Από την χθεσινή 04.05.2023 βιβλιοπαρουσίαση του μυθιστορήματος μου “Οι δύο ζωές ενός συγγραφέα”, από τις εκδόσεις ΝΙΚΑΣ στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκη.
Στο ράδιο παραπολιτικά 22.05.2023
Η παρέμβαση μου στο ράδιο παραπολιτικά στην εκπομπή του Αντρέα Μαζαράκη.
Μιλάμε για Ελληνικές εκλογες κι Ευρώπη. Μπαίνω στην συζήτηση από το 58.40 και μετά.
Wokisme και κουλτούρα ώρα μηδεν. (Ελεύθερος Τύπος 18.05.2023)
Wokisme και κουλτούρα ώρα μηδεν.
Πληθαίνουν γύρω μας τα περιστατικά σύμφωνα με τα οποία οι οπαδοί του Wokisme ,χτυπούν ανελέητα ο,τι δεν συμφωνεί μαζί τους .Ζούμε νέα εποχή πολιτιστικού μηδενισμού όπου όλες οι διαφορετικές με το πολιτικά ορθόν τάσεις απειλούνται με εξαφάνιση. Κουλτούρα ώρα μηδέν μοιάζει να ζούμε κι όλα αυτά γιατί τα απαιτεί η απο-δομηση. Αποδόμηση ανθρωπολογικων αναφορών ( όπως πατρίδα, έθνος η θρησκεία), αποδόμηση ιστορικών ως τώρα δεδομένων, αποδόμηση οικογένειας, αποδόμηση του ήδη γνωστού πολιτισμού, γενικώς αποδόμηση των όσων όλων δομικών στοιχείων αποτελούσαν ως τώρα τον ιστορικό συνειδητό εαυτό μας. Ένα μεταξύ τόσων και τόσων παραδείγματα ήταν αυτό που συχνά ακούγεται σήμερα στην Γαλλία περί αποδόμηση του Άντρα ως βιολογικό φύλο,( η φεμινιστρια πολιτικος)περί αποδόμηση του Αρχαίου πολιτισμού και το ξαναγραψιμο του με οποία στοιχεία θέλουμε, περί επιβολής πλέον του νεοπλατωνισμου ως εκκίνηση σκέψης ( κι ο Πλάτωνας κι ο Αριστοτέλης τι θα γίνουν, θα τους πεταξουμε;)και τόσα άλλα.
Ο όρος αυτός, απο-δομηση υπήρξε φιλοσοφικος όρος του Χαιντεγγερ που τον δανειστηκε ο Ντεριντα για να στηριξει την δικη του θεωρια της αποδομησης.
Δεν πρόκειται για αστείο. Αντιθέτως ο απο-δομητικος wokisme, είναι μια μηχανή πολέμου, εναντίον της οικουμενικής Δημοκρατίας που ήδη εδώ και αιώνες από τον Διαφωτισμο γνωρίζουμε. Ήδη η Αμερικανική αριστερά αλλά κι ο φίλος μας Γάλλος πρόεδρος Μακρόν μεταξύ τόσων άλλων ,δεν διστάζουν να θεωρούν ότι η σημερινή Δημοκρατία στηρίζεται σε ρατσιστικά προνόμια. Ο Γάλλος μάλιστα υπουργός παιδείας , εμπνευσμένος από την αποδομητικη φιλοσοφία, προτείνει να αποδομησουμε το ήδη υπάρχον δημοκρατικό μας μοντέλο στο όνομα του” δικαιώματος της διαφορετικοτητας”.
Κι εδώ έχουμε μπροστά μας μια αντίφαση. Τον 19ο αιώνα το δικαίωμα της διαφορετικοτητας ήταν το σημείο αναφοράς των αντιεπαναστατικων ιδεολογιών. Δηλαδή των “ακροδεξιων τασεων” όπως θα λέγαμε μ’ελαφρα την καρδιά σήμερα. Στις μέρες μας όμως το δικαίωμα της διαφορετικοτητας είναι μια υπόθεση της αριστεράς μαζι με ένα μέρος της νεοφιλελευθερης δεξιας.
Ήδη αυτή η μετάθεση γινόταν εμφανής με την σκέψη του Μάη του’68 . Ο φιλόσοφος Ζαν Φρανσουά Λυοταρ κι ο κόκκινος Ντανυ, ο Ντάνιελ Κων Μπετιτ, είχαν συνδημοσιευσει τον Νοέμβριο του 1986 στο περιοδικό “Autogestion”(Αυτοδιαχειρηση) ένα άρθρο που μιλούσε για την εκ νέου ατομικευση προσώπων και ομάδων. Πρόκειται για μια θέση που δίνει το βάρος στην ατομικότητα κι όχι στην συνύπαρξη μέσα στα πλαίσια μιας οικουμενικής θεσμικης δημοκρατιας( la republique).
Αυτή η θεση της δημοκρατικής αποδόμηση στην υπηρεσία της εξατομίκευση οδήγησε στο σημερινό κλείσιμο κι εγκλωβισμός των ανθρώπων σε κοινότητες που κάθε μία είναι κλεισμένη στον εαυτό της και δεν επικοινωνεί με τις άλλες. Όλα είναι θετικά στην σημερινή αποδομηση: ακόμη και η βία.
Δεν υπάρχει δημοκρατικός διαλογος σήμερα. Δεν υπάρχει επικοινωνια πολιτισμών .Υπάρχει μόνο η μοναδική σκέψη του wokisme,δηλαδή η σκέψη που θέλει ν’αποδομησει με κάθε μέσο και με κάθε τρόπο ο,τι ως τώρα γνωρίζαμε ως ιστορική συνείδηση. Φύση και ήδη υπάρχουσα πολιτιστική ανθρωπολογία είναι υπό διωγμός από τους ταλιμπαν της πολιτικής ορθότητας οι οποίοι θέλουν να επιβάλλουν μόνο μια και μοναδικη πλανητική σκέψη, αυτην της απόλυτης Τεχνικής κυριαρχίας.
Κάθε κοινοτητα στηρίζεται στον ναρκισσισμο της και δεν συνδιαλλεγεται με άλλες έτσι ώστε να λειτουργήσει ο δημοκρατικός διαλογος. Οδηγούμαστε σε πολιτιστικο θάνατο, βρισκόμαστε στην στιγμή της πολιτιστικης ακύρωσης, στο κουλτούρα ώρα μηδεν. Τοχουμε η οχι καταλαβει;
Δημοσθένης Δαββετας καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.
Βαγδατη-Κιεβο: Η Αμερικανική στρατηγική. (Ελεύθερος Τύπος 11.05.2023)
Βαγδατη-Κιεβο: Η Αμερικανική στρατηγική.
Είναι πριν είκοσι περίπου χρόνια που οι ΗΠΑ εισέβαλαν στο Ιράκ. Πριν εισβάλλει αρνηθηκε ζητήσει το ελεύθερο του συμβουλίου Ασφάλειας όπως έπρεπε σύμφωνα με τους κανόνες ίδρυσης του το 1945. Επίσης είπε ψέμματα διεθνώς ότι ο Σανταμ Χουσειν διέθετε χημικά όπλα κι ότι υποστήριζε τους τρομοκρατικους πυρήνες του Μπιν Λαντεν. Στην απόφαση τους αυτή οι Αμερικανοί βρήκαν αντιμετωπους Γάλλους και Γερμανούς δύο πυλώνες της γηραιάς Ηπείρου, κάτι που είχε δυσαρεστήσει την τότε υπουργό Άμυνας της Αμερικής. Στην τότε προσπάθεια της είχε σύμμαχο την Πολωνία που ακολούθησε την Ουάσιγκτον. Από τότε οι Αμερικανοί δια μέσου της σύμπραξης των Πολωνία μιλούσαν για μια ” νέα Ευρωπη” που θα στεκόταν δίπλα στην νέα πολιτική της Αμερικής.
Στο Ιράκ οι Αμερικανοί λήστεψαν τα ιστορικά μουσεία, και διέλυσαν τις δύο σταθερές δομές της χώρας τον στρατό και το κομμα Μπααθ. Όλοι οι παλιοί ηγέτες και στελέχη βρέθηκαν στον δρόμο. Και βέβαια αρκετοί από αυτούς πέρασαν στην αντίσταση. Αποτελεσμα: από το 2004 πραγματοποιήθηκαν πάνω από 500 επιθέσεις εναντίον των Αμερικανών.
Παρόλα αυτά το 2005 έγιναν οι πρώτες εκλογές στο ιρακ όπου ο κόσμος αντί να ψηφίσει για την χώρα του δημοκρατικά ψήφισε για τις εθνότητες του. Έτσι γεννήθηκαν εκ νέου στον πολιτικό ορίζοντα οι σίτες,οι σουνιτες, οι κουρδοι, οι Τουρκμενοι. Οι ΗΠΑ δηλαδή πέτυχαν όχι την ενότητα της χώρας αλλά την σεκταριστικη της διάλυση. Κι αυτό βέβαια οξύνει της εθνικές αντιθεσεις με συνέπεια εμφύλιος διαμάχες και τρομοκρατικες πράξεις. Για τρία χρόνια συνεχώς υπήρξαν πολλοί νεκροί,δολοφονίες,βομβιστικές ενέργειες. Με λίγα λογια: οι Αμερικανοί φοβούμενοι το ποιος θα έρθει στην εξουσία μετά τον Σανταμ προτίμησαν το χάος. Όμως με τον χρόνο κατάλαβαν το λάθος τους για δυσκολεύτηκα να διαχειριστών την αναρχία που προκλήθηκε. Ο πόλεμος του Ιράκ κατά τους σημερινούς κι εγκυρους σχολιαστές ήταν στρατηγικό λάθος.
Με τον Ομπαμα αυτή η μετωπιαια επιθετική στρατηγική μετατράπηκε σε ” καθοδήγηση από πισω”. Δηλαδή ναι να κάνουμε πόλεμο αλλά όχι πλέον μετωπικα έχοντας απώλειες στρατιωτών μας που θα ξεσήκωνε τους Αμερικανούς όπως στο Βιετνάμ, αλλά κάνουμε πόλεμο στέλνοντας στο μέτωπο άλλους στρατιώτες κι όχι τους δικούς μας. Είναι αυτήν την πολιτική που εφαρμόζουν στην Ουκρανία.
Πρόκειται για μια χώρα όπου ο Μπαιντεν ως αντιπρόεδρος των ΗΠΑ είχε πραγματοποιήσει 6 επισκέψεις. Είχε προετοιμάσει το έδαφος έτσι για τον πόλεμο που ακολούθησε.
Σ’αυτην την παγίδα έπεσε ο Πουτιν με αποτέλεσμα και ναχει απώλειες στρατιωτών ( ενώ οι Αμερικανοί οχι) και λόγω του κλίματος του “ψυχρού πολεμου” που επανέφεραν οι Αμερικανοί να απομακρυνθεί από την Ευρώπη. Κάτι που φαίνεται ότι θα βαστηξει καιρό. Παράλληλα το ΝΑΤΟ ισχυροποιηθηκε κι άρχισε να μεγαλώνει όλο και περισσότερο την επίδραση του στην Ευρώπη. Ενώ το γκάζι της Αμερικής από σχιστολιθο αλλά και τα οπλικά της συστήματα κυριαρχούν στην Ευρωπαϊκή αγορά.
Κοντολογίς μεταξύ Βαγδάτης και Κιέβου οι Αμερικανοί κατάφεραν μια στρατηγική νίκη.
Δημοσθένης Δαββετας καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.
Η ΑΡΙΣΤΕΙΑ στο στόχαστρο. (Ελεύθερος Τύπος 04.05.2023)
Η ΑΡΙΣΤΕΙΑ στο στόχαστρο.
Αν ακούσετε κάποιους ιδεολογους του πολιτικά ορθόν ( απο τ’αριστερα κατ’εξοχην αλλα κι απο μια πλευρα της εκσυγχρονισμενης δεξιας)να μιλούν για την ΑΡΙΣΤΕΙΑ ίσως εκπλαγειτε: θεωρούν την προσπάθεια Αριστείας στους νέους και γενικώς στην εκπαίδευση ως λάθος. Ουσιαστικά εφαρμόζουν τις απόψεις της ” θετικής ψυχολογιας” αυτής της πολιτικής κι εκπαιδευτικης τάσης που κυριαρχεί σήμερα στην Αμερική και που υποστηρίζεται από τον διακεκριμένο καθηγητή του Χάρβαρντ Κριστόφ Αντρέ. Υπάρχει μάλιστα το βιβλίο του Ταλ Μπεν-Σαχαρ με τίτλο ” η εκπαίδευση του Ατελούς” ,του ελλειματικου, του προβληματικου, το οποίο θεωρείται κορυφή στην ” θετική ψυχολογια” και το οποίο εξηγεί κι εκπαιδεύει τους νέους αλλά και τους δασκάλους στο πως θα αντιτεθουν στην τάση για ΑΡΙΣΤΕΙΑ.
Ήδη από τον Μάη του ’68 οι ιδέες της Αριστείας είχαν αρχίσει να περιθωριοποιουνται σταδιακά προς όφελος μιας ιδέας της ευτυχίας η οποία υποστηρίζει ότι στόχος είναι το μη-αριστο, το ατελές.
Μην εκπλήσσεστε καθόλου. Η ιδέα της Ατελούς απόδοσης είναι σύμφωνα με αυτήν την αντίληψη και το σημείο εκκίνησης αλλά και το σημείο άφιξης αυτής της εκπαιδευτικης πολιτικής. Πρόκειται για μια άλλη προσέγγιση η οποία πιστεύει οτι προσφέρει μεγαλύτερη ” ανθρωπια”(sic), όπως λέει και το βιβλίο του Ταλ Μπεν-Σαχαρ .
Θα συμφωνήσω εδώ ότι οι Άνθρωποι είναι ατελεις. Δεν αντιλέγω. Όμως αυτήν την ατέλεια προσπαθούν να την διορθώσουν μέσα από την πολιτιστική η εργασιακή καλλιέργεια. Η αναζήτηση του Άριστου, αυτή δηλαδή η διαρκής προσπάθεια βελτίωσης του εαυτού μας , είναι η ομορφιά της ζωής και η ικανοποίηση ότι μαθαίνουμε κάτι. Μιλώ για βελτίωση μέσω της καλλιέργειας κι όχι για υποχρέωση όπως συμβαίνει σε στρατιωτικά καθεστώτα. Η υποχρεωτική, καταναγκαστικη Αριστεια είναι το ίδιο με την υποχρεωτική, καταναγγαστικη άρνηση της Αριστείας όπως την προτείνει η εξ Αμερικης θετική ψυχολογία σήμερα .
Πρόκειται για την ίδια παθογένεια της ακραίας υποχρεωτικοτητας η οποία στοχεύει το να περνά κάποιος καλά με τα κινητά του, την νέα τεχνολογία , να ζει χωρίς προσπάθεια βελτίωσης ξεχνώντας ότι, όλες αυτές οι έννοιες που συχνά στην ιστορία αναφερόμαστε, δηλαδή έννοιες όπως ελευθερία, αυτονομία, γνώσεις, πολιτιστική καλλιέργεια, επιστήμη, έχουν δώσει σπουδαία ωφέλιμα αποτελέσματα στην ανθρωπότητα. Αν δεν υπήρχε η επιθυμία της διαρκούς βελτίωσης ( αναζητώντας το Αριστο το οποίο και μπορεί να μην βρεθει) τότε δεν θα είχαμε τόσο σπουδαία αποτελέσματα στην έρευνα, την ιατρική, στις μηχανές κλπ. Είναι η προσπάθεια αναζήτησης του Αριστου που φέρνει τις δημιουργικές επιτυχίες. Κι όχι η φιλοσοφία του Ατελούς ως αυτοσκοπός.
Αν ακολουθήσουμε αυτήν την τελευταία τότε θα πρέπει ν’απορριψουμε όλες τις προηγούμενες φιλοσοφίες από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη, τον Ρουσω και τόσους άλλους που στο όνομα του Αριστου μας έδωσαν σπουδαίες ιδέες για το τι είναι η μπορεί να είναι η ευτυχία στην ζωή μας.
Θαταν σωστό κάτι τετοιο;
Εκτός κι αν στα πλαίσια του τέλους της Ιστορίας,του στοχασμού και της Αισθητικής που τείνουν να επιβληθούν σήμερα από τον ” ιμπεριαλισμο” των χειριστών της Τεχνολογίας, θεωρήσουμε ότι περνάμε στην μετα-ανθρωπινη ύπαρξη μας. Εκτός κι αν μεταθέσαμε την βελτίωση και την αναζήτηση του Αριστου μόνο στην Τεχνική. Τότε οι άνθρωποι δεν χρειάζονται βελτίωση μιας και φροντίζουν για την βελτίωση τους οι μηχανές κι η Τεχνολογία. Το Άριστον τότε παύει ναναι ανθρώπινη δυνατότητα και γίνεται μόνο τεχνολογική.
Δημοσθένης Δαββετας καθηγητής φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)