Many years ago with the painter and film director Julian Schnabel in Paris, at the house of azzedine alaia. Years ago with the artist and artist Julian Schnabel in Paris in the house of azzedine alaia. Creative memories.
Πριν 30 περίπου χρόνια στο Παρίσι στην περιοχή Malakoff . Τότε ζωγράφισα για πρώτη φορά σοβαρά μαζί με τον μεγάλο νεοεξπρεσσιονιστη ζωγράφο τον Ελβετό Martin Disler. Σχεδιάσαμε μαζί και τα σχέδια έγιναν βιβλίο με τον τιτλο bleeding dancers. Στις φωτο αυτές είμαστε μαζί με τον Martin που σχεδιάζουμε και μετά όλη η ομάδα στην παρουσίαση του βιβλίου στην γκαλερί preferle στην Γερμανία στο Μόναχο. 30 years ago working with the swiss artist Martin Disler our book bleeding dancers, before we expose that in the german gallery pfeferle. Great moments.
Το πολιτικ(αντικ)ο λάθος του Μακρόν
Το βασικό πολιτικό και ηθικο ερώτημα που βγαίνει από τα στόματα ολων των Γάλλων, ανεξαρτήτως κομμάτων, (αλλωστε ειναι και το κεντρικο θεμα στα μιντια), ειναι: πως και γιατί έγιναν οι δημοτικές εκλογες την περασμένη Κυριακή στην Γαλλία.
Εν μέσω ταχείας ανάπτυξης του κορονοιου , εν μέσω μιας υγειονομικής κρίσης που εδώ κι έναν περίπου αιώνα οι Γάλλοι δεν έχουν ξανά γνωρίσει, εν μέσω μιας τραγικής στιγμης που θυμίζει ατμόσφαιρα όπως στον πόλεμο της Αλγερίας, ο Μακρόν κι ο πρωθυπουργός του Έντουαρντ Φίλιπ, οργάνωσαν τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών στην Γαλλία. Ακόμη κι αν υπήρξε σύσταση της κυβέρνησης να μείνουν τα ηλικιωμένα άτομα κι οι ευπαθείς ομάδες σπίτι τους ,ακόμη κι αυτό, δεν μειώνει τον οποιοδήποτε πολιτικαντισμο η ελαφρότητα χαρακτηρίζει μια τέτοια απόφαση διεξαγωγής εκλογών. Κι ακόμα χειρότερα. Χτες επίσημα πλέον βγήκε η πριν δύο περίπου εβδομάδες υπουργός Υγείας κ. Μπουζαν ( η οποία παραιτήθηκε από υπουργός με υπόδειξη Μακρόν για να’ναι υποψήφια για τον δήμο Παρισιου) κι επιβεβαίωσε δημόσια ότι από το τέλος Ιανουαρίου είχε εισηγηθεί επίσημα στον Γάλλο Πρόεδρο και την Γαλλική κυβέρνηση, με έγγραφό της, να μην γίνουν εκλογές γιατί η ασθενεια ερχόταν στην Γαλλία και θά’πρεπε να παρθούν έγκαιρα αποφασιστικά μέτρα για την μη εξάπλωση της . Το γεγονός αυτό της υπουργικής προειδοποίησης το παραδέχτηκε δημόσια κι ο πρωθυπουργός Έντουαρντ Φίλιπ, προσπαθώντας βέβαια να το προσπερασει γιατί όπως τόνισε το επείγον ήταν να παρθούν αυστηρά μέτρα για την προστασία των πολιτών.
Παρά το γεγονός βέβαια του επείγοντος, το ερώτημα, ηθικό και πολιτικό, παρσμενει: στα πλαίσια της οποιασδήποτε πολιτικ(αντικ)ης πολιτικής, βάζουμε σε δεύτερη μοίρα την ζωή των πολιτων; Αν κι η ώρα για κριτικές δεν ενδείκνυται, εν τούτοις, η πρώτη κριτική και μάλιστα σκληρή ήρθε από τους Γάλλους ψηφοφόρους. Πάνω από 60% η άποχη. Ψήφισαν μόνο γύρω στους 35 με 37%. Κατι το πρωτοφανες για τα δεδομενα της Γαλλικης Δημοκρατίας. Και βέβαια η μουρμούρα κι οι κριτικές αποδοκιμασίες από παντού όλο και δυναμώνουν. Ο Γάλλος πρόεδρος, ο πρωθυπουργός κι ο πρόεδρος της Γερουσίας που πήραν την ευθύνη της απόφασης διεξαγωγής των εκλογών, δικαιολογούνται ότι δεν πήραν καμμία πρωτοβουλία καλυπτόμενοι πάντα πίσω από τις αποφάσεις του Συμβουλίου των επιστημόνων που τους συμβουλεύουν επισήμως .
Κι εδώ ακριβώς είναι το μεγάλο σήμερα ερώτημα: η πραγματική Πολιτική υπαρχει; Γιατί ναι μεν σε περιπτώσεις υγείας η γνώμη των ειδικών είναι καθοριστική, όμως τις αποφάσεις τις παίρνουν οι Πολιτικοί. Κι είναι από αυτούς, από την έλλειψη τους που πάσχουμε σήμερα παγκοσμίως.
Ένας Ντεγκωλ,ενας Μιτεράν η ένας Σιράκ, όπως πολλοί λένε στην Γαλλία, θ’ακουγε μεν τους ειδικούς, όμως οι αποφάσεις του θα ταν πολιτικές, δηλαδή στην υπηρεσία του πολίτη και την προστασία της υγείας και του κοινωνικού ιστού της χώρας. Στην περίπτωση του Μακρόν δεν συνέβη το ίδιο. Η απόφαση του ήταν πολιτικαντικη. Κι ήταν ένα ακόμη λάθος στα τόσα που έχει κάνει από την αρχή της θητείας του.
Ο προεκλογικός Μακρόν που νίκησε με το όμορφο λεξιλόγιο του και την αστική του παιδεία την ” αγοραια ” Λε Πεν, αυτός που δείχνει ως πρόεδρος τόσες φιλοδοξίες κι έχει πάρει πολλές πρωτοβουλίες ( κάποιες ομολογουμένως καλες) για την Ευρώπη και το μέλλον της , αυτός λοιπόν που ναι καλοδεχούμενος σε πολλές χώρες ως ένας νέος ικανός πολιτικός, δεν έχει ως τώρα πείσει τους συμπατριώτες του. Η δημοτικότητα του μειώνεται συνεχώς όσο συνεχώς αυξάνονται οι πολιτικάντικες μπούρδες του. Η αγωνία του να’ναι για δεύτερη φορά υποψήφιος πρόεδρος ( δηλαδή η αγωνία του χρηματοπιστωτικού παγκοσμιοποιημένου αλαλούμ που τον στηρίζει) , για να χτίσει ένα εκ νέου ισχυρό δημοκρατικό μέτωπο εναντίον της σταθερά πρώτης στις δημοσκοπήσεις Λε Πεν, τον ωθεί σε συχνά πολιτικάντικες κι αφάνταστα ελαφρές αποφάσεις , που του μειώνουν το κύρος στα μάτια των συμπατριωτών του. Αυτός, ο φοιτητής της οικονομίας και της φιλοσοφίας ( μαθητής του Ρικε) θά’πρεπε να χει μάθει από την μητέρα των γραμμάτων και των επιστημών κι ειδικά από τον Αριστοτέλη, ότι η φιλοσοφία είναι πάνω απ’ όλα μια αναλογική ισορροπία, μια ισορροπία μεσαίας αναλογίας, ανάμεσα στα άκρα του λέγειν και πράττειν, ανάμεσα στα λόγια και τα έργα. Αν έστω και στην Μέση της πολιτικής του θητείας ξαναθυμηθει τον Αριστοτέλη, καλό θα ταν και για τους πολίτες και για τον ίδιο που έχει εγκλωβιστεί στον πολιτικαντισμο.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.
Η σημερινή μου συνέντευξη στην εφημερίδα Ελεύθερος Τύπος, για την λογοτεχνία μου,την ζωγραφική μου και την αυτογνωσιακη μου θέση. My today interview in the Greek newspaper eleftheros typos, about my literature my art and my selfconsciense.
Και μέσα στην αναμπουμπούλα του Κορονοιου , κάθε πολιτιστικό νέο, δεν μπορεί παρά να φέρει μια μικρή χαρά, ως ψυχική θεραπεία του φόβου. Κυκλοφόρησε από χτες το βιβλίο μου (230 σελιδες) όλης της μεταφρασμένης ποιησης-αφορισμων στα Γαλλικά. Τον πρόλογο έγραψε ( κι είναι μεγάλη μου τιμή) ο μεταφραστής του Ελύτη,αυτός που με μετάφρασε επίσης, ο Xavier Bordes. Published those days my book with my poetical thoughts in french language. Editions Traversees. The preface was written by the french poet Xavier Bordes who translated in french language the novelist Elytis. Culture as therapie against fear
Χτες βράδυ 12/3/20 στο Maxim’s στο Παρίσι δείπνο με τον μεγάλο Αγγλο γλύπτη Anthony Gormly, μετα τα εγκαίνια της έκθεσης του. Τα τελευταία γι’αυτόν τον μήνα εγκαίνια της γκαλερί Ropac,λόγω Κορονοιου. Yesterday evening dinner with the great British sculptor Anthony Gormly in Maxim’s restaurant ,after his opening in Thaddeus Ropac gallery.
Πανδημία πληροφορ-ιού.
Με αφορμή τον κορονοιο έχουμε έκρηξη πληροφοριών. Κινητή τηλεφωνία, κοινωνική δικτύωση,τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, όλες οι νέες τεχνολογίες έχουν επιδοθεί σ’ ένα ασταμάτητο χείμαρρο ειδήσεων, άλλων πραγματικών άλλων fake, γύρω από το θεμα της αρρωστιας. Πολλοι προβλεπουν παγκοσμιες καταστροφες , αλλοι δεν βγαινουν απο το σπιτι τους,αλλοι δεν σε χαιρετουν και φευγουν τρεχοντας κλπ. Πρόκειται για πανδημία της Υπερβολής. Για πανδημία των πληροφοριών. Κάτι που εκμεταλλεύονται πολιτικά οι κυβερνήσεις κι ακολουθούν το ρεύμα της ψυχολογικής πανδημίας απομακρύνοντας έτσι την σκέψη των ανθρώπων από αλλα προβλήματα.
Ξαφνικά έχουμε πόλεμο. Ζούμε σε ψυχολογία πολέμου. Όχι όμως πόλεμο μεταξύ ΗΠΑ-ΚΙΝΑΣ η άλλων υπερδυνάμεων.Πολεμουμε παγκοσμίως εναντίον ενός κοινού εχθρου: του κορονοιου. Σε μια εποχή όπου κυριαρχούσε ως τώρα ο ατομισμός, ξαφνικά η αρρώστια ενώνει. Ο πανικός κι ο φόβος ενώνουν. Πρόκειται όμως για συνειδητή αλληλεγγύη;
Γιατί τι θα γίνει αν συνεχιστεί η κοινωνική αποδιοργάνωση, η οικονομική ασφυξία, η η πολιτική ανασφαλεια; Η ιστορία κι η Λογική λένε ότι σε μια τέτοια περίπτωση κρίσης διαρκείας, σε μια στιγμή όπου οι κυβερνήσεις, εκμεταλλευόμενες την πανδημική πληροφορία, επιβάλλουν κι άλλα μέτρα “φρεναρίσματος “, μπορει να συμβει το αντιθετο. Η εκ φόβου αλληλεγγύη μπορεί να μετατραπεί γρήγορα σε λογική του ” όποιος προλάβει σωθηκε”. Ένα τέτοιο κλίμα απειλεί σοβαρά τον κοινωνικό ιστό.
Για να μην συμβεί κάτι τέτοιο θα πρέπει οι κυβερνήσεις να μην παγιδευτουν ( εκτός κι αν το κάνουν δολια) όσο γίνεται στην πανδημία πληροφοριών , να μείνουν στις στατιστικές των γιατρών και να εφαρμόσουν τους κανόνες της λογικής, της υγειονομικές συμβουλές των επιστημόνων, βοηθώντας έτσι στο να μην δηλητηριαζεται η κοινωνία κι η ψυχολογία των πολιτών. Πολλές, υπερβολικά πολλές πληροφορίες, κάνουν περισσότερο κακό απ’ οτι καλό. Δεν βοηθούν στην ψυχραιμία και ωθούν στην πανδημία πανικού. Ας μείνουμε στα ως τώρα πραγματικά δεδομένα. Κι αυτά λένε ότι οι ζημιές από τον κορονοιο είναι προς το παρόν ελάχιστες μπροστά σ’ αυτές που φέρνει κάθε χρόνο η γρίπη. Το να τρέχουν οι υποθέσεις για το τι θα γίνει σε λίγο καιρό και τόσα άλλα δυσάρεστα που δεν τα ξέρουμε κι είναι μόνο υποθέσεις, το να θέλουμε να τροφοδοτήσουμε την μηχανή πληροφοριών με ειδήσεις έντασης κι ανασφάλειας, δεν βοηθάνε τον κόσμο και την κοινωνική ισορροπία. Όπως επίσης το να συγκρίνουμε ανεύθυνα τον κορονοιο ,με την ισπανική γρίπη πριν από έναν αιώνα, η την πανουκλα πριν δύο αιώνες η…. η… δεν είναι σοβαρά πράγματα και κυριως δειχνει σαν να βιαζομαστε να φανταστούμε δραματα. Εδω ακριβως πρεπει να σταθει όρθιος ο ορθολογισμός και ν’αντισταθει στην πανδημία του φόβου,των συγκινήσεων, των ανεξέλεγκτων πληροφοριών, στην πανδημία του τρόμου.
Είναι καιρός ο πολιτισμός μας να σταθεί στα πόδια των διαχρονικών αξιών του και να υπηρετήσει τον άνθρωπο, να τον προστατεύσει, να τον ηρεμήσει. Σε τέτοιες στιγμές αφήνουμε τους ειδικούς και τους επιστήμονες να κάνουν την δουλειά τους, φροντίζουμε την ασφάλεια των πολιτών και κυρίως δεν αφήνουμε κάθε ραδιοαρβυλλα να σπείρει μαζική ανασφάλεια στον κόσμο. Εκτός κι αν κάποιοι το κάνουν εκ του πονηρού.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.
Από την εικαστικη συμμετοχή μου στην έκθεση για την εκεχειρία στο Αρχαιολογικό Μουσείο της αρχαίας Ολυμπίας.
Μια ενδιαφέρουσα έκθεση που συμμετέχω ως καλλιτέχνης με μεγάλη μου χαρά.
Δύσκολοι καιροί για δημοκρα-τορες.
Η βίαιη απόβαση μεταλλαγμένων “στρατιωτών” του Ερντογκαν στα ελληνικα συνορα του Εβρου και η θαρραλέα όσο και υπεύθυνη θέση της ελληνικής κυβέρνησης, μας έφερε αντιμέτωπους με μια σειρά από επίκαιρα και ουσιαστικά ζητήματα της εποχής μας.
Μπαίνει επιτακτική πλέον ως φιλοσοφική και πολιτική αντίληψη η έννοια των συνόρων.
Από τον Μαη του ’68 ως σήμερα,δυο αντιλήψεις αντιμάχονται σκληρά. Η μια έλεγε ( τώρα το λέει λιγοτερο) να γκρεμίσουμε τα τείχη και να χτίζουμε γέφυρες. Βασισμένη σε μια ουτοπιστικη ,μεταεθνικη λογική, πίστευε πάντα στην λογική των ανοιχτών συνόρων, στο τέλος της Ιστορίας, της Εθνικής ταυτότητας κι άλλων ανθρωπολογική παραμέτρων,όπως πχ το έθνος, η θρησκεία κλπ. Πίστευε επίσης σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία όπου η μόνη πατρίδα είναι η τεχνολογική αισιοδοξία.
Η άλλη έλεγε και λέει ( μάλιστα αρκετά δικαιωμένη από τα γεγονότα), ότι, ναι μεν δεν χρειαζόμαστε τείχη, όμως χρειαζόμαστε σύνορα ,με την έννοια των οριων.
Αυτά είναι ένας τρόπος να μάθουμε τον εαυτό μας. Όπως η φύση έχει όρια ,όπως τα όρια μπορούν να μας δείξουν τις δυνατότητες μας ( προσπαθώντας όλο και να τα ξεπεράσουμε μέσα από αγώνα, εργασία κι αυτογνωσια), έτσι και μια πατρίδα, ως φυσική και πολιτισμική οντότητα, χρειάζεται τα όρια της ,είτε για να προστατευτεί είτε για να βελτιωθεί.
Σε μια παγκόσμια πολιτική πραγματικότητα λοιπόν, που συνεχίζει να στηρίζεται, στον ανταγωνισμό και την δύναμη ( κι όχι στο ανθρωπιστικό ονειρο), στην οικονομική κυριαρχία των αγορών και στην χρηματοπιστωτική απάτη ( οχι πάντα, υπάρχουν και θετικές εξαιρεσεις), θα ταν πολιτικη,πολιτιστική,ταυτοτικη και εθνική αυτοκτονία αν ανοίγαμε τα σύνορα μας .
Γιατί αυτοί που έρχονται δεν είναι μόνοι τους ,με το καλό τους πνεύμα η την οικονομική προσφυγιά τους, ( δεν το αρνιέμαι για κάποιες περιπτώσεις). Αντιθετως ειναι ενας “στρατος” ( έστω κι αθελητα τους), ειναι ένας ατακτος, ασυμμετρος στρατός,εκ των πρσγματων “οργανα” του Ερντογκαν και οσων των στηρίζουν. Τους χρησιμοποιεί ως στρατιώτες της αθλιότητας του, χρησιμοποιώντας τον πόνο τους.
Θέλοντας να εκβιάσει την Ευρώπη( ζητώντας χρήματα αφού πάγωσε η σχέση εισδοχής στην Ε Ενωση), ν’αλώσει επ’ ευκαιρία δίχως συμβατικο πολεμο την Ελλαδα, να στρεψει την προσοχη των πολιτων του μακρια απο την ηττα που δεχεται απο τους Ρωσσους στο Ιντλιμπ της Συριας, να εκβιασει τους Αμερικανους αφηνοντας παντα ανοιχτο το ενδεχομενο απομακρυνσης απο το ΝΑΤΟ, αλλα και να εκβιασει τους Ρωσους απειλωντας( μετα το προς το παρόν τέλος της λυκοφιλίας τους ) οτι θα τα ξαναβρει με τις ΗΠΑ, ο σουλτάνος Ερντογκάν, εφαρμόζει διάφορες στρατηγικές στην πολιτικη σκακιέρα επιδιώκοντας πάντα το όφελος του.
Μ’ αυτήν την λογική ανοίγοντας τα σύνορα του εστειλε οργανωμένα και μεθοδικά όλους αυτούς, που δεν ήταν όπως αποδείχτηκε πρόσφυγες από Συρία , στα ελληνικά σύνορα.
Το Ρίσκο όμως μάλλον δεν του βγαίνει.
Γιατί οι Έλληνες συσπειρώθηκαν κι έχτισαν σαν έτοιμοι από καιρό εθνικό, ταυτοτικο μέτωπο ( κι ας υπάρχουν πάντα οι ουτοπιστες των ανοιχτών συνορων). Γιατί η Αμερική κι η Ευρώπη δεν ενέδωσαν ( οι Γάλλοι μίλησαν μέχρι και με στρατιωτική στήριξη της Ελλάδας). Ενώ ο Τραμπ τόνισε πως ορθώς η χώρα μας στηρίζει τα σύνορα της). Γιατί οι Ρώσοι συνεχίζουν να στηρίζουν δυνατά τον Ασσαντ και να στέλνουν σοβαρά απειλητικά μηνύματα στους Τούρκους.
Το όνειρο του Ερντογκαν να κυριαρχήσει στην Μέση Ανατολή, μετα την στην πράξη αποχώρηση της Αμερικής, δεν φαινεται να μπορεί να πραγματοποιηθει. Δεν τον αφήνουν Ρώσοι κι Ισραηλινοί. Δεν θα του το επιτρέψουν με τον Α η Β τρόπο κι οι Γάλλοι οι οποίοι διαφοροποιούνται της Μέρκελ, εκμεταλλευόμενοι την πολιτική της πτώση και αποχώρηση συντόμως από την πολιτική σκηνή. Δύσκολοι καιροί για Δημοκρατορες ( νεολογισμός από Δημοκρατία και δικτατορες).
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.
The invitation card of Rainers Fetting great exhibition. I wrote a text and I make a speech with the artist and Norman Rosenthal. Μεγάλη μου χαρά και τιμή. Αυτή είναι η πρόσκληση της κορυφαίας έκθεσης του Ράινερ Φετινγκ, ενός από τους μεγάλους πρωταγωνιστές των νέων άγριων στην Γερμανία. Εκτός από το εισαγωγικό κείμενο που έγραψα συμμετέχω και στο ντιμπέιτ που διοργανώνεται μαζί με τον καλλιτέχνη και τον κορυφαίο ιστορικό διευθυντή της Βασιλικής Ακαδημίας του Λονδίνου Νόρμαν Ροζενταλ. #ddavvetas
Η αγωνία του Τσερνομπιλ.
Με βάση τις ,ακόμη και πολύ προσεκτικά ελεγχόμενες, πληροφορίες ,απο την μερια των Κινεζικων αρχων ( κατι αλλωστε φυσιολογικο για πολιτικη σκληρου Μαοικου στυλ), ο κορονοιος, έχει για τα καλά σημαδέψει την καθημερινότητα και την ψυχολογία των Κινέζων πολιτών. Σαν να χουν γυρίσει τα Ρολόγια πίσω, η εικόνα της χώρας δείχνει ψυχολογία λαού με μαζεμένο στους ώμους κεφαλι κι όχι αυτό το ύφος του πανίσχυρου κράτους που μέχρι πριν λίγες εβδομάδες όλοι γνωρίζαμε. Όλα θυμίζουν κρυμμένο φόβο στην Κίνα. Και βεβαίως έτσι είναι η πραγματικότητα. Οι αρχές βρίσκονται για πρώτη φορά αντιμέτωπες με μια διεθνή αλλά κι εσωτερική δυσπιστία.
Από τότε που ήρθε στην εξουσία το 2012 , ο Χι Ζιν Πινγκ, ονειρεύτηκε μια νέα παντοδύναμη κόκκινη αυτοκρατορία όπως την εποχή του Μαο. Συγκέντρωσε όλη την εξουσία στα χέρια του και αυτοοριστηκε ως αιώνιος άρχων, Με στυλ και ιδεολογία ενός ακομπλεξαριστου εθνικισμού, ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο και να πάρει την ρεβάνς από την Ιστορία.
Να όμως μετά τα γεγονότα του κορονοιου που η Κίνα, ειναι περισσοτερο φυσικά αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο , χάνοντας μάλιστα έναν καλό της σύμμαχο, τον πιο σημαντικό στην Ευρώπη, την Ιταλία. Οι περισσότερες Ιταλικές πόλεις περιχαρακωνονται,ενώ κι άλλες ευρωπαϊκές χώρες ανησυχούν για πανδημία.
Αναμφίβολα αυτή η υγειονομική κρίση έχει ήδη αφήσει τα μαύρα ίχνη της. Και δεν ξέρουμε την συνέχεια της μιας και το υγειονομικό μέλλον της ασθένειας δεν είναι ξεκάθαρο.
Συνηδειτοποιωντας ξαφνικά ,οι συνεργαζόμενες στενά με την Κίνα χώρες, για το ποσο εύθραυστη μπορει ναναι η κατασταση εξαρτησης τους απο την Κινεζικη αυτοκρατορια, με πρωτοπορο τις ΗΠΑ, θα παρουν το μηνυμα τους και θα εξαγουν τα συμπερασματα τους.
Ο αυτοκράτορας Χι Ζι Πινγκ, που μιλούσε ίσος προς ίσον με την Αμερική κι είχε υποσχεθεί στους πολίτες της χώρας του την αναγέννηση της μέσα από το ” Κινεζικό ονειρο”, έχασε ξαφνικά τα προσχήματα. Και κυρίως, αυτό το σιωπηλό σύμφωνο ανοχής του λαού προς τον ηγέτη του , ο οποίος τους είχε υποσχεθεί ασφάλεια κι ευδαιμονία, τσαλακωθηκε.
Όπως οι πληροφορίες λένε, οι κινέζοι πολίτες έχουν θυμώσει κι η γκρίνια έχει ξεχειλίσει. Δεν μπορούν πλέον να χωνέψουν εύκολα την απόκρυψη αλήθειας, το άκαμπτο και την ανικανότητα της κομματικής εξουσίας, να ελέγξει και να ισορροπήσει την κατάσταση. Η στάση της κομμουνιστικής ηγεσίας μεγαλώνει το πρόβλημα αντί να το μικραίνει.
Πιστός στην πολιτικη στρατηγική του ο Κινέζος πρόεδρος, ότι, δεν θα ανεχτεί την αμφισβήτηση και τις μουρμούρες, έδωσε το πράσινο φως για πνίξιμο των φωνών διαμαρτυρίας, ενώ ταυτόχρονα έβαλε στο φουλ τις μηχανές της προπαγάνδας, ώστε να ωραιοποιηθει όσο γίνεται η κατασταση.
Όπως ήδη έχω ξαναγράψει ο μεγάλος του φόβος είναι μήπως και γίνει, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ της Κίνας, γκρεμίζοντας τα κομμουνιστικά θεμέλια στην Ασία. Ξέροντας ότι το Τσερνομπιλ, κατά τα λεγόμενα του Γκορμπατσόφ, ήταν η ουσιαστική αιτία της πτώσης του , ο Χι Ζι Πινγκ , κανει τα παντα ,ωστε να κρατησει υπο πιεση τον κοσμο ,για να μην υπαρξει κοινωνικη εκρηξη . Για να μην γινει ο κορονοιος η πυρηνικη του καταστροφη.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης φιλοσοφίας της τέχνης, ποιητής, εικαστικός.
Διανοητική τρομοκρατία.
Πριν μερικά χρόνια όλοι περίμεναν να κερδίσει η δεξιά την μάχη των ιδεών μιας και η αριστερά, λέγεται ότι τόχε παρακάνει με την ” προοδευτικη” της ακρότητα. Ο καιρός όμως πέρασε, δεξιές κυβερνήσεις ήρθαν στην εξουσία, αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Ο ” προοδευτισμος” συνεχίζει να’ναι το σημείο αναφοράς στο μιντιακο σύστημα. Κι όχι μόνο. Όσο περνούν τα χρόνια τόσο το ” πολιτικά ορθον” ( παιδί του “Προοδευτισμου”) , βγαίνει όχι πια με θάρρος αλλά με θράσος ,που κρύβει κακία και κόμπλεξ, για να “διορθωσει τα κακως κειμενα “στον χωρο του πολιτισμου . Τι ακριβως δηλαδη κανει;
Το βιβλίο του Jean Sevillia, με τίτλο ” Διανοητική τρομοκρατια” μας τα εξηγεί καθαρά.
Για να γίνει κατανοητό το τι συνέβη πρέπει να επιστρέψουμε στις αρχές της διαφωνιας συντηρητικων ως προς τα στοιχεία της συντηρητικής ταυτότητας. Ένα τμήμα της ” διαφωνουντων” πήρε τα ηνία ,μέσω της βοήθειας των μίντια,του διανοητικού δημοσιου λογου. Γοητευμενοι αυτοί από την ” προοδευτικη” ουτοπία της αριστεράς, αλλά κι έχοντας κοινό όραμα την ,εκ των έσω των κρατικών δομών εξουσία, θέλησαν να στηρίξουν την ιδεολογία μιας νέας πρωτοποριακής ταυτότητας που θα ξεκαθαρίζε και θα θεραπευε το κακό της συντηρητικής ” ασθένειας” η οποια στα ματια τους αντιπροσωπευε τον εχθρο (sic)της ανθρωποτητας. Ηταν η γενεση της παγκοσμιοποιησης , με την ενιαια σκεψη και την πολιτική ορθοτητα. Βασικό χαρακτηριστικό της ήταν σιγά σιγά αλλά αναπότρεπτα, συστηματικά, ν’αποκλεισουν ( κι όχι ν’αντιπαρατεθουν με δημοκρατικό διαλογο) τον αντίλογο και τους αντιλεγοντες. Μιλάμε δηλαδή για τις ρίζες ενός ολοκληρωτικού συστήματος συμπεριφορας το οποίο θέλει πάνω απ’όλα με τον Α η Β τρόπο ν’αφαιρεσει τον λόγο από τον αντιλεγοντα.
Από την μια εποχή στην άλλη οι ομοιότητες εντυπωσιάζουν με φρίκη. Ακόμη κι αν οι χρονικές η ιστορικές συνθήκες αλλάζουν, εν τούτοις, η διανοητική δομή παραμένει η ίδια: δηλαδή, πρώτα ήταν ο αντιφασισμός, μετά ήταν ο αντικομμουνισμός, τώρα είναι ο αντιπατριωτισμος, η ακόμη κι ο αντιευρωπαισμος. Μαζί του επίσης πηγαίνουν ο αντιρατσισμός όπως χρησιμοποιείται από αυτό το σύστημα σκέψης του πολιτικά ορθόν.
Φτάνουμε έτσι σήμερα να μην έχουμε πια ανθρωπολογικές αναφορές. Έθνος, θρησκεία, ιστορία τους είναι ξένα κι ακατανόητα. Αυτή η ενιαία σκέψη μισεί τις ιδιαιτερότητες και διάφορες των λαών και των πολιτισμών. Προτιμά να ζει με το φάντασμα μιας αδιαφοροποιητης ανθρωπότητας. Οτιδήποτε αντιστέκεται στην αριστεροδεξια προοδευτική διανοητική τρομοκρατία, το περιθωριοποιουν μέσω της μιντιακής εξουσίας και το σκοτώνουν με το γάντι η το βυθίζουν στο τέλμα της περιθωριοποίησης.
Εδώ και 50 περίπου χρόνια μπαίνουν οι βάσεις της πνευματικής χρεωκοπίας. Πρόκειται για διανοητική και ηθική χρεωκοπία. Πολλοί έβλεπαν τι γινόταν. Όμως από δειλια η οικονομικό συμφέρον σφυριζαν αδιάφορα. Η ανάγνωση της Ιστορίας από τους προοδευτικούς δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Είναι μια σιωπηλή αριστεροδεξια συμφωνία. Οπότε η φιλελευθεριαζουσα δεξιά είχε πρόβλημα ερχόταν να την ξελασπώσει η παντοτε εξ’ορισμου κατοχος του ” καλου” αριστερά κι αντιστρόφως. Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο να ξαναγράφονται από “πεφωτισμενους” προοδευτικούς όλα τα κλασσικά κείμενα.
Πρόσφατα στην Αμερική συστήθηκε Επιτροπή ελέγχου των κλασσικών βιβλίων. Δηλαδή αν κάτι που έλεγε ο Αριστοτέλης τότε με τα τότε δεδομένα δεν αρμόζει στα σημερινά δεδομένα, αντί να κρατήσουμε ως έχει το κείμενο σημειώνοντας ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει από τότε, υπάρχουν κάποιοι που προτιμούν να καταγράψουν τον Αριστοτέλη με τα σημερινά δεδομένα παραποιώντας, βιάζονται η αλλιώς καταστρέφοντας το κείμενο. Κι όποιος αντιτεθει σε κάτι τέτοιο ακροδεξιοποιειται αμέσως και περιθωριοποιείται η εξαφανίζεται. Να όμως που ο κοσμος αντιδρά. Κι είναι πολλοί πλέον που αμφισβητούν αυτήν την ανιεροτητα του πολιτικά ορθόν. Θα γίνουν περισσότεροι. Ναστε σίγουροι. Καταλαβαν το παιχνίδι μιας δήθεν προοδευτικής κλίκας.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.
Πριν μερικά χρόνια όλοι περίμεναν να κερδίσει η δεξιά την μάχη των ιδεών μιας και η αριστερά, λέγεται ότι τόχε παρακάνει με την ” προοδευτικη” της ακρότητα. Ο καιρός όμως πέρασε, δεξιές κυβερνήσεις ήρθαν στην εξουσία, αλλά τίποτα δεν άλλαξε. Ο ” προοδευτισμος” συνεχίζει να’ναι το σημείο αναφοράς στο μιντιακο σύστημα. Κι όχι μόνο. Όσο περνούν τα χρόνια τόσο το ” πολιτικά ορθον” ( παιδί του “Προοδευτισμου”) , βγαίνει όχι πια με θάρρος αλλά με θράσος ,που κρύβει κακία και κόμπλεξ, για να “διορθωσει τα κακως κειμενα “στον χωρο του πολιτισμου . Τι ακριβως δηλαδη κανει;
Το βιβλίο του Jean Sevillia, με τίτλο ” Διανοητική τρομοκρατια” μας τα εξηγεί καθαρά.
Για να γίνει κατανοητό το τι συνέβη πρέπει να επιστρέψουμε στις αρχές της διαφωνιας συντηρητικων ως προς τα στοιχεία της συντηρητικής ταυτότητας. Ένα τμήμα της ” διαφωνουντων” πήρε τα ηνία ,μέσω της βοήθειας των μίντια,του διανοητικού δημοσιου λογου. Γοητευμενοι αυτοί από την ” προοδευτικη” ουτοπία της αριστεράς, αλλά κι έχοντας κοινό όραμα την ,εκ των έσω των κρατικών δομών εξουσία, θέλησαν να στηρίξουν την ιδεολογία μιας νέας πρωτοποριακής ταυτότητας που θα ξεκαθαρίζε και θα θεραπευε το κακό της συντηρητικής ” ασθένειας” η οποια στα ματια τους αντιπροσωπευε τον εχθρο (sic)της ανθρωποτητας. Ηταν η γενεση της παγκοσμιοποιησης , με την ενιαια σκεψη και την πολιτική ορθοτητα. Βασικό χαρακτηριστικό της ήταν σιγά σιγά αλλά αναπότρεπτα, συστηματικά, ν’αποκλεισουν ( κι όχι ν’αντιπαρατεθουν με δημοκρατικό διαλογο) τον αντίλογο και τους αντιλεγοντες. Μιλάμε δηλαδή για τις ρίζες ενός ολοκληρωτικού συστήματος συμπεριφορας το οποίο θέλει πάνω απ’όλα με τον Α η Β τρόπο ν’αφαιρεσει τον λόγο από τον αντιλεγοντα.
Από την μια εποχή στην άλλη οι ομοιότητες εντυπωσιάζουν με φρίκη. Ακόμη κι αν οι χρονικές η ιστορικές συνθήκες αλλάζουν, εν τούτοις, η διανοητική δομή παραμένει η ίδια: δηλαδή, πρώτα ήταν ο αντιφασισμός, μετά ήταν ο αντικομμουνισμός, τώρα είναι ο αντιπατριωτισμος, η ακόμη κι ο αντιευρωπαισμος. Μαζί του επίσης πηγαίνουν ο αντιρατσισμός όπως χρησιμοποιείται από αυτό το σύστημα σκέψης του πολιτικά ορθόν.
Φτάνουμε έτσι σήμερα να μην έχουμε πια ανθρωπολογικές αναφορές. Έθνος, θρησκεία, ιστορία τους είναι ξένα κι ακατανόητα. Αυτή η ενιαία σκέψη μισεί τις ιδιαιτερότητες και διάφορες των λαών και των πολιτισμών. Προτιμά να ζει με το φάντασμα μιας αδιαφοροποιητης ανθρωπότητας. Οτιδήποτε αντιστέκεται στην αριστεροδεξια προοδευτική διανοητική τρομοκρατία, το περιθωριοποιουν μέσω της μιντιακής εξουσίας και το σκοτώνουν με το γάντι η το βυθίζουν στο τέλμα της περιθωριοποίησης.
Εδώ και 50 περίπου χρόνια μπαίνουν οι βάσεις της πνευματικής χρεωκοπίας. Πρόκειται για διανοητική και ηθική χρεωκοπία. Πολλοί έβλεπαν τι γινόταν. Όμως από δειλια η οικονομικό συμφέρον σφυριζαν αδιάφορα. Η ανάγνωση της Ιστορίας από τους προοδευτικούς δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Είναι μια σιωπηλή αριστεροδεξια συμφωνία. Οπότε η φιλελευθεριαζουσα δεξιά είχε πρόβλημα ερχόταν να την ξελασπώσει η παντοτε εξ’ορισμου κατοχος του ” καλου” αριστερά κι αντιστρόφως. Κι έτσι φτάσαμε στο σημείο να ξαναγράφονται από “πεφωτισμενους” προοδευτικούς όλα τα κλασσικά κείμενα.
Πρόσφατα στην Αμερική συστήθηκε Επιτροπή ελέγχου των κλασσικών βιβλίων. Δηλαδή αν κάτι που έλεγε ο Αριστοτέλης τότε με τα τότε δεδομένα δεν αρμόζει στα σημερινά δεδομένα, αντί να κρατήσουμε ως έχει το κείμενο σημειώνοντας ότι οι συνθήκες έχουν αλλάξει από τότε, υπάρχουν κάποιοι που προτιμούν να καταγράψουν τον Αριστοτέλη με τα σημερινά δεδομένα παραποιώντας, βιάζονται η αλλιώς καταστρέφοντας το κείμενο. Κι όποιος αντιτεθει σε κάτι τέτοιο ακροδεξιοποιειται αμέσως και περιθωριοποιείται η εξαφανίζεται. Να όμως που ο κοσμος αντιδρά. Κι είναι πολλοί πλέον που αμφισβητούν αυτήν την ανιεροτητα του πολιτικά ορθόν. Θα γίνουν περισσότεροι. Ναστε σίγουροι. Καταλαβαν το παιχνίδι μιας δήθεν προοδευτικής κλίκας.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.
Πολιτικός κορονοιος στην Κίνα.
Από τις ως τώρα ” επισημες” ανακοινώσεις και διαβεβαιώσεις, η κινεζική ασθένεια κορονοιος ,προς το παρόν έχει μεταδοθεί σε 31000 άτομα κι έχει σκοτώσει 637 άτομα στην Κίνα. Τουλάχιστον αυτό ανακοίνωσαν οι επιδημιολογοι. Βέβαια ξέρουμε ότι το μικρόβιο αυτό έχει διαδοθεί ήδη σε ακόμη 25 χώρες.
Αν και είναι επικινδύνως διαδοσιμη αυτή η αρρώστια και λογικά θά’πρεπε ν’ανησυχησει κάθε σώφρονα άνθρωπο, παρατηρουμε ένα κλίμα θριαμβολογικων δηλώσεων εκ μέρους των Κινεζικών αρχών. Οι ηγέτες του ΚΚ Κίνας δεν σταματούν καθημερινά στον Τύπο να δηλώνουν με εκείνη την γνωστή “κομμουνιστική ” άλλαζονια, που μόνο αυτή κατέχει την αλήθεια και την δύναμη σωτηρίας ( οι άλλοι ειναι οι κακοί αστοί- sic!) ,οτι δεν υπηρξαν και δεν θα υπαρξουν αλλα θυματα μαζικων απωλλειων ,γιατί το ” σοσιαλιστικο συστημα της συγκεντρωμενης εξουσιας” ξερει να ενεργει παντα γρηγορα για το καλο του λαου. Και βέβαια ως επιβεβαίωση αυτής της θέσης τους φέρνουν το γεγονός ότι σε λίγες μέρες έχτισαν από το πουθενά ένα τεράστιο νοσοκομείο που θεραπεύει τους αρρώστους αυτής της ασθένειας. Χρειάστηκαν να δουλέψουν σκληρά κάποια εκατομμύρια άνθρωποι για την γρήγορη υλοποίηση αυτού του έργου.
Γιατί όμως τέτοιες θριαμβολογιες από την μεριά της Κινεζικής εξουσιας; Δεν είναι φυσιολογικό να υπάρξει πόλεμος εναντίον της ασθένειας και ταυτόχρονα να προφυλαχθούν οι πολιτες;
Ο αυταρχικός αυτοκρατορισμος του Χι Ζι Πινγκ , ανησυχεί κατά βάθος από τέτοιου είδους συμβάντα. Χρειάζεται λοιπόν θριαμβολογιες για να μην χάσει την εμπιστοσύνη των Κινέζων. Γιατί αν την χάσει τότε τα πράγματα μπορούν ν ‘ αλλάξουν γρήγορα. Όσο και ν’αποδεχονται οι πολίτες να ανταλλάσουν την ατομική τους ελευθερία με την ασφάλεια και την ευημερία (κι όχι βέβαια σ’ολους) που τους παρέχει το κράτος, φτάνει μια έκρηξη θυμού για να καταστρέψει αυτήν την ” συμβαση” της μεταξύ τους ισορροπίας.
Οι ενδείξεις από τα βάθη της χώρας δείχνουν ότι υποβόσκει ένας συλλογικός θυμός. Κι αυτό φοβίζει το κόμμα και το σύστημα γιατί δεν θάθελε να δει να μπαίνει κοινωνικά θέμα νομιμοποίησης του.
Κάθε μέρα που περνά όμως φαίνεται ότι ο κορονιος μετατρέπεται σε πολιτικοιο, σε πολιτικό μικρόβιο που μπορεί να γίνει αρρώστια με τον καιρό σοβαρή για την κινεζική εξουσία. Η επίθεση αυτού του πολιτικού μικρόβιου απειλεί να ρίξει σ’ ασθένεια το πυραμιδικο σύστημα της χώρας του ” κόκκινου αυτοκρατορα”.
Όπως και στην εποχή του Μαι τσε Τουνγκ ,οι συνεργάτες του ,τα Χρόνια του ’60 του είχαν κρύψει το μέγεθος της πείνας και τις συνέπειες της στην κοινωνία που ειχε προκληθεί από την πορεία ” προς τα μπροστα” που ειχε εξαγγείλει ο μεγάλος τιμονιερης, έτσι και τώρα οι γύρω του Χι Ζι Πινγκ άργησαν να τον ενημερώσουν για την διάσταση που πήρε τόσο γρήγορα η ασθένεια.
Αυτή η συμπεριφορά, που οδήγησε γρήγορα στον θάνατο πολλούς κινέζους, μπορεί να σταθεί μοιραία για την συνέχεια του Κινέζου προέδρου. Ας μην ξεχνάμε ότι, όπως παραδέχτηκε πρόσφατα ο ίδιος ο Γκορμπατσόφ, η πραγματικη αιτία της Σοβιετικής κατάρρευσης ήταν η καταστροφή του Τσερνομπιλ, που έγινε 6 χρόνια νωρίτερα.
Αντί να μάθει από αυτές της ιστορικές εμπειρίες το Πεκίνο πως αντδρα; Σκληραινοντας την στάση του με απαγορεύσεις μετάδοσης ειδήσεων και διάφορα άλλα σκληρά μέτρα, στο όνομα της πολυπόθητης σταθερότητας. Βέβαια μια τέτοια αντίδραση είναι αναμενόμενη από το ΚΚ Κίνας, το οποίο σαν εύκολο αντίλογο έχει μόνιμα την οικονομική του ανάπτυξη ως αντίβαρο στην Αμερικανική οικονομική επίθεση που υφίσταται. Όμως το φιάσκο του κορονοιου μπορεί ν’αποδειχτει στην συνέχεια το πρώτο σοβαρό αρνητικό δείγμα του κινεζικού ” θαυματος”.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.
Ξύπνησε επιτέλους το Γαλλικό κράτος.
Όταν κάποιοι Γαλλοι Πολιτικοί ,εκτός κυκλωματος της παγκοσμιοποιημένης ελίτ(sic!!!) ειχαν ήδη από το 2006 (όπως πχ ο Φίλιπ ντε Βιλιερ στο βιβλίο του ) προειδοποιήσει ότι,μέσα στο προσωπικό των υπαλλήλων των αεροδρομίων κρύβονταν καλά εν υπνώσει πυρήνες τζιχαντιστων, έπεσαν όλοι πάνω του (ς) να τους λοιδωρησουν και να τους χαρακτηρίσουν ” φοβικους”, ” ισλαμοφοβικους” κι ολα αυτα τα ανοητα που ακουμε συχνα απο τους δηθεν “προοδευτικούς” όλων των πολιτικών τάσεων. Χρειαστηκε να περασουν 14 χρονια ωστε ,η διευθυνση των Παρισινων αεροδρομιων να παραδεχτει ( μολις εξεδωθει το πορισμα ερευνας ) , οτι πραγματι, ναι, μεταξυ των υπαλληλων της υπαρχουν 80 συγκεκριμένοι γνωστοί πλέον, μέσα από παρακολουθήσεις, για τον ισλαμικό φανατισμό τους. Έχοντας νόμιμο δικαίωμα εισόδου μπορούν να μπουν σε κάθε σημείο του αεροδρομίου ακόμη και στις ζώνες υψηλής ασφάλειας. Ξαφνικά υπάρχει μεγάλη ανησυχία στις Γαλλικές αρχές. Η πρόσφατη βομβιστική επίθεση στα κτίρια της Αστυνομίας στο Παρίσι, από Γάλλο ισλαμιστή αστυνομικό που ήταν “Καλά ενσωματωμενος” δίχως υποψίες, στην υπηρεσία του , τραυμάτισε την περίφημη Θεσμική γαλλική ασφάλεια και ξύπνησε το αίσθημα κρατικής προστασίας. Κυρίως μετά το πόρισμα του Γαλλικού κοινοβουλίου ότι ,ναι υπάρχει υποψία διείσδυσης στον κρατικό μηχανισμό ατόμων που ,κάτω από τον μανδύα του νομοταγούς γάλλου πολίτη κρύβουν έναν εν υπνώσει ισλαμιστή, η Γαλλικη κυβέρνηση σημανε συναγερμο. Κι οι μυστικες υπηρεσιες αρχισαν να ψαχνουν για ισλαμιστικές ακρότητες ύποπτες να περάσουν ανά πάσα στιγμή σε δράση. Και προς έκπληξη τους διαπίστωσαν ότι σε πολύ ευαίσθητες δομές δημοσίων υπηρεσιών κι ασφαλείας, αλλά και σε άλλους χώρους, υπήρχαν πολλοί πραγματικά ύποπτοι. Από αεροδρόμια, την αστυνομία, από το σχολείο μεταφορών ως και τις αθλητικές ομάδες, αλλά κι αλλού, πλανατο η βάσιμη υποψία σοβαρού ισλαμιστικου κινδύνου. Προσέχοντας λοιπόν να μην στιγματιστουν πρόσωπα, οι Γαλλικές αρχές άρχισαν να περνούν υπό αυστηρό έλεγχο όλους τους ευαίσθητους χώρους ασφαλείας της χώρας. Έχοντας δε εμπειρικά υπ όψιν τους ότι κάποιοι τρομοκράτες μπορούν να κρύψουν καλά τις προθέσεις και την δράση τους, πολλοί Γάλλοι βουλευτές πρότειναν προχθές στο κοινοβούλιο ένα μέτρο που αν γινόταν στην Ελλάδα οι ” προοδευτικοί ” θα ούρλιαζαν γι’ακροδεξια στροφή του κράτους και διάφορα γνωστά τέτοια. Τι πρότειναν λοιπον;
Πρότειναν ότι, όσοι θέλουν να εργαστούν σε δημόσιες κρατικές υπηρεσίες κι ειδικά σ’ευαισθητες θέσεις, όχι μόνον θα ορκίζονται πιστή στο Σύνταγμα, αλλά επιπλέον, θα ορκίζονται στο γνωστό τρίπτυχο της Γαλλικής επανάστασης ” Ελευθερια-ισοτητα-αδελφοτητα ” προσθέτοντας το ” κοσμικοτητα”. Δηλαδή την αποδοχη της Δημοκρατίας χωρις θρησκευτικες εξαρτησεις. Οποιος δεν το αποδεχοταν δεν θα γινει δεκτος στο Γαλλικο δημοσιο. Οι ακραίοι ετσι ισλαμιστες δεν θα το δεχτουν . Οσοι ομως θελησουν να παιξουν θεατρο θα υποστουν τις συνεπειες μιας και ετσι κι αλλοιως οι μυστικες υπηρεσιες παρακολουθούν πλέον κάθε βήμα όσων θεωρηθούν ύποπτοι ακόμη και για ισλαμιστικη συμπάθεια. Και βέβαια δίπλα σ’αυτά τα μέτρα θα υπάρχει πλέον και εκπαίδευση στα σχολεία για τις δημοκρατικές αρχές.
Όλα αυτες οι αποφασεις μαζί με μέτρα πρόληψης, παιδείας κι αυστηρές ποινές στους δράστες, στοχεύουν ν’αφυπνισουν το δημοκρατικό πνεύμα να μην παγιδευτεί στις δαγκάνες του ισλαμιστικου ,τζιχαντιστικου κινδύνου. Είναι η πρώτη φορά που το Γαλλικό κράτος συνειδητοποιεί τόσο επίσημα τον κίνδυνο. Καλύτερα αργά παρά ποτέ.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.
Ενα πορτρετο του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Προς γενική έκπληξη ( άλλωστε το συνηθιζει) ο Ρωσος πρόεδρος ανακοινωσε προς το εθνος στις 12 ιανουαριου του 2020, καποιες καθοριστικές συνταγματικές αλλαγες που σύντομα θα τεθούν σε δημοψηφισμα.
Σύμφωνα μ’ αυτές τις αλλαγές θα μειωθούν οι εξουσίες του προέδρου. Θα’ναι το κοινοβούλιο, η Δούμα, που θα διορίζει τους υπουργούς. Το ομοσπονδιακό συμβούλιο θα χει μεγαλύτερες ευθύνες. Κοντολογίς το Ρωσικό Σύνταγμα θα’ναι πιο ισχυρό από τα διεθνή δικαιώματα. Δεν θα μπορεί να θέσει υποψηφιότητα ως πρόεδρος κάποιος που δεν θα χει περάσει τα τελευταία 25 του χρόνια στην Ρωσία η δεν έχει άδεια παραμονής.
Αμέσως μετά τις ανακοινώσεις Πούτιν ο Ντιμιτρι Μεντβέντεφ παραιτείται από την θέση του πρωθυπουργού για να πάρει την θέση του αντιπροέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, που προεδρεύει ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Στην συνέχεια την θέση του Μεντβεντιεφ ως πρωθυπουργού πήρε ο ως τοτε γενικός διευθυντής φόρων του κράτους
Με βάση αυτές τις αλλαγές ο Ρωσος πρόεδρος θα χει μια υψηλή θέση μετά το 2024 όταν τελειώσει η προεδρική του θητεία. Που σημαίνει ότι δεν θ’ασχολειται τόσο πολύ με την οικονομική και κοινωνική διαχείριση της χώρας του, μιας χώρας 147 εκατομμυρίων κατοίκων. Ως πρόεδρος του Εθνικού αμυντικού συμβουλίου, θ’ασχολειται μ’οτι πραγματικά αγαπα: την άμυνα και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας του. Όπως ο φίλος του Χι Σι Πινγκ , ο κινέζος πρόεδρος, έτσι κι ο Πουτιν, θα παραμεινει εφ’ορου ζωής ο ηγετης καθοδηγητής της χωρας του.
Κατα βαθος αυτες οι ανωτερω αλλαγες φανερωνουν την νεα πορεια της Πουτιανης ιδεολογιας. Φιλοδοξει να μεινει στην σύγχρονη Ρωσικη ιστορια στο ιδιο επιπεδο οπως η Μεγαλη Αικατερινη, ο τσαρος Αλεξανδρος ο 1ος, ο τσάρος Αλέξανδρος ο 2ος, ο Στάλιν. Δηλαδή ν’ αφήσει μετά τον θάνατο του μια Ρωσία πιο ισχυρή απ’ οτι ηταν πριν απ’ αυτόν.
Τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας Πούτιν.
Είναι Εθνικιστής, συντηρητικός,απογοητευμένος από την Δύση.
Ο εθνικισμός του τον ώθησε τα τελευταία 20 χρόνια να δώσει στην Ρωσία μια δυνατότητα διεθνούς επίδρασης, κάτι που και ο Γκορμπατσόφ και ο Γέλτσιν είχαν οικτρά αποτύχει.
Στην Μέση Ανατολή είναι ο κύριος μαιτρ του παιχνιδιού και χαίρει άκρατου σεβασμού. Όταν διοργανώνει την διεθνή συνάντηση Ρωσίας Αφρικής στο Σότσι είναι πάνω από 40 Αφρικανοί ηγέτες που σπεύδουν να δηλώσουν παρών. Αμφισβητεί μετωπικά τις ΗΠΑ, όπως εκανε στην Ουκρανία και την Συρία, ενώ οι πριν από αυτόν Ρώσοι ηγέτες ήταν υπακουοι των Αμερικανών.
Ο συντηρητισμός του τον έκανε να προσέχει τα βήματα του στο εξωτερικό και το εσωτερικό της χώρας του. Λόγω του χαρακτήρα του προτιμά την εξέλιξη από την επανάσταση. Στην εσωτερική του πολιτική δεν εξόντωσε τους Ρώσους ολιγαρχες. Τους υποχρέωσε σ’υπακοη. Στην εξωτερικη του πολιτικη προσαρτησε την Κριμαια, διεισδυσε στο Ντονμπας, αλλα αρνηθηκε να παρει την Οδησσο οπως του ελεγαν καποιοι ακραιοι συμβουλοι του. Η μοναδική στρατιωτική του εκστρατεία ήταν στην Συρία από τον Σεπτέμβριο του 2015. Δεν άφησε να πέσει η Δαμασκός στα χέρια των Ντζιχαντιστων.
Στην κεντρική Ασία συμμαχεί με όλες τις παλιές Σοβιετικές Δημοκρατίες που πολεμούν τον Ισλαμισμο. Στον ειρηνικό συμμάχησε επιτυχώς με την Κίνα.
Κατ’ ουσίαν ο Πούτιν δεν είναι ένας αντιδυτικος. Θαυμάζει τον Μεγάλο Πέτρο που σπούδασε στο Άμστερνταμ και έσπρωξε τον λαό του προς τα Δυτικά ήθη. Επίσης γνωρίζει άριστα την γερμανική κουλτούρα. Τον Φεβρουάριο του 2000 ζήτησε από τον γάλλο υπουργό Βεντριν να εισάγει το ευρωπαϊκό δίκαιο στην Ρωσία.
Όμως ο Ρωσος πρόεδρος παρ’ολ’αυτα είναι βαθιά απογοητευμένος από την Δύση. Κατηγορεί την Αμερική ότι δεν κράτησε την υπόσχεσή της να μην απλώσει την επιρροή του ΝΑΤΟ ως τα Ρωσικά σύνορα.
Κατα βάθος ο Πούτιν δεν αγαπά οποιαδήποτε επαναστατική ιδέα φέρνουν οι Ρώσοι από την Δύση. Είναι ένας συντηρητικός που αρνείται τον Μπολσεβικισμο με τις αθειστικες του ιδέες και την οικονομική του ανικανότητα. Επίσης μισεί την νεοφιλελεύθερη και χρηματοπιστωτική ιδεολογία του Χάρβαρντ και των γκολντεν μπους. Σήμερα είναι δύο βασικές θεωρίες που αρνείται πεισματικά από την Δυση: αυτήν του κοινωνικού φύλου ( theorie du genre) και αυτήν της ανάμειξης στα εσωτερικά άλλων χωρών.
Δεν είναι πια μεγάλος θαυμαστής της Ευρώπης που την θεωρεί παρακμιακη ηθικα ,αντιχριστιανικη, υπο την καταστροφικη διαλυση της ισλαμικης μεταναστευσης ,διπλωματικα υποταγμενη στην Αμερικη. Σεβεται τα δυνατα εθνη οπως οι ΗΠΑ του Τραμπ, η Κίνα του Σι Ζι Πινγκ, το Ισραήλ του Νετανιαχου. Όμως όσο δεν έχει ακόμα καταφέρει να δομήσει στην χώρα του το κράτος δικαίου η οικονομία του θα’ναι σχετικά αδύναμη.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.
Σήμερα 2/2/20 μεσημέρι στην Βασιλεία. Με την σύζυγό του σπουδαίου ζωγράφου Μάρτιν Ντισλερ και υπεύθυνο των έργων του , Ιρενε Γκρουντελ, κρατώντας ένα σχέδιο του ζωγράφου ης δεκαετίας του ’80 . Νοσταλγία κι ενέργεια μαζί. Today in Basel with the wife of Martin Disler with a drawing of her famous beloved husband.#ddavvetas.
Ο Μπόρις Τζόνσον και τα πολιτικά παράδοξα.
Μερικά από τα κοινά σημεία των σημερινών δημοκρατιών παγκοσμίως είναι τα εξής: σοβαρη φθορα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των πολιτικών κομματων με παραλληλη αδρανοποιηση του παληου γνωστου διπολου δεξιας-αριστερας, ρηξη μεταξυ λαου κι ελιτ, εδαφικες ανισοτητες μεταξυ μητροπολεων και περιφερειων, πολιτισμικη συγκρουση μεταξυ των ” πουθενα ” και των ” καπου ” ( συμφωνα με την θεωρια του βρετανού Νταβιντ Γκουντχαρτ), λυσσωδης μάχη μεταξύ του ριζωμενου λαου και των αριζων παγκοσμιοποιημενων, ταυτοτικες αναζητησεις …Και διπλα σ’αυτα βρισκουμε βεβαια κι ενα αναγεννημενο λαικισμο δεξιας κι αριστεράς, κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης, κοινοβουλίου και ανθρώπων του δρόμου. Κι ενώ η ανωτέρω αυτή κατάσταση υπάρχει παντού εδώ κι αρκετό καιρό, είναι στην Μ.Βρετανια που επεβλήθη ένας παραδοξος συνδυασμός αυτών των προαναφερθέντων ετερόκλητων στοιχείων, με κινητήριο δύναμη το κόμμα των συντηρητικών. Ο Μπόρις Τζόνσον χαρακτήρισε το πρόσφατο αποτέλεσμα της εκλογικής του νίκης ως ” σεισμο” μιας κι έδωσε την πιο ευρεια εκλογικη νίκη στους Τορις απο το 1987 και ταυτοχρονα εδωσε στους εργατικους την πιο μεγαλη ηττα τους απο το 1935. Το παραδειγμα της πολιτικης νικης του Τζονσον αναλυεται απο ολα τα συντηρητικα κομματα ειδικα το Γαλλικο κι αναζητειται το πως θα εφαρμοστει η πολιτική του στην γαλλικη δεξια ανανεωση. Γιατί ο Τζόνσον πέτυχε κάτι το μοναδικό. Ένωσε τις θέσεις ακροδεξιάς κι αριστεράς και νίκησε χωρίς να παραχωρήσει τίποτα ούτε στην μια ούτε στην άλλη. Κατάφερε να συνθέσει τις “λαικιστικες” κορόνες με τον κόκκινο πυρήνα του Βρετανικού Βορά και των Μιντλαντς ,πατώντας σε μέρη που ήταν πάντα αριστερά και μάλιστα σκληρά. Ξαναζωντανεψε ενωνοντας τις θέσεις αριστεράς-δεξιάς,την στιγμή που για μια τουλάχιστον δεκαετία οι κυβερνήσεις γίνονταν με μικρομπαλλωματα. Διαλύοντας τα μικρά κόμματα κέρδισε το δικαίωμα να κυβερνήσει καθαρά δίχως εμπόδια όπως έκαναν πριν από αυτόν οι Θάτσερ κι ο Μπλερ .
Η νίκη του αυτή ήταν καλά προετοιμασμένη. Ένωσε κατ’ αρχήν το διχασμένο κόμμα του. Όμως αυτή η Ένωση του δεν έχει καμμία σχέση με την πολιτική Θάτσερ. Για να πετυχει τον στόχο του και να ικανοποιήσει την δίψα του για εξουσία, ο Μπόρις Τζόνσον, στην συνέχεια , όχι μόνον έβαλε στην άκρη τους αντιπάλους του του Μπρεξιτ, αλλά κι όσους δεν συμφωνούσαν με την
στρατηγική του , χάρις στην χρήση του “λαϊκίστικου ” όπλου που χρησιμοποίησε. Μέχρι και το κοινοβούλιο εβαλε στην στρατηγική του.
Πρόκειται για μια νέα πολιτική κουλτούρα, όπου ο αρχικός τρόπος διακυβέρνησης συνεργει με την πολιτική καθημερινότητα , η ποιότητα συνεργει με την αδυναμία, οι αξίες κι οι υποσχέσεις εγκαταλείπονται η εφαρμόζονται στο όνομα της εκλογικής δυνατότητας. Εκτός από τα θεατρικά ντιμπέιτ που συμμετείχε, ο Τζόνσον χρησιμοποίησε, όπως ο Τραμπ , προσωπικά μηνύματα στο Face book η το Twitter.
Το συντηρητικό κόμμα του Καμερον ήταν φιλελεύθερο, ανοιχτό στην παγκοσμιοποίηση, ενώ του Τζόνσον, υπόσχεται αύξηση δημοσίων δαπανών, βοήθεια στις προβληματικές βιομηχανίες, νέα νομοθεσία σε θέματα υγείας, ενίσχυση ασφαλείας κι έλεγχο μετανάστευσης. Δεν διστάζει μάλιστα να μιλήσει γι απρόβλεπτους ελέγχους σε Ιρλανδία και Σκωτία.
Η μεγάλη του δύναμη οφείλεται στο ότι έγκαιρα αντιλήφθηκε την ανάγκη πουχουν οι σημερινές μας δημοκρατίες:την ταυτοτικη ανάγκη του έθνους όπως αυτή σχηματίστηκε από τους φόβους, τις απογοητεύσεις και τους ρυθμούς που προκάλεσε η πολιτική του Πολιτικά ορθόν. Όμως δεν Θα τα κατάφερνε δίχως την στήριξη του κόμματος του και τον διχασμό των εργατικών. Τα κλισέ ενός αριστερού παλαιομαρξισμου ντυμένου συχνά μ αντισημιτισμό και αντεθνικές κορόνες βοήθησαν την εκλογή του. Κατάφερε να ακτινογραφησει το φαινόμενο. Όπου υπήρχε έντονη αριστερολογια ο κοσμος το εβαζε στα πόδια. Κι ο Τζόνσον τους άνοιγε την πόρτα. Αυτά μελετούν οι Γάλλοι δεξιοί κι ελπίζουν να κερδίσουν κάτι απο την νέα πολιτική κουλτούρα του Μπόρις.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικος.
Η Δικη του Τραμπ κι η εκλογική του πορεία.
Την Τρίτη 21 Ιανουαρίου του 2020 ξεκίνησε στην Αμερικανική Γερουσια η δικη του Ντόναλντ Τραμπ. Στόχος των κατηγοριών του να τον ” εκθρονισουν” από πρόεδρο, να εκπέσει του θεσμικού αξιώματος του .
Ποιες είναι οι κατηγορίες που τον βαραίνουν; Καταχρηση εξουσίας, παραπλάνηση και χειραγώγηση του κογκρέσου, απόπειρα ιδιωτικοποίησης της εξωτερικής πολιτικής της χώρας χρησιμοποιώντας την Ουκρανία για εκλογικό όφελος της πολιτικής του εκστρατείας. Κατηγορείται κοντολογίς για ποινικά αδικήματα που βλάπτουν σοβαρά την θεσμική ηθική και συνταγματική αρχή της χώρας του.
Αυτοί που τον κατηγορούν ισχυρίζονται ότι έχουν στοιχεία, τα οποία άλλωστε χρησιμοποιήθηκαν ώστε να στοιχειοθετηθουν οι κατηγορίες τους εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ.
Ο άνθρωπος ο πιο δυνατός πολιτικά στον κόσμο, ο Αμερικανός πρόεδρος, φωνάζει ότι έχει κινηθεί εναντίον του ένας μηχανισμός συνωμοτικου ψεύδους για να του ρίξουν λάσπη.
Ακομη κι αν δεν κινδυνεύει μ'”εκθρονιση” ο ισχυρός πρόεδρος των ΗΠΑ ( κι αυτό γιατί έχει την στήριξη της πλειοψηφίας των ρεπομπλικανων), εν τούτοις υφίσταται αμφισβήτηση η αξιοπρέπεια του με αυτού του είδους την δημόσια δικη. Επίσης υπάρχει ο θεωρητικός κίνδυνος να μην του επιτραπεί να’ναι ξανά υποψήφιος αν γίνουν δεκτές έστω και κάποιες από τις κατηγορίες.
Κι είναι αυτό ακριβώς που καταγγέλλει ο Τραμπ. Μιλά για πραξικόπημα ώστε να τον εμποδίσουν να ξανακερδίσει τις επερχόμενες εκλογές που οι δημοσκοπήσεις τον δίνουν φαβορί.
Αυτή η όξυνση της κατάστασης στις ΗΠΑ ήταν λογικά αναμενόμενη μετά την κυριαρχία των Δημοκρατών το 2018 στην Βουλή των αντιπροσώπων.
Πέρα όμως από αυτά η κυρία κατηγορία αφορά το στυλ Ντόναλντ Τραμπ. Τα Τουιτ του , τις αποφάσεις του ερήμην των θεσμών, τον απρόβλεπτο συχνά στα όρια του αντιθεσμικου χαρακτήρα του , τον ” ματσισμο” η τα ” ψεμματα” του, την μείωση του κύρους της εικόνας του προέδρου, την διαπλοκή συμφερόντων, κοντολογίς μια κακοποίηση και περιφρόνηση του κράτους δικαίου και της δημόσιας λειτουργίας, στοιχείων ουσιαστικών στην φυσιογνωμία της Αμερικανικής Δημοκρατίας.
Από την μεριά τους οι Ρεπουμπλικάνοι, αν και πολύ συχνά δεν συμφωνούν με τον τρόπο και το στυλ διαχείρισης της εξουσίας από τον Αμερικανό πρόεδρο, εν τούτοις τα ξεπερνούν ολ ‘ αυτά, έστω και ξεροκαταπινοντας, λόγω των επιτυχων αποτελεσματων που ως τώρα έχει ο Ντόναλντ Τραμπ . Η σε διαρκεια υγιής κατάσταση της οικονομίας της χώρας, η δυναμική κι επικερδής αύξηση της επιχειρηματικότητας, η μείωση των φόρων, η βίαιη αλλά αποφασιστική δράση εναντίον της παράνομης μετανάστευσης, η επιθετική προστασία υπέρ των θρησκευτικών ελευθεριών, η συνεχής διορισμοί συντηρητικών δικαστών, αλλά και η ενίσχυση της Αμερικανικής ταυτότητας, ολ’αυτά σε γενικές γραμμές είναι υπέρ του Ντόναλντ Τραμπ. Ο ίδιος θέλει να τελειώνει γρήγορα αυτή η δική φιάσκο όπως λέει κι η χώρα να συνεχίσει απρόσκοπτα τον δρόμο της οικονομικής ευμάρειας και της πολιτικής σταθερότητας που χαίρει ως τώρα υπό την προεδρία του . Άλλωστε έχει κι έναν απρόσμενο σύμμαχο, το πρόεδρο της Γερουσίας που στάθηκε αιφνιδίως ανοιχτά υπέρ του.
Όλα δείχνουν ότι αυτός ο πόλεμος μεταξύ Τραμπ και Δημοκρατών δεν θ απειλήσει θεσμικά τον πρόεδρο των ΗΠΑ. Αυτό όμως που διακυβεύεται σ’αυτήν την διαμάχη είναι κατ’ ουσίαν ο πόλεμος των εντυπώσεων. Θα μπορέσουν οι Δημοκράτες να βλάψουν την εικόνα του Ντόναλντ Τραμπ ώστε να τον ” εκθρονισουν” από την συμπάθεια της πλειοψηφίας του εκλογικού κοινού που τον στηρίζει και τον θεωρεί ήρωα του ; Αν κι εκ πρώτης όψεως φαίνεται δύσκολο, εν τούτοις η φθορά μπορεί να επέλθει από ένα τίποτα. Η αλλιώς μια αποτυχημένη φιάσκο δική μπορεί να δώσει περισσότερη δύναμη στον Αμερικανό πρόεδρο. Θα φανεί σύντομα.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.
Απόψε 18/1/20 στην Ρώμη. Μπροστά στο Πάνθεον. Πηγαίνοντας στον δείπνο που οργανώνει η γκαλερί Γκαγκοζιαν. Πόσο χαίρομαι που οι παλιοί φίλοι με ξαναθυμουνται. Λες κι ήταν χτες. Η ζωντανή μνήμη κάνει την ιστορία. Λαός χωρίς ενεργή μνήμη είναι καταδικασμένος να χαθεί στα παιχνίδια του παγκόσμιου κερδοσκοπισμού. Tonight in Rome in front of Pantheon, going to the dinner of Gagosian gallery
Αρχιτεκτονική κι έργα τέχνης 16 και 17 αιώνας. Οι ιταλοί συνδυάζουν ιστορία και σύγχρονη τέχνη. Yesterday evening in the dinner of gagosian gallery il palazzo pamfili in Rome.#ddavvetas
Σήμερα 17/1/20 Το μεσημέρι στο εστιατόριο Bolognese στην piazza del popolo στην Ρώμη. Γεύμα εργασίας με τον Αλεσάντρο Τουομπλι και την Γκαια Φρανκετι. Οργανώνουμε την συμμετοχή μας για την Μπιενάλε στην Ινδία. Συμμετέχουμε με έργα και κάνω μια Περφορμανς με βουδιστη μοναχό. Η δημιουργική χαρα συνεχίζει να με τρέφει με ενέργεια και να βγάζει προς το παρόν νοκ άουτ την οποία αρνητική μου στάση σε κάποια ζητήματα ζωής. Ρωμαίικη καλησπέρα. Good evening from Rome preparing my participation in art project.#ddavvetas
