Ο Μπόρις Τζόνσον και τα πολιτικά παράδοξα.
Μερικά από τα κοινά σημεία των σημερινών δημοκρατιών παγκοσμίως είναι τα εξής: σοβαρη φθορα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, των πολιτικών κομματων με παραλληλη αδρανοποιηση του παληου γνωστου διπολου δεξιας-αριστερας, ρηξη μεταξυ λαου κι ελιτ, εδαφικες ανισοτητες μεταξυ μητροπολεων και περιφερειων, πολιτισμικη συγκρουση μεταξυ των ” πουθενα ” και των ” καπου ” ( συμφωνα με την θεωρια του βρετανού Νταβιντ Γκουντχαρτ), λυσσωδης μάχη μεταξύ του ριζωμενου λαου και των αριζων παγκοσμιοποιημενων, ταυτοτικες αναζητησεις …Και διπλα σ’αυτα βρισκουμε βεβαια κι ενα αναγεννημενο λαικισμο δεξιας κι αριστεράς, κυβέρνησης κι αντιπολίτευσης, κοινοβουλίου και ανθρώπων του δρόμου. Κι ενώ η ανωτέρω αυτή κατάσταση υπάρχει παντού εδώ κι αρκετό καιρό, είναι στην Μ.Βρετανια που επεβλήθη ένας παραδοξος συνδυασμός αυτών των προαναφερθέντων ετερόκλητων στοιχείων, με κινητήριο δύναμη το κόμμα των συντηρητικών. Ο Μπόρις Τζόνσον χαρακτήρισε το πρόσφατο αποτέλεσμα της εκλογικής του νίκης ως ” σεισμο” μιας κι έδωσε την πιο ευρεια εκλογικη νίκη στους Τορις απο το 1987 και ταυτοχρονα εδωσε στους εργατικους την πιο μεγαλη ηττα τους απο το 1935. Το παραδειγμα της πολιτικης νικης του Τζονσον αναλυεται απο ολα τα συντηρητικα κομματα ειδικα το Γαλλικο κι αναζητειται το πως θα εφαρμοστει η πολιτική του στην γαλλικη δεξια ανανεωση. Γιατί ο Τζόνσον πέτυχε κάτι το μοναδικό. Ένωσε τις θέσεις ακροδεξιάς κι αριστεράς και νίκησε χωρίς να παραχωρήσει τίποτα ούτε στην μια ούτε στην άλλη. Κατάφερε να συνθέσει τις “λαικιστικες” κορόνες με τον κόκκινο πυρήνα του Βρετανικού Βορά και των Μιντλαντς ,πατώντας σε μέρη που ήταν πάντα αριστερά και μάλιστα σκληρά. Ξαναζωντανεψε ενωνοντας τις θέσεις αριστεράς-δεξιάς,την στιγμή που για μια τουλάχιστον δεκαετία οι κυβερνήσεις γίνονταν με μικρομπαλλωματα. Διαλύοντας τα μικρά κόμματα κέρδισε το δικαίωμα να κυβερνήσει καθαρά δίχως εμπόδια όπως έκαναν πριν από αυτόν οι Θάτσερ κι ο Μπλερ .
Η νίκη του αυτή ήταν καλά προετοιμασμένη. Ένωσε κατ’ αρχήν το διχασμένο κόμμα του. Όμως αυτή η Ένωση του δεν έχει καμμία σχέση με την πολιτική Θάτσερ. Για να πετυχει τον στόχο του και να ικανοποιήσει την δίψα του για εξουσία, ο Μπόρις Τζόνσον, στην συνέχεια , όχι μόνον έβαλε στην άκρη τους αντιπάλους του του Μπρεξιτ, αλλά κι όσους δεν συμφωνούσαν με την
στρατηγική του , χάρις στην χρήση του “λαϊκίστικου ” όπλου που χρησιμοποίησε. Μέχρι και το κοινοβούλιο εβαλε στην στρατηγική του.
Πρόκειται για μια νέα πολιτική κουλτούρα, όπου ο αρχικός τρόπος διακυβέρνησης συνεργει με την πολιτική καθημερινότητα , η ποιότητα συνεργει με την αδυναμία, οι αξίες κι οι υποσχέσεις εγκαταλείπονται η εφαρμόζονται στο όνομα της εκλογικής δυνατότητας. Εκτός από τα θεατρικά ντιμπέιτ που συμμετείχε, ο Τζόνσον χρησιμοποίησε, όπως ο Τραμπ , προσωπικά μηνύματα στο Face book η το Twitter.
Το συντηρητικό κόμμα του Καμερον ήταν φιλελεύθερο, ανοιχτό στην παγκοσμιοποίηση, ενώ του Τζόνσον, υπόσχεται αύξηση δημοσίων δαπανών, βοήθεια στις προβληματικές βιομηχανίες, νέα νομοθεσία σε θέματα υγείας, ενίσχυση ασφαλείας κι έλεγχο μετανάστευσης. Δεν διστάζει μάλιστα να μιλήσει γι απρόβλεπτους ελέγχους σε Ιρλανδία και Σκωτία.
Η μεγάλη του δύναμη οφείλεται στο ότι έγκαιρα αντιλήφθηκε την ανάγκη πουχουν οι σημερινές μας δημοκρατίες:την ταυτοτικη ανάγκη του έθνους όπως αυτή σχηματίστηκε από τους φόβους, τις απογοητεύσεις και τους ρυθμούς που προκάλεσε η πολιτική του Πολιτικά ορθόν. Όμως δεν Θα τα κατάφερνε δίχως την στήριξη του κόμματος του και τον διχασμό των εργατικών. Τα κλισέ ενός αριστερού παλαιομαρξισμου ντυμένου συχνά μ αντισημιτισμό και αντεθνικές κορόνες βοήθησαν την εκλογή του. Κατάφερε να ακτινογραφησει το φαινόμενο. Όπου υπήρχε έντονη αριστερολογια ο κοσμος το εβαζε στα πόδια. Κι ο Τζόνσον τους άνοιγε την πόρτα. Αυτά μελετούν οι Γάλλοι δεξιοί κι ελπίζουν να κερδίσουν κάτι απο την νέα πολιτική κουλτούρα του Μπόρις.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικος.
