Λαϊκισμός: Ενοχή ή αυτοπαγίδευση
Λαϊκισμός: μια λέξη, ένας όρος, που την ακούμε μόνιμα, ειδικά τον τελευταίο καιρό απο τα δεξιά και τ’ αριστερά. Απο την δική μας εδω κι επτά χρόνια σε κρίση Ελλάδα, ως την Μ. Βρετανία με το Μπρεξιτ, τις Η.Π.Α με τον Τραμπ, την Γαλλία με την Λεπέν ή την Αυστρία με το πανίσχυρο κόμμα, ο λαϊκισμός ως κατηγορία και ενοχή χρησιμοποιείται απο τις ως τωρα κυρίαρχες πολιτικές δυνάμεις για να επιτεθούν σ’ αυτο το φαινόμενο. Τι σημαίνει ομως αυτός ο όρος; Πρωτοπαρουσιάστηκε στο τελος του 19ου αιώνα σε Ρωσία και Αμερική. Στην πρώτη απο τους “Marodniki” διανοούμενους που ήταν αντίθετοι των Μαρξιστών και ήθελαν μια κοινωνική αγροτική οργάνωση , πέρα απο καπιταλισμό και δικτατορία του Προλεταριάτου. Στην δεύτερη, απο τους “Grangers” ένα κίνημα μικροϊδιοκτητών αγροτών που έγινε αργότερα πολιτικό κόμμα, και το οποίο επίσης έψαχνε την τριτη οδό μεταξύ δημοκρατών και Ρεπουμπλικάνων δίνοντας μάχη εναντίον των τραπεζών και των εταιριών του σιδηροδρόμου, προτείνοντας μια οργάνωση συνεταιριστική.
Στην πολιτική “ο λαϊκισμός” μπήκε σαν όρος το 1969 με το έργο των Ιονέσκου-Γκελνερ: “Λαϊκισμός :το νόημα του και τα εθνικά του χαρακτηριστικά”. Τα 1981 ο Ταγκιεφ κάνει διάκριση “λαϊκισμού” με Φασισμό.(Τον όποιον θεωρεί δομημένη ιδεολογία επαναστατικής βίας). Απο τοτε ως σημερα η λέξη αυτη παραμένει ιδιαίτερα ενεργή στο πολιτικό μας λεξιλόγιο. Τι ειναι λοιπόν ο “λαϊκισμός”; Ειναι μια μορφή δημαγωγίας στη Δημοκρατία. Τα χαρακτηριστικά του: ένας χαρισματικός ηγέτης μια μόνιμη εξέγερση εναντίον των ελίτ, μια αμεσότητα, ένα είδος ιδεολογικού ανακατώματος θεωριών που οδηγούν σε φόβο του διαφορετικού, μια υπεραπλούστευση των αναλύσεων που βασίζεται σε συγκινησιακά στοιχεία και οχι σ’αντικειμενική ανάλυση των γεγονότων. Ειναι εύκολος στην χρήση και την επίκληση του και σημερα έχει ταυτιστεί με μορφές ευρωσκεπτικισμού και κριτικής της παγκοσμιοποίησης. Παρά τις διαφορετικές θέσεις ευρωπαϊκών κομμάτων για το ευρώ(Το Αυστριακό “λαϊκιστικό” δεν θέλει να βγει, ενώ η Γαλλίδα Λεπέν θέλει), το αντί-ελίτ πνεύμα του λαικιςμου παραμένει ισχυρό στην σημερινή μεταλλασσόμενη Ευρώπη. Η θέση για το ευρώ και το Ισλάμ, ειναι το λαϊτ μοτίβο αυτών των κομμάτων. Η κυρίαρχη πολιτική σκηνή κάνει ένα λάθος: το αντιμετωπίζει με κατηγορίες κι ενοχές. Τους βάζει την ταμπελα “ακροδεξιοί λαϊκιστές” και νομίζει οτι εκανε το χρέος της και διασφαλίστηκε. Λάθος. Γιατι ο “λαϊκισμός” στηρίζεται στο δέσιμο των λαών με τις εθνικές αξίες, με τα ήθη και τις παραδόσεις τους, με την αίσθηση αυτοκυβερνούμενης κυριαρχίας. Η παγκοσμιοποίηση τ’αποσυνθέτει ολ’αυτα, τα διαλύει. Κι ακόμη: ο κόσμος θέλει επιστροφή στην πολιτική κι οχι παράδοση στις τράπεζες. Ας τα καταλάβει η ελίτ του συστήματος. Σημερα περισσότερο απο ποτε έχουμε ανάγκη απο Πολιτική, απο Πολιτικούς άντρες κι οχι απο τραπεζίτες. Δεν ειναι νοσταλγία αλλ’ αναγκη. Ας το καταλάβουν οι σημερινοί ιθύνοντες κι ας δουλεύουν σ’αυτη την κατεύθυνση πριν ειναι αργά.
-Δημοσθένης Δαββέτας-