Ευρώπη και Χριστιανισμός (Ελεύθερος Τύπος 17.04.2014)

Ευρώπη και Χριστιανισμός

       Με αφορμή τις γιορτές του Πάσχα, είναι καίριο να αναφερθώ για την «χαμένη τιμή» του Χριστιανισμού στην Ευρώπη. Αν και αφαιρέθηκε η Χριστιανική προέλευση από τα επίσημα ευρωπαϊκά έγγραφα, εν τούτοις η συζήτηση γίνεται όλο και πιο παθιασμένη, μεταξύ των πολιτών και των διανοούμενων στα ευρωπαϊκά κράτη. Οι υποστηρικτές της αφαίρεσης του όρου επιχειρηματολογούν λέγοντας ότι σε μία διευρυμένη διαρκώς Ευρώπη, που συναποτελείται από διαφορετικές θρησκευτικές κοινότητες χρειάζεται το κράτος να είναι εγγυητής του θεσμικού πλαισίου και ο κοσμικός του χαρακτήρας, η ουδετερότητα του, να μην εμπλέκεται σε θρησκευτικούς συμβολισμούς. Αν  και είναι εξ αρχής σωστή μία τέτοια θέση εν τούτοις κινδυνεύει να γίνει το προσωπείο του Αθεϊσμού. Και αυτό γιατί λησμονεί (ηθελημένα;) ότι ο Χριστιανισμός είναι από τους θεμελιωτές  του Ανθρωπισμού και του κράτους Δικαίου, πάνω στο οποίο στηρίχθηκε η Γαλλική επανάσταση για να εδραιώσει τις αρχές της, μία των οποίων ήταν και ο διαχωρισμός κράτους και Εκκλησίας.

        Στο Κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, ο Χριστός απαντώντας στην κριτική Φαρισαίων και Σαδδουκαίων ότι είχε φίλους «ακάθαρτους»( γιατί δεν έπλυναν τα χέρια τους πριν κάτσουν να φάνε), απάντησε ότι δεν υπάρχει κάτι έξω από τον άνθρωπο που θα τον καθαρίσει, γιατί μόνο ό,τι έρχεται από μέσα του μπορεί να το κάνει. Αυτή η χριστιανική θέση(την βρίσκουμε και στο Σωκράτη), δίνει προτεραιότητα στον Άνθρωπο, στις σκέψεις του, την καρδιά του, την ψυχή του. Η εσωτερική ερμηνεία των νόμων, ένας συνδυασμός δηλαδή ορθολογισμού και δημιουργικής ανθρωπιάς, έγινε η βάση του Ανθρωπισμού. Δίνοντας μεγαλύτερη αξία στην καρδιά από τον τυπικό νόμο, ο Χριστιανισμός έβαλε μαζί με τον ελληνισμό τις ρίζες της σημερινής Ευρώπης: μία συνδυαστική σχέση ελληνικής παιδείας, τεχνικού ορθολογισμού και χριστιανικής εσωτερικότητας. Πρόκειται για τα θεμέλια, πάνω στα οποία χτίζεται η σημερινή Ευρωπαϊκή ταυτότητα. Δεν μπορούμε να αγνοήσουμε τις ρίζες μας, γιατί τότε προχωράμε χωρίς αξίες, χωρίς αρχές, και είμαστε δέσμιοι ενός δήθεν ελεύθερου σχετικισμού των πάντων, που μέσα του κρύβει Αθεϊσμό, μηδενισμό, υλισμό και ό,τι αυτά μαζί συνεπάγονται:  έλλειψη σεβασμού για Ιστορία, σύμβολα, παιδεία, πνευματική ζωή, πατριωτικές αξίες κτλ.

       Άλλωστε η κοσμικότητα του κράτους, που γεννήθηκε κατά την Γαλλική επανάσταση του 1789, δε σημαίνει άρνηση του Χριστιανισμού ή της θρησκείας υποχρεωτικά. Απλά σημαίνει ουδετερότητα στον σεβασμό των ανθρώπινων δικαιωμάτων ανεξάρτητα θρησκευτικών, εθνικών, γλωσσικών, εθνικών ή πολιτισμικών καταβολών. Άρα το όποιο έντονο Άντι-χριστιανικό πάθος στο όνομα της κοσμικότητας κρύβει το ύποπτο παιχνίδι του Αθεϊσμού. Κρύβει πολιτισμικό αυτοακρωτηριασμό της σύγχρονης ευρωπαϊκής ταυτότητας. Και κάτι τέτοιο δεν βοηθά την εξέλιξη της σημερινής Ευρώπης.

Δημοσθένης Δαββέτας

Αριστερός νεοφιλελευθερισμός; (Ελεύθερος Τύπος 24.04.2014)

Αριστερός νεοφιλελευθερισμός;

