Ποδόσφαιρο κι Εξουσία (Ελεύθερος Τύπος 22.09.2016)

Ποδόσφαιρο κι Εξουσία  

Η άγρια δολοφονία ζεύγους αστυνομικών απο ιςλαμιςτη μπροστα στα ματια του τρίχρονου αγοριού τους στην Γαλλια, οι επιθέσεις διαδηλωτών ακόμη και σε νοσοκομεία , οι τρομοκρατικές ενέργειες των Τζιχαντιστων έρχονται να συγχρονιστούν με την ασύλληπτη μαζική βία των χουλιγκανς στο Euro. Η βιαιότητα που βίωσαν οι κάτοικοι της Μασσαλιας απο την ασύλληπτη αγριότητα Ρωσσων και Βρεταννων φιλάθλων δεν εχει προηγούμενο. Δημιούργησε τραυματικό σοκ στην Γαλλική κοινωνία .
Τι αντιπροσωπεύει όμως σημερα το ποδόσφαιρο ; Εκτός απο την δυναμη των οικονομικα ολιγαρχών-επιχειρηματιών οι οποίοι χρησιμοποιούν τις ομάδες τους ως διαφήμιση για τις επιχειρήσεις τους η ως πάθος εξουσίας , το ποδόσφαιρο χρησιμοποιείται επισης κι ως συλλογική ψυχοθεραπεία των μαζών ώστε να μην εμπλέκονται στα πραγματικά πολιτικοκοινωνικά ζητήματα και να εκτονώνονται έτσι. Τα τελευταία όμως δεκαπέντε περίπου χρονια το ποδόσφαιρο χρησιμοποιείται στην υπηρεςια εθνικιστικών ακροτήτων και στην στήριξη ακροδεξιών κομμάτων σ ‘Αυστρία , Ουγγαρια, Γαλλια, Αγγλία η Γερμανια. Στα πλαίσια αυτά παρατηρείται μια σχετική υποχώρηση της Θεσμικής κυριαρχίας απέναντι στις ιδιότροπες παρεκτροπές του ποδοσφαίρου . Γέννημα της λογικής του ΜΑΗ του ’68 που έλεγε “απαγορεύεται ν’απαγορευεται ” τα σημερινά οπαδικά πλήθη αναμειγνύουν ποδόσφαιρο και πολιτική. Τα συνθήματα τους η τα Πανο που ανεβάζουν μαζι με τα συνθήματα η τις βίαιες διαδηλώσεις τους ,συνοδεύονται απο μια εμφανή υποχώρηση της θεσμικής κυριαρχίας απέναντι τους. Το κρατος προσπαθεί να καλύψει το κενό αυτο με επιβολή σκληρότερης εφαρμογής των νόμων όπως πάει να τι κάνει ο Ολάντ στην Γαλλια. Μπορεί όμως τοσο εύκολα κι απλά;
Ο Μαξ Βεμπερ διακρίνει τρία είδη θεσμικής Εξουσίας : την παραδοσιακή , αυτήν δηλαδή των ηθών κι εθίμων που γίνονται πολιτισμική κουλτούρα , την Νομικη , αυτήν της εφαρμογής των νόμων και τρίτον την Χαρισματική της πολιτικής προσωπικότητας . Και τα τρία αυτά στοιχεια υποχωρούν σημερα απο την εξουσία της Παγκοσμιοποίησης και της Τεχνικής. Χρειαζομαστε επειγόντως μια νέα επαφή με την θεσμική κυριαρχία των παραδόσεων , αυτήν των νόμων κι αυτήν της Πολιτικής. Χρειαζόμαστε πολιτικούς που θα λάμψουν απο την υπευθυνότητα τους κι όχι απο την ολοτικη υποταγή τους στην τραπεζική τυραννία .

Δημοσθένης Δαββετας

Λαϊκισμός: Ενοχή ή αυτοπαγίδευση (Ελεύθερος Τύπος 16.06.2016)

Λαϊκισμός: Ενοχή ή αυτοπαγίδευση

Λαϊκισμός: μια λέξη, ένας όρος, που την ακούμε μόνιμα, ειδικά τον τελευταίο καιρό απο τα δεξιά και τ’ αριστερά. Απο την δική μας εδω κι επτά χρόνια σε κρίση Ελλάδα, ως την Μ. Βρετανία με το Μπρεξιτ, τις Η.Π.Α με τον Τραμπ, την Γαλλία με την Λεπέν ή την Αυστρία με το πανίσχυρο κόμμα, ο λαϊκισμός ως κατηγορία και ενοχή χρησιμοποιείται απο τις ως τωρα κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις για να επιτεθούν σ’ αυτο το φαινόμενο. Τι σημαίνει ομως αυτός ο όρος; Πρωτοπαρουσιάστηκε στο τελος του 19ου αιώνα σε Ρωσία και Αμερική. Στην πρώτη απο τους “Marodniki” διανοούμενους που ήταν αντίθετοι των Μαρξιστών και ήθελαν μια κοινωνική αγροτική οργάνωση , πέρα απο καπιταλισμό και δικτατορία του Προλεταριάτου. Στην δεύτερη, απο τους “Grangers” ένα κίνημα μικροϊδιοκτητών αγροτών που έγινε αργότερα πολιτικό κόμμα, και το οποίο επίσης έψαχνε την τριτη οδό μεταξύ δημοκρατών και Ρεπουμπλικάνων δίνοντας μάχη εναντίον των τραπεζών και των εταιριών του σιδηροδρόμου, προτείνοντας μια οργάνωση συνεταιριστική.
Στην πολιτική “ο λαϊκισμός” μπήκε σαν όρος το 1969 με το έργο των Ιονέσκου-Γκελνερ: “Λαϊκισμός :το νόημα του και τα εθνικά του χαρακτηριστικά”. Τα 1981 ο Ταγκιεφ κάνει διάκριση “λαϊκισμού” με Φασισμό.(Τον όποιον θεωρεί δομημένη ιδεολογία επαναστατικής βίας). Απο τοτε ως σημερα η λέξη αυτη παραμένει ιδιαίτερα ενεργή στο πολιτικό μας λεξιλόγιο. Τι ειναι λοιπόν ο “λαϊκισμός”; Ειναι μια μορφή δημαγωγίας στη Δημοκρατία. Τα χαρακτηριστικά του: ένας χαρισματικός ηγέτης μια μόνιμη εξέγερση εναντίον των ελίτ, μια αμεσότητα, ένα είδος ιδεολογικού ανακατώματος θεωριών που οδηγούν σε φόβο του διαφορετικού, μια υπεραπλούστευση των αναλύσεων που βασίζεται σε συγκινησιακά στοιχεία και οχι σ’αντικειμενική ανάλυση των γεγονότων. Ειναι εύκολος στην χρήση και την επίκληση του και σημερα έχει ταυτιστεί με μορφές ευρωσκεπτικισμού και κριτικής της παγκοσμιοποίησης. Παρά τις διαφορετικές θέσεις ευρωπαϊκών κομμάτων για το ευρώ(Το Αυστριακό “λαϊκιστικό” δεν θέλει να βγει, ενώ η Γαλλίδα Λεπέν θέλει), το αντί-ελίτ πνεύμα του λαικιςμου παραμένει ισχυρό στην σημερινή μεταλλασσόμενη Ευρώπη. Η θέση για το ευρώ και το Ισλάμ, ειναι το λαϊτ μοτίβο αυτών των κομμάτων. Η κυρίαρχη πολιτική σκηνή κάνει ένα λάθος: το αντιμετωπίζει με κατηγορίες κι ενοχές. Τους βάζει την ταμπελα “ακροδεξιοί λαϊκιστές” και νομίζει οτι εκανε το χρέος της και διασφαλίστηκε. Λάθος. Γιατι ο “λαϊκισμός” στηρίζεται στο δέσιμο των λαών με τις εθνικές αξίες, με τα ήθη και τις παραδόσεις τους, με την αίσθηση αυτοκυβερνούμενης κυριαρχίας. Η παγκοσμιοποίηση τ’αποσυνθέτει ολ’αυτα, τα διαλύει. Κι ακόμη: ο κόσμος θέλει επιστροφή στην πολιτική κι οχι παράδοση στις τράπεζες. Ας τα καταλάβει η ελίτ του συστήματος. Σημερα περισσότερο απο ποτε έχουμε ανάγκη απο Πολιτική, απο Πολιτικούς άντρες κι οχι απο τραπεζίτες. Δεν ειναι νοσταλγία αλλ’ αναγκη. Ας το καταλάβουν οι σημερινοί ιθύνοντες κι ας δουλεύουν σ’αυτη την κατεύθυνση πριν ειναι αργά.

-Δημοσθένης Δαββέτας-

Πίνδαρος και Νιτσε

Πίνδαρος και Νιτςε. Πρόσφατοι πίνακες μου . Pindare et Nitzche . Deux des mes peintures les plus recentes.

Η Ρίτσα Μασούρα συνομιλεί με τον Δημοσθένη Δαββέτα (04.06.2016)

 

·

Η Ρίτσα Μασούρα συνομιλεί με

…τον ποιητή και συγγραφέα Δημοσθένη Δαββέτα

GLOBALVIEW.GR|BY BOT

http://www.globalview.gr/2016/06/04/60953/

 Ο Πάπας και ο Χριστιανισμός (Ελεύθερος Τύπος 02.06.2016)

 

Ο Πάπας και ο Χριστιανισμός  

Παίρνοντας το ευρωπαϊκό βραβείο καρολομάγνου στης 6 Μαϊου, ο Πάπας Φραγκίσος,

ανέφερε στην ομιλία του ένα σημείο που χρήζει ιδιαίτερη μνείας σε σχέση με την σημερινή

παγκόσμια πολιτική κατάσταση και ταυτόχρονα τον διαφοροποιεί σημαντικά από τους

δύο προηγούμενους Πάπες, τον Παύλο Ιωάννη τον δεύτερο και τον Πάπα Βενέδικτο τον

έκτο.

Τι είπε ακριβώς; Ότι δεν θα έπρεπε να δοθεί ιδιαίτερα υψηλός τόνος στις Χριστιανικές

ρίζες της Ευρώπης, τονίζονται μάλιστα ότι οι Ευρωπαικές ρίζες πρέπει ν’αναφέρονται

στον πληθυντικό, ως πολλές. Μία τέτοια θέση δεν θυμιζεί καθόλου αυτή του Πάπα Παύλου

Ιωάννη του δεύτερου, ο οποίος έδωσε μάχες εναντίον του παγώματος της ατομικότητας

στα κομμουνιστικά καθεστώτα. Στ’ όνομα της ατομικής ελευθερίας κατέγγειλε το

νέκρωμα των συνειδήσεων και των πολιτιστικών ιδιαιτεροτήτων στις χώρες του

πρώην ανατολικού μπλοκ και όσες βασίζονται στις κουμμουνιστικές αντιλήψεις.

Ο Πάπας αυτός είχε καταλάβει την μεγάλη αξία του πολιτισμού, που όπως έλεγε και ο

φιλόσοφος Αντόνιο Γκράμσι καθορίζει την εξέλιξη των κοινωνιών. Και στόχευε να

ξυπνήσει την χριαστιανική ψυχή για να βρεί την σωτηρία της μέσω του πολιτισμού.

Επίσης τα λόγια του Πάπα Φραγκίσκου διαφέρουν και απο την φιλοσοφία του Πάπα

Βενέδικτου, του οποίου το σχέδιο ήταν να συμφιλιώσει την Ευρώπη του Διαφωτισμού

με την Χριστιανική Ευρώπη. Υποστήριζε ότι οι μεγάλες αρχές του Διαφωτισμού όπως

προσωπική συνείδηση, ελευθερία, Δημοκρατία, είχαν την καταγωγή τους από την

Χριστιανική Ευρώπη. Και επειδή απειλούνταν από την θεωρία του αριστερού

ρελατιβισμού (δηλαδή οι πολιτισμικές αξίες είναι σχετικές) και του ισλαμισμού

(με τη μορφή του τζιχαντισμού), δεν είχαν άλλη επιλογή από το να επιστρέψουν και

να ξανά βρούν τις δύναμεις τους στην σκέψη και την φιλοσοφία που τα γέννησε.

Σε αντίθεση με αυτούς τους δύο Πάπες ο Πάπας Φραγκίσκος ο σημερινός ελαχιστοποιεί

το ιστορικό βάρος του χριστιανισμού στην Ευρώπη και του δίνει θέση “υπηρέτη”, όπως ο

Χριστός υπήρξε “υπηρέτης” πλένοντας τα πόδια των πιστών. Μια τέτοια θέση φιλοσοφικά

στηρίζεται στην αρχή του “μη-αποκλεισμού” ή αλλιώς της “διεύρυνσης”. Η άποψη του Πάπα

Φραγκίκου γεννά μία πολεμική ανάμεσα σε δύο οράματα της Ευρώπης: αυτό της ανοιχτής

και της πολλαπλής Ευρώπης και αυτό της ιστορικής και πολιτισμικής Ευρώπης. Η πρώτη

Ευρώπη αυτή που στηρίζει ο Πάπας Φραγκίσκος γεννιέται όχι ως αντίθεση με άλλους αλλά

ως θέση να νικήσει το αίσθημα της κλειστότητας. Επιδιώκει την ενσωμάτωση του

διαφορετικού. Γι’ αυτό και λέει ότι πρέπει ο καθένας να φέρει ελέυθερα τα σύμβολα του,

φουλάρι, σταυρό κλπ. Η δεύτερη Ευρώπη θέλει να μείνει πιστή στις αρχές του

Διαφωτισμού και στις Χριστιανικές ρίζες τις οποίες θεωρεί θεμέλιο της ιστορίας της. Στα

πλαίσια της σημερινής παγκοσμοιοποίησης η μάχη των δύο φιλοσοφιών για την Ευρώπη

συνεχίζεται αμείλικτη.

Δημοσθένεις Δαββέτας.