«Οι βασανισμοί των ζώων»
Πριν λίγες μέρες στην Γάλλια ένας φιλόζωος κατέγραψε με την κάμερα του σ’ ένα σφαγείο τον βίαιο τρόπο που τα ζώα σκοτώνονται για να γίνουν τροφή μας. Και στην συνέχεια το ανέβασε στο διαδίκτυο. Το γεγονός πήρε αμέσως μεγάλη διάσταση και η κοινή γνώμη και οι αρχές ευαισθητοποιήθηκαν γρήγορα και αποφασιστικά. Ψηφίστηκε νόμος στο Γαλλικό Κοινοβούλιο, ο οποίος επιτέλους έδωσε το δικαίωμα του πολίτη στα ζώα, αυτές τις «ζωντανές υπάρξεις με ευαισθησία». Η απόφαση αυτή είναι προϊόν μιας εδώ και πολλά χρόνια προσπάθειας των φίλων των ζώων, αλλά και πολλών διακεκριμένων διανοουμένων ή καλλιτεχνών όπως ο Μπόις, ώστε να δοθεί ένα είδος νόμιμου δικαιώματος στα ζώα. Επίσης, η απόφαση αυτή δείχνει μια αλλαγή νοοτροπίας σ’ αυτό το ζήτημα, για το οποίο εκτός των ήδη προαναφερθέντων, έδωσαν μεγάλη μάχη οι βουδιστές αλλά και διάφορα ιδρύματα, όπως αυτό της Μπριζίτ Μπαρντό. Βλέποντας διάφορα φιλμ-ντοκουμέντα, όπου άνθρωποι σκοτώνουν μ’ άγριο τρόπο φάλαινες, καρχαρίες, αλεπούδες, φώκιες για να τους πάρουν το δέρμα, τα φτερά, την ουρά ή το κρέας, αναρωτιέται κανείς γιατί φτάσαμε εκεί; Ανεξάρτητα από την μυθολογική διάσταση της μάχης του ανθρώπου να επιβιώσει στην φύση από τα αγρίμια, υπάρχει και η φιλοσοφική πλευρά του θέματος. Κάποιοι, θεωρούν ότι τα ζώα δεν είναι έλλογα. Συνεπώς δεν μπορούν να χουν την ίδια αντιμετώπιση με τον άνθρωπο. Μα δεν είναι αυτό το πρόβλημα. Το ερώτημα είναι αν υποφέρουν. Κι όλοι οι επιστήμονες το έχουν διαβεβαιώσει: ναι υποφέρουν. Κι όμως κάθε χρόνο σκοτώνουμε 60 δισεκατομμύρια γήινες και ένα δισεκατομμύριο θαλάσσιες ζωικές υπάρξεις σε άγριες. Πρόκειται για μια πραγματική σφαγή, κι αδιαφορούμε για τον πόνο τους. Βεβαίως ενδιαφερόμαστε για τα δικά μας σκυλιά και γατιά που έχουμε σπίτι. Γιατί μία τέτοια σχιζοφρενική στάση; Γιατί τέτοια αδιαφορία για λαγούς, άλογα, ή ζώα εργαστηρίου, γουρούνια, γάτες, σκύλους κ.λπ.; Πολλοί θα πουν, ας ασχοληθούμε πρώτα με την βελτίωση των ανθρώπων κι ύστερα βλέπουμε για τα ζώα. Κι άλλωστε τόσοι πεθαίνουν από πείνα και πόλεμο. Πρόκειται για φρασεολογίες υποκριτικές. Λες κι ασχολούμαστε όλο τον χρόνο μας με ανθρωπιστικά ζητήματα. Λες και δεν μπορούμε παράλληλα ασχοληθούμε και με τα δύο. Κι εδώ ρωτώ: σε τι βοηθά την ανθρωπότητα, το να βασανίζει κάποιος τα ζώα; Μήπως η τύχη των χριστιανών του Ιράκ καλυτερεύει όταν στην Κίνα πιάνουν χιλιάδες ζωντανούς σκύλους και τους αφήνουν να πεθάνουν με βασανιστήρια για να έχουν καλύτερο κρέας; ’Η πάλι όταν σκοτώνουμε βασανιστικά τις γάτες καλυτερεύει η περίπτωση των Κούρδων; Ας μην υποκρινόμαστε. Δεν πρόκειται ούτε για εξανθρωπισμό των ζώων, ούτε για ζωοποίηση των ανθρώπων. Το ζωικό ενδιαφέρον έγκειται στο ότι τρώμε μόνο το κρέας τους, αλλά πρέπει κιόλας να τα βασανίζουμε; Τα ζώα δεν είναι αντικείμενα, δεν είναι πράγματα. Είναι ζωντανές υπάρξεις και σαν τέτοιες πρέπει να αντιμετωπίζονται. Τέτοιοι νόμοι συνεπώς όπως αυτός που ψήφισε το Γαλλικό Κοινοβούλιο είναι σύμφωνοι με το πνεύμα του ανθρωπιστικού πολιτισμού. Κι είναι καλώς να έρχονται προς ψήφιση.
Δημοσθένης Δαββέτας
