Τεχνοκράτες η πολιτικοί για την Ευρώπη;

Παρατηρώντας τις λίστες των ευρωψηφοδελτίων στην Ελλάδα αλλά και σ αλλες Ευρωπαϊκές χώρες ( ειδικά στην Γαλλία), διαπιστωνω ότι υπάρχει μια διχογνωμία ως προς το αν θα υπερισχύσουν οι τεχνοκράτες η οι πολιτικοί .
Στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για άτομα με ειδικευμένη γνωση που όμως δεν έχουν ποτε ασχοληθεί με την Πολιτική , δεν έχουν εκλεγεί και δεν έχουν διοικήσει πολιτικους οργανισμούς . Κοντολογίς δεν είχαν ποτε άμεση επαφή με τα άμεσα πολιτικά δρώμενα.
Στην δεύτερη περίπτωση , πρόκειται για άτομα που έχουν ήδη στο παρελθόν εκλεγεί , που έχουν δοκιμαστεί στην κάλπη κι είχαν κι υπεύθυνες πολιτικες θέσεις σε κυβερνητικά σχήματα η οργανισμούς .
Συνηθίζεται μάλιστα να λέγεται ότι στην ευρωβουλή στέλνονται πολιτικοί είτε γιατί βρίσκονται στο τέλος της πολιτικής τους καριέρας είτε γιατί πρέπει ν’απομακρυνθουν από την κεντρική εθνική πολιτική σκηνή γιατί ενοχλούν τους κομματικους αρχηγους τους. Είτε ακόμη πιο νέοι οι οποίοι θα κάνουν τα πρώτα πολιτικά τους βήματα. Ένα είδος εμπειρικής εκμάθησης δηλαδή.
Όμως η κυρίαρχη πλέον τάση είναι να δίνεται προτεραιότητα στους τεχνοκράτες . Αυτή η τάση δεν είναι όμως νέα . Ήδη ο Ντεγκωλ είχε εμπιστευτεί τεχνοκράτες για θέσεις κλειδιά . Κάποιοι από αυτούς έμειναν και συνέχισαν στην πολιτική . Κάποιοι όχι. Αλλά κι ο Εμανουελ Μακρον ακολούθησε αναλογη λογική : οι μισοί από τους υπουργούς του είναι τεχνοκράτες . Ο στόχος του ήταν και είναι να λειτουργήσουν ως άτομα που γνωρίζουν καλά το θέμα τους και δεν είναι δεσμευμένοι από πελατειακή πολιτική σχέση.Δεν είναι το μόνιμο πρόβλημα τους η επανεκλογή τους . Έτσι είναι πιο ελεύθεροι κι ουδέτεροι.
Από την άλλη πλευρά ο κινδυνος μιας τεχνοκρατομανιας, βρίσκεται στο ότι ο τεχνοκράτης ως ” ψυχρός” λειτουργός δεν πιάνει τον παλμό του κόσμου , δεν αφουγκράζεται τον λαό και μπορεί να πάρει αποφάσεις που ενώ φαίνονται θεωρητικά σωστές προκαλούν την οργή και το αίσθημα αδικίας στον κόσμο . Πόσες και πόσες για παράδειγμα αποφάσεις των ευρωτεχνοκρατων της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πήγαν αντίθετα προς τα λαϊκά συμφέροντα και δεν κατάφεραν να φέρουν το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα .
Ο Αριστοτελης έλεγε ότι η ακρα δικαιοσύνη είναι ακρα αδικία . Θεωρούσε δηλαδή την δικαιοσύνη ως αναλογία κι όχι ως ισότητα. Κι αυτή την ικανότητα γενικώς την έχουν οι Πολιτικοί . Ζυμωμένοι στην πραγματικότητα μπορούν να στηρίξουν πολιτικες θέσεις και μ
να πάρουν πολιτικες αποφάσεις που διακρινονται από το αναλογικό αίσθημα δικαιοσύνης ανάμεσα στο εφικτό και το οραματικό. Βέβαια πολλοί μιλούν για πολιτικους που έχουν συχνά ενδώσει στα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα . Και δεν έχουν άδικο . Η διαπλοκή θριαμβεύει ειδικά εδώ στην Ελλάδα αλλά και σ’αλλες χώρες. Όποτε τίθεται πια ώμο και ρεαλιστικό το ερώτημα : ανάμεσα στος τεχνοκράτες που υπηρετούν το επιστημονικά σωστό αδιαφορώντας συχνά για το λαϊκό αίσθημα και τους πολιτικους που ναι μεν έχουν την δυνατότητα αποφάσεων αναλογικής δικαιοσύνης αλλά στο όνομα του λαϊκά αρεστού ( συχνά αυτό ονομάζεται λαικισμος) μπορούν να μην κάνουν πράξη αναγκαίες θεσμικά και μεταρρυθμιστικά αλλαγές , τι επιλέγουν οι πολιτες ; Και πάλι ο Αριστοτελης μπορεί να μας βοηθήσει . Δηλαδή κι εδώ χρειαζόμαστε μια αναλογική απάντηση . Χρειαζόμαστε έναν συνδυασμό τεχνοκρατών με Πολιτικους . Κι ειδικά στην Ευρώπη σ’αυτες τις τόσο κρίσιμες ευρωεκλογές που πλησιάζουν, πρέπει να μην επαναλάβουμε τα λάθη που ήδη γνωρίζουμε . Χρειαζόμαστε μια Ευρωπαϊκή διοίκηση όπου το τεχνοκρατικό στοιχειο δεν θ’αντιβαινει το λαϊκό συμφερον αλλά και ταυτόχρονα χρειαζόμαστε πολιτικες αποφάσεις που θα τύχουν τις εμπιστοσύνης των λαών κι όχι της διαρκους δυσπιστίας τους όπως συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό σήμερα. Χρειαζόμαστε πολιτικους που να συμβάλλουν στην ισορροπημένη συμφιλίωση μεταξύ των λαϊκών συμφερόντων και της ανάγκης για καινοτομία και μεταρρύθμιση . Θα πρέπει επιτελους να πάψουν οι αποφάσεις ναναι προς το συμφερον των ολιγαρχικών οικονομικών συμφερόντων που επιλέγουν δικούς τους τεχνοκράτες ως πολιτικους , που επιλέγουν κυβρρνησεις και κυβερνητες της αρεσκσιας τους .Ως υπηρέτες τους δηλαδή και τοποτηρητες των συμφερόντων τους. Όπως έλεγε κι ο Ρουσσω τιποτα δεν μπορεί να προχωρήσει και να εξελιχθεί κοινωνικά δίχως την λαϊκή στήριξη.

Δημοσθένης Δαββετας

Στο Ραδιο Παραπολιτικα με τον Λαμπρο Καλαρυτη 27.03.2019

Η Δηλωση μου στις εορταστικές εκδηλώσεις για την απελευθέρωση της Καλαμάτας

ΣΤΟ ΚΑΝΑΛΙ TRT ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΨΗΦΙΟΤΗΤΑ ΜΟΥ Ως ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ 210319

Για μια νέα Ευρωπαϊκή ασφάλεια. (Ελεύθερος Τύπος 21.03.2019)

Για μια νέα Ευρωπαϊκή ασφάλεια.

Μετά την τελευταία Νατοϊκή σύνοδο (15- 17 Φεβρουαρίου ) όλοι κατάλαβαν ότι η Ατλαντική συμμαχία δεν είναι πια όπως παληα. Ιδρύθηκε αυτή το 1963 κι από ναός του ΝΑΤΟ που ξεκίνησε κατέληξε σε Μαυσολειο του . Το σοκ μεταξύ Αντζελα Μερκελ και
Μαικ Πενς , δυναμίτισε την τόσο πιστη από το 1949 σχέση Γερμανίας-ΗΠΑ . Υποστηρίζοντας την πολυμέρεια των αποφάσεων η Άνγκελα Μερκελ μαστίγωσε επισης αλύπητα την ασάφεια της εξωτερικής πολιτικής της Ουάσιγκτον ειδικά τώρα με τον Τραμπ.Την κατηγόρησε για Εμπορικό πόλεμο με την Κίνα που χτυπά παράλληλα την Ευρώπη , αποχώρηση από το σύμφωνο εμπορικής συνεργασίας στον ειρηνικό που αφήνει ελεύθερο το πεδίο δράσης της Κίνας στην Ασία , αποχώρηση από την συμφωνία της Βιεννης για τα πυρηνικά του Ιράν αλλά κι αποχώρηση από Αφγανιστάν και Μεση Ανατολή αφήνοντας έτσι χώρο δράσης εκεί για Ρωσσια και Ιράν .
Η επιστροφή των ΗΠΑ ως μια χώρα – ηγέτη του ελεύθερου κόσμου όπως γεννήθηκε το 1945 μετά το τέλος του πολέμου είναι ψευδαίσθηση . Που σημαίνει αμέσως: οι συνέπειες είναι τεράστιες για την ασφάλεια της Ευρώπης η οποία έτσι βρίσκεται απέναντι σ’ενα στρατηγικό κενό σε σχέση με τις απειλές που δεχεται . Απειλή από τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό της Κίνας , η οποία μέσω του εμπορίου καταλαμβάνει όλο και περισσότερα στρατηγικά σημεία στην Ευρωπαϊκή ήπειρο .
Απειλή από την Ρωσσια , η οποία εργαλειοποιει προς το συμφερον της ,στηρίζοντας τα,όλα τα λαϊκιστικά ευρωπαϊκά κινήματα.
Απειλή από Ιραν και Τουρκία ,οι οποιες θέλουν να την αποσταθεροποιήσουν και να την ελέγξουν μέσα από το πολιτικό Ισλάμ.
Απέναντι σ’αυτες τις απειλές η Ευρώπη βρίσκεται άοπλη. Δεν μπορεί να στηριχθεί σε μια εδαφική σταθερότητα από τότε που η Ρωσσια εισέβαλε στην Κριμαία και το Ντομπας, ακυρώνοντας τις συμφωνίες του Ελσινσκι του 1975 περι μη αλλαγής των συνόρων .
Δεν μπορεί να στηριχθεί στην πυρηνική ισορροπία από τότε που η Ρωσσια χρησιμοποεί τους πυραύλους SSC-8 .
Δεν μπορεί να στηριχτεί στις ΗΠΑ οι οποιες αφήνοντας μεγάλους χώρους στις Δημοκρατοριες , δίνουν την αίσθηση φανταστικού συμμάχου.
Συνεπώς η Ευρώπη δεν έχει άλλη επιλογή παρά να μείνει στις αξίες της , όπως το οικονομικό και κοινωνικό της μοντέλο , αναζητώντας ταυτόχρονα τρόπους και μέσα που θα δυναμώσουν την ασφάλεια της.Που σημαίνει : πρέπει να μετατραπει προοδευτικά σε πολιτική δύναμη και σε στρατηγικό πρωταγωνιστή . Ο Ευρωπαικπς στρατός μοιάζει με χίμαιρα όσο απουσιάζει ένα κοινό ευρωπαϊκό όραμα, μια συμφωνία για κοινά ζωτικά συμφέροντα και μια κοινή κουλτούρα δράσης. Αυτές όμως οι ελλείψεις δεν μπορούν να εμποδίσουν μια ευρωπαϊκή στρατηγική ασφαλειας που να θεμελιώνεται σε συγκεκριμένες βάσεις . Όπως , κοινές στρατιωτικές δράσεις , προγράμματα αμυντικής βιομηχανίας , έρευνα ( κυρίως σε σχέση με την τεχνητή νοημοσύνη ), οικονομική στήριξη βασισμένη σε ευρωπαϊκά κονδύλια της τάξεως περίπου των 13 δισεκατομμυρίων ευρώ.Επισης χρειάζεται μια αυτόνομη στρατηγική ως προς την μάχη εναντίον της τρομοκρατίας , έλεγχο συνόρων που ξεκινά από την Μεσόγειο , έρευνα ως προς το διάστημα και τον κυβερνοχώρο . Αλλά και την εκ νέου ενίσχυση του ΝΑΤΟ δίχως να διώχνει όλο και πιο μακριά της την Ρωσσια όπως γίνεται κυρίως τα τελευταία πέντε χρόνια. Κοντολογίς η δημιουργία μιας συμμαχίας των Δημοκρατιών και της πολυμέρειας αφοπλισμού , εμπορίου , της μάχης εναντίον της κλιματικής αλλαγής ,θα μπορούσε να θεμελιώσει μια νέα Ευρώπη όπου θα υπήρχαν κοινά σημεία ( ιδιαίτερα στο ζήτημα του περιβάλλοντος) με την Ινδία, την Ιαπωνία, τον Καναδά, το Μεξικό , την Κολομβίας , την Αυστραλία και την Νέα Ζηλανδία.
Οι συνεχόμενες απειλές που κρεμωνται πάνω από το κεφάλι της Ευρώπης υποχρεώνουν ηγέτες και κατοίκους της γηραιάς Ηπείρου να σκεφτούν το πιο γρήγορα δυνατόν τρόπους που θα δυναμώσουν την Ευρωπαϊκή ασφάλεια και ταυτόχρονα θα προστατεύσουν με ηθικό και πολιτικό τρόπο την Ελευθερια πουναι το θεμέλιο πολιτισμού της Ευρωπαϊκής ιστορίας και συνείδησης.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής. Εικαστικός .

από τα εγκαίνια τέχνης στο ίδρυμα Cragg στο Βούπερταλ της Γερμανιαs

Μερικές στιγμές από τα χθεσινά(15/3) εγκαίνια τέχνης στο ίδρυμα Cragg στο Βούπερταλ της Γερμανιας όπου παρευρέθηκα ως ομιλητής και συγγραφεας του θεωρητικού κειμένου της έκθεσης . Στις Φωτό είμαι με τον Τονυ Κραγκ , την Ιρενε Γκρουντελ ( σύζυγο του ζωγράφου Μαρτιν Ντισλερ) και διάφορους φίλους συλλέκτες και ηκαλεριστες από διαφορετικές Ευρωπαϊκές χώρες που παρευρέθηκαν στο γεγονός . Some photos from yesterday opening in Cragg foundation in Wuppertal in Germany . With Tony Cragg , Irene Grundel and international friends.

Η εικόνα ίσως περιέχει: 7 άτομα, περιλαμβάνεται ο Demosthenes Davvetas, , τα οποία χαμογελούν, άτομα κάθονται και εσωτερικός χώρος

Η εικόνα ίσως περιέχει: 8 άτομα, περιλαμβάνεται ο Demosthenes Davvetas, , τα οποία χαμογελούν, άτομα κάθονται και εσωτερικός χώρος

Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα, περιλαμβάνεται ο Demosthenes Davvetas, , τα οποία χαμογελούν, άτομα στέκονται

Ο ψυχρός τεχνολογικός πόλεμος Κίνας-Αμερικής (GRTimes 15.03.2019)

Ο ψυχρός τεχνολογικός πόλεμος Κίνας-Αμερικής

Mετά την σύλληψη της κόρης( διάδοχος και Κληρονομος) του ιδιοκτήτη του τεχνολογικού κινεζικού γίγαντα Huawei , ο κόσμος των τηλεπικοινωνιών βρίσκεται σ’ ένταση. Πίσω όμως από αυτήν την «νομιμοφανή » σύλληψη κρύβεται ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ Τραμπ και Χι ζι Πινγκ για το ποια από τις χώρες τους θα χει την παγκόσμια τεχνολογική υπεροχή. Κάποτε οι υπερδυνάμεις ανταγωνίζονταν στην ανάπτυξη των πυρηνικών πυραύλων η των στρατιωτικών βάσεων.

Σήμερα το ισχυρό μπραντιφερ μεταξύ Κίνας κι Αμερικής, Κίνας και Δύσης , μεταξύ άλλων μαίνεται και στα κινητά του διαδικτύου , εκεί που ο Κινεζικός γίγαντας των τηλεπικοινωνιών Huawei είναι προς το παρόν ο πρωτοπόρος παγκοσμίως. Με την σύλληψη της διαδόχου του Κινεζικού τηλεπικοινωνιακού γίγαντα στον Καναδά,κηρύχτηκε κι επισήμως ο ψυχρός τεχνολογικός πόλεμος . Όλα γυρίζουν γύρω από την υπεροχή των Κινέζων στα 5G , την νέα γενιά των κινητών . Οι Αμερικανοί φωνάζουν στο όνομα της απειλής ασφαλειας.

Λένε ότι Θέλοντας να ελέγξουν αυτές τις υποδομές οι Κινέζοι θα μπορούσαν ν’αποκτησουν ανησυχητικές ικανότητες κατασκοπείας . Θα μπορούσαν να κάνουν σαμποτάζ σε στιγμές έντασης. Οι Κινέζοι από την μεριά τους φωνάζουν ότι είναι θύμα συνωμοσίας γιατί θέλουν να εμποδιστεί η εξέλιξη τους κι η επιτυχία τους . Ακόμη κι αν υπάρχει μια λογική στις αιτιάσεις των Κινέζων , εν τούτοις αυτοί δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται . Γιατί το σύστημα διακυβέρνησης τους προκαλεί υποψίες . Δεν μπορούμε να μαστε μεγαλοεπιχειρηματίες και ταυτόχρονα να μαστε υπό τον απόλυτο έλεγχο του αυταρχικού κι αντιδημοκρατικού ΚΚ Κίνας. Από μόνο του αυτό προκαλεί δυσπιστία .

Η υπόθεση Huawei σηματοδοτεί τα μελλοντικά παιχνίδια της εξουσίας : των εμπορικών και τεχνολογικών μαχών πάντα σε σχέση με την γεωπολιτική .

Σηματοδοτεί τον μεγάλο ανταγωνισμό Κίνας κι Αμερικής για τον παγκόσμιο έλεγχο και κυριαρχία . Εδώ και λιγο καιρό έχει αλλάξει η πολιτική αντίληψη των πραγμάτων για τις ΗΠΑ. Για πολύ καιρο μαζί με όλες τις Δυτικές χώρες γινόταν λόγος για το αναπτυσσόμενο μοντέλο της Κίνας. Πολλές συζητήσεις , αναλύσεις κι αρθρογραφία έγινε γύρω από αυτό το ζήτημα . Όλα ήταν όμως θεωρητικά . Τώρα που άρχισε να γίνεται αισθητό στην πράξη η κινεζική ηγεμονία σε πολλά επίπεδα , τώρα άρχισαν και τα κρύα ρίγη να διαπερνούν τους Δυτικούς .Αυτοί οι τελευταίοι άρχισαν να καταλαβαίνουν ότι το Πεκίνο κερδίζει όλο και περισσότερα αθλήματα στον παγκόσμιο οικονομικό , γεωπολιτικό κι εν γένει στρατηγικό στίβο να παίρνει όλο και περισσότερα χρυσά μετάλλια. Το σοκ Huawei και για τους Αμερικανούς αλλά κυρίως και για τους Ευρωπαίους πρέπει να τους ξυπνήσει όσο είναι καιρός .

Γιατί για πολλές δεκαετίες έμειναν στην «λογοτεχνική» γοητεία της Κίνας, στην μαγεία της Ανατολής και της φιλοσοφίας της κι αφέθηκαν να ξεπεραστούν σε πολλά βασικά επίπεδα . Όπως κι οι Αμερικανοί είναι καλό που πολλές Ευρωπαϊκές χώρες αντιδρούν πια απέναντι στο Πεκίνο που δεν τηρεί τους κανόνες του παιχνιδιού στην οικονομία , την Δημοκρατία , την σύγχρονη τεχνολογία και την καινοτόμο πρόοδο. Πρέπει η Δύση να δείξει λίγο τα επιστημονικά της δόντια και να επενδύσει στην επιστημονική καινοτομία , σε στρατηγικούς στόχους , σε σύγχρονη τεχνολογία , σε κυβερνοεπενδυσεις και βιομηχανία . Ειδικά η Ευρώπη πρέπει ναχει αυτόνομη πορεία κι ανάπτυξη ώστε , πέρα από την φυσική συμμαχία με την Αμερική , να έχει και την δυνατότητα ανεξάρτητης πορείας στον παγκόσμιο στίβο και τα παγκόσμια συμφέροντα.

Στο ραδιο ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ 94FM 200319 στην εκπομπη του Τακη Σπηλιόπουλου

Η παρέμβαση μου στην εκπομπή του Γ.Τραγκα στο κανάλι neo epsilon 13.03.2019

Ραδιο Παραπολιτικά 13.03.2019

Στην εκπομπή χωρίς όρια στο Kontra Tv 07.03.2019

Η παρέμβαση μου στο Kontra24 06.03.2019

Ο Πατέρας η Μητέρα και το κοινό αίσθημα. (Ελεύθερος Τύπος 07.03.2019)

Ο Πατέρας η Μητέρα και το κοινό αίσθημα.

Πριν λίγες μέρες ψηφίστηκε στην Γαλλική Βουλή το νομοσχέδιο βάσει του οποίου οι όροι “πατέρας” και “μητέρα” αντικαθίστανται στο εξής στα δημόσια έγγραφα από τους αντίστοιχους όρους “γονέας 1″ και ” γονέας 2″. Ανεξάρτητα βέβαια του γεγονότος ότι για να περάσει κάτι τέτοιο οριστικά θα χρειαστεί κι η απόφαση της συγκλήτου , νομίζω ότι αξίζει να σταθούμε και να ακτινογραφησουμε όσο καλύτερα γίνεται την ανωτέρω απόφαση.
Εξ αρχης κάθε μια από τος αντιμαχίες πλευρές κατηγόρησε την άλλη για ” ιδεολογικά” επιχειρήματα. Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι δυο αντιμαχόμενες ιδεολογίες;
Η ” συντηρητική ” πλευρά αρνείται μαχητικά την αντίπαλη μεταμοντέρνα πλευρά έτσι όπως εξελίσσεται σήμερα . Αυτή η δεύτερη πλευρά διεκδικεί για τον εαυτό της τον τίτλο ” προοδευτική”. Όπως είπε πρόσφατα κι ο Γαλλος προεδρος Μακρον σήμερα γίνεται μάχη μεταξύ ” προοδευτικών και λαϊκιστών”. Ανεξάρτητα των ονομάτων των ιδεολογιών υπάρχει μετωπική σύγκρουση δυο ασυμφιλίωτων οραμάτων . Ο νόμος που ψηφίστηκε στην γαλλική Βουλή και θέλει ν’αντικαταστησει τους όρους “πατέρας”-“μητερα” με τους όρους “γονέας 1”-“γονεας2”, θέλει να συμβάλλει όπως γράφτηκε στο ν’αποφευχθει η σκληρή διάκριση σε βάρος των ομοφυλοφίλων ζευγαριών και να μην χάνουν την ταυτότητα τους . Με απλά λόγια να μην νοιωθουν “περιθωριοποιημένα” σε σχέση με τα ετερόφυλα ζευγάρια . Που σημαίνει ότι πρακτικά τα ετερόφυλα ζευγάρια πουναι η πλειοψηφία δεν θα μπορούν ν’αποκαλουνται “πατέρας-μητέρα” στα δημόσια έγγραφα . Αν τώρα ο “πατέρας” είναι το “1” κι η μητέρα το “2” η αντιστρόφως , τότε η περίφημη συνταγματική ισότητα των φύλων παει περίπατο . Κάτι που πολλοί υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του φεμινισμού δεν το δεχονται. Άρα κάτι δεν παει καλά .
Υπό το πρόσχημα της προστασίας των ομοφυλοφίλων ζευγαριών , ο νέος νόμος ωθεί στην αδιαφορία των φυσικών διαφορων. Και δεν είναι μόνο αυτό . Γιατί οι του πολιτικά ορθον κι οι ειδικά καποιες ακτιβιστικές οργανώσεις ( κι όχι όλοι οι ομοφυλόφιλοι ) στοχεύουν την καταστροφή κάθε είδους ταυτοτήτων , ειδικοτήτων , ρόλων κι ενσωμάτωσεων, χρησιμοποιώντας συμβολικά μέσα στην διάθεση τους . Η διαθέσεις τους δε είναι τόσο ακραίες ώστε φτάνουν σε καταστάσεις απίθανες ν’αρνηθουν την φυσική χαρά των ρόλων “πατέρας-μητέρα”. Οι ακτιβιστικές οργανώσεις νοιωθουν μια αλλεργία για καθετί που έχει σχέση με ταυτότητα, φυσική διαφορετικότητα , σύνορα ,ριζες η παραδόσεις . Αυτή η στάση τους είναι αντίθετη με το μέτρο του κοινού αισθήματος πουχει βασιστεί επι αιωνες στην παρατήρηση και την Σοφία της φυσης. Το να εξοργίζεις όμως το κοινό αίσθημα παει να πει ότι δεν λαμβάνεις το οψην σου την πραγματικότητα και ότι ζεις σε φανταστικά κατασκευάσματα και σε φανταστικές κοινωνίες. Και καλή η φαντασία μεν γιατί μπορεί να βοηθήσει όταν βασιστεί στο κοινό αίσθημα . Όμως στην αντίθετη περίπτωση δημιουργούνται τέρατα εξωπραγματικά που εκτός του σινεμά η γενικών των τεχνών προκαλούν δυστυχία στον κόσμο και τον εξοργίζουν .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής, εικαστικός.

Ντοναλντ Τραμπ: υποψηφιος για επανεκλογή (Ελεύθερος Τύπος 14.03.2019)

Ντοναλντ Τραμπ: υποψηφιος για επανεκλογή .

Παρότι μένει ακόμα ενάμιση χρόνος για τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ , ο Ντόναλντ Τραμπ , έχει ήδη θέσει σ’εφαρμογη με αξιοθαύμαστη στρατηγική , το σχέδιο επανεκλογής του . Ήδη η επι δυο ωρες κι ένα τέταρτο εντυπωσιακή διχως χαρτιά ομιλία του , στο CAPC ( κέντρο συντηρητικών πολιτικών δράσεων ) σήμανε το ξεκίνημα της προεκλογικης του εκστρατιας. Πραγματιστής , δεν ξοδεύει τις δυνάμεις του . Η στρατηγική του στηρίζεται σε εσωτερικά κι εξωτερικά επιχειρήματα.
Στο εσωτερικό της χώρας . Δίνει στον κόσμο την εντύπωση ότι υπάρχει σοβαρότης κι έλεγχος . Δεν μπαίνει πια οποιοσδήποτε κι εύκολα στο Αμερικανικό έδαφος. Η ασφάλεια έχει προτεραιότητα . Το κοινό του όχι μόνο παραμένει φανατικά Σταθερο αλλά σταδιακά διευρύνεται προς το κέντρο.
Όπως κι η οικονομία : ποτε δεν ήταν τόσο χαμηλό το ποσοστό ανεργειας στην Αμερική . ( 3,8%).Η εμπιστοσύνη στην αγορά κι η ανάπτυξη έχουν επιστρέψει εντυπωσιακα.
Στο εξωτερικό της χώρας .
Τα Αμερικανικά συμφέροντα έχουν προτεραιότητα και υπάρχει η αίσθηση ότι προστατεύονται από την κυβέρνηση .
Για να διατηρήσει την οικονομική υγεία της χώρας του ο Τραμπ , μετά την αρχική επιθετικότητα του προς την Κίνα και για να μην υπάρξει κρίση στο χρηματιστήριο , δείχνει διαθέσεις πραγματιστή με το Πεκινο. Είναι έτοιμος να κάνει εμπορική συνολική συμφωνία με την Κίνα . Επίσης η πολιτική του απέναντι στον Βορειοκορεάτη πρόεδρο δείχνει ν’αποδιδει. Κι αυτό γιατί χρησιμοποιώντας το προηγούμενο με το Βιετνάμ ( σταματάτε τις πυρηνικές δοκιμές αρχικά μέχρι τον οριστικό έλεγχο του οπλοστασίου σας κι η Αμερικη καταργεί όλες τις εμπορικές ποινές εναντίον σας ) έχει πείσει τον Κιμ Γιονγκ ν’αρχισει να σκέφτεται σοβαρά την Αμερικανική πρόταση . Ο Αμερικανός προεδρος θέλει να εμφανίζεται δίχως κανένα κόμπλεξ ως ο εκφραστής μιας παραδοσιακής Αμερικής , Χριστιανικής, καπιταλιστικής, προστατευτικής, δίνοντας προτεραιότητα στα συμφέροντα των αμερικανικών επιχειρήσεων κι εργατών . Ποιος μπορεί να σταθεί απέναντι του ; Το παραδοσιακά ανταγωνιστικό Δημοκρατικό κόμμα δείχνει διχασμένο μεταξύ του κέντρου, που εκφράζει ο Joe Biden και της αριστερης του πτερυγας που ενσαρκώνουν ο Bernie Sanders κι οι νεες αριστερες φιλο-μειονοτικες τασεις οπως εκφράζονται από τους νεους υποψηφιους ( Alexandria Ocasio – Cortez , Ilhan Omar , Rachida Tlaib , Ayanna Preasley). Ανώριμοι αυτοί οι τελευταίοι αρχισαν να κάνουν κριτική στο Ισραηλ ( ειδικά η Ilhan Omar) με σκληρά λόγια μ’αποτελεσμα να το εκμεταλλευτεί ο Τραμπ και να μιλήσει γι’αντισημιτισμο.
Παρά τις σοβαρες κατηγορίες γι’αναμειξη των Ρώσων στην εκλογή του , τα σκάνδαλα διαφθοράς και τα ερωτικά , ακόμη κι αν το στυλ του έχει συχνά χαρακτηριστεί αγοραίο και ματσιστικο προκαλώντας την οργή των φεμινιστικών οργανώσεων , ακόμη κι αν οι Χολιγουντιανοι σταρ κι οι διανοούμενοι τον πολεμούν , ο Αμερικανός προεδρος δείχνει ακλόνητος . Αντί για εκδίωξη του από την προεδρία των ΗΠΑ οπως πολλοί πριν καιρό μιλούσαν κι εύχονταν , μηπως όλα ως σήμερα δείχνουν να οδηγείται προς την επανεκλογή του ;

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.

Ο ψυχρός τεχνολογικος πόλεμος Κινας Αμερικης . ( Ελεύθερος τύπος 28.02.2019)

Ο ψυχρός τεχνολογικος πόλεμος Κινας Αμερικης .

Μετά την σύλληψη της κόρης( διάδοχος και Κληρονομος) του ιδιοκτήτη του τεχνολογικού κινεζικού γίγαντα Huawei , ο κόσμος των τηλεπικοινωνιών βρίσκεται σ’ενταση. Πίσω όμως από αυτήν την “νομιμοφανή ” σύλληψη κρύβεται ο ψυχρός πόλεμος μεταξύ Τραμπ και Χι ζι Πινγκ για το ποια από τις χώρες τους θαχει την παγκόσμια τεχνολογική υπεροχη.
Κάποτε οι υπερδυνάμεις ανταγωνίζονταν στην αναπτυξη των πυρηνικών πυραύλων η των στρατιωτικών βάσεων. Σήμερα το ισχυρό μπραντιφερ μεταξύ Κίνας κι Αμερικής, Κίνας και Δύσης , μεταξύ άλλων μαίνεται και στα κινητά του διαδυκτιου , εκεί που ο Κινεζικός γίγαντας των τηλεπικοινωνιών Huawei είναι προς το παρόν ο πρωτοπόρος παγκοσμίως. Με την σύλληψη της διαδόχου του Κινεζικού τηλεπικοινωνιακού γίγαντα στον Καναδα,κηρύχτηκε κι επισήμως ο ψυχρός τεχνολογικός πόλεμος .
Όλα γυρίζουν γύρω από την υπεροχη των Κινέζων στα 5G , την νέα γενιά των κινητών . Οι Αμερικανοί φωνάζουν στο όνομα της απειλής ασφαλειας. Λένε ότι Θέλοντας να ελέγξουν αυτές τις υποδομές οι Κινέζοι θα μπορούσαν ν’αποκτησουν ανησυχητικές ικανότητες κατασκοπείας . Θα μπορούσαν να κάνουν σαμποτάζ σε στιγμές έντασης.
Οι Κινέζοι από την μεριά τους φωνάζουν ότι είναι θύμα συνωμοσιας γιατί θέλουν να εμποδιστεί η εξέλιξη τους κι η επιτυχία τους . Ακόμη κι αν υπάρχει μια λογική στις αιτιασεις των Κινέζων , εν τούτοις αυτοί δεν θα πρέπει να εκπλήσσονται . Γιατί το σύστημα διακυβέρνησης τους προκαλεί υποψίες . Δεν μπορούμε ναμαστε μεγαλοεπιχειρηματίες και ταυτόχρονα ναμαστε υπό τον απόλυτο έλεγχο του αυταρχικού κι αντιδημοκρατικού ΚΚ Κίνας. Από μόνο του αυτό προκαλεί δυσπιστία .
Η υπόθεση Huawei σηματοδοτει τα μελλοντικά παιχνίδια της εξουσιας : των εμπορικών και τεχνολογικών μαχών πάντα σε σχέση με την γεωπολιτική . Σηματοδοτει τον μεγάλο ανταγωνισμό Κίνας κι Αμερικής για τον παγκόσμιο έλεγχο και κυριαρχία . Εδώ και λιγο καιρό έχει αλλάξει η πολιτική αντίληψη των πραγμάτων για τις ΗΠΑ. Για πολύ καιρο μαζί με όλες τις Δυτικές χώρες γινόταν λόγος για το αναπτυσσόμενο μοντέλο της Κίνας. Πολλές συζητήσεις , αναλυσεις κι αρθρογραφία έγινε γύρω από αυτό το ζήτημα . Όλα ήταν όμως θεωρητικά . Τώρα που άρχισε να γίνεται αισθητό στην πράξη η κινεζική ηγεμονία σε πολλά επίπεδα , τώρα άρχισαν και τα κρύα ρίγη να διαπερνούν τους Δυτικούς .Αυτοι οι τελευταίοι αρχισαν να καταλαβαίνουν ότι το Πεκίνο κερδίζει όλο και περισσότερα αθλήματα στον παγκόσμιο οικονομικό , γεωπολιτικο κι εν γενει στρατηγικό στίβο να παίρνει όλο και περισσότερα Χρυσα μετάλλια. Το σοκ Huawei και για τους Αμερικανούς αλλά κυρίως και για τους Ευρωπαίους πρέπει να τους ξυπνήσει όσο είναι καιρός . Γιατί για πολλές δεκαετίες έμειναν στην “λογοτεχνική” γοητεία της Κίνας, στην μαγεία της Ανατολής και της φιλοσοφίας της κι αφέθηκαν να ξεπεραστούν σε πολλά βασικά επίπεδα . Όπως κι οι Αμερικανοί είναι καλό που πολλές Ευρωπαϊκές χώρες αντιδρούν πια απέναντι στο Πεκίνο που δεν τηρεί τους κανόνες του παιχνιδιού στην οικονομία , την Δημοκρατία , την σύγχρονη τεχνολογια και την καινοτόμο πρόοδο. Πρέπει η Δύση να δείξει λιγο τα επιστημονικά της δόντια και να επενδύσει στην επιστημονική καινοτομία , σε στρατηγικούς στόχους , σε σύγχρονη τεχνολογια , σε κυβερνοεπενδυσεις και βιομηχανια . Ειδικά η Ευρώπη πρέπει ναχει αυτόνομη πορεία κι ανάπτυξη ώστε , πέρα από την φυσική συμμαχία με την Αμερική , να έχει και την δυνατότητα ανεξάρτητης πορείας στον παγκόσμιο στίβο και τα παγκόσμια συμφέροντα.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.

Ο πόλεμος του Ειρηνικού (GRTimes 25.02.2019)

Ο πόλεμος του Ειρηνικού

Στον 20ο αιώνα η γεωπολιτική μάχη έγινε με κέντρο τον Ατλαντικό Ωκεανό. Απ’οτι φαίνεται ο γεωπολιτικός πόλεμος στον 21ο αιώνα θα ‘χει κέντρο τον Ειρηνικό Ωκεανό. Είναι προς τα εκεί που χτυπά πλέον η καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού και της γεωπολιτικής αναμέτρησης. Το μισό περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού βρίσκεται εκεί . Επίσης εκεί κινείται το 60% της παγκόσμιας παραγωγής. Και να μην ξεχνάμε τις εντάσεις για την θαλάσσια κυριαρχία στην Νότια Κίνα αλλά και το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας . Η άγρια αντιπαλότητα ΗΠΑ -Κινας οδήγησε τις 21 χώρες του APEC σε μια κοινή δήλωση που μιλά για αδιέξοδο λόγω αυτής της διαμάχης.

Όπως μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο είχαμε τον ψυχρό πόλεμο Ρωσίας-Αμερικής , έτσι και τώρα έχουμε έναν νέο ψυχρό πόλεμο Αμερικής-Κίνας για τον έλεγχο του Ειρηνικού . Ο πόλεμος είναι ολοκληρωτικός . Κι αφορά το εμπόριο( εξαγωγές -εισαγωγές με φορολογικά μέτρα), τις καινοτομίες στην Τεχνολογία ( με την επιθυμία των ΗΠΑ να οδηγήσουν σ’ αποτυχία το νέο φιλόδοξο Κινεζικό πρόγραμμα του «νέου δρόμου του μεταξιού «), την κυριαρχία στο διάστημα , τον κυβερνοχώρο, την τεχνητή νοημοσύνη , την στρατιωτική δύναμη που θέλει από την πλευρά της Αμερικής να προστατεύσει την ανεξαρτησία της Ταϊβάν , αλλά και την προσπάθεια της αποτροπής της εξαγωγής του κινεζικού μοντέλου πολιτικού αυταρχισμού και κρατικού καπιταλισμού , που απειλεί να επηρεάσει το Πακιστάν , την Σρι Λάνκα, την Καμπότζη, το Λάος, την Βιρμανία η την Ταϊλάνδη , βασικά μέρη γύρω από την θάλασσα της Νότιας Κίνας. Η Κίνα πήρε αρχικά το προβάδισμα αυτής της πολιτικής λόγω της ξεκάθαρης στρατηγικής της: όλο και μεγαλύτερο μονοπώλιο του ΚΚ στο εσωτερικό της χώρας ( όπως κι αποδεικνύει η σχέση με το Χονγκ Κονγκ περιφρονώντας τις επίσημες συμφωνίες με το Ηνωμένο Βασίλειο) , ένα ψηφιακό σύστημα ελέγχου του πληθυσμού και επιχείρηση γοητείας των παραδοσιακών φίλων των ΗΠΑ. Κλασσικό παράδειγμα οι Φιλιππίνες του Ροντριγκο Ντουτερτε , που υποδέχτηκαν διθυραμβικά τον Κινέζο πρόεδρο γιατί αυτός τους βοήθησε με 24 δις λόγω εκμετάλλευσης πετρελαίου και αερίου .

Βέβαια η Κινεζική οικονομία δεν είναι τόσο ανεπτυγμένη για ν’ αντέξει αυτή την αυτοκρατορική υπερεξαπλωση. Δεν ξέρουμε αν μπορεί ν’ αντέξει μια μετωπική σύγκρουση με την Αμερική.

Από την πλευρά των ΗΠΑ η συνειδητοποίηση της Κινεζικής απειλής τις οδήγησε σε μια σειρά πρώτων , μέτρων. Η αποχώρηση από το σύμφωνο των χωρών του Ειρηνικού , τα προστατευτικά μέτρα , η προσέγγιση με τον Πούτιν η ακόμη το άνοιγμα προς την Βόρεια Κορέα , ναι μεν χτυπούν την Κινα αλλά ταυτόχρονα ζημιώνουν και την παραδοσιακή σχέση τους με φίλους-κλειδιά όπως η Ιαπωνία κι η Νότια Κορέα.

Ο σημερινός πολυπολικός κόσμος κι η αποδυτικοποίηση του διεθνούς συστήματος οδηγούν στο νέο πεδίο μάχης αντίστασης της Κινεζικής κυριαρχίας : στην Ασία. Οι ΗΠΑ προσπαθούν με την σειρά τους να «κλέψουν» παραδοσιακούς φίλους της Κίνας όπως το Βιετνάμ ( σταματούν το εμπάργκο και σ’ αντάλλαγμα έχουν πρόσβαση τα στρατιωτικά τους πλοία στα λιμάνια του) . Όμως το βασικό αντι-κινεζικό μέτωπο είναι η δημιουργία ενός ασιατικού άξονα που στηρίζεται στις Ινδίες , την Ιαπωνία , την Αυστραλία ,την Νεα-Ζηλανδία , την Ινδονησίας και την Μαλαισία. Η Αμερική επενδύει μαζικά στην άμυνα για ν’ αντιμετωπισει την στρατιωτική δύναμη της Κίνας. Ένας εξοπλιστικές ανταγωνισμός βρίσκεται σ’ εξέλιξη στον Ειρηνικό . Κι οι ΗΠΑ καλό θα ήταν να μην ξεχνούν πως σ’ αυτή την μάχη τους, η Ευρώπη είναι σύμμαχος τους . Και θα πρεπε να στηρίζονται και σ’ αυτήν κι όχι να την αποδυναμώνουν.

Η κρίση Γαλλίας Ιταλίας. (Ελεύθερος Τύπος 21.02.2019)

Η κρίση Γαλλίας Ιταλίας.

Η ξαφνική βίαιη χειροτέρευση των διπλωματικών σχέσεων Γαλλίας με Ιταλία , ανησυχεί την ευρωπαϊκή Ένωση.. Οι δυο αυτές κατ’εξοχην Λατινικές χώρες είχαν πάντοτε μια καλή συνεργασία που μόνο ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε κάποια στιγμή διακόψει. Έχοντας κι οι δυο την ίδια αντίληψη της Ευρώπης και όντας πάντα ένα καλό εργαλείο ενσωμάτωσης των ξένων , συνέργησαν ώστε ναμπουν οι βάσεις της Ενωμένης Ευρώπης . Αν και καποιες φορες ζήλευε η Ιταλία την προνομιούχα σχέση της Γαλλίας με την Γερμανία ,εν τούτοις δεν σταματούσε να επιδιώκει με την σειρά της μια άλλη προνομιούχα σχέση :αυτήν της Γαλλίας με την Ιταλία. Κι όμως αυτή η “Λατινική ” αδελφική προσπάθεια δεν ευωδόθηκε . Κι ακόμη χειρότερα : βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της . Ποιες είναι οι αιτίες αυτής της κρίσης;
Τα πρώτα σημάδια ξεκίνησαν με το πρόβλημα της Λιβυης το 2011. Παραδοσιακή Φιλη αυτη της Ρωμης με συμφέροντα οικονομικά και στρατηγικά της Ιταλίας στην μεσογειακή Αφρική , ενοχλήθηκε όταν η Γαλλία πήρε υπό την επίδραση της την Τυνησία κι άρχισε ν’ανακατευεται στην Λιβυη. Η στρατιωτική επέμβαση εκεί του Σαρκοζί δυσαρέστησε τους Ιταλούς.Κι ακόμη περισσότερο ενοχλήθηκε όταν είδε ότι η ηθική ήττα των Γάλλων στην Τυνησία τους έστρεψε ακόμη περισσότερο προς την Λιβυη και την γύρω περιοχή της.
Ένα άλλο πρόβλημα προστριβης μεταξύ Ρώμης και Παρισιού ήταν κι είναι το μεταναστευτικό . Η Γαλλια με φαρισαϊσμους και ακρα ανθρωπιστικούς λόγους στήριζε τους μεταναστες .Ομως υποδεχοταν πολύ λιγους στην χώρα της και οι περισσότεροι πήγαιναν στις Ιταλικες ακτές. Εξ αιτίας μάλιστα αυτού του γεγονότος τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα νίκησαν το 2018 στην Ιταλία. Σαλβινι, Ντι Μαιο αρχισαν να έρχονται σ’αντιθεση με την γενική γραμμή της ΕΕ.
Επίσης άλλο πρόβλημα ήταν το γεγονός ότι ενώ το ιταλικό οικονομικό γκρουπ Fincantieri είχε πάρει το 51% μιας τεράστιας επιχείρησης μετάλλων και συγχρονης τεχνολογιας στην Γαλλια, ο Μακρον αθέτησε την συμφωνία από φόβο μήπως οι Ιταλοί δώσουν μυστικά των ερευνών της επιχείρησης στους Κινέζους . Αυτή η υπαναχώρηση θεωρήθηκε ελλειψη εμπιστοσύνης από τους Ιταλούς .
Και βέβαια μέσα σ’ολ’αυτα που αναφέρθηκαν πρέπει να προστεθεί και το πρόβλημα της τρομοκρατίας . Ας μην ξεχνάμε ότι από το 1969 ως το 1982 τουλάχιστον καμμία δεκαριά Ιταλοί τρομοκράτες πουχαν σχέση με τις Ερυθρες Ταξιαρχίες βρήκαν καταφύγιο κι άσυλο στην Γαλλία, παρά τα επανειλλημένα αιτήματα της Ιταλικής δικαιοσύνης για παράδοση τους.Παροτι δε πολλοί από αυτούς τους τρομοκράτες καταδικάστηκαν ερήμην από τα ιταλικά δικαστήρια η Γαλλική κυβέρνηση δεν τους παρέδωσε .
Δίχως βέβαια να ξεχάσαμε και το ότι προσφάτως ο Σαλβινι εκφράστηκε άσχημα για τον Μακρον τον οποίο χαρακτήρισε “υποκριτή” για το μεταναστευτικό αλλά και τον κατηγόρησε για βάρβαρες μεθόδους εναντίον των κίτρινων γιλεκων τα οποία η ιταλική κυβέρνηση βλέπει με συμπάθεια.
Παρ’ολες όμως τις προαναφερθείσες αιτίες τριβής Ιταλία και Γαλλία , δυο κατ’εξοχην Λατινογενεις χώρες , έχουν κάθε συμφερον να τα βρουν μεταξύ τους.Οι κοινές τους ρίζες και το αλληλέγγυο μέλλον τους τος υποχρεώνουν να βάλουν νέα θεμέλια στην Φιλια τους και έτσι να συμβάλλουν με το πλούσιο πολιτισμικό και ιστορικό τους υπόβαθρο στην τόσο αναγκαία , ισως περισσότερο από ποτε , Ευρωπαϊκή ανανέωση. Αλλωστε οι επερχόμενες και τόσο αναμενόμενες ευρωεκλογές είναι πεδίο σημαντικών πολιτικών ζυμώσεων και αναγκαίων συμμαχιών . Θα φανεί λοιπόν εδώ ο βαθμός πολιτικής ωριμότητας Γαλλίας κι Ιταλίας.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.

Η συλλογική Ηθική ως βάση της οικονομικής Ανάπτυξης (GRtimes 21.02.2019)

Η συλλογική Ηθική ως βάση της οικονομικής Ανάπτυξης

Aκούμε γύρω μας συνέχεια ότι δεν υπάρχει οικονομική ανάπτυξη γιατί δεν υπάρχουν αρκετές επενδύσεις , υπάρχει λίγη εργασία και βέβαια υπάρχει κι έλλειψη τεχνολογικής καινοτομίας. Συμφωνούμε όλοι ότι είναι σωστές τέτοιες θέσεις. Φτάνει όμως αυτή η ανάλυση για να δείξει το βάθος του προβλήματος; Φτάνουν οι αποφάσεις επιχειρηματιών κι επιχειρήσεων, νοικοκυριών, αλλά και δημοσίων φορέων , δίχως να γίνει λόγος για ποιότητα των θεσμών , επίπεδο εμπιστοσύνης, συμμετοχική διάθεση, πολιτισμικές αξίες , ώστε να μπει σε ρυθμό ανάπτυξης μια χώρα ; Γιατί η καρδιά μιας αναπτυξιακής πορείας ενός έθνους είναι κυρίως η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΗΘΙΚΗ.

Μεγάλοι οικονομολόγοι όπως μεταξύ άλλων οι Εντμουντ Φελπς, Σερζ-Κριστόφ Κολμ, εδώ και πολλά χρόνια επιμένουν στην μεγάλη αξία της Συλλογικής Ηθικής , στην δυναμική της Ανάπτυξης. Πως μπορεί να γίνει αυτό;

Η ανάπτυξη είναι ένα φαινόμενο όπου το κεφάλαιο , η ποιότητα εργασίας κι η τεχνική πρόοδος δείχνουν τ’ αποτελέσματα τους μακροπρόθεσμα. Γιατί είναι προϊόν συμπεριφοράς των οικονομικών πρωταγωνιστών σε μεγάλες χρονικές περιόδους . Η ανάπτυξη είναι προϊόν συνεργασίας γενεών . Στην γενική λειτουργία της οικονομίας υπάρχουν στιγμές όπου απέναντι σε μεγάλα σοκ ( κρίση τραπεζών , χρηματιστηρίου η πιστωτική κρίση ) οι πολίτες αδυνατούν να πάρουν σωστές αποφάσεις λόγω ελλείψεων ισορροπίας μεταξύ των ανωτέρω προαναφερθέντων παραγόντων ( κεφάλαιο , ποιότητα εργασίας , τεχνική πρόοδος). Η ισορροπία μπορεί να επιτευχθεί μόνο αν υπάρχει η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΗΘΙΚΗ. Είναι αυτή η τελευταία που μπορεί να λειτουργήσει ως «διαιτητής» ώστε οι κοινές αξίες να βοηθήσουν στην αντιμετώπιση της κρίσης. Δεν πρέπει να παγιδευτεί μια χώρα στην λογική ότι μόνο η ιδιωτική «τρέλα» μπορεί να λειτουργήσει στην οικονομία των αγορών . Λάθος μεγάλο! Μαζί με την ιδιωτική πρωτοβουλία η συλλογική ηθική συντελεί καθοριστικά στην οικονομική Ανάπτυξη . Άλλωστε αυτό επιβεβαιώνεται κι από τις στατιστικές διαφθοράς που υπάρχουν σε διαφορετικές χώρες . Όπου υπάρχει μεγάλη διαφθορά η ανάπτυξη όλο και μικραίνει . Αντιθέτως όπου υπάρχει μικρότερη διαφθορά υπάρχει και μεγαλύτερη ανάπτυξη. Κοντολογίς, το Ηθικό κεφάλαιο μιας χώρας είναι αναλόγως καθοριστικό όπως και οι επενδύσεις , η ποιότητα της εργασίας κι η τεχνική πρόοδος . Και τα τέσσερα από κοινού μπορούν να γίνουν η βάση της οικονομικής ανάπτυξης ενός έθνους. Πρόσφατα σε μια στατιστική ο Γάλλος οικονομολόγος Ζαν -Φιλιπ Βανσεν έδειξε ότι μια μείωση της τάξεως του 20% του Ηθικού κεφαλαίου στην Γαλλία, τα τελευταία είκοσι χρόνια , συνέβαλε στην κατά 0,45% μείωση του ποσοστού ανάπτυξης τις τελευταίες δεκαετίες στην Γαλλία. Απ’ όλα τα προειπωθέντα λοιπόν γίνεται κατανοητό ότι η ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΗΘΙΚΗ και πτώση η παρακμή των πολιτισμικών αξιών , στοιχίζει ακριβά στην ανάπτυξη . Εδώ όμως να τονίσω το εξής : δεν πρέπει να γίνεται σύγχυση αυτού που ονομάζω εδώ Συλλογική ηθική με ηθικό «πληθωρισμό» η νομική ηθικολογία . Γιατί τότε χάνεται η ικανότητα των ατόμων να λειτουργήσουν συνειδητά μέσα στην συλλογικότητα και να συμβάλλουν στην παραγωγή ενός ήθους , ικανού να βοηθήσει καθοριστικά στην ταυτότητα του πολίτη και κατ’ επέκταση στην συλλογική συνείδηση αποφάσεων που προέρχονται με βάση τις κοινά διαμορφωμένες αξίες κι όχι τις εκ των άνω ξένες προς την κοινή ηθική των πολιτών αποφάσεις. Προς αυτή την πορεία πρέπει να πορευτούμε για να έχουμε μακροχρόνια σταθερή ευημερία κι ανάπτυξη , συλλογική οικονομική και κοινωνική ευδαιμονία για να χρησιμοποιήσω τις έννοιες του Αριστοτέλη.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής, εικαστικός.

UNE SEMAINE AVEC D Davvetas. Μια εβδομάδα με τους φοιτητες μου

Ένα βίντεο που έκαναν οι φοιτητές μου στην Γαλλία μιλώντας για την εκπαιδευτική τους εμπειρία στο μάθημα μου . One video made by my students in Paris concerning their educative experience in my lessons.

Στις "Συναντήσεις Κορυφής στο café του ΙΑΝΟΥ" 20.02.2019

Το άρθρο της εφημερίδας Παραπολιτικα στις 16-17/2/19 για τις πολιτιστικές μου δραστηριότητες

Το άρθρο της εφημερίδας Παραπολιτικα στις 16-17/2/19 . Αφορά τις πολιτιστικές μου δραστηριότητες . The new article of the Greek newspaper “Parapolitica” concerning my cultural activities.

Η εικόνα ίσως περιέχει: τον Demosthenes Davvetas

Η συνετευξη μου στην γαλλική διαδυκτιακη τηλεόραση 17.02.2019

Μόλις τελειωσε η συνετευξη μου στην γαλλική διαδυκτιακη τηλεόραση . Σας την παραθέτω ολόκληρη . Ιδιαίτερα ευγνώμων για την διάσταση που πήρε στα γαλλικά ΜΜΕ και κυρίως για την προβολή μου ως Έλληνας πουχει συνδέσει αρχαία και σύγχρονη Ελλάδα με τον σύγχρονο κόσμο . Ευχαριστώ τον Γάλλο δημοσιογράφο που με τίμησε . Mon interview entier.Merci pour mon portrait qui m ont fait. My interview in French tv.

Η Γαλλογερμανικη συμμαχια σήμερα. (Ελεύθερος Τύπος 14.02.2019)

Η Γαλλογερμανικη συμμαχια σήμερα.

Η κρίση των κίτρινων γιλεκων προκάλεσε και συνεχίζει να προκαλεί σοβαρές ζημιές στο Γαλλικό εμπόριο . Επίσης έχει βλάψει πολύ την διεθνή εικόνα της Γαλλίας. Οι τηλεοράσεις παγκοσμίως δείχνουν εντυπωσιακές σκηνές : την αψίδα του Θριάμβου , αυτό το σπουδαίο ιστορικό μνημείο ναχει καταστραφεί σε κάποια σημεία του. Επίσης γνωστς εμπορικά κέντρα κέντρα του Παρισιού οπως η Place Vendôme ναναι κατά καιρους διαλυμένα. Η ιδέα ότι οι Γάλλοι είναι ένας λαος που δύσκολα μπαίνει σε τάξη αρχίζει να ριζώνει για τα καλά. Αυτό όμως προκαλεί και φόβο στις επενδύσεις . Οι επενδυτές παρότι γοητεύτηκαν εξ αρχης από τον πολιτικό φιλο-επιχειρηματικό λόγο του Μακρον τώρα διστάζουν μετά τα πρόσφατα πολιτικά γεγονότα τα οποία δεν λένε ακόμη να σταματήσουν. Η προτεραιότητα λοιπόν του Γάλλου προέδρου τώρα είναι να ξαναχτίσει ένα νέο κοινωνικό-οικονομικό μοντέλο , το οποίο να είναι αποτελεσματικό και κατανοητό από τους πολιτες . Ένα κρατος που ξοδεύει λιγότερα αλλά που ταυτόχρονα προστατεύει τους πιο αδύνατους. Αλλά και η εξωτερική του πολιτική χρειάζεται σταθερές επιλογές . Φτανει πια αυτή η μανια των Γάλλων να ηθικολογούν πολιτικά. Προς τα που λοιπόν πρέπει να στραφούν οι Γάλλοι;
Στις ΗΠΑ;
Ο Τραμπ δεν μοιάζει ν’ακουει με σεβασμό τον Μακρον όπως έκανε ο Νιξον το 1969 στο Παρισι μπροστά στον στρατηγό Ντε Γκωλ. Ο Αμερικσνος προεδρος δεν σταματά τα περιπαιχτικά twitter του εναντίον του Γάλλου προέδρου.
Προς στην Κίνα;
Ο Κινεζος προεδρος κυταζει μόνο προς την Αμερική και βλέπει την Γαλλία ως ένα είδος μεγάλου μουσείου για τουρισμό , όχι τοσο ανταγωνιστική οικονομικά .
Προς στην Ρωσσια;
Η Μόσχα σέβεται μεν την Γαλλια , του Αλεξάνδρου Δουμα και των γραμμάτων και τεχνών . Αλλά ο Πούτιν είναι απογοητευμένος από τον Μακρον. Θα τον ήθελε με μια πολιτική λιγότερο προσκολλημένη στην Αμερική όσον αφορά τις κυρώσεις εναντίον της Ρωσσιας.
Προς στην Αγγλία;
Παρά την αμυντική Γάλλο-αγγλική στρατιωτική συμφωνία από την εποχή των Σαρκοζί- Κάμερον , τα προβλήματα του Μπρεξιτ δεν φαίνεται να λύνονται εύκολα.
Μένει η Γερμανία .
Είναι μ’αυτην που η Γαλλια είχε μια παραγωγική βιομηχανική συνεργασία . Κατασκευασαν απο κοινού την Airbus που ανταγωνίστηκα την Boeing . Είναι με τους Γερμανούς που οι Γάλλοι έχουν κοινό νόμισμα που ανταγωνίζεται το δολάριο κι είναι μ’αυτους που προς το παρόν αντιστέκονται στην ηγεμονική εξάπλωση της Κίνας. Δεν υπάρχει λοιπόν άλλη επιλογή για την Γαλλια στα πλαίσια πάντα της Ευρωπαϊκής Ένωσης , παρά η όλο και πιο στενή συνεργασία της με την Γερμανία. Από αυτήν μπορεί να μάθει πως θ’αντιμετωπισει τις κοινωνικοοικονομικές της κρίσεις και μαζί μ’αυτην μπορούν να πορευτούν σε ακόμη μεγαλύτερη τεχνική και τεχνολογική έρευνα , έρευνα καινοτομικών δράσεων στην ενεργητική τους πολιτική , στο κλίμα , στην κυβερνοαμυνα η στον πολιτισμό με ιστορικές ρίζες και πρωτοποριακές διαθέσεις . Και προς τα εκεί δείχνουν να πηγαίνουν τα πράγματα . Η ανάγκη οδηγεί Γαλλία και Γερμανία να βάλουν στην άκρη τις παληες ιστορικές τους έχθρες και να συμπορευτούν για το καλό τους κι αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπως είναι προς το παρόν . Γιατί σύντομα θαχουμε εσωτερικές αλλαγές στον Ευρωπαϊκό σχεδιασμό . Οι Ευρωεκλογές είναι κοντά .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής , εικαστικός.

Στο Βεργίνα TV 08.02.2019

Το φάντασμα των Κούρδων στοιχειώνει τον Ερντογκάν ( grtimes 10.02.2019)

Το φάντασμα των Κούρδων στοιχειώνει τον Ερντογκάν

Ο Ταγίπ Ερντογκάν στις 26 Μαρτίου δήλωνε επισήμως ότι η είσοδος της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ένωση παραμένει ένας στρατηγικός στόχος . Αυτή η δήλωση έχει διπλή ανάγνωση : καταρχήν κατευθύνεται προς το τουρκικό κοινό.

Ο Ερντογκάν δεν θέλει να’ναι αυτός πρώτος που θα διακόψει τις διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες. Θα προτιμούσε αν γινόταν κάτι τέτοιο να γίνει από την μεριά των Ευρωπαίων. Έτσι κατά δεύτερο λόγο θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του θύματος και να φωνάξει ότι η Χριστιανική Ευρώπη δεν θέλει τους Μουσουλμάνους.

Οι στατιστικές πάντως παραμένουν διχασμένες ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση: Μια σχετική πλειοψηφία Τούρκων θέλει την ένταξη της Τουρκίας κι οι υπόλοιποι όχι. Όσοι την θέλουν το κάνουν γιατί έτσι πιστεύουν ότι θα υπάρξει πολιτική σταθερότητα στην χώρα. Πολλοί απ’αυτούς είναι με το κόμμα του Ερντογκάν. Συνεπώς δεν μπορεί να τους αγνοήσει ο Τούρκος πρόεδρος ως ψηφοφόρους του και με την πρώτη ευκαιρία δηλώνει την στρατηγική της Τουρκικής ένταξης στην Ευρώπη ως στρατηγική σε βάθος.

Το πραγματικό του όμως πρόβλημα είναι οι Κούρδοι. Στο θέμα αυτό βαδίζει σύμφωνα με την θέση των μεγάλων πρωταγωνιστών της περιοχής. Αν οι Ρώσοι για παράδειγμα δεν είχαν δώσει το πράσινο φως, οι Τούρκοι στρατιώτες δεν θα είχαν ποτέ εισέλθει στο Αφρίν. Ρώσοι κι Αμερικανοί «συμφώνησαν » να περάσει το Αφρίν στα χέρια των Τούρκων.

Το επόμενο στάδιο στην περιοχή είναι η περιοχή Μανμπίζ. Ίσως εκεί οι Αμερικανοί επιβάλουν στους Κούρδους της οργάνωσης YPG ν’αποσυρθούν από τα σύνορα και να πάρει την διοίκηση μια τοπική αρχή. Ταυτόχρονα όμως υπόσχονται μ’εγγύηση στους Κούρδους την παρουσία τους στον Ευφράτη . Μ’αυτή τη διπλή μοιρασιά όλοι φαινομενικά θάναι ικανοποιημένοι.

Το κουρδικό ζήτημα στοιχειώνει τους Τούρκους και τον Ερντογκάν . Η Τουρκική γνώμη επιδοκιμάζει τις επελάσεις και τους αντί-κουρδικούς πολέμους του προέδρου της. Φοβούνται όλοι γι’απώλεια εδαφών . Γι’αυτό και το νέο-οθωμανικό τους όνειρο επιστρέφει στην επικαιρότητα. Ο Ερντογκάν εκμεταλλεύεται κατάλληλα τις διεθνείς συγκυρίες. Η Δύση μοιάζει ανήμπορη να επέμβει όπως άλλοτε σ’εκείνες τις περιοχές. Οι Ρώσσοι δεν τους αφήνουν και τιμωρούν τους Κούρδους για την φιλοαμερικανική τους στάση.

Απέναντι σ’ολ’αυτά υπάρχει δισταγμός της ΕΕ να καταδικάσει απερίφραστα την Τουρκική θηριωδία στο Αφρίν. Πολλοί μιλούν ότι φοβούνται τον εκβιασμό των Τούρκων με τους μετανάστες. Προσωπικά πιστεύω ότι ισχύει αλλά δεν είναι ο μοναδικός λόγος. Θεωρώ ότι τους δίνουν το Αφρίν και για εσωτερική κατανάλωση αλλά και για να τους κάνουν να μην αντιδράσουν πάλι στο θέμα του αερίου στην Κύπρο. Άλλωστε απερίφραστα η ΕΕ δήλωσε , όπως κι η Αμερική, ότι η Κύπρος έχει κάθε δικαίωμα να κάνει έρευνες στα νόμιμα ύδατα της.

Θα δούμε λοιπόν αν θ’αντιδράσουν το ίδιο απέναντι στους Γάλλους ή Αμερικανούς που τις επόμενες εβδομάδες θαρθούν για έρευνες. Αλλά και το θέμα της απειλής της εξόδου της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ δεν το πιστεύω. Γιατί οι ζημιές που θα υφίστατο η Άγκυρα θάταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές της εξόδου της. Αυτό βέβαια δεν την εμποδίζει να εμφανίζεται ως το «κακό» παιδί της Ατλαντικής συμμαχίας, είτε παίρνοντας πυραύλους από τους Ρώσους, είτε συλλαμβάνοντας παράνομα τους δυο Έλληνες στρατιώτες για να τους χρησιμοποιήσουν εκβιαστικά ως αντάλλαγμα για τους 8 Τούρκους που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα.

Αν όμως ολ’αυτά είναι προϊόν της αυταρχικής , δικτατορικής πολιτικής του Ερντογκάν και μιας νέο-οθωμανικής του ουτοπίας, αυτό που διακυβεύεται κυρίως πίσω από την πολιτική του είναι ο Κουρδικός φόβος. Φωνάζει ο Σουλτάνος κι απειλεί γιατί φοβάται ότι η πιθανή απώλεια εδαφών από τους Κούρδους θα τον βάλει αντιμέτωπο μ’ένα νέο, άλλου τύπου, Ανατολικό ζήτημα. Κι αυτό είναι ένα βαθύ ψυχικό συλλογικό Τραύμα της σύγχρονης Τουρκίας .

Προσαρμοστείτε": διαταγή του Νεοφιλελευθερισμού (Ελεύθερος Τύπος 07.02.2019)

Προσαρμοστείτε”: διαταγή του Νεοφιλελευθερισμού .

Το πρόσφατα εκδοθεν βιβλίο της Μπάρμπαρα Στιγκλερ είναι άκρως αποκαλυπτικό για τους κανόνες που προέρχονται από την επιτακτική γύρω μας φράση “προσαρμοστείτε”.Αυτή η επιταγή μας έρχεται από την Αμερική . Εκεί το πολιτικό λεξιλόγιο έχει αναμειχθεί με το βιολογικό . Μ’αποτελεσμα: σ’ενα κόσμο μόνιμης ” εξέλιξης” και “μετασχηματισμού” ο ανταγωνισμός ναχει κορυφωθεί σ’αγρια μορφή. Στην Ευρώπη ακόμη , όπου πολιτική και βιολογία προς το παρόν διαχωρίζεται, τα πράγματα αυτης της Υβριδικης στασης δεν είναι τόσο άγρια.
Πρέπει εδώ να ξεχωρίσουμε εξ αρχης τον κλασσικο Φιλελευθερισμο από τον σημερινό αριστεροδεξιο Νεοφιλελευθερισμο. Ο πρώτος , βασισμένος στην κλασσικη Ελληνική διαλεκτική σκέψη θέσης-αντίθεσης , δίνει αξια στον Πολιτικό “αγώνα” ως βάση της Δημοκρατίας . Ο δεύτερος γεννήθηκε στα χρόνια του ’30 ως απάντηση στην θεωρούμενη αποτυχία του κλασσικου Φιλελευθερισμού να λύσει την κρίση του 1929. Τότε γεννήθηκε η ιδέα ότι το κρατος πρέπει να πάρει στα χέρια του τους κανόνες του παιχνιδιού και να τους επιβάλλει. Δεν πρόκειται για καπιταλιστική συνωμοσία όπως μερικοί μόνιμα κι εύκολα καταγγέλουν. Πρόκειται για φιλοσοφική αντίληψη που πιστεύει ότι έτσι θα υποχρεώσει σε προοδευτική αλλαγή και κινητικότητα τον κόσμο. Γι’αυτο και προτάσσονται όροι όπως ” ισότητα ευκαιριών “, “μεταρρυθμίσεις”. Ενώ στον κλασσικο Φιλελευθερισμό στόχος ήταν ο Μαρξισμός εξ αιτίας της τελεολογικης του αντίληψης της Ιστορίας και επιδιωκόταν ένα αξιολογικό κρατος ουδέτερο , στον Νεοφιλελευθερισμό οι μεταρρυθμίσεις η οι “αριστερές” επαναστάσεις , επιδιώκουν την απόλυτη επιβολή των στόχων τους στ’ονομα της” εξέλιξης” της ζωής.Προδιδεται έτσι ακόμη κι ο Δαρβινισμος που ήθελε μια ανθρώπινη εξέλιξη πολυκατευθυντικη. Δεν υπάρχει στον Νεοφιλελευθετισμο βοήθεια από φυσικές πηγές όπως έλεγε ο Αντάμ Σμιθ. . Υπάρχει μόνο η επιβολή “προσαρμογής” κι επανεκπαίδευσης για τις ανάγκες των αγορών. Ο σημερινός Νεοφιλελευθερισμός όπως εξελίσσεται κι επιβάλλεται είναι παιδί των θεωριών του Walter Lippmann (1889-1974). Υποστήριζε αυτος ότι οι μάζες ( ο παληος λαος) είναι απαθείς , ατομικοποιημένες κι ετερογενοποιημενες. Κι εφόσον είναι έτσι πρέπει να φτιάξουμε μια Δημοκρατία δίχως την γνώμη του “λαού-μάζας”αλλά με την βοήθεια των ΜΜΕ.Αυτα πρέπει ναναι με κεντρικό ρόλο υπό έλεγχο και να παιδαγωγούν για τις μεταρρυθμίσεις. Ο πολίτης είναι κάτι το ξεπερασμένο . Τον ρόλο παίζει πια ο “ειδικός ” που θα κατευθύνει την “μάζα-λαό” στην πολιτικά ορθή κατεύθυνση. Η παληα σχέση αντιπροσώπων λαού και λαϊκής γνώμης τώρα εμπλουτίζεται από την υποχρεωτική παρουσία των ειδικών δίπλα στους λαϊκούς αντιπροσώπους , ώστε να επανεκπαιδευτεί υποχρεωτικα ο “λαός-μάζα” στο νέο του περιβάλλον. Αυτή η φιλοσοφία στηρίζεται στην πολιτισμική στέρηση των πολιτών ώστε να μην έχουν φυσικές ανάγκες όπως πχ η ” εκ φύσεως επιθυμία για μάθηση”( Αριστοτελης”) η η ανάγκη για παύσεις ευχαρίστησης στον χρόνο εργασίας κλπ.Το τεχνολογικό παραλήρημα εξαφανίζει κάθε ενθρωπινο υπολείμμα.Και πριμοδοτεί δολια την πολιτισμική καθυστέρηση η έλλειμα . Αποξενώνει τον άνθρωπο από το φυσικό του περιβάλλον. Γι’αυτο και στην παιδεία δίνεται προτεραιότητα στην τεχνική κι όχι ανθρωπιστική εκπαίδευση ( δες τε σημερινή κυβέρνηση), στην κινητικότητα κι όχι στην γνωση.Ο πολιτης ασθενής πρέπει ν’αυξησει τις επιδόσεις του ώστε ναναι ανταγωνιστικός . Μιλάμε δηλαδή για ” πολιτική ευγονία ” νέου τύπου . Ο αριστεροδεξιος Νεοφιλελευθερισμός στηρίζεται σε μια εσχατολογικη αντίληψη που θέλει έναν κόσμο παγκοσμιοποιημένο με την κατηγοριοποίηση της εργασίας εξ αρχης, την εξάπλωση των συναλλαγών και την ανταγωνιστικότητα στ’ακρα. Γι αυτό και η παραδοσιακή αντίθεση αριστερας-δεξιάς έχει αντικατασταθεί από τους όρους προοδευτικός-συντηρητικός αντίστοιχα. Η απειλή της έλλειψης πολιτισμικών αξιών στην υπηρεσία μιας τεχνικής ειδικευμένης παγκοσμιοποιημένα και πως αυτή μπορεί ν’αντιμετωπιστει ,είναι το ουσιαστικό ζητούμενο σήμερα για την ανθρωπότητα.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.

στην εκπομπη του Λάμπρου Καλαρυτη στο Ραδιο Παραπολιτικα 01.02.2019

Η συζήτηση μου στην εκπομπη του Λάμπρου Καλαρυτη στο Ραδιο Παραπολιτικα . Όπως πάντα ταξιδέψαμε στην διεθνή γεωπολιτική με την δέουσα ποιοτική ακρίβεια.

Τουρκία: Ισλαμική Δημοκρατορία (GrTimes 02.02.2019)

Ο Ρεσίπ Ερντογαν εκμεταλλεύτηκε το αποτυχημένο και κάπως αφελώς και «θεατρικά » στημένο πραξικόπημα στις 15 Ιουλίου στην Τουρκία, για να κάνει ο ίδιος με την σειρά του ένα πραγματικό «πραξικόπημα «που σε λίγο καιρό άλλαξε την χώρα του σε μια Ισλαμική Δημοκρατορια. Το δημοψήφισμα στις 16 Απριλίου του 2018 έβαλε τέλος σε 95 χρόνια κοινοβουλευτισμού , ιδρύοντας ένα υπερπροεδρικό καθεστώς . Ο πρόεδρος του κράτους διοικεί πια την κυβέρνηση , τον στρατό , τος μυστικές υπηρεσίες και επίσης το κόμμα του ΑΚΡ. Και το κάνει νόμιμα όπως όταν επεμβαίνει και στην δικαιοσύνη η στην εκπαίδευση . Σ’ όλη την ζωή της Τουρκίας ο Τούρκος πρόεδρος επεμβαίνει ως δημοκρατικά εκλεγμένος αυτοκράτορας . Όπως κι είναι λογικό , η εξέλιξη προς μια ισόβια προεδρία προκάλεσε και την ναρκισσιστική ριζοσπαστικοποίηση της.

Στο εσωτερικό της χώρας , η καταπίεση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων κι η ισλαμοποίηση της κοινωνίας άρχισαν να τρέχουν με γρήγορο ρυθμό . Πάνω από 50000 άτομα συνελήφθησαν κάτω από σκοτεινές συνθήκες . Πάνω από 150000 υπάλληλοι απελύθη καν. Αναρίθμητα σχολεία και πανεπιστήμια έκλεισαν. Αντιπολιτευτικά μέσα ενημέρωσης φιμώθηκαν και πολλές επιχειρήσεις κατασχέθηκαν και δόθηκαν στα χέρια ολιγαρχών φίλων η οικείων του Ερντογαν κατά τα πρότυπα του Πούτιν. Η διοίκηση κι η εκπαίδευση ισλαμοποιηθηκαν.

Στο διεθνές επίπεδο , ο Τούρκος πρόεδρος , οραματίζεται την επανίδρυση του οθωμανικού » μεγαλείου» και στοχεύει να επιβληθεί σαν ο ηγέτης του σουνιτικού κόσμου , μέσα από την ιδιαίτερη σχέση του με τους αδελφούς μουσουλμάνους εναντίον της Σαουδικής Αραβίας και της Αιγύπτου. Στρατηγικά επίσης θέλει να ηγηθεί του σουνιτικού δημοκρατορικου άξονα εναντίον της Δύσης συμμαχώντας ( έστω κι εν είδει λυκοφιλίας) με την Κίνα, το Ιράν και βέβαια κυρίως την Ρωσία.

Ο νέος σουλτάνος ενσαρκώνει την αμετροέπειά του εκτός των άλλων και με το παλάτι των 600 εκατομμυρίων δολαρίων που έχτισε στην Άγκυρα.
Κι όμως υπάρχει μια Αχίλλειος πτέρνα στον Ερντογαν. Είναι η οικονομία. Μπαίνει σε ύφεση λόγω της ανεξέλεγκτης στρατηγικής της ανάπτυξης που ο Τούρκος πρόεδρος εφάρμοσε για να κερδίσει τις προεδρικές εκλογές και το δημοψήφισμα.

Η Τουρκία εμφανίζει όλα τα συμπτώματα μιας μεγάλης τραπεζικής και πιστωτικής κρίσης ανάλογης μ’ αυτήν του 2000-2001. Η ανεργία αγγίζει το 10% κι ένας στους πέντε νέους δεν βρίσκει δουλειά. Η μαζική έξοδος των κεφαλαίων προκάλεσε πτώση κατά 20%της λίρας και η πτώση στο χρηματιστήριο είναι πια πάνω από 20%! από την αρχή του έτους. Το σπιράλ της ύφεσης δεν φαίνεται να σταματά.

Η ευθύνη του Τούρκου προέδρου γι’ αυτή την κατάσταση είναι απόλυτη . Η πτώση της οικονομίας εξ αιτίας της μεγαλομανίας του Ερντογαν και των τεράστιων έργων που χρηματοδοτήθηκαν με εξωτερικό δανεισμό δεν μπορεί ν’ αντιμετωπιστεί. Το βέτο που ο ίδιος έθεσε εναντίον των φόρων τους οποίους θεώρησε εχθρικούς προς το Ισλάμ οξύνει ακόμη περισσότερο την τραπεζική και χρηματοπιστωτική κρίση της χώρας του στην υπάρχουσα στιγμή. Ο νεποτισμός του με το να βάλει τον γαμπρό του υπουργό οικονομίας κι ακόμη η άρνηση του σε κάθε μορφή αντιλόγου , ελέγχοντας ολοκληρωτικά την κεντρική τράπεζα ( CBRT) , τρέφουν ακόμη περισσότερο την δυσπιστία του κόσμου , των αγορών και των επενδυτών προς την Τουρκία. Το μπραντιφερ με τον Τραμπ μ’ αφορμή την απελευθέρωση του πάστορα Μπράνσον που κατηγορήθηκε άδικως «για κατασκοπεία και τρομοκρατία» , έδωσε το τελειωτικό χτύπημα στις διαταραγμένες ήδη σχέσεις Τουρκίας-Αμερικής , επιτρέποντας στον Αμερικανό πρόεδρο να διπλασιάσει τους τελωνειακούς φόρους στις εξαγωγές αλουμινίου και χάλυβα από την Τουρκία στις ΗΠΑ.
Η Τουρκία σήμερα βρίσκεται σε μια πολύ δύσκολη οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση. Οι ανάγκες της περίπου για ένα χρόνο κυμαίνονται στα 230 δισεκατομμύρια δολάρια. Απ’ αυτά μόνο το Καταρ έδωσε 12 δισεκατομμύρια κι η Ρωσία 10 δισεκατομμύρια . Η αύξηση του επιτοκίου στα 24% που αποφασίστηκε στις 13 Σεπτεμβρίου από την κεντρική Τουρκική τράπεζα (CBRT) έρχεται λίγο αργά και φτάνει την στιγμή που η Κεντρική τράπεζα χάνεται σε κλίμα διεθνούς δυσπιστίας. Τα πράγματα οδηγούν μοιραία στην εφαρμογή ενός σκληρού σχεδίου λιτότητας στο οποίο κατά ανάγκη θα μπει και το διεθνές νομισματικό ταμείο , όπως συμβαίνει παγκοσμίως ως σήμερα σ ανάλογες περιπτώσεις κρίσεων.

Η Κεμαλική ώρα που οδήγησε την Τουρκία το 1923 στην μοντέρνα εποχή υποχωρεί τώρα στην Ισλαμική αντιεξελιξη κι αντιμοντερνικοτητα της ώρας του Ερντογάν. Ο Τούρκος πρόεδρος εγκλωβίζει την χώρα του σε μια αυταρχική, φονταμενταλιστική,»αυτοκρατορική» οπισθοδρόμηση. Η Τουρκία εμφανίζει σημάδια αρρώστου στην Μέση Ανατολή.

ΗΠΑ -Κίνα : η μετωπική σύγκρουση (Ελεύθερος Τύπος 31.01.2019)

ΗΠΑ -Κίνα : η μετωπική σύγκρουση .

Οι σχέσεις Κίνας -ΗΠΑ βρίσκονται από το 2016 σε ανοιχτή σύγκρουση . Στόχος: ποιος θαναι το παγκόσμιο αφεντικό. Ο Ντόναλντ Τραμπ στοχοποίησε την Κινα ως τον βασικό αντίπαλο της Αμερικής και ξεκίνησε εναντίον της έναν , εμπορικό , χρηματοπιστωτικό και τεχνολογικό πόλεμο . Πισω από την εικόνα μιας προστατευτικής στροφής κι επικοινωνιακών χτυπημάτων των ΗΠΑ , κρύβεται μια στρατηγική. Από την μια πλευρά οι διμερεις συμφωνιες σταθεροποιούν τις σχεσεις με συμμαχους οπως το Μεξικό, ο Καναδας, η Ιαπωνία, η Νοτια Κορέα κι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Από την άλλη πλευρά , η επιβολή νέων φόρων της τάξεως των 200 δισεκατομμυρίων δολλαριων στις κινεζικές εξαγωγές εξυπηρετεί μια πολιτική που θέλει να εμποδίσει την Κινεζική εξάπλωση.
Στο βιομηχανικό επίπεδο: την αναδιοργάνωση των αλυσίδων παραγωγής και την ενίσχυση των αμυντικών δραστηριοτήτων . Στο τεχνολογικό επίπεδο : η παρεμποδιση της επιτυχιας των προτεραιοτήτων του σχεδίου ” Made in China 2025″. Στο χρηματοπιστωτικό επίπεδο: να εμποδιστεί ο έλεγχος των κινεζικών συμφερόντων σε διεθνές πλαίσιο. Στο γεωπολιτικό επίπεδο : να εμποδιστεί το Κινεζικό μοντέλο ” οι νέοι δρόμοι του μεταξιού”.
Από την Κινεζική πλευρά τώρα . Μετά την “ενθρόνιση”του Σι Ζινπιγκ στην αιώνια προεδρία του 19ου συνεδρίου του ΚΚ Κίνας, η Κίνα έχει ως πλάνο την παγκόσμια κυριαρχία ως το 2049. Εφαρμόζει μια σφαιρική στρατηγική. Επιβεβαίωσε του μονοπωλίου εξουσιας από το ΚΚ , επαναπροσανατολισμό της Ανάπτυξης προς τις Κινεζικές επιχειρήσεις , την υψηλής ποιότητας κατάκτηση του διαστήματος μέσα από μαζικές επενδύσεις , τον κυβερνοχώρο και την τεχνητή νοημοσύνη. Επίσης επιδιώκει την δημιουργία ισχυρού ναυτικού με την προσάρτηση της θάλασσας της Κίνας έτσι ώστε ν’απωθησει τος ΗΠΑ από την την Ανατολική πλευρά του Ειρηνικου . Χωρίς βέβαια να ξεχνά να προβάλλει το κινεζικό μοντέλο διακυβέρνησης μέσα από την προσπάθεια της να ελέγξει ουσιαστικές υποδομές χωρών ( ακόμη κι ολόκληρες χώρες μέσα από την οικονομία της) έτσι ώστε να ξαναγίνει η παγκοσμιοποίηση με κέντρο πια την Κινα. Ορθα διαπίστωσε ο Τραμπ ότι η είσοδος της Κίνας στην παγκόσμια αγορά δεν βοήθησε ούτε στον εκδημοκρατισμό της ούτε στην απόκτηση νοοτροπία της στην ελεύθερη οικονομία. Το όνειρο για ένα κρατος δικαίου στην Κινα δεν έγινε ποτε πράξη. Η επιθετική πολιτική των Αμερικανών έδωσε κάποια πρώτα αποτελέσματα . Χαμήλωσε ο κινεζικός ρυθμός Ανάπτυξης , είχαμε πτώση του χρηματιστηρίου της Σανγκάης, υπήρξε φυγή κεφαλαίων και ως συνέπεια δεν πραγματοποιήθηκαν πρότζεκτς που ανήκαν στην πολιτική των “νέων δρόμων του μεταξιού”. Δεν είναι όμως δεδομένη η νίκη των ΗΠΑ . Οι Κινεζικές αντιδράσεις μπορούν ναχουν επίσης επιπτώσεις στις ξένες επιχειρήσεις που δρουν στην Κίνα αλλά και στην αύξηση πληθωρισμού στην Αμερική. Επίσης η επιμονή της Κίνας ν’αναλαμβανει να εξωραΐσει με τον δικό της τρόπο διεθνεις επιχειρησεις η σχέδια που είχαν εγκαταλειφθεί μετά τον πόλεμο από τους Δυτικούς, μπορεί να οδηγήσει στην αλλαγή των δεδομένων της συμφωνιας των μεγάλων δυνάμεων το 1945.
Τα πάντα προς το παρόν χωριζουν Κίνα κι Αμερική . Το κοινό που έχουν είναι η επιθυμία τους να κυριαρχήσουν τον 21ο αιώνα. Το κύριο διακύβευμα αυτής της διαμάχης είναι η πολιτική ελευθερια την ώρα της παγκόσμιας ιστορίας και της ψηφιακής επανάστασης. Οι ΗΠΑ τότε μόνο μπορούν να νικήσουν όταν ξαναβάλουν σε λειτουργία τις αξίες και την ιστορία της ελεύθερης αγοράς που τόσο καλα γνωρίζουν.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής, εικαστικός.

Στο δελτίο ειδήσεων του καναλιού Αττικα 30.01.2019

Στο Βεργίνα tv 28.01.2019 (μερος Α)

Στο Βεργίνα tv 28.01.2019 (μερος Β)

Ο πόλεμος του Ειρηνικού (αρθρο στο grtimes.gr 27.01.2019)

Ο πόλεμος του Ειρηνικού

Στον 20ο αιώνα η γεωπολιτική μάχη έγινε με κέντρο τον Ατλαντικό Ωκεανό. Απ’οτι φαίνεται ο γεωπολιτικός πόλεμος στον 21ο αιώνα θα΄χει κέντρο τον Ειρηνικό Ωκεανό.

Είναι προς τα εκεί που χτυπά πλέον η καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού και της γεωπολιτικής αναμέτρησης. Το μισό περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού βρίσκεται εκεί . Επίσης εκεί κινείται το 60% της παγκόσμιας παραγωγής. Και να μην ξεχνάμε τις εντάσεις για την θαλάσσια κυριαρχία στην Νότια Κίνα αλλά και το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας .

Η άγρια αντιπαλότητα ΗΠΑ -Κίνας οδήγησε τις 21 χώρες του APEC σε μια κοινή δήλωση που μιλά για αδιέξοδο λόγω αυτής της διαμάχης.

Όπως μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο είχαμε τον ψυχρό πόλεμο Ρωσίας-Αμερικής, έτσι και τώρα έχουμε έναν νέο ψυχρό πόλεμο Αμερικής-Κίνας για τον έλεγχο του Ειρηνικού.

Ο πόλεμος είναι ολοκληρωτικός. Κι αφορά το εμπόριο( εξαγωγές -εισαγωγές με φορολογικά μέτρα), τις καινοτομίες στην Τεχνολογία (με την επιθυμία των ΗΠΑ να οδηγήσουν σ ‘αποτυχία το νέο φιλόδοξο Κινέζικο πρόγραμμα του «νέου δρόμου του μεταξιού»), την κυριαρχία στο διάστημα, τον κυβερνοχώρο, την τεχνητή νοημοσύνη, την στρατιωτική δύναμη που θέλει από την πλευρά της Αμερικής να προστατεύσει την ανεξαρτησία της Ταιβάν, αλλά και την προσπάθεια της αποτροπής της εξαγωγής του κινεζικού μοντέλου πολιτικού αυταρχισμού και κρατικού καπιταλισμού, που απειλεί να επηρεάσει το Πακιστάν, την Σρι Λάνκα, την Καμπότζη, το Λάος, την Βιρμανία η την Ταϊλανδή, βασικά μέρη γύρω από την θάλασσα της Νότιας Κίνας.

Η Κίνα πήρε αρχικά το προβάδισμα αυτής της πολιτικής λόγω της ξεκάθαρης στρατηγικής της: όλο και μεγαλύτερο μονοπώλιο του ΚΚ στο εσωτερικό της χώρας (όπως κι αποδεικνύει η σχέση με το Χονγκ Κονγκ περιφρονώντας τις επίσημες συμφωνίες με το Ηνωμένο Βασίλειο), ένα ψηφιακό σύστημα ελέγχου του πληθυσμού και επιχείρηση γοητείας των παραδοσιακών φίλων των ΗΠΑ.

Κλασσικό παράδειγμα οι Φιλιππίνες του Ροντριγκο Ντουτερτε, που υποδέχτηκαν διθυραμβικά τον Κινέζο πρόεδρο γιατί αυτός τους βοήθησε με 24 δις λόγω εκμετάλλευσης πετρελαίου και αερίου.

Βέβαια η Κινεζική οικονομία δεν είναι τόσο ανεπτυγμένη για ν ‘αντέξει αυτή την αυτοκρατορική υπερεξαπλωση. Δεν ξέρουμε αν μπορεί ν ‘αντέξει μια μετωπική σύγκρουση με την Αμερική. Από την πλευρά των ΗΠΑ η συνειδητοποίηση της Κινεζικής απειλής τις οδήγησε σε μια σειρά πρώτων, μέτρων.

Η αποχώρηση από το σύμφωνο των χωρών του Ειρηνικού, τα προστατευτικά μέτρα, η προσέγγιση με τον Πούτιν η ακόμη το άνοιγμα προς την Βόρεια Κορέα , ναι μεν χτυπούν την Κίνα αλλά ταυτόχρονα ζημιώνουν και την παραδοσιακή σχέση τους με φίλους-κλειδιά όπως η Ιαπωνία κι η Νότια Κορέα.

Η Αμερική επενδύει μαζικά στην άμυνα για ν ‘αντιμετωπίσει την στρατιωτική δύναμη της Κίνας. Ένας εξοπλιστικές ανταγωνισμός βρίσκεται σ ‘εξέλιξη στον Ειρηνικό. Κι οι ΗΠΑ καλό θα΄ταν να μην ξεχνούν πως σ’αυτη την μάχη τους, η Ευρώπη είναι σύμμαχος τους. Και θα έπρεπε να στηρίζονται και σ ‘αυτήν κι όχι να την αποδυναμώνουν.

Του Δημοσθένη Δαββέττα
Καθηγητή φιλοσοφίας της τέχνης, ποιητή, εικαστικού.