ΥΠ ΟΨΙΝ - Βεργινα TV 21.11.2018 Μερος 1ον
Συζητήσαμε για το εκκλησιαστικό , για τα προβλήματα στην Γαλλία και την διεθνή γεωπολιτική.
Τα χρόνια του '30 κι πονηρή τους χρήση σήμερα.(Ελεύθερος Τύπος 22.11.2018)
Τα χρόνια του ’30 κι πονηρή τους χρήση σήμερ
Δεν υπάρχει συζήτηση η άρθρο των αυτοπροσδιοριζομενων ως “προοδευτικών” που να μην κάνει αναφορά στα χρόνια του ’30, τα οποία και , κατ’αυτους,είναι έτοιμα να επιστρέψουν σήμερα ως σενάριο καταστροφής.
Στην πραγματικότητα η επίκληση αυτής της ,κατά τ’αλλα μαύρης πραγματικά ιστορικής μνήμης,χρησιμοποιείται για ν’αντιμετωπιστει το κύμα “λαϊκισμού”,αλλά κι εν μέρει φασισμού η ακόμη αυταρχικού εθνικισμού που απλώνεται παντού σύμφωνα με τους” προοδευτικούς “κατηγόρους του.Κι όμως η εποχή μας διαφέρει τόσο απ’αυτην το’30. Αυτη η στρατηγική της διαβολοποιησης στρέφεται εναντίον όσων αρνούνται να υποταχθούν στην ορθοδοξία της διαφορετικότητας που θέλει με το έτσι θέλω να επιβάλλει ο σκληρός πυρήνας του πολιτικά ορθον. Από το Μπρεξιτ, ως κάθε βήμα του ευρωσκεπτικισμού η το επεισόδιο του Aquarius,η ρητορική των χρόνων του’30 επιστρεφει,επιδιώκοντας στρατηγικά να ενοχοποιήσει κάθε αντιπολιτευτική δράση στο σεβάσμιο παγκόσμιο οικονομικό κέντρο πολιτικών αποφάσεων. Κραυγάζοντας μόνιμα για απειλή της Δημοκρατίας , ακόμη κι αν υπήρχε μια βάση στις φωνές, η επαγρύπνιση ενός ήρεμου και σώφρονα πολιτικού λόγου , δεν επιτυγχάνεται με μια κιτς αντιμετώπιση ενός σοβαρού ιστορικά ζητήματος. Η εμμονική χρήση των χρόνων του ’30 από μια ταση της αριστεράς χρησιμοποιείται για να της δώσει το “ηθικό πλεονέκτημα” που η ίδια εδώ και πολύ καιρό έχει χάσει. Μάχεται δηλαδή ως η δύναμη του Καλού εναντίον του Κακού (sic).Αυτοανακηρυσσεται , προφανως αυθαιρετως,αυτή η συγκεκριμένη αριστερά, ως ο υποστηρικτής και διώκτης του υπ’αριθμου 1 εχθρού της ανθρωπότητας, του λαϊκισμού , και θέλει να τον εξαφανίσει ιστορικά και πολιτικά. Ο λαικισμος κατ’αυτους ξυπνά το ναζιστικό τέρας στον άνθρωπο που ενυπαρχει φυσικά μέσα του. Και βέβαια έτσι επιδιώκουν να χειροκροτηθουν ως οι κληρονομικοί υπερασπιστες του αντιναζισμου.Τ’αξιοθαυμαστα παιδιά του!!! Κι όμως όλοι αυτοί που ανδρείως αντιτάχθηκαν στον βάρβαρο ναζισμο δεν ήταν τα καλομαθημένα πλουσιόπαιδα που προέρχονται από έναν έναν αυτισμό του ΜΑΗ του ’68 .Ουτε ζούσαν με τα λεφτά του Μπαμπά αγνοώντας τι θα πει εργασία σκληρή.Ολοι αυτοί που υποστηρίζουν μια μαζική κι ανεξέλεγκτη μετανάστευση , αυτοί που χρησιμοποιούν την ρητορική απειλή των χρόνων του ’30και παίρνουν τις επιχορηγήσεις των ΜΚΟ, όλοι αυτοί λοιπόν θέλουν να καπηλευτούν την αντιφασιστική μνήμη και δράση του 20ου αιώνα και να επιβάλλουν την εθνομηδενιστικη αντιπατριωτική δήθεν προοδευτική τους ιδεολογία για να εμποδίσουν πολλές δίκαιες αντιδράσεις κι αιτήματα των λαών . Θέλουν ν’αποφυγουν τον έλεγχο στις παράνομες “αριστερες” σπατάλες τους. Ισως θαπρεπε κάποτε να σεβαστούν την ιδεολογία της κάλυψης των ανισοτήτων που τόσο επικαλούνται για τις ανομίες τους και ν’ασχοληθουν με τα πραγματικά προβλήματα του κόσμου . Αλλοιώς θάναι αυτοί οι κυρίως υπαίτιοι των ακραίων πολιτικών συμπεριφορών που ήδη βλέπουμε στην κοινωνία.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής,εικαστικός.
Η" κίτρινη "προειδοποιηση στον Μακρον. (Ελεύθερος Τύπος 29.11.2018)
Η” κίτρινη “προειδοποιηση στον Μακρον.
Οι βιαιότητες πο διαπράχθηκαν στα Ηλισια πεδια πριν λίγες νέες στο Παρισι κατά την διάρκεια των διαδηλώσεων των “κίτρινων γιλέκων” αντιμετωπίζονται με την ίδια καραμέλα της καθολα “προοδευτικής” πολιτικης ανωριμότητας που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση του Μακρον κι αυτόν τον ιδιον. Οι υπουργοί του Γάλλου προέδρου αλλά κι ο ίδιος δεν χρειάστηκαν καθόλου σκέψη η αναμονή για να χαρακτηρίσουν τους διαδηλωτές ” φασιστοειδή” , “χολέρα” , κι αλλά διαφορα του ίδιου νοήματος . Ο υπουργός εσωτερικών μάλιστα κατηγόρησε τα “κίτρινα γιλέκα” ότι υπακούουν στις διαταγές της Λεπέν . Άλλο που δεν ήθελε αυτή : βρήκε την ευκαιρία στα πλαίσια της αντιμετώπισης των κατηγοριών εναντίον της ν’αυτοκληθεί για μια ακόμη φορά στην πρώτη γραμμή της πολιτικής σκηνής της χώρας της . Κι όπως μάλιστα δείχνουν οι δημοσκοπήσεις προηγείται σταθερά και μ’αρκετη διαφορά στις προθέσεις ψήφου στις ευρωεκλογές. Αλλά ας μην ξεχνάμε : το κίνημα αυτό των “κίτρινων γιλέκων” δεν καθοδηγείται από κανέναν πολιτικό η κόμμα αποδεδειγμένα. Οι ίδιοι μάλιστα οι διαδηλωτές αρνήθηκαν στους πολιτικούς να παρευρεθούν στις διαδηλώσεις τους . Τι συμβαίνει λοιπόν ; Γιατί ο Μσκρον κρατά την ίδια “προοδευτική ” ρητορική που δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα; Κι όλα το επιβεβαιώνουν . Ο κόσμος που διαδηλώνει είναι ανάλογος σε σύνθεση αυτού που διαδήλωνε παθιασμένα εναντίον του Ολαντ κι όλου του πολιτικού συστήματος πριν λίγα χρόνια . Όλοι πια το βλέπουν αυτό : δεν είναι “φασιστοειδή , Ακροδεξιά στοιχεία”.
Η εξήγηση είναι η εξής .Πρωτον , η Γαλλική κυβέρνηση ρίχνει επίτηδες ( από στρατηγική επιλογή) λάδι στην φωτιά για ν’αποδομησει κάθε νόμιμο αίτημα των διαδηλωτών , βασιζόμενη στην αηδία που μπορεί να προκαλέσει στον κόσμο η βία. Δεύτερον, πρόκειται για πολιτική ανικανότητα κι ελλειψη ανάγνωσης της παγκόσμιας οικονομικής δυσκολίας .Τριτον, μπορεί ακόμα να ονειρεύεται πολιτικάντικα να ξαναφέρει αντιπάλους στα ματια του λαού Λε Πέν – Μακρον ,θυμίζοντας τους ότι ψήφισαν τον δεύτερο εναντίον της ,επικίνδυνης για την δημοκρατία και την οικονομία , πρώτης. Κι όμως το πρόβλημα είναι προφανές : είναι οικονομικό βασικά . οι Γάλλοι δεν αντέχουν άλλους φόρους , αυξήσεις εξόδων και συνέβη μείωση της αγοραστικής δύναμης της τσέπης τους. Επισης είναι ταυτοτικο . Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση έχει ξεσηκώσει τους Γαλλους που δεν ξέρουν πια ποιοι είναι.
