Μετα-ιδεολογική πολιτική (Kontra News 26.12.2015)

Μετα-ιδεολογική πολιτική

Απο το τέλος του ’80 ζούμε στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Όλες οι χώρες διεθνώς παλεύουν να βρουν την θέση τους . Στην χώρα μας αν και βιώνουμε άμεσα τις συνέπειες της παγκοσμιοποιημένης πραγματικότητας , έν τούτοις κυριαρχεί σε γενικές γραμμές η παλιομοδίτικη αντίληψη ότι αυτό είναι κάτι το περαστικό και ότι η επιστροφή στο Εθνικο νόμισμα η σε παλιούς “εθνικούς” τρόπους ζωής δεν θ’αργησει να επιστρέψει. Λαικοεθνικιστες της δεξιάς και παλαιοκομμουνιστες η δογματικοί μαρξιστές , μαζί με νάρκισσους νέο-αριστεριζοντες αστούς , τύπου Βαρουφακη, καταγγέλουν μόνιμα την παγκοσμιοποίηση κι αναγγέλλουν καλύτερες μέρες επαγγελίας μετά την κατάρρευση της. Επαγγέλλονται το τέλος του απάνθρωπου ανταγωνισμού , το τέλος της εκμετάλλευσης απο τους πλούσιους και διαφορά ανάλογα “παραδείσια” πράγματα. Που όμως υπήρξε ως τώρα παράδειγμα μιας τέτοιας πολιτικής; Σε ποια χώρα εφαρμόστηκε η “Αγγελική” αντίληψη , η “θεολογική”τους ανάλυση; Στην Σοβιετική Ένωση με τον κρατικό καπιταλισμό και τις γραφειοκρατικές , ταξικές ανισότητες; Η στην Κίνα που ο κομματικός καπιταλισμός ανθεί; Μήπως στην κομμουνιςτικη Καμπότζη με τους ενα εκατομμύριο νεκρούς αντιφρονούντες; Ξεχνάμε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των κομμουνιστικών χώρων , τα Γκουλαγκ, ανάλογα μ’αυτα των Ναζί; Ξεχνάμε την εκμεταλλευτική εξουσία των κόμμουνιστικων κομμάτων σε βάρος των πολιτών ; Τίποτα δεν υπήρξε ίσο-κρατικό. Γιατί η Ισοκρατια όπως την φαντάζονται οι αντικαπιταλιστές της αντιπαγκοσμιοποίησης είναι απ-άνθρωπη. Είναι εγκεφαλικό δημιούργημα κι όχι γέννημα βιωματικής αλήθειας. Στην ζωή δεν είναι όλα ρόδινα κι ονειρικά. Γιατί δεν είναι στην φύση . Και η ζωή “μιμείται” την φύση , όπως αντίστοιχα κάνει κι η τέχνη για να θυμηθώ τον Αριστοτελη. Η παγκοσμιοποίηση εχει καλα και κακά. Ανάμεσα στα καλα της είναι η κατάργηση των εμπορικών κι επικοινωνιακών συνόρων του πλανήτη. Οι άνθρωποι ζουν παντού ελεύθεροι απο ιδεολογικές αγκυλώσεις . Ζουν στο παρόν με βάση τις ανάγκες επιβίωσης γιατί υποχρεώνονται απο τον ανταγωνισμό. Οι αποφάσεις τους γινεται μ ‘αυτά τα κριτήρια κι όχι ιδεολογικά. Αντιθέτως η ιδεολογία μπορεί να εμποδίσει το παγκόσμιο άνοιγμα και να ωθήσει σε βίαιες καταστάσεις όπως γινεται με τους Ισλαμιστες. Η ιδεολογία μπορεί να εγκλωβίσει . Κι αυτό ακριβώς αντιπαρέρχεται με την μετά-ιδεολογία της, η παγκοσμιοποίηση. Στα κακά τώρα αυτής της τελευταίας μεταξύ άλλων βρίσκεται η τεχνολατρεια κι η χρηματοπιστωτική λαγνεία. Η κυριαρχία των τραπεζών σ’ολα τα επίπεδα ζωής βλάπτει. Πως μπορεί αυτό ν’αντιμετωπιστει; Μονο με την Παιδεία και τον πολιτισμό. Να πειστούν οι κυβερνήσεις ν’αυξησουν το μπάτζετ τους σε εκπαιδευτικά και πολιτιστικά πρότζεκτς. Κι αυτό επιτυγχάνεται αν μπει δυναμικά στα προγράμματα των κομμάτων που διεκδικούν νίκη στις εκλογές. Η σύγχρονη πορεία της παγκοσμιοποίησης στηρίζεται πια στην ισορροπημένη σχέση πολιτισμού και οικονομίας . Εχει ήδη ξεκινήσει στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη . Καιρός να το βάλουν και στα προγράμματα τους τα ελληνικά κόμματα . Πριν είναι αργά κι οι νέοι παρακμάσουν απο την υλιστική κυριαρχία της χρηματοπιστωτικής χίμαιρας.

Δημοσθένης Δαββετας

27 /12 . Στις 2:00 το πρωι

27 /12 . Στις 2:00 το πρωι . Για τους μεταμεσονυχτιους φίλους μου μετα απο μια όμορφη Πανσέληνο.Ενα νέο μου κείμενο.

Η Γη δεν κλαίει
δεν την βλέπεις
είναι φαινομενικά ήρεμη
δέχεται καρτερικά
τα χάδια του αέρα
την οργή του
τις σταγόνες της βροχής
Σιωπηλής η
καταρακτώδους
δεχεται να την καίνε
να την τρυπούν
να την σκάβουν
να θαβουν μέσα της
ενβια όντα
Αντικείμενα
άψυχα πράγματα
να ριζώνουν λουλούδια
δέντρα
να βρέχεται
απο ποτάμια
θάλασσες .
Η Γη δεν κλαίει
έτσι νομίζεις
γιατί δεν την βλέπεις
πονάει μέσα της
γλύφει σιωπηλά
τις πληγές της
υπομένει
τα τραύματα
και τα χτυπήματα
που δέχεται
δεν την βλέπεις
να δακρύζει
να κλαίει έντονα
στην φαινομενική της
σιωπή
δεν την βλέπεις
να σου διαμαρτύρεται
με το παραμικρό
να σου φωνάζει
ν’αντιλογει
όχι η Γη δεν κλαίει
Είναι φαινομενικά ήρεμη
εκτός κι αν την πετύχεις
τότε που η υπομονή της
σπάει
που τα όρια της
καταρρέουν
που η αυτοάμυνα της
ισοδυναμεί μ’επιβιωση
τότε ναι ναι τότε
ξερνά φωτιά
τρέμει όπως τ’αγριο ζώο
και πετά απο πάνω της
ο,τι την βαραίνει
ανοίγει σχισμές
και καταβροχθίζει
ο,τι υπαρχει μπροστα
στην οργή της .
Η Γη θυμώνει
όταν πρόκειται
ν’απειληθει
η ισορροπία της
και οι λέξεις της
γίνονται καφτη βροχή
μαύρος αέρας
το στόμα της ξερνά
πέτρες χαους
που πληγώνουν
βασανίζουν
δεν εκδικούνται
αλλα τιμωρούν
σύμφωνα με την δίκη της
δικαιοσύνη
που δεν είναι η καταστροφή
αλλα το διαχρονικό
μάθημα συνείδησης
μεταξύ όσων
την κατοικούν
κι αυτής της ίδιας.

Κείμενο απο την συλλογή μου που βγαίνει στα Ιταλικά (24.12.2015)

Παραμονή Χριστουγέννων κι έχω κι εγώ ενα μικρό δώρο για σας . Είναι ενα κείμενο απο την συλλογή μου που βγαίνει στα Ιταλικά.

Σε κρατώ ακόμη ζωντανή
κι ας μην με καταλαβαίνουν
οι γύρω μου
ας μην μπορούν
να εξηγήσουν
πως μπορω να θέλω
να εξηγήσω την ζωγραφική
σ’εναν νεκρό λαγό
πως γινεται να θέλω
ναμαι στο ίδιο δωμάτιο
μ’ενα λύκο .
Σε κρατώ ακόμα ζωντανή
κι ας έχεις πάρει το κορμί
και τα λόγια σου
απο κοντα μου
κι ας είμαστε παρελθόν .
Σε κρατώ ζωντανή
όπως το λυχνάρι
που κινδυνεύει
απο στιγμή σε στιγμή
να πάψει να φωτίζει
γιατί τελειώνει το λάδι
κι εγώ βιάζομαι μ’αγωνια
να κρατήσω στα μπαούλα
των φράσεων μου
όσα περισσότερα μπορω
απο τα φορέματα
των αναμνήσεων σου
πριν φτάσει το πυκνό
σκοτάδι
και μ’άπαγορευσει
να συνεχίσω
να περπατώ.

Παιδεία -Διπλωματία-Τρομοκρατία (Kontra News 20.12.2015)

Παιδεία -Διπλωματία-Τρομοκρατία  

Το ζήτημα της τρομοκρατίας , πάντα στην επικαιρότητα, μας φέρνει αντιμέτωπους με το ουσιαστικό ερώτημα : πως αντιμετωπίζονται τέτοιες ενέργειες , πέρα απο το ποινικό μέρος τιμωρίας των ενόχων ; Πως θα χτυπηθεί η τρομοκρατία στην ρίζα της πριν ανθίσει και δώσει τους δηλητηριώδεις καρπούς της; Η άποψη μου στηρίζεται στην δημιουργία ενος σχεδίου δράσης και στρατηγικής βασισμένου σε τρεις προτεραιότητες . Πρώτον : την κατάργηση των γκέτο. Δεν μπορεί σ’ευρωπαικες ανεπτυγμένες χώρες οι περιθωριοποιημένοι νέοι η μετανάστες να εγκαταλείπονται και να ωθούνται έτσι έμμεσα στην μεταξύ τους γκετοποίηση γινόμενοι συνεπως αντικείμενο εκμετάλλευσης πονηρών φανατικών ιμάμηδων που τους ωθούν στην τρομοκρατία. Σ’αυτη την δυσαρμονία κράτους και περιθωριοποιημένων κοινωνικών ζωνών βρίσκει έδαφος ο ακραίος ισλαμισμός και κάθε είδους ακρότητα και μετατρέπεται σιωπηλά αλλα ανεπίστρεπτα ,σε κινούμενη εσωτερική βόμβα κατα της Δημοκρατίας. Η γκετοποίηση είναι η κατάληψη εδάφους μέσα στο κρατικό έδαφος κι αυτό δεν βοηθά νόμους, θεσμούς , πολίτες. Πρέπει λοιπόν να ξανακερδηθεί σπιθαμη προς σπιθαμη το χαμένο έδαφος. Κι αυτό μπορεί να γίνει μέσα απο την εκπαίδευση των νέων και των περιθωριοποιημένων στις “επικίνδυνες “περιοχές. Να γίνονται μαθήματα κατα κάθε μορφής φανατισμού και άνομου ριζοσπαστισμού. Η παιδεία ναναι παντού. Ακόμη και στις φυλακές να γίνονται μαθήματα γιατί συχνά νέοι ποινικοί συναντιώνται εκει με τρομοκράτες και συμπλέουν συνεργόντας.
Δεύτερον. Πρέπει να υπάρξει νόμος που ν’αφορα την εκλογή και την δράση των ιμάμηδων . Πολλοί απ’αυτους ασκούν ιδιαίτερη εξουσία στην συνείδηση των πιστών και με τα εμπύρετα κηρύγματα τους τους μετατρέπουν σε τρομοκράτες. Θα πρέπει να ελέγχονται αυστηρά τα λόγια και τα εργα αυτών των ιμάμηδων . Είναι και ηθικό και νόμιμο το κράτος ν’ασχολειται με την συμπεριφορά τους.
Τρίτον. Ν’αλλαξει ο προσανατολισμός την διπλωματικής πολιτικής στην Μέση Ανατολή. Οι πόλεμοι απελευθέρωσης λαών που έγιναν εδώ και τριάντα χρονια απο τις ΗΠΑ με περιοδική συμπαράσταση συμμάχων, δεν έφεραν αποτέλεσμα . Γιατί , ενώ αυτοί οι πόλεμοι θαπρεπε να θεμελιώσουν την Δημοκρατια στις χώρες που διεξήχθησαν, προκάλεσαν χάος κι εμφύλιους μεταξύ των τοπικών πληθυσμών . Απο το τέλος του ψυχρού πολέμου στις αρχές του 1990 ως τον πρώτο πόλεμο στον περσικό κόλπο , έχουμε γίνει μάρτυρες καταστροφής εθνών και μαζικών εξόδων πληθυσμών , αποδυναμώνοντας έτσι την οποια αναγκαιότητα κάθε Δυτικού επεμβατισμου. Παράλληλα τα όπλα που δόθηκαν σε Ιράκ η Λιβυη πήγαν σε χέρια τρομοκρατών οι οποίοι εκπαιδεύονται σε στρατόπεδα σε Ιράκ, Λιβυη, Συρία. Πρέπει ν’αλλαξει αυτή η πολιτική των διαρκών επεμβάσεων . Μαζι δε με έμφαση στην Παιδεία και την τήρηση των Νομων να μπουν οι βάσεις νίκης επι του φανατισμού και της τρομοκρατίας πριν ακόμη αυτά εκδηλωθούν ως επικινδυνες αρρώστιες κατα της Δημοκρατίας.

Δημοσθένης Δαββετας

Η ΝΔ και το Νέο (Τα ΝΕΑ 18.12.2015)

Η ΝΔ και το Νέο.

Με τον όρο “Νέο”ο κόσμος συνηθως καταλαβαίνει ότι πρόκειται για κάτι το καινούργιο , κάτι που δεν είναι παληο, κάτι που είναι ζωντανό στο παρόν κι υπόσχεται μέλλον. Το “Νέο”πάντα γοήτευε σ’ολες τις εποχές. Όμως ποτε δεν υμνήθηκε και δεν λατρεύτηκε τοσο οςο τον 20ο αιώνα που ονμαζεται και περίοδος την Νεωτερικοτητας. ( ο ορος προέρχεται απο το γαλλικό moderne , το λατινικό modus,που σημαίνει παρόν). Με εργαλείο την avant-garde (την πρωτοπορεία),ο Νεωτερικος άνθρωπος, τα βάλε με παραδόσεις , με συντηρητικές ιδέες, με το παρελθόν ανατρέποντας τους παραδοσιακούς γνωστικούς κώδικες σ’επιστημη,γράμματα,τέχνες,οικονομία,αισθητική,πολιτική.Αν και η Νεωτερικοτητα ξεκίνησε απο ομάδες “δεξιάς” απόκλισης που υποστήριζαν εθνικά συμφέροντα και την βιομηχανική εξέλιξη (πχ οι Ιταλοί Φουτουριστες), εν τούτοις στην πορεία της υπεξαιρέθη απο την Αριστερά , η οποια και στο εξής την μονοπώλησε.Κατω απο αυτό το πρισμα , της πρωτοποριακής επανάστασης γεννήθηκαν κι οι κομμουνιστικές επαναστάσεις.Το “κομμουνιστικό”μοντέλο δεν δικαίωσε. Όμως πολλοί θιασώτες αυτής της Νεωτερικής πολιτικής παραμένουν ακόμα πιστοί . Σημερα την εποχή της παγκοσμιοποίησης ζούμε σ’ενα μίγμα παραδόσεων και νεωτερικοτητας, που αγγίζουν την αισθητική και την Πολιτική. Πρόκειται για ενα ασυνήθιστο ανακάτωμα αντιλήψεων όπου οι ιδεολογίες έχουν δώσει την θεςη τους σ’ενα ομιχλώδες τοπίο δράσεων , που παρόν και παρελθόν αναμιγνύονται. Είμαστε πια στην μεταμοντέρνα εποχή και πέρα απο ιδεολογικές καθαρότητες κυριαρχεί η επιθυμία για δυναμη κι εξουςια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η σημερινή Ελληνική κυβέρνηση , όπου τα πιο αντιθετικά κι ετερόκλητα στοιχεια , τα ιδεολογικώς ανόμοια , συνεργάζονται για να κερδίσουν την εξουσία. Αυτή η Μεταμοντέρνα πολιτική πρέπει να γίνει γρήγορα αντιληπτή και κατανοητή απο την νέα ηγεσία της ΝΔ . Ο νέος αρχηγός που θα εκλεγεί, δεν θα πρέπει να μείνει σε μια αμιγη ιδεολογική λογικη. Ζούμε την εποχή της παγκοσμιοποίησης , όπου όλα κι όλοι αναμιγνύονται . Ένας συνδυασμός λοιπόν παραδοσιακών πολιτικων στοιχείων με νεωτερικά, ένας συνδυασμός ιδεολογίας και ρεαλισμού , στρατηγικής και τακτικής, είναι αναγκαίος. Δεν ζούμε πια ουτε στον πόλεμο των τάξεων ( κι ας βιώνουμε τις ταξικές διάφορες) ,!ουτε αυτόν των ηλικιών , φύλων η γενεών( κι ας τα βιώνουμε αυτά σε προσωπικό αλλα όχι σε κραυγαλέα ιδεολογικό επίπεδο όπως ήταν παλιότερα ) . Όλα συνυπάρχουν αναμεμιγμένα.Ο δρόμος είναι ξεκάθαρος: προχωρούν τα πράγματα με στοιχεια ανάμειξης παρόντος με παρελθόν.
. Οποιος καταλάβει ότι η παγκοσμιοποίηση είναι ήδη η πραγματικότητα θα πετύχει. Μια τέτοια πολιτική χρειάζεται η ΝΔ . Χρειάζεται αυτογνωσία , αυτογνωσιακη πολιτική , χρειάζεται καινούργια πρόσωπα κι όχι κουρασμένα. Χρειάζεται καινοτόμα μυαλά που να συνδυάζουν το παληο με το νέο. Μέσα απο την εμπειρια της παγκοσμιοποίησης σφυρηλατείται μια άλλη εθνική συνείδηση : όχι αυτιστική αλλα διευρυμένη κι εμπλουτισμένη με το άλλο , το διαφορετικό.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης, Ποιητης, εικαστικός

Η χαμένη Ατλαντίδα της Ευρώπης (Ελεύθερος Τύπος 17.12.2015)

Η χαμένη Ατλαντίδα της Ευρώπης

Μοιάζει σαν παραμύθι. Μια φορά κι ενα καιρό , τα ευρωπαϊκά κράτη ενώθηκαν για να γίνουν ευτυχισμένα. Όλα συντελούσαν σ’αυτο. Προστατευμένα απο το ΝΑΤΟ , Ειρήνη,εμπόριο,ευημερία,ελευθερία. Ενώ την ίδια στιγμή στ’ανατολικα υπήρχε η κομμουνιστική δικτατορία και στον Νότο, η Ανάπτυξη ,λογω κυρίως ψυχρού πολέμου , έμενε στάσιμη. Υπήρχε αλληλεγγύη μεταξύ των ενωμένων Ευρωπαϊκών κρατών. Ποιος θα ξεχάσειτον Μιτεράν που πήγε να στηρίξει στην Γερμανικη Βουκη τον Κολ το 1983, την ίδια στιγμή που αποφασιζοταν η εγκατάσταση νατοϊκών πυραύλων γι’αντιμετωπισγ των Σοβιετικών SS20; Ποιος θα ξεχάσει τα χρονια Ντελόρ όπου η κοινή αγορά και το κοινό νόμισμα ανήγγειλαν ενα ευτυχισμένο μέλλον; Να όμως που άρχισε να Χαλά το παραμύθι με την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Η παγκόσμια ελεύθερη αγορά χαιρετίστηκε μ’ενθουσιασμο. Κι ήταν εδώ ακριβώς που έγινε η απροσεξία. Η Ευρωπη πίστεψε ότι οι αξιες της αφορούν ολους γιατί είναι γέννημα του κλασικού ορθολογισμού και της Δημοκρατίας. Και ξεχνώντας την ταυτότητα της προχώρησε χωρίς σωστή ανάλυση σε διαρκή διεύρυνση της με κράτη που αρκουςε Ναταν Δημοκρατικά. Άνοιξε επισης διάλογο εισόδου στην ΕΕ με την Τουρκία παραβλέποντας τις ουσιαστικές πολιτισμικές μεταξύ τους διάφορες. Για ναναι δε φιλική προς ολους (πχ Ιράκ , Συρία,Ιράν) ξέχασε τις ελληνικές κλασικές και χριστιανικές της ρίζες. Κι όμως η Ευρωπη είναι δομημένη σ’αυτες κι επισης είναι χαρις στην Ιστορια της ,μια πολιτισμική και γεωγραφική ενότητα. Αυτή η πολιτική εδωσε τρεις βασικές κρίσεις. Πρώτη: εμπορική. Μπερδεύοντας οικονομικό χώρο μ’ελευθερη ανταλλαγή ,απο κοινή αγορά έγινε μέρος παγκοσμιοποιημένης αγοράς. Η διαφορετική πολιτική σ’ενεργεια,τηλεπικοινωνίες,τραπεζικόσύστημα,ασφαλιστικό διαταραξαν επιςης την οικονομική της ταυτότητα. Τι κοινό νόμισμα που αντικαθιστά το παληο σύστημα συναλλαγών οδηγεί σε προβληματα προσαρμογής. Η κρίση ήλθε. Κι η αντιμετώπιση της δεν ήταν κοινή όπως θαπρεπε. Γιατί ως ασύμμετρικη η κρίση έβλαψε πιο πολύ κάποιες χώρες ενώ ενίσχυσε την δυνατή Γερμανία. Δεύτερη:Στην Μ.Ανατολη .Ο πόλεμος στην Συρία προκάλεσε το σημερινο κύμα μεταναστών. Κι εδώ η αντίδραση ήταν ασύμμετρικη. Η αντί-Ασσαντ Γαλλική πολιτική υποχωρεί κι ο Σύρος Προεδρος με τον Πούτιν επιστρέφουν πρωταγωνιστες. Η Γερμανία ζητά την βοήθεια του Ερντογκαν , η Γαλλια ψάχνει γι’αντιτρομοκρατικες λύσεις και οι Ευρωπαίοι της Ανατολής μιλούν για Ρωσσικη απειλη. Τριτη:πολιτική.Η άνοδος του λαϊκισμού στην Ευρωπη αντιμετωπίζεται διαφορετικα. Η Γερμανία κάνει άνοιγμα στους μετανάστες γι’αντιβαρο των εσωτερικών ξενοφοβικών της τάσεων, η Γαλλια γυρίζει περισσότερο σ’εθνικη μεταναστευτική πολιτική για να εμποδιστεί ο εθνικισμός της Λεπεν κι η Ευρωπη μοιάζει ζαλισμένη ανάμεσα στην ταυτότητα της και την παγκοσμιοποίηση.Εχει ακόμη δρόμο μπροστα της . Οςο πιο γρήγορα αποφασίσει τοσο καλύτερα για τους πολίτες της. Για ναχει καλό τέλος το παραμύθι.

Δημοσθένης Δαββετας

Ανέκδοτο κείμενο (Παρίσι 15.12.2015)

Το Παρίσι όπως κι η Κερκυρα συνεχίζουν να μ’εμπνεουν. Αυτό λοιπόν το κείμενο εκ Παρισιων.

Τον πόνο σου
Το πάθος σου
Την ανεξέλεγκτη
Ανορθολογική σου βία
Το άμετρο του έρωτα σου
Την αυτοτιμωρια σου αυτοταπείνωση σου
Την ανασφάλεια σου
Την παιδικότητα σου
Την αυτοκαταστροφή σου
Το αυθόρμητο και
Γενναιόδωρο σου
Τ’αγαπησα
Όπως αγάπησα
Το Χάδι σου
Τοσο τρυφερό
Που υποσχόταν
Παράδεισο αλλα και
Που απότομα
Μπορούσε να γίνει
Κόλαση
Αγάπησα το βλέμμα σου
Που μιλούσε αντί
Για την φωνή σου
Τα άγρια μακριά σου μαλλιά
Το μ’εκφραστικές
Καμπυλες σώμα σου
Το παράλογο σου
Τα ουρλιαχτά της νύχτας
Που έβγαιναν
Απο μέσα σου
Τον φόβο της μοναξιάς σου
Τον τρόμο του θανάτου
Και των γηρατειών
Τα πληγωμένα σου όνειρα
Και τις φαντασιώσεις σου
Ναι ναι αγάπησα
Την καθημερινότητα σου
Την οριζόντια και
Κάθετη ύπαρξη σου
Αγάπησα εσένα
Για ο,τι μ’εκανες να μάθω
Και να ζήσω
Απο εμένα.

Η ιδεολογική εκμετάλλευση του περιβάλλοντος (Τα Νέα 11.12.2015)

Η ιδεολογική εκμετάλλευση του περιβάλλοντος. 

Πριν λίγες μέρες πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι η διεθνής διάσκεψη για το περιβάλλον, η γνωστή ως cop21. Κυριάρχησε η υπόσχεση των ισχυρών για δράσεις που θα θεραπεύσουν τα κλιματικά προβληματα. Πολύ δε απο τους πρωταγωνιστες αυτών των υποσχέσεων, δεν δίστασαν να συνδέσουν ιδεολογικά τα ζητήματα του κλίματος με την μεταναστευτική κρίση. Τέσσερα είναι τα σημεία που πρέπει να αξιολογηθούν. Πρώτον: η συμφωνία που έγινε αφορά κράτη και όχι διάφορες κοινωνικές συλλογικότητες η επειχηρηματικες ομάδες. Αυτές οι τελευταίες δεν κινητοποιήθηκαν για να στηρίξουν ανοιχτά τα μέτρα που προτάθηκαν και αποφασίστηκαν. Αυτό δείχνει την αδυναμία τέτοιων αποφάσεων. Γιατί αυτές αφορούν μόνο κρατικές οντότητες δίχως να προβλέπουν ποινές για κοινωνικούς η επιχηρηματοκους φορείς που παρεμβαίνουν του κλιματικους κανόνες. Δεν υπάρχει γι αυτούς τιμωρία και δεν τους υποχρεώνει κανεις με τον Αλφα η βήτα τροπο να αλλάξουν τακτική. Συνεπώς οι συμφωνίες της συνόδου αφορούν περισσότερο το εγώ των πολιτικων, χαϊδεύουν την εικόνα τους και χρησιμεύουν για ενίσχυση την πολιτικής τους καριέρας στο μέλλον. Γιατί τι πρακτική αξία έχουν τέτοιες υποσχέσεις εφόσον δεν τιμωρούνται οι παραβάτες; Δεύτερον: σύμφωνα με το πνεύμα της συνόδου, οι πλούσιες χώρες θα δώσουν χρήματα, πολλά δισεκατομμύρια δολάρια, στις φτωχές χώρες, έτσι ώστε να αντιμετωπίσουν αυτές τα περιβαλλοντολογικά τους ζητήματα. Ποια όμως είναι η εγγύηση για το που θα πάνε αυτά τα χρήματα; Θα φτάσουν στον προορισμό τους; Θα υπηρετήσουν το σκοπό που δόθηκαν; Θα καταλήξουν σε τραπεζικούς λογαριασμούς κάποιων κρατικών επιτήδειων αντί των αρμοδίων φορέων; Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για χρήματα φορολογουμένων πολιτών. Τρίτον: η συμφωνίες αυτές που υπογράφονται στην σύνοδο cop21, απο τους ενέργεια σημερα πολιτικούς, θα διατηρηθούν επισης απο εκείνους που δυο η τρία χρονια αργότερα θα τους διαδεχτούν η θα μείνουν αδρανείς; Γιατί το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές αυτό το σενάριο. Τέταρτον: ακούστηκε απο κάποιους κατα την διάρκεια της συνόδου, ότι η ξηρότητα της Συριας είναι η βασική αιτία της μεταναστεύσης. Αυτό κι αν είναι υπερβολή. Πρόκειται για ανήθικη εκμετάλλευση των ανθρωπίνων βασάνων απο την ιδεολογική προπαγάνδα. Γιατί αν πρέπει κάτι εδώ να τονιστεί είναι ότι η πραγματική απειλή του πλανήτη μας είναι οι ιδεολογικοί πόλεμοι η αν θέλετε οι ιδεολογίες που διεκδικούν την μια και μοναδικη σωτιριολογικη αλήθεια κι ωθούν τους οπαδούς τους σ’ εγκλήματα και μαζικές καταστροφές όσων είναι αντίθετοι. Μαζι με τις γενοκτονίες, είναι η μάστιγα της ανθρωπότητας. Το επιβεβαιώνουν και οι αριθμοί: 120 εκατομμύρια νεκροί απο πλευράς κομμουνιστικών κρατών, 50 εκατομμύρια μεταξύ 1939 και 1945, αρκετά εκατομμύρια Εβραίοι, Αρμένιοι, καμποτζιανοι, Πόντιοι ,Τουτσοι.. Και όλα αυτά τον 20 αιώνα. Ο δε 21 πρώτος αιώνας δεν μοιάζει να ξεκινά καλύτερα με τα μαζικά εγκλήματα των τρομοκρατών. Αντί λοιπόν να οργανωθεί ενα εννιαίο μέτωπο εναντίων των Τζιχαντιστων βλέπουμε να υπάρχουν ακόμη δισταγμοί, να υπάρχουν προβληματισμοί απέναντι στον ρόλο της Ρωσίας, ξεχνώντας ότι αυτοί είναι αναγκαίος σύμμαχος μας στον πόλεμο κατα της τρομοκρατίας. Χάνουμε συχνά τον πραγματικό μας στόχο λόγο δημαγωγικών πολιτικαντικων τακτικών. Αλλα κι η μείωση των μη ανανεώσιμων φυσικών πόρων για παράδειγμα είναι ενα σοβαρότατο πρόβλημα. Και όμως δεν είναι το κεντρικό ζήτημα των Μ.Μ.Ε. Γιατί αυτή είναι μια αληθινή απειλή για το περιβάλλον και την ζωή μας. Μένουμε με σταυρωμένα χέρια εξαντλώντας την δυναμική μας σε ιδεολογικές ανοησίες αντί να ρίξουμε το βάρος μας στην προστασία των γήινων πόρων, την πραγματική οικονομία, την καινοτομία, την επιστημονικη έρευνα, την μείωση της ανεργίας, την εύρεση εργασίας των νέων. Αυτά πρέπει να είναι οι πρωτεραιοτητες μας και όχι οι πομπώδες με υστεροβουλία υποσχέσεις των πολιτικων.

Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητης Φιλοσοφίας, Ποιητης, εικαστικός.

Το "καλό" και η μετανάστευση (Ελεύθερος Τύπος 10.11.2015)

Το “καλό” και η μετανάστευση

Όποια κριτική ματιά αφορά την ανεξέλεγκτη μετανάστευση ,αντιμετωπίζεται από τους “προοδευτικούς” ως εξ ορισμού ύποπτη. Από τους πιο δύσπιστους μάλιστα εξ αυτών μπορεί να χαρακτηριστεί “αντιδραστική θέση”, “συντηρητική” μέχρι και “ακροδεξια”. Πρόκειται για έναν εκ συστήματος μηχανισμό ενοχοποίησης που εφαρμόζουν οι αυτοχρησθέντες υπηρέτες του “καλού”, εναντίον του “κακού”, δηλαδή κάθε ιδέας που θα έβαζε πρώτα την εθνική οντότητα και μετά την όποια μεταναστευτική διεύρυνση. Πίστευαν έτσι αυτοί οι υπηρέτες του “καλού” ότι μάχονται εναντίον κάθε εσωστρεφούς συλλογικού Ναρκισσισμού που μπορεί να γίνει εθνικισμός, ξενοφοβία ή ρατσισμός. Βάζουν έτσι εξ’ ορισμού αρνητικά όρια σε κάθε μορφής καλλιέργειας του “Ίδιου” ,του οποίου την υποτιθέμενη απειλή υπερτροφίας, για να μιλήσω με φιλοσοφικούς όρους, την μπολιαζουν με διαρκές άνοιγμα προς το άλλο, όπως λένε, το διαφορετικό, το ξένο.
Στόχος τους η Ισοκρατία.
Το “καλό” απασχόλησε πάντα τη φιλοσοφία, από το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, ως το Χέγκελ. Ορίστηκε δε ως η καλυτέρευση της ζωής μέσα από τον ορθό λόγο και τα ιδεώδη. Ήταν ο Νίτσε που ώθησε τη σκέψη πέρα από την ηθική, πέρα από τη δυαδικότητα “καλό-κακό”. Ο Σωκράτης, πρόσθεσε στην υπηρεσία του “καλού” και το Ωφέλιμο. Ειδικά στο διάλογο του με τον ηδονιστή Αρίστιππο, όπως μας πληροφορεί ο Ξενοφώντας, υποστήριζε ότι, αν κάποιος ζούσε ακολουθώντας μόνο τις ηδονές κάποια στιγμή θα κάνει κακό στον εαυτό του και στους άλλους. Αν τώρα πάρουμε αυτή τη σκέψη και την εφαρμόσουμε στις πολιτικές μας αποφάσεις θα διαπιστώσουμε ότι, αν κάνουμε μόνο ο,τι μας ηδονίζει ιδεολογικά, μας ευχαριστεί δηλαδή σαν ιδεώδες, τότε κινδυνεύουμε μακροπρόθεσμα να υποστούμε ζημιά και να κάνουμε κακου στους άλλους. Που σημαίνει ότι, αν στα θέματα μετανάστευσης δεν βάλουμε λίγο νερό στο “προοδευτικό” κρασί μας κι αφεθούμε στην ιδεολογική αριστερή μας μέθη, τότε θα δημιουργήσουμε προβλήματα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Γιατί βεβαίως και είναι σωστό και καλό να υποδεχτούμε με ανθρωπιά και ζεστασιά τους βασανισμένους και κυνηγημένους πρόσφυγες. Βεβαίως και να ανοίξουμε την αγκαλιά μας στους εξόριστους, σε όσους απειλείται η ζωή τους από την καταστροφική μανία του πολέμου. Βεβαίως και μια τέτοια εμπειρία μας εμπλουτίζει και μας βελτιώνει ως ανθρώπους, ανοίγοντας τους ηθικούς και γνωστικούς ορίζοντες της πολιτισμικής μας ύπαρξης, διευρύνοντας προς το καλύτερο τα όρια του εαυτού μας. Όμως αν το “άλλο” υπερβεί τις οικονομικές, γεωγραφικές, κοινωνικές και ταυτοτικες μας αντοχές, αν αυτό το “διαφορετικό” απειλήσει τις ιστορικές, εθνικές και αυτογνωσιακές μας δυνατότητες, τότε τι γίνεται; Κινδυνεύουμε και εμείς, κινδυνέυει και το “καλό” που υπηρετούμε. Κινδυνεύουμε να μην είμαστε χρήσιμοι και στους άλλους. Γιατί κάθε απειλή απώλειας της ταυτότητας μας περισσότερο σκότος φέρνει παρά διαύγεια. Ας το καταλάβει πριν είναι αργά η ελληνική κυβέρνηση και να επιστρέψει στον πολιτικό ρεαλισμό.

Δημοσθένης Δαββετας

Συμφωνία για διήμερη Performance στο σπίτι που έζησε και ζωγράφισε στην Gaeta ο μεγάλος καλλιτέχνης του 20ου αιώνα (CY Twombly)

Χτες 4/12 λίγο μετα την συμφωνία μου με τους κατα σειρά στην Φωτογραφία : Georges Frei, Doris Amann( πρόεδρο του ιδρύματος Amann στην Ελβετία), και Alessandro Twombly ( γλύπτης και γυιος του CY Twombly). Στις 23 και 24 Απριλίου για δυο μέρες μου παραδίδουν το σπίτι που έζησε και ζωγράφισε στην Gaeta ο μεγάλος καλλιτέχνης του 20ου αιώνα (CY Twombly), για να κάνω μια διήμερη Performance. Παρουσιάζω για πρώτη φορά την ποιητική μου συλλογή “ήχοι του σύμπαντος” στα Ιταλικά σε συνεργασία μ ενα μουσικό γκρουπ απο την Νάπολη κι ενα τενόρο της Όπερας ειδικευμένο στα ναπολιτάνικα τραγούδια . Δεν υπάρχουν λέξεις για την χαρά μου.!!!!!

Ευρωπαϊκή Πολιτική και Μέση Ανατολή (Ελευθερος Τύπος 04.12.2015)

Ευρωπαϊκή Πολιτική και Μέση Ανατολή

Οι πόλεμοι σε Λίβανο , Συρία ,Ιράκ, Υεμενη ,αλλα κι αυτοί μεταξύ Σουνιτών και Σιιτων η Ισραηλινών και Παλαιστηνιων ,εμπλέκουν μεγάλες δυνάμεις της περιοχής όπως Αίγυπτο,Τουρκία,Ιράν,Σαουδικη Αραβια. Εμπλέκουν όμως και εξωτερικές δυνάμεις όπως Ρωσσια,ΗΠΑ και Ευρωπαϊκή Ένωση. Η τελευταία φαίνεται ως τώρα ότι εχει την λιγότερο ξεκάθαρη Πολιτική στην περιοχή της Μ. Ανατολής. Κι αυτό γιατί δεν αντιδρά σφαιρικά αλλα ειδικά , κατα περιπτωςη στα εκει προβλήματα .Κι όμως αυτή η γκρίζα στρατηγική την αποδυναμώνει στα μάτια των κατοίκων των εκει κρατών γιατί φαίνεται μπερδεμένη κι ευκαιριακά υποταγμένη στ’Αμετικανικα συμφέροντα στην περιοχή. Η Ευρωπη όμως ως βάση της Δημοκρατίας πρέπει να συνομιλήσει μ’ολα τα κράτη της Μ.Ανατολης δίχως διακρίσεις. Πρέπει να καταλάβει τα προβλήματα τους. Η ως τώρα απουσία μιας τέτοιας Πολιτικής είναι αποτυχημένη , δημιουργεί αστάθεια και προς απόδειξη αυτής της διαπίστωσης ,τα ίδια τα γεγονότα βοηθούν. Δυσκολεύει να φτιάξει για παράδειγμα μια μεγάλη συμμαχία εναντίον του Ισλαμικού κράτους. Ενώ αντιθέτως διευρύνεται το μέτωπο των τζιχαντ ιστών με την άφιξη ευρωπαίων σ’Ιρακ,Συρία η Αφρική μεγαλώνοντας έτσι την απειλή των ισλαμιστών. Το 2011 ο Γάλλος πρόεδρος Σαρκοζί ,;δήλωσε ότι ο Ασσαντ πρέπει να φύγει απο την προεδρία της Συριας. Κι αποφάσισε να βοηθήσει τις μετριοπαθείς ομάδες της Συριακής αντιπολίτευσης. Απο τότε ως τώρα σε γενικές γραμμές αυτή η πολιτική εφαρμόζεται απο την Ευρωπαϊκή Ένωση, δίχως θετικά αποτελέσματα . Η δε επιςτροφη της Ρωσσιας στο προσκήνιο της σκηνής στην Μ.Ανατολη εδραιώνει ακόμη περισσότερο την θεςη του Ασσαντ. Η στήριξη επισης στον Λίβανο για στρατιωτική ενίσχυση ξεκίνησε μεν αλλα δεν συνεχίστηκε . Η δε συνεργασία με την Σαουδικη Αραβια έγινε με τέτοιο τροπο ώστε θα μπορούσε να παρεξηγηθεί ως ανοιχτή συμμαχία με τους Σουνιτες εναντίον των Σιιτων. Αλλα και στο θέμα της Ισραηλοπαλαιστηνιακης διαμάχης, η ως τώρα πολιτική υπέρ των Παλαιστηνιων αντικαταστάθηκε απο μια άνευ όρων φανερή η σιωπηλή στήριξη του Ισραήλ. Ολ’αυτα αποδεικνύουν έλλειψη σταθερής σφαιρικής Ευρωπαϊκής Πολιτικής , που προβληματίζει περισσότερο έν όψει της ρευστότητας που επικρατεί στη Μ.Ανατολη. Θα πρέπει λοιπόν να υπάρξει αναπροσαρμογή της ως τώρα Πολιτικής. Δηλαδή να σταματήσει το μόνιμο θέμα της παραίτησης του Ασσαντ( τα γεγονότα το επιβάλλουν με τις σημερινές συνθήκες ), ώστε να μην έχουμε στρατηγικά λάθη όπως έγινε με Σανταμ στο Ιράκ και Κανταφι στην Λοβυη. Επισης θα πρέπει να δοθεί προτεραιότητα στην μάχη κατα της τρομοκρατίας εμπλουτίζοντας την στρατιωτική δράση παράλληλα μ’εκπαιδευτικη(ενημέρωση σε σχολεία ). Παράλληλα πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η Ρωσσια είναι σύμμαχος στην αντιτρομοκρατική στρατηγική . Δεν πρέπει επισης να εγκαταληφθεί η προσπάθεια βοήθειας ανοικοδόμησης Ιράκ και Συριας ,ενώ πρέπει ναναι η Ευρωπαϊκή Ένωση πιο αποφασιστική στους Τουρκικούς εκβιασμούς. Η σχέση με την Σαουδικη Αραβια να γίνει ισορροπημένη σε σχέση με το Ιράν. Στην δε Ισραηλοπαλαιστηνιακη διαμάχη να εργαστεί στα πλαίσια δημιουργίας δυο αντίστοιχων κρατών. Η Ευρωπη εχει ιστορικούς δεσμούς στην Μ.Ανατολη είναι και πρέπει να παραμείνει η βάση της Δημοκρατίας.Γι’αυτο χρειάζεται να ξαναβρει τις ιστορικές πολιτισμικές και πολιτικές αρχές.

Από την Ομιλία μου στην Γαλλική γερουσία για το κράτος Πρόνοιας (02.12.2015)

 

 

 

Αμέσως μετα την ομιλία μου με τον γερουσιαστή Ποζζο αριστερά μου και τον πρώην υπουργό Πιερ Μεανιερ δεξιά μου.

 

Αριστερή καινοτομια και καπιταλισμός (ΤΑ ΝΕΑ 04.12.2015)

Αριστερή καινοτομια και καπιταλισμός

Όταν στις 28 Αυγουστου του 1789, στην αρχή της Γαλλικής επανάστασης ομάδα βουλευτών, ως ένδειξη διαμαρτυρίας απέναντι στο δικαίωμα βέτο του βασιλιά, μετακινήθηκε απο τη θεση τους και πήγαν στα αριστερά του προέδρου, μπήκαν ταυτόχρονα οι ρίζες της νεωτερικής αριστερής μυθολογίας. Γεννημένη αυτή ως αντίθεση σε μια προϋπάρχουσα ήδη πολιτική την οποια ονόμασε “δεξιά”, λειτούργησε ως η πολιτική avant-garde ,προσφέροντας όνειρα και ελπίδες στους καταπιεσμένους και όσους είχαν το όραμα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της ελευθερίας. Αν και χύθηκε πολύ αίμα και μελάνι σε αυτή τη προσπάθεια, έν τούτοις, τα ιστορικά της δείγματα απογοήτευσαν και εξόργισαν. Μετα απο τόσα χρονια ύπαρξης, ειδικά σημερα την εποχή της παγκοσμιοποίησης, υψώνεται έντονα αναγκαία το ερώτημα: παραμένει ή όχι η αριστερά πρωταγωνίστρια στις κοινωνικές αλλαγές; Το θέμα μάλιστα απασχόλησε πρόσφατα και το γαλλικό τύπο.
Το βέβαιο είναι πως αναλυοντας ρεαλιστικά διαπιστώνουμε ότι η ευρωπαϊκή αριστερά εχει χάσει πολύ ιδεολογικό έδαφος, ενώ συχνά σε περιοχές που κατα παράδοση κυριαρχούσε, τώρα κυριαρχούν εθνικιστικά στοιχεια.
Πολλοί δε απο τους παλιούς ψηφοφόρους των κομμουνιστικών κομμάτων τώρα ψηφίζουν κόμματα όπως αυτό της ΛεΠεν. Γιατί; Πιστεύω ότι αυτό οφείλεται στη κρίση ταυτότητας που περνάει η αριστερά και αυτό συνοψίζεται στη λέξη κλειδί: επανάσταση. Απο τη στιγμή που παύει να ισχύει η θεμελιακή της σύμβαση με την επαναστατικότητα και δεν αμφισβητείται η πραγματικότητα ως περιβάλλουσα τάξη, απο τη στιγμή που η επαναστατική πίστη χάνεται, τότε υπάρχει πρόβλημα υπαρξιακής σύγχυσης. Πολλοί βέβαια θα πουν ότι και στο ξεκίνημα αυτής της πορείας υπήρξαν παραλλαγες μη-επαναστατικής αριστεράς όπως οι ριζοσπάστες ,σε αντίθεση με τους σοσιαλιστές πριν το 1917, οι σοσιαλδημοκράτες, σε αντίθεση με τους κομμουνιστές μετα την επανάσταση του Οκτωβρίου κλπ. Όμως η ουσία δεν αλλάζει: οι μη-επαναστατικές συμπεριφορές έχουν αξία μόνο σε σχέση με ενα συνολικό σχέδιο αλλαγής της κοινωνίας που επαγγελεται φιλοσοφικά και πολιτικά η αριστερά. Αυτή η τελευταία θέλει να πετύχει τον στόχο της μέσα απο, όπως λέει, πολιτικό και κοινωνικο μετασχηