Οι σπονδυλωτοί κίονες και η κρίση (Ελεύθερος Τύπος 25.01.2018)

 

Οι σπονδυλωτοί κίονες και η κρίση 

Στις 16-1-2018 παρευρέθην στην εγκατάσταση του νέου προέδρου της Ακαδημίας Αθηνών, παλαιού πρωταθλητή δισκοβολίας, εγκεκριμένου καθηγητή στο Πολυτεχνείο κι Ακαδημαϊκού, κου Αντώνη Κουνάδη. Στην κεντρική του ομιλία αυτός ανέπτυξε το θέμα της διεθνούς έρευνάς του με θέμα «λικνιζόμενοι λόγω σεισμού πολυσπονδυλωτοί κίονες φέροντες βαρέα σώματα»,
Η κεντρική ιδέα της εισήγησή του ήταν ότι οι πολυσπονδυλωτοί κίονες αντέχουν περισσότερο στην σεισμική δόνηση απ’ ό, τι οι μονολιθικοί. Συνεπώς, τα αγάλματα που’ ναι μπροστά στην Ακαδημία Αθηνών δεν κινδυνεύουν γιατί είναι τοποθετημένα σε πολυσπονδυλωτούς κίονες.
Μια σειρά σκέψεις και παρατηρήσεις γεννήθηκαν αυτόματα μέσα μου, που αφορούν την παραπάνω έρευνα, αν την εφαρμόσουμε στο πλαίσιο της σημερινής κρίσης που μας μαστίζει εδώ και 8 χρόνια. Οι ως άνω παρατηρήσεις του κου Κουνάδη συμβαδίζουν με την κλασική ελληνική φιλοσοφία, η οποία δημιουργήθηκε «κατά μίμηση», δηλαδή όχι αντιγράφοντας (όπως συνηθίζεται εύκολα να χρησιμοποιείται ο όρος Αναφερόμενος στις απομιμήσεις και τους μίμους), αλλά διεισδύοντας και φέρνοντας στο φως το βαθύτερο είναι του «μιμούμενου» πράγματος. Που σημαίνει στην περίπτωσή μας: η πολυσπονδυλωτή δομή είναι μια μίμηση του ανθρώπινου σώματος. Ο κάθε άνθρωπος μπορεί μεταφορικά να’ χει το σώμα του ως κίονα και ό, τι πιο πολύτιμο έχει, δηλαδή το κεφάλι του, το μυαλό του, τις σκέψεις του και την πολιτισμική του γνώση και ταυτότητα, να’ ναι στηριγμένο σε αυτόν.
Η κρίση μπορεί να παρομοιαστεί με σεισμό. Την στιγμή της σεισμικής δόνησης όλοι κουνιούνται. Η ισορροπία απειλείται. Όποιος έχει δομήσει την προσωπικότητα και τη συνείδησή του με βάση την πολυσπονδυλωτή παιδεία της «Μίμησης», της Φύσης και του Κόσμου, αυτός μπορεί ν’ απορροφήσει τους κραδασμούς και να μην επιτρέψει να γκρεμιστούν η ταυτότητα και η πνευματική του δομή. Αντίθετα, όποιος έχει δομηθεί με τη μονοκόμματη και ευθύγραμμη λογική της άρνησης της φύσης και των κοσμικών της αληθειών, όποιος με άλλα λόγια είναι κουφός στα λόγια των εσωτερικών φωνών (που του θυμίζουν την Ιστορία του, τις παραδόσεις και τις πολιτιστικές του μνήμες), αυτός λοιπόν απειλείται να γκρεμιστεί και να διαλυθεί, όπως τα ευτελή προϊόντα της μόδας. Η παγκοσμιοποίηση είναι μια μορφή σεισμού με επαναλήψεις. Όποια χώρα έχει καλές σχέσεις με την ιστορική και πολιτισμική της μνήμη και μπορεί να την διατηρεί «μιμητικά» (δηλαδή ως διατήρηση αξιών κι όχι ως τυπολαγνική αντιγραφή), αυτή αντέχει και θ’ αντέχει τους κλυδωνισμούς του δυνατού σεισμού. Αντίθετα, όποια την αρνείται απειλείται με θρυμματισμό κι ολική κατάρρευση. Ας ακολουθήσουν στα θέματα παιδείας και πολιτισμού οι πολιτικοί μας με την πολυσπονδυλωτή «φυσική» γνώση, για να εκπαιδευτούν πολίτες, ειδικά οι νέοι, έτοιμοι ν’ αντιμετωπίσουν δημιουργικά κάθε μορφή σεισμού-κρίσης

Δημοσθένης Δαββέτας,
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Παρίσι, ποιητής, εικαστικός

Υπάρχει ακόμη Αμερικανικη διαπραγματευτική πολιτική στην Μέση Ανατολή ;(Ελεύθερος τύπος 18.01.18)

Υπάρχει ακόμη Αμερικανικη διαπραγματευτική πολιτική στην Μέση Ανατολή ;

Το ερώτημα είναι εύλογο : γιατί η αναγνώριση των Ιεροσολυμων ως Ισραηλινής πρωτεύουσας προκάλεσε τόση ένταση σ’Ευρωπη και Αραβομουσουλμανικο κοσμο; Άλλωστε εδώ κι 70 χρόνια η Κνεσσετ κι ο πρωθυπουργός του Ισραήλ εδρεύουν ήδη εκεί. Και τα Ιεροσολυμα ήταν ήδη πριν 3000 χρόνια η πρωτεύουσα του Εβραϊκού κράτους την εποχή του Βασιλιά Σολομώντος . Εκεί βρίσκεται μάλιστα ο δυτικός τοίχος του μεγάλου ναού ο περίφημος τοίχος των δακρύων . Συνεπώς τι καινούργιο έφερε ο Τραμπ που προκάλεσε τέτοιες αντιδράσεις; Ας μην ξεχνάμε δε ότι η απόφαση του να μεταφερθεί η Αμερικανική Πρεσβεια από το Τέλ-Αβιβ στα Ιεροσολυμα βασίστηκε σε μια πρόταση εδώ και 20 χρόνια του Κογκρεσσου. Ο θόρυβος που προκλήθηκε βασίζεται σε δυο μεγάλα προβλήματα που ανακύπτουν από την απόφαση του Τραμπ .
Πρώτον: Η απόφαση του βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση μ’ολες τις αποφάσεις του ΟΗΕ που ως τώρα είχαν υπογράφει από τις ΗΠΑ. Η απόφαση του 1947 ανακοίνωνε ένα εβραϊκό κράτος με 58% του εδάφους , ένα Αραβικό κράτος με Παλαιστινιακή κυριαρχία με 42% του εδάφους κι ένα διεθνές status για την Ιερουσαλήμ την Αγία πόλη των τριών μονοθεϊστικων θρησκειών ( ιουδαϊσμού , Ισλάμ, χριστιανισμού ). Το σχέδιο αυτό δεν εφαρμόστηκε ποτε γιατί μόλις έφυγαν το 1948 οι Εγγλέζοι το 1948 τ’Αραβικα κράτη ( Αίγυπτος, Λιβανος, Συρία, Ιορδανια , Ιράκ) επιτέθηκαν στο νεοσύστατο Εβραϊκό κράτος . Κι έχασαν τον πόλεμο επιτρέποντας έτσι στο Ισραήλ ν’αυξησει το έδαφος του στο 78% ενώ το υπόλοιπο πέρασε κάτω από τον έλεγχο της Ιορδανιας. Το 1967 με τον πόλεμο των 6 ημερών , το Ισραήλ εκ νέου κατέλαβε την Ανατολική Ιερουσαλήμ , την Δυτική όχθη , την περιοχή της Γαζας , την Αιγυπτιακή έρημο του Σιναι και τα Συριακά υψίπεδα του Γκολαν. Η απόφαση 242 του συμβουλίου ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών καλεί τους Ισραηλινούς ν’αποχωρησουν από τα εδάφη αυτά μ’ανταλλαγμα την Ειρήνη με όλα τ’ Αραβικά κράτη . Δεν εφαρμόστηκε ποτε και μόνο με την συμφωνία του Camp David (1978 Σεπτέμβριος) το Ισραηλ επέστρεψε το Σιναι στην Αίγυπτο . Στην συνέχεια έχουμε το σύμφωνο ειρήνης με την Ιορδανια (1994) και τις συμφωνίες του Οσλο (1993) . Όμως η Χαμας σαμποτάρισε την ειρηνευτική διαδικασία και το εκμεταλλεύτηκε το ακροδεξιό κόμμα Λικούντ στο Ισραήλ έτσι ώστε να μην εδραιωθεί η Ειρήνη στην Μεδη Ανατολή. Το status της Ιερουσαλήμ ήταν πάντα το σημείο σύγκλισης της Αραβο-ισραηλινής ειρήνης στα πλαίσια των αποφάσεων του ΟΗΕ. Με την απόφαση του ο Τραμπ κατέστρεψε ένα από τα κλειδιά των διαπραγματεύσεων .
Δεύτερον: Η απόφαση Τραμπ θέτει υπό αμφισβήτηση την Αμερικανική ουδετερότητα την οποία οι ΗΠΑ έπρεπε να κρατήσουν , ώστε να παίζουν τον ρόλο του “honest broker” ( εντίμου διαμεσολαβητή) μεταξύ των αντιπάλων μερών . Όπως το 1956 που η Ουάσιγκτον υποχρέωσε τους Αγγλογάλλους να τερματίσουν την εκστρατεία τους εναντίον του Νασερ . Η πάλι τον Οκτώβριο του 1973 ήταν ο Κισσιγγερ που έπεισε τους Ισραηλινούς να χαλαρώσουν την πολιορκία τους γύρω από την Τρίτη Αιγυπτιαη στρατιά . Αλλά και το 1991 τον Οκτώβριο ήταν ο Μπους που προκάλεσε την σύγκλιση για την Ειρήνη στην Μαδρίτη παρά την Ισραηλινή αντίθεση.
Όλοι οσοι γνωρίζουν γεωπολιτική συμφωνούν ότι η λογική λύση για την Ιερουσαλήμ είναι : το Δυτικό της μέρος να μείνει η πρωτεύουσα του Ισραήλ και το Αραβικο μέρος η μελλοντική πρωτεύουσα του Παλαιστινιακου κράτους . Όταν οι πολιτικοί σκέφτονται πολιτικά πάντα μπορεί να βρεθεί λύση . Όταν όμως κι οι δυο πλευρές ( Ισραήλ και παλαιστινιοι) βάζουν μπροστά την θρησκεία η λύση μοιάζει ν’απομακρυνεται . Το βέβαιο πάντως είναι ότι η Αμερική έχει πια τελειώσει σαν ο αντικειμενικός διαπραγματευτής του Μεσανατολικού προβλήματος.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τεχνης , ποιητής, εικαστικός.

Λιγο πριν ξεκινήσει η εκπομπη 20/1/18 στο Καναλι ΑΡΤ

Λιγο πριν ξεκινήσει η   εκπομπη 20/1/18 στο Καναλι ΑΡΤ με τον Lampros Paschos .

Ναχει η όχι την βόμβα ο Κιμ; (Ελεύθερος Τύπος 11.01.2018)

Ναχει η όχι την βόμβα ο Κιμ;

Όσο οι πυρηνικές δοκιμές κι οι βαλλιστικοί πύραυλοι του Κιμ δείχνουν ν’ακολουθουν βαλλιστικούς κανόνες και διαδρομές , άλλο τόσο οι συνεχείς απειλές που εκτοξεύει κυριως προς Αμερική , Ιαπωνία και Νότιο Κορεα, δεν δείχνουν ν’ακολουθουν αναγνωρίσιμα βήματα και δοκιμασμένες στρατηγικές . Δεν υπάρχει διαδρομή για τις απειλές του Βορειοκορεάτη προέδρου : όλο πάνε ψηλότερα και δεν φαίνεται ναχουν σκοπό να πέσουν προς το παρόν κάπου άμεσα και συγκεκριμένα . Δυναμώνοντας απειλητικά την φωνή του ο Κιμ εντείνονται ταυτόχρονα αρκετά επιτυχημένα , όπως υποψιάζονται οι ειδικοί της Δύσης και οι έρευνες του γύρω από τα επιστημονικά πειράματα και τις ατομικες ερευνες . Υπάρχει παράλληλη εξέλιξη μεταξύ του ύψους των απειλών μ’αυτο των ατομικών ερευνών . Κανεις πια δεν σμφιβαλλει ότι το πυρηνικό προγραμμα της Β. Κορέας είναι για τα καλά σε πυρηνική τροχιά . Ουτε η επιλογή Ομπάμα ν’αντιμετωπισει τον Κιμ περιφρονητικά , ούτε οι φανφαρονιστικες απειλες του Τραμπ εμποδισαν την μακρά βαλλιστική και πυρηνική πορεία του Βορειοκορεάτη προέδρου από το να πετύχει τον στόχο της. Συνεπώς τώρα είμαστε αντιμέτωποι με το ωμο ερώτημα : πρέπει η όχι ν’αφησουμε την βόμβα στον Κιμ; Ο Ντοναλντ Τραμπ προειδοποίησε τον ” άνθρωπο-πύραυλο” ότι θα καταστρέψει την χώρα του . Όμως η λογική λέει ότι η στρατιωτική επιλογή δεν είναι σίγουρη κι ο κίνδυνος σημαντικών ανθρωπίνων απωλειών είναι περισσότερο από ορατός . Τι μένει τότε ; Μόνο προς το παρόν η διπλωματική οδός , η οποία αν και στηριζεται στην έξυπνη στρατηγική και την ορθοφροσύνη εν τούτοις μπορεί να επιτρέψει στην Βόρεια Κορέα ναχει το πυρηνικό όπλο de facto. Η Δύση είναι αντιμέτωπη με αυτόν τον γόρδιο δεσμό .
Οι αισιόδοξοι θα ισχυριστούν ότι το “πυρηνικό γεγονός” ισως παίξει σταθεροποιητικό ρόλο όπως έπαιξε στην περίπτωση της Ινδιας και του Πακιστάν . Και ότι ,αφού ο Κιμ έχει το “ασφαλιστήριο ζωης” που ήθελε για να μην τελειώσει όπως ο Κανταφι , επιτέλους θα ηρεμήσει .
Οι απαισιόδοξοι θα ισχυριστούν ότι , αφού τα κατάφερε σ’αυτη την περίπτωση θα νοιώσει ασφαλής για να ξεκινήσει άλλες απρόβλεπτες περιπέτειες . Τίθεται συνεπώς άμεσα το ερωτημα: είναι η όχι στα καλά του ο Βορειοκορεάτης πρόεδρος; Οι Δυτικοί έχουν την τάση να τον θεωρούν σίγουρα τρελό . Όμως πέρα από ένα ρητορικό τόνο αρχαιοκομμουνιστικου λεξιλογίου δεν έχει ως τώρα ξεπεράσει το οποία όρια . Μήπως είναι λοιπόν αυτό-ελεγχόμενα προκλητικός ; Μηπως είναι το τρίτο χέρι της Κινας και καθοδηγείται έξυπνα κι υπομονετικά από εκείνην ; Ο χρόνος θα δείξει . Όμως ο Τραμπ , ο αλλος” ελεγχόμενα ” απρόβλεπτος όπως φαίνεται, καλό θαταν να μην παίζει παρομοίως με τα στρατηγικά όρια του κινδύνου . Γιατί κάποια στιγμή μια απρόσεκτη κίνηση από τον ένα πρόεδρο η τον άλλο μπορεί να τινάξει την παγκόσμια ισορροπία στον αέρα . Πάντως ένα είναι βέβαιο : η διεθνής αδυναμία στο θέμα της Βόρειας Κορεας μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μάθημα για την περίπτωση του Ιράν . Ο Τραμπ καίγεται ν’ ακυρώσει την πυρηνική συμφωνία με την Τεχερανη . Όμως η ως τώρα εμπειρία με τον Κιμ δείχνει ότι είναι ίσως καλύτερα να υπάρχει μια έστω και προβληματική συμφωνία παρά να μην υπάρχει καθόλου συμφωνία.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφιας της Τέχνης , ποιητής , εικαστικός .

Ατομική έκθεση ζωγραφικής μου στην Αθήνα στην Γκαλερι της Σοφία Γαιτανη .

Μόλις τελείωσα από Αλεξανδρούπολη στις 18/1/18 έρχεται η ατομική έκθεση ζωγραφικής μου στην Αθήνα στην Γκαλερι της Σοφία Γαιτανη .

JAN18

Ατομική έκθεση _ Ελληνας Βούδας _ Δημοσθένης Δαββέτας

Thurs 20:00 · Artshot · Athens

Συνετευξη στο ένθετο ( secret) για τον πολιτισμό ( Παραπολιτικα .05.01.2018)

Η σημερινή μου συνετευξη ( 5/1/18) στο ένθετο ( secret) για τον πολιτισμό της εφημερίδας Παραπολιτικα .

H διπλή στρατηγική του Εμανουελ Μακρον (Ελεύθερος τύπος 04.01.2018)

Η διπλή στρατηγική του Εμανουελ Μακρον .

Λέμε συχνά ότι κάποια θέματα επανέρχονται στην επικαιρότητα σύμφωνα με τις εκάστοτε ανάγκες . Η ακόμη ότι τα επαναφέρουν ιδιοτελως οσοι επιδιώκουν ωφέλη . Κι έτσι μπορεί να γίνει λόγος για μόδες η ακόμη για οργανωμένα συμφέροντα. Υπάρχει όμως κι η περίπτωση που ένα θέμα μπορεί να επανέλθει στην επικαιρότητα ως ζωτικό κι αναγκαίο συμφέρον που αγγίζει κυριολεκτικά υπαρξιακά όρια . Αν εφαρμόσουμε αυτή την εμπειρικά αποδεδειγμένη συλλογιστική ειδικά σε ζητήματα Ευρωπαικης Πολιτικής , θα δούμε αμέσως ν’αναδυεται μπροστά μας το κυρίως θέμα που χρήζει άμεσης κατεύθυνσης το 2018 . Πρόκειται για το που πρέπει να στραφεί η ευρωπαϊκή πορεία και έτσι μοιραία για το ποια θάναι η ταυτότητα της .
Όσο καποιες φορες πληκτικό , δεδομένο , ξεχασμένο στις σκονες της αρχικης χαρας της πρωτοδημιουργιας του και συχνά άνευ ιδιαίτερου ενδιαφέροντος υπήρξε εδώ και δεκαετίες το ευρωπαϊκό ζήτημα , άλλο τόσο τώρα ξαναγινε ένα ζήτημα άκρως Πολιτικό . Είναι το κυρίως θέμα κι από τις δυο πλευρές του Ρήνου .
Στην Γερμανία η Ευρώπη είναι το κέντρο των συζητήσεων μεταξύ της Άνγκελα Μερκελ και του σοσιαλδημοκρατικού SPD ,μ’αυτο το τελευταίο ν’ανεβαζει συνεχεία τον πήχυ των απαιτήσεων του σε περίπτωση συγκυβέρνησης , συμφωνώντας όλο και περισσότερο με τις Ευρωπαϊκές θέσεις του Μακρον .
Στην Γαλλία οι συγκρούσεις για την Ευρωπαϊκή ταυτότητα προσανατολίζονται κι αναμένονται ισχυρές εν όψει Ευροεκλογών 2019. Ο Γάλλος πρόεδρος δείχνει να μαθαίνει όλο και καλύτερα το Ευρωπαϊκό τοπίο . Κυρίως διαπιστώνει ότι παντού στις χώρες της Ευρώπης τα παραδοσιακά κόμματα χάνουν έδαφος . Τα δυο μεγάλα γνωστά στρατόπεδα , το συντηρητικό και το σοσιαλδημοκρατικό , που εδώ και δεκαετίες ηγεμονεύουν την πολιτική ζωη , έχουν για τα καλά ταρακουνηθεί . Ονειρεύεται έτσι μια γηραιά ήπειρο που θα πορεύεται πολιτικά ούτε δεξιά ούτε αριστερά ,αλλά στο κέντρο . Κάτω από την σημαία του κέντρου οραματίζεται να συνεργαστούν όλοι οι φίλοευρωπαϊστές . Βέβαια τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά . Γιατί για να επιτευχθεί ένας τέτοιος στόχος χρειάζεται συμμάχους , υποχωρησεις και διαρκεις δυσκολες διαπραγματεύσεις . Κι επίσης πολλά θα εξαρτηθούν από το ποια θάναι η θέση της Μερκελ στην αναμενόμενη νέα Γερμανική κυβέρνηση .
Διπλός λοιπόν ο στρατηγικός στόχος του Γάλλου προέδρου : στο εσωτερικό μέτωπο της χώρας του και στην Ευρώπη. Στην πρώτη περίπτωση θέλει να δυναμιτίσει κυριολεκτικά την ισχύ των άλλοτε παραδοσιακών Γαλλικών κομμάτων . Στην δεύτερη να επηρεάσει καθοριστικά την Ευρωπαϊκή κατεύθυνση και μοίρα . Και στις δυο περιπτώσεις βασιζόμενος στην λογική του κέντρου , του ούτε δεξιά ούτε αριστερά .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής , εικαστικός .

Ατομική έκθεση _ Ελληνας Βούδας _ Δημοσθένης Δαββέτας 18.01.2018

Θα χαρώ να δείξω Σ όσους φίλους δεν είδαν τα εργα μου στην art fair Θεσσαλονίκη κάποια απ’αυτα εδώ στην Αθήνα στην γκαλερί της εκλεκτής φίλης Σοφία Γαιτανη .

JAN   18 

Ατομική έκθεση _ Ελληνας Βούδας _ Δημοσθένης Δαββέτας

 · Artshot · Athens

LEBESI 11 MAKRIGIANI

• 18 January at 20:00–23:00

• 

  ---

  21 1404 4311

  gaitani.sophia@gmail.com

  Get Directions

Από την συνετευξη στο περιοδικό επίκαιρα 30/12/17

Από την σημερινή μου συνετευξη Παρασκευή 30/12/17 στο περιοδικό επίκαιρα . Μια γόνιμη συζήτηση με τους Γιάννη Κορωναίο και την Μαρια Σμιλιδου .

Η μονομερής πολιτική του Τραμπ (Ελεύθερος τύπος 28.12.2017)

Η μονομερής πολιτική του Τραμπ 

Η άφιξη του Ντοναλντ Τραμπ στον Λευκο οικο καταπολεμήθηκε αλλά και χειροκροτήθηκε μ’ακροτητα κι από τις δυο πλευρές. Όσο οι μεν πρώτοι τον αντιμετώπιζαν σαν θεατρίνο η showman άλλο τόσο οι άλλοι τον θεώρησαν ως πατριώτη φιλελεύθερο ο οποίος πάνω απ’ολα έβαλε τα συμφέροντα πρώτα της Αμερικής . Η ιστορία θα δείξει στο τέρμα της θητείας του σαν πρόεδρος τι πέτυχε . Όμως από την ως τώρα πορεία του μπορούμε να κάνουμε κάποιες παρατηρήσεις . Και κυρίως να δώσουμε ένα όνομα που θα χαρακτήριζε την ως τώρα πορεία του : η πολιτική του μονομέρεια .
Ανακοινώνοντας ήδη ο Τραμπ από τις 13/10/17 ότι θ’αρνιοταν να βεβαιώσει ενώπιον του κογκρέσου ότι το Ιράν τηρούσε τις συμφωνίες για τον έλεγχο των πυρηνικών του , αφήνοντας έτσι στα χέρια του κογκρέσου την ευθύνη για την άρση η όχι των κυρώσεων εναντίον της χώρας αυτής, έβαλε τα θεμέλια της μονομερούς πολιτικής του αμφισβητώντας έτσι την ως τώρα διεθνή πολιτική της πολυμέρειας . Διότι με την στάση του αυτή απαξίωσε ΟΗΕ κι Ευρωπαϊκή ένωση που τόσο είχαν ενεργοποιηθεί στην συμφωνία με το Ιράν . Επίσης περιφρονεί την διεθνή οργάνωση ατομικής ενέργειας στην Βιέννη που θεωρείται η πιο έγκυρη σε ζητήματα ελέγχου πυρηνικών εγκαταστάσεων και η οποία μ’επισκεψεις της στα υπό έλεγχο εργοστάσια είχε βεβαιώσει την τήρηση των πυρηνικών συμφωνιών από την κυβέρνηση της Τεχερανης. Κι ακόμη αμφισβητεί την πολιτική κρατών όπως η Γερμανία η η Γαλλία που στηρίζουν την συμφωνία με το Ιράν.
Η συμπεριφορά του Τραμπ ενσπείρει την αμφιβολία σε περιπτώσεις όπως ο Βορειοκορεάτης Κιμ Γιονγκ , ο οποίος έτσι φωνάζει ότι δεν έχει πια καμμία εμπιστοσύνη στους διεθνείς θεσμούς λόγω της σημερινής Αμερικανικής πολιτικής. Και δεν σταματά να επιβεβαιώνει την πολιτική του μονομέρεια ο Τραμπ. Τον Ιανουάριο του 2017 αποχωρεί από την συμφωνία της ελεύθερης εμπορικής ζώνης (TPP)στην Ασία και τον ειρηνικό επιτρέποντας έτσι στην Κίνα να πρωταγωνιστήσει . Τον Ιούνιο του 2017 καταγγέλει και φεύγει από την συμφωνία του 2015 του Παρισιού για την πλανητική μείωση του γκαζιού προς το συμφέρον της προστασίας του περιβάλλοντος από την υπερθέρμανση του πλανήτη. Τελος τον Οκτώβριο του 2017 ανακοινώνει την παραίτηση της Αμερικής από την ΟΥΝΕΣΚΟ . Αυτή η πολιτική της αντί-πολυμέρειας δεν βοηθά τις ΗΠΑ ούτε τον Τραμπ ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των κρατών . Άλλωστε το επιχείρημα του ότι οι οργανισμοί αυτοί σπαταλούσαν χρήματα δεν στέκει μιας και τα Μπατζετ τους είναι ασήμαντα μπροστά σ’αυτα της Αμερικής που ξοδεύει για πολέμους. Το μπατζετ για πχ του ΟΗΕ είναι 6 δισεκατομμύρια δολάρια τον χρόνο , δηλαδή τα χρήματα δυο εβδομάδων εξόδων του πολέμου στο Ιράκ. Θα μπορούσα να δώσω κι αλλά αρνητικά παραδείγματα της μονομέρεια του Αμερικάνου Προεδρου . Όμως θα Ταν καλό να θυμηθεί ότι η πολυμέρεια αποφάσεων είναι μια εφεύρεση των ΗΠΑ . Ήταν ο πρόεδρος Γουίλσον που ξεκίνησε το 1920 τις πρώτες προσπάθειες πολιτικής πολυμέρειας αποφάσεων , ενώ ο Ρούζβελτ θεωρείται ο πατέρας των Ηνωμένων Εθνών . Κι εύλογα κάποιος μπορεί ν’αναρωτηθει : οι Αμερκανοι ενδιαφέρονται και φροντίζουν το εθνικό τους δίκαιο ενώ περιφρονούν το διεθνές ; Μήπως θαπρεπε ο Τραμπ να ξαναδεί την στάση του αυτή η οι σύμβουλοι του να του πουν για τις ζημιές που γίνονται στην εικόνα των ΗΠΑ ;