Η κυβέρνηση πιστεύει ότι το κίνημα θα ξεφουσκώσει . Όμως οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των Γάλλων στηρίζει τους διαδηλωτές . Το να καταγγέλει με λέξεις όπως ” ντροπή ” η να επισείει τον κίνδυνο ” των χρόνων του ’30” και τις μνημες του μεσοπολέμου , αλλά κι κι αλλά ανάλογα ,ο Μακρον , δεν πρόκειται να πετύχει τίποτα. Δεν θα σβήσει την φωτιά . Η οποια τεχνοκρατική βοήθεια έρθει για να δώσει οποιες λύσεις στην εξέγερση , δεν θα βρει την ανταπόκριση που πρέπει αν δεν συμβαδίσει με τα πραγματικά αιτήματα του λαού . “Φτανει πια ” φωνάζει ο κόσμος . Και θα πρέπει η φωνή αυτή να φτάσει στ’αυτια του Μακρον και των χρηματοπιστωτικών “φίλων” του που από πίσω τον στηρίζουν. Ας ακούσει την οργή των διαδηλωτών ο ” Μονάρχης” Μακρον γιατί αλλοιώς η συνέχεια της Πολιτικής του πορείας δεν θαχει καλό τέλος .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.
Τουρκία -Σαουδικη Αραβια : η σκληρή μάχη για την αρχηγία των Σουνιτών(Ελεύθερος Τύπος 08.11.2018)
Τουρκία -Σαουδικη Αραβια : η σκληρή μάχη για την αρχηγεία των Σουνιτών .
Μετά από τρεις εβδομάδες ψεμματων , τελικά η Σαουδικη Αραβια 
Η μεγάλη αντιπαλότητα μεταξύ του Τουρκικού Νεοοθωμανισμου και του “μοντέρνου ” Ουαχαμπιτισμου του Σαουδάραβα ηγέτη Μωχαμεντ Μπεν Σαλαμ, του αποκαλούμενου και “καλό πριόνι”( λόγω της απάνθρωπης δολοφονίας του δημοσιογράφου ), κρύβει την μεγάλη μάχη που γίνεται για τον έλεγχο του Σουνιτικού κόσμου. Η οικονομική ευρωστία των Σαουδαραβων ( συμμαχία μ’Αμερικη κι Ισραήλ) αυτη που σε συνδυασμό με τον έλεγχο τους στην Μεκα , τους δίνει την πρωτοκαθεδρία προς το παρόν στον Σουνιτικο κόσμο , απειλείται από την πολιτική Ερντογκαν , ο οποιος στα ματια των Αράβων εναι υποστηρικτής των παλαιστίνιων κι αντιτίθεται στην ηγεμονία του Ισραηλ στην. Ανατολή . Ο Ουαχαμπιτισμος επίσης της Σ. Αραβιας υποστηρίζει κοινωνικά την μίμηση των “προγονικών βημάτων” αυτών των Βεδουίνων του 7ου με αιώνα , που πολιτικά ερμηνεύεται ως απόλυτη συνειδητή υποταγή σ’αυτην των νόμιμων πριγκίπων της Βασιλικης οικογένειας. Ο Ερντογκαν βρίσκεται στον αντίποδα αυτής της ιδεολογίας. Γιατί είναι προσκείμενος στους αδελφούς μουσουλμάνους που περιφρονούν τις διεφθαρμενες δυναστείες και πιστεύουν στην αρετή της πολιτικής έκφρασης των πιστών . Γεωπολιτικά επίσης η Σ. Αραβια είναι σύμμαχος με τα Εμιράτα και την Αίγυπτο. Το 2017 δε η Τουρκία πήρε υπό την προστασία της το πλούσιο Εμιράτο του Καταρ.Οι Σαουδάραβες προσεύχονται καθημερινά για την καταστροφή του σιιτικού Ιράν ενώ οι Τούρκοι αντιθετως διατηρούν εγκάρδιες σχέσεις με το Περσικό κρατος . Η υπόθεση του δολοφονηθέντος δημοσιογράφου , πέρα από τος διαφορες Σουνιτών -Σιιτων ,είναι η αφορμή για μια ακόμη φορά να εξωτερικευτουν μ’εμφανη τρόπο οι ένδοσουνιτικές διαμαχες .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.
Ο Τραμπ δεν είναι ατύχημα (Ελεύθερος Τύπος 15.11.2018)
Ο Τραμπ δεν είναι ατύχημα
Όταν κερδισε ο Τραμπ τις εκλογές πολλοί μίλησαν για ατύχημα της Αμερικανικής κι εν γενει Ιστορίας. Το 2016 , κατ’αυτους, Ο Αμερικανός προεδρος νίκησε ως “διαρρήκτης” εκμεταλλευόμενος πονηρά την οργή του κόσμου και την γενική απόρριψη της Χιλαρυ Κλίντον . Οσοι τον ψήφισαν δεν το έκαναν , πάντα κατά τους αντιπάλους του, παρά παρακινούμενοι από ένα μίγμα ανοησίας κι άγνοιας κινδύνου.
Κι όμως παρά τα όσα λέχθηκαν και λέγονται η πραγματικότητα δείχνει ότι ο Τραμπ ριζωσε για τα καλά στο πολιτικό τοπίο . Σίγουρα ταλαντούχος στην δημαγωγία , κατάφερε να επιβληθεί εναντιον των Ελίτ οι οποίες και κατηγορήθηκαν από παντού ότι έχουν ανοίξει διάπλατα , αλόγιστα κι ασύμφορα προς την χώρα , όλες τις πόρτες διόδου προς την Αμερική.
Τ’αποτελεσματα των ενδιάμεσων Αμερικανικών εκλογών αναμένονταν ως μια καταδίκη του Τραμπ και του συστήματος διακυβέρνησης του . Πολλοί μιλούσαν για Δημοκρατικο τσουναμι που θα σάρωνε τα του Τραμπισμου . Οι λιγότερο αισιόδοξοι ήλπιζαν ότι η αναμενόμενη ήττα του Τραμπ δεν θα οδηγούσε την χώρα στην καταστροφή. Κι όμως τίποτα απ’αυτα δεν συνέβη . Η νίκη των Δημοκρατικών στην Βουλή των αντιπροσώπων δεν είχε τίποτα
Που να θύμιζε τσουνάμι . Όπως οι περισσότεροι ως τώρα Αμερικανοί πρόεδροι έτσι κι ο Τραμπ έχασε γιατί παραδοσιακά χάνουν στην Βουλή των αντιπροσώπων . Στην Γερουσία όμως κέρδισε κι αύξησε τους ψήφους του . Το επιχειρημα του Αμερικάνου προέδρου ότι η οικονομία παει καλά άρα αυτό φέρνει σταθερότητα στην χώρα ,το ενστερνίστηκαν ένας στους δυο τουλάχιστον Αμερικανοί πολιτες. Κι ακόμη : στρατηγικά νίκησε ο Τραμπ . Γιατί κατάφερε να ενώσει τις δυο ζώνες : την εργατική μ’αυτην της Βίβλου. Η Αμερική των εργατών κι η Θρησκευτική Αμερική συνενώθηκαν στηρίζοντας παθιασμένα τον Αμερικανό πρόεδρο. Η απωλλεια κάποιων σημαντικών προεδρικών στελεχών δεν επηρέασε την πορεία νίκης του Αμερικάνου προέδρου. Βέβαια θα πει κάποιος αντικειμενικός αναλυτής , και πολύ σωστά, η Αμερική μετά την ψηφοφορία των ενδιάμεσων εκλογών είναι περισσότερο από ποτε διχασμένη . Σωστά . Υπάρχει τεράστιος διχασμός ανάμεσα στις ζώνες των πόλεων κι αυτών της περιφέρειας . Κι ο Τραμπ παίζει πολιτικά εκμεταλλευόμενος αυτές τις ρήξεις. Αλλά είναι κι αυτό μέρος του πολιτικού παιχνιδιού .
Πάντως τώρα , ο Αμερικανός προεδρος ξέρει ότι απέναντι του θάχει τον νούμερο ένα εχθρό του την δημοκρατική Νανσυ Πελοζι . Αυτή η τελευταία ενσαρκώνει ότι μισεί η
Τραμπιανη βάση : την λευκή ελίτ της Δυτικής Αμερικής η οποία μιλά ” δημοκρατικά” αλλά στην πράξη κάνει τα πάντα για την εξουσία αναμεμειγμένη σε πολλά σκάνδαλα. Κι αυτή η πραγματικότητα βοηθά τον Τραμπ.
Ο Τραμπ δεν έχασε την μάχη . Δεν βγαίνει χαμένος κι αυτό λόγω της καλής προς το παρόν οικονομικής του πολιτικής. Όμως αν θέλει να ξαναβγεί , θα πρέπει να διευρύνει περισσότερο τον χώρο των υποστηρικτών του βρίσκοντας στοιχεία κι επιχειρήματα που θ’άευθυνονται και στην αντίπαλη πλευρά. Όσα του καταμαρτυρούν μπορεί να μετατραπούν σε δικό του όπλο νίκης. Γιατί θα κατηγορήσει τους αντιπάλους του σίγουρα ότι θέλουν να μπλοκάρουν την μείωση της φορολογίας που εφαρμόζει επιτυχώς ως τώρα. Κι αν χειροτερέψει ξαφνικά η οικονομία της αγοραστικής δύναμης των πολιτών θα φταίνε οι πολιτικοί του αντίπαλοι . Γι ‘αυτό κι οι πιο σώφρονες δημοκρατικοί θέλουν ν’αλλαξουν την ως τώρα πολιτική τους: να μην είναι πια μια αντί-Τραμπ πολιτική αλλά κάτι άλλο πιο κοντινό στην πραγματική καθημερινότητα. Αποδέχονται έτσι ως δεδομένο την για τα καλά εγκατάσταση του Αμερικάνου προέδρου στην πολιτική σκηνή . Ο Τραμπ κι ο Τραμπισμος δεν είναι πια ατύχημα αλλά τρόπος πολιτικής σκέψης και δράσης.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφιας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.
Η επιστροφή του Πατέρα (Ελεύθρος τύπος 01.11.2018)
Η επιστροφή του Πατέρα
Μια σειρά από βίαια επεισόδια στην Γαλλία μεταξύ νέων μαθητών έχουν προκαλέσει εντύπωση . Το πιο πρόσφατο ήταν τραγικό γιατί οδήγησε στον θάνατο ενός εφήβου 13 χρόνων από συνομιλήκους του στο σχολείο. Οι μαχες μεταξύ συμμοριών μέσα στα σχολεία είναι επαναλαμβανόμενο φαινόμενο στην Γαλλία και τις ευρωπαϊκές χώρες. Προχθές μάλιστα ένας άλλος έφηβος τράβηξε πιστόλι κο απείλησε την καθηγήτρια μέσα στην τάξη στο Παρισι.
Αυτή η αγριότητα δεν είναι η καλή , η συνειδητή , η εξανθρωπισμενη που επικαλείτο ο Ρουσσω . Αντιθετως πρόκειται για μη εξανθρωπισμενη αγριότητα , γι’αγριοτητα που περιμένει τον εξανθρωπισμό της.Αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο τότε αυτή η άγριοτητα οδηγήται φυσιολογικά προς την βαρβαρότητα . Γι ‘αυτό και δεν πρόκειται για “κακά” παιδιά που ψάχνουν τις σιδερόβεργες για να χτυπήσουν . Πρόκειται για παιδιά που δεν εξανθρωπισαμε. Που αρνηθήκαμε να το κάνουμε , λόγω ουτοπισμου, δημαγωγίας η δειλίας. Στην ανθρώπινη κοινωνία , η τάξη , αυτή που θα εμποδίσει την βαρβαρότητα , μπορεί να επιτευχθεί είτε μέσα από την αγωγή ελευθερίας που θα δεχτεί ο νέος έτσι ώστε ναναι σε διαρκή πρακτική προσωπικής υπευθυνότητας , είτε μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την απόλυτη υποταγή στην λογική κοινωνικών συμπεριφορών ενός αυταρχικού κρατικού μηχανισμού. Στην πρώτη περίπτωση ο νέος δεν θα ψάξει τις σιδερόβεργες γιατί εκπαιδευτικε πολιτισμικα να μην το κάνει ως κάτι μη- καλό. Στην δεύτερη περίπτωση δεν θα το κάνει γιατί φοβάται την αστυνομία .
