Η επιστροφή του Πατέρα
Μια σειρά από βίαια επεισόδια στην Γαλλία μεταξύ νέων μαθητών έχουν προκαλέσει εντύπωση . Το πιο πρόσφατο ήταν τραγικό γιατί οδήγησε στον θάνατο ενός εφήβου 13 χρόνων από συνομιλήκους του στο σχολείο. Οι μαχες μεταξύ συμμοριών μέσα στα σχολεία είναι επαναλαμβανόμενο φαινόμενο στην Γαλλία και τις ευρωπαϊκές χώρες. Προχθές μάλιστα ένας άλλος έφηβος τράβηξε πιστόλι κο απείλησε την καθηγήτρια μέσα στην τάξη στο Παρισι.
Αυτή η αγριότητα δεν είναι η καλή , η συνειδητή , η εξανθρωπισμενη που επικαλείτο ο Ρουσσω . Αντιθετως πρόκειται για μη εξανθρωπισμενη αγριότητα , γι’αγριοτητα που περιμένει τον εξανθρωπισμό της.Αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο τότε αυτή η άγριοτητα οδηγήται φυσιολογικά προς την βαρβαρότητα . Γι ‘αυτό και δεν πρόκειται για “κακά” παιδιά που ψάχνουν τις σιδερόβεργες για να χτυπήσουν . Πρόκειται για παιδιά που δεν εξανθρωπισαμε. Που αρνηθήκαμε να το κάνουμε , λόγω ουτοπισμου, δημαγωγίας η δειλίας. Στην ανθρώπινη κοινωνία , η τάξη , αυτή που θα εμποδίσει την βαρβαρότητα , μπορεί να επιτευχθεί είτε μέσα από την αγωγή ελευθερίας που θα δεχτεί ο νέος έτσι ώστε ναναι σε διαρκή πρακτική προσωπικής υπευθυνότητας , είτε μπορεί να επιτευχθεί μέσα από την απόλυτη υποταγή στην λογική κοινωνικών συμπεριφορών ενός αυταρχικού κρατικού μηχανισμού. Στην πρώτη περίπτωση ο νέος δεν θα ψάξει τις σιδερόβεργες γιατί εκπαιδευτικε πολιτισμικα να μην το κάνει ως κάτι μη- καλό. Στην δεύτερη περίπτωση δεν θα το κάνει γιατί φοβάται την αστυνομία .
Στον Δυτικό τρόπο σκέψης δίνεται προτεραιότητα στην εκμαθηνση της ελευθερίας και της υπευθυνότητας . Η εκπαίδευση παίζει βασικό ρόλο σ’αυτη την πορεία. Απαιτεί όμως πάνω απ’ολα την εκπαιδευτική συνδρομή και των δυο γονέων , δηλαδή δυο κέντρων που με το κύρος τους καταφέρνουν να μάθουν στο παιδί τους , το πως θα ισορροπεί ανάμεσα στην συναισθηματική αντίδραση και στις ανεξέλεγκτες συνέπειες της που θα ξεπεράσουν τα όρια της υπευθυνότητας και του σεβασμού των κοινωνικών κανόνων. Άλλωστε οι ψυχίατροι πάντα το λέγαν και το λένε ότι χρειάζεται ο πατέρας και η μητέρα από κοινού στην οικογένεια . Μια στατιστική διαπίστωση μπορεί να μας δείξει ότι σ’οποιες κοινωνίες ο πατέρας είναι απών η απομακρυσμένος ( πολυγαμικες η μητριαρχικές κοινωνίες ) η κυβέρνηση κυβερνά αυταρχικά. Δεν είναι τυχαίο ότι ιστορικά οι Δυτικές δημοκρατικες κοινωνίες είναι ταυτόχρονα και πατριαρχικές παρά τις οποιες προοδευτικές μεταβολές τους . Γι’αυτό είναι ιδιαίτερα επικίνδυνο αυτό που γίνεται τα τελευταία χρόνια : να γίνεται προσπάθεια να μεγαλώσουν τα παιδιά δίχως πατέρα . Ειδικά οι μοντέρνοι ” προοδευτικοί ” σε συνεργασία με τα ελεγχόμενα μίντια , προσπαθούν να επιβάλουν τα καλά της μητριαρχίας . Θέλουν να επιβάλουν ότι οι μητριαρχικες κοινωνίες είναι το ιδανικό μοντέλο. Τεράστιο λαθος. Η ιστορία κι οι στατιστικές έδειξαν ότι μια κοινωνία δίχως ” πατερα” είναι μια αυταρχική κοινωνία , η οποία χρησιμοποιεί τον αυταρχισμό για να σταματήσει την νεανική βαρβαρότητα. Άλλωστε η μητέρα μόνη της δυσκολεύεται ανάμεσα στην εκ φύσεως συναισθηματικη ροπη προς το παιδί της και την ανάγκη του φρένου που χρειάζεται ένα νέο παιδί . Πρόσφατες κοινωνιολογικές έρευνες σ’ Αμερική και Νορβηγία, ( δημοσιευμένες στο περιοδικό Revue éthique 1996 no 21) δείχνουν μ’εντυπωσιακους αριθμούς ότι, η μεγάλη πλειοψηφία των νέων που συμπεριφέρονται παράνομα, είναι μεγαλωμένος δίχως πατέρα μόνο με μητέρα .Αυτή η διαπίστωση δεν καλλιεργείται από την “προοδευτική” ελίτ ( sic!) γιατί θέλουν να ενισχύσουν τος μονογονεϊκές οικογένειες . Και κλείνουν ηθελημένα τα ματια τους στις στατιστικές κι αναλυσεις που έρχονται από τις ” μεγάλες” χώρες όπως οι ΗΠΑ , ο Καναδάς , η Μ. Βρετανία , η Νορβηγία κλπ όπου δείχνουν τις σοβαρές συνέπειες της απουσίας του Πατέρα από την οικογένεια .
Αν δεν θελουμε τον Πατέρα ναναι πια στο Σπιτι και κάνουμε τα πάντα για να τον διώξουμε , τότε είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θαχουμε την αστυνομία στα σχολεία και μια διοικητική συμπεριφορά αυταρχική και σκληρά τιμωρησιακη. Η σημερινή κατάσταση στον Ευρωπαϊκό κόσμο είναι λιγο σχιζοφρενική : ζουμε σε μια κοινωνία δημοκρατική και ταυτόχρονα αρνιομαστε όλο και περισσότερο την Πατρική μορφή. Δεν μπορούμε να συνεχίσουμε για πολύ καιρό ακόμα σ’αυτην την κατάσταση . Πρέπει ν’αποφασισιυμε ποια πορεία θα πάρουμε . Γιατί αλλοιώς η κατάσταση θα παραμένει εκρηκτική με κίνδυνο αύξησης των βαρβάρων πράξεων εκ μέρους των εφήβων .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός