Παρουσίαση ποιητικής συλλογής "ΗΧΟΙ ΤΟΥ ΣΥΜΠΑΝΤΟΣ" 11.06.2015

Η προςκληςη για την ποιητική μου βραδυα. The invitation for my poetry presentation. L invitation pour la soirée de la presentation De mon livre de la poesie. ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΚΑΛΕΣΜΕΝΟΙ.

 

Deshumanisation par l' inculture (Mon article publie dans le journal L' opinion jeudi 21 Mai)

Mon article publie dans le journal L’ opinion jeudi 21 Mai sous un autre title: Deshumanisation par l’ inculture.

Démosthènes Davvetas
Djihadisme idéologique

La réforme de la ministre de l’Éducation de France concernant le collège a quelque chose de commun, d’apparenté à la tendance correspondante de l’actuel ministre grec de l’Education qui a appelé à l’abolition des écoles pilotes et d’excellence. Et les deux propositions s’alignent sur une même longueur d’onde idéologique et politique, qui considère qu’il faut se détacher de l’enseignement classique et mettre l’accent sur la puissance de la technique. Au fond, ces gens voient la culture spirituelle et intellectuelle au sein de la culture humaine, comme l’ennemie de leur conception qui vise avant tout à une parfaite expertise technique. Conception qui tend vers une idéologie interdisciplinaire, laquelle n’a pas besoin de fondations stables comme le grec et le latin. De ce point de vue, ces deux langues, les mêmes qui ont historiquement mis en mots un code humaniste de valeurs, sont à considérer comme “mortes”. Non parce qu’elles ne sont point parlées quotidiennement, mais parce qu’elles sont mortes dans l’esprit des idéologues obsédés de gauchisme.

Or leur monde, qui ne prend pas en compte les traditions, qui ne veut pas avoir de racines culturelles ni de mémoire historique, s’offre comme vitrine mondiale. C’est un monde doté d’énormes jambes artificielles greffées sur un corps entraîné, mais qui n’a ni coeur ni esprit créatif. Il lui manque l’aventure intérieure et spirituelle. Ce monde, cette moitié, cette image de monde, est un monde-outil-technique. Il est une fallacieuse interprétation des paroles célèbres d’Andy Warhol: «Je veux devenir une machine». Il s’agit d’une dé-subjectivation du citoyen, aux fins de sa dépersonnalisation. Il s’agit de transformer le citoyen en un instrument mécanique, afin de le convertir en un outil utilisable. Au nom d’une internationalisation sans racines dont tout l’horizon est une vie technomécanique, nœud des obsessions idéologiques de la gauche, on s’attaque à la spiritualité (comme conscience de soi durable), à la culture (comme la recherche d’autonomie) et à l’humanisme en tant que fondement de la société moderne et civilisée.

Indépendamment des langages de la technique, de la science, de la philosophie et des arts, le grec et le latin impliquent un code de valeurs qui entend inciter les jeunes à la sagesse, à ce qui est beau et bon. Ces langues-là poussent à une constante découverte de soi et aident à une prise de conscience culturelle. Elles fonctionnent comme le miroir et le futur de notre civilisation. Leur étude nous aide à devenir meilleurs, selon l’expression de Jacqueline de Romilly. Nous ne deviendrons pas meilleurs par le fait de nous dépouiller de notre mémoire culturelle et historique, de nous dépouiller des questions éthiques et enrichissantes pour l’esprit que nous a, si rigoureusement et généreusement, offertes notre éducation classique. Cette éducation visait toujours « l’Ariston », le «plus grand bien», c’était son but durant la vie, comme l’expliquait Aristo-telès (« celui dont le plus grand bien est le but »), soit le philosophe Aristote. C’est la raison pour laquelle je pense que de tels projets, tout autant que leurs ministres, obéissent à une conception idéologique visant à une brutale dés-humanisation de l ‘«Homme». L’homme est leur ennemi. Nous sommes devant un djihadisme idéologique qui conduit mathématiquement à l’inculture. Ce sont des projets qui voilent à peine une haine de notre histoire en elle-même, qui recèlent un déni qui mène à l’autodestruction. Mais ils oublient, ces idéologues de gauche, qu’il n’y a pas de vie sans humanité, qu’il n’existe pas d’humains dépourvus de sensibilité. Une vie mécanique est une vie artificielle et n’a aucune valeur. Seul ce que nous percevons existe et importe, disait Epicure. Tout le reste ne vaut pas de se mettre en peine, puisque cela n’existe pas. De ce fait, notre humanisme humaniste est un hymne à la beauté éternelle et à la vie au présent.

Démosthène Davvetas
Professeur de philosophie de l’Art, poète, artiste visuel.

Ιδεολογικός τζιχαντισμός (Παρασκήνιο 23.05.2015)

Εναντίον των ελληνοεχθρων και όσων μισούν από κόμπλεξ τον κλασικό πολιτισμό

Ιδεολογικός τζιχαντισμός

 
La reforme της Υπουργού Παιδείας της Γαλλίας για τα college έχει κάτι το κοινό, το συγγενές με την αντίστοιχη πρόταση του σημερινού έλληνα Υπουργού Παιδείας που ζήτησε την κατάργηση των πρότυπων σχολείων και των αριστείων. Κι οι δύο προτάσεις κινούνται στο ίδιο ιδεολογικοπολιτικό μήκος κύματος που πιστεύει ότι πρέπει να απαγκιστρωθούμε από την κλασική παιδεία και να ρίξουμε το βάρος στη δύναμη της Τεχνικής. Κατά βάθος θεωρούν, τη πνευματική και ψυχική καλλιέργεια μέσω της ανθρωπιστικής κουλτούρας, ως εχθρό στο όραμά τους που στοχεύει κυρίως στη τεχνική ειδίκευση και αρτιότητα. Στοχεύει σε μία interdisciplinaire ιδεολογία η οποία δεν έχει ανάγκη σταθερών θεμελίων όπως είναι η ελληνική και η λατινική γλώσσα. Τις γλώσσες αυτές που ιστορικά έβαλαν σε λέξεις έναν ανθρωπιστικό κώδικα αξιών τις θεωρούν «νεκρές». Όχι γιατί δεν μιλιούνται καθημερινά, αλλά γιατί είναι πεθαμένες στο μυαλό των ιδεολογικών εμμονών της αριστεράς.
Ένας κόσμος όμως που δεν λαμβάνει υπ’ όψιν του τις παραδόσεις, που δεν θέλει να ‘χει πολιτισμικές ρίζες και ιστορική μνήμη, είναι ένας κόσμος βιτρίνα. Είναι ένας κόσμος με τεράστια τεχνητά πόδια με ασκημένο σώμα, αλλά όχι με καρδιά και δημιουργικό μυαλό. Του λείπει η εσωτερική και πνευματική περιπέτεια. Αυτός ο κόσμος, ο μισός, ο κόσμος εικόνα, είναι ένας κόσμος τεχνικό εργαλείο. Είναι μια κακή ερμηνεία της περίφημης φράσης του Andy Warhol: «Θέλω να γίνω μια μηχανή». Πρόκειται για από-υποκειμενοποίηση του πολίτη, για την απόπροσωποίησή του. Πρόκειται για τη μετατροπή του σε μηχανικό όργανο, για την μετατροπή του σε ωφέλιμο εργαλείο. Στο όνομα μιας άριζης διεθνοποίησης που οραματίζεται μια τεχνομηχανική ζωή, οι αριστερές ιδεολογικές εμμονές, επιτίθενται στην πνευματικότητα (ως διαρκή αυτογνωσία), στη καλλιέργεια (ως αναζήτηση αυτονομίας) αλλά και στον ανθρωπισμό ως θεμέλιο της σύγχρονης πολιτισμένης κοινωνίας.
Τα ελληνικά και τα λατινικά, εκτός από γλώσσες της τεχνικής, της επιστήμης, της φιλοσοφίας και των τεχνών, εμπεριέχουν και έναν αξιακό κώδικα που θέλει να ωθήσει τους νέους προς τη σοφία, το καλό και το αγαθό. Οι γλώσσες αυτές ωθούν σε μια διαρκή αυτοανεύρεση και βοηθούν προς μια πολιτισμική συνειδητοποίηση. Λειτουργούν ως ο καθρέφτης και το μέλλον του πολιτισμού μας. Η μελέτη τους μας βοηθά στο να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι όπως έλεγε και η Jacqueline de Romilly. Δεν γινόμαστε καλύτεροι με το ν’απογυμνωθούμε από την πολιτισμική και ιστορική μας μνήμη, από τα υπρξιακά και ηθικά ερωτήματα που τόσο αυστηρά και γενναιόδωρα μας πρόσφερε η κλασική μας παιδεία. Αυτή στόχευε πάντα το Άριστον, το είχε ως σκοπό ζωής, όπως έλεγε και ο Αριστο-τέλης. Γι αυτό και πιστεύω ότι τέτοιες προτάσεις σαν αυτές των υπουργών υπακούουν σε μία ιδεολογική αντίληψη που στοχεύει την βίαιη απ-ανθρωποποίηση του «Ανθρώπου». Ο Άνθρωπος είναι ο εχθρός τους. Πρόκειται για ιδεολογικό τζιχαντισμό που οδηγεί μαθηματικά στην υποκουλτούρα (inculture). Οι προτάσεις αυτές κρύβουν μέσα τους ένα μίσος του ιστορικού μας εαυτού, μια άρνηση που οδηγεί στην αυτοκαταστροφή. Ξεχνούν όμως, αυτοί οι αριστεροί ιδεολόγοι, ότι δεν υπάρχει ζωή δίχως ανθρωπιά, δεν υπάρχουν άνθρωποι δίχως αισθαντικότητα. Μια μηχανική ζωή είναι ζωή τεχνιτή και δεν έχει καμία αξία. Μόνο ότι νοιώθουμε υπάρχει και αξίζει έλεγε ο Επίκουρος. Τα άλλα δεν αξίζουν γιατί δεν υπάρχουν. Κι ο ανθρωπιστικός μας ανθρωπισμός είναι ένας διαρκής ύμνος στην ομορφιά και το παρόν της ζωής.
Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός

Η δικτατορία του «πολιτικά ορθόν» (Ελεύθερος Τύπος 28.05.2015)

Η δικτατορία του «πολιτικά ορθόν»
Έτσι και κάποιος τις μέρες μας μιλήσει για περιορισμένη μετανάστευση, για άρνηση διαχωρισμού εκκλησίας – πολιτείας, για άρνηση κατάργησης συνόρων, ή κάνει κριτική στον φεμινισμό, χαρακτηρίζεται άμεσα «πολιτικά λάθος».
Πρόκειται για μια μορφή ιδεών των οπαδών του «πολιτικά ορθόν», για μια αυταρχική ιδεολογία της νεωτερικότητας που οραματίζεται την ουτοπία ενός ασύνορου κόσμου, όπου το κέντρο είναι ο άνθρωπος πάνω από έθνος, φύλο, παραδόσεις ή θρησκευτικές ομάδες. Πρόκειται για συνειδητή άρνηση των φυσικών, ιστορικών και πολιτισμικών διαφορών, με τέτοια ακρότητα ώστε εύκολα ο αντίθετος να χαρακτηρίζεται ρατσιστής, συντηρητικός, αντιδραστικός, μέχρι και ακροδεξιός. Ο πολιτικά ορθός προτιμάει να λέει «έγχρωμος» αντί «μαύρος» και άλλα ανάλογα. Η αντίληψη αυτή ξεκίνησε στα αμερικάνικα πανεπιστήμια ως ειρωνεία εναντίον της ριζοσπαστικής αριστεράς στις αρχές της δεκαετίας του ’80. Ειρωνεύονταν όσους εφάρμοζαν κατά γράμμα, δίχως να ερμηνεύουν τις αρχές του διαφωτισμού, πιστεύοντας ότι έτσι πολεμούν κάθε κοινωνική φοβικότητα. Οι οπαδοί του πολιτικά ορθόν, πιστοί στα ανθρώπινα δικαιώματα θεωρούν τον πολίτη ουδέτερο, ανεξάρτητο από έθνος, φυλή, γλώσσα, θρησκεία, παραδόσεις. Στηρίζονται στη νεωτερική αντίληψη της προόδου και της πρωτοπορίας. Μέχρι τη δεκαετία του ’80 όπου το κοινωνιολογικό αυτό μοντέλο που αδιαφορούσε για τις φυσικές διαφορές των ανθρώπων κι ονειρεύεται να ελέγξει τη φύση, έχασε την ουσιαστική επαφή με αυτό που είναι ο άνθρωπος. Το αντιανθρώπινο γεωμετρικό μοντέλο που προσπάθησε να εφαρμόσει σε όλο τον πλανήτη προκάλεσε πόλεμο αντί ειρήνη, θρησκευτικό πάθος αντί αγνωστικισμό, υποκουλτούρα αντί πολιτισμό, τεχνική αρτιότητα και μηχανική βελτίωση αντί ανθρώπινη καλλιέργεια. Το μοντέλο αυτό που θέλει να σχετικοποιήσει παραδόσεις και ανθρωπιστικές αξίες, που θέλει να γκρεμίσει πολιτισμικές διαφορές για να φτιάξει ένα πλανητικό καλούπι διαβίωσης σήμερα δέχεται την επίθεση όσων θέλουν να στηριχθούν στις ρίζες και τις παραδόσεις τους, όσων θέλουν να συντηρούν την ιστορία και το πολιτισμικό τους παρελθόν. Σήμερα βιώνουμε τη «συντηρητική» αντίσταση που θέλει τη πρόοδο και την εξέλιξη να περνά από έναν γόνιμο και δημιουργικό διάλογο με το παρελθόν. Έτσι μπαίνουν οι βάσεις για ένα υγειές μέλλον.

Δημοσθένης Δαββέτας

Η περίπλοκη σχέση ΗΠΑ – Ιράν (Παρασκήνιο 02.05.2015)

Η περίπλοκη σχέση ΗΠΑ – Ιράν

Στο ίδιο ξενοδοχείο με το όνομα Beau Rivage που το 1923 έκλεισε η συνθήκη της Λωζάννης χαράσσοντας τα όρια της σύγχρονης Τουρκίας, συναντήθηκαν οι εκπρόσωποι Αμερικής και Ιράν για να βρουν λύση στις «πυρηνικές» τους αντιθέσεις. Η συνάντηση αυτή εκφράζει την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και ειδικά την περίπλοκη σχέση Ουάσιγκτον και Τεχεράνης. Η ακραία εχθρότητά τους που ξεκίνησε με την Ιρανική επανάσταση το 1979 δεν εξαφανίστηκε ως δια μαγείας μιας και παρά τη διπλωματική τους ειρήνη οι θέσεις τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετες σε διαφορετικά μέτωπα. Στα σημεία όμως όπου συναντιούνται, συμπράττουν. Για παράδειγμα στο Ιράκ αμερικανοί και Ιρανοί είναι σύμμαχοι εναντίον του Ισλαμικού κράτους ακόμη και αν δεν το ομολογούν επίσημα. Στο Τικρίτ η αεροπορία των ΗΠΑ επεμβαίνει καθημερινά χτυπώντας αλύπητα τους τζιχαντιστές, ενώ ταυτόχρονα ζητά από τους Ιρανούς στρατιωτικούς συμβούλους να αποσυρθούν από την περιοχή, ώστε να μην θεωρηθεί ότι οι Αμερικανοί συμμετέχουν σε διαθρησκευτικό πόλεμο μεταξύ Σουνιτών και Σιιτών. Οι θρησκευόμενοι Σιίτες στρατιώτες αποσύρονται από τις μάχες όπου χτυπούν οι Αμερικανοί καταγγέλλοντάς τους ταυτόχρονα. Πρόκειται βέβαια για θέατρο μιας και είναι ικανοποιημένοι από την στρατιωτική αποτελεσματικότητα των ΗΠΑ.
Στην Υεμένη ο αμερικανικός στρατός δεν επιτίθεται στην υποστηριζόμενη από το Ιράν εθνότητα των Χούτις, αλλά βοηθά τεχνικά τους Σαουδάραβες που διεξάγουν τον πόλεμο εναντίον τους.
Στη Συρία, ΗΠΑ και Ιράν συμμαχούν εναντίον του Ισλαμικού κράτους. Ακόμη και αν η Ουάσιγκτον αρνείται φαινομενικά κάθε επίσημη συνεργασία με τον φιλο-Ιρανό Άσαντ, εν τούτοις συμμαχεί μαζί του στις μάχες εναντίον των τζιχαντιστών. Στηρίζει όμως τις πιο μετριοπαθείς Συριακές ομάδες ανταρτών στις οποίες και επενδύει μελλοντικά ώστε μετά την ήττα του Ισλαμικού κράτους να ανατρέψουν και τον Σύρο πρόεδρο.
Ταυτόχρονα με τις συζητήσεις για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν, οι Αμερικανοί συζητούσαν για την κατάσταση στην Υεμένη ταυτόχρονα με τις ισχυρές Σουνιτικές χώρες του περσικού κόλπου και τον υπουργό εξωτερικών του Σιιτικού Ιράν. Η όλη ατμόσφαιρα δείχνει να ‘ναι σε σύγχυση και η όποια συμμαχία μεταξύ ΗΠΑ και Ιράν φαντάζει ως συγκυριακή λυκοφιλία. Οι μεταξύ του όμως αποφάσεις είναι καθοριστικές αυτή τηη στιγμή για το μέλλον μίας γεωπολιτικής ανασύνθεσης στην Μέση Ανατολή.
Δημοσθένης Δαββέτας,
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, συγγραφέας, εικαστικός.

Η Εθνική επέτειος

Όταν η εθνική επέτειος ,αντί για ιστορική γιορτή που ξύπνα συλλογική αυτογνωσία , γίνεται εθνολαικιστικο πανηγύρι , τότε έχει γίνει για ν αποσπάσει την προσοχή του κόσμου απο τα πραγματικά προβλήματα και τα μέτρα ύφεσης που θ ακολουθήσουν απο την “αριστερή” κυβέρνηση. Πρόκειται για προσπάθεια αποκοιμησης του κόσμου .

Ο πραγματικός μας εχθρός

Ο πραγματικός μας εχθρός δεν ειναι εκτος μας , δεν ειναι χώρες η πρόσωπα ( παρότι υπάρχουν πάντα κάποιοι με όνομα που μπορούν να δράσουν εναντίον μας) . Ο εχθρός μας ειναι μέσα μας, ειναι η αρνητική πλευρά του εαυτού μας, ειναι οι κακές μας συνήθειες και κυρίως η άγνοια των εντυπωσιακων δυνατοτήτων μας. Όσο δεν το καταλαβαίνουμε αυτο θα βρίσκουμε η θα κατασκευάζουμε εύκολα εχθρούς για να καλύψουμε τις ψευτιές, την ανικανότητα και την υποκρισία μας. Στην προσωπική ζωή αυτο οδηγεί σε δυστυχία. Στην πολιτικη οδηγεί σε εθνική και κοινωνική καταστροφή. Notre vrai enemie n est en Dehors de nous meme. Mais en dedans de nous meme. Si on appliqué pas dans notre vie Personelle on deviens maleureux et on trouve partout et facilement des enemies, on les fabriques. Dans notre vie politique ca mene a la catastrophe.