Συνέντευξη μου στον ΣΠΟΡ ΦΜ ΠΑΤΡΑΣ 96.3

Ευχαριστώ πολύ για την ωραία συζήτηση στο πατρινό Ραδιόφωνο, σ’ ότι αφορά τα ελληνοτουρκικά.

https://sportfmpatras.gr/2020/07/23/dimosthenis-davvetas-ston-spor-fm-patras-96-3-o-geopolitismos-sti-dini-toy-erntogan/?fbclid=IwAR2g7b_gKYPNPF4SFWp6WnmtY8a9PG79pr6F-aCSBUPXLS59vfnjihb_Tzc

Κι ο πολεμος Κινας -Αμερικής συνεχιζεται. (Ελεύθερος Τύπος 23.07.2020)

Κι ο πολεμος Κινας -Αμερικής συνεχιζεται. #ddavvetas. #davvetaspolitics.

Εν μέσω αλληλοκατηγοριών πάντα μεταξύ ΗΠΑ – Κίνας για τον covid 19, ο Αμερικανοκινεζικος “πόλεμος” συνεχίζεται και στην οικονομία και στην διεθνή γεωπολιτική σκηνή.

Στην οικονομία, η Κίνα πλήρωσε ακριβά τα δραστικά μέτρα που πήρε το πρώτο τρίμηνο εναντίον του κορωνα-ιου. Το δεύτερο τρίμηνο επανεκαμψε με την Ανάπτυξη, η οποία αυξήθηκε κατά 3,2% σε σχέση με την αντίστοιχη περίοδο του 2019,σύμφωνα με τις πληροφορίες του γραφείου στατιστικής που κοινοποιήθηκαν στις 16 Ιουλίου. Η βελτίωση αυτή οφείλεται από τις επενδύσεις και την βιομηχανική παραγωγή, οργανωμένες όμως ως συνήθως από το κράτος. Γι’αυτό κι είναι πολλοί που αναρωτιούνται αν αυτή η ανάπτυξη θα παραμείνει έτσι η όχι. Η κατάσταση πάντως παρακολουθείται στενά από τις ΗΠΑ, οι οποίες, συνεχίζουν να πολεμούν εμπορικά την Κίνα, κερδίζοντας νέους συμμάχους στο πλευρό τους. Όπως η περίπτωση της Μ. Βρετανίας, η οποία, μέσω της κυβέρνησης Τζόνσον, απέκλεισε την κινεζική εταιρεία Huawei, από την βρετανική αγορά των των δικτύων της κινητής τηλεφωνίας 5G. Η απόφαση ελήφθη παρά τις κινεζικές διαμαρτυρίες ότι είναι “αποκαρδιωτικη”και ” πολιτικη” .

Στην διεθνή γεωπολιτική σκηνή, η ένταση των δύο υπερδυνάμεων, έχει επικεντρωθεί, μεταξύ Χονγκ Κονγκ, Χιν-ζιανγκ και την νότια θάλασσα της Κίνας. Το Πεκίνο θεωρεί η Νότια Θάλασσα ανήκει ιστορικά σ’αυτήν. Διεκδικεί όλα σχεδόν τα μικρά νησιά της περιοχής μαζί με την θαλάσσια έκταση που τα περιβάλλει. Συμπεριφέρεται δε ως να’ναι κινέζικο έδαφος.

Αυτήν την στάση η Ουάσιγκτον δια στόματος Μάικ Πομπεο , όχι μόνο την καταδικάζει αλλά επικαλείται και το δικαστήριο της Χάγης, το οποίο το 2016, ύστερα από αίτημα των Φιλιππίνων, δεν δικαίωσε την ” ιστορική ” επικυριαρχία της Κίνας επί της περιοχής. Το Πεκίνο δεν δέχεται την απόφαση και δεν την υλοποιεί. Θεωρεί ότι όλα τα νησιά είναι μια αδιαχωριστη ενότητα που της ανήκει.

Η Αμερική αντιθέτως, θέλει μια περιοχή ” ινδο-ειρηνικη” ανοιχτή σ’ όλους κι όχι κλειστή.

Για να επιβάλλει μάλιστα την θέση της δεν δίστασε πολλές φορές ,να κάνει στρατιωτικές ασκήσεις στην νότια θάλασσα της Κίνας, φέρνοντας μαζί της την τελευταία φορά,αρχές Ιουλίου και δύο αεροπλανοφόρα. Η Κίνα δεν αντέδρασε παρά λεκτικά κατηγορώντας την Ουάσιγκτον

για ” πρόκληση χαους”,συμπληρώνοντας ότι,όταν χρειαστεί, το Πεκίνο, θα κάνει τα πάντα για την κυριαρχία και την ασφάλεια της.

Παράλληλα οι ΗΠΑ, για να διαμαρτυρηθούν εναντίον του εγκλωβισμού( κέντρα εκπαίδευσης τα ονομάζει η Κινα) πάνω από ένα εκατομμύριο Ουιγουρων, της μουσουλμανικής μειονότητας που βρίσκεται στην περιοχή Χιν-ζιανγκ, ανακοίνωσαν την απαγόρευση εισόδου στο Αμερικανικό έδαφος, των τριών διοικητικών,πολιτικών υπευθύνων,αυτής της περιοχής, ως τους υπαίτιους αυτής της δικτατορικής συμπεριφοράς. Ως αντίποινα η Κίνα, απαγόρευσε την είσοδο στο έδαφος της ,τριών Αμερικανών βουλευτών, τους οποίους θεωρεί αντικομμουνιστικα γεράκια.

Ο,τι κάνει η Αμερική,σ’ επίπεδο οικονομίας,διπλωματικών συμβολισμών η γεωπολιτικών χειρισμών, προκαλεί την άμεση απάντηση του Πεκίνου, το οποίο στα πλαίσια της αντίδρασης απαντά με το ίδιο νόμισμα.

Για να μην προσθέσω και το πάγωμα κι από τις δύο πλευρές κεφαλαίων τους στις αντίστοιχες τράπεζες, για λόγους που δείχνουν περισσότερο στρατηγικες κινήσεις ψυχολογικές, παρά πραγματικές οικονομικές διαφορές.

Το όλο κλίμα αντιπαράθεσης, αν και δεν έχει ακόμα ξεφύγει,εν τούτοις θυμίζει τον άλλοτε ” ψυχρο” πόλεμο Ρωσίας-Αμερικής. Το κέντρο πλέον του διεθνους γεωπολιτικου παιχνιδιου, βρίσκεται στην νοτιοανατολικη Ασία, στην μάχη ΗΠΑ-Κίνας. Και θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα, μ’απροβλεπτες συνέπειες.

Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής,εικαστικό

Η συνέντευξη μου στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ Κέρκυρας την Τετάρτη 15 Ιουλίου 2020

Ο Γεωπολιτισμος στην δυνη του Ερντογκάν. (Ελεύθερος Τύπος 16.07.2020)

Ο Γεωπολιτισμος στην δυνη του Ερντογκάν.

Όταν πριν περίπου 10 χρόνια χρησιμοποίησα σ’αρθρα κι ομιλίες μου τον όρο “Γεωπολιτισμος” ( του οποίου τουλάχιστον εν γνώσει μου διεκδικώ φανατικά την πατροτητα), είχα στον νου μου ,την δυναμική και τον καθοριστικο ρολο που μπορεί να παίξει στην γεωπολιτική σκακιέρα ο πολιτισμός.

Όλα ως τώρα κρίνονται στην παγκοσμιοποίηση με οικονομικά κριτήρια. Αντίθετα πάντα πίστευα ότι η οικονομία δίχως παράλληλα τον πολιτισμό ,οδηγεί συχνά σε δυσάρεστα και δυσεπίλυτα αδιέξοδα.

Ο Γεωπολιτισμος λοιπόν είναι ένα καινούργιο στοιχείο ( αν και παλιάς καταγωγης) στην γεωπολιτική γλώσσα. Είτε για καλό είτε για κακό. Όπως στην περίπτωση του Ερντογκάν.

Είναι γνωστό ότι ο Τούρκος πρόεδρος στα πλαίσια της νεοοθωμανικης πολιτικής του ,έχει ανοίξει πολλά μέτωπα. Και στο εσωτερικό της χώρας του, όπου η οικονομία δεν είναι στα καλύτερά της ,αλλά και στο εξωτερικό, οπου η διεθνής στρατηγική του, βρίσκει συχνά αδιέξοδα.

Στην Λιβύη και την Συρία, παρά την εμμονή του, και την Ανατολίτικη πονηραδα του ,τα βρήκε σκούρα. Στην δεύτερη περίπτωση από τον ρόλο των Ρώσων που ελέγχουν το Συριακό παιχνίδι. Και στην πρώτη περίπτωση από την σθεναρή στάση των Γάλλων, που και έχουν και θέλουν να χουν ηγετικό ρόλο και συμφέροντα οικονομικοστρατηγικα στην Λιβύη.Η ιστορικη σπουσια των Ιταλων απο το Λιβυκο θεμα ,αφηνει χωρο για Γαλλικες φιλοδοξιες. Ενω Ο πρόσφατος βομβαρδισμός αεροδρομίου στην Λιβύη αποδίδεται στους Γάλλους με τον Μακρόν να κατηγορεί ανοικτά την Τουρκία για διπροσωπια.

Ταυτόχρονα στο Αιγαίο η Άγκυρα, δεν μπορεί να γίνει αφεντικό παρά την τρομοκρατία που ασκεί σ’ Όλα τα επίπεδα εναντίον της Ελλάδας. Γιατί τα συμφέροντα Ελλάδος, Ισραήλ, Αιγύπτου κι Αμερικής είναι ισχυρά. Οπότε δεν έχει παρά να παίξει με τους δικούς τους όρους παιχνιδιού.

Όλες αυτές οι διεθνείς δυσκολίες στην μεγαλοιδεατικη του πολιτική του Τούρκου προέδρου, κινδυνεύουν ν’αναμειχθούν με τα εσωτερικά του προβλήματα και να γίνουν κάποια στιγμή επικίνδυνο κοκτέιλ για τον Τούρκο Δημοκρα-τορα .

Τι κάνει αυτός τοτε; Παίζει Γεωπολιτισμικα.

Παίρνει την Αγία Σοφία, ( κάποια άλλη στιγμή θα πάρει κάτι αλλο) και την χρησιμοποιεί ως εσωτερικό κι εξωτερικό στοιχείο πολιτικής. Στο εσωτερικό του ικανοποιεί

τον ισλαμικό φανατισμό. Κι ο ίδιος ,μιλώντας ταυτόχρονα γι’ανακτηση του τεμένους Αλ-Ακτσα, παρότι ξέρει ότι δεν έχει σ’αυτό καμμ

Στο εξωτερικό, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος, συμβολίζει, την εδραιωμένη εικόνα του ως αντι-ατατουρκ συνεχιστή, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει να εκβιάζει και μ’αυτον τον τροπο ,οπως με το μεταναστευτικο ,πολιτισμικά την Δύση. Αυτό το κάνει λίγο εκ του ασφαλούς γιατί βλέπει ότι η Δύση απο-χριστιανοποιειται και αδιαφορεί για χριστιανικά σύμβολα. Πόσο μάλλον για την Αγία Σοφία το σύμβολο του Ανατολικού Χριστιανισμού.ία ελπίδα λόγω του ισχυρού Ισραήλ, εν τούτοις πουλά στους συμπατριώτες του θεολογικό εθνικισμό, που αυτοί καταναλώνουν αναντίρρητα.

Η εικόνα του Ερντογκάν, παρότι συχνά δείχνει να φθείρεται, όμως όλο κι ανακαινιζεται στα μάτια των Τούρκων πολιτών και εν πολλοίς του Ισλάμ, λόγω της γεωπολιτισμικης στρατηγικής του.

Κι ολ’αυτα παραμένοντας μέλος του ΝΑΤΟ.

Σε σημείο που ένα κοινό μυαλό εύκολα μπορεί ν’αναρωτηθει , αν οι ενέργειες του είναι η όχι υπό τις διακριτικές ευλογίες του Δυτικού παράγοντα, ο οποίος και βοηθά με την Αγία Σοφία τον Τούρκο πρόεδρο, περιμένοντας από αυτόν λιγότερη, προς το παρόν τουλάχιστον, πίεση στο Αιγαίο και την Μέση Ανατολή.

Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης,ποιητής,εικαστικός.

Λαιϊκισμός: Ιδεολογία ή στυλ; (LastPoint.gr 06.07.2020)

Λαιϊκισμός: Ιδεολογία ή στυλ; 

Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας, Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός

Ο όρος λαϊκισμός είναι σ’ όλα τα χείλη. Απ’ όλες τις πολιτικές πλευρές ακούγεται ηχηρά η λέξη . Τι είναι όμως ; Έχουμε ξεκαθαρίσει ; Είναι βρισιά και κατηγορία; Είναι μια ιδεολογία; Είναι ένα στυλ; Είναι όλα μαζί;

Εδώ και πολλά χρόνια η έννοια του λαϊκισμού χρησιμοποιήθηκε ως βρισιά και κατηγορία για να βγει εκτός παιχνιδιού δημοκρατίας ο αντίπαλος . Ταυτίστηκε με την Ακροδεξιά και τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες των χρόνων του ’30. Είναι η βασική για παράδειγμα στρατηγική του Μακρόν όταν μιλά για ” λαϊκίστικη λέπρα” αναφερόμενος στους Όρμπαν ή Σαλβίνι. Αυτή όμως η κίνδυνο λογική στάση μοιάζει σήμερα όλο και περισσότερο ν’ αποδυναμώνεται μιας και οι οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι ως “λαϊκιστές” ηγέτες , διεκδικούν οι ίδιοι ” περήφανα” αυτόν τον όρο.

Ο λαϊκισμός επίσης έχει συχνά συσχετιστεί με την δημαγωγία . Κάτι που δεν είναι λάθος. Όμως αναρωτιέται εύλογα την ίδια στιγμή κάποιος : τα παραδοσιακά κόμματα δεν εμπίπτουν συχνά σε δημαγωγικές τακτικές; Συχνά μοιάζει το φαινόμενο της δημαγωγίας να ‘χει μπει τόσα μέσα στις σύγχρονη πολιτική ώστε να μπορεί κάποιος να τολμήσει να πει ότι η σημερινή μορφή Δημοκρατίας είναι ο ανταγωνισμός των δημαγωγιών.

Είναι δύσκολο να ξεκαθαριστεί απόλυτα τι σημαίνει λαϊκισμός μιας και φαινομενικά υπάρχουν διαφορετικοί λαϊκισμοί.

Στ’ ανατολικά ο Όρμπαν παρουσιάζεται ως μη-φιλελεύθερος ,ενώ στην Αγγλία η στις Κάτω-Χώρες, Φαλάρατζ και Βίλντερς αντίστοιχα , στο οικονομικό πλάνο κι αυτό των ηθών εμφανίζονται μέσα στην φιλελεύθερη παράδοση. Κάποιοι λαϊκισμοί είναι της δεξιάς και κάποιοι της αριστεράς. Εάν θα ‘πρεπε οι ίδιοι οι λαϊκιστές να ορίσουν τον εαυτό τους είναι βέβαιο απ’ όσα κατά καιρούς ακούμε , ότι θα έλεγαν ότι είναι οι εκφραστές της πραγματικής επιθυμίας του λαού τους. Κι εδώ βέβαια καλό θα ήταν να ξεκαθαριστεί τι θα πει πλέον λαός .

Οι λαϊκιστές της δεξιάς όπως και της αριστεράς διεκδικούν κυρίως την αποκατάσταση της κυριαρχίας του “δήμου” . Αυτή κλάπηκε, κατά την γνώμη τους, από ένα ” δημοκρατικό” μοντέλο όλο και πιο απομακρυσμένο , λιγότερο αντιπροσωπευτικό του λαού , ένα μοντέλο κυριαρχούμενο από τις αγορές , τις μη-εκλεγμένες υπερεθνικές δομές όπως πχ η ΕΕ , οι ειδικοί του ΟΗΕ , το ανώτατο δικαστήριο στις ΗΠΑ κλπ. Οι λαϊκιστές της αριστεράς στέκονται πολύ σ’ αυτό το σημείο. Καθότι ο λαος είναι πάνω απ’ όλα μια πολιτική γέννηση δεμένη με ιδεολογικές αξίες. Οι λαϊκιστές της δεξιάς αντιμετωπίζουν τον λαό ως μια σωματική πραγματικότητα δουλεμένη δια μέσου της ιστορίας. Γι’ αυτό άλλωστε εν μέσω μεταναστευτικής κρίσης κι εν μέσω αδυναμίας η έλλειψης ενός μεταναστευτικού η δημογραφικού μοντέλου, φωνάζουν ότι πρέπει να προστατευτεί το Έθνος, κάτι που τους επισύρει συχνά την κατηγορία του ρατσισμού η της ξενοφοβίας. Όμως το κύριον μέλημα αυτών των λαϊκιστών δεν είναι να διατηρήσουν την εθνική καθαρότητα του λαού αλλά κυρίως τον τρόπο ζωής τους, το κοινωνικό τους μοντέλο και την κουλτούρα τους που πιστεύουν ότι απειλείται από το μοντέλο ενος επιθετικού πολυπολιτισμού κι ενός κατακτητικού ισλαμισμού. Είναι μια προσπαθεια προστασίας του ιστορικού πολιτισμού τους, προστασίας δηλαδή μιας άυλης πολιτιστικης κληρονομιάς που εξασφαλίζει την ιστορική τους συνέχεια.

Γενικώς πάντως οι λαϊκιστές της αριστεράς και της δεξιάς απευθύνονται στον λαό και την μεσαία τάξη ως τους μεγάλους χαμένους της παγκοσμιοποίησης. Θέλουν να παλέψουν ισχυρίζονται για την προστασία της κοινωνικής και πολιτισμικής τους αποσύνθεσης. Κι είναι μέσα από αυτήν την λογική που οι “λαϊκιστές” μπήκαν σφήνα στην εξουσία των Δυτικών Δημοκρατιών.

Που σημαίνει λοιπόν ότι οι λαϊκιστές χαρακτηρίζονται λιγότερο από μια πολύ καθορισμένη ιδεολογία και περισσότερο από μια ιδιότυπη σχέση με την σημερινή δυτική δημοκρατία. Ο λαϊκισμός δεν είναι ούτε πολιτική ιδεολογία ούτε ένας τύπος διακυβέρνησης όπως ισχυρίζεται ο ιστορικός Αντρέ Ταγκίεφ στο πρόσφατο βιβλίο του περί λαϊκισμού. Είναι κυρίως ένα πολιτικό στυλ θεμελιωμένο σε μια μόνιμη αναφορά στον λαό. Και υπογραμμίζει: “εάν κερδίζουν σε πολλές χώρες οι λαϊκιστές αυτό οφείλεται στην ικανότητα τους να προσαρμόζονται στα λαϊκά αιτήματα.” Και τελειώνει “Ο λαϊκισμός του λαού επιβάλλει και σε μεγάλο βαθμό καθορίζει σήμερα την κοινωνική , οικονομική και πολιτιστική πολιτική.”. Ο λαϊκισμός είναι πάνω απ ‘όλα μια μορφή αποτυχίας των πολιτικών ελίτ που δεν έχουν καταφέρει να καταλάβουν τον θυμό των λαών;

.Αυτοκλητοι επιστημονες-δικαστες.(Ελεύθερος Τύπος 02.007.2020)

Αυτοκλητοι επιστημονες-δικαστες.

Τα τελευταία χρόνια κι ειδικά πρόσφατα, παρατηρείται μια τάση ” διορθωτικης” αξιολόγησης, ιστορικων ονομάτων, κλασσικών η νεότερων ευρωπαϊκών κειμενων. Βρίσκουν δηλαδή κάποιες αυτοκλητες( ομαδες επιστημονων “δικαστων” ,στοιχεια γλωσσικά , όπως λένε, σε ιστορικά κείμενα, που κρύβουν ρατσισμό,(sic) ξενοφοβία, ανισότητα φύλων κλπ.

Και μόνο η σκέψη αυτή σαν σκέψη, κρύβει ανορθολογισμο. Γιατί πως μπορείς να διαβάσεις και να τιμωρήσει το μακρινό άλλοτε με στοιχεία του τωρα; Γιατί αν επρόκειτο για λογοτεχνία η φιλοσοφία ναζισμού η ολοκληρωτισμού που στην πρόσφατη ιστορία μας έπαιξε καταστροφικό η απάνθρωπο ρόλο, αυτό μπορεί να γίνει κατανοητό. Και γίνεται συχνά κι επιδοκιμαζεται.

Όταν όμως θέλει κάποιος ν’αφαιρεσει φράσεις του Αισχύλου, η του Πλάτωνα η του Σαξπηρ ,για ν’αναφερθω ενδεικτικά σε κλασσικούς, τότε το πράγμα παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις. Πρόσφατα μάλιστα κάποια τέτοια ομάδα στην Γαλλία λογοκρινε Αισχύλο η μια άλλη ζήτησε να γίνει αλλαγή ονόματος και το Λευκόν Ορος να μην λέγεται Λευκόν, γιατί κρύβει λευκή ανωτερότητα έναντι αλλων φυλών.(sic). Η βλακεία δηλαδή στο έπακρον.

Εδώ όμως βρίσκεται κι η απειλή κι ο κίνδυνος. Οι ομάδες που σκέφτονται έτσι έχουν πρόσβαση συχνά στα κέντρα εξουσιών που παίρνουν εκπαιδευτικές αποφάσεις. Κι έχουμε ήδη δει δείγματα ιστορικων κι επιστημονικων παραχαραξεων .

Μηπως θαπρεπε να καταργησουμε τους κλασσικους η να τους πετσοκοψουμε ετσι, ωστε ν’αλλοιωσουμε τα διαχρονικής αξίας κείμενα τους; Μήπως θα πρέπει να καταργήσουμε τα χρώματα και τα ονόματα που ,κατά τους “δικαστές της γλώσσας υποδεικνύουν διάκριση λευκών και μαυρων; ( Τώρα τι σχέση έχει το μόνιμα χιονισμένο Λευκόν Ορος με ρατσισμό, ένας Θεός ξερει). Ο Γκαιτε που εγραψε ενα καταπληκτικο κειμενο για τα χρωματα θα σηκωθει εξοργισμενος απο τον ταφο του.Και ο ζωγράφος κάθε φορά που θα βάφει άσπρο η μαύρο η κίτρινο η κόκκινο θα πρέπει να νοιώθει ενοχος;

Πρόκειται γι’ακροτητες στα όρια του γελοίου και του επικίνδυνου.

Τι πρέπει όμως να γίνει στις περιπτώσεις που διάφορες απόψεις κλασσικών δεν συμβαδίζουν με το σύγχρονο πνεύμα της εποχής μας;

Το αναδεικνύουμε προφανώς

το θεμα, ενημερώνουμε εκπαιδευτικά μαθητές η φοιτητές, και γενικώς μέσω της παιδείας , μορφώνουμε κατάλληλα νέους και πολίτες. Δεν χρειάζεται να χρησιμοποιήσουμε μεθόδους που στην ιστορία του πολιτισμού χρησιμοποίησαν ολοκληρωτικά καθεστώτα για να φυλακίσουν η να καταστρέψουν πολιτιστικές ιστορικές μνήμες. Αντιθέτως πρέπει να μην πειράξουμε τίποτα από τα κλασσικά κείμενα, να τα χουμε μόνιμα δίπλα μας ,ώστε μέσω της συγκριτικής παρατήρησης και γνώσης, να μπορούμε ν’αντιληφθουμε την από τότε ως τώρα πρόοδο μας σε ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας φύλων, λειτουργίας δικαίου και νόμων κοκ.

Δεν μπορουμε για παραδειγμα επειδη η συγχρονη επιστημη δεν θεωρει την γη το κεντρο του κοσμου οπως πιστευε ο Αριστοτέλης, ν’αφαιρεσουμε τις απόψεις του φιλοσόφου από τα βιβλία που θα διδάσκονται οι νέοι μας.

Λογοκρίνοντας τα δείχνει ότι φοβόμαστε,ότι δεν νοιώθουμε ισορροπημένα με την ” προοδο” μας . Και δεν υπαρχει μεγαλυτερος κινδυνος για την ελευθερια και την Δημ

Αρκεί να μην τιμωρούν χιλιάδες χρόνια αργότερα, αναχρονιστικά, τους κλασσικούς με κριτήρια του σήμερα. Να κρατούν ζωντανές τις πηγές, για να υπάρχει μέσω της σύγκρισης η απόδειξη της οποίας εξέλιξης. Η βίαιη αλλαγή των ιστορικών και πολιτιστικών πηγών δεν φέρνει ισορροπία γιατί δεν στηρίζεται στην διαλεκτική αλλαγή αλλά στην ριζοσπαστική. Και τέτοιες αλλαγές στην ιστορία μας έφεραν διαφόρων μορφών απολυταρχισμού και δικτατορίες, που στέρησαν την μόρφωση και την εξέλιξη στους ανθρώπους. Να προσέχουμε λοιπόν από όλους αυτούς τους αυτόκλητους δικαστές της ιστορίας, του πολιτισμού, της Δημοκρατιας.οκρατία ,απο την αστυνόμευση της γλώσσας, της σκέψης,της επιστημονικής,καλλιτεχνικης κι εν γένει πολιτιστικής γνώσης. Όσο για τους εκ του πονηρού( “δικαστες” του πολιτισμού, που θέλουν να διορθώσουν τα πάντα, κάνεις δεν τους εμποδίζει, εφόσον έχουν την δυνατότητα να διορθώσουν πράγματα εκτός πια εποχής,να το κάνουν. Γιατί οχι;

Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής,εικαστικός.

Με αφορμή την έκθεση στην πινακοθήκη Πειραιά

Με αφορμή την έκθεση στην πινακοθήκη Πειραιά που συμμετέχω, μου ζητήθηκε να μιλήσω στο Ιόνιο Φως για την εικαστική μου δουλειά και βέβαια την Κέρκυρα.

Speaking about my art work in television.

ΙΟΝΙΟ ΦΩΣ

28 June at 21:06   

28/6/2020 Πινακοθηκη Πειραιά. Δημοσθένης Δαββέτας!

Εκθεση Ζωγραφικής

Ένας καλλιτέχνης Επτανήσιος “Κέρκυρα” εκθέτει έργα του στην ιστορική Πινακοθήκη Πειραιά, Φίλωνος 39. Με μεγάλη χαρά και τιμή συναντηθήκαμε με τον συμπατριώτη μας καλλιτέχνη σήμερα το πρωί και σας μεταφέρουμε ενα μικρό απόσπασμα από την ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε μαζί του. Μέσα σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες που ζούμε, η απεικόνηση της φύσης και του φωτός στα έργα του Δημοσθένη μας έκανε πιό αισιόδοξους. Ευχόμαστε να είναι πολύ επιτυχημένη η έκθεση του συμπατριώτη μας και σας προτρέπουμε να την επισκεφθείτε, μην την χάσετε!! Καλό καλοκαίρι σε όλους.

28/6/2020 Piraeus Gallery. Demosthenes Davetas!

Painting Exhibition

An artist Ionian “Corfu” exhibits his works at the historical Gallery of Piraeus, Philonos 39. It is with great pleasure and honor that we met with our compatriot artist this morning and transfer you a small quote from the interesting conversation we had with him. In these difficult conditions we are living in, the illustration of nature and light in the works of Demosthenes made us more optimistic. We hope our compatriot exhibition is very successful and we urge you to visit it, don’t miss it!! Happy summer everyone.