Η τοποθέτηση του Manuel Valls, του Σαρκοζί της αριστεράς, ως πρωθυπουργού της Γαλλίας σηματοδοτεί μια εντυπωσιακή στροφή των όσων είχε υποσχεθεί ο Ολάντ και η παρέα του προεκλογικά στην υπηρεσία των αριστερόστροφων ιδεών τους. Ούτε νεες θέσεις εργασίας δημιουργήθηκαν, ούτε εμποδίστηκαν οι βίαιες απολύσεις με την ανεργία συνεχώς να αυξάνεται. Ο αριστερός λόγος δεν εναρμονίστηκε με την παγκοσμιοποίηση, τις αγορές, τα χρηματοπιστωτικά κέντρα και ό, τι άλλο «κακό» του καπιταλισμού. Κι αυτό γιατί θέλοντας να ανέβει στην εξουσία ο Ολάντ χρησιμοποίησε την κενσιανή λογική του «θα δώσω, θα δώσω» για κατανάλωση. Κάτι τέτοιο όμως στη σημερινή παγκόσμια λογική δεν μπορεί να γίνει δίχως μεταρρυθμίσεις, καινοτομία, δημοσιονομική σταθερότητα, ευέλικτο δημόσιο και ιδιωτική επιχειρηματικότητα. Έτσι ο Ολάντ είπε ψέματα. Και ο γαλλικός λαός στις πρόσφατες εκλογές τον μαύρισε. Η λογική του υποσχέσου τα όλα δεν απέδωσε. Κι έτσι μετά την ήττα επιστρατεύτηκε ο Μανιουέλ Βάλλς για σωσίβιο. Αυτή η επιλογή συμβολίζει ταυτόχρονα και την εγκατάλειψη της «αριστερόστροφής» λογικής. Κι ακόμη συμβολίζει τη φιλική στροφή προς τον μισητό εχθρό: την καπιταλιστική λογική των αγορών. Η ανάγκη αλλαγής οικονομικής πολιτικής ήταν τέτοια που ο Γάλλος Πρόεδρος δεν είχε χρόνο να σκεφτεί ούτε κάτι σαν τρίτο δρόμο όπως πρότεινε στο παρελθόν ο Τόνυ Μπλέρ στη Μεγάλη Βρετανία ή ο Έντουαρντ Μπέρνσταϊν στη Γερμανία. Οι αγορές δεν αστειεύονται. Έτσι η ήττα των «αριστερόστροφων» ιδεών ήταν αναπόφευκτη. Ήδη από το 1920 ο Λέον Μπλουμ είχε αποκηρύξει τον λενινισμό, τη βίαιη επαναστατική πλευρά του κομμουνισμού και είχε δώσει έμφαση σε μια πιο light αριστερά. Εκτός από τη δικτατορία του προλεταριάτου ο Μπλουμ πίστευε πως μακροπρόθεσμα θα νικιόταν και η οικονομία της αγοράς. Πέρασε από τότε περίπου ένας αιώνας, το Σοβιετικό μοντέλο κατέρρευσε και η ελεύθερη αγορά ισχυροποιήθηκε ακόμη περισσότερο. Η σημερινή ηττημένη ευρωαριστερή λογική, κάτι σαν τη βουδιστική αποξένωση από την πραγματικότητα, δείχνει ότι σε θέματα ισότητας, κοινωνίας και δικαιοσύνης υπάρχει ιδεολογική στροφή. Στο πλαίσιο αυτό είναι καιρός ο ΣΥΡΙΖΑ να καταλάβει ποια είναι η νέα πραγματικότητα. Αλλά πάνω από όλα να καταλάβουν οι Έλληνες ότι αυτή η παλαιό-επαναστατική φρασεολογία κρύβει μέσα της τη νομοτέλεια μιας νεοφιλελεύθερης στροφής, ενός αριστερού νεοφιλελευθερισμού.

Δ. Δαββέτας

Συνέντευξη στο Xronos.gr 07/04/14

Ένας άνθρωπος του Πολιτισμού θα δώσει τη μάχη για μια θέση στη νέα σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως αυτή θα προκύψει από τις ευρωεκλογές του Μαϊου, εκπροσωπώντας την Ελλάδα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων στις Βρυξέλλες. Ο σύμβουλος του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά επί θεμάτων πολιτισμού Δημοσθένης Δαββέτας, θα είναι υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας για τις επικείμενες ευρωεκλογές, διεκδικώντας την ψήφο των πολιτών, στο πλαίσιο της μεγάλης θεσμικής αλλαγής που αποφάσισαν ο Πρωθυπουργός και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με την απευθείας εκλογή με σταυρό προτίμησης, αντί για τη λίστα που… ταλαιπώρησε επί πολλά χρόνια το πολιτικό σύστημα. Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι ποιητής, συγγραφέας και ζωγράφος, με δημόσιες παρεμβάσεις εξωστρέφειας για θέματα Πολιτισμού, του συγκριτικού πλεονεκτήματος της Ελλάδας το οποίο αφέθηκε στην τύχη του από πολλές κυβερνήσεις στο παρελθόν. Είναι χαρακτηριστικό από το 2010 αρθρογραφεί τακτικά στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος». Διάβαζα το βιογραφικό σας και εύλογα δημιουργήθηκε το πρώτο μου ερώτημα: Γιατί επιλέξατε να δώσετε τη μάχη στο Ευρωκοινοβούλιο; -Θα σας παραθέσω δύο λόγους. Πρώτα απ’ όλα για προσωπικούς λόγους. Στο ξεκίνημα της κοινωνικής μου ζωής, όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο ήμουν ανεξάρτητος συνδικαλιστής στο ευρύτερο δημοκρατικό χώρο και είχα μάλιστα επιτελέσει πρόεδρος των φοιτητικών εστιών Θεσσαλονίκης, όπου είχα μια πρώτη γεύση πολιτικής. Γενικότερα επέλεξα να δώσω αυτή τη μάχη, επειδή το αντικείμενο που έχω σπουδάσει είναι η φιλοσοφία με ειδίκευση στη φιλοσοφία της τέχνης και έχω μελετήσει πάρα πολύ στον Αριστοτέλη-αυτόν τον μεγάλο δάσκαλο όχι μόνο δικό μας αλλά και όλου του κόσμου. Ο Αριστοτέλης θεωρεί την πολιτική ως την «υψηλότερη των τεχνών» και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που αποφάσισα να «κατεβώ» στις Ευρωεκλογές. Είναι τέχνη η πολιτική κύριε Δαββέτα; -Οι εσωτερικές μας ανάγκες εκφράζονται. Όταν κανείς έχει κάποιες αξίες και αρχές επιθυμεί να τις τηρεί και να τις ακολουθεί με συνέπεια και προσήλωση. Είτε πορεύεσαι μόνος είτε ανάμεσα στο μεγάλο στερέωμα των άλλων πολιτικών λειτουργείς βάσει αυτών των αρχών και αξιών, γιατί πάνω απ’ όλα ο πιο σκληρός κριτής και δικαστής είναι ο εαυτός σου. Εάν υποκρίνεσαι, λες ψέματα ή κάνεις λάθος, τότε αυτό μοιραία θα αντανακλάσει και στους άλλους, ενώ αν είσαι εντάξει με τον εαυτό σου στη χειρότερη περίπτωση να πούνε ότι λάθεψες σε αυτήν την πορεία και μετά μπορείς να το διορθώσεις, διότι είσαι ειλικρινής με τις αρχές σου και τις αξίες σου. Άρα αυτό, λοιπόν, μού δίνει κουράγιο και αντιπαρέρχομαι τα διάφορα επιχειρήματα σχετικά με το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα έχει εδώ και χρόνια «σαπίσει». Δεν διαφωνώ, ωστόσο, ότι υπάρχει μεγάλη «σαπίλα». Συνεπώς σας θλίβει η σημερινή κατάσταση, όπου πολλές φορές υποψήφιοι είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί; -Ακριβώς, εγώ δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός, είμαι επαγγελματίας στη δουλειά μου. Από τη μία, όμως, είχα την επιθυμία να συμμετάσχω στις Ευρωεκλογές, και από την άλλη ο πρωθυπουργός με είχε κρίνει την τελευταία τριετία για τη δουλειά και τις προτάσεις μου και μου πρότεινε να συμμετάσχω επιθυμώντας να ανανεώσει το προσωπικό, να εισέλθουν νέα πρόσωπα στο Κοινοβούλιο που να γνωρίζουν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Τα δεδομένα, βέβαια, δεν είναι όπως στις προηγούμενες ευρωεκλογές, καθώς ο καθένας θα δώσει τη δική του «μάχη» για τη σταυροδοσία. -Γι’ αυτό ταξιδεύω σε όλη την Ελλάδα, γι’ αυτό έρχομαι στα μέρη σας για την επικείμενη εκδήλωσή μου στην Αλεξανδρούπολη. Τρέφω βαθειά εκτίμηση για τον ακριτικό ελληνισμό και διεκδικώ με πάθος και ειλικρίνεια τη στήριξή σας, για να μπορέσω να φέρω σε πέρας τον αγώνα μου που ξεκινάει πρώτα απ’ όλα με την εκλογή μου στο Ευρωκοινοβούλιο, εφόσον αυτή επιτευχθεί. Είστε ένας ακαδημαϊκός, καλλιτέχνης, ποιητής, πώς θα ξεπεράσετε την ρουτίνα πολιτικής ζωής; Ο πολιτικός κόσμος είναι «σκληρός». -Είναι αυτό ακριβώς αυτό που λέτε: Έχουμε δύο χαρακτηριστικά. Υπάρχουν οι ευαίσθητοι άνθρωποι οι οποίοι κάθονται στην άκρη, αποσύρονται για να μην πληγωθούν. Υπάρχουν όμως και οι ευαίσθητοι άνθρωποι οι οποίοι-πέραν από τις οποιεσδήποτε πληγές-το θεωρούν σαν αφετηρία για να μπορέσουν, ακόμη και αν όλοι διαφωνούν, να κάνουν τις δικές τους προτάσεις. Αυτό ξέρετε, έχει να κάνει και με την ίδια την τέχνη. Η ποίηση, τα μυθιστορήματα, η ζωγραφική και τα μαθήματα φιλοσοφίας μου έχουν να κάνουν με τον ρεαλισμό, αναλύω δηλαδή αυτό που ονομάζω καθημερινή ζωή, δεν φεύγω σε ιδέες μεταφυσικές ή αφηρημένες οι οποίες με οδηγούν σε ένα κόσμο δικό μου, αποκομμένο από τους άλλους, αλλά παίρνω σαν βάση της καθημερινής μου δράσης την καθημερινότητα, τον ρεαλισμό. Άρα και μέσα από την τέχνη μου υπάρχει αυτή η απόπειρα προσέγγισης και εφαρμογής των ιδεών σε αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα πόσο μάλλον στην πολιτική. Πώς βλέπετε από την πλευρά σας τις Ευρωεκλογές, γιατί βλέπουμε την πλευρά της αντιπολίτευσης ούτε λίγο ούτε πολύ να περνάει το σύνθημα και τη γενικότερη αντίληψη είναι ότι αποτελούν μια μεγάλη δημοσκόπηση για να «φύγει» αυτή η κυβέρνηση. -Αυτό είναι το μεγάλο λάθος της αντιπολίτευσης. Η Ευρωβουλή δε μπορεί να είναι εφαλτήριο για να μιλήσουμε για τα εσωτερικά πολιτικά απωθημένα. Όποιος εκλεγεί, είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε με την ΝΔ είτε με οποιοδήποτε άλλο κόμμα, εκπροσωπεί την Ελλάδα, και ως Ευρωβουλευτής, προερχόμενος εξ Ελλάδος και έχει διπλή ιδιότητα: Πρώτον να εκπροσωπεί την Ελλάδα και δεύτερον την Ευρώπη παίρνοντας αποφάσεις για την ίδια την Ευρώπη και τους πολίτες της που δεν είναι μόνο οι Έλληνες. Άρα έχει διπλή ευθύνη. Ποιος είναι ο προσωπικός στόχος σας στην περίπτωση που εκλεγείτε στο Ευρωκοινοβούλιο; -Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ο πολιτισμός, αλλά με πολύ πρακτικά πράγματα, πολύ συγκεκριμένα. Η περιοχή σας και η ευρύτερη περιοχή έχει τεράστιο πολιτισμό, μια βάση ιστορική και μια πραγματικότητα η οποία έχει να κάνει με άλλες μειονοτικές ομάδες. Ο πολιτισμός είναι σωστή γέφυρα. Εγώ θα προτείνω μια σειρά από δράσεις, οι οποίες όμως θα φέρουν την Κομοτηνή με τα ιστορικά της μνημεία για παράδειγμα σε «ανοιχτό» διάλογο με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις και τα αντίστοιχα μνημεία τους. Υπάρχει βασική νομοθεσία που δεν έχει ενεργοποιηθεί στην Ευρώπη, η οποία λέει ότι τουλάχιστον τρεις χώρες μέσα από τρεις διαφορετικές πόλεις ή τρία διαφορετικά μνημεία πολιτισμού μπορούν να συντάξουν μια σειρά από δράσεις πολιτισμού, δηλαδή κοινά προγράμματα πολιτισμού. Προσέξτε το 70% των χρημάτων για τις παραπάνω δράσει καλύπτονται από την Ε.Ε, άρα τι μένει; Ένα 30% που μοιράζεται στους 3 συνεργούς από 10%, άρα πολύ χαμηλό ποσοστό. Έτσι εκτός από τη χαρά του πολιτισμού μπορείς να δώσεις και θέσεις εργασίας, διότι ανάλογα με την ιδέα των προγραμμάτων θα υπάρχουν και τα αντίστοιχα πρόσωπα τα οποία θα τα κινούν στις εκάστοτε περιοχές. Η Ελλάδα, συνεπώς, μπορεί να «παράγει» πολιτισμό, αλλά και τουρισμό και προϊόντα πρωτογενούς τομέα. Υπάρχει, όμως, η κατάλληλη στήριξη; -Οι πολίτες χρειάζονται μια στήριξη που μπορεί να έρθει από τα προγράμματα της Ε.Ε. Πολλές φορές έχουμε την εντύπωση ότι όλα θα προέλθουν από το ελληνικό κράτος, αυτό είναι λάθος, είναι σαν να μεταθέτουμε τις δικές μας ευθύνες. Το ελληνικό κράτος είναι μέλος μιας Ε.Ε., όπου συμμετέχουν πολλά κράτη, γι’ αυτό υπάρχει ανάγκη από άτομα τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά, άριστα τη σχέση Ελλάδος-Ευρώπης, που θα μπουν μπροστά και θα βάλουν σε ενέργεια αυτά τα προγράμματα. Γιατί, όμως, με τη ΝΔ και γιατί στο Ευρωκοινοβούλιο; Θεωρείτε ποιο σημαντική τη δράση στο ευρωκοινοβούλιο παρά σε εθνικό επίπεδο; -Ξεκινώντας από τον ευρύτερο χώρο της λεγόμενης δημοκρατικής αριστεράς, όταν ήμουν φοιτητής ήμουν ανεξάρτητος. Είχα πάντοτε κοινωνικές ευαισθησίες τις οποίες είχα συνδέσει με κάποιες αξίες, με κάποια σημεία αναφοράς, όπως είναι η πατρίδα, όπως είναι η οικογένεια, όπως είναι η θρησκεία, όχι ως «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» για να μην παρεξηγηθώ, επειδή οι όροι έχουν παρεξηγηθεί όταν μπαίνουν σε αυτή τη σειρά. Είμαι Έλληνας πολίτης και έχω αν θέλετε τον ελληνικό πολιτισμό και νιώθω πάρα πολύ καλά μέσα σε αυτόν. Έχω τη θρησκεία μου και θέλω τη θρησκεία μου να την σέβονται. Όταν έρχομαι αντιμέτωπος με διάφορες αντιλήψεις της λεγόμενης ευρύτερης αριστεράς, παρατήρησα το εξής, ότι όλες αυτές οι αξίες έχουν σχετικοποιηθεί και ειδικά σε διάφορα θέματα όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει, σε θέματα θρησκείας, σε θέματα γάμους ομοφυλοφίλων κ.α. Εκεί βλέπω πια πως όλες αυτές οι αξίες έχουν σχετικοποιηθεί τόσο ώστε δεν έχουν καμία σταθερά. Άρα η επιλογή μου είναι ΝΔ, γιατί η ΝΔ δεν έχει σχέση με τα άκρα και ταυτόχρονα συγκλίνει προς το κέντρο και αυτή η κεντρώα λογική της μου επιτρέπει να αγωνιστώ και για τη εθνική μου ταυτότητα και για έναν τρόπο κοινωνικής δικαιοσύνης στην πορεία. Σε θέματα ευρωπαϊκής πολιτικής που μας αφορούν άμεσα η Ευρώπη παίρνει τις αποφάσεις. Σε θέματα εθνικής καθαρά πολιτικής εμείς παίρνουμε τις αποφάσεις. Όμως πρέπει να υπάρξει ένας συνδυασμός των δύο και βέβαια το ότι εγώ επέλεξα την Ευρωβουλή δεν προκύπτει από τυχόν φόβο προς τις εθνικές εκλογές, αλλά σχετίζεται με την απόφαση του πρωθυπουργού, ο οποίος θεωρεί ότι στη φάση αυτή είμαι πιο χρήσιμος στην Ευρωβουλή. Εάν, όμως, με χρειαστεί σε άλλη διαδικασία σε κυβερνητική ή στη Βουλή και πάλι θα είμαι στρατιώτης στην υπηρεσία της πατρίδας μου. Θα βρεθείτε σύντομα στην Αλεξανδρούπολη, όπου προφανώς θα σας τεθεί το ερώτημα. Ποια η θέση σας στο πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης; Αποτελούμε πύλη εισόδου, ενώ οι αστυνομικές σχολές έχουν μετατραπεί σε μέρη συγκέντρωσης παράνομων μεταναστών. Θα υπάρξει λύση; -Αυτό πρέπει να λυθεί με ελεγχόμενη μετανάστευση, δηλαδή όχι στην αθρόα μετανάστευση και στην άποψη του ΣΥΡΙΖΑ περί αποδοχής όλων των μεταναστών. Η κοινωνία είναι ελληνική. Μπορεί να είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά ο πυρήνας είναι ελληνικός. Δεν αρνούμαστε να έρθουν ξένοι και να συνεργαστούν μαζί μας, όπως πήγαμε πολλοί εμείς έξω ως ξένοι, αλλά αυτοί θα είναι ελεγχόμενοι και ταυτόχρονα θα πρέπει με τις πράξεις τους να δείξουν ότι σέβονται τους νόμους και τις αξίες του τόπου που τους φιλοξενεί χωρίς να δημιουργούν προβλήματα ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς. Οι νόμοι είναι άμεμπτοι και όποιος δεν υπακούει στους νόμους: «γεια σου, στην πατρίδα σου»

Πηγή: http://www.xronos.gr/detail.php?ID=92426#.U0vOWrR2uog.facebook

 

Ένας άνθρωπος του Πολιτισμού θα δώσει τη μάχη για μια θέση στη νέα σύνθεση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, όπως αυτή θα προκύψει από τις ευρωεκλογές του Μαϊου, εκπροσωπώντας την Ελλάδα στα κέντρα λήψης των αποφάσεων στις Βρυξέλλες. Ο σύμβουλος του Πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά επί θεμάτων πολιτισμού Δημοσθένης Δαββέτας, θα είναι υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο της Νέας Δημοκρατίας για τις επικείμενες ευρωεκλογές, διεκδικώντας την ψήφο των πολιτών, στο πλαίσιο της μεγάλης θεσμικής αλλαγής που αποφάσισαν ο Πρωθυπουργός και ο Ευάγγελος Βενιζέλος, με την απευθείας εκλογή με σταυρό προτίμησης, αντί για τη λίστα που… ταλαιπώρησε επί πολλά χρόνια το πολιτικό σύστημα. Ο Δημοσθένης Δαββέτας είναι ποιητής, συγγραφέας και ζωγράφος, με δημόσιες παρεμβάσεις εξωστρέφειας για θέματα Πολιτισμού, του συγκριτικού πλεονεκτήματος της Ελλάδας το οποίο αφέθηκε στην τύχη του από πολλές κυβερνήσεις στο παρελθόν. Είναι χαρακτηριστικό από το 2010 αρθρογραφεί τακτικά στην εφημερίδα «Ελεύθερος Τύπος». Διάβαζα το βιογραφικό σας και εύλογα δημιουργήθηκε το πρώτο μου ερώτημα: Γιατί επιλέξατε να δώσετε τη μάχη στο Ευρωκοινοβούλιο; -Θα σας παραθέσω δύο λόγους. Πρώτα απ’ όλα για προσωπικούς λόγους. Στο ξεκίνημα της κοινωνικής μου ζωής, όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο ήμουν ανεξάρτητος συνδικαλιστής στο ευρύτερο δημοκρατικό χώρο και είχα μάλιστα επιτελέσει πρόεδρος των φοιτητικών εστιών Θεσσαλονίκης, όπου είχα μια πρώτη γεύση πολιτικής. Γενικότερα επέλεξα να δώσω αυτή τη μάχη, επειδή το αντικείμενο που έχω σπουδάσει είναι η φιλοσοφία με ειδίκευση στη φιλοσοφία της τέχνης και έχω μελετήσει πάρα πολύ στον Αριστοτέλη-αυτόν τον μεγάλο δάσκαλο όχι μόνο δικό μας αλλά και όλου του κόσμου. Ο Αριστοτέλης θεωρεί την πολιτική ως την «υψηλότερη των τεχνών» και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που αποφάσισα να «κατεβώ» στις Ευρωεκλογές. Είναι τέχνη η πολιτική κύριε Δαββέτα; -Οι εσωτερικές μας ανάγκες εκφράζονται. Όταν κανείς έχει κάποιες αξίες και αρχές επιθυμεί να τις τηρεί και να τις ακολουθεί με συνέπεια και προσήλωση. Είτε πορεύεσαι μόνος είτε ανάμεσα στο μεγάλο στερέωμα των άλλων πολιτικών λειτουργείς βάσει αυτών των αρχών και αξιών, γιατί πάνω απ’ όλα ο πιο σκληρός κριτής και δικαστής είναι ο εαυτός σου. Εάν υποκρίνεσαι, λες ψέματα ή κάνεις λάθος, τότε αυτό μοιραία θα αντανακλάσει και στους άλλους, ενώ αν είσαι εντάξει με τον εαυτό σου στη χειρότερη περίπτωση να πούνε ότι λάθεψες σε αυτήν την πορεία και μετά μπορείς να το διορθώσεις, διότι είσαι ειλικρινής με τις αρχές σου και τις αξίες σου. Άρα αυτό, λοιπόν, μού δίνει κουράγιο και αντιπαρέρχομαι τα διάφορα επιχειρήματα σχετικά με το γεγονός ότι το πολιτικό σύστημα έχει εδώ και χρόνια «σαπίσει». Δεν διαφωνώ, ωστόσο, ότι υπάρχει μεγάλη «σαπίλα». Συνεπώς σας θλίβει η σημερινή κατάσταση, όπου πολλές φορές υποψήφιοι είναι οι επαγγελματίες πολιτικοί; -Ακριβώς, εγώ δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός, είμαι επαγγελματίας στη δουλειά μου. Από τη μία, όμως, είχα την επιθυμία να συμμετάσχω στις Ευρωεκλογές, και από την άλλη ο πρωθυπουργός με είχε κρίνει την τελευταία τριετία για τη δουλειά και τις προτάσεις μου και μου πρότεινε να συμμετάσχω επιθυμώντας να ανανεώσει το προσωπικό, να εισέλθουν νέα πρόσωπα στο Κοινοβούλιο που να γνωρίζουν όχι μόνο την Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Τα δεδομένα, βέβαια, δεν είναι όπως στις προηγούμενες ευρωεκλογές, καθώς ο καθένας θα δώσει τη δική του «μάχη» για τη σταυροδοσία. -Γι’ αυτό ταξιδεύω σε όλη την Ελλάδα, γι’ αυτό έρχομαι στα μέρη σας για την επικείμενη εκδήλωσή μου στην Αλεξανδρούπολη. Τρέφω βαθειά εκτίμηση για τον ακριτικό ελληνισμό και διεκδικώ με πάθος και ειλικρίνεια τη στήριξή σας, για να μπορέσω να φέρω σε πέρας τον αγώνα μου που ξεκινάει πρώτα απ’ όλα με την εκλογή μου στο Ευρωκοινοβούλιο, εφόσον αυτή επιτευχθεί. Είστε ένας ακαδημαϊκός, καλλιτέχνης, ποιητής, πώς θα ξεπεράσετε την ρουτίνα πολιτικής ζωής; Ο πολιτικός κόσμος είναι «σκληρός». -Είναι αυτό ακριβώς αυτό που λέτε: Έχουμε δύο χαρακτηριστικά. Υπάρχουν οι ευαίσθητοι άνθρωποι οι οποίοι κάθονται στην άκρη, αποσύρονται για να μην πληγωθούν. Υπάρχουν όμως και οι ευαίσθητοι άνθρωποι οι οποίοι-πέραν από τις οποιεσδήποτε πληγές-το θεωρούν σαν αφετηρία για να μπορέσουν, ακόμη και αν όλοι διαφωνούν, να κάνουν τις δικές τους προτάσεις. Αυτό ξέρετε, έχει να κάνει και με την ίδια την τέχνη. Η ποίηση, τα μυθιστορήματα, η ζωγραφική και τα μαθήματα φιλοσοφίας μου έχουν να κάνουν με τον ρεαλισμό, αναλύω δηλαδή αυτό που ονομάζω καθημερινή ζωή, δεν φεύγω σε ιδέες μεταφυσικές ή αφηρημένες οι οποίες με οδηγούν σε ένα κόσμο δικό μου, αποκομμένο από τους άλλους, αλλά παίρνω σαν βάση της καθημερινής μου δράσης την καθημερινότητα, τον ρεαλισμό. Άρα και μέσα από την τέχνη μου υπάρχει αυτή η απόπειρα προσέγγισης και εφαρμογής των ιδεών σε αυτό που ονομάζουμε καθημερινότητα πόσο μάλλον στην πολιτική. Πώς βλέπετε από την πλευρά σας τις Ευρωεκλογές, γιατί βλέπουμε την πλευρά της αντιπολίτευσης ούτε λίγο ούτε πολύ να περνάει το σύνθημα και τη γενικότερη αντίληψη είναι ότι αποτελούν μια μεγάλη δημοσκόπηση για να «φύγει» αυτή η κυβέρνηση. -Αυτό είναι το μεγάλο λάθος της αντιπολίτευσης. Η Ευρωβουλή δε μπορεί να είναι εφαλτήριο για να μιλήσουμε για τα εσωτερικά πολιτικά απωθημένα. Όποιος εκλεγεί, είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ είτε με την ΝΔ είτε με οποιοδήποτε άλλο κόμμα, εκπροσωπεί την Ελλάδα, και ως Ευρωβουλευτής, προερχόμενος εξ Ελλάδος και έχει διπλή ιδιότητα: Πρώτον να εκπροσωπεί την Ελλάδα και δεύτερον την Ευρώπη παίρνοντας αποφάσεις για την ίδια την Ευρώπη και τους πολίτες της που δεν είναι μόνο οι Έλληνες. Άρα έχει διπλή ευθύνη. Ποιος είναι ο προσωπικός στόχος σας στην περίπτωση που εκλεγείτε στο Ευρωκοινοβούλιο; -Αυτό που με ενδιαφέρει είναι ο πολιτισμός, αλλά με πολύ πρακτικά πράγματα, πολύ συγκεκριμένα. Η περιοχή σας και η ευρύτερη περιοχή έχει τεράστιο πολιτισμό, μια βάση ιστορική και μια πραγματικότητα η οποία έχει να κάνει με άλλες μειονοτικές ομάδες. Ο πολιτισμός είναι σωστή γέφυρα. Εγώ θα προτείνω μια σειρά από δράσεις, οι οποίες όμως θα φέρουν την Κομοτηνή με τα ιστορικά της μνημεία για παράδειγμα σε «ανοιχτό» διάλογο με άλλες ευρωπαϊκές πόλεις και τα αντίστοιχα μνημεία τους. Υπάρχει βασική νομοθεσία που δεν έχει ενεργοποιηθεί στην Ευρώπη, η οποία λέει ότι τουλάχιστον τρεις χώρες μέσα από τρεις διαφορετικές πόλεις ή τρία διαφορετικά μνημεία πολιτισμού μπορούν να συντάξουν μια σειρά από δράσεις πολιτισμού, δηλαδή κοινά προγράμματα πολιτισμού. Προσέξτε το 70% των χρημάτων για τις παραπάνω δράσει καλύπτονται από την Ε.Ε, άρα τι μένει; Ένα 30% που μοιράζεται στους 3 συνεργούς από 10%, άρα πολύ χαμηλό ποσοστό. Έτσι εκτός από τη χαρά του πολιτισμού μπορείς να δώσεις και θέσεις εργασίας, διότι ανάλογα με την ιδέα των προγραμμάτων θα υπάρχουν και τα αντίστοιχα πρόσωπα τα οποία θα τα κινούν στις εκάστοτε περιοχές. Η Ελλάδα, συνεπώς, μπορεί να «παράγει» πολιτισμό, αλλά και τουρισμό και προϊόντα πρωτογενούς τομέα. Υπάρχει, όμως, η κατάλληλη στήριξη; -Οι πολίτες χρειάζονται μια στήριξη που μπορεί να έρθει από τα προγράμματα της Ε.Ε. Πολλές φορές έχουμε την εντύπωση ότι όλα θα προέλθουν από το ελληνικό κράτος, αυτό είναι λάθος, είναι σαν να μεταθέτουμε τις δικές μας ευθύνες. Το ελληνικό κράτος είναι μέλος μιας Ε.Ε., όπου συμμετέχουν πολλά κράτη, γι’ αυτό υπάρχει ανάγκη από άτομα τα οποία γνωρίζουν πολύ καλά, άριστα τη σχέση Ελλάδος-Ευρώπης, που θα μπουν μπροστά και θα βάλουν σε ενέργεια αυτά τα προγράμματα. Γιατί, όμως, με τη ΝΔ και γιατί στο Ευρωκοινοβούλιο; Θεωρείτε ποιο σημαντική τη δράση στο ευρωκοινοβούλιο παρά σε εθνικό επίπεδο; -Ξεκινώντας από τον ευρύτερο χώρο της λεγόμενης δημοκρατικής αριστεράς, όταν ήμουν φοιτητής ήμουν ανεξάρτητος. Είχα πάντοτε κοινωνικές ευαισθησίες τις οποίες είχα συνδέσει με κάποιες αξίες, με κάποια σημεία αναφοράς, όπως είναι η πατρίδα, όπως είναι η οικογένεια, όπως είναι η θρησκεία, όχι ως «πατρίς-θρησκεία-οικογένεια» για να μην παρεξηγηθώ, επειδή οι όροι έχουν παρεξηγηθεί όταν μπαίνουν σε αυτή τη σειρά. Είμαι Έλληνας πολίτης και έχω αν θέλετε τον ελληνικό πολιτισμό και νιώθω πάρα πολύ καλά μέσα σε αυτόν. Έχω τη θρησκεία μου και θέλω τη θρησκεία μου να την σέβονται. Όταν έρχομαι αντιμέτωπος με διάφορες αντιλήψεις της λεγόμενης ευρύτερης αριστεράς, παρατήρησα το εξής, ότι όλες αυτές οι αξίες έχουν σχετικοποιηθεί και ειδικά σε διάφορα θέματα όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει, σε θέματα θρησκείας, σε θέματα γάμους ομοφυλοφίλων κ.α. Εκεί βλέπω πια πως όλες αυτές οι αξίες έχουν σχετικοποιηθεί τόσο ώστε δεν έχουν καμία σταθερά. Άρα η επιλογή μου είναι ΝΔ, γιατί η ΝΔ δεν έχει σχέση με τα άκρα και ταυτόχρονα συγκλίνει προς το κέντρο και αυτή η κεντρώα λογική της μου επιτρέπει να αγωνιστώ και για τη εθνική μου ταυτότητα και για έναν τρόπο κοινωνικής δικαιοσύνης στην πορεία. Σε θέματα ευρωπαϊκής πολιτικής που μας αφορούν άμεσα η Ευρώπη παίρνει τις αποφάσεις. Σε θέματα εθνικής καθαρά πολιτικής εμείς παίρνουμε τις αποφάσεις. Όμως πρέπει να υπάρξει ένας συνδυασμός των δύο και βέβαια το ότι εγώ επέλεξα την Ευρωβουλή δεν προκύπτει από τυχόν φόβο προς τις εθνικές εκλογές, αλλά σχετίζεται με την απόφαση του πρωθυπουργού, ο οποίος θεωρεί ότι στη φάση αυτή είμαι πιο χρήσιμος στην Ευρωβουλή. Εάν, όμως, με χρειαστεί σε άλλη διαδικασία σε κυβερνητική ή στη Βουλή και πάλι θα είμαι στρατιώτης στην υπηρεσία της πατρίδας μου. Θα βρεθείτε σύντομα στην Αλεξανδρούπολη, όπου προφανώς θα σας τεθεί το ερώτημα. Ποια η θέση σας στο πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης; Αποτελούμε πύλη εισόδου, ενώ οι αστυνομικές σχολές έχουν μετατραπεί σε μέρη συγκέντρωσης παράνομων μεταναστών. Θα υπάρξει λύση; -Αυτό πρέπει να λυθεί με ελεγχόμενη μετανάστευση, δηλαδή όχι στην αθρόα μετανάστευση και στην άποψη του ΣΥΡΙΖΑ περί αποδοχής όλων των μεταναστών. Η κοινωνία είναι ελληνική. Μπορεί να είμαστε Ευρωπαίοι, αλλά ο πυρήνας είναι ελληνικός. Δεν αρνούμαστε να έρθουν ξένοι και να συνεργαστούν μαζί μας, όπως πήγαμε πολλοί εμείς έξω ως ξένοι, αλλά αυτοί θα είναι ελεγχόμενοι και ταυτόχρονα θα πρέπει με τις πράξεις τους να δείξουν ότι σέβονται τους νόμους και τις αξίες του τόπου που τους φιλοξενεί χωρίς να δημιουργούν προβλήματα ανεξέλεγκτης συμπεριφοράς. Οι νόμοι είναι άμεμπτοι και όποιος δεν υπακούει στους νόμους: «γεια σου, στην πατρίδα σου»

Πηγή: http://www.xronos.gr/detail.php?ID=92426#.U0vOWrR2uog.facebook

Radio maximum fm 93.6 Aλεξανδρουπολης 03.04.2014

Η ραδιοφωνική μου συνέντευξη στο radio maximum fm 93.6 Aλεξανδρουπολης και τον Δημήτρη Κολιο.

http://www.radiomax.gr/index.php/component/content/article/102-2012-11-19-20-58-16/6292-8.html

ΣΚΑΙ , Κυριακή 6/4/2014

Η τηλεοπτική μου εμφάνιση στο ΣΚΑΙ και τους δημοσιογράφους, Γιώργο Αυτιά και Μάγδα Τσέγκου, Κυριακή 6/4/2014

Ποια Ευρωπαϊκή Ταυτότητα ? (Ελεύθερος Τύπος 10.04.2014‏)

Ποια ευρωπαϊκή ταυτότητα;

Ζούμε ένα εντυπωσιακό παράδοξο: από τη μια μεριά έχουμε χώρες, όπως η Γαλλία, η Φινλανδία ή και άλλες, που έχουν ένα υψηλό ποσοστό ευρωσκεπτικισμού κι από την άλλη έχουμε χώρες όπως η Ουκρανία, που οι πολίτες της δίνουν μάχη σώμα με σώμα στους δρόμους για να μπουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η διάσταση αυτών των απόψεων, που γεννά και το προαναφερθέν παράδοξο, οφείλεται στο ότι η Ευρώπη ταυτίζεται όλο και περισσότερο με τους γραφειοκράτες που τη διοικούν. Οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών συχνά μοιάζουν να μην «ακούν» τις φωνές των ευρωπαίων πολιτών ούτε και να διαβάζουν τα «μηνύματά» τους. Εγκλωβισμένοι στην τεχνοκρατική τους γλώσσα, που στηρίζεται σ’ αριθμούς και χρηματοπιστωτικές κυρίως αναλύσεις, αφήνουν τους λαϊκιστές (εκ δεξιών και εξ αριστερών) να εκμεταλλεύονται τη δυσαρέσκεια του κόσμου και να καλλιεργούν ένα αντιευρωπαϊκό κλίμα εν όψει των ευρωεκλογών της 25ης Μαΐου. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι σπουδαία μυαλά, όπως ο δοκιμιογράφος και ποιητής Hans Magnus Enzensberger ή ακόμη ο φιλόσοφος Jürgen Habermas μεταξύ άλλων, μιλούν για προβληματική δημοκρατική λειτουργία, για επικίνδυνη μεταλλαγή των αρχικών ιδεωδών των πατέρων της ευρωπαϊκής ιδέας, για εκτροπή της αρχικής πορείας, για δυσανάλογη κυριαρχία των τραπεζών επί της πολιτικής κι άλλα αντίστοιχα. Με άλλα λόγια: υπάρχει κίνδυνος να μετατραπεί η «πρώτη υπέρ-εθνική κοινότητα με δημοκρατική νομιμοποίηση» (η Ευρωπαϊκή Ένωση) σε όργανο μιας «μετά-δημοκρατικής κυριαρχίας». Οι ευρωπαίοι γραφειοκράτες δεν φαίνεται να έχουν συναίσθηση του κινδύνου που προέρχεται από ένα υψηλό ποσοστό δυσαρέσκειας των πολιτών. Και φαίνεται να ξέχασαν γρήγορα την αρνητική ψήφο των γάλλων πολιτών στο δημοψήφισμα για το σύμφωνο της Λισσαβόνας εναντίον του Σιράκ. Η ευρωπαϊκή συνείδηση δεν χτίζεται αναγκαστικά μέσα από την καταστροφή των εθνών-κρατών της Ευρώπης. Ούτε χτίζεται αναγκαστικά μέσα από την υποχρεωτική ανάμειξη των ευρωπαίων πολιτών. Το αντίθετο οι ευρωπαίοι πολίτες θέλουν και να διατηρούν την εθνική τους ταυτότητα και να αποκτούν την ευρωπαϊκή. Τα δύο αυτά δεν είναι ανταγωνιστικά, αν γίνουν μέσω μιας συνειδητής πορείας. Το να ζουν από κοινού γιατί όχι ο Ιταλός με τον Έλληνα ή τον Γάλλο κλπ. σημαίνει δύο πράγματα: πρώτον ότι βρίσκουν ένα κοινό δημιουργικό τόπο δράσης μεταξύ τους και δεύτερον ότι ο καθένας προσφέρει σε αυτή την κοινή προσπάθεια ό, τι καλύτερο έχει από τον εαυτό του. Κι αυτό είναι η πολιτισμική του μνήμη και ταυτότητα, όπως και το ανθρώπινο παρόν του. Αν όλα αυτά συμπράξουν και συνεργήσουν, τότε θα έχουμε μια Ενωμένη Ευρώπη πολυφωνίας, όπως σ’ έναν όμορφο κήπο το κάθε λουλούδι διατηρώντας την ιδιαιτερότητά του συμβάλλει στην κοινή εικόνα και ωραιότητα. Το «κοινό» δεν σημαίνει καταστροφή του ιδιαίτερου που έχει ο καθένας. Αντιθέτως «κοινό» σημαίνει συνειδητή προσφορά του ποιοτικότερου εκ των ιδιαίτερων του καθενός σε έναν κοινό στόχο: τη χαρά της συνύπαρξης με τον Άλλο, το διαφορετικό, και αυτό με τη συνειδητή συμμετοχή των Πολιτών. Οτιδήποτε βασίζεται στη βίαιη καταστροφή των εθνών στο όνομα μιας «διεθνούς» του χρήματος, μιας αγοράς εμπόρων θα γίνει τροφή στους ακραίους ευρωσκεπτικιστές και θα εδραιώσει ένα επικίνδυνο προηγούμενο γραφειοκρατικής μετά-δημοκρατίας.

Δ. Δαββέτας