Η ειλικρίνεια είναι η γνώση του μέτρου που θεμελιώνει την κοινωνική οργάνωση της πολιτείας. Όποιος πολιτικός λέει άλλα και κάνει άλλα, ξεφεύγει από το μέτρο της ειλικρίνειας και χαλάει την αναγκαία ισορροπία.
http://new-deal.gr/politiki-ke-ilikrinia/
Το χρωστώ αυτο το κείμενο σ’οσους επίμονα μου ζητούν να δημοσιεύσω κάτι καινούργιο . Γράφτηκε βραδυ μετα τα μεσάνυχτα 13 προς 14 αυγουςτου 2016 , ως τραγούδι στην Αυγουστιάτικη Πανσέληνο. Κι ως διαπιςτωςη ότι οι μεγάλες αγάπες μένουν αιώνια ό,τι και να γίνει . Δεν ξεχνιούνται ποτε. Το αφιερώνω σ’ολους.
Λιγο πριν το τέλος του
Ο Έρωτας λάμπει
Τον κυτας κι αναρωτιέσαι
Πως είναι δυνατόν
Το σχεδόν νεκρό του σωμα
Να φωτίζει όπως
Ενας άργυρος πλανήτης
Να σκορπά
Λυπημένο φως
Όπως τα δάκρυα της Αφροδίτης
Για τον Αδωνη
Όπως εν’αστερι που
Πριν πέσει
Πριν διαλυθεί
Φουσκώνει απο χαρα
Σκοτεινή χαρα
Αναπνέει τον ρυθμό
Της Πανσέληνου
Συντονίζει το σύμπαν
Της Αγαπης με μια
Ύποπτη ισορροπία
Μαγνητίζει το βλέμμα
Και το θαμπώνει αργά
Σαν μια Ηλιακή καταιγίδα ;
Λιγο πριν το τέλος
Ενος προαναγγελθέντος θανατου
Και κυτας
την πιο μεγάλη σου αγάπη
Αυτο το αστέρι ναναι
έτοιμο να εκραγεί
Να σκορπίσει
Φωτίζοντας τα πάντα
Αφήνοντας καποια
Απο τα συντρίμμια του
Να πέσουν στην
Ανοιχτή σου παλάμη
Και στο έκπληκτο
Βλέμμα σου
Αυτο της ανημποριάς
Να εμποδίσεις
Την τραγική του έκρηξη
Την έκρηξη
Του έρωτα σου
Την έκρηξη
του εαυτού σου .
Λιγο πριν το τέλος
Κι αναρωτιέσαι αν ποτισες
Οςο έπρεπε
Το νεκρό σωμα
Του Ερωτα σου
Μ’εκεινο το σιωπηλό
Κλάμμα
Μιας καρδιάς
Που βρέχει
Συνεχώς πόνο
Μιας καρδιάς που
Στέλνει
Συμπαντική λάσπη
Στα πέρατα της γης
Για ν’ακουσουν οι πάντες
Και να κλάψουν
Μαζι σου
Το σωμα της Αφροδίτης
Όπως εκρήγνυται μπροστα
Στα τρομαγμένα σου ματια
Αυτά τα ματια που
Εςτω και την τελευταία στιγμή
Ψάχνουν απελπισμένα
Μια ελάχιστη στάλα ζωής
Του μεγαλείου που έζησες
Που υμνησες
Που αρνήθηκες
Που εξυβρισες
Που λάτρεψες
Ενος μεγαλείου πουχει
Την ομορφιά του θαύματος
Που θα θέλες να σου ξανασυμβεί
– Ω αστέρια μου εςεις
Της απέραντου Πανσέληνου –
Που πιστεύεις ακόμα ότι
Ο θάνατος της Αφροδίτης
Δεν είναι πραγματικός
Ότι το νεκρό της σωμα
Αυτο του έρωτα σου
Του αγαπημένου σου έρωτα
Είναι μόνο ενα ψέμμα
Νεκροφανειας .
Η πρόσκληση για την απο κοινού συναυλία μας με την κορυφαία υψίφωνο της λυρικής σκηνής Βασιλικη Καραγιαννη . Μια μεγάλη αναμενόμενη στιγμη στα Ιωάννινα την 1 Οκτωβρίου οπου διαβάζω ποιηςη κι η Βασιλικη με συνοδεύει τραγουδώντας Όπερα , Χατζιδάκη και ιταλικές καντσονετες . C est l invitation pour notre concert Avec la chanteuse lyrique Vasiliki Karagianni a Ioannina en Grece le 1 octobre. Un grand moment.
Tόση ώρα τί γλώσσα μιλούσα;
Η θέση ότι τα αρχαία ελληνικά είναι «νεκρή γλώσσα» δεν είναι μόνο μία προσωπική ανοησία όποιου την προφέρει, αλλά επίσης είναι μία ιστορικοπολιτική θέση που κυριαρχεί ευρύτατα στις αριστερόστροφες αντιλήψεις. Η ιδέα ότι ξαναδιαβάζοντας το παρελθόν μίας γλώσσας νεκρώνεται σαν προγονολατρία και νοσταλγία και άρα η δυναμική της γλωσσικής ενέργειας πηγαίνει αποκλειστικά στο παρόν των λαών, κυοφορείται ήδη από την Αναγέννηση και τον Ντεκάρ του 17ου αιώνα. Συνεχίστηκε με τους διαφωτιστές τον 18ο αιώνα, με την βιομηχανική επανάσταση (παρά κάποιες ρομαντικές εκλάμψεις αρχαιολατρίας) του 19ου αιώνα και κορυφώθηκε τον 20ο αιώνα με την νεωτερική πρωτοπορία, δηλαδή, με την απόφαση ανθρώπων πνεύματος, πολιτικής, γραμμάτων και τεχνών να αμφισβητήσουν επιδεικτικά την κλασσική παιδεία προς όφελος της μηχανής, της ταχύτητας, της παραγωγής. Ο πατέρας του Φουτουρισμού Μαρινέτι έφτασε να πει ότι μία μηχανή είναι πιο όμορφη από την Νίκη της Σαμοθράκης.
Αυτή η νεωτερική (πρωτο-ποριακή) λογική έδωσε επίσης και τις δύο κεντρικές γραμμές εξέλιξης που γρήγορα αντιπαρατέθηκαν. Τον εθνικισμό και τον κομμουνισμό. Με τα άθλια αποτελέσματα του ναζισμού, το ολοκαύτωμα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, πήρε το πάνω χέρι η αριστερόστροφη αντίληψη, η οποία και αυτοχρίστηκε θεματοφυλακή της προόδου, εξέλιξης του σύγχρονου. Τα έβαλε με το παρελθόν και έκανε το τεράστιο διαλεκτικό λάθος να υιοθετήσει την άποψη του Μαρξ ότι η πρόοδος και η εξέλιξη είναι νομοτελειακά, όπως ένα φυσικό γεγονός. Καλλιέργησε έτσι την λογική του ά-ριζου, του βίαια ισο-κρατικού, την υποτίμηση των γλωσσικών κατορθωμάτων του παρελθόντος (ως μνημεία ανενεργά στο παρόν) και στα πλαίσια μίας δικής της ερμηνείας της οικουμενικότητας, δούλεψε για μία γλώσσα με απλουστευμένες λέξεις στα όρια της εύκολης οικονομικής ανταλλαγής. Ό,τι έγινε και με την δική μας γλώσσα, όπου για να καταλαβαίνουν και οι οικονομικοί μετανάστες, έπρεπε να έχουμε λεξιλόγιο εύχρηστο, δίχως τόνους, δίχως αρχαϊκής χρήσης λέξεις, λέξεις που δεν θα ωθούσαν τον κόσμο αυτό από τα κάτω προς τα πάνω αλλά αντιστρόφως. Με αποτέλεσμα να έχουμε μία γλώσσα σήμερα σε γενικές γραμμές φτωχή, υπεραπλουστευμένη, μόνο και μόνο για να είναι κατανοητή, αντί να έχουμε γλώσσα που να ωθεί προς κατανόηση, οξύνοντας το μυαλό και την προσπάθεια όσων δεν έχουν υψηλή γνώση.
Η γλώσσα του εμπορίου νίκησε την γλώσσα των γραμμάτων και τεχνών. Γιατί κατά την ευρέως αριστερή θέση έτσι νικά ο λαός τους κακούς αστούς. Για να μην ξαναθυμίσω όπως πολλοί τα λόγια του Σεφέρη, Ελύτη, Καβάφη για την συνέχεια της ελληνικής γλώσσας, θα θυμίσω μια σκηνή από την τελευταία ομιλία της σπουδαίας ελληνίστριας και ακαδημαϊκού Ζακλίν ντε Ρομιγύ,η οποία συνήθιζε να μιλά πάντα με φράσεις ελληνικές στη Γαλλική Ακαδημία. Την τελευταία φορά όταν μίλησε μόνο γαλλικά κάποιος δημοσιογράφος την ρώτησε: Σήμερα δε μιλήσατε ελληνικά. Και αυτή απάντησε: Γιατί, τόση ώρα τί γλώσσα μιλούσα; Και συνέχισε: Τα ελληνικά και τα λατινικά σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Δημοσθένης Δαββέτας
Εθνική ταυτότητα: ας αγαπήσουμε τους εαυτούς μας
Εδώ και μία πενταετία είμαστε αντιμέτωποι με ένα κύμα τρομοκρατίας στην Ευρώπη που μας κάνει να διαπιστώνουμε ότι ο πιο επικίνδυνος εχθρός δεν είναι έξω από την γηραιά ήπειρο, αλλά μέσα σ’ αυτήν. Οι πιο αιμοσταγείς τρομοκράτες δολοφόνοι είναι γεννημένοι και μεγαλωμένοι στις ευρωπαϊκές χώρες. Τίθεται λοιπόν το ακόλουθο ερώτημα: πώς θα αντιμετωπιστεί αυτό το φαινόμενο; Πρωταρχικά, με τη δύναμη στρατού, αστυνομίας και υψηλής τεχνολογίας, γενικώς με την προστασία των πολιτών. Στη συνέχεια, με τη δικαιοσύνη: προληπτικές δράσεις υπόπτων, αλλά και σκληρή τιμωρία ενόχων, εφαρμόζοντας τους υπάρχοντες νόμους ή φτιάχνοντας καινούργιους προσαρμοσμένους στην δεδομένη κατάσταση. Φτάνουν όμως αυτά τα μέτρα για να αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία; Γιατί αυτά τα τέρατα που κόβουν κεφάλια μέσα σ’ εκκλησίες ή πυροβολούν τυφλά στο πλήθος είναι δικά μας «τέρατα», είναι παιδιά της δικής μας κοινωνίας, μεγαλωμένα στην διπλανή μας πόρτα. Όσο κι αν δέχτηκαν προπαγάνδα από τους φανατικούς της θρησκείας τους, άλλο τόσο έκαναν ό, τι έκαναν γιατί βρήκαν πρόσφορο έδαφος από εμάς τους ίδιους, από την αδιαφορία που δείχνουμε εδώ και δεκαετίες εμείς για τις πολιτισμικές μας ρίζες. Ανεχτήκαμε την περιφρόνηση, αλλά περιφρονήσαμε σε πολλές περιπτώσεις κι εμείς οι ίδιοι τις αξίες του πολιτισμού μας. Δεν εξηγήσαμε γιατί δεν κατανοήσαμε ή αδιαφορήσαμε για τη σοβαρή διαφορά μεταξύ ενός Ισλάμ σαν θρησκευτική πίστη και ενός Ισλάμ σαν πολιτικό όραμα. Γιατί εάν το πρώτο υπάρχει ειρηνικά, το δεύτερο όλο και αυξάνει την επιθετικότητά του και θέλει να εξουσιάσει. Το πρώτο έχει θέση ανάμεσά μας. Το δεύτερο είναι εχθρός μας. Πώς να αντιμετωπίσουμε αυτό το κακό στη ρίζα του και να το νικήσουμε, εκτός από ποινικά και δικαστικά μέτρα; Πιστεύω ότι υπάρχουν τρεις λέξεις-κλειδιά: εκπαίδευση-μετάδοση-πολιτισμική υπερηφάνεια. Το πρώτο πρέπει να γίνεται στα σχολεία με το ανάλογο κύρος και όχι να διαταράσσεται. Η αξιοκρατία πρέπει να επιβληθεί. Η κοσμική αγωγή πρέπει να μην παραποιείται από θρησκευτικές ακρότητες. Το δεύτερο έχει να κάνει με το χρέος (πνευματικό κι ιστορικό) της οικογένειας και του σχολείου να μεταδώσει τις αξίες του πολιτισμού και της Ιστορίας μας στους μαθητές μας. Η ελευθερία τηςσκέψης, ο σεβασμός στη θρησκεία, η ισότητα των φύλων, τα ανθρώπινα δικαιώματα και το κράτος δικαίου πρέπει όχι μόνο να κατοχυρωθούν στην εκπαίδευσή μας, αλλά και να μεταδίδονται μέσω της αγωγής προς τους νέους για την ποιοτική βελτίωση και ανάπτυξη της προσωπικότητας τους. Οι μετανάστες οφείλουν να μάθουν την Ιστορίας μας, γιατί ζουν στην χώρα μας, στην ήπειρό μας και πρέπει να σεβαστούν την κουλτούρα μας. Το τρίτο έχει να κάνει με την περήφανη αποδοχή της Ιστορίας μας. Δεν είναι εθνικισμός το να ξέρεις και να είσαι υπερήφανος για τις ρίζες σου. Δεν σημαίνει ότι θα κάνεις πόλεμο στους άλλους. Το αντίθετο: σημαίνει ότι, γνωρίζοντας το ποιος είσαι εσύ σαν χώρα και έχοντας ξύπνια την πολιτισμική σου μνήμη, μπορείς να έχεις μια εθνική ταυτότητα που, επειδή θα είναι αυτογνωσιακά θεμελιωμένη, μπορεί να είναι ανεκτική και ανοιχτή σε διάλογο με διαφορετικές αξίες και πολιτισμούς. Ας σταματήσουμε να σχετικοποιούμε τις πολιτισμικές μας βάσεις. Ας δεχτούμε την Ελληνικότητά μας και την Χριστιανοσύνη μας, για να μπορέσουμε να δεχτούμε και τις διαφορετικές κουλτούρες.
Δημοσθένης Δαββέτας
http://rpntv.gr/%CF%84%CE%B9-%CE%B8%CE%B1-%CE%BB%CE%AD%CE%B3%CE%B1%CF%84%CE%B5-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-germanxit/
Πατριωτικός καπιταλισμός εναντίον Φιλελευθερισμού .
Το 1992 ενα χρόνο μετα την πτώση της ΕΣΣΔ ο Αμερικανός Φιλόσοφος Fukuyama, στο διάσημο βιβλίο του “το τέλος της Ιστορίας κι ο τελευταίος άνθρωπος ” υποστήριξε ότι η Φιλελεύθερη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ηταν πια το μόνο ιδεολογικοπολιτικό μοντέλο στον κοςμο . Λάθεψε . Γιατί οι εθνικοί πόλεμοι στα Βαλκάνια και την Αφρική προκαλούν σφαγές δίχως Ν ‘ανήκουν στο δίπολο Κομμουνισμός -καπιταλισμός. Η Ιςλαμικη ιδεολογία μάχεται μέχρις εσχάτων την φιλελεύθερη Δημοκρατια, ενω υπάρχουν σοβαροί εχθροί ακόμη και στο Δυτικό εσωτερικό της . Ενα μίγμα αυταρχισμού , εθνικισμού , κρατικού προστατευτισμού , λαϊκισμού , κρατικού κύρους , τάξης, ασφαλειας,υπερηφάνειας, εθνικής ανεξαρτησίας η κυριαρχίας αναμιγνύονται σε χώρες οπως , Κίνα,Ιράκ,Τουρκία , Φιλιππινες, Ινδονησία,Καραιβικη,Νότια Αμερική ,Αίγυπτο,Αφρική , ( αλλα κι Ευρωπαικες χώρες όπως Ουγγαρια,Πολωνία,Ρωσσια) και δημιουργείται ενα αντι-φιλελεύθερο μέτωπο . Αν και γεωπολιτικά όλες αυτές οι χώρες δεν έχουν αιτία συμμαχίας , εν τούτοις η αντίθεση τους στην φιλελεύθερη ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και κυριως στην Ηθικολογία της, τις κάνει ν’αλληλοπλησιαζονται . Παράδειγμα. ο Ερντογκαν με τον Πουτιν η η Κίνα με την Ρωσσια και τις Φιλιππινες που συμμαχούν παρα τις ριζικές τους αντιθεςεις .Αυτη η ευκαιριακή αλλα εξ ανάγκης στρατηγική συνύπαρξη ( πουχει και πολλούς υποςτηρικτες στο εςωτερικο της Δυςης) , ενα είδος Πατριωτικού Καπιταλιςμου , εχει απέναντι της το Φιλελεύθερο Δημοκρατικο μοντέλο ,( ως οικονομία της αγοράς , κρατος Δικαίου και ανθρωπινα Δικαιώματα ). Αν και μακροπρόθεσμα αυτο το αντι-φιλελεύθερο μέτωπο δεν εχει βάσεις διαρκούς σταθερότητας και δεν μπορεί να στεριώσει λογω αδυναμίας δημιουργίας σταθερού και ισχυρού κράτους Δικαίου , εν τούτοις είναι ενα χρηςιμο στοιχείο για την Δυτική ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ . Αν θέλει να ξαναβρεί την πειθώ της θα πρέπει να πάψει την Ιδεολογική της Ηθικολογία και να γίνει πιο ρεαλιστική . Να δρα δηλαδή μόνο βάσει συμφερόντων . Ας θυμηθούμε τον Ντεγκωλ το 1958 που έφτιαξε ενα κρατος Δικαίου σεβόμενος ταυτόχρονα τις δημοκρατικές ελευθερίες .
Δημοσθένης Δαββετας
Για μια Οικολογικη επανασταση αλληλεγγυης
Το ζητημα της “Οικολογίας” τοσο παλαιό οςο και σύγχρονο , αναφέρεται στην μάχη του Ανθρωπου ναβρει την θεςη του στον “οικο”του, στο περιβάλλον του. Η σημερινή Τεχνολογία , το παιδι της σύγχρονης “Θεότητας ” που ονομάζεται Τεχνική, εχει ωθήσει τις βιοτεχνολογικές έρευνες σε τέτοιο σημειο , ώστε ο σημερινός άνθρωπος να μπορεί να επέμβει στην αλλαγή του σώματος του, του προσώπου του πιστεύοντας ότι μπορεί να ξεπεράσει και ν’αλλαξει τις φυσικές του προδιαγραφές , σε σημειο που να θελει ακόμη να γίνει αθάνατος . Ο άνθρωπος λοιπόν, που ήθελε να γνωρίσει τα μυστικά της φύσης για να γίνει καλύτερος και να γνωρίσει βαθύτερα τον εαυτό του , όπως έλεγε κι ο Αριστοτελης, φτάνει τώρα σε σημειο ν’άπειλει τον εαυτό του και να εργάζεται ο ίδιος για την “απ-άνθρωποιηση” του . Καταστρέφοντας τα φυσικά σημεία αναφοράς του αυτοκαταστρέφεται. Απο τον Πολιτισμο ,την Πολιτική, την Επιστήμη , την διατροφή η την σεξουαλικότητα , το τεχνητό στοιχείο θελει να κυριαρχηςει ολο και περισσότερο του Φυσικού . Αφαιρώντας την φυσική “ιερότητα” στις ανθρώπινες σχέσεις .οδηγουμαστε στην απουσία της ανθρωπιάς ,στην διάλυση της οικο-γενειας,την αλλοίωση των φύλων , στην ψευδοπολιτικη και στην τεχνοεπιστημονικη σκλαβιά. Η τεχνική Ύβρις , που πιστεύει ότι ο άνθρωπος μπορεί να γίνει αθάνατος, μας θέτει μπροστα στο ουσιαστικό ερώτημα:πως ν’αυτοπροστατευτουμε απο απο τον Τεχνικό απολυταρχισμο, απο τις πολυεθνικές εταιρείες , που με την οικονομική τους παντοδυναμία πειραματίζονται καταστροφικά στην ανθρώπινη Φυςη; Η μόνη απαντηςη είναι ενα συλλογικό Πολιτικο σχέδιο , οπου η περιβαλλοντολογική ευαιςθηςια ( προςωπικα και κοινωνικά), θα υπερισχύσει του κερδοσκοπικού ολοκληρωτισμού. Οπου θα επιχειρηθεί ενας νέος ορισμός της σχέσης του Ανθρωπου με το φυσικό και κοινωνικό του περιβάλλον. Το σχέδιο αυτο πρέπει ναναι αποδεκτό απο την συνολική Πολιτική τάξη , να μην εμποδίζεται απο κομματικές σκοπιμότητες, ναναι ενα είδος κινήματος Ζωής. Όλοι έτσι να μπορουν να βρουν σ’αυτο την θεςη τους : απο τους απλούς πολίτες ως τους αποκλεισμένους για φυσικούς η κοινωνικούς λόγους ( άστεγοι , ηλικιωμένοι άρρωστοι, γυναίκες έγκυες εγκαταλελειμρνες, κακοποιημένα παιδιά, άτομα προς το τέλος υης ζωής τους απο βαριά ασθένεια κλπ). Εχουμε ανάγκη μια επανάσταση αλληλεγγύης του πλησίον προς τον πλησίον . Εχουμε ανάγκη μιας εκ νέου ισορροπημένης σχέσης του Ανθρωπου με την φυςη του εαυτού του .
Δημοσθένης Δαββετας
