Η Αγάπη ως σύγχρονη πολιτική Φιλοσοφία. (Ελεύθερος Τύπος 02.01.2020)

Η Αγάπη ως σύγχρονη πολιτικη Φιλοσοφία.

Να σαςς τα πω κι εγώ τα κάλαντα του καινούργιου χρόνου;
Μπήκαμε στο 2020 κι αν ρίξουμε μια πολιτικη ματιά γύρω μας θα δουμε οτι ο κοσμος παραμενει, παρα τις εντυπωσιακες ανακαλυψεις και βελτιωσεις του, βουτηγμένος στην βια, τους πολέμους, τον φόβο, την ανασφάλεια, την χρηματολαγνεια η κερδολαγνεια και βέβαια την αγωνια για καθημερινή επιβιωση. Οι λιγες στιγμες χαρας σκιαζονται γρηγορα απο στιγμες λυπης κι ανησυχιας για το μελλον( οικονομικο,πολιτικο,εθνικο,πολιτιστικοκλπ).
Δύο βασικές φιλοσοφίες δοκιμάστηκαν από τον δέκατο όγδοο αιώνα.. Η πρώτη είναι αυτή του Αγγλικού Ωφελιμισμου. Κατ’αυτην το ενδιαφέρον για τον άλλον στηρίζεται στο συμφέρον. Γιατί ο αλτρουισμός κάποιου στηρίζεται κατά βάθος στην εγωιστική του αντίληψη ότι για να’ναι ο ίδιος καλά χρειάζεται να κάνει καλό στον άλλον.
Η δεύτερη είναι η Ρεπουμπλικανικη ηθική. Κατ’αυτην στο όνομα της ηθικής ( του moral ) θα πρέπει να ξεριζώσουμε από μέσα μας τον φυσικό εγωισμό μας για να στραφούμε με καθήκον στο καλό του πλησίον μας.
Υπάρχει όμως και μια τρίτη οδός, μια άλλη φιλοσοφία, η οποία πάει πέρα από το συμφέρον η το καθήκον. Είναι η φιλοσοφία της Αγάπης. Η φιλοσοφία που δεν έρχεται να καταστρέψει η να καταργήσει αλλά να ολοκληρώσει. Είναι η φιλοσοφία ως πλήρωση, ως πλήρωμα.
Κατ’αυτην δεν υπάρχουν νόμοι που θα υποχρεώσουν μια μητέρα να πράξει όπως νομίζει με φυσικό τρόπο για να καλύψει τις ανάγκες του παιδιού της. Αν αγαπουσαμε τους πλησίον μας όπως αγαπούμε τα παιδιά μας , τότε είναι βέβαιο ότι οι πόλεμοι θαχαν εκλείψει. Δεν προσπαθώ εδώ να καλύψω την συλλογιστική μου με ωραία ουτοπικά λόγια. Αντιθέτως αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι η Αγάπη μπορεί και υπερπηδα την παγίδα της κοινότητας που ορίζει ως δικαιούχους στην” ευτυχία ” μόνο τα μέλη της . Η Αγάπη είναι μια μορφή παγκόσμιας Δημοκρατίας όπου οι άνθρωποι δεν παγιδεύονται στον ναρκισσισμό της κοινότητας του ίδιου γιατί ξέρουν μέσω αυτής ν’αγαπουν και τον άλλον, τον διαφορετικό. Η Αγάπη είναι η πιο ισχυρή αξιοκρατία γιατί απευθύνεται στην ανθρωπιά κι όχι στον οίκτο, απευθυνετσι στην αξία κι όχι στην νομική η ηθική αξιοκρατία. Η Αγαπη ειναι η πραγματικη παγκοσμιοποιηση γιατι στηριζεται στο Αριστο κι οχι στο εξ αναγκης( συμφεροντος) η στο εξ ηθικού νόμου καλό.
Το Άριστον της Αγάπης δεν είναι το υψηλότερο υποχρεωτικά σε μια βαθμολογική κλίμακα που βάζει κάποια κυβέρνηση η κάποιος διεθνής οργανισμός. Το Άριστον της Αγαπης ειναι το καλυτερο του εαυτου του καθενα που μπορει να δωσει με φυσικο κι οχι καταναγκαστικο τροπο. Αν μπορουσαμε μονο να μπουμε στην θεση του αλλου ,του διαφορετικου ,του πλησιον με τα ματια της Αγαπης , τοτε ειναι βεβαιο οτι ο κοσμος θαταν διαφορετικος.
Και για να γίνει κάτι τέτοιο και να μην μου πείτε ότι είμαι ουτοπιστης, θα μπορούσα να σας βεβαιώσω ότι με βάση πολλές έρευνες, η παιδεία μπορεί πολύ να βοηθήσει κάποιον να βρει και ν’απελευθερωσει τον καλύτερο του εαυτό . Ειναι θέμα πολιτικής βούλησης να δοθεί βάρος στην παιδεία. Μόνο τότε η παγκοσμιοποίηση θα χει ένα νόημα και δεν θα είναι η άδικη εκμετάλλευση των ολιγαρχων σε βάρος των λαών. Με τα μάτια της Αγάπης ο κοσμος μπορεί ν’αλλάξει ξεπερνώντας δίπολα αριστεράς και δεξιάς, ισορροπωντας φυσικο και κοινωνικο στοιχείο και βάζοντας στο κέντρο της πολιτικής ,την τέχνη της δικαιοσύνης ανάμεσα στο υλικό κέρδος, την ηθική ανάγκη και την πνευματική δύναμη. Ευτυχισμένος ο καινούργιος χρόνος λοιπόν.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.

Στο ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης 99.4 Flash 30.12.2019

Η συνέντευξή μου  στο ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης FLASH 99.4  στις 30 Δεκεμβρίου 2019

 

Για την έκθεση του κορυφαίου Γερμανού καλλιτέχνη Rainer Fetting

Εδώ είναι η εκθεσαρα που ετοιμάζεται με το μεγαλύτερο έργο του εκλεκτου για 30 χρονια φιλου κορυφαίου Γερμανού καλλιτέχνη Rainer Fetting ( ένας από τους πρωταγωνιστές των χρόνων του ’80 με το κίνημα των νέων άγριων στην Γερμανία). Στον κατάλογο της έκθεσης ένα ογκώδες βιβλίο το κείμενο μου( βλέπετε και το όνομα μου) που αναλύει την ζωγραφική του έχει την κεντρική θέση. Here is the great exhibition of the great German artist my friend Rainer Fetting with my texte as analysis of his work .#ddavvetas

Rainer Fetting

Μπόρις Τζονσον: μαλλον συντηρητικός παρα λαικιστης. (Ελεύθερος Τύπος 27.12.2019)

Μπόρις Τζονσον: μαλλον συντηρητικός παρα λαικιστης.

Η προσπάθεια της κρατούσας, μέσω των ΜΜΕ και της άρχουσας Βρετανικής κι Ευρωπαϊκής ελίτ, αντίληψη ,για πολύ καιρό καλλιεργούσε την εντύπωση η αν θέλετε την βεβαιότητα, ότι το Μπρεξιτ είχε ψηφιστεί από ανθρώπους ηλίθιους, γέρους, συνταξιούχους, χειραγωγισιμους λόγω της αμάθειας τους . Και κατά βάθος κάνεις πραγματικά δεν επιθυμούσε το Μπρεξιτ , οι πιο πολλοί ψηφοφόροι τοχαν μετανιώσει κι αν γινοταν ξανα δημοψηφισμα θαταν σαρωτικο υπερ της παραμονης της Βρετανίας στην Ευρωπαικη Ενωση.
Αυτη η υπεροπτικη ,πολιτιστικά ταξικη εξουσία , ενα μίγμα δεξιών κι αριστερών προνομιούχων, επεχείρησε τα πάντα για να δείξει ότι είχε δίκιο. Και στις βουλευτικές εκλογές και στις ευρωεκλογές και στο δημοψηφισμα οι Βρετανοί επιβεβαίωσαν όμως με την ψήφο τους το Μπρεξιτ. Ένα πανίσχυρο κι ακλόνητο μέτωπο λαικων ψηφοφόρων δηλωνει την αρνηση του στην Ευρωπη των τριαντα τελευταιων χρονων.
Ο Μπόρις Τζόνσον ενσάρκωσε αυτό το λαϊκό μέτωπο με το απλό του μήνυμα ” Get Brexit done”. Το ερώτημα δεν ήταν καν αν θα νικήσει αλλά ποιο θα ταν το επίπεδο της νίκης του. Και βέβαια αμέσως τίθετο και το άλλο ερωτημα: ενας φιλελευθερος ,οπως ο Τραμπ, Τζόνσον, θα μπορούσε ν’ απαντήσει στα ερωτήματα κοινωνικής και πολιτιστικης προστασίας που εβαζαν οι Βρετανοί; Αποδείχτηκε πως ναι . Τους έπεισε ότι μπορεί.
Συνδυάζοντας κοινωνικό και πολιτιστικο στοιχείο, πρότεινε έξοδο από την ΕΕ, μεγαλύτερη αυστηρότητα στα ποινικά αδικήματα, μεταρρύθμιση στο μεταναστευτικό, μεγαλύτερη έμφαση στην ασφάλεια, ισχυροποίηση της κρατικής προστατευτικοτητας, οπως πχ την αύξηση του νοσοκομιακου η αστυνομικού δυναμικού η επίσης την εκ νέου κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων. Κι είναι αυτό ακριβώς το πνεύμα των προτάσεων του που τον καταξιώνει ως έναν πολιτικό συντηρητικό κι όχι λαϊκιστή. Γιατί κατάφερε να συνδυάσει κοινωνικό και ταυτοτικο στοιχείο, μέτρα φιλελεύθερα και προστατευτισμού. Κι αυτά με μια ξεκάθαρη βουληση: ν’ απαντήσει θετικά στην κοινωνική και πολιτιστική ανασφάλεια που νοιώθει η εργαζόμενη τάξη μέσα στο παγκοσμιοποιημένο σημερινό τοπίο. Η στρατηγική του ήταν συγκεκριμένη. Δεν ήθελε να μείνει μόνο στο ζήτημα ταυτότητας ( μιας και η ψήφος του Μπρεξιτ ήταν ξεκάθαρη σ’ αυτο), αλλά να μπει στα χωράφια της αριστεράς αναμιγνυοντας τα θέματα της οικονομίας και του πολιτισμού. Και τα καταφερε. Οι συντηρητικοι πετυχαν το καλυτερο εκλογικο τους αποτελεσμα στην περιφερειακη Αγγλια , στην επαρχια και στις αποβιομηχανοποιημενες μικροπολεις, όπου συγκεντρώνεται το εργαζόμενο στοιχείο.
Επίσης η επιτυχία του Τζόνσον οφείλεται στο ότι έπεισε κι ένα μέρος της άρχουσας ελίτ: βρήκε τρόπο να ενωσει τους οπαδούς του ” οπουδηποτε” με τους αντιπάλους τους του ” κάπου συγκεκριμενα”. Η πολιτιστική υπεροψία του Λονδίνου απέναντι στις περιφερειακές Βρετανικές ζώνες δέχτηκε ένα πλήγμα από την νίκη του Τζόνσον.
Ταυτόχρονα το εργατικό Κόμμα συνετρίβη γιατί ακριβώς εγκλωβίστηκε στην ιδεολογική και πολιτιστική υπεροψία των μεγαλουπόλεων.
Η πολιτική Νίκη του Τζόνσον είναι η νίκη του Βρετανικού κιτρινογιλεκισμου. Ο Βρετανός πολιτικός κατάλαβε γρήγορα ότι το πολιτικό τοπίο ανασυντιθεται . Η φιλοδοξία της Βρετανικής μεσαίας τάξης ήταν και είναι να ξεπεράσουν το παραδοσιακό δίπολο δεξια-αριστερα και να διεκδικήσουν πολιτιστική και κοινωνική δικαιοσύνη. Κι είναι αποφασισμένοι όσο ποτέ αν κρίνουμε από την αμετακίνητη απόφαση τους για το Μπρεξιτ. Τα λαϊκά στρώματα αρνούνται να πεθάνουν στην λογική της παγκοσμιοποίησης όπως αυτή είναι ως τώρα. Δηλαδή με τους πλούσιους να γίνονται πλουσιότεροι και τους φτωχούς να γίνονται φτωχότεροι και οικονομικά και κοινωνικοπολιτιστικα. Η λαϊκή κοινωνία νίκησε και η νίκη της θα παραμείνει για πάρα πολλά χρόνια. Θυμηθείτε με. Μένει πλέον στον Τζόνσον και την πολιτική του να βρει τρόπο ώστε τα λαϊκά στρώματα να βρουν την θέση τους στην έτοιμη γι’αλλαγες παγκοσμιοποίηση . Αλλιώς θα’ναι μια από τα ίδια με τις λαϊκές αντιδράσεις αμείλικτες. Από την Βρετανική εμπειρία και την Γαλλική εξέγερση Σήμερα είναι καλό να μάθουν κι οι ηγέτες της υπόλοιπης Ευρώπης.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης. Ποιητής. Εικαστικός.

Στο Ράδιο Παραπολιτικα και στην εκπομπή "εμείς οι Έλληνες" 19.12.19

 

Βρετανία-Γαλλία: Ένας δρόμος δυο πορείες. (Ελεύθερος τύπος 19.12.2019)

Βρετανία-Γαλλία: Ένας δρόμος δυο πορείες.

Η νίκη του Μπόρις Τζόνσον είχε στοιχεία θριάμβου.ο αρχηγός του συντηρητικού κόμματος τα έπαιξε όλα για ολα.Οχι μόνον το πολιτικό του μέλλον αλλά κι αυτό του Μπρεξιτ.Απο το δημοψήφισμα του 2016 οι περισσότεροι πολιτικοι σχολιαστές δεν σταματουσαν να επαναλαμβανουν οτι οι Βρετανοι ειχαν ψηφισει λαθος.Ψηφισαν υπέρ του “leave”γιατί είχαν παραπλανηθει από fake news . Έπρεπε λοιπόν να υπάρξει μια νέα πραγματική πληροφόρηση που θα οδηγούσε στην σωστή ενημέρωση κι αυτή με την σειρά της στην αλλαγη στάσης του εκλογικού σώματος εν όψει νέου δημοψηφίσματος που οι του “πολιτικά ορθόν ” ζητουσαν. Αλλωστε η κοινωνιολογια του εκλογικου σωματος εδειχνε οτι απο την πλευρα των προευρωπαιων οι υποστηρικτές ήταν νέοι της πόλης, κουλτουριάρηδες,παγκοσμιοποιημενοι,ακτιβιστές της διαφορετικότητας,ωραίοι και γοητευτικοί. Κι από την άλλη πλευρά, αυτήν των Μπρεξιτ, βρίσκονταν οι υποαναπτυκτοι,οι καθυστερημένοι, οι λεπροι και αγράμματοι, οι αγροικοι απολίτιστοι που δεν είχαν αίσθηση της ιστορίας, αυτοί που μιλούν γεμάτοι μίσος για τους μετανάστες, οι ακροδεξιοί, οι άσχημοι και συντηρητικοί.
Όποιος ψήφιζε σαν τους πρώτους ήταν δημοκράτης. Όποιος σαν τους δεύτερους λαϊκιστής. Γι’αυτό και κατά βάθος με μια καλή “δημοκρατική “πληροφόρηση η ψυχολογία του “παραπλανηθεντος “ψηφοφόρου θ’αλλαζε.
Άπειρες δημοσκοπήσεις προσπάθησαν να επηρεάσουν τους “παραπλανηθεντες.” Κι ήρθε η ώρα να ξαναγίνει “δημοψηφισμα”. Γιατί οι εκλογές αυτές έτσι λειτούργησαν. Ψηφίζοντας Μπόρις Τζόνσον έμενες στην γραμμή του Μπρεξιτ που ο λαός ήθελε τόσο κι ένοιωθε ότι πάνε να του κλέψουν την πρωταρχικη του ψήφο. Αλλοιως οι αντι-Μπρεξιτ θαχαν δικιο.Κι εγιναν ετσι οι εκλογες.Και ψήφισαν ξανά Μπρεξιτ.
Ταυτόχρονα τιμώρησαν με την ψήφο τους τις παγκοσμιοποιημενες ελίτ που έκαναν τα πάντα για να τους κοροϊδέψουν.
Η ψηφοφορία της προηγούμενης Πέμπτης είχε διπλή σημασία. Είχε τον χαρακτήρα μιας λαϊκής εξέγερσης και ταυτόχρονα ήταν μια κραυγη για επιστροφή στην δημοκρατική τάξη που είχε περιφρονηθει .Ηταν μια προειδοποιηση ότι χωρίς τον λαό δεν προχωρούν τα πράγματα.
Βεβαια υπάρχουν ακόμη οι σχολιαστές που θα επιχειρήσουν να σχετικοποιησουν το αποτέλεσμα. Όπως θα υπάρξουν κι οι πολιτικοί που θα κάνουν τα πάντα για να καθυστερήσουν το Μπρεξιτ. Είναι κάποιοι που θα μιλήσουν για ηθικό σκάνδαλο. Αλλά τι πιο μεγάλο σκάνδαλο από το να περιφρονείς τον λαό και να τον θεωρείς βλακα; Η ιστορία έδειξε ότι όσοι το έκαναν ηττήθηκαν κατά κράτος.
Οι ψηφοφόροι της προηγούμενης Πέμπτης έθεσαν επίσης το θέμα της ταυτότητας. Απέναντι σ’ένα πανίσχυρο ισλαμισμό και μια ανεξέλεγκτη μετανάστευση φώναξαν ΟΧΙ.
Αντίστοιχα αυτές τις μέρες αντιδρούν μ’απεργιες και δυναμικές διαδηλώσεις οι Γάλλοι. Ο Μακρόν προσπαθεί να βρει λύση όλο κι υποχωρώντας από τις αρχικές του θέσεις. Ειδικα μετα το σκσνδαλο του αρχιτεκτονα του σχεδιου υπουργου Ντελβουαγιε που παραιτηθηκε γιατι πληρωνοταν ταυτοχρονα απο πολλες θεσεις κι υποχρεωνε σε περικοπες τους Γαλλους.
Όμως οι απεργοί όλο και σκληραίνουν την στάση τους . Απαιτούν απόσυρση του νομοσχεδίου για τις συντάξεις. Και μάλλον τελικά με την στάση τους και την υπομονή τους θα το πετύχουν.Επισης συνδέουν την μάχη τους με ταυτοτικα αιτήματα, μεταναστευτικό και εχθρότητα απέναντι στην γραφειοκρατία των Βρυξελλών. Κοινή πορεία με ανάλογη προς την Ευρωπαϊκή Ένωση κριτική όπως κι αυτή των Βρετανών. Η διαφορα ειναι οτι οι Γαλλοι θελουν ν’ αλλάξουν πολλά ευρωπαϊκά προβλήματα μένοντας μέσα στην ΕΕ. Οι Βρεταννοι θέλουν να φύγουν. Έχουν άλλη στρατηγική. ( Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν ήταν τελείως μέσα στην ΕΕ).
Το Μπρεξιτ όμως έρχεται σαν η αφετηρία για μια νέα αντίληψη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Η αντίληψη που αρνείται την θέση ότι η πορεία της ιστορίας είναι μονόδρομος και δεν υπάρχουν στροφές η διορθωτικές οπισθοχωρησει.Αρχιζει να υποχωρεί επίσης η ιδεολογία ότι όλα είναι προκαθορισμένα και δεν αλλάζουν, δηλαδή κάτι σαν ντετερμινιστικος φαταλισμος η αν θέλετε ναρκισσισμός.
Κι υποχωρούν αυτές οι θέσεις γιατί στηρίζονται σε σάπια πόδια μιας τεχνοκρατικής ψευτοελιτ. Τα δυνατά πόδια είναι ο λαός. Καμμία πρόοδος δεν μπορεί να επιτευχθεί χωρίς τους λαούς. Βρετανία Γαλλία έχουν πολλά κοινά σημεία. Εστω κι απο διαφορετικη πορεια ο αγώνας τους είναι για μια Ευρωπαϊκή Αλλαγή με γνώμονα τον λαο το στηριγμα της Δημοκρατιας.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.

Με τους εκλεκτούς φίλους και κορυφαίους της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Κίμωνα Βρεττο και Γιώργο Παπαστεφανου

Σήμερα Πέμπτη 19/12/19 Το μεσημέρι με τους εκλεκτούς φίλους και κορυφαιους της Ελληνικής Ραδιοφωνίας Κίμωνα Βρεττο ( αριστερα οπως βλεπετε την φωτο) και Γιώργο Παπσστεφανου (δεξια) από τους οποίους μαθαίνω ακόμη πολλά.,(ειδικά από τον Γιώργο έμαθα την ιστορία της σύγχρονης μουσικής κι είμαστε και ίδιο ζωδιο). Να ναι πάντα καλά.

Στο Βεργίνα TV και στην εκπομπή "Σχολιάζοντας την επικαιρότητα" την Τετάρτη 18.12.2019

Στα εγκαίνια της συλλογικής έκθεσης που συμμετέχω στην γκαλερί πρίσμα στον Πειραιά.

Μολις εφτασσ Ελλαδα λογω διακοπης των μαθηματων στην Γαλλια εξ αιτιας των απεργιων και προλαβα και παρευρεθηκα στα εγκαινια της συλλογικης εκθεσης που συμμετεχω στην γκαλερι πρισμα στον Πειραιά. Εδώ μπροστά στο έργο μου με τις δύο επιμελητριες της έκθεσης Ε.Καιρακη ( αριστερά όπως βλέπουμε στην φωτο και Μ.Καρατζογλου δεξιά.). In front of my painting yesterday evening with the 2 curators of the exhibition.#ddavvetas

Το "πορτρέτο" μου από τον Λουκα Σαμαρά

Επειδή πολλοι μου το ζήτησαν επίμονα κι επειδή είναι και σπάνιας αξίας σας δείχνω σήμερα το “πορτρετο” μου ( τ αρχικά του ονόματος από δύο πλευρες) που μου έκανε και μου δωρησε ο Τελευταίος μέγιστος Έλληνας καλλιτέχνης από τους ζώντες στο εξωτερικό Χρόνια ( ο Σαμαράς ζει στις ΗΠΑ). Μεγάλη μου τιμή και χαρά. My portret made by the great American artist Lucas Samaras.#ddavvetas

Να κάψουμε τα βιβλία; (Εφημερίδα των Συντακτών 13.12.2019)

Να κάψουμε τα βιβλία;

Πριν λίγες μέρες κι ενώ ο Φρανσουά Ολάντ ετοιμαζόταν στο πανεπιστήμιο της Λιλ να ξεκινήσει την ομιλία του μ’αφορμή την έκδοση του νέου του βιβλίου , μια ομάδα φοιτητών στο όνομα μιας αναρχικής συλλογικότητας ,αφού διέκοψε θορυβωδώς το γεγονός κι ακυρώθηκε για λόγους ασφαλείας η διάλεξη , στη συνέχεια, έσκισε όλα τα βιβλία του Ολαντ.
Πριν λίγες εβδομάδες κάτι ανάλογο συνέβη και στην διάλεξη της φιλοσόφου Αγκασίνσκυ συζύγου του πρώην πρωθυπουργού της Γαλλίας Λιονέλ Ζοσπεν. Ενώ πάλι όταν ο γνωστός φιλόσοφος Φινκελκράουτ πήγε στο πανεπιστήμιο να μιλήσει του επετέθησαν και δεν τον άφησαν να μιλήσει στους φοιτητές.
Το αποκορύφωμα όμως αυτής της βιβλιοκαταστροφικής μανίας είναι αυτό που συμβαίνει εδώ και μέρες. Ένας καθηγητής , ο Βανσέν Κασπέδες μαζεύει υπογραφές για ν’απογορευτεί η διδασκαλία των βιβλίων του Χάιντεγγερ στα Γαλλικά πανεπιστήμια.
Το κλίμα θυμίζει δεκαετία του ’50 με τον Μακαρθισμό . Μήπως μετά τον Χάιντεγγερ να σκίσουμε και ν’απαγορεύσουμε τον Νίτσε , τον Βολταίρο , τον Ρουσώ,Τον Πλάτωνα ή τον Αριστοτέλη;
Σ’όλους αυτούς αλλά και σ’άλλους όλο και κάτι θα βρούμε για να χουμε να τους κατηγορήσουμε . Οτι δεν στήριξαν την Α ή Β μειονότητα , οτι ήταν υπέρ των ανδρών κι εναντίον των γυναικών , οτι είχαν σκέψεις που μπορεί να ενέπνευσαν τις μορφές ολοκληρωτισμού ,οτι δεν πολέμησαν τον Α ή Β εχθρό κλπ.
Η σειρά αυτών των προαναφερθέντων γεγονότων δείχνει κάτι που προκαλεί φόβο. Κι εύκολα αναρωτιέται κάποιος . Κάποιοι λεγόμενοι υποστηρικτές της Δημοκρατίας είναι κρυπτοολοκληρωτικοί; Γιατί μόνο ένας που σκέφτεται ολοκληρωτικά θέλει να κλείσει το στόμα μιας αντίθετης άποψης. Βασική αρχή της Δημοκρατίας είναι η ελευθερία του λόγου και της σκέψης. Πρέπει να κάνουμε τα πάντα όχι για να κλείνουν τα στόματα και να πνίγονται οι σκέψεις αλλά το αντίθετο ν’ακούγονται οι διαφορετικές απόψεις . Ο Χάιντεγγερ σίγουρα είναι ένοχος της σιωπής του για τ’ολοκαύτωμα και για τόσα άλλα . Έχει απόψεις που όπως έγραψε μεταξύ άλλων κι ο Ντεριντά είναι σκοτεινές γιατί κρύβουν μια ανωτερότητα γερμανική με στόχο την ηγεμονία της στην Ευρώπη κι άλλα πολλά. Όμως όπως κι ο ίδιος πάλι ο Ντεριντά παραδέχεται ο Χάιντεγγερ είναι ένας τεράστιος φιλόσοφος . Ήταν αυτός που είχε επίδραση με τον Α ή Β τρόπο σε στοχαστές οπως οι Λεφόρ, Καστοριάδης,Μέρλω Πόντυ ή ποιητές όπως ο Ρενέ Σαρ κλπ. Ο Χάιντεγγερ ήταν αυτός που είδε κι ανάλυσε την ρήξη μεταξύ του σύγχρονου κόσμου,του κόσμου δηλαδή της Τεχνικής και του Διαφωτισμού.
Στα πλαίσια του ορθολογισμού του 18ου αιώνα ο σκοπός του ελέγχου του σύμπαντος μέσω της επιστήμης συνοδευόταν από την επιθυμία να μάθει ο άνθρωπος τον εαυτό του και τις δυνατότητες του καλύτερα μέσα από αυτήν την εμπειρία. Ήθελε έτσι να υπηρετήσει την ευτυχία , την πρόοδο ,την ελευθερία. Ο Χάιντεγγερ είδε την πτώση μας απο αυτούς τους ανθρωπιστικούς στόχους. Ήταν ο πρώτος που μίλησε οτι εγκαταλείψαμε όλες αυτές τις σπουδαίες ιδέες του διαφωτισμού για να περάσουμε στον κόσμο της Τεχνικής . Η τεχνική δεν έγινε πια μέσο για μια καλύτερη ποιότητα ζωής αλλά γινόταν αυτοσκοπός. Η τεχνική για την Τεχνική . Η Τεχνική πρόοδος έπρεπε να συντρίψει όλα τα ανθρωπιστικά ιδεώδη για ν’αυθυπάρξει, για να γίνει το μετα-ανθρώπινο ιδεώδες του ανθρώπου. Ή να το πω αλλοιώς ο άνθρωπος άρχισε να πιστεύει οτι μέσα από την τεχνική πρόοδο θα γίνει ο κύριος του σύμπαντος. Κι αυτή η “πίστη” του έγινε σκοπός της γήινης ύπαρξης του. Αυτή την μηχανοποίηση του ανθρώπου ,την γέννηση του μετα-ανθρώπου την προείδε ο Χάιντεγγερ. Είδε οτι η πρόοδος έπαψε να είναι πρόοδος κι έγινε κινητικότητα όπως σωστά σημειώνει κι ο φιλόσοφος Λυκ Φερύ. Τρέχουμε δηλαδή για όλα παντού δίχως σκοπό παρά μόνο για το πάθος του τρεξίματος, για τον πόθο της δύναμης μέσω της εξουσίας ή του χρήματος. Ζούμε έναν ά-σκοπο αυτοματισμό ονειρευόμενοι να γίνουμε παντοδύναμοι μέσω των μηχανών. Τα κομπιούτερ κι οι τελειοποιημένες μηχανές είναι η υλοποίηση της ανθρώπινης ψευδαίσθησης γι αυτοκυριαρχία ή για κυριαρχία γενικώς. Η τελειοποίηση της Τεχνικής είναι το είδωλο του ανθρώπινου ναρκισσισμού που θέλει να γίνει η τέλεια κι αλάθητη εικόνα ενός ονειρεμένου εαυτού του. Η νίκη του κόσμου της τεχνικής οφείλεται στην απουσία αξιών και σκοπών μη-υλικών.Για να επιζήσει η τεχνική καινοτομεί. Όμως καινοτομώντας χωρίς σκοπό φτάνουμε στην καινοτομία για την καινοτομία. Πάνω σ’αυτή την λογική στηρίζεται το σύχρονο μοντέλο της καπιταλιστικής μας ζωής. Ο θάνατος των μεγάλων ιδεωδών που χε διαπιστώσει κι αναγγείλει ο Νιτσε οδήγησε κατά πως λένε οι Χάιντεγγερ , Φουκώ ή Ντελέζ, στην θέληση για δύναμη που εφαρμόζει η σημερινή παγκοσμιοποιημένη Τεχνική. Δεν θέλουμε πια να ελέγξουμε την Φύση για να μάθουμε,αλλά να την ελέγξουμε για την ηδονή του ελέγχου.
Γιατι γίνετσι αυτό; Από ευχαρίστηση γι ανταγωνισμό ή για κυριαρχία όπως λένε οι Νίτσε και Σπινόζα. Είναι ανταγωνιστική κοινωνία μας και ζητά τέτοια συμπεριφορά.
Που θα πάμε έτσι; Καταστρέφουμε τις κοινωνικές αξίες , καταστρέφουμε το περιβάλλον , καταστρέφουμε τα βιβλία και τις διαφορετικές ιδέες που δεν συμφωνούμε. Ο Χάιντεγγερ είδε που πηγαίνουμε κι έθεσε ή μας έθεσε μπροστά στα ερωτήματα του εαυτού μας. Επειδή δεν μας αρέσει να ερωτάμε ή να κάνουμε διάλογο διαφωνώντας θα πρέπει να κάψουμε όσους διαφωνούν μαζί μας; Εκεί φτάσαμε; Στην ιερά εξέταση της Τεχνικής; Θυμίζει συμπεριφορά σκοτεινών χρόνων της ιστορίας μας κατι τέτοιο. Ας προσέξουμε πριν είναι αργά.

Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.

Μακρονισμος και η σημερινή απεργία στην Γαλλία. (Ελεύθερος Τύπος 05.12.2019)

Μακρονισμος κι η σημερινή απεργία στην Γαλλία.

Ειναι σημερα Πέμπτη 5 Δεκεμβρίου που η μεγαλύτερη και πιο οργανωμένη απεργία των Γάλλων πραγματοποιείται. Έχει χαρακτηριστικά εκείνης της φοβερής απεργίας του 1995 πούμε αλλαξε την οικονομική πολιτική της τότε κυβέρνησης. Ποια είναι αυτα; Η φοβερή μαζικότητα της. Τρένα,Μετρό,Δημόσια επιχείρηση ηλεκτρισμού,Εταιρείες μεταφορών, καθηγητές, φοιτητές, δικηγόροι, νοσοκομειακοί ακόμη κι αστυνόμοι, όλες σχεδόν οι κοινωνικές ομάδες απεργούν. Κι όταν οι Γάλλοι με όλα μαζι τα συνδικάτα απεργούν, για όσους γνωρίζουν, σημαίνει κάτι πολύ σοβαρό. Σημαινει πραγματικη μαχη.
Ποια είναι η αιτία αυτής της καθολικής απεργίας που αναμένεται να παραλύσει την χώρα και της οποίας η διάρκεια είναι αβεβαιη ;Είναι τα νομοσχέδια που θέλει να περάσει ο Μακρόν κι ειδικά αυτό με τις συντάξεις, μιας και θέλει να κόψει τις ως τώρα συνταξιοδοτικές ιδιαιτερότητες ομάδων (πχ Νοσοκομειακών, Φορτηγατζηδων) και γενικώς των επικίνδυνων επαγγελμάτων αλλά και των δικηγόρων κλπ . Θέλει να ενοποιήσει τις συντάξεις. Αυτή η επαγγελματική απεργία θα παραλύσει την χώρα. Πολλοι λένε θα την διαλύσει. Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά. Όμως τα πράγματα είναι ζόρικα ως άγρια. Κι οι δυο πλευρές τραβούν το σκοινί αν κι ο Μακρόν μέσω του πρωθυπουργού του κάλεσε σε διάλογο τελευταιας στιγμης τα συνδικάτα. Ο Γάλλος πρόεδρος μιλά για μεταρρυθμίσεις αναγκαίες στον σύγχρονο παγκοσμιοποιημένο κόσμο. Μιλά γι’ανταγωνιστικοτητα Οικονομίας. Δεν θέλουν τις μεταρρυθμίσεις οι Γαλλοι; Εδώ ακριβώς βρίσκεται το παράξενο. Πάνω από 70% των Γάλλων συμφωνούν με την μεταρρύθμιση στο συνταξιοδοτικό. Όμως λιγότεροι από 30%πιστεύουν ότι ο Μακρόν είναι ικανός να λύσει το πρόβλημα. Κι εδώ ακριβώς είναι το ζήτημα:Δεν εμπιστεύονται πια τον Γάλλο πρόεδρο γιατί τον θεωρούν φανφαρωνο ,άνθρωπο της διεθνούς ολιγαρχίας. Άρα κάθε λύση που θα φέρει θα’ναι στα μέτρα των πλούσιων ελίτ κι όχι στο συμφέρον του Γαλλικού λαού.
Το πρόβλημα εμπιστοσύνης στον Μακρόν είναι μεγάλο κι όλο μεγαλώνει στην Γαλλία. Που θα οδηγήσει αυτό το έλλειμμα;Σε σκληρές απεργίες και συγκρούσεις. Τα κίτρινα γιλέκα επανέρχονται πολύ πιο μαζικά αυτήν την φορά: και ως συμβολισμός της εξέγερσης της μεσαίας τάξης την οποία και στις περσινές συγκρούσεις εκπροσώπησαν, αλλά κι ως πραγματικότητα. Συμμετέχουν στην απεργία της 5 Δεκεμβρίου. Μαζί μ’ολους αυτούς βέβαια συμμετέχουν πληθος κοσμου οργανωμενου και μη. Αλλα συμμετεχουν επισης ( αυτοπροσκαλουνται) και τα μαύρα μπλοκ. Δηλαδή οι ντυμένες με μαύρα οργανωμένες καλά μικροομαδες αναρχικών και μη, που καταστρέφουν τα πάντα στις πόλεις. Η πρόκληση Χάους και καταστροφών είναι αναμενόμενη. Ήδη σπουδαστές παίρνουν τα μαθήματα τους μέσω ίντερνετ γιατί δεν μπορούν να ναι παρόντες. Ποιος χάνει απ’όλα αυτα; Η Γαλλική οικονομία κι ειδικά σε περίοδο εορτών. Οι Γάλλοι ζουν ένα σκληρό ώμο θέατρο ( για να χρησιμοποιήσω τον μεγάλο Αντονιν Αρτω) . Αυτό το θέατρο τής ωμότητας μόνο καλό δεν θα φέρει τουλάχιστον πρωτοβάθμια. Είναι όμως ένα χαρακτηριστικό δείγμα της αντιμακρονικης πολιτικής που διαπερνά πλέον την Γαλλία. Όσοι βιάστηκαν να χειροκροτήσουν ως εύκολη υπόθεση την πολιτική των ανοικτών συνόρων και της παγκοσμιοποίησης τώρα υποχωρούν από τον γρήγορο ενθουσιασμό τους. Η πορεία της Γαλλίας μας ενδιαφέρει όλους γιατί επηρεάζει άμεσα την Ευρώπη και την εξελιξη της μέρος της οποίας είναι και η χώρα μας. Η Ελλάδα πρέπει να κυτά με πολύ προσοχή τις γαλλικές εξελίξεις.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής φιλοσοφίας της τέχνης
Ποητης, εικαστικός.

Μακρον-Λεπεν . Η ρεβανς που φοβιζει; (Ελεύθερος Τύπος 28.11.2019)

Μακρον-Λεπεν . Η ρεβανς που φοβιζει;

Μετα την συντριπτικη νικη του Μακρον επι της Λεπεν στις προεδρικες εκλογες του 2017 στην Γαλλια, ολοι πιστεψαν οτι Η Λεπεν θαβγαινε εκτος παιχνιδιου. Πολλοι της χρεωσαν την νικη Μακρον ως προσωπικη της ηττα και καποιοι αλλοι μιλουσαν γι’αναληψη της εξουσιας του κομματος της απο την δραστηρια ανηψια της. Τιποτα απ’ολ’αυτα δεν συνεβη . Η Μαριν Λεπεν ειναι παρουσα και πρωταγωνιστρια στο Πολιτικο παιχνιδι της χωρας της περισσοτερο απο ποτε ελεγχοντας ταυτοχρονα απολυτα το κομμα της.
Την ιδια στιγμη ο Μακρον αμφισβητηται ολο και περισσοτερο απο τους συμπατριωτες του. Δεν ειναι μια αμφισβητηση που εχει να κανει μονο με την φυσιολογικη φθορα της εξουσιας. Οχι. Του καταλογιζουν πολλα παροτι υποχωρησε κι ικανοποιησε βασικα αιτηματα των κιτρινων γιλεκων. Τι του καταλογιζουν;
Πρωτα και κυρια την πολιτικη μη-εντοπιοτητας και του α-ριζου που εφαρμοζει στην οικονομια,την παιδεια , το μεταναστευτικο ( αν κι εχει αλλαξει πολυ τελευταια τις θεσεις του), το νομοσχεδιο για τα νοσοκομεια, τις εργασιακες του θεσεις και επισης το νομοσχεδιο για τις συνταξεις.
Ο Μακρον θεωρειται απο την πλειοψηφια των Γαλλων ο προεδρος των πλουσιων. Γι’αυτο κι εδω και λιγο καιρο αλλαξε τακτικη κι αρχισε να συνεργαζεται με δημαρχους και τοπικους εκπροσωπους. Θελει να δωσει την εικονα ενος προεδρου κοντα στον λαο κι οχι αυτην του απομακρου και σνομπ “μοναρχη” οπως συχνα τον κατηγορησαν.
Στις 5 Δεκεμβριου ετοιμαζεται η πιο μεγαλη ,η πιο μαζικη απεργια των Γαλλων κατα της πολιτικης Μακρον με αφορμη το συνταξιοδοτικο. Ολα τα συνδικατα κι οι εργατικοι κλαδοι ειναι εναντιον του παρα τις συνεχεις προσπαθειες του πρωθυπουργου του ν’ανοιξει διαλογο με τα συνδικατα.
Τι αντιτασσει στις κριτικες ο Μακρον; Την αναγκη μεταρρυθμισεων ωστε η χωρα του ν’απαντησει στις προκλησεις των καιρων και να γινει πιο ανταγωνιστικη.
Ποια ειναι η στρατηγικη του ; Να συσπειρωσει γυρω απο το προσωπο του ολους οσους φοβουνται το αβεβαιο της Λεπεν στην πιθανη ανοδο της στην εξουσια . Και ποιοι ειναι αυτοι ; Εκτος τους ιδεολογικα αντι-Λεπεν υπαρχουν και οι παραδοσιακοι δεξιοι , αυτοι που φηφιζουν το κομμα των Ρεπουμπλικανων. Ολο και παιρνει απ’αυτους κι απειλει να τους εξαφανισει λογω της πολωσης που θα επελθει στις εκλογες . Επισης θελει να συσπειρωσει γυρω του κι ολους τους ψηφοφορους των μικρων κεντρωων κομματων. Εν κατακλειδι η στρατηγικη του ειναι να οξυνει την διαμαχη με την Λεπεν και να φτιαξει ενα οπως γινοταν ως τωρα μετωπο αντι-Λεπεν.
Την πρωτη φορα λειτουργησε. Τωρα θα λειτουργησει ;
Οι δημοσκοπησεις δινουν μια ανοδικη σταθερη πορεια στην Λεπεν. Ειναι πρωτη στην προτιμηση των Γαλλων. Ειναι δε πολλοι αυτοι που λενε ανοιχτα στην τηλεοραση οτι η Μαρι Λεπεν στο μεγαρο των Ηλυσιων δεν θα ειναι φοβος αλλα ελπιδα για την Γαλλια. Λογια που καποτε δεν εκστομιζονταν καν. Η παληα τεχνικη του φοβου της ακροδεξιας απο την υπαρχουσα εξουσια δεν δειχνει να λειτουργει το ιδιο οπως πριν.
Η Λεπεν απο την μερια της προτεινει την πολιτικη της εν-τοπιοτητας. Προτεινει την παραμονη πλεον της Γαλλιας στην Ευρωπη με μια αλλη πιο εθνικη πολιτικη που γοητευει πολλους γαλλους. Ταυτοχρονα ταξιδευει πολυ και συναντα πολιτικους ομοιδεατες της και μη ,καλλιεργωντας ετσι την εικονα μιας μελλοντικης ” προεδρου” πατριωτισας ανοιχτης στις διεθνεις σχεσεις ακομη κσι με οσους δεν συμφωνει ιδεολογικα. Δεν δισταζει μσλιστα να κλεινει ως και προζεκτ ως “μελλοντικη” προεδρος της χωρας. Επισης αρχιζει ναχει αριστες σχεσεις με μεγαλους επιχειρηματιες. Μπαινει στα χωραφια του Μακρον οπως αυτος μπαινει αρκετα στα δικα της σε σχεση με το μεταναστευτικο. Η μαχη γινεται σκληρη προς προς το παρον. Μαχη σωμα με σωμα. Και θα γινεται σκληροτερη οσο θα πλησιαζουν οι εκλογες.
Η Λεπεν θελει την ρεβανς. Το δειχνει καθημερινα. Ο Μακρον θελει μια δευτερη θητεια για να συνεχισει τις τοσο αναγκαιες για την οικονομια μεταρρυθμισεις οπως λεει.
Τι θα γινει; Παντως ολα μπορουν να παιχτουν σε ενα μικρο λαθος. Κι οι δυο τους κανουν τα παντα να το αποφυγουν. Οι Γαλλοι ομως δηλωνουν παγιδευμενοι σε ενα *προκατασκευασμενο “οπως πολλοι λενε αγωνα. Και το σιχαινονται αυτο. Θελουν ν’αποφασιζουν διχως πιεση. Διχως ναναι παγιδευμενοι σ’επαναληψη του ιδιου αγωνα που δεν τους αφηνει αλλες επιλογες περα απο την λογικη “Μακρον η το χαος”. Πως θ’αντιδρασουν στην πιεση; Μενει να δουμε μ’ενδιαφερον την συνεχεια .

Δημοσθενης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφιας της τεχνης,ποιητης,εικαστικος.

Στο Ράδιο Παραπολιτικά και στην εκπομπή " Εμείς οι Έλληνες" 27.11.2019

Προσκεκλημένος στο Ράδιο Παραπολιτικά και στην εκπομπή ” Εμείς οι Έλληνες” του Λάμπρου Καλαρρύτη

Στα νύχια του Κινεζικού δράκου. (Ελεύθερος Τύπος 21.11.2019)

Στα νύχια του Κινεζικού δράκου.

Η βια στο Χογνκ Κονγκ αρχισε να μεγαλώνει τελευταία . Και από την πλευρά των διαδηλωτών και από την μεριά της αστυνομίας . Κι οι δυο πλευρές δείχνουν ναχουν φτάσει στα όρια τους και καμμία δεν θέλει να κάνει πίσω. Η κατάσταση είναι ομολογουμένως εκρηκτική . Από τις τεράστιες λαϊκές ως τώρα κινητοποιήσεις το μόνο αίτημα που πραγματοποιήθηκε ήταν η απόσυρση του νόμου που έλεγε ότι πρέπει να παραδίδονται στην Κίνα οι ποινικοί . Οι διαδηλωτες έβλεπαν πίσω από αυτόν τον νόμο την διάθεση της Κινας ναχει στα χέρια της τους αντιφρονουντες. Ο νομος αυτος αποσύρθηκε τελειως . Όλα τ αλλά αιτήματα όμως των διαδηλωτών δεν πραγματοποιήθηκαν κι ο κόσμος επέστρεψε κατά μεγάλη πλειοψηφία στα σπίτια του . Απέμειναν οι πιο ριζοσπαστικοί διαδηλωτές , οι πιο νέοι , οι φοιτητες , οι οποίοι κι εκφράζονται πια με μεγάλη βία εναντίον των αστυνομικών .
Παράλληλα ένα πολύ μεγάλο μέρος του πληθυσμού παρότι δεν κατεβαίνει στις διαδηλώσεις συνεχίζει να στηρίζει τις αντιδράσεις των ριζοσπαστικών διαδηλωτών .
Απέναντι σ’αυτους βρίσκεται η εκτελεστική εξουσία του Χονγκ Κονγκ , η οποία βρίσκεται υπό πίεση από την Κινεζική ηγεσία για ν’αντιδρασει. Κι αντιδρά το ίδιο βίαια εναντίον των διαδηλωτών . Το Πεκίνο έδειξε υπομονή πιστεύοντας ότι οι διαδηλώσεις θα ξεφουσκώσουν. Όμως ο σκληρός πυρήνας τους δηλώνει πάντα παρών. Κάτι το οποίο αναγκάζει την Κινεζικη εξουσία και την κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ ν’αντιδρασουν πιο άμεσα και πιο δυναμικά .
Δεν υπάρχει πλέον παρά η εξής επιλογή : η η αστυνομία εξαφανίζει τις διαδηλώσεις η Κινεζική ηγεσία διατάζει στρατιωτική επέμβαση . Άλλωστε την προηγούμενη εβδομάδα ο Κινεζος προεδρος μίλησε τόσο σκληρά προειδοποιώντας ότι η Βασικη αρχή που είχε αποφασιστεί με τους Βρετανους κατά την συμφωνία μεταβασης του Χονγκ Κονγκ από την Βρετανία στην Κίνα και η οποία έλεγε ” μια χώρα δυο συστήματά ” μπαίνει υπό αμφισβήτηση μετά από αυτές τις εξεγέρσεις των διαδηλωτών . Κι ακόμη ο Κινεζος Προεδρος διέταξε τα Κινεζικά στρατεύματα να παρελάσουν μέσα στην πόλη δίχως όπλα . Αυτή η κίνηση ήταν μια συμβολική προειδοποίηση . Τους έλεγε · είμαστε εδώ έτοιμοι ανα Πασα στιγμή να δράσουμε . Συνετιστείτε λοιπόν. Λέγεται μάλιστα ότι η κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ δεν ήταν ενήμερη γι αυτήν την κίνηση των Κινέζων στρατιωτών .
Η πιο άμεση στρατηγική των Κινέζων τώρα είναι να προσπαθήσουν να συλλάβουν και να εξαφανίσουν όπως αυτοί συνηθίζουν τους πιο ριζοσπαστικούς από τους διαδηλωτές που βρίσκονται μέσα στο Πολυτεχνείο και πολιορκούνται από τους αστυνομικούς .
Ως αντίδραση όμως μπορεί ναχουν την γέννηση ενός αντάρτικου πόλης εκ μέρους των διαδηλωτών που θα οργανωθούν διαφορετικά μιας και η πλειοψηφία του κόσμου τους στηρίζει .
Το Πεκίνο φοβαται ότι αν αφήσει έτσι την κατάσταση μπορεί πιο μετά να μην την ελέγξει . Και ξαφνικά θέλει να την ελέγξει . Τα γεγονότα έχουν επιδράσει και στην οικονομία του Χονγκ Κονγκ . Οι δειχτες δείχνουν ύφεση , κρίση. Πάντως ο αυταρχισμός του Πεκίνου δεν θα μείνει αδρανής . Οι Κινέζοι πιστεύουν πως η πολιτική τους ” φιλοσοφία” είναι σωστή . Πως οι αντίπαλοι τους λαθευουν . Κι είναι αποφασισμένοι να διορθώσουν αυτήν την “λαθος ” αντίληψη με βία . Έβαλαν στις φυλακές πάνω από 1000000 Ουιγουρους για να τους διορθώσουν με διάφορους ” εκπαιδευτικούς” τρόπους την σκέψη τους . ” Κανέναν οίκτο ” δήλωσε και διέταξε ο Κινεζος προεδρος στην περιοχή Χιζιανγκ εκει
οπου η κινεζική ηγεσία θέλησε να διορθώσει την ” παρεκκλίνουσα” σκέψη των διαφωνούντων άπο την ” ορθη” του Πεκίνου . Πολλοί αναρωτιώνται αν θα γίνει το ίδιο στο Χονγκ Κονγκ . Ο Κινεζος πρέσβης στο Λονδινο το επιβεβαίωσε: έχουμε την δύναμη και την βούληση να παρέμβουμε όταν το κρινουμε αναγκαιο .
Θα γίνει κάτι τετοιο ; Θα υπάρξει ένα νέο Τιεν Αμεν , παρότι οι διαδηλωτές είναι πιο λίγοι και παρά τις προειδοποιήσεις της Δύσης ; Πάντως ο Τραμπ προς το παρόν ενδιαφέρεται μόνο για μπιζνες με τους Κινέζους και δεν δείχνει επισήμως να τον απασχολεί ιδιαίτερα το θέμα. Με μόνο μια ανακοίνωση της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Δυτική αντίδραση μοιάζει αναιμικη . Όλα δείχνουν ότι ο Κινεζικός Δρακος και πάλι θα επιβάλλει τους δικους του όχι δημοκρατικούς κανόνες .

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τρχνης , ποιητής, εικαστικός.

Η ομιλία μου για τον Κ. Καρυωτάκη στο συνέδριο στην Κέρκυρα στο Σπίτι του Σολωμού στις 9/11/19

Ο Τραμπ κι η πολιτική της πορσελάνης. (Ελεύθερος Τύπος 15.11.2019)

Ο Τραμπ κι η πολιτική της πορσελάνης.

Ο στρατηγός Κολιν Παουελ ειχε επισημάνει μ’ενδεικτικο τρόπο στον Αμερικανό πρόεδρο George W. Bush , λιγο πριν αποφασίσει ο τελευταίος την εισβολή στο Ιράκ ότι υπαρχει η εξής παραβολή . “Όταν μπεις σ’ενα μαγαζί με πορσελάνη και την σπάσεις την πληρώνεις ακριβά “.
Από τότε που έγιναν οι τραγικές καταστροφές της 11ης Σεπτεμβρίου στις ΗΠΑ , η Αμερική , έσπασε πολλά στην Μέση Ανατολή και πλήρωσε πολλά . ” Ποιο ήταν το κέρδος μας;” αναρωτιέται σήμερα ο Ντόναλντ Τραμπ για να δικαιολογήσει την αλλαγή πολιτικής της Αμερικής σήμερα στην Μ. Ανατολή . Η φυσική του ταση και θέση ν’αποσυρει την Αμερικανική δύναμη απο περιοχές εύφλεκτες , περιοχές που άλλοτε η χώρα του έπαιζε τον πρώτο ρόλο εγγύησης κι ασφαλειας , έχει δημιουργήσει μια τεράστια σύγχυση για την πολιτική Τραμπ κι εν γενει για την νέα πολιτική των ΗΠΑ , που αρχίζει να μπερδεύει για τα καλά τον κόσμο .
Έφτανε για παράδειγμα ένα τηλεφώνημα του Ερντογκαν προς τον αρχηγό του Λευκού οίκου , για να ξεχαστεί η προσφορά , η τόσο σημαντική των Κούρδων στον αγώνα εναντίον της Τρομοκρατίας . Οι Δυτικοί έδειξαν ότι πολύ εύκολα ως απερίσκεπτα εγκατέλειψαν στα χέρια των Τουρκων τους Κούρδους οι οποίοι κυριολεκτικά ήταν αυτοί που νίκησαν σε σκληρές μαχες σώμα με σώμα τους μαχητές του Ισλαμικου κράτους . Κι όχι μόνον αυτό. Εγκαταλείποντας τους Κούρδους η Ουασιγκτον ταυτοχρονα τους παραδίδει και στα χέρια του αντιπάλου τους Άσαντ αλλά και στα χέρια των Ρώσων που γίνονται πια το μεγάλο κι αδιαφιλονίκητο αφεντικό της περιοχής .
Παράλληλα ο Τραμπ δείχνει να εφαρμόζει την ίδια πολιτική και στο Αφγανιστάν . Θέλει να το παραδώσει στους Ταλιμπάν μετά από δεκαοχτώ χρόνια πολέμου της Αμερικής . Του πιο μακρόχρονου πολέμου πουχε διεξάγει ως τώρα .
Όσο δε για το Ιρακ , όπου οι ΗΠΑ έστειλαν 160000 στρατιώτες , αυτοί οι τελευταίοι όλο και μειώνονται καθημερινά . Η παρουσία τους έχει πια λιγοστέψει εντυπωσιακα . Που στην πράξη σημαίνει ότι σιγά σιγά το Ιρακ παει να περάσει στα χέρια του Ιράν. Το οποίο βέβαια ας μην ξεχνάμε είναι ο εχθρός αριθμός ένα της Αμερικής στην Μ. Ανατολή .
Γιατί τα κάνει ολ’αυτα ο Τραμπ ; Πέρα από την μετατόπιση του άμεσου Αμερικανικού ενδιαφέροντος προς την ΝΑ Ασία και τον οικονομικό της πόλεμο με την νέα υπερδύναμη την Κινα , υπάρχουν κι οι Αμερικανικές εκλογές που έρχονται σύντομα . Ο Αμερικανός προεδρος αναγνωρίζοντας ότι από τα λάθη ήδη της κυβέρνησης και πολιτικής Ομπαμα , η χώρα του έχει υποχωρήσει στην Μ. Ανατολή αφήνοντας τον κυριαρχικό ρόλο στην Ρωσία , θέλει να μετατρέψει την ήττα σε μια μορφή πολιτικης νίκης . Μιλά για οικονομία στον Αμερικανικό λαό , λέει ότι με την στρατιωτική υποχώρηση σώζονται Αμερικανικές ζωές νέων , μιλά για κέρδος 2000 δισεκατομμύρια κέρδος από την αποχώρηση αυτή , για τον τερματισμό στρατιωτικής επιχείρησης που κόστισε επισημως την Ζωη σε 7000 στρατιώτες Αμερικανούς και 300000 πολιτες χωρίς να υπολογίζονται οι απώλειες ως τώρα στην Συρία .
Παρότι όλοι πλεον ξέρουν ότι οι νικητές στην περιοχή είναι οι Ρώσοι του Πούτιν κι ο Άσαντ ο οποιος και σταθεροποίησε πια την θέση του , παρότι η Τεχερανη κι οι διαφορες πολιτοφυλακές της δραστηριοποιουνται απειλητικά ως τις πόρτες του Ισραήλ , παροτι ο Ασσαντ συνεχιζει να σκοτωνει αθωους κυνηγώντας τους ανταρτες αντιπάλους του , παροτι η παρουσια εκεί στα μερη της Τουρκιας κι η μείωση της ισχύος των Κούρδων απειλούν την αναγέννηση του Ισλαμικού κράτους και της τρομοκρατίας , Παρ’ολ’αυτα λοιπόν , ο Τραμπ παρουσιάζεται εν όψει εκλογών ως ειρηνοποιός. Η φυγή ήδη είχε αρχίσει στην περιοχή από το 2011 με τον Ομπάμα , κάτι που έδωσε την δυνατότητα της γέννησης εκεί και της εξαπλωσης του Ισλαμικού κράτους.Η σημερινή φυγή του Τραμπ τι θα δώσει ; Πάντως στον βωμό της εκλογικής του νίκης ελπίζω να μην δημιουργησει πολλές πορσελάνες που θα σπάσουν εύκολα στην συνέχεια και μαζικά απειλώντας πραγματικά τον κόσμο.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.,

Στο ράδιο Φλας 99.4 στην Θεσσαλονικη Συνέντευξη με Μίνα Αφεντούλη και Θωμά Καλέση.

Συνέντευξη με Μίνα Αφεντούλη και Θωμά Καλέση την Παρασκευη 15/11/19