Το φάντασμα των Κούρδων στοιχειώνει τον Ερντογκάν
Ο Ταγίπ Ερντογκάν στις 26 Μαρτίου δήλωνε επισήμως ότι η είσοδος της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή ένωση παραμένει ένας στρατηγικός στόχος . Αυτή η δήλωση έχει διπλή ανάγνωση : καταρχήν κατευθύνεται προς το τουρκικό κοινό.
Ο Ερντογκάν δεν θέλει να’ναι αυτός πρώτος που θα διακόψει τις διαπραγματεύσεις με τις Βρυξέλλες. Θα προτιμούσε αν γινόταν κάτι τέτοιο να γίνει από την μεριά των Ευρωπαίων. Έτσι κατά δεύτερο λόγο θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο του θύματος και να φωνάξει ότι η Χριστιανική Ευρώπη δεν θέλει τους Μουσουλμάνους.
Οι στατιστικές πάντως παραμένουν διχασμένες ως προς την Ευρωπαϊκή Ένωση: Μια σχετική πλειοψηφία Τούρκων θέλει την ένταξη της Τουρκίας κι οι υπόλοιποι όχι. Όσοι την θέλουν το κάνουν γιατί έτσι πιστεύουν ότι θα υπάρξει πολιτική σταθερότητα στην χώρα. Πολλοί απ’αυτούς είναι με το κόμμα του Ερντογκάν. Συνεπώς δεν μπορεί να τους αγνοήσει ο Τούρκος πρόεδρος ως ψηφοφόρους του και με την πρώτη ευκαιρία δηλώνει την στρατηγική της Τουρκικής ένταξης στην Ευρώπη ως στρατηγική σε βάθος.
Το πραγματικό του όμως πρόβλημα είναι οι Κούρδοι. Στο θέμα αυτό βαδίζει σύμφωνα με την θέση των μεγάλων πρωταγωνιστών της περιοχής. Αν οι Ρώσοι για παράδειγμα δεν είχαν δώσει το πράσινο φως, οι Τούρκοι στρατιώτες δεν θα είχαν ποτέ εισέλθει στο Αφρίν. Ρώσοι κι Αμερικανοί «συμφώνησαν » να περάσει το Αφρίν στα χέρια των Τούρκων.
Το επόμενο στάδιο στην περιοχή είναι η περιοχή Μανμπίζ. Ίσως εκεί οι Αμερικανοί επιβάλουν στους Κούρδους της οργάνωσης YPG ν’αποσυρθούν από τα σύνορα και να πάρει την διοίκηση μια τοπική αρχή. Ταυτόχρονα όμως υπόσχονται μ’εγγύηση στους Κούρδους την παρουσία τους στον Ευφράτη . Μ’αυτή τη διπλή μοιρασιά όλοι φαινομενικά θάναι ικανοποιημένοι.
Το κουρδικό ζήτημα στοιχειώνει τους Τούρκους και τον Ερντογκάν . Η Τουρκική γνώμη επιδοκιμάζει τις επελάσεις και τους αντί-κουρδικούς πολέμους του προέδρου της. Φοβούνται όλοι γι’απώλεια εδαφών . Γι’αυτό και το νέο-οθωμανικό τους όνειρο επιστρέφει στην επικαιρότητα. Ο Ερντογκάν εκμεταλλεύεται κατάλληλα τις διεθνείς συγκυρίες. Η Δύση μοιάζει ανήμπορη να επέμβει όπως άλλοτε σ’εκείνες τις περιοχές. Οι Ρώσσοι δεν τους αφήνουν και τιμωρούν τους Κούρδους για την φιλοαμερικανική τους στάση.
Απέναντι σ’ολ’αυτά υπάρχει δισταγμός της ΕΕ να καταδικάσει απερίφραστα την Τουρκική θηριωδία στο Αφρίν. Πολλοί μιλούν ότι φοβούνται τον εκβιασμό των Τούρκων με τους μετανάστες. Προσωπικά πιστεύω ότι ισχύει αλλά δεν είναι ο μοναδικός λόγος. Θεωρώ ότι τους δίνουν το Αφρίν και για εσωτερική κατανάλωση αλλά και για να τους κάνουν να μην αντιδράσουν πάλι στο θέμα του αερίου στην Κύπρο. Άλλωστε απερίφραστα η ΕΕ δήλωσε , όπως κι η Αμερική, ότι η Κύπρος έχει κάθε δικαίωμα να κάνει έρευνες στα νόμιμα ύδατα της.
Θα δούμε λοιπόν αν θ’αντιδράσουν το ίδιο απέναντι στους Γάλλους ή Αμερικανούς που τις επόμενες εβδομάδες θαρθούν για έρευνες. Αλλά και το θέμα της απειλής της εξόδου της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ δεν το πιστεύω. Γιατί οι ζημιές που θα υφίστατο η Άγκυρα θάταν πολύ μεγαλύτερες από αυτές της εξόδου της. Αυτό βέβαια δεν την εμποδίζει να εμφανίζεται ως το «κακό» παιδί της Ατλαντικής συμμαχίας, είτε παίρνοντας πυραύλους από τους Ρώσους, είτε συλλαμβάνοντας παράνομα τους δυο Έλληνες στρατιώτες για να τους χρησιμοποιήσουν εκβιαστικά ως αντάλλαγμα για τους 8 Τούρκους που ζήτησαν άσυλο στην Ελλάδα.
Αν όμως ολ’αυτά είναι προϊόν της αυταρχικής , δικτατορικής πολιτικής του Ερντογκάν και μιας νέο-οθωμανικής του ουτοπίας, αυτό που διακυβεύεται κυρίως πίσω από την πολιτική του είναι ο Κουρδικός φόβος. Φωνάζει ο Σουλτάνος κι απειλεί γιατί φοβάται ότι η πιθανή απώλεια εδαφών από τους Κούρδους θα τον βάλει αντιμέτωπο μ’ένα νέο, άλλου τύπου, Ανατολικό ζήτημα. Κι αυτό είναι ένα βαθύ ψυχικό συλλογικό Τραύμα της σύγχρονης Τουρκίας .