Το μεταναστευτικό κι η ιδεολογική αντιπαράθεση .
Παρότι φαίνεται ότι στα οικονομικά θέματα θα τα καταφέρει ,
η μεγάλη πρόκληση του Εμμανουελ Μακρον είναι να δώσει ικανοποιητικές απαντήσεις στα δυο καίρια γαλλικά κι ευρωπαϊκά ζητήματα : το μεταναστευτικό και την προστασία της κοινωνίας από τον ισλαμιστικό φανατισμό .
Βάσει των στατιστικών το μεγάλο άγχος Γάλλων κι ευρωπαίων είναι το μεταναστευτικό το οποίο κι είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το ουσιαστικό θέμα της ταυτοτητας .
Όπως μας λένε πηγές της καθημερινότητας η κυρίαρχη γραμμή ρήξης της γαλλικής κι ευρωπαϊκής κοινωνίας είναι το θέμα της μετανάστευσης . Ο Γαλλικος νόμος ” Άσυλο και μετανάστευση ” επανέφερε στην επικαιρότητα την παληα ιδεολογική διαμάχη που θεωρούσαν πολλοί ότι είχε εκλείψει στην Γαλλία . Παρότι δε οι βουλευτές του κόμματος του Μακρον διαλαλούσαν πάντα το ” ούτε δεξιά ούτε αριστερά ” , εν τούτοις ,μόλις είδαν τον ανωτέρω νόμο που περιόρισε το παραδοσιακό δικαίωμα του ασύλου , αντέδρασαν έντονα και κάποιοι απ’αυτους αποχώρησαν από το κόμμα ως ένδειξη διαμαρτυρίας . Ο πρώην σοσιαλιστής βουλευτής Κλεμέντ , πουχε προσχωρήσει στον Μακρονισμο ήταν ένας απ’αυτους , που το ιδεολογικό τους παρελθόν αντέδρασε . Οι παλιές ιδεολογικές αντιπαραθέσεις ξύπνησαν . Το δείχνει κι η ψηφοφορία του νόμου στην Βουλή : 228 υπέρ , 193 εναντίον και 24 απουσίες.
Το μεταναστευτικό είναι πια μια πανίσχυρη πραγματικότητα που αυτόματα στα μυαλά των Γάλλων κι ευρωπαίων πολιτών συνδέεται με τους μετανάστες μουσουλμάνους.
Η αριστερά ,πιο ανεκτική λόγω της διεθνιστικής της ιδεολογίας ( σημειώνω: ουτοπίας ) , υπήρξε πάντα θετική σ’αυτο το ζήτημα . Από την στιγμή όμως που το κόμμα των Λεπέν μετέτρεψε το θέμα σε κεντρική γραμμή του προγράμματος του , υποχρεώθηκαν και τ’αλλα κόμματα να προσαρμόσουν την γραμμή τους μιας και έμπαινε ζήτημα Γαλλικής ταυτοτητας . Ειδικά δε από το 1990, η γνωστή φράση “Μετανάστευση , μεγάλη τύχη για την Γαλλία “, προκάλεσε αντιδράσεις και στην αριστερά . Ο Μίσελ Ροκάρ δήλωσε τότε :” Δεν μπορούμε να φιλοξενήσουμε όλη την μιζέρια του κόσμου . Η Γαλλία πρέπει να παραμείνει χώρα πολιτικού ασύλου μόνο και τίποτα περισσότερο.” Άλλωστε ο πρωθυπουργός εκείνης της περιόδου στο όνομα της ” συνοχής της Γαλλικής κοινωνίας ” δεν δίστασε να διώξει παρά πολλούς από τους ” μετανάστες” που δεν είχαν νόμιμα χαρτιά . Ενώ πολλοί Γάλλοι πολιτικοί δήλωναν ότι ήδη ο αριθμός των νόμιμων είναι τόσο μεγάλος .
Όταν δε η Μαρίν Λεπέν από το 2007 άρχισε να ισχυροποιείται βασίζοντας την πολιτική της στην υπεράσπιση των ” ξεχασμένων ” Γάλλων , όλοι παρατήρησαν το πιο παράδοξο : απομακρυνόταν από την φιλελεύθερη γραμμή του πατέρα της στην οικονομία και ταυτιζόταν με τον Μελανσόν πουχε τις ίδιες οικονομικές θέσεις γύρω από το σλόγκαν ” ξεκουμπιστείτε”.
Όπως και ναχει το μεταναστευτικό παραμένει το κύριο πρόβλημα Γαλλίας και Ευρώπης . Η αρχική ιδέα του πολυπολιτισμού που θέλει τον καθένα να ζει σ άλλη χώρα μόνο στην κοινότητα του δημιουργώντας έτσι ένα
πολύ -κοινοτικό σύστημα που είναι έτοιμο για πόλεμο και μισητές πράξεις αντιδημοκρατικές , δείχνει ναχει αποτύχει . Τουλάχιστον στην ως τώρα μορφή του . Αυτό που επανέρχεται ως ουσιαστικό θέμα είναι πλέον η ενσωμάτωση των μεταναστών . Ανάμεσα σ’οσους συνεχίζουν να πιστεύουν στην πολυπολιτισμική συνάθροιση κι σ’οσους αμφιβάλλουν και θέλουν την ενσωμάτωση , διεξάγεται σήμερα ένας άγριος πόλεμος . Και θάναι για πολύ ακόμα καθότι Γάλλοι κι Ευρωπαιοι δεν δείχνουν εύκολα διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν το θεμελιακό τους ζήτημα της ταυτοτητας .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής , εικαστικός .