορούν συχνά διαχείριση των θεσμών, ο Ντόναλντ Τραμπν, έχει δύο βασικούς στόχους: την αποδέσμευση των διεθνών προβληματικών η ελλειμματικών δεσμεύσεων της Αμερικής και την οικονομική της επιτυχία. Αν πετύχει λοιπόν στο ζήτημα της Β. Κορέας, τότε είναι σε καλό δρόμο ο πρώτος στόχος. Για τον δεύτερο, τα πρώτα δείγματα της αμερικανικής οικονομίας είναι μεν θετικά, αλλά χρειάζεται ακόμα καιρός για να μιλήσουμε με βεβαιότητα.
Αν και τα Μ.Μ.Ε. που εξ αρχής πολέμησαν την υποψηφιότητα του Τραμπ, συνεχίσουν να βομβαρδίζουν το τοπίο με τα «σεξουαλικά» του σκάνδαλα, εντούτοις ο αμερικανικός λαός δείχνει ικανοποιημένος. Η απόφαση του Τραμπ να μιλήσει με τον Κιμ αρέσει στον αμερικανικό λαό, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις, που θέλει ειρήνη. Απ’ ό, τι φαίνεται πάντως, και βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα, η υπόθεση της συνάντησης με τον Βορειοκορεάτη πρόεδρο θα’ ναι ιστορική κι ωφέλιμη για τον Ντόναλντ Τραμπ.

Δημοσθένης Δαββέτας,
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Παρίσι, ποιητής, εικαστικός

Η εξοδος των Χριστιανών της Ανατολής (Ελεύθερος τύπος 08.03.2018)

Η εξοδος των Χριστιανών της Ανατολής . 

Από το 1880 που ξεκίνησε ,ως σήμερα που συνεχίζεται , η έξοδος των Χριστιανών της Ανατολής , σε περιόδους μεγάλης αστάθειας ,παίρνει την μορφή καταδίωξης . Ειδικά η άνοδος του ισλαμισμού τα τελευταία χρόνια έχει δώσει χαρακτήρα παροξυσμού στο ξερίζωμα των Χριστιανών. Τα αιτία αυτής της θλιβερής διαπίστωσης οφείλονται στο ότι ο Αραβικός εθνικισμός έβαλε ως σημείο εκκίνησης της σύγχρονης Ιστορίας του τον 7ο με αιώνα . Τοτε έσβησαν από το μυαλό τους την προηγούμενη ιστορία των τόπων που ζούσαν . Δηλαδή ξέχασαν ηθελημένα την κληρονομιά των Φοινίκων , των Βαβυλωνιων , τον Ελληνορωμαϊκού πολιτισμό και τον Χριστιανισμό της Ανατολής. Δεν κατάφεραν να ενσωματώσουν τις μη-μουσουλμανικές κουλτούρες. Τα πρόσφατα γεγονότα της απο-χριστιανοποιησης σε Συρία και Ιράκ , αλλά κι εν γενει το ξερίζωμα των Χριστιανών από την κουλτούρα και το οικοσύστημα τους ,θυμίζουν την γενοκτονίατων Αρμενίων και των Χαλδαιοσυριων του 1915. Ξεχνούν όμως οι Ισλαμιστες ότι στην βάρβαρη μηδενιστική πορεία τους αρνούνται την οποία νεωτερικη η μεταρρυθμιστική τάση υπήρχε στο Ισλάμ . Οι ιδέες της Αραβικής Άνοιξης περί διαχωρισμού Πολιτείας και θρησκείας , περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και την θέση της γυναίκας στην κοινωνία διασκορπίστηκαν γρήγορα. Έτσι δίχως να μπορεί να συνυπάρχει στο Σύνταγμα σε θέση ισοτιμίας ο Χριστιανισμός με το Ισλάμ , οι Χριστιανοί θεωρούνται “άπιστοι”. Κι υποχρεώνονται από λόγους επιβίωσης να ξεριζωθούν. Στο εξωτερικό οργανώνονται και βοηθούν όσο μπορούν όσους λίγους έμειναν πίσω ν’αντεξουν. Κι εδώ ακριβως βρίσκεται το ερώτημα: θα μπορέσουν ποτε να επιστρέψουν ; Η απάντηση εξαρτάται από το ποσο θ’αντισταθουν οι μουσουλμάνοι στα ισλαμικά κινήματα. Ένα νέο μοντέλο συγκατοίκησης χρειάζεται . Όχι το πολυπολιτισμικό που στηρίζεται σ’ιδεολογικο πολιτικό προσανατολισμο φοβίζοντας τον Αραβικό κόσμο με την κατευθυνόμενη υπερ-εθνικότητα , αλλά αυτό της συνύπαρξης της πολιτισμικής διαφορετικότητας . Αυτή μπορεί ν’αποδωσει καλύτερα γιατί διατηρεί ισορροπημένα τις διαφορετικές κουλτούρες δίχως ν’απειλει το Εθνος η την κοινωνική συνοχή . Αυτό πρέπει να το καταλάβουν οι σύγχρονοι ηγέτες για να μπορούν να ζήσουν πλάι πλάι οι διαφορετικότητες δίχως ν’απειλειται η ταυτότητα τους η το εθνικό τους περιβάλλον .

Δ. Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής , εικαστικός.

"Περί Joseph Beuys και άλλων δαιμόνων της μοντέρνας τέχνης." 19.03.2018

Μια βραδυα που σίγουρα με συνομιλητή την εξαιρετική Μαριλενα Κασιματη , θα δώσει χαρά σ’οσους αγαπούν την τέχνη κι ενδιαφέρονται για σύγχρονους ήρωες που γνώρισα προσωπικά όπως οι Beuys , Warhol, Bacon, Abramovic , Basquiat , Gilbert &George κλπ . Σας περιμένουμε για ένα ταξίδι στην Τέχνη .

MAR19

Περί Joseph Beuys και άλλων δαιμόνων της μοντέρνας τέχνης.

Mon 19:00 · Free Thinking Zone · Athens

Maria and 9 friends like this place

Στην εφημερίδα Πελοπόννησος 2/3/18

Η σημερινή μου συνετευξη Παρασκευή 2/3/18 στην εφημερίδα Πελοπόννησος μ’αφορμη την έκθεση ζωγραφικής μου και την παρουσίαση των βιβλίων μου στην Πάτρα .

Η κρίση και το κέντρο (Ελεύθερος τύπος 01.03.2018)

Η κρίση και το κέντρο 

Πέρα από τις δυο βασικές αντίπαλες πολιτικες ιδεολογίες που ο κόσμος γνωρίζει ως δεξιά κι αριστερά , υπάρχει και η πολιτική αντίληψη του κέντρου . Αυτήν επικαλούνται συχνά οσοί πολίτες θέλουν να μην είναι των “άκρων” κι οσοι πιστεύουν ότι κάπου στην μέση είναι η αλήθεια . Η θέση αυτή περί κέντρου είναι παιδί του Αριστοτελη . Ο Σταγειρίτης φιλόσοφος εισήγαγε την θεωρία της μεσοτητας ως στάση σώφρονα απέναντι στα άκρα . Έλεγε για πχ ότι η άκρα δικαιοσύνη είναι άκρα αδικία. Στην πολιτική το κέντρο ερχόταν πάντα ως ισορροπία ανάμεσα στον διπολισμό των άκρων . Πως γίνεται όμως , όπως μας δείχνει η ιστορία των κομμάτων , τα κεντρώα κόμματα , ειδικά σε περιόδους κρίσεων να χάνουν συνεχώς έδαφος και γενικώς να μην έχουν διάρκεια ζωής και να διαλύονται ; Άλλωστε η μη αντοχή στον χρόνο των Κεντρωων κομμάτων είναι αποδεδειγμένο γεγονός σ’Ελλαδα κι Ευρώπη . Γιατί γίνεται αυτό;
Ο Αριστοτελης έλεγε ότι το κέντρο μιας γραμμης από μόνο του είναι στατικό κι ακίνητο . Για να γίνει κινητικό , άρα να ζωντανέψει , πρέπει να κινηθεί έστω και για λιγο είτε προς τα δεξιά είτε προς τ’αριστερα της γραμμής. Συνεπώς η ζωντάνια ( κι εν προκειμένω η πολιτική ζωντάνια), πρέπει να λειτουργήσει αναλογικά προς δεξιά η αριστερά . Αυτές οι δυο πορείες είναι που παρήγαγαν δημιουργικές διαμάχες στην ιστορία των ιδεών ειδικά στο τέλος του 19ου αιώνα και σ’ολον τον 20ο αιώνα. Από αριστερά υπάρχει ο Μαρξ , ο Σαιντ Σιμον , ο Ζωρες , ο Μπερνστάιν ως και οι θεωρητικοί του αναρχισμού Προυντον η Μπακούνιν . Από δεξιά υπάρχει η “Άριστο-κρατική” σκέψη του Νίτσε , αυτή της αντί-επανάστασης των Μπούρκε, Μαιστρ, Μποναλντ, Μπαρες, αλλά και η φιλελεύθερη παράδοση των Τοκβίλ η Αντάμ Σμιθ. Τα εργα των ανωτέρω κι από τις δυο πλευρές έχουν διαβαστεί από εκατομμύρια αναγνώστες σ’ολους τον κόσμο . Θεωρητικοί του κέντρου δεν υπάρχουν που να σημάδεψαν την ανθρωπότητα. . Κι αυτό γιατί η ιδεολογία του κέντρου είναι ο ρεαλισμός , δηλαδή ένα είδος διαρκούς συμβιβασμού μεταξύ του επιθυμητού και του εφικτού .
Η ιστορία όμως του κόσμου στηρίχτηκε κυρίως σε στοχαστές δεξιάς η αριστερής απόκλισης . Σε στιγμές κρίσης , σε στιγμές δηλαδή που πρέπει να γίνει εξ’αναγκης μια επιλογή ( κρίση , από το κρίνω που σημαίνει : διαχωρίζω , επιλέγω) , η πολιτική παίρνει την μια η την άλλη πορεία και ποτε δεν μένει σ’αυτη του κέντρου . Παίρνει δηλαδή κεντροδεξιά η κεντροαριστερή στροφή . Και δεν μένει στατικά ακίνητη. Κι αυτό πρέπει να γίνει κατανοητό για την σημερινή μας κρίση . Πρέπει να το καταλάβουμε πριν εκπλαγούμε με ψηφοφορίες του κόσμου και μετά είναι αργά για ναχουμε προλάβει καταστάσεις .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής , εικαστικός .

Συνέντευξη στην εφημερίδα "Αλλαγή"(27.02.2018).

Η συνομιλία μας με τον ποιητή, συγγραφέα, εικαστικό και
performer, Δημοσθένη Δαββέτα για τη τέχνη και τη φιλοσοφία στη σημερινή εφημερίδα “Αλλαγή”(27.02.2018). Πολλά ευχαριστώ από καρδιάς για την ωραία συνομιλία μας!