Η συνετευξη μου το σαββατο 15/10/16 στην εφημερίδα Παραςκηνιο

Η συνετευξη μου το σαββατο 15/10/16 στην εφημερίδα Παραςκηνιο . Συνομιλία με τον Σπυρο Τριψα .

-Είστε καθηγητής φιλοσοφίας της τέχνης, συγγραφέας και εικαστικός. Κοντολογίς είστε άνθρωπος των γραμμάτων και του πολιτισμού. Πώς μπορείτε να συνδυάζετε αυτές τις ιδιότητες με την πολιτική που χαρακτηρίζεται από ρεαλισμό, στρατηγική και, πολλές φορές, κυνικές αποφάσεις;
Ο Αριστοτέλης έλεγε ότι η πολιτική είναι η υψίστη των τεχνών. Άρα, εξ ορισμού, πολιτική και τέχνη έχουν άμεση σχέση. Η πολιτική μπορεί να μάθει από το φαντασιακό της τέχνης και η τέχνη να μάθει από τον ρεαλισμό και την στρατηγική της πολιτικής. Δεν πιστεύω στον διανοούμενο που κάθεται μόνος, στη γωνιά του, μακριά από τον κόσμο και την κοινωνία για να αγιάσει. Αντίθετα, πιστεύω στον διανοούμενο και άνθρωπο των γραμμάτων ο οποίος εμπνέεται ζώντας στην καθημερινή πραγματικότητα και ο οποίος ζει στην πολιτική ως ενεργό μέλος του κοινωνικού συνόλου. Σε γενικές γραμμές, ο άνθρωπος της διανόησης πρέπει να είναι στην πρώτη γραμμή των πολιτικών μαχών ανεξάρτητα από το αν ανήκει σε ένα κόμμα ή όχι. Ο άνθρωπος είναι φύσει και θέσει πολιτικό ον γιατί είναι αναπόσπαστα οργανικό μέρος της κοινωνίας.

-Γιατί στρατεύεστε στη Νέα Δημοκρατία κι όχι σ’ έναν άλλο πολιτικό χώρο;
Γιατί πιστεύω στις αρχές της φιλελεύθερης οικονομίας και δημοκρατίας. Πιστεύω στις κοινωνικές αξίες και όχι στη μαρξιστική αντίληψη, η οποία δίνει προτεραιότητα στη παλη των τάξεων. Δεν θέλω να διαχωρίζω την κοινωνία σε καλούς και σε κακούς, σε πολίτες με ηθικό πλεονέκτημα ή όχι. Πιστεύω σε μία κοινωνία η οποία έχει σωστούς νόμους κι όπου κάθε πολίτης είναι ίσος μπροστά στο νόμο, ανεξαρτήτως κοινωνικής δύναμης. Πιστεύω φιλοσοφικά στην Αξιοκρατία και στην αναζήτηση του Αριστου και αυτές οι αρχές θεωρητικά περιέχονται στη Νέα Δημοκρατία παρά τα πολλά ελλείμματά της. Ειδικά σήμερα, περισσότερο από ποτέ, οι αρχές της φιλελεύθερης οικονομίας κυριαρχούν παγκοσμίως.

– Πιστεύετε ότι η Νέα Δημοκρατία μπορεί να κερδίσει τις επόμενες εκλογές;
Το πιστεύω για δύο λόγους. Πρώτον, για την κακή πολιτική που έχει ασκήσει μέχρι τώρα η σημερινή κυβέρνηση και δεύτερον, για τη δυνατότητα σύγχρονου λόγου που μπορεί να παραγάγει η Νέα Δημοκρατία. Στη σημερινή εποχή χρειαζόμαστε ρεαλιστικό και ειλικρινή λόγο και όχι παραπλανητικό, όπως είχε μέχρι τώρα η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό είναι σε θέση να το κάνει η σημερινή μορφή της Νέας Δημοκρατίας.

-Πώς βλέπετε την Ευρώπη σήμερα;
Η σημερινή Ευρώπη βρίσκεται μπροστά σε ένα σημαντικό, υπαρξιακό δίλημμα. Θα μπορέσει να ανασυγκροτηθεί και να γίνει ανταγωνιστική στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης ή θα μείνει στην παλιά της μορφή, με κίνδυνο να αποδυναμωθεί και να μείνει στο περιθώριο του ανταγωνισμού; Απέναντι στη δυναμική των ΗΠΑ, των αναπτυσσόμενων χωρών, της Κίνας και της Ρωσίας, η Ευρώπη δεν έχει παρά να προτείνει νέα προϊόντα, ανταγωνιστικά και κερδοφόρα κι αυτά είναι η τεχνολογία και πιο ειδικά, η τεχνολογία τρίτης γενιάς (νανοτεχνολογία, κυβερνοτεχνολογία κ.τ.λ.). Μόνο μέσω της δυναμικής της καινοτομίας μπορεί να προχωρήσει η νέα ευρωπαϊκή ταυτότητα. Άλλωστε, το θέμα της ταυτότητα είναι στην πρώτη γραμμή των αιτημάτων των Ευρωπαίων πολιτών. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η ιεράρχηση των αιτημάτων των νέων πολιτών είναι οι εξής: πρώτον, το θέμα της ασφάλειας, δεύτερον, το ζήτημα της ταυτότητας και τρίτον, τα εργασιακά ζητήματα. Γύρω από αυτά τα ζητήματα θα κινηθούν οι εκλογές στη Γερμανία, στη Γαλλία και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ο σημερνός Ευρωπαίος πολίτης αγωνιά για την ασφάλειά του και για την ταυτότητά του. Τα βασικά του ερωτήματα είναι: Πώς θα ζήσω; Τι θα πει σήμερα να είσαι Γάλος/ Γερμανός/Έλληνας/Ιταλός κ.τ.λ.; Αν δεν απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα, ο λαϊκισμός και ο ευρωσκεπτικισμός θα αναπτύσσονται όλο και περισσότερο.

-Και το μεταναστευτικό σε όλα αυτά;
Το μεταναστευτικό ήταν η βασική αιτία που οδήγησε στο Brexit. Η ανεξέλεγκτη μετανάστευση προκαλεί τα εθνικά αντανακλαστικά και αυτό μπορούν να το εκμεταλλευτούν οι λαϊκιστές και οι εθνικιστές. Προσωπικά, πιστεύω σε μία ελεγχόμενη μετανάστευση, όπου ο μετανάστης είναι καλοδεχούμενος, αρκεί να μην διαταράσσονται τα πολιτισμικά και εθνικά όρια μιας χώρας. Όταν πρόκειται για πρόσφυγες ή για θύματα πολέμου, τότε ξυπνά πάντα η αλληλεγγύη ανθρωπιάς κι ο κατά παράδοση φιλόξενος Έλληνας έχει αποδείξει ότι έχει μια μεγάλη αγκαλιά γι αυτούς που υποφέρουν. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις, φροντίζουμε τους πρόσφυγες, τους δίνουμε αγάπη και τους βοηθούμε να μετακινηθούν στου τόπους προορισμού τους. Δεν επιτρέπουμε όμως στον εαυτό μας και στη χώρα μας να γίνουμε αποθήκη μεταναστών, επειδή η Ευρώπη και η Τουρκία έχουνσυχνά δόλια και κακή πολιτική σ’ αυτό το θέμα. Πρέπει η πολιτική των ελληνικών κυβερνήσεων να πείσει τους Ευρωπαίους να αλλάξουν πολιτική απέναντι στο μεταναστευτικό.

-Πώς βλέπετε την προσωπική σας πολιτική εμπλοκή;
Θέλω να συνεχίσω να εργάζομαι σε μία πολιτική πορεία που στόχο έχει την αναβάθμιση της πολιτιστικής και της πολιτικής συνείδησης της χώρας μας. Για μένα, πολιτική και πολιτισμός είναι αδιαχώριστα και ένας άνθρωπος του πολιτισμού θα πρέπει να έχει άμεση συμμετοχή στα πολιτικά δρώμενα της χώρας του. Υπήρξα υποψήφιος ευρωβουλευτής και αν και άξιζα να είμαι στην Ευρωβουλή λόγω γνώσεων και εμπειρίας στην πολύχρονη ως τώρα ευρωπαϊκή μου θητεία, δεν τα κατάφερα επειδή δεν είχα κομματικό μηχανισμό να με στηρίξει, αλλά ούτε και χορηγούς οι οποίοι θα υποστήριζαν οικονομικά την προσπάθειά μου. Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτευτής ούτε και πρόκειται να γίνω. Έχω την δουλειά μου εδώ και πολλά χρόνια και έχω διακριθεί και αναγνωριστεί στον επιστημονικό, κοινωνικό και καλλιτεχνικό στίβο, διεθνώς και στην χώρα μου, άρα δεν σκοπεύω να βγάλω τα χρήματα της διαβίωσής μου απ’ την πολιτική. Ήδη όταν ήμουν σύμβουλος του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά πλήρωνα εγώ ο ίδιος τα εισιτήρια των διαδρομών Αθήνα-Παρίσι ώστε να είμαι τυπικά εντάξει και να μην επιβαρύνεται ο Έλληνας φορολογούμενος. Αμοιβόμουνασυγκεκριμένα με το ποσό των 1100 ευρώ. Συνεπώς, θα πρέπει εξαρχής να θεωρήσει η όποια κυβέρνηση έρθει ότι της είμαι χρήσιμος για να μπορέσω να βοηθήσω μέσα από μία θέση.

-Ως καλλιτέχνης και λογοτέχνης, ποια είναι τα σχέδιά σας;
Εξέδωσα το τελευταίο μου βιβλίο Η απιστία των άστρωνκαι ετοιμάζω άλλα έξι βιβλία σε Ιταλία και Γερμανία. Ταυτόχρονα, ετοιμάζω συναυλίες δημιουργικής συνεργασίες με την υψίφωνο Βασιλική Καραγιάννη και ετοιμάζω και μια σειρά από εκθέσεις ζωγραφικής.

-Οι προβλέψεις σας για τις επόμενες εκλογές ποιες είναι;
Πιστεύω ότι η Νέα Δημοκρατία είναι σε θέση ισχύος απέναντι στη σημερινή κυβέρνηση, η οποία πολλά υποσχέθηκε, αλλά έπραξε πολύ λίγα από τα υποσχόμενα. Χρειαζόμαστε μεταρρυθμίσεις και επενδύσεις για να γίνουν νέες θέσεις εργασίας και να υπάρξει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη και ελπίδα στη χώρα.

Στάλθηκε από το iPhone μου

Τι έμεινε από την πολιτιστική επανάσταση του Μάο; (Ελεύθερος Τύπος 19.10.2016)

Τι έμεινε από την πολιτιστική επανάσταση του Μάο; 

Πριν πενήντα χρόνια ο Μάο Τσε Τουνγκγ ξεκινούσε την πολιτιστική του επανάσταση. Έχοντας στόχο να διατηρήσει την κομμουνιστική ιδεολογία, προκάλεσε αντιφατικά αποτελέσματα στην κινεζική κοινωνία. Καθένας μ’ ασήμαντη κι ανύπαρκτη αφορμή μπορούσε να χαρακτηριστεί «αντι-μαοϊκικός -πράκτορας του καπιταλισμού-υπερασπιστής της αντιδραστικής αστικής ιδεολογίας». Πολλοί νέοι που φανατίστηκαν απ’ αυτές τις ιδέες, με πρωτοπόρο του κόμματος τον γνωστό τότε Λιν Μπιάο, ξεκίνησαν τον πόλεμο εναντίον των «τεσσάρων παλαιοτήτων»: των παλαιών ιδεών, της κουλτούρας, των εθίμων και των συνηθειών. Τα θύματα ήταν πολλά. Κι ο πόνος υπήρξε μεγάλος από την αγριότητα αυτού του πολέμου. Μετά τον θάνατο όμως του Μάο, επανήλθε κάπως η λογική και το τέλος του 1978 ο Ντεγκ Χσιάο Πινγκ έκανε βασικές μεταρρυθμίσεις για επανεκκίνηση της οικονομίας της χώρας.
Τα επόμενα τριάντα χρόνια, με την εντυπωσιακή οικονομική άνοδο της Κίνας, επιβεβαιώθηκε αυτή η νέα πολιτική. Σύμφωνα όμως με τα επίσημα στοιχεία, υπήρξαν τρία εκατομμύρια νεκροί κι εκατό εκατομμύρια ανάπηροι κι άρρωστοι από τις θλιβερές συνέπειες της «πολιτιστικής επανάστασης». Σύμφωνα με τις σημερινές μαρτυρίες, η συλλογική μνήμη αυτού του γεγονότος είναι τραυματική για τους Κινέζους. Κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει τους «τρελούς» Μαοϊκούς που έμπαιναν ξαφνικά στα χωριά για να σκοτώσουν μαζικά τους «αντι-μαοϊκούς».
Το θέμα αυτό για δεκαετίες παρέμενε ταμπού. Πρόσφατα όμως έγινε κεντρική αναφορά της εφημερίδας «Η καθημερινή του λαού». Κι αμέσως το ερώτημα τίθεται: πρόκειται απλώς για ιστορική ανάλυση ή είναι ένα σημάδι μιας πιθανής ανάλογης ενέργειας στο μέλλον; Άλλωστε το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας δεν κάνει τίποτα τυχαία κι η εφημερίδα αυτή εκφράζει τη γραμμή του.
Ο χρόνος θ’ απαντήσει στο ερώτημα. Κυρίως για την προσπάθεια της Κίνας να συνδυάσει την καπιταλιστική της οικονομία με την επίσημη κομμουνιστική ιδεολογία της χώρας. Στο μεταξύ όμως, καλό θα ήταν να μην λησμονηθεί η «πολιτιστική επανάσταση» που διήρκεσε ως το 1970 κι είχε πολλούς νεκρούς και τραυματίες. Γιατί η επανάσταση επηρέασε πολύ την τότε επαναστατημένη ευρωπαϊκή νεολαία.
Ο Μάης του ’68, ο φεμινισμός, βρήκαν πολλά ερείσματα σ’ αυτήν. Όμως, αλλιώς την ερμήνευσαν στην Ευρώπη, αλλιώς ήταν τα πράγματα στην Κίνα. Ένα παράδειγμα χαρακτηριστικό θα βοηθήσει: όταν το 1973 ομάδα Γάλλων Μαοϊκών επισκεπτόμενη χωριό της Κίνας ρώτησε νεαρή αγρότισσα αν είχε βιώσει την σεξουαλική της επανάσταση, αυτή τους κοίταξε με σιωπηρή απάθεια. Λίγο αργότερα, η αστυνομία τους συνέλαβε στο ξενοδοχείο και τους ανάγκασε να κάνουν γραπτή την αυτοκριτική τους γι άσεμνη συμπεριφορά. Το ευρωπαϊκό όνειρο της απελευθέρωσης ήταν διαφορετικό από το κινεζικό. Πράγμα που βλέπουμε και με την σημερινή Κίνα. Παρά τα οικονομικά, «καπιταλιστικά» της ανοίγματα, οι παραδόσεις κι οι πολιτιστικές τους αξίες παραμένουν ισχυρές. Μάλλον δεν άλλαξε τίποτα κατά βάθος η «πολιτιστική» της «επανάσταση».
Δημοσθένης Δαββέτας

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΤΟΝ 21ο ΑΙΩΝΑ (New Deal 21.10.2016)

http://new-deal.gr/politikes-ston-21o-eona/

 

Προς Σένγκεν 2; (Ελεύθερος Τύπος 22.10.2016)

Προς Σένγκεν 2;

Η συμφωνία του Σένγκεν, όταν γεννήθηκε υπηρετούσε μια λαμπρή ιδέα. Να καταργηθούν τα σύνορα μεταξύ των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης έτσι ώστε να απλοποιηθούν οι οικονομικές κι ανθρώπινες συναλλαγες. Οι Βρυξέλλες έπρεπε να στηρίξουν οικονομικά κι υλικά τη δράση των χωρών αυτών που βρίσκονταν στα σύνορα της Ε.Ε. Χώρες όμως όπως η Ελλάδα, η Ιταλία, η Γαλλία κι η Ισπανία αναλάμβαναν έτσι έναν δύσκολο ως δυσβάσταχτο ρόλο και ευθύνη. Όσο δε τα όρια της ανεκτικότητας δεν ξεπερνιόνταν σε σχέση με τη μετανάστευση, η μηχανή φαινόταν να λειτουργεί. Όμως, σε περιόδους κρίσης άρχισαν τα προβλήματα. Παράδειγμα ήταν η Αραβική Άνοιξη του 2011. Οι Βρυξέλλες εμπόδισαν τη Γαλλία να ελέγξει τα σύνορά της με την Ιταλία. Τότε ο Σαρκοζί είχε πει: «Πρέπει να υπάρχει μια κυβέρνηση πολιτικής Σένγκεν, όπως υπάρχει μια κυβέρνηση ευρωζώνης. Πρέπει να υπάρχει μια κοινή αντιμετώπιση στον συνοριακό έλεγχο, όπως γίνεται στη δημόσια οικονομία στην Ευρωζώνη». Η ιδέα αυτή δεν προχώρησε γιατί δεν άρεσε στους γραφειοκράτες των Βρυξελλών. Χρειάστηκε να φτάσουμε στο Brexit, το οποίο αποδυναμώνει έμμεσα τον χώρο Σένγκεν. Η μεταναστευτική κρίση κι η αδυναμία ελέγχου της αποσταθεροποίησε τους κανόνες της ελεύθερης διακίνησης στην Ε.Ε. Αποδεικνύεται ότι τα ‘’hot spots’’ στην Ευρώπη δεν βοηθούν σε τίποτα. Γιατί η έρευνα δείχνει ότι οι οικονομικοί μετανάστες μένουν και δεν φεύγουν. Το συριακό πρόβλημα το επιβεβαιώνει. Οι «δικτάτορες» των Βρυξελλών το βλέπουν και το ξέρουν. Δεν ξέρουν όμως ή δεν θέλουν να το αντιμετωπίσουν με μία αναθεωρημένη συμφωνία Σένγκεν. Στη Γαλλία, κι ο Ολλάντ κι ο Σαρκοζί συμφωνούν σ’ ένα σημείο: Χρειάζεται μια νέα πολιτική Σένγκεν. Κι οι δύο μιλούν για μια κυβέρνηση Σένγκεν. Με τη διαφορά ότι ο πρώτος τη θέλει ν’ αποτελείται από τους υπουργούς εσωτερικών των χωρών-μελών της Ένωσης με έναν σταθερό πρόεδρο που θα διοικεί την Frontex, ενώ ο δεύτερος τη θέλει ν’ απαγορεύει την ελεύθερη διακίνηση των κατοίκων των κρατών-μελών ώσπου να υιοθετηθεί μια νέα πολιτική Σένγκεν. Προτείνει μάλιστα ο Σαρκοζί αυτή η νέα πολιτική να εναρμονιστεί με την αναλογική ισορροπία των κοινωνικών επιδομάτων όσων ζητούν άσυλο, αποφεύγοντας έτσι τον κοινωνικό τουρισμό. Που σημαίνει: όσοι καινούργιοι μπαίνουν στην Ε.Ε., δεν θα έχουν επίδομα πριν μία διάρκεια πέντε χρόνων, όπως κάνουν ήδη οι Βρετανοί και σχεδιάζουν να κάνουν οι Γερμανοί. Αν και λόγω του πολέμου και των άθλιων συνθηκών του δεν εφαρμόζεται εύκολα άμεσα στην πράξη ένα τέτοιο σχέδιο, εντούτοις η ανάγκη ενός Σένγκεν είναι έτοιμη στο μυαλό των Ευρωπαίων ηγετών.

Δημοσθένης Δαββέτας
καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός

Η επιστροφή της Ρωσίας (Ελεύθερος Τύπος 13.10.2016)

Η επιστροφή της Ρωσίας 
Ήταν εκεί γύρω στο 2009, όπου στον παγκόσμιο τύπο υπήρχε η εντύπωση πως η Ρωσία ήταν πια εκτός παιχνιδιού, αφήνοντας τον κύριο ρόλο στις ΗΠΑ. Επτά χρόνια αργότερα η εντύπωση αυτή έχει αλλάξει κι η Ρωσία έχει επανέλθει στην παγκόσμια πολιτιστική σκακιέρα ως εξίσου βασικός παίχτης με την Αμερική. Σήμερα μάλιστα αυτό εντυπωσιάζει και ανησυχεί την Δύση. Πού οφείλεται η «επιστροφή» της Ρωσίας, η οποία κατάφερε να ξεπεράσει την οικονομική κρίση και ταυτόχρονα να’ χει μια αξιοζήλευτη ικανότητα πολιτικής παρουσίας;
Η εξωτερική της πολιτική είναι οργανωμένη γύρω από το σύστημα Πούτιν. Αυτός ο τελευταίος κατάφερε να συνδυάσει μία στρατηγική ρίσκου και ιδεολογικής διαύγειας. Μέσα από το συριακό ζήτημα βάζει τη Ρωσία στο κέντρο του πολιτικού παιχνιδιού της Μέσης Ανατολής, καταφέρνει να ξεχαστεί το θέμα της Κριμαίας και της προβληματικά δημοκρατικής του διακυβέρνησης, παραμένει υποστηρικτής της οικονομίας της αγοράς και στηρίζει την οικονομική πολιτική και τον εκσυγχρονισμό της στον «ειδικό ρόλο» που της έχουν αποδώσει οι παγκόσμιες δυνάμεις, καταφέρνοντας να μεταβάλλει σταδιακά την δυσπιστία των Ευρωπαίων πολιτικών σε ανάγκη συνεργασίας με τη Ρωσία χάρη στην γεωπολιτική της ιδιαιτερότητα.
Ταυτόχρονα όμως, το σύστημα αυτό πάσχει ακριβώς γιατί είναι δομημένο γύρω από τον Ρώσο πρόεδρο. Η ασφάλεια του κράτους είναι συγχρονισμένη με την προσωπική του ασφάλεια. Αδιαμφισβήτητος αρχηγός και βαθύτατα έμπειρος παίχτης της διεθνούς σκηνής, ο Βλαδίμηρος Πούτιν ενσαρκώνει σε τέτοιο σημείο την Ρωσία, που έχει περάσει στους συμπολίτες του την αντίληψη ότι δεν μπορεί να υπάρξει το μέλλον της χώρας δίχως αυτόν. Σύμφωνα με την ανάλυση των Ρώσων, το υπάρχον διεθνές σύστημα γέρνει προς τον αυταρχισμό και πάει να επηρεάσει καθοριστικά τις δημοκρατικές δυνάμεις. Απέναντι σ’ αυτήν την κατάσταση, το Κεμλίνο προσπαθεί να συνδυάσει οικονομικά και στρατιωτικά μέτρα, αλλά και μέτρα ανάγκης.
Έτσι, τρέχοντας γρήγορα, ο Πούτιν πέτυχε ουσιαστικά ως τώρα αποτελέσματα με Συρία, Τουρκία, Ιράν και Ισραήλ. Στην Ευρώπη ευνοείται έμμεσα από το Brexit και τις αντιθέσεις στο Διατλαντικό Σύμφωνο. Η μεταναστευτική κρίση ενθαρρύνει την πολιτική άνοδο δυνάμεων ιδεολογικά συγγενών του. Αυτή η γενικότερη στάση του Ρώσου προέδρου απολαμβάνει και της ευρείας στήριξης της λαϊκής γνώμης. Το αφήγημα των «δίκαιων πολέμων» τρέφει την λαϊκότητα του Πούτιν, ο οποίος την χρησιμοποιεί παίζοντας ταυτόχρονα με μια μαχητικότητα ριζωμένη στο κοινωνικό σώμα.
Γι αυτό και τα 16 χρόνια που προεδρεύει έφτιαξε ένα στράτευμα ισχυρό που εύκολα παρεμβαίνει εκτός χώρας. Η ισχυροποίηση της Ρωσίας θα αυξηθεί τουλάχιστον ως το 2018 που είναι οι προεδρικές εκλογές και η χώρα θα υποδεχτεί το παγκόσμιο ποδοσφαιρικό κύπελλο. Στην ενδυνάμωση των αμερικανοκινεζικών σχέσεων, απαντά με την ενδυνάμωση των δικών της σχέσεων με τη Μέση Ανατολή. Θα’ θελε να συνδιοικήσει τον κόσμο με Ουάσινγκτον και Πεκίνο. Αλλά ακόμη δεν το’ χει καταφέρει. Μια νίκη του Τραμπ θα την βοηθούσε συμβολικά. Όσα δεν μπόρεσε να πάρει από την Κίνα ή την Ινδία, τα παίρνει χάρη στα γεγονότα της Συρίας. Ο Πούτινπαραμένει ισχυρός. Ως πότε; Η Κίνα δε μοιάζει εύκολη περίπτωση συμμαχίας. Ο χρόνος θα δείξει.

Η παρουσίαση της νέας ποιητικής συλλογής του Δημοσθένη Δαββέτα 17.10.2016

http://rpntv.gr/%CE%B7-%CF%80%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CF%83%CE%AF%CE%B1%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CE%BD%CE%AD%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%AE%CF%82-%CF%83%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%BF/

Παρέμβαση στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΙ 14.10.2016

[su_youtube url=”https://youtu.be/0Wug1A-Zy40″ width=”210″ height=”230″] 

Η ΜΕΡΚΕΛ ΚΑΙ Η ΙΣΤΟΡΙΑ (New-deal 10.10.2016)

http://new-deal.gr/i-merkel-ke-i-istoria/

Στο ΣΚΑΙ 100.3 (29.09.2016)

Μια όπως πάντα ενδιαφέρουσα συζήτηση με την Χρ. Βιδου για το μάθημα θρησκευτικών και την πολιτική της κυβέρνησης στην Παιδεια.

[su_youtube url=”https://youtu.be/tC_-3nMWPg8″ width=”210″ height=”230″]