Το χρωστώ αυτο το κείμενο σ’οσους επίμονα μου ζητούν να δημοσιεύσω κάτι καινούργιο . Γράφτηκε βραδυ μετα τα μεσάνυχτα 13 προς 14 αυγουςτου 2016 , ως τραγούδι στην Αυγουστιάτικη Πανσέληνο. Κι ως διαπιςτωςη ότι οι μεγάλες αγάπες μένουν αιώνια ό,τι και να γίνει . Δεν ξεχνιούνται ποτε. Το αφιερώνω σ’ολους.
Λιγο πριν το τέλος του
Ο Έρωτας λάμπει
Τον κυτας κι αναρωτιέσαι
Πως είναι δυνατόν
Το σχεδόν νεκρό του σωμα
Να φωτίζει όπως
Ενας άργυρος πλανήτης
Να σκορπά
Λυπημένο φως
Όπως τα δάκρυα της Αφροδίτης
Για τον Αδωνη
Όπως εν’αστερι που
Πριν πέσει
Πριν διαλυθεί
Φουσκώνει απο χαρα
Σκοτεινή χαρα
Αναπνέει τον ρυθμό
Της Πανσέληνου
Συντονίζει το σύμπαν
Της Αγαπης με μια
Ύποπτη ισορροπία
Μαγνητίζει το βλέμμα
Και το θαμπώνει αργά
Σαν μια Ηλιακή καταιγίδα ;
Λιγο πριν το τέλος
Ενος προαναγγελθέντος θανατου
Και κυτας
την πιο μεγάλη σου αγάπη
Αυτο το αστέρι ναναι
έτοιμο να εκραγεί
Να σκορπίσει
Φωτίζοντας τα πάντα
Αφήνοντας καποια
Απο τα συντρίμμια του
Να πέσουν στην
Ανοιχτή σου παλάμη
Και στο έκπληκτο
Βλέμμα σου
Αυτο της ανημποριάς
Να εμποδίσεις
Την τραγική του έκρηξη
Την έκρηξη
Του έρωτα σου
Την έκρηξη
του εαυτού σου .
Λιγο πριν το τέλος
Κι αναρωτιέσαι αν ποτισες
Οςο έπρεπε
Το νεκρό σωμα
Του Ερωτα σου
Μ’εκεινο το σιωπηλό
Κλάμμα
Μιας καρδιάς
Που βρέχει
Συνεχώς πόνο
Μιας καρδιάς που
Στέλνει
Συμπαντική λάσπη
Στα πέρατα της γης
Για ν’ακουσουν οι πάντες
Και να κλάψουν
Μαζι σου
Το σωμα της Αφροδίτης
Όπως εκρήγνυται μπροστα
Στα τρομαγμένα σου ματια
Αυτά τα ματια που
Εςτω και την τελευταία στιγμή
Ψάχνουν απελπισμένα
Μια ελάχιστη στάλα ζωής
Του μεγαλείου που έζησες
Που υμνησες
Που αρνήθηκες
Που εξυβρισες
Που λάτρεψες
Ενος μεγαλείου πουχει
Την ομορφιά του θαύματος
Που θα θέλες να σου ξανασυμβεί
– Ω αστέρια μου εςεις
Της απέραντου Πανσέληνου –
Που πιστεύεις ακόμα ότι
Ο θάνατος της Αφροδίτης
Δεν είναι πραγματικός
Ότι το νεκρό της σωμα
Αυτο του έρωτα σου
Του αγαπημένου σου έρωτα
Είναι μόνο ενα ψέμμα
Νεκροφανειας .