Στον Δυτικό τρόπο σκέψης δίνεται προτεραιότητα στην εκμαθηνση της ελευθερίας και της υπευθυνότητας . Η εκπαίδευση παίζει βασικό ρόλο σ’αυτη την πορεία. Απαιτεί όμως πάνω απ’ολα την εκπαιδευτική συνδρομή και των δυο γονέων , δηλαδή δυο κέντρων που με το κύρος τους καταφέρνουν να μάθουν στο παιδί τους , το πως θα ισορροπεί ανάμεσα στην συναισθηματική αντίδραση και στις ανεξέλεγκτες συνέπειες της που θα ξεπεράσουν τα όρια της υπευθυνότητας και του σεβασμού των κοινωνικών κανόνων. Άλλωστε οι ψυχίατροι πάντα το λέγαν και το λένε ότι χρειάζεται ο πατέρας και η μητέρα από κοινού στην οικογένεια . Μια στατιστική διαπίστωση μπορεί να μας δείξει ότι σ’οποιες κοινωνίες ο πατέρας είναι απών η απομακρυσμένος ( πολυγαμικες η μητριαρχικές κοινωνίες ) η κυβέρνηση κυβερνά αυταρχικά. Δεν είναι τυχαίο ότι ιστορικά οι Δυτικές δημοκρατικες κοινωνίες είναι ταυτόχρονα και πατριαρχικές παρά τις οποιες προοδευτικές μεταβολές τους . Γι’αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια : να γίνεται προσπάθεια να μεγαλώσουν τα παιδιά δίχως πατέρα . Ειδικά οι μοντέρνοι ” προοδευτικοί ” σε συνεργασία με τα ελεγχόμενα μίντια , προσπαθούν να επιβάλουν τα καλά της μητριαρχίας . Θέλουν να επιβάλουν ότι οι μητριαρχικες κοινωνίες είναι το ιδανικό μοντέλο. Τεράστιο λαθος. Η ιστορία κι οι στατιστικές έδειξαν ότι μια κοινωνία δίχως ” πατερα” είναι μια αυταρχική κοινωνία , η οποία χρησιμοποιεί τον αυταρχισμό για να σταματήσει την νεανική βαρβαρότητα. Άλλωστε η μητέρα μόνη της δυσκολεύεται ανάμεσα στην εκ φύσεως συναισθηματικη ροπη προς το παιδί της και την ανάγκη του φρένου που χρειάζεται ένα νέο παιδί . Πρόσφατες κοινωνιολογικές έρευνες σ’ Αμερική και Νορβηγία, ( δημοσιευμένες στο περιοδικό Revue éthique 1996 no 21) δείχνουν μ’εντυπωσιακους αριθμούς ότι, η μεγάλη πλειοψηφία των νέων που συμπεριφέρονται παράνομα, είναι μεγαλωμένος δίχως πατέρα μόνο με μητέρα .Αυτή η διαπίστωση δεν καλλιεργείται από την “προοδευτική” ελίτ ( sic!) γιατί θέλουν να ενισχύσουν τος μονογονεϊκές οικογένειες . Και κλείνουν ηθελημένα τα ματια τους στις στατιστικές κι αναλυσεις που έρχονται από τις ” μεγάλες” χώρες όπως οι ΗΠΑ , ο Καναδάς , η Μ. Βρετανία , η Νορβηγία κλπ όπου δείχνουν τις σοβαρές συνέπειες της απουσίας του Πατέρα από την οικογένεια .
Αν δεν θελουμε τον Πατέρα ναναι πια στο Σπιτι και κάνουμε τα πάντα για να τον διώξουμε , τότε είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θαχουμε την αστυνομία στα σχολεία και μια διοικητική συμπεριφορά αυταρχική και σκληρά τιμωρησιακη. Η σημερινή κατάσταση στον Ευρωπαϊκό κόσμο είναι λιγο σχιζοφρενική : ζουμε σε μια κοινωνία δημοκρατική και ταυτόχρονα αρνιομαστε όλο και περισσότερο την Πατρική μορφή. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμα σ’αυτην την κατάσταση . Πρέπει ν’αποφασισιυμε ποια πορεία θα πάρουμε . Γιατί αλλοιώς η κατάσταση θα παραμένει εκρηκτική με κίνδυνο αύξησης των βαρβάρων πράξεων εκ μέρους των εφήβων .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός