Ο Μαρξ κι ο καπιταλισμός (Ελεύθερος Τύπος 24.05.2018)

Ο Μαρξ κι ο καπιταλισμός

Για τα διακόσια χρόνια από την γέννηση του ο Μαρξ συνεχίζει ν’αναβει τα πολιτικά πάθη . Στις 5 Μαΐου την μέρα των γενεθλίων του , η πόλη του Trèves , 79 χιλιόμετρα από την πόλη του Μετς στην Γαλλία , διοργάνωσε εκθέσεις , συνέδρια , συναυλίες κι αλλες τουλάχιστον 600 εκδηλώσεις για να τιμήσει την μέρα που γεννήθηκε ο συγγραφέας του κομμουνιστικού μανιφέστου . Έγιναν επίσης ανήμερα των γενεθλίων του τα εγκαίνια ενός χάλκινου γλυπτού του Μαρξ ,ύψους 5,5 μέτρων , δώρου της Κινεζικής κυβέρνησης . Άλλωστε στο Πεκίνο ο Κινεζος προεδρος Xi Jinping εκμεταλλεύτηκε την αφορμή των γενεθλίων για να επαναφέρει την απόλυτη σύνδεση του με τον Μαρξισμό , ο οποιος κατά τα λεγόμενα του είναι εφαρμοσμενος επιτυχημένα στην κινεζική πραγματικότητα. Ωθεί μάλιστα τα μέλη του ΚΚ Κινας , να υιοθετήσουν την μαρξιστική θεωρία ως ” τρόπο ζωής” , ως ” πνευματική έρευνα”.
Το γλυπτό αυτό , κάτι σαν δώρο Δούρειου ίππου , προκαλεί φόβο και δηλητηριάζει τα πάθη , ειδικά όσων φοβούνται τα κομμουνιστικά δωρα . Το Γερμανικό κόμμα AFD δήλωσε ότι είναι ανεπιθύμητα τέτοια δωρα και παρότρυναν να φύγει το άγαλμα. Μαζί τους στις διαμαρτυρίες και η “ένωση των θυμάτων της κομμουνιστικής τυραννίας” . Ο Δήμαρχος της πόλης του Trèves , θεωρεί την χειρονομία της Κίνας φιλική ενώ οι αντίπαλοι του το ερμηνεύουν ως πολιτική στρατηγική για την έλευση ακόμη περισσότερων Κινέζων κι επενδυτών. Μέχρι κι ο Jean-Claude Juncker μπήκε στο παιχνίδι δηλώνοντας ότι ” δεν φταίει ο Μαρξ για όλες τις γενοκτονίες η ακρότητες που οι κληρονόμοι του Μαρξισμού διέπραξαν “. Όπως προφανώς δεν φταίει “ο Νίτσε η ο Βαγκνερ για την Χιτλερική τρελλα και εγκλήματα. “.
Κι όμως τριάνταπέντε χρονια μετά την πτώση της ΕΣΣΔ και του Μαρξισμού-Λενινισμού , ο Μαρξισμός παραμένει στο επίκεντρο παθών . Το περίεργο είναι ότι γοητεύει πολύ λιγότερο τις εργατικές τάξεις και την ριζοσπαστική αριστερά απ’οτι την φιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση η οποία δείχνει ενθουσιασμένη με τον συγγραφέα του έργου ” Το Κεφάλαιο”.
Πρόσφατα ο The Economist , πουναι κάτι σαν η Βίβλος των αφεντικών των πολυεθνικών του πλανήτη μας , έγραψε στο κεντρικό άρθρο της έκδοσης του μ’αφορμη τα γενέθλια του Μαρξ : ” δυο αιώνες μετά την γέννηση του . Ο Καρλ Μαρξ παραμένει επίκαιρος ” . Και συνεχίζει ότι” παρότι το 40% της ανθρωπότητας που έζησε κάτω από κομμουνιστική διακυβέρνηση κατά την διάρκεια του 20ου αιώνα υπέστησαν πείνα, γκουλαγκς και δικτατορία του κόμματος , εν τούτοις υπάρχουν ακόμη πολλά πράγματα που μπορεί κάποιος να μάθει από τον Μαρξ. “. Κι ειδικά ” την αναπότρεπτη ανάδυση των μονοπωλίων “. Όπως πχ Google και facebook. Μ ‘απλά λόγια , όπως επιβεβαιώνουν κι οικονομολόγοι σαν τον Γάλλο Artus , η δυναμική του καπιταλισμού σήμερα “είναι αυτή που είχε προβλέψει ο Καρλ Μαρξ” . Τι παράξενο ! Οι ειδικοί του φιλελευθερισμού από την μια δηλώνουν ότι ο καπιταλισμός παραμένει προβληματικό κι ελαττωματικό σύστημα ( καλύτερος όμως από τ αλλά ήδη γνωστά συστήματά) όμως, πριν το τέλος του η την μεταλλαγή του , όπως πάλι πολλοί ισχυρίζονται προβλέποντας την εξέλιξη του , ο Μαρξ παραμένει το κλειδί για την κατανόηση και την μετατροπή του . Το ν’ακους αυτά από την διεθνή ελίτ του φιλελευθερισμού σίγουρα εκπλησσεσαι, κι αναρωτιέσαι μήπως θαπρεπε μα ερευνηθεί καλύτερα η σχέση των ιδεών του Μαρξ και του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου . Πάντως το σίγουρο είναι ότι ο λαος σ’αυτη την περίπτωση είναι οπως κι η εργατική ταξη οι χαμένοι υης υποθεσης . Κι είναι ακριβως σ’αυτη την απωλλεις που ριζωνει συχνά ο λαϊκισμός . Απ’οπου και να προέρχεται αυτος , δηλαδή είτε είναι δεξιός είτε είναι αριστερός λαϊκισμός , ανθίζει στην ιδιαίτερη αυτή σχέση μαρξισμού και παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.

 

 

 

 

Το μεταναστευτικό κι η ιδεολογική αντιπαράθεση .(Ελεύθερος Τύπος 17.05.2018)

 

Το μεταναστευτικό κι η ιδεολογική αντιπαράθεση .

Παρότι φαίνεται ότι στα οικονομικά θέματα θα τα καταφέρει ,
η μεγάλη πρόκληση του Εμμανουελ Μακρον είναι να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις στα δυο καίρια γαλλικά κι ευρωπαϊκά ζητήματα : το μεταναστευτικό και την προστασία της κοινωνίας από τον ισλαμιστικό φανατισμό .
Βάσει των στατιστικών το μεγάλο άγχος Γάλλων κι ευρωπαίων είναι το μεταναστευτικό το οποίο κι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ουσιαστικό θέμα της ταυτοτητας .
Όπως μας λένε πηγές της καθημερινότητας η κυρίαρχη γραμμή ρήξης της γαλλικής κι ευρωπαϊκής κοινωνίας είναι το θέμα της μετανάστευσης . Ο Γαλλικος νόμος ” Άσυλο και μετανάστευση ” επανέφερε στην επικαιρότητα την παληα ιδεολογική διαμάχη που θεωρούσαν πολλοί ότι είχε εκλείψει στην Γαλλία . Παρότι δε οι βουλευτές του κόμματος του Μακρον διαλαλούσαν πάντα το ” ούτε δεξιά ούτε αριστερά ” , εν τούτοις ,μόλις είδαν τον ανωτέρω νόμο που περιόρισε το παραδοσιακό δικαίωμα του ασύλου , αντέδρασαν έντονα και κάποιοι απ’αυτους αποχώρησαν από το κόμμα ως ένδειξη διαμαρτυρίας . Ο πρώην σοσιαλιστής βουλευτής Κλεμέντ , πουχε προσχωρήσει στον Μακρονισμο ήταν ένας απ’αυτους , που το ιδεολογικό τους παρελθόν αντέδρασε . Οι παλιές ιδεολογικές αντιπαραθέσεις ξύπνησαν . Το δείχνει κι η ψηφοφορία του νόμου στην Βουλή : 228 υπέρ , 193 εναντίον και 24 απουσίες.
Το μεταναστευτικό είναι πια μια πανίσχυρη πραγματικότητα που αυτόματα στα μυαλά των Γάλλων κι ευρωπαίων πολιτών συνδέεται με τους μετανάστες μουσουλμάνους.
Η αριστερά ,πιο ανεκτική λόγω της διεθνιστικής της ιδεολογίας ( σημειώνω: ουτοπίας ) , υπήρξε πάντα θετική σ’αυτο το ζήτημα . Από την στιγμή όμως που το κόμμα των Λεπέν μετέτρεψε το θέμα σε κεντρική γραμμή του προγράμματος του , υποχρεώθηκαν και τ’αλλα κόμματα να προσαρμόσουν την γραμμή τους μιας και έμπαινε ζήτημα Γαλλικής ταυτοτητας . Ειδικά δε από το 1990, η γνωστή φράση “Μετανάστευση , μεγάλη τύχη για την Γαλλία “, προκάλεσε αντιδράσεις και στην αριστερά . Ο Μίσελ Ροκάρ δήλωσε τότε :” Δεν μπορούμε να φιλοξενήσουμε όλη την μιζέρια του κόσμου . Η Γαλλία πρέπει να παραμείνει χώρα πολιτικού ασύλου μόνο και τίποτα περισσότερο.” Άλλωστε ο πρωθυπουργός εκείνης της περιόδου στο όνομα της ” συνοχής της Γαλλικής κοινωνίας ” δεν δίστασε να διώξει παρά πολλούς από τους ” μετανάστες” που δεν είχαν νόμιμα χαρτιά . Ενώ πολλοί Γάλλοι πολιτικοί δήλωναν ότι ήδη ο αριθμός των νόμιμων είναι τόσο μεγάλος .
Όταν δε η Μαρίν Λεπέν από το 2007 άρχισε να ισχυροποιείται βασίζοντας την πολιτική της στην υπεράσπιση των ” ξεχασμένων ” Γάλλων , όλοι παρατήρησαν το πιο παράδοξο : απομακρυνόταν από την φιλελεύθερη γραμμή του πατέρα της στην οικονομία και ταυτιζόταν με τον Μελανσόν πουχε τις ίδιες οικονομικές θέσεις γύρω από το σλόγκαν ” ξεκουμπιστείτε”.
Όπως και ναχει το μεταναστευτικό παραμένει το κύριο πρόβλημα Γαλλίας και Ευρώπης . Η αρχική ιδέα του πολυπολιτισμού που θέλει τον καθένα να ζει σ άλλη χώρα μόνο στην κοινότητα του δημιουργώντας έτσι ένα
πολύ -κοινοτικό σύστημα που είναι έτοιμο για πόλεμο και μισητές πράξεις αντιδημοκρατικές , δείχνει ναχει αποτύχει . Τουλάχιστον στην ως τώρα μορφή του . Αυτό που επανέρχεται ως ουσιαστικό θέμα είναι πλέον η ενσωμάτωση των μεταναστών . Ανάμεσα σ’οσους συνεχίζουν να πιστεύουν στην πολυπολιτισμική συνάθροιση κι σ’οσους αμφιβάλλουν και θέλουν την ενσωμάτωση , διεξάγεται σήμερα ένας άγριος πόλεμος . Και θάναι για πολύ ακόμα καθότι Γάλλοι κι Ευρωπαιοι δεν δείχνουν εύκολα διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το θεμελιακό τους ζήτημα της ταυτοτητας .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής , εικαστικός .

 

 

 

Μακρον: από την ηδονή της εξουσίας στις απαιτήσεις της . (Ελεύθερος Τύπος 10.05.2018)

Μακρον: από την ηδονή της εξουσίας στις απαιτήσεις της .

 

Πέρασε ένας χρόνος που ο Εμανουελ Μακρον έγινε προεδρος της Γαλλίας . Και αυτή η αρχή της θητείας του παρά τις οποιες δυσκολίες μοιάζει ναχει ξεκινήσει μ’ενα πολιτικό σχέδιο. Ποιο είναι αυτό ;
Ανατρέποντας πολλές θέσεις από αυτές πουχε προεκλογικά ( σ’Ευρωπ

η και Γαλλία) , ο Γάλλος προεδρος μοιάζει ναχει βάλει νερό στο κρασί του σε σχέση με την ασύμμετρη παγκοσμιοποίηση και να εφαρμόζει μια πολιτική που θέλει να συνδυάσει με μέτρο φιλελεύθερες αρχές και κλασσικη αντίληψη οργάνωσης της κοινωνίας . Η σοσιαλδημοκρατική παράδοση με την από-δομητικη της διαθεση και πρακτική είχε φτάσει στα όρια του να διαλύσει ο,τι ιστορικά καλό υπήρχε στην Γαλλία . Οι αριστερίζουσες εμμονές απειλούσαν διαχρονικές αρχές του ανθρωπισμού και του Ευρωπαϊκού πολιτισμού . Η αποκορύφωση αυτής της διαλυτικής πορείας ήταν η περίοδος του Φρανσουα Ολάντ : η γαλλική γλώσσα απειλείτο από την “προοδευτική” αντίληψη , η γραμματική το ίδιο , τα μαθηματικά . Τα Αριστεία ήταν ρετσινι

ά και μομφή . Στην οικονομια ο ελλειμματικός προϋπολογισμός ήταν κάτι το αναπόφευκτο ως μοιραίο , ο κώδικας εργασίας ήταν δογμα , οι φόροι στην περιουσια ήταν αιώνιος νόμος και η θέση των εργατών στους σιδηροδρόμους ήταν “θεμέλιο “της δημοκρατίας . Αλλά και η Διπλωματία ήταν ηθικολογουσα. Ολ’αυτα ήταν για δεκαετίες “ιερά” και συνεπώς απείραχτα. Η ίδια δε η άσκηση εξουσίας ήταν η ενσάρκωση της ηδονής σ’ολα τα επίπεδα . Όταν ο Φρανσουα Ολάντ μιλούσε με τους δημοσιογραφους ανάμεσα σ’αστεια κι “ευφυείς ” εξυπνάδες , ισχυριζόταν ότι αντιπροσώπευε την Γαλλία.

Αυτή η κατάσταση δείχνει ν’αλλαζει με την ως τώρα πορεία του Μακρο

ν . Στην εκπαίδευση άλλαξαν οι νόμοι και οι κλασσικες γλώσσες ( Ελληνικά και Λατινικά ) επανήλθαν δυναμικά . Οι μαθητές στο σχολείο πρέπει εκ νέου να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν σωστά γαλλικά με την ορθη ,που για αιώνες υπήρχε, γραμματική , πρέπει να μάθουν αριθμητική και τ’αριστεια να επιβραβεύονται . Στην εξωτερική πολιτική Η διπλωματία ειναι λιγότερο ηθικολογα και ιδεολογιζουσα. Στην οικονομία οι φόροι μπορούν να μειωθούν και γενικώς η οικονομία να μην είναι αναπότρεπτα ελλειματική .

Η εξουσία επι Μακρον περνά από το στάδιο της “ηδονής” σ’αυτο των απαιτήσεων και των υποχρεώσεων . Ο Γάλλος προεδρος θαθελε να επαναφέρει το λειτουργικό κι αξιοπρεπές της εξουσίας , ως κυβερνητική πραγματικότητα. Κι όπω

ς δείχνουν μέχρι στιγμής τα γεγονότα η κατάσταση τον ευνοεί . Η Γαλλία είναι εκ νέου στην μόδα . Ένας άνεμος εμπιστοσύνης επιστρέφει . Το επιχειρηματικό και καινοτομικό πνεύμα ενισχύεται. Κάτι το καινούργιο κι ενθουσιωδες αναδύεται από την οικονομία της χώρας . Το ενδιαφέρον όμως είναι ότι ο Μακρον δεν βολεύεται μ’αυτο το κλίμα . Δεν κλείνεται στον ναρκισσισμό παρότι συμπεριφέρεται ” μοναρχικά”.Δεν φαίνεται ( τουλάχιστον προς το παρόν στα λόγια ) να ξεχνά τον “παληο” κόσμο . Δεν ξεχνά την μεσαία τάξη που τόσα υπέφερε με την κρίση και συνεχίζει να υφίσταται ακόμα τις συνέπειες της. Δεν ξεχνά την ανασφάλεια που υπάρχει στην χώρα ( επιστροφή φυσικής βίας και πολιτιστικής ) . Δεν ξεχνά την ανεξέλεγκτη μετανάστευση ( βάζει

τις βάσεις για τον έλεγχο της με μια σειρά συχνά σκληρά νομοθετήματα ). Δεν ξεχνά την τρομοκρατία ( μια σειρά από νέα μέτρα ενισχύουν περισσότερο την εσωτερική ασφάλεια). Όλες αυτές τις πραγματικές ανησυχίες ο Γάλλος προεδρος δείχνει να θέλει να τος βάλει σε τάξη . Έχει μπροστά του την πιο μεγάλη ευκαιρία για εδραίωση των αρχών της Δημοκρατιας , για οικονομική μεταρρύθμιση της χώρας σε συνδυασμό με την Γαλλική ιστορία και παράδοση , για επαναφορά του κρατικού κύρους αλλά και για την θεμελίωση της γεωγραφίας σε σχέση με τον πολιτισμό . Δείχνει αποφασισμένος να συνεχίσει σ’αυτην την πορεία . Του το ευχόμαστε σαν ευρωπαίοι πολιτες πουχουμε ανάγκη μια ισχυρη Γαλλία στην οικονομία , την Παιδεία , την άμυνα και τον πολιτισμό .

Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής , εικαστικός.

 

 

Η εποχή της επιβίωσης (Ελεύθερος Τύπος 03.05.2018)

Η εποχή της επιβίωσης 

Ποια θα μπορούσαν ναναι τα δυο βασικά χαρακτηριστικά της εποχής μας , αυτής της παγκοσμιοποίησης ; Το πρώτο ξεκινησε εκεί στις αρχες του 2000 ως λόγος για την μεγάλη πατρίδα , αυτήν της Τεχνικής , όπου το άνοιγμα των συνόρων συνάδει με το άνοιγμα των αγορών ,με την ελεύθερη διακίνηση των προϊόντων και με το παθος της καινοτομιας εφαρμοζοντας στην πράξη την θεωρία του Σουμπετερ περί δημιουργικης καταστροφης. Ταυτοχρονα ο πολύ-πολιτισμός θα προχωρούσε δίχως δυσκολίες στο προγραμμα εφαρμογής μιας υπερεθνικής αδελφοποίησης λαών και πολιτισμών .
Το δεύτερο χαρακτηριστικό περιέργως είναι η αύξηση των πολεμικών επιχειρήσεων , η παγιοποίηση ,ως “φυσιολογικό ” πλέον φαινόμενο της καθημερινότητας μας, της τρομοκρατίας , η ανεξέλεγκτη ( μετανάστευση , η επιστροφή της θρησκειας , η απειλή του περιβάλλοντος κι η οικονομική και βιομηχανική κατάρρευση . Και τα δυο ανώτερα χαρακτηριστικά είναι ενδογενή στοιχεία της παγκοσμιοποίησης . Και προκαλούν πολλαπλές αντιδράσεις στους ανθρώπους . Οι πολίτες λειτουργούν ενστχτωδως ανάμεσα στο “εγώ “και το “μαζί “. Από την μια βλέπουμε ν’ανάπτυσσεται ενα είδος ατομικού φρουρίου προστασίας , μιας διάθεσης έντονης αυτοπροστασίας ως τα όρια ενος ατομισμού της επιβίωσης κι από την άλλη ένα κίνημα συλλογικής αντί-παγκοσμιοποιημένης συμπεριφοράς ( κάτι σαν alter mondialisme) που έχει τα εξής στοιχεία : αναζήτησή αυτονομίας μέσα στο σύνολο , επιστροφή στην φύση , δημιουργία μικρό-κυκλωμάτων και μικρό- συνόλων που επιδιώκουν το “ζούμε μαζί” γιατί κάποιος γενικος κίνδυνος τους απειλεί . Ποιος είναι αυτός ο κινδυνος; Πάνω απ’ολα είναι η αβεβαιότητα για το μέλλον . Είναι η ιδέα ότι το αύριο θάναι σίγουρα χειρότερο . Γι’ αυτό και κάποιοι γίνονται αναχωρήτες η ζουν σε κοινότητες. Τι φοβούνται ; Την κλιματική αλλαγή , την αποτυχία εξυγίανσης του διεφθαρμένου συστήματος η των κρατικών μηχανισμών , την πολιτισμική παρακμή θεωρώντας ότι σήμερα ζούμε σ’εναν πολιτισμό-σκουπίδια και κυρίως την αδυναμία των υπαρχόντων δομών ν’αμυνθουν σ’αυτη την επερχόμενη καταστροφή ; Μήπως ζούμε μια ψυχολογία Αποκάλυψης; Ο σοσιολογος Μπέρτραντ Βινταλ που ασχολήθηκε με το θέμα παρατήρησε ότι το φαινόμενο αυτό αναπτύσσεται σε χώρες όπου το επίπεδο ζωής είναι Σταθερο . Το φάντασμα της ανασφάλειας λοιπόν γεννιέται εκεί που υπάρχει τεχνο-υλικο παρόν ανεπτυγμένο . Εκεί αναπτύσσεται κι η αγωνία της επιβίωσης . ( κάτι βέβαια που δεν θα μπορούσε να γίνει στην Συρία όπως καταλαβαίνετε). Πρόκειται για ένα φαινόμενο που παίρνει της διαστάσεις κινήματος αυτό του “επιβιωτισμου”.( survivalism). Το κίνημα αυτό ξεκίνησε τα χρόνια του ’60 στις ΗΠΑ σαν αντίδραση προς τον κομμουνισμό και την πτώση των ηθικών αξιών των νέων . Σήμερα έχει επεκταθεί στην Ευρώπη ειδικά από τις αρχές του 2000, Οι πιο ακραίοι μιλούν για το πιθανό τέλος του κόσμου , για περιβαλλοντολογική καταστροφή ,για τρίτο παγκόσμιο πόλεμο κλπ. Τα ΜΜΕ δεν βοηθούν συχνά με τ’αναλογα ρεπορτάζ στον κατευνασμό αυτού του παροξυσμού . Είναι δε πολλοί οι πονηροί επιχειρηματιες και κυβερνώντες που καλλιεργούν τέτοιες καταστάσεις στην ψυχολογία του κόσμου. Πάνω απ’ολα όμως η ηρεμία της λογικής απειλείται από πολιτικούς πρωταγωνιστες όπως οι Πούτιν , Τραμπ η Ερντογκαν που μοιάζουν ναχουν βάλει ταφόπλακα στην κοινωνία της εμπιστοσύνης όπως αυτή γεννήθηκε και δομήθηκε τον 16ο αιώνα λέγοντας ότι το αύριο θάναι καλύτερο και που επέτρεψε στον Μαρξ να επαγγέλεται ότι θα περάσουμε από την τροφική ανάγκη στην ευζωία . Ο μύθος αυτός δείχνει ναχει σήμερα τελειώσει μπροστά στο συλλογικό πνεύμα επιβίωσης που κυριαρχεί .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης στο Παρισι , ποιητής, εικαστικός.