Η αστυνομιλή βία στην Γαλλία (Ελεύθερος Τύπος 17.12.2020)
Το σημερινό μου άρθρο Πέμπτη 17/12/20 Στην Εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος.
Ο Αριστοτέλης, η παγκοσμιοποίηση και η παραφθορά της Δύναμης. (Ελεύθερος Τύπος 12.12.2020)
Ο Αριστοτέλης, η παγκοσμιοποίηση και η παραφθορά της Δύναμης.
Αφορμή γι’αυτό το άρθρο μου δόθηκε από την γύρω μου εδώ και καιρό ατμόσφαιρα. Η λέξη “δυναμη” κυριαρχεί παντου. Από το καθημερινό λεξιλόγιο, μέχρι το πολιτικό, το γεωπολιτικό, το καλλιτεχνικό, τις σχέσεις ( συναισθηματικές, προσωπικές, πολιτικές, επαγγελματικές κλπ) ,ειτε ως επίθετο, είτε ως ουσιαστικό.
” Έχει δύναμη, να’σαι δυνατός, πάμε δυνατά” κι άλλα ανάλογα ηχούν καθημερινά στ’ αυτιά μας και τις συνομιλίες μας .
Ειδικά στην Πολιτική πήρε τις διαστάσεις όρου που χαρακτηρίζει την ισχύ και την άσκηση εξουσίας. ” Ποιος έχει την δύναμη;” αυτό είναι το κύριο ερώτημα στις διακρατικές σχέσεις με αμεσες συνέπειες στην οικονομία, στην γεωστρατηγική, στον Γεωπολιτισμο, στις επιλογές συμμαχιών, στην διπλωματία. Πολλοί μάλιστα φέρνουν ως παράδειγμα τον Θουκυδίδη και τα λογια του Περικλή προς τους Μηλιους για να δικαιολογήσουν την χρήση του όρου “δύναμη”.
Σίγουρα έχει βάση αυτή η προσέγγιση και δεν αμφισβητώ το ρεαλιστικό περιεχόμενο της . Άλλωστε γίνεται πια λόγος για επιστροφή του ρεαλισμού και της ρεαλιστικής πολιτικής.
Αναντίρρητα είναι γεγονός. Αν για παράδειγμα η Κίνα χρησιμοποιεί πιο soft power ,γιατί δίνει περισσότερη βάση σε οικονομία και διπλωματία, χώρες όπως η Αμερική, η Ρωσσια , η Τουρκία, το Ιράν, βασίζουν την γεωπολιτική τους σε hard power ,δηλαδή σε μετωπική, δίχως περιστροφές,εκβιαστικά, κυνικα χρήση της ” δυναμης”. Κι είναι βέβαιο ότι στις σημερινές παγκόσμιες συνθήκες όπου οι γεωπολιτικοι παίκτες είναι πολλοί κι η πολυαρχια αποφάσεων δεσπόζει, μετά την πτώση της Ρωσσοαμερικανικης δημαρχίας και την απόσυρση επί Τραμπ της Αμερικανικής παγκοσμιας κυριαρχίας , ο πολιτικος ρεαλισμός είναι ενδεχόμενη πολιτική επιλογή αυτοπροστασίας μιας χώρας. Θεμιτό και κατανοητό.
Όμως από τον δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως την πτώση της ΕΣΣΔ και την πτώση του τείχους του Βερολίνου, ένα άλλο πολιτικό όνειρο κυριαρχούσε: αυτό της διεθνούς συνύπαρξης μέσα από την από κοινού αποδοχή και σεβασμό αποφάσεων δια-κρατικων δομών όπως ο ΟΗΕ, τα διεθνή δικαστήρια, το Συμβούλιο Ασφαλείας η άλλων κοινώς αποδεκτών διεθνών θεσμών. Ακόμη κι αν και σ’αυτήν την κατάσταση αναντίρρητα τον πρωτο ρόλο είχαν οι μεγάλες δυνάμεις όπως πχ οι ΗΠΑ σαν ένα είδος διεθνούς χωροφύλακα, ακόμη και τότε, οι θεσμοί γινόντουσαν σεβαστοί, είχαν περάσει στην εθνική συνείδηση των κρατών ( έστω και με τον φόβο των κυρωσεων) και στην συλλογική θεσμική συνείδηση.
Η παγκοσμιοποίηση όμως άλλαξε την κατάσταση. Η κυριαρχικη παρουσια Κίνας, Ρωσσιας ,η Ινδίας μεταξύ άλλων άλλαξαν τα δεδομένα. Και σε συνδυασμό με την αποχώρηση της Αμερικής από κρίσιμα μέτωπα όπως αυτό της Μ.Ανατολης, άρχισε να λειτουργεί διεθνώς μια μορφή πολυαρχιας και πολιτικής πολυκεντρικοτητας. Το πιο βασικό όμως είναι ότι χώρες όπως η Τουρκία άρχισαν ν’ αμφισβητούν ετσιθελικά τις διεθνείς συμβάσεις ( Κυπρο,Αιγαιο…)και θεσμούς εφαρμόζοντας μια άλλη wild power λογική της δύναμης,υποχρεώνοντας έτσι τις πιο αδύναμες στρατιωτικά χώρες να ψάχνουν “Δυναμικες” συμμαχίες.
Ο Κόσμος αρχίζει πια να ονειρεύεται πυρετωδως άμεσα ή έμμεσα την δύναμη. Προφανώς κι υπαρχουν λογικοί, ειρηνικοί άνθρωποι που δεν χρησιμοποιουν την δύναμη ως ετσιθελικη κυριαρχία.
Άλλωστε εκτος του Θουκυδίδη, υπάρχει και η στρατηγική του Μ. Αλεξάνδρου ,οπως περιγραφεται απο τον Πλουταρχο. Στον μεγάλο Έλληνα στρατηλάτη η στρατιωτική δύναμη συνυπηρχε με την πολιτιστικη και ο διαλογος πολιτισμων ητσν μια ρεαλιστικη τότε πολιτικη.Υπάρχει και η εννοια του όρου” δύναμη” από τον δάσκαλο του Αλέξανδρου τον Αριστοτέλη.
Λέει λοιπόν ο Σταγειρίτης φιλόσοφος ότι η δύναμη που υπάρχει στην Ύλη, μόλις ενεργοποιηθεί από τον δημιουργό, δίνει την Μορφή. Στην μορφή βρίσκεται η αλήθεια της πράξης και της δημιουργικής πορείας. Τονίζει όμως κάτι πολύ βασικό. Αν η μορφη δεν έχει Σκοπό( Τελος) τότε δεν είναι λειτουργική. Δεν υπηρετεί το αγαθό για το οποίο δημιουργήθηκε. Και ποιο είναι το αγαθο; Να μοιάσει στην αναλογική ισορροπία του σημπαντικού κόσμου που είναι και δείχνει τέλειος στην αυθυπαρξια του ,στην απόλυτη ,αρμονική αυτοσυγκέντρωση του. Η αυτάρκεια κι η αυτολειτουργια του Θεου-συμπαντος ,η ήρεμη αυτοαποσυρση του ,προκαλεί θαυμασμό και περιέργεια, προκαλεί όσους το παρατηρούν να θέλουν να το αγγίξουν, να του μοιάσουν. Αυτή η προσπάθεια ευδαιμονίας δια της ” Μιμησεως” ,αυτή η δημιουργική μετατροπή της Δύναμης σε ευδαιμονικη ζωή, θα λεγα οτι ειναι το ευ ζην που δεν δίστασε να ομολογήσει και να παραδεχτεί ο Αλέξανδρος για τον δάσκαλο του. Κάτι τέτοιο όμως δεν συμβαίνει γύρω μας ,όπου η δυσαρμονία,η βία κι δίψα εξουσιαστικής δύναμης κυριαρχούν.
Η χρήση του όρου Δύναμη από τον Αριστοτέλη θα μπορούσε να εμπνεύσει τους ισχυρούς ηγέτες να’ναι δημιουργικοί χρήστες της εξουσίας τους στηρίζοντας κι εκπαίδευση και πολιτισμό κι όχι να την χρησιμοποιούν ,οπως βλεπουμε γυρω μας διεθνως μόνο ως γλώσσα οικονομικού, πολιτικού η στρατιωτικού ” τσαμπουκα”. .
Κι αυτό είναι το πρόβλημα της σημερινής λαγκοσμιοποιησης: το βάρος έχει πέσει στην κυριαρχία μέσω οικονομικών και στρατιωτικών επιβολών.. Έχουμε χάσει την αναζήτηση ποιοτητας ζωης.
Ξέρω οτι πολλοί θα μου πουν ότι πρέπει ναμαστε ρεαλιστές. Αναντίρρητα. Όμως έτσι όπως πάμε έχουμε αποξενωθει από την παιδεία και τον πολιτισμό μας. Και καθε ιδεα γι’ αναζήτηση συλλογικης ευδαιμονιας θεωρειται ουτοπια. .Εχουμε αφήσει την ποιοτητα σε κάποιους μοναχικούς καβαλάρηδες, που όταν δεν τους ηρωποιουμε , τους αντιμετωπίζουμε μέσα μας ως ονειροπόλους, αφελείς η γραφικούς.
Τον πολίτη τον θέλουμε πια μονο ειδικευμένο Τεχνικά σε μια Τεχνική πατρίδα.
Να όμως που αυτή η παγκόσμιοποιηση ,επειδή ακριβώς υφίσταται μόνο μέσω των αγορών κυρίως ,αποδείχθηκε ουτοπία και μάλιστα επικίνδυνη για την ειρηνη και την ανθρωπιά. Οδηγεί καθενσν μας προσωπικά, αλλά και τα κράτη να γυρίζουν στον εαυτό τους ,Όχι από επιθυμία αυτογνωσίας η αγάπης , αλλά από φόβο η μοναχική αγωνία. Κι αυτο οδηγει σ’εγωισμό ατομικό,συλλογικό,κρατικό η εθνικιστικό.
Τραυματίζεται βαριά η κοινωνία του ” μαζι” ,του μοιράσματος των αγαθών. Κι η δύναμη που επιστρέψει πια σαν η πολιτική καραμέλα στο στομα όλων ,δεν είναι η δημιουργική δύναμη αλλά η δύναμη του εγώ της επιβολής και του “τσαμπουκά”. . Τους εγωτικους μας μυες κοιτάμε να θρεψουμε σε πολιτικό, προσωπικό η κρατικό επίπεδο. Αυτοθαυμαζομαστε αλλά ξέρουμε ότι πίσω από αυτό υπάρχει φόβος γι’αυτοκαταστροφη. Πρόκειται για μια δύναμη που έχει θεμελιωθεί στην περιθωριοποιηση των συναισθημάτων,της ανθρώπινης συμπόνιας ,της αλληλεγγύης,του πολιτισμού,της καλλιέργειας,της Παιδείας,της πνευματικης ζωης. Πρόκειται για μια δύναμη που στην πραγματικότητα στηρίζεται στην κρυφή μας ( γιατί την κρύβουμε θεατρικα) αδυναμία. Και γι’αυτό είναι μια απειλή για τους πάντες και τα πάντα .
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής, εικαστικός,γεωπολιτιστικος αναλυτής.
Η Βία κι εμείς. (Ελεύθερος Τύπος 05.12.2020)
Η Βία κι εμείς.
Αν και στο παρελθόν έχω χρησιμοποιήσει τον τίτλο κι έχω επιχειρήσει αναλύσεις που αφορούν βίαια φαινόμενα η πάλι, έχω βρει την αφορμή για να μιλήσω για βίαιες συμπεριφορές που παραμένουν στο κέντρο καθημερινών γεγονότων, εν τούτοις νοιώθω ότι το θέμα είναι ανεξάντλητο. Ο Αισχύλος μίλησε στις τραγωδίες του για την Βία δίνοντας της κεντρικο ρόλο , ενώ η ίδια η Βια μας φερνει αμεσως στον νου την λεξη βιος . Βια και Βιος,(ζωη) ειναι αρρηκτα συνδεδεμενα μεταξυ τους. Και θα μπορουσα εκ πρωτης οψεως να πω οτι ειναι σχεδον φυσιολογικο να εινσι συστατικα της εσωτερικής κι εξωτερικής μας ζωής η κάτι το σύνηθες στην γυρω μας πρσγματικοτητα. Αλλά πέρα από την φιλοσοφική η καλλιτεχνική διάσταση του όρου υπάρχει και η ρεαλιστική πλευρά που ζούμε ειδικά στα σημερινά παγκόσμια δεδομένα.
Στην σημερινη εποχη ,που για χρονια αυτοδιαφημιζοταν ως ειρηνικη ,τα βιαια φαινομενα πληθαινουν ανησυχητικσ στην καθημερινοτητα μας διεθνως.
Φτανει καποιος να δει τις ειδησεις,ν’ ακούσει Ραδιόφωνο η να διαβασει γενικώς τον τύπο για ν’αντιληφθει αμέσως ότι ζούμε στην βία,είμαστε τριγυρισμενοι βία, ο κόσμος όλος παντού είναι βουτηγμένος στην βία.
Βία καθημερινή στις σχέσεις μας ,στην δουλειά μας , στις εσωτερικες μας αντιφασεις ,στα συναισθηματα μας, στα πολιτικα και θρησκευτικά ζητήματα, βία σ’ όλα τα επίπεδα της ζωής μας.
Είτε πρόκειται για πολιτικές η θρησκευτικές δολοφονίες, είτε πρόκειται για σκηνές καθημερινής αγριότητας, είτε πρόκειται για συγκρούσεις οπαδών αθλητικών ομάδων, αλλά ακόμη είτε πρόκειται και για βίαιη ανταλλαγή απόψεων σε ΜΜΕ, η βία έχει πάρει δυστυχώς ένα μόνο πρόσωπο, αποκρουστικό, αιμοχαρές, χαιρέκακο, μισητό, ένα πρόσωπο απάνθρωπο που δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από καμία ιδεολογία. Η βία αν ηταν απλα η συγκρουση των αντιθετων εννοιων, αν ηταν ο ” πολεμος παντων πατηρ ” του σπουδαιου προ-σωκρατικου φιλοσοφου Ηρσκλειτου που θα λειτουργουσε και δημιουργικα , αν ηταν μονο εννοιολογικη η φιλοσοφιη πραγματικότητα ,θα μπορουσε σε τελευταια αναλυση να θεωρηθει γονιμη. Ομως σημερα δεν χωρίζεται σε καλή και κακή, σε ηθική και ανήθικη, σε δίκαιη και άδικη. Κοντολογίς δεν δικαιολογείται με πολιτισμένα κριτήρια.
Κάθε μορφή βίας σε δημοκρατικη περιοδο και δημοκρατικα πλαισια ,που ξεπερνά τα όρια της κοινωνικής σύμβασης μεταξύ των πολιτών και των νόμων και θέλει να αντικαταστήσει το δίκαιο και τον νομοθέτη, είναι εξαρχής και γενικώς καταδικαστέα.
Πριν όμως φτάσουμε στο σημείο να προσφύγουμε στα δικαστήρια, η στην αστυνομία η στις υπηρεσίες του κρατους ( οταν δεν ειναι κι αυτο το τελευταίο που σε καποιες περιπτωσεις ξεπερνά τα νομικά δικαιοδοτικα του πλαίσια και δρα ανομα κι αυταρχικά,αλλά και βιαια )για την προστασία μας, μήπως θα έπρεπε να αναρωτηθούμε για το αν εμείς οι ίδιοι, σαν γονείς, σαν δάσκαλοι, σαν υπεύθυνοι πολίτες ή πολιτικοί, έχουμε κάποια ευθύνη για το φαινόμενο της βίας;
Υπάρχουν κάποια καθημερινά γεγονότα που, εκτός από την βίαιη δράση τους, προκαλούν κατά αντανάκλαση βίαιες αντιδράσεις, προκαλούν τρόμο, ή ακόμη ρίγη δυσάρεστης έκπληξης.
Τις προάλλες η σε πολλες αλλες περιπτωσεις μαθαινουμε για έναν νεαρό, η για τόσους άλλους, που σήκωσαν το πιστόλι και πυροβόλησαν καποιους με μία οργή και διάθεση μίσους, που εκτός από το ερώτημα για το πόσο μαυρίλα υπήρχε στην ψυχή και το μυαλό τους, επίσης μπορούμε να αναρωτηθούμε και να εντυπωσιαστούμε αρνητικά, για την απίστευτη αποστασιοποίηση που είχαν την στιγμή που πυροβολούσαν, η που σκοτωναν ,λες και ήταν ο ίδιοι εκείνη την στιγμή ηθοποιοί ενός αστυνομικού φιλμ (έπαιζα τον «κακό» ενάντια στον νόμο και το κράτος) ή ακόμη λες και έπαιζαν ηλεκτρονικά παιχνίδια όπου η βία συχνά είναι αγρίως ανεξέλεγκτη.
Άλλο βέβαια το φιλμ και άλλο η πραγματικότητα. Ο αμοραλισμός και η χαλαρότητα των δολοφονικών πράξεων συνάδει με τον απίστευτο κυνισμό και την σκληρότητα των δολοφόνων. Ειδικά στις περιπτώσεις βίας εκ μέρους των νέων τέτοιου είδους συμπεριφορά δεν είναι ξεκομμένη από ζητήματα αγωγής. Και κυρίως είναι άμεσα συνδεδεμένη με οικογενειακή και σχολική εκπαίδευση. Είναι από την μικρή ηλικία που αρχίζει η διαμόρφωση του ατόμου. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που ο μεγάλος Πλάτωνας έφτιαξε ολόκληρο πρόγραμμα ορθής αγωγής και εκπαίδευσης νέων στην «Πολιτεία» του.
Όταν κάποιος κλέβει ή σκοτώνει γιατί πλήττει, όταν άλλος συμπληρώνει την ανία του με την ουτοπία μίας «επαναστατικής» ιδεολογίας, όταν νεαρά κορίτσια, και μάλιστα «καλών» οικογενειών, επιδίδονται σε πράξεις πορνείας από διάθεση πλήξης, ή πάλι παρέες νέων επιτίθενται και χτυπούν άστεγους τραυματίζοντας τους ή σκοτώνοντας τους (συχνά είμαστε μάρτυρες σκηνών στην καθημερινότητα που θυμίζουν το φιλμ «Κουρδιστό πορτοκάλι»), τότε σίγουρα μπορούμε να μιλήσουμε, για έλλειψη αξιών, για έλλειψη πολιτισμικής διαπαιδαγώγησης για έλλειψη βάσεων κοινωνικής αγωγής και συμπεριφοράς
Και όταν συχνά ένας καθηγητής είναι αυστηρός με κάποιους μαθητές που βιαιοπραγούν ή είναι ασεβείς στην τάξη, και έρχονται οι γονείς ή οι συγγενεις η οι συνδικαλιστές,όπως συμβαίνει τα τελευταία τουλάχιστον είκοσι χρόνια στην Γαλλία για να διαμαρτυρηθούν;
Τότε και πάλι εμποδίζεται ο κοινωνικός λειτουργός να κάνει το χρέος του.
Ο σεβασμός στον άνθρωπο έχει να κάνει με την χαρά της ζωής και την αυτογνωσία. Έχει να κάνει με την καλλιέργεια της περατότητας του ανθρώπου. Αυτή η καλλιέργεια δίνεται από το σπίτι και το σχολείο. Είναι ευθύνη των γονιών και των καθηγητών.
Όταν εμείς οι ίδιοι σαν γονείς ή εκπαιδευτικοί ανεχόμαστε ή αδιαφορούμε για βίαιες συμπεριφορές, τότε είμαστε συν-υπεύθυνοι των βίαιων συνεπειών. Όταν πάλι διαβάζουμε για κάποιο άγριο έγκλημα στις εφημερίδες και δείχνουμε εντυπωσιασμένοι, μέχρι του να εξαντλούμαστε σε αναλύσεις ή και κάποιες φορές να ψάχνουμε για ελαφρυντικά ή εξηγήσεις των δολοφονικών πράξεων, είναι σαν να αποδεχόμαστε την ενσωμάτωση της βίας ως θέαμα και διασκέδαση στην πληκτική ζωή μας. Πολλοί μάλιστα φτάνουν ως και να ηρωοποιήσουν τέτοιες βίαιες ενέργειες.
Κάπως έτσι μεγαλώνουμε τα τελευταία τριάντα περίπου χρόνια τα παιδιά μας. Με τάση να συγχωρούμε τα πάντα, να τα ανεχόμαστε. Κατά βάθος μεταθέτουμε την ευθύνη διαπαιδαγώγησης, την μεταθέτουμε στον χρόνο, δεν την αναλαμβάνουμε.
Κάθε πράξη των νέων πρέπει να αντιμετωπίζεται την στιγμή της δράσης της για να λειτουργήσει. Η αντιμετώπιση πρέπει να είναι επίκαιρη. Χωρίς αυτό δεν μπορεί να γίνει μετάδοση αξιών, δεν μπορεί να γίνει κατανοητός ο ρόλος του πατέρα και της μητέρας στην οικογένεια, ο ρόλος των ορίων, η επίγνωση τους.
Η απενοχοποίηση της βίας οδηγεί σε αδιαφορία, ναρκισσισμό, μηδενισμό και κατά συνέπεια αυτοκαταστροφή. Είναι η αγωγή γονιών και δασκάλων που θα βάλει το σταθερό πλαίσιο μέσα στο οποίο θα αναπτυχθεί ο νέος. Υπάρχει σήμερα περισσότερο από ποτέ ανάγκη επιστροφής σε αυτή την αγωγή, που θα ξαναδώσει αξία στην χαρά της ζωής, την καλλιέργεια και αγάπη για τις τέχνες και τα γράμματα, την επιθυμία για έρευνα, την σημασία της φιλίας, των σχέσεων, του πόνου, της ειλικρίνειας, της μάθησης, της εκπαιδευσης κτλ.
Κι ας μην παρεξηγηθώ. Μιλώ γι’αγωγη κι όχι γι’αυταρχισμο γονιών η σχολείου γιατί και πάλι αυτό είναι μετάθεση ευθυνών, είναι αποφυγή ανάληψης ευθυνών. Μιλώ για πραγματική εκπαίδευση που θα ξεκινά από τον αμοιβαίο σεβασμό καθηγητή-φοιτητή, γονιου-παιδιου. Κι αυτό επιτυγχάνεται με συνεχή σεμινάρια επσνεκπαιδευσεων των καθηγητών η και των γονιών, στα πλαίσια εκσυγχρονισμού με το νέο πνεύμα της κάθε εποχής.
Οι βίαιοι νέοι και οι βίαιες πράξεις τους δεν έρχονται από το πουθενά. Αναδύονται από την δική μας έλλειψη ανάληψης ευθυνών, από την δική μας ασυνειδησία, σνομπισμό, αδιαφορία. Θα έλεγα μάλιστα ότι εμείς είμαστε πιο μπερδεμένοι από αυτούς. Γιατί εμείς πρώτοι ειρωνευτήκαμε τα ηθικά σημεία αναφορών και τις συμβολικές αξίες ως νεκρά στο παρελθόν. Αυτοί πάνε πιο μπροστά από εμάς: παίρνουν τις αναφορές και τα σύμβολα για αστειότητες, για πλάκες, για «χαβαλέ». Παίρνουν δηλαδή στα σοβαρά τα δικά μας προβλήματα. Μιας και εμείς δεν τα λύσαμε και τα αφήσαμε έτσι για αυτούς. Απομυθοποιήσαμε τις παραδόσεις και ονειρευτήκαμε μία «σωτήρια» νεωτερικότητα, που τελικά δεν στάθηκε παρά τα όποια και τόσα καλά της, στο ύψος των ονείρων μας. Για να μην πονέσουμε ανεπίστρεπτα από τους γόνους των λαθών μας ας συμβάλλουμε όσο μπορούμε στην επαναλειτουργία πολιτισμικών μνημών και πολιτισμικών αξιών. Ποτέ δεν είναι αργά. Το μέλλον ανήκει καθημερινά στα χέρια μας ,ως γονείς,ως εκπαιδευτικοί, ως πολιτικοί, ως πολίτες.
Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητης, Εικαστικός, γεωπολιτιστικος αναλυτής.
Μακρόν και Ερντογάν: Συγκλίσεις και αποκλίσεις(Ελεύθερος Τύπος 03.12.2020)
Να δείχνουμε εμπιστοσύνη σε νέους επιστήμονες αξιόλογους. Η σημερινή συνεργασία μου στον Ελεύθερο Τύπο με τον διδάκτορα πολιτικών Επιστημών Νικόλα Κουλογλου. #davvetaspolitics . #ddavvetas.
Trusting young scientists worthy. Today’s cooperation in the Free Press with the doctorate of Political Science Nikola Kouloglou. #davvetaspolitics. #ddavvetas.
Hide Original
Rate this translation
47
7 comments
8 shares
Like
Share
από την νέα αδημοσίευτη ποιητική μου συλλογή 01.12.2020
Που εφυγες
Που κρύφτηκες
Σε ποιο σώμα μπηκες
Δεν σε βρίσκω πουθενά
Αν και σε ψάχνω παντού.
Εκτός κι αν έγινες
Φυτό
Δέντρο
Λουλούδι
Γρασίδι
Ψάρι
Βράχος
Θάλασσα
Αέρας
Βροχή.
Που εισαι;
Σε ψάχνω στους πάγους
Στην φωτιά
Στην βρεγμένη γη
Εκεί που επιχειρώ
Να σε ξαναπλασω
Ως μελαγχολικός
Μικρός δημιουργός
Που ελπίζει
Η λάσπη και το νερό
Να σε ξαναγεννησουν
Ακόμη κι αν δεν είσαι
Το ίδιο.
Δημοσθένης Δαββετας
Εργασία και μακροζωία (CulturePoint.gr 30.11.2020)
Εργασία και μακροζωία
Συχνά ακούγονται γύρω μας διάφορα επιχειρήματα σε σχέση με την μείωση του χρόνου εργασίας και την έξοδο νωρίτερα σε σύνταξη. Άλλοι ισχυρίζονται ότι κάνει καλό στην υγεία, άλλοι ότι τους επιτρέπει την μακροζωία κλπ. Πρόσφατα διάβασα μία έρευνα που έγινε στη Βοστώνη για την ετήσια παγκόσμια έρευνα μακροβιότητας. Το γαλλικό κέντρο Icad, υπό την διεύθυνση της Carole Dufouil, βρήκε ότι υπάρχει μία αμφίδρομη σχέση μεταξύ της όσο πιο αργά γίνεται εξόδου σε σύνταξη και της νόσου Αλτσχάϊμερ.
Η επιστημονική έρευνα έδειξε ότι, κάθε επιπλέον χρόνος επαγγελματικής δραστηριότητας μετά τα 60 μείωνε κατά 3% τον κίνδυνο αυτής της ασθένειας.
Και κατέληξε ότι, το να βγαίνεις γύρω στα 65 στην σύνταξη, θα μείωνε κατά 15% την απειλή αυτής της νευροεκφυλιστικής ασθένειας. Αυτή η έρευνα επιβεβαίωσε μία άλλη προηγούμενη του 2010 στο περιοδικό International Journal of Geriatric Psychiatry, που ανακοίνωνε τα ίδια αποτελέσματα και τόνιζε την αξία της συνέχειας της μακροχρόνιας επαγγελματικής δραστηριότητας, σωματικά και ψυχολογικά.
Με την προϋπόθεση να μην κάνει κάποιος επάγγελμα ανθυγιεινό, η εργασία συμβάλλει στην μακροζωία. Οι κάτοικοι του Χονγκ Κόνγκ , για παράδειγμα, ή ακόμη αυτοί του ιαπωνικού νησιού Okinawa, μεταξύ άλλων, πάντα κατά τους ερευνητές, θεωρούνται πρωταθλητές κόσμου στην μακροζωία. Η ζωή τους στηρίζεται στα εξής βασικά σημεία: καθημερινή δραστηριότητα, φυσική και πνευματική πρακτική, παραδοσιακή υγιεινή κουζίνα, συστηματική ιατρική παρακολούθηση και κυρίως απουσία νόμιμου ορίου ηλικίας για σύνταξη. Βλέπεις σε αυτά τα μέρη πολλούς εβδομηντάρηδες ή και ογδοντάρηδες να δουλεύουν συνδυάζοντας παλιό τρόπο ζωής και μοντέρνο. Έτσι, μέσω της εργασίας επιμηκύνεται η κοινωνική και βιολογική τους ζωή.
Οι όποιες αντιρρήσεις ακούγονται από τον αντίποδα αυτής της θέσης στηρίζονται σε έναν ιδεολογικό μανδύα, που πιστεύει ότι λιγότερη εργασία καλύτερη ζωή. Στην Ευρώπη και ειδικά σε χώρες όπως η Σουηδία ή η Ολλανδία οι άνθρωποι επιλέγουν να κάνουν αυτό που τους αρέσει και όσο πιο μακρόχρονα γίνεται. Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλες χώρες του Νότου όπως η Ιταλία που παρατηρείται ανάλογο φαινόμενο.
Αφήνοντας στον καθένα την διακριτική απόφαση να συνεχίσει όσο θέλει να εργάζεται, η οικονομική και κοινωνική πρόοδος, είναι σε καλό δρόμο, αντιστρατεύοντας τις απαρχαιομένες αντιλήψεις των συνδικάτων. Οι σύγχρονες επιστημονικές έρευνες όλο και περισσότερο αναιρούν αυτή την «προστατευτική», σοσιαλίζουσα αντίληψη, που θέλει να βάλει χρονικά πλαίσια στην εργασία γιατί δήθεν προστατεύει την ποιότητα της ζωής και την μακροβιότητα. Η σύγχρονη επιστήμη δίνει μία άλλη διάσταση στην σχέση εργασία-ασθένεια- μακροζωία, δίνοντας προτεραιότητα στην ποιοτική επιλογή της εργασίας και στην φυσική και πνευματική ευχαρίστηση που δίνει αυτή σε όποιον την θέλει.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)