Με τον πρώην υπουργό Κώστα Γκιουλεκα , τον διευθυντή Boris Grebille και τον κινέζο καλλιτέχνη που συνεργάστηκα Liang hi. Χτες στα εγκαίνια της έκθεσης μου στην art fair Θεσσαλονίκης .
Από την ομιλία μου στην διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης 26/11/17
Στιγμές από την χθεσινή μου ομιλία 26/11/17 στην διεθνή έκθεση Θεσσαλονίκης με θέμα ” πως ν’αλλαξουμε ριζικά την τέχνη χωρίς να την καταστρέψουμε “. Moments of my conference of 26/11/17 in art fair Thessaloniki with the title: how to change radically the art without to distroy art .
Απο τα εγκαίνια της έκθεσης μου στην art fair Θεσσαλονίκης .
Με τον Γάλλο διευθυντή του πανεπιστημίου IESA Boris Grebille και την υπουργό κ. Γεροβασίλη στα χτεσινά εγκαίνια της έκθεσης μου στην art fair Θεσσαλονίκης .
Εγκαίνια της έκθεσης μου , του ελληνοκινεζικου διαλόγου , στην art fair στην Θεσσαλονίκη
Από τα χτεσινά, 23.11.2017 ,εγκαίνια της έκθεσης μου , του ελληνοκινεζικου διαλόγου , στην art fair στην Θεσσαλονίκη . Κατά σειρά φωτογραφιών , Με τον άνθρωπο ψυχή της διεθνούς έκθεσης Θεσσαλονίκης , τον πρόεδρο της , τον Τάσο Τζίκα , έπειτα μαζί με τον κινέζο καλλιτέχνη που συνεργαστήκαμε Λιανγκ Χι , τον διευθυντή του ιδρύματος IESA , τον Γάλλο Μπορις Γκρεμπιγ κι άλλους . Λίγο πιο μετά από τον χώρο πέρασαν ο πρώην υπουργός Κώστας Γκιουλεκας και η νυν υπουργός Ολγα Γεροβασίλη . Επρόκειτο για μια ωραία βραδυα.
Ο "κινέζος " Εμανουελ Μακρόν (Ελεύθερος τύπος 23.11.2017)
Ο “κινέζος ” Εμανουελ Μακρόν
Από ‘ότι φαίνεται το κινεζικό μοντέλο της κομματικής δημοκρατίας , της κάθετης διακυβέρνησης κατι σαν προεδρικός κομμουνιστικος καπιταλισμος , όχι μόνο λειτουργεί αποτελεσματικά στην Κίνα αλλά τείνει να επηρεάσει και την Δυτική Δημοκρατια . Πως ; Μ’εμμεσο τρόπο . Ας το δούμε λοιπόν συγκεκριμένα .
Ως τώρα είχαμε δείγματα ηγεμονικής Δημοκρατίας στην Ρωσια με τον Πούτιν να εκλέγεται αιωνίως δημοκρατικά η αντιστοιχα τον Ερντογκαν στην Τουρκια κλπ. Πρόκειται για ένα μοντέλο διακυβέρνησης όπου ο ηγέτης εκλέγεται μεν με την δημοκρατική διαδικασία των εκλογών , όμως το αποτελεσμα μοιάζει ναναι μέσα από ένα είδος ηγεμονικού ελέγχου του μηχανισμού εκλογών προκαθορισμένο . Φαινομενικά αυτό το είδος διακυβέρνησης στηρίζει και στηρίζεται στην ελεύθερη αγορά . Όμως σε αλλά πολιτικά ζητήματα είναι γόνος ενός μόνο ισχυρού ανδρός , ο οποίος καταφέρνει με τον αηβ τρόπο ναναι αιώνιος ηγέτης -πρόεδρος . Αυτό είναι ένα σύστημα πολιτικής λειτουργίας που στηρίζεται στο δόγμα της σταθεροτητας : εφόσον η χώρα έχει ησυχία ( δεν έχει σημασία αν χρησιμοποιούνται φανερά η κρυφά αντιδημοκρατικά μέτρα εξουσίας) αυτό φτάνει για να διαιωνίζεται . Είναι η σίγουρη δοκιμασμένη συνταγή . Κι έτσι γεννιέται ένα τερατούργημα πολιτικής διακυβέρνησης όπου το κράτος – πρόεδρος υποκαθιστά την γόνιμη φαντασία κι ελευθερία των πολιτών . Κάτι τέτοιο παει να γίνει και στην Γαλλία . Ο Μακρον μοιάζει ναχει γοητευτεί από το κινεζικό μοντέλο . Δηλώνοντας πάντα ” ούτε δεξιά ούτε αριστερά ” προεκλογικά έδωσε την αίσθηση ότι θα δημιουργούσε κάτι νέο . Να όμως που αμέσως μετά την εκλογή του έδειξε το άλλο του πρόσωπο . Και δεν μιλώ εδώ για τα τόσα σκληρά αντικοινωνικά μέτρα που παίρνει η την “γερμανική” γραμμή που ακολουθεί στην Ευρώπη . Μιλώ για τον τρόπο χειραγώγησης που εφαρμόζει στο υποτιθέμενα νέο κόμμα του . Η εκλογή των εκπροσώπων του κόμματος είναι σκανδαλώδης καθότι σ’ολα παρεμβαίνει , αποφασίζει κι επιλέγει ο πρόεδρος . Η εξουσία του προέδρου , μοιάζει ν’ακολουθει τα ίχνη αυτής των Πούτιν η του Κινέζου προέδρου . Αυτή η διαπίστωση δείχνει το ποσο τα κόμματα σήμερα έχουν χάσει την παληα δημοκρατική τους αίγλη . Ο κόσμος δεν τα εμπιστεύεται στην Γαλλία ( αλλά κι άλλου) και τα θεωρεί επικερδής μηχανισμούς μόνο . Πάνω σ’αυτη την αδιαφορία των πολιτών για τα πολιτικά κόμματα ο Μακρον επιβάλλει το δίπολο της διακυβέρνησης του : κάθετη διακυβέρνηση – άκρως φιλελεύθερη οικονομική πολιτική . Μιμείται με γαλλικό τρόπο το πνεύμα της εποχής μας που τείνει να γίνει μόδα : εξουσία ενός ανδρός που ταυτίζεται με τις ,κατ απόλυτη βούληση του ,κρατικές αποφάσεις σε συνδυασμό με μια φιλελεύθερη αγορά . Αυτός ο ηγεμονικός καπιταλισμός μοιάζει να τον γοητεύει . Ο “μοναρχικός “δημοκρατης Μακρον μοιάζει να βαδίζει σε μια πορεία που ,ενώ δεν αρέσει στους Γάλλους εντούτοις , δεν φαίνεται να μπορούν πρός το παρόν να τον ανατρέψουν . Κι αυτό γιατί τα παραδοσιακά πολιτικά κόμματα έχασαν την επαφή κι εμπιστοσύνη τους με τον λαό . Έχασαν την επαφή τους με την κοινωνία . Δεν είναι πια χώροι μιας ” affecto societatis “.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , Ποιητης, εικαστικός.
Κίνα: θέληση για δύναμη (Ελεύθερος τύπος 16.11.2017)
Κίνα: θέληση για δύναμη
Την προηγούμενη εβδομάδα βρέθηκα για Τρίτη φορά μέσα σε λίγους μήνες στην Κίνα. Μ’αυτο το ταξίδι μου άρχισε να ξεκαθαρίζει στο μυαλό μου το βασικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης Κίνας κατά την γνώμη μου : η θέληση για δύναμη .
Οι σύγχρονη Κινέζοι ( από την ηγεσία ως τον βασικό καθημερινό πολίτη) κατάλαβαν ότι η ανταγωνιστικότητα ( πουναι και στοιχείο της κουλτούρας τους) μπορεί να τους ωθήσει στο να γίνουν πρωταγωνιστες της παγκόσμιας σκηνής . Πειθαρχημένοι , συγκεντρωμένοι , εφαρμόζοντας τους γενικούς κανόνες σχεδίων που εκπορεύονται από την κρατική κομματική πολιτική , έδωσαν μεγάλη ώθηση στην παραγωγικότητα . Θέληση για δύναμη και παραγωγικότητα συνεργάζονται άριστα και συνθέτουν το οικονομικό πρόσωπο της εθνικής τους ταυτότητας . Και τ’αποτελεσματα δείχνουν ότι κατάφεραν να γίνουν οι βασικοί παγκόσμιοι παίχτες στεκόμενοι επάξια κι απειλητικά δίπλα σ’Αμερικη , Ρωσία , Ευρώπη κλπ. Αντιγράφοντας έξυπνα την δυτική τεχνολογια και λειτουργία της αγοράς , αρνουμενοι τους κανόνες της εμμεσης κοινοβουλευτικής δημοκρατίας , έφτιαξαν ένα δικό τους μοντέλο , τον κρατικό , κομμουνιστικό καπιταλισμό , που ενώ στην Σοβιετική περίπτωση ( αν κι οι ιστορικες , πολιτικες διάφορες είναι τεράστιες) δεν λειτούργησε στην περίπτωση της Κίνας λειτουργεί . Οι πρόσφατες στατιστικές δείχνουν άνοδο του βιοτικού επιπέδου της μεσαίας τάξης , ενώ η Πλουτοκρατία καλά κρατεί σ’επιπεδο κρατικών ολιγαρχών . Θαλεγε κανεις ότι θάναι γι αυτους αρκετή μια τέτοια οικονομική επιτυχία . Απ’οτι φαίνεται όχι . Η θέληση για δύναμη τους στρέφει στο πεδίο πολιτισμού με το ίδιο ανταγωνιστικό παθος . Μουσεία , εκθέσεις ( μ’ιστορικο και σύγχρονο περιεχόμενο), συλλογές έργων τέχνης, συνέδρια , αγορές έργων τέχνης , εκδόσεις , θέατρα , κινηματογράφος κλπ , ολα κινούνται σε ξέφρενο ρυθμό μ’αστρονομικα μπατζετ . Ο, τι πιο εκλεκτό υπάρχει παγκοσμίως κι ειδικά στον Δυτικό πολιτισμο γίνεται αντικείμενο της πολιτισμικής τους Βουλημιας. Τώρα τελευταία έχουν επίσης επικεντρωθεί στην κλασσικη παιδεία . Οι παραγγελίες και τα πλάνα για εκπαιδευτική υιοθέτηση των Ελλήνων κλασικών φιλοσοφων βρίσκεται στην πρώτη γραμμή . Για να μην μιλήσω και για την επιθυμία τους ν’αγορασουν ελληνική γη .
Θα μπορούσα ν’αναφερθω και σε πολλά αλλά στοιχεία όπως αυτό του τουριστικού ,διαστημικού, στρατιωτικού η καταναλωτικού ανταγωνισμού η ακόμη καινοτομικου ανταγωνισμού . Όμως όλα καταλήγουν στην ουσία αυτής της λογικής που επικεντρώνεται στην αρχική μου διαπίστωση ως καθοριστικό συστατικό της σημερινής κινεζικής συλλογικής προσωπικότητας : στην θέληση για δύναμη . Θα τολμούσα να πω ότι είναι μια μορφή σύγχρονης υπαρξιακής τους πραγματικότητας .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φολοσοφιας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.
Στα εγκαίνια της έκθεσης του Γερμανού καλλιτεxνη Bernd Koberling στο μουσείο στο Ντύσσελντορφ
Σήμερα 16/11/17 είναι τα εγκαίνια της έκθεσης του μεγάλου Γερμανού καλλιτεxνη bernd Koberling στο μουσείο στο Ντύσσελντορφ . Ιδιαίτερη τιμή μου που μου ζήτησε την ανάλυση του ιστορικού του έργου . Αν κι επιστημονικο το κείμενο σας την παραθέτω για όσους ενδιαφέρονται για την σύγχρονη ιστορία της τέχνης . Here is my texte I wrote for the work of the great German artiste Berndt Koberling . Today is the opening . The next days I ll publish also this texte in English language which is in the catalogue of the exhibition .
Berndt Koberling : Στα βάθη του ζωγραφικού εαυτού
Ο 20ος αι., στο πλαίσιο μιας ριζοσπαστικής δυναμικής που στηρίχτηκε στη βιομηχανική επανάσταση, χρησιμοποίησε την avant-garde για να’ ρθει σε ρήξη με παραδοσιακές μορφές καλλιτεχνικής έκφρασης. Ειδικά στον εικαστικό χώρο, η προαναφερθείσα αντίληψη έπεσε σαν ένα είδος πολιτιστικής μπουλντόζας στις «καλές τέχνες» και θέλησε να ισοπεδώσει κάθε είδους εικαστική κληρονομιά, προτείνοντας στη θέση τους τους νεωτερικούς (modernes) πειραματισμούς. Επιτέθηκαν στο καλόν («ωραίον») των καλών τεχνών, σ’ αυτό που στηρίχτηκαν ο Πλάτωνας κι ο Αριστοτέλης για να βάλουν τις βάσεις της ποιητικής αισθητικής τους. Οι νεωτερικοί, στο πλαίσιο της «προόδου», πρότειναν μια μετα-αισθητική πορεία, μια μετα-αισθητική αρμονία του οξύμωρου, όπου το έργο τέχνης δεν υπάρχει ως τελικό προϊόν, αλλά ως πορεία και στρατηγική. Οι παραδοσιακές εικαστικές εκφράσεις της ζωγραφικής ή της γλυπτικής έδωσαν τη θέση τους σε δράσεις στον χώρο.
Πέρα από την σύγχυση των ορίων, αυτή η αντίληψη, που κορυφώθηκε στα χρόνια ’60-’70, έδωσε την αίσθηση ότι το έργο τέχνης μπορεί να γίνει απλά ένα λειτουργικό προϊόν μιας ευρύτερης εικαστικής παραγωγής που στόχο είχε μόνο τη διαρκή φορμαλιστική η εκφραστική μόνο ανανέωση, μη δίνοντας σημασία στο «νόημα» του έργου και στην αυτοαναζήτησή του ως γλώσσα, ως μικρό-κοσμο πάνω και μέσα στον οποίον ενσαρκωνόταν το φως και η ενέργεια του μεγά-κοσμου της ίδιας της ζωής. Αν και δίπλα σ’ αυτές τις “προοδευτικες “εκκεντρικότητες υπήρχαν φωτεινές τότε παράλληλα εξαιρέσεις, όπως αυτές των Bacon ή Twombly, εντούτοις, αυτή η νεωτερική (και στη συνέχεια, μετα-νεωτερική) πραγματικότητα υπήρξε δυσάρεστη για όσους πίστευαν ακόμη στην ζωγραφική ως ουσιαστική έκφραση κι ως δημιουργική γλώσσα. Αυτοί αντέδρασαν απέναντι στο κλειστό σύστημα των νεωτερικών και πεισματικά δεν εγκατέλειψαν ποτέ την ζωγραφική.
Ήδη από τα χρόνια ’60-’70, παράλληλα με τον ακραίο πειραματισμό της avant-gard, μια γενιά νέων ζωγράφων αρνήθηκε να μπει στη νεωτερική λογική και συνέχισε να ζωγραφίζει τολμώντας τις δικές της ευρηματικές περιπέτειες μέσα σε ζωγραφικά πλαίσια. Αρνούμενη να πιστέψει αυτή η γενιά ότι «η τέχνη είναι νεκρή», σύνθημα κυρίαρχο στις δεκαετίες ’60 κι ’70, ότι η τέχνη είναι κυρίως μια βουλιμική έρευνα του νέου μόνο μέσα από την “πρωτοποριακή “περιπέτεια των υλικών (και τον γλωσσικό φορμαλισμό), επέμενε να μην διαχωρίζει φόρμα και ζωγραφικό περιεχόμενο, επέμενε να πιστέψει στο έργο τέχνης ως παρουσία κι όχι ως απουσία, επέμενε να ψάχνει την αλήθεια και το φως της εικαστικής έκφρασης μέσα στο σώμα της ζωγραφικής ή της γλυπτικής, επέμενε να αναζητά το παραδοσιακό μεν, αλλά ταυτόχρονα έτοιμο κι ανοιχτό στο διάλογο με το διαφορετικό και το καινούργιο, εικαστικό λόγο και γλώσσα. Στο πλαίσο αυτής της σθεναρής και ταυτόχρονα ουσιαστικής και ταυτοτικής καλλιτεχνικής σχέσης και πορείας, η οποία είχε «πιστούς» διεθνώς, κινήθηκε κι ο Γερμανός, Βερολινέζος συγκεκριμένα, καλλιτέχνης, Bernd Koberling.
Ζωγραφική: μια ανοιχτή ταυτότητα
Συντροφιά με άλλους τότε συνοδοιπόρους δημιουργικά ζωγράφους, όπως είναι οι Georg Baselitz, Markus Lüpertz και Jörg Immendorff,o Bernd Koberling εξαρχής θέλησε ταυτόχρονα και ν’ αντισταθεί, αλλά και να συνομιλήσει ειλικρινά με το πνεύμα της εποχής του.
Από τη μια δηλαδή δεν θέλησε ν’ αλλάξει την γλωσσική του ταυτότητα έκφρασης (παρέμεινε στην ζωγραφική γλώσσα), από την άλλη θέλησε ταυτόχρονα να συνομιλήσει με το κλίμα γύρω του που αναζητούσε έναν καινούργιο εικαστικό λόγο. Και τί έκανε; αντί να μπει στη μοδάτη τότε λογική των performances και installations, αναζήτησε το νέο επιστρέφοντας στις ίδιες τις ρίζες της ζωγραφικής ύπαρξης: στην ζωγραφική, όπως την αναφέρει ο Αριστοτέλης. Δηλαδή σαν γραφή, σαν εμπειρία, ίχνος, δράση του ζώντος υποκειμένου. Ακολούθησε με άλλα λόγια την εξής θέση: για να πας σίγουρα μπροστά και ν’ ανακαλύψεις καινούργια πράγματα, καλύτερα να επιστρέψεις στις ταυτοτικές σου ρίζες, να τις ξαναδιαβάσεις μέσα από το βλέμμα του νέου σου “τώρα”, όπως έλεγε κι ο Μπόρχες, και να ανακαλύψεις μέσα από αυτές μια νέα δυναμική στην έκφρασή σου. Γιατί η επιστροφή του Bernd Koberling δεν είχε ούτε έχει στοιχεία νοσταλγικής προσήλωσης στο παρελθόν. Το αντίθετο: είναι ένα παιχνίδι, μια νέα περιπέτεια, μέσα από το ξαναδιάβασμα, την επανα-ανακάλυψη της ζωγραφικής ταυτότητας, η οποία έτσι, μέσω αυτής της γόνιμης επιστροφής, διευρύνεται, ανανεώνεται, εμπλουτίζεται και διατηρεί ζωντανά και ποιοτικά τα σημεία σύνδεσης παρελθόντος και παρόντος. Πρόκειται για επανεκκίνηση της ζωγραφικής ζωής με διαφορετικά δεδομένα που όμως υπάρχουν μέσα στην ζωγραφική ύπαρξη, μέσα στην ιστορία και το παρόν της ζωγραφικής γλώσσας. Πρόκειται για μια αισθητική του «Ωραίου», όπως αυτό μπορεί να αναδυθεί από την επιστροφή του Οδυσσέα-καλλιτέχνη στην Ιθάκη της ζωγραφικής του ταυτότητας.
Συνεχίζεται η άρνηση της Μίμησης
Ο Bernd Koberling αρνήθηκε τον αντι-αισθητισμό της avant-garde, απελευθερώθηκε από την ενοχική κατηγορία του «ζωγραφίζειν», επανέφερε την ζωγραφική γλώσσα ως μέσον έκφρασης, αλλά δεν έπεσε στην παγίδα της Μίμησης. Είδε την ζωγραφική ως νέα ενέργεια, ως κατάβαση στα βάθη της ιστορικής κι υπαρξιακής ζωγραφικής συνείδησης και ταυτόχρονα ως ανάδυση απ’ αυτήν με νέα ενεργειακή δυναμική και ζωγραφικό ενθουσιασμό. Θυμίζει λίγο τον αλυσοδεμένο άνθρωπο στην σπηλιά του Πλάτωνα, που μόλις έφυγε από τις ψευδαισθήσεις των σκιών (εδώ οι αντι-ζωγραφικές ψευδαισθήσεις) κι ανακάλυψε το ηλιακό φως (εδώ τα βάθη της ζωγραφικής ζωής) θέλησε να επιστρέψει και στους άλλους αλυσοδεμένους για να τους μιλήσει για την εμπειρία του. Κάπως έτσι, με βάση τον ανωτέρω πλατωνικό μύθο, ο Bernd Koberling βυθίστηκε στα πιο κρυφά δωμάτια της ζωγραφικής του ταυτότητας κι αναδύθηκε απ’ αυτά προτείνοντας ένα ξαναδιάβασμα της ζωγραφικής ιστορίας μέσα από το βλέμμα και το βίωμα του παρόντος που ο ίδιος βρισκόταν.
Αναμειγνύοντας γόνιμα παρελθόν και παρόν, χτίζοντας γέφυρες ανάμεσα στην Ιστορία και το τεχνικό τώρα, δημιουργεί μια τέχνη ως έκφραση καθ’ εαυτή, ως ζωγραφική μοναδικότητα, επιβεβαιώνοντας έτσι τα λόγια του διακεκριμένου ιστορικού τέχνης, πρωταγωνιστή στην τέχνη της δεκαετίας του ’80, Χρήστου Ιωακειμίδη, ο οποίος είχε γράψει και τονίσει ήδη από το 1967: «Για να αιχμαλωτιστεί και να απεικονιστεί αυτή η βιομηχανικά προκατασκευασμένη πραγματικότητα, δεν αρκεί πια ο μορφολογικός εξοπλισμός του καλλιτέχνη. Μια κριτική νοημοσύνη, ένα κοινωνιολογικό αισθητήριο είναι τώρα απαραίτητα. […] Η πραγματικότητα αυτή γίνεται ορατή χρησιμοποιώντας ποιητικά στοιχεία δομής. […] Έτσι δημιουργήθηκε μια λαμπρή φαντασμαγορία, μια διαφορετική εικαστική γλώσσα που δεν έχει στοιχεία νέας τάσης, αλλά στοιχεία μαρτυρίας, μιας βιωματικώς ξανακερδισμένης ελευθερίας». Που απλά σημαίνει: ένας νεοπαραστατικός, μη μιμητικός λόγος, μια κινούμενη ποιητική γεωμετρία πολυεκφραστικότητας της εικαστικής ζωής.
Ο πίνακας ως ενσαρκωμένος εαυτός;
Ο Πίνακας, ως υλικό έκφρασης, αλλά κι ως χώρος δράσης, δεν είναι μόνο μια επιφάνεια στην οποία ο Koberling απλά εναποθέτει, δηλαδή δρα εκ των έξω, αφήνοντας ίχνη της ζωγραφικής του δράσης. Είναι ταυτόχρονα και χώρος, μ’ εσωτερική διάσταση κι εσωτερικό σώμα. Ο καλλιτέχνης εισέρχεται στον πίνακα, πηγαίνει ως το απύθμενο βάθος του, ταξιδεύει σε αυτό, ανακαλύπτει και ανακαλύπτεται, εξερευνά και αυτοεξερευνάται. Παλεύοντας και κινούμενος με την εσωτερικότητα του πίνακα, μπορεί να ανακαλύπτει τις μορφές, τα χρώματα, τις συνθέσεις, τα οποία και στην συνέχεια αφήνει να αναδυθούν στην οπτικότητα της επιφάνειας.
Γι αυτό και ο πίνακας δεν είναι μόνο ένας υλικός χώρος, είναι ένας μικρο-συμπαντικός χώρος που ενσαρκώνει τη μεγα-συμπαντική εμπειρία του ίδιου του καλλιτέχνη. Είναι ένας νοητικός και γήινος κόσμος ταυτόχρονα, μέσα και πάνω στον οποίο πλανώνται μ’ ασυνήθιστη ισορροπία οι μορφές, οι χειρονομίες, οι οπτασίες, η χρωματική εμπειρία και οτιδήποτε άλλο συνθέτει τον ζωγραφικό λόγο του Bernd Koberling. Τα χρωματικά παράδοξα, οι χρωματικές αντιθέσεις κι αρμονίες, οι χρωματικές σιωπές του άμεσου και υπαινισσόμενου ζωγραφικού του λόγου, μια συνύπαρξη ρεαλισμού, ονείρου, τρυφερότητας, εφιαλτικού φωτός, χρωματικής μονολεξίας και χορευτικών σιλουετών, δημιουργούν μια αίσθηση του όλου και του μέρους που συνυπάρχουν την ίδια στιγμή, ως μια αδιαίρετη ενότητα έκφρασης. Ανάλογο πνεύμα συμπαντικής εμπειρίας βρίσκουμε και στις μορφές των έργων του καλλιτέχνη. Δεν έχει κάποιος παρά να κοιτάξει τα έργα του για να το διαπιστώσει.
Μορφές ως εσωτερική κι εξωτερική εμπειρία
Ο μορφές στα έργα του Bernd Koberling κάποιες φορές εμφανίζονται σχεδόν αυτούσιες με το γραμμικό τους σχήμα θυμίζοντας κάποιο τοπία α ή β ή σκηνές από την ανθρώπινη πραγματικότητα και κάποιες άλλες φορές εμφανίζονται ως φευγαλέες σκιές που δίνουν την αίσθηση υποθαλάσσιων η υπέρ γήινων οντοτήτων, οργανικών σωμάτων. Αυτές οι μορφές θα μπορούσαν να θυμίσουν μικροοργανισμούς ζωής· είναι η ουσία, το απαύγασμα της μέσω του χρώματος και της ύλης εμπειρίας του καλλιτέχνη. Είναι ίχνη της χειρονομίας της περιπέτειας στο ζωγραφικό σύμπαν. Χρώμα και υλικό συνεργούν διανοίγοντας εσωτερικούς διαδρόμους στα έργα, οδηγώντας το βλέμμα του θεατή, αλλά και το νοητικό του μάτι, σε απόκρυφα μονοπάτια του ζωγραφικού θαύματος. Δεν μιλώ ούτε γι αποκρυφισμό ούτε για συμβολισμό. Μιλώ για τον ρεαλισμό της εσωτερικής ζωής του έργου που χάρις στην καλλιτεχνική χειρονομία μπορεί να ενώνεται με την εξωτερική του ζωή και συνυπάρχουν ως εικαστική πραγματικότητα.
Γιατί το έργο του Bernd Koberling δεν είναι απόμακρο απ’ τον θεατή. Θα μπορούσε να λειτουργήσει και σαν τον καθρέφτη μέσα από τον οποίο ο θεατής ανακαλύπτει τον εαυτό του. Η χρήση του μαύρου, του κόκκινου ή άλλων χρωμάτων δεν εξαντλούνται στα όρια της χρωματικής αισθητικής τους, δεν μένουν εγκλωβισμένα στην οποιαδήποτε οπτική ωραιότητα. Αντιθέτως, θέλουν να κεντρίσουν την ενέργεια, σωματική και νοητική, του θεατή, να του προκαλέσουν από ευχαρίστηση ως ανησυχία, απορία ή έκπληξη, κοντολογίς να του θέσουν ερωτήματα.
Οι μορφές στα έργα του Bernd Koberling είναι ανοιχτές στην πραγματικότητα, είναι ίχνη «μέθ-εξης» (από το ελληνικό «μετέχω»), όπου το δημιουργικό υποκείμενο συν-δημιουργεί μέσω της ενεργούς παρουσίας αυτού που κοιτάζει το έργο. Ο ενθουσιασμός του καλλιτέχνη γίνεται κι ενθουσιασμός του θεατή. Η έκρηξη του χρώματος, η δυναμική του, το άμεσο, αλλά κι υπαινισσόμενο, το φλογερό και σκοτεινό, το φωναχτό, αλλά και σιωπηλό του έργου, όπως εκφράζονται μέσα από την παρουσία των μορφών, ενσαρκώνουν μια πράξη μοιράσματος, γενναιοδωρίας, ριψοκίνδυνης καινοτομικής έρευνας, χρωματικής έκρηξης και εύστοχης φωτεινότητας. Χάρις σ’ αυτά τα χαρακτηριστικά συνυπάρχει το μέσα με το έξω του έργου, η ζωγραφική πράξη γίνεται ενέργεια, περιπέτεια, περιπλάνηση, ανακάλυψη ανείπωτων εμπειριών του ζωγραφικού ασυνείδητου. Τροφή ενός διαρκούς προβληματισμού και διαλόγου μιας ρεαλιστικής (μετα)φυσικής. Είναι το σήμα κατατεθέν της ίδιας της δημιουργικής δράσης εν ρυθμώ και εν κινήσει.
Το εν ρυθμώ και το εν κινήσει
Ρυθμός και κίνηση είναι δυο βασικά εργαλεία που εισέρχονται στο ζωγραφικό βάθος και διευρύνουν τη ζωγραφική ταυτότητα, μετατρέποντάς την σε μια νέα ενεργειακή δημιουργική εστία. Η μνήμη κι η εμπειρία του παρόντος συνεργούν γόνιμα και γεννούν μια ζωγραφική πρόταση όπου χρώματα, υλικά, χειρονομίες, πάθος, νοητική περιπέτεια, εκφραστικότητα (δίχως ποτέ να γίνεται μανιερισμός ή επαναλαμβανόμενο στυλ), εκρηκτικότητα, αμεσότητα, ευθύτητα και ρυθμική κίνηση συνυπάρχουν δημιουργώντας ένα έργο που ξέρει να ισορροπεί ανάμεσα στην εσωτερική κι εξωτερική του πραγματικότητα.
Η ζωγραφική πράξη (action) Bernd Koberling ξέρει να προχωρά, αυτοαναιρούμενη κάποιες φορές συνειδητά, χωρίς ποτέ να γίνεται ναρκισσιστική (γι αυτό και δεν διακατέχεται από το σύνδρομο της έμμονης επαναληπτικότητας και ποικίλλει), παραστατική (αλλά όχι μιμητική), αμφισβητώντας διαρκώς τα δικά της όρια, αυτοερευνούμενη και ερευνώντας, μυστηριώδης, ελκυστική και όχι πάντα εύκολη, διαβάζοντας την πραγματικότητα από μέσα προς τα έξω, ονειρική, συμπαντική, γήινη, ανθρώπινη, προσφέροντας έναν κόσμο όπου το οργανικό και το συμπαντικό, το σκοτεινό και το φωτεινό συνθέτουν μια ζωγραφική γλώσσα πληθωρική και λακωνική ταυτόχρονα, ανήσυχη κι ήρεμη, με φιλική διάθεση απέναντι στο περατό, αλλά και το απέραντο της ζωής. Η ενεργοποίηση όλων των στοιχείων που δομούν μια σύνθεση, άλλοτε ως μια βιωματική ορμή (élan vital), για να χρησιμοποιήσω τον όρο του φιλοσόφου Henri Bergson, άλλοτε ως ενεργειακή δύναμη, άλλοτε ως γνωστή ή άγνωστη μορφοποίηση, άλλοτε ως ταξίδι στον χώρο και τον χρόνο του εκάστοτε πίνακα, γεννούν στον θεατή έναν συνδυασμό αισθαντικής και πνευματικής ευχαρίστησης, μια γλωσσική περιπέτεια γεμάτη εκπλήξεις, γοητεία και ερωτηματικά, όπως ανεξερεύνητο όσο κι ελκυστικό είναι το μυστήριο της ίδιας της πραγματικότητας.
Εκφραστικοί κι «ανέκφραστοι», οι πίνακες του Bernd Koberling είναι βαθιά δεμένοι με το ταξίδι της ζωής και την δημιουργία μιας ουσιαστικής ζωγραφικής γλώσσας . Πρόκειται για έναν ζωντανό λόγο που ξέρει να σκάβει τα πιο μύχια και κρυφά βάθη της ζωγραφικής γης και να κάνει να αναδύονται από τα έγκατά της τα πολύτιμα μεταλλεύματά της ως φωτεινές, εκρηκτικές, γενναιόδωρες λάμψεις.
Βιβλιογραφία:
• Χρήστος Ιωακειμίδης (κείμενο καταλόγου), Νέοι ζωγράφοι και γλύπτες του Βερολίνο, Deutsche Gesellschaft fur Bildende Kunst, Αθήνα 1967
• Henri Bergson, L’evolution creatrice, Quadrige P.U.F. publ, Paris 2007 (και στα ελληνικά: Henri Bergson, Η δημιουργική εξέλιξη, εκδ. Πόλις, Αθήνα 2005 )
Πλατωνος Πολιτεία
Αριστοτελης Ποιητική
Δημοσθένης Δαββέτας,
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Παρίσι (Sorbonne και IESA),
διευθυντής προγράμματος “Europe” στο IESA, ποιητής, εικαστικός
7
Το βίντεο της άφιξης μου στον ναό του Κομφούκιου
Με τον liang hi στο Σπιτι του Κομφούκιου
Κι εδώ είναι η βραδυα του διαλόγου με τον liang hi στο Σπιτι του Κομφούκιου . Μια βραδυα που τελείωσε με performance που έκανα με τους φοιτητές της σχολής καλών τεχνών . Υπάρχουν και μικρά βίντεο που δείχνουν την ατμόσφαιρα παρουσία των δημοτικών αρχών και των πολιτικών εκπροσώπων της πόλης cu fu της πόλης του Κομφούκιου . Moments de mon discours et de la performance avec liang hi dans la maison et la ville de Confucius.
https://photos.google.com/share/AF1QipNBBBoztovM9k_F4SbgRZjPXFVyZA3LTb1xyYcIS52Omxf9osuD8TLNCqwZYAf_3Q/photo/AF1QipPeycsdNpzNj0QrjpK1wgxcYT4tIhXeW3qYdCc?key=VVBDRzVBdFR2NDN5OFJ2N2tTVWJORmp2QnRNV21B«Η αρχαιολατρία πέφτει σαν πέτρα στους ώμους μας» (NEA 04.11.2017)
http://www.tanea.gr/news/lifearts/article/5483497/h-arxaiolatria-peftei-san-petra-stoys-wmoys-mas
Για το Ιράν ( Ελεύθερος Τυπος 09.11.2017)
Για το Ιράν
Πριν ταξιδέψω στην Τεχεράνη, στο μυαλό μου υπήρχαν οι διάφορες πληροφορίες που είναι καταχωρημένες μέσα μας ως στερεότυπα. Ήμουν λοιπόν αρχικά συγκρατημένος όταν ο γλύπτης Tony Cragg και το μουσείο σύγχρονης τέχνης της Τεχεράνης με κάλεσαν για διάλεξη εκεί. Εκ φύσεως κι εκ θέσεως όμως επιρρεπής στο άγνωστο και την περιπέτεια, αφέθηκα, όσο γινόταν, να βιώσω την πενθήμερη παραμονή μου δίχως προκαταλήψεις. Δεν μπορώ να μιλήσω πέρα από το ό, τι εγώ έζησα και πέρα από τον χώρο που κινήθηκα, αυτόν της τέχνης.
Είναι πραγματικότητα το ότι η θρησκεία είναι ο βασικός μοχλός παντού. Υπάρχει όμως κάτι το διαφορετικό σε σχέση με τις αραβικές χώρες, κι ειδικά τις σουνιτικές, που τις χαρακτηρίζει μια δογματική, άκρως συντηρητική θεολογία. Το Ιράν είναι σιιτικό. Δεν μπορώ να βεβαιώσω αν η αναλογικότητα (η μέση οδός κατά την αριστοτελική άποψη) όσον αφορά το μέγεθος της συντηρητικής συμπεριφοράς που διαπίστωσα εκεί, οφείλεται στον Σιιτισμό. Όμως μπορώ να’ μαι σίγουρος ότι οι άνθρωποι που γνώρισα στον χώρο της τέχνης εκεί είναι αξιόλογοι, με πνεύμα προοδευτικό και με γνώσεις της σύγχρονης καλλιτεχνικής πραγματικότητας. Άλλωστε, το γεγονός ότι κάλεσαν να εκθέσει στην Τεχεράνη ο ανατρεπτικός -αν μη τι άλλο ως προς τις μορφές και την φυσική ανατομία- Tony Cragg και μάλιστα έργα του που δεν έκρυβαν σαφείς ερωτικούς υπαινιγμούς, δείχνει κάτι. Στα εγκαίνια οι αρχές ήταν παρούσες και ύμνησαν τον Βρετανό καλλιτέχνη που ζει και εργάζεται στη Γερμανία, χρησιμοποιώντας μάλιστα στίχους του μεγάλου ποιητή Τζελαλεντίν Ρουμί. Έστω κι αν αυτό έγινε με πολιτική σκοπιμότητα, δεν παύει να’ ναι θετικό. Γιατί ο κόσμος που ήρθε στα εγκαίνια και τις επόμενες μέρες ήταν εντυπωσιακός. Υπήρχαν παντού δε μέσα στο μουσείο, όπως και στους γύρω δρόμους, αφίσες που ανακοίνωναν την έκθεση. Όλες οι γενιές ήταν παρούσες. Τα σχόλια κι οι ερωτήσεις -το διαπίστωσα κι από τη συνέντευξη τύπου που συμμετείχα, καθότι έχω γράψει το θεωρητικό κείμενο ανάλυσης του έργου- ήταν έξυπνες, σύγχρονες και απρόσμενα τολμηρές, δίχως ενοχές. Αυτό όμως που μ’ εντυπωσίασε ιδιαίτερα η ήταν η νεολαία κι ειδικά οι νεαρές γυναίκες. Με την μαντήλα στο μισό του κεφαλιού τους οι περισσότερες, έδειχναν να’ ναι πρωτοπόρες σε ζητήματα σύγχρονης δημιουργίας. Μέσα στο δαιδαλώδες μουσείο, που θυμίζει αρχιτεκτονικά το μουσείο Guggenheim της Νέας Υόρκης, η γυναικεία παρουσία ήταν καθοριστική. Χειρίζονταν τα περισσότερα ζητήματα με διάθεση αποτελεσματικότητας.
Ζορισμένο από τον δύσκαμπτο Ουαχαμπιτισμό του Σαουδαραβικού Ισλάμ, αλλά και από την αμερικανική πολιτική εναντίον του, το Ιράν μπορεί να ελπίζει στην πλούσια ιστορία του, αλλά και στη δυναμική γυναικεία νεολαία του. Δίπλα στον συντηρητισμό της θρησκείας, η διάθεση για καινοτομία και σύγχρονο πολιτισμό είναι εμφανής. Όσο πιο γρήγορα βρει το Ιράν την ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτούς τους πόλους που συχνά δημιουργούν ένα παράδοξο, τόσο και θα κάνει βήματα προς ένα δημιουργικό άνοιγμα της χώρας προς τον πολιτισμό. Κι αυτό είναι κάτι που ισχύει παντού όπου παράδοση, συντηρητισμός κι εκσυγχρονισμός δυσλειτουργούν, ενώ θα πρέπει να συλλειτουργούν γόνιμα.
Δημοσθένης Δαββέτας,
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Παρίσι, ποιητής, εικαστικός
Πολιτική ανεξαρτησία κι αυτογνωσία . Η περίπτωση Καταλωνιας. (Ελεύθερος Τυπος 02.11.2017)
Πολιτική ανεξαρτησία κι αυτογνωσία . Η περίπτωση Καταλωνιας.
Ο όρος “αυτονομία” προϋποθέτει ότι αυτός που την έχει, είναι ικανός να κάνει χρήση της έτσι ώστε να οδηγηθεί σ’ανεξαρτησια στις κινήσεις του . Αυτό αφορά την προσωπική μας ζωή ( από την εφηβική ηλικία ως την ωριμότητα) , αλλά και την συμπεριφορά μιας ομάδας η άλλων συλλογικών κοινωνικών μορφών . Μ’αλλα λόγια η αυτονομία πρέπει ναχει σύμμαχο την αυτογνωσία ώστε ναναι θετικός κι όχι αρνητικός παράγοντας εξέλιξης . Διαφορετικά ( δηλαδή χωρίς αυτογνωσία) παύει να οδηγεί σ’ανεξαρτησια και ωθεί σ’αυτο -καταστροφική ανωριμότητα. Ο Αριστοτελης μας έχει μάθει πολλά πάνω σ’αυτο το ζήτημα.
Αν τώρα μεταφέρουμε αυτή την συλλογιστική σε πολιτικό επίπεδο και πιο συγκεκριμένα στην περίπτωση της Καταλωνιας , τότε μπορούμε να βρεθούμε αντιμέτωποι με μια σειρά σκέψεων και προβληματισμών . Και συγκεκριμένα : η Καταλωνια , είχε πολιτιστική , γλωσσική διοικητική και άλλων μορφών αυτονομία . Είχε ανθηρή οικονομία και σε γενικές γραμμές έλεγχε την παιδεία των νέων της . Το ότι λογικά αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια μορφή σταδιακής αλλά ουσιαστικής ανεξαρτησίας είναι και πάλι κατανοητό . Αυτό όμως που δεν είναι κατανοητό είναι η χρονική στιγμή της απόσχισης από την Ισπανία που θα οδηγούσε σ’ανεξαρτησια . Γιατί αν ο Καταλανός ηγέτης Puigdemont είχε την αναγκαία κι απαραίτητη αυτογνωσία δεν θα προχωρούσε σε τέτοιες κινήσεις που θα προκαλούσαν ιςχυρη αποσταθεροποίηση σ’Ισπανια κι Ευρώπη. Σε μια κρίσιμη στιγμή όπου η ισλαμική τρομοκρατία , η άναρχη μετανάστευση , η μαζική ανεργία κι ο ευρωσκεπτικισμός είναι σ’ακραιο επίπεδο , κάθε αποσχιστική προσπάθεια της Καταλωνιας θα δημιουργούσε προβλήματα τεράστια στην Ισπανία σαν ενωμένη χώρα , αλλά και θα μπορούσε να γίνει παράδειγμα αποσταθεροποίησης γι’αλλες χώρες , όπως πχ η Σκωτία , η Κορσικη κλπ. Άλλωστε τα ίδια τα γεγονότα το αποδεικνύουν προβληματίζοντας . Γιατί ,ενώ ο Καταλανός ηγέτης είχε κερδίσει αρχικά τις εντυπώσεις μετά την βία της ισπανικής αστυνομίας κατά την διάλυση της διαδήλωσης της 1ης Οκτωβρίου κι οι εικόνες είχαν λειτουργήσει υπέρ του αγώνα του , λίγες μέρες αργότερα ήρθε μια άλλη διαδήλωση από τους Καταλανούς . Εντυπωσιακά μαζική αυτή ζητούσε την ένωση κι όχι την απόσχιση με την Ισπανία. Γιατί ας μην γελοιομαστε η Καταλωνια δεν είναι κατειλημμένη ούτε αποικιοκρατουμενη χώρα . Έχει όπως ήδη είπαμε αυτονομία . Άρα μάλλον βιάστηκε ο Καταλανός πρόεδρος γιατί οδηγεί τον Rajoy σε τυπικά σκληρή εφαρμογή του συνταγματικού δικαίου που περιλαμβάνει ακόμα σ’ειδικη περίπτωση και την άρση της ήδη υπάρχουσας αυτονομίας. Το πείσμα δε του Puigdemont είναι τέτοιο που παγιδεύεται σ’εγωισμο κι όχι σε πολιτικό ρεαλισμό., Γιατί επιμένοντας μπορεί να οδηγήσει σε βία και τις δυο πλευρές . Εκτός κι αν έχει αποφασίσει να θυματοποιησει τον αγώνα του . Οι Καταλανοί ως “θύματα” βίας ίσως πιστεύει ότι γοητεύουν το διεθνές κοινο. Μεγάλο ρίσκο όμως. Γιατί ήδη και η Ευρωπαϊκή Ένωση κι όλα τ’αλλα κράτη δείχνουν απρόθυμα ν’ακολουθησουν την Καταλωνια στον αποσχιστικό της δρόμο . Η θυματοποίηση άλλωστε δεν αποδίδει πάντα . Κάτι ήξερε ο Δαλαι Λάμα με την Σοφία του που αρνήθηκε τον αυτόπυρπολισμό των βουδιστών μοναχών του . Έστω κι αν χρειαστεί πολυς χρονος η λύση πρέπει ναναι ειρηνική και πολιτική. Τα προβλήματα στον πολιτισμένο κόσμο πρέπει να λύνονται ειρηνικά , με αυτογνωσία ακόμη κι αν η λύση τους είναι κουραστικά μακρόχρονη.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφιας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.
Συνετευξη στην ΕΡΤ Κερκυρας 31.10.2017
Η χθεσινή μου 31/10/17 μιας ώρας συνετευξη στην ΕΡΤ Κερκυρας . Αρκετά αποκαλυπτική σε πολιτικό , πολιτιστικό και γεωπολιτικό επίπεδο . Και βέβαια πάντα μ’αφορμή την πρόσφατη έκδοση του ποιητικού βιβλίου ” Λιτανεια για ένα άστρο “. Εκδόσεις Δρόμων .
97.5 MB of files sent via WeTransfer, the simplest way to send your files around the world
WETRANSFER.COM
Καλεσμενος από Tony Cragg και το μουσείο συγχρονης τέχνης Τεχεράνης
Αρτι αφιχθεις από Τεχερανη . Οι πρώτες φωτογραφίες γιατί εκεί δεν λειτουργούσε το φβ . Με την σειρά : από την τηλεοπτική συζήτηση στο μουσείο σύγχρονης τέχνης , μετά στο δείπνο στο Σπιτι του ζωγράφου Μπομπακ και τέλος στο αρχαιολογικό μουσείο της Τεχερανης μπροστά στο άγαλμα του Δαρείου ! First images from tehran: from the film talk in the museum of contemporary art , then in the dinner in the house of Bobak and finally in front of the sculpture of Darius in the archeological museum.
\
Από Τεχερανη : οι πρώτες φωτογραφίες είναι από το golestan το παλάτι των Κρυστάλλων . Στην φωτό μπροστά στην αίθουσα που υποδεχόταν ο Σαχης της Περσίας . Στις υπόλοιπες στα εστιατόρια με φίλους Πέρσες τον Σαχιν και τον Μπομπακ. In palace of golestan in Tehran and in restaurants with Sahin and Bobak .
\\
Προσοχή !!!έρχονται οι εξωγήινοι (Ελευθερος Τυπος 19.10.2017)
Προσοχή !!!έρχονται οι εξωγήινοι
Ζούμε σε μια εποχή κατά την οποία το αρσενικό γένος αμφισβητείται σε πολλά επίπεδα . Η ακρότητα όμως της αμφισβήτησης φτάνει σήμερα μέχρι και την γλώσσα . Κι εδώ βέβαια αγγίζουμε τα όρια της γελοιότητας . Τα πιο ριζοσπαστικά στοιχεία του φεμινισμού αμφισβητούν την γλώσσα μέσω της γραμματικής . Αμφισβητούν την “αρσενικοκρατούμενη ” γλωσσική πραγματικότητα και βάζουν υποχρεωτικά μια νέα διαφορετική αλλά κυριολεκτικά αδιάβαστη φρασεολογία . Βάζοντας μόνιμα την θηλυκή κατάληξη της λεξης δίπλα στην αρσενική προσθέτοντας και τον πληθυντικο προτείνουν ένα ακατανόητο λεξιλόγιο . Αυτή η κυριαρχία του αρσενικοθηλυκου , αυτή η ουδετερότητα κάποτε θεωρείτο προνόμιο μόνο των φεμινιστικων ανακοινώσεων η της ριζοσπαστικής αριστερής φρασεολογίας. Τώρα αρχίζει να μπαίνει , υπό την πίεση των οπαδών του “πολιτικά ορθον” και σε κάποια επίσημα δημόσια έγγραφα. Ειδικά στην Γαλλία το φαινόμενο προκαλεί πολλές οξύτατες αντιδράσεις . Για να γίνει κατανοητό σας παραθέτω το εξής : αντί να γράφει η λέξη ” αναγνώστης ” τώρα θα γράφεται ” αναγνώστης . τρια.ς “. Αυτό το αντιαισθητικό κι ακαταλαβίστικο συνοθύλευμα είναι προϊόν της ίσο-κρατικής εμμονής που αμφισβητεί την ιστορία και την παράδοση γλώσσας , λέξεων,γραμματικής. Είναι προϊόν μιας αριστεριζουσας εμμονής περι “ισοκρατιας” . Κρύβει όμως παράλληλα κι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών εναντίον μιας αρσενικοκρατουμενης γλώσσας. (Sic).Διαλαλωντας οι οπαδοί αυτής της αντίληψης ότι η γλώσσα κυριαρχείται από την αρσενική παρουσία φτάνουν στην κατασκευή , όχι μόνον γλωσσικών γελοιοτητων , αλλά ταυτόχρονα καταστρέφουν , εκτός της οπτικής ομορφιάς της σύνταξης των λέξεων , τον ρυθμό , την μουσική και την γραμματική ορθότητα . Από-δομωντας την λέξη από το γένος της γίνεται πριμοδότηση του ουδέτερου το οποίο είναι η λύση συμβιβασμού για πολλές περιπτώσεις . Όμως έτσι μιλαμε πια διχως την ιστορική και πολιτισμικη ομορφιά της γλωσσας , διχως την λεκτική κι έννοιακη καθαρότητα. Δεν χρειάζεται ναναι κάποιος λόγιος για να καταλάβει αμέσως ότι αυτός ο ” καινογλωσσισμος” γίνεται αμέσως “κενογλωσσισμος”. Το “καινό ” , δηλαδή το καινούργιο , γίνεται εύκολα ” κενό ” δηλαδή κάτι που δεν λέει τίποτα , που Χάνει την αισθητική και νοητική υγεία της γλωσσας . Η λυσσώδη μάχη των αριστεροφεμινιστικων παρτιζάνων εναντίον των γλωσσικών ” στερεοτύπων ” όπως λένε οδηγεί σε μια ουδέτερη γλώσσα , κάτι σαν ουδέτερο γένος η φύλο , που θυμίζει ιντερνετική κακογλωσσια και οδηγεί στην αγλωσσια. Η γραμματική και η ορθογραφία κινδυνεύουν σοβαρά από αυτές τις επικίνδυνες και ανεύθυνες ακρότητες . Ο έλεγχος της γλωσσας και η ορθή της χρήση πρέπει ναναι το κύριο μέλημα των πολιτικών κι ειδικά των υπουργών παιδείας και πολιτισμού . Δεν μπορεί να φτάσουμε να γράφουμε ( όπως προτάθηκε στην Σουηδία) το άρθρο “αυτος” ως “αυτός η” κι αντιστρόφως “αυτηος”. Πρόκειται για γελοιότητες που χρήζουν μάλλον ψυχιατρικής θεραπείας παρά σοβαρής αντιμετώπισης . Επειδή όμως οι καιροί είναι πονηροί και τα τρελα νομοσχέδια στην Ευρώπη ( και λιγο καιρό πάντα μετά στην χώρα μας) φτάνουν το ένα μετά το άλλο μαζικά και γρήγορα πριν καποιος συνειδητοποιήσει τι διακυβεύεται , οφείλω να ενημερώσω γι ‘αυτήν την νέα τάση που στόχο έχει κατά βάθος να καταστρέψει κάθε ιστορική και συναισθηματική σχέση των πολιτών με την γλώσσα-πατρίδα τους , μετατρέποντας αυτήν σε άψυχο τεχνικό εργαλείο “εξωγήινων” και τους ίδιους τους πολίτες σε ξένους με τον εαυτό τους , τον τόπο και την ιστορία τους . Τους θέλει στο να μετατραπούν σ’εξωγηινους στην ίδια τους την γη .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφιας της τέχνης , ποιητής, εικαστικός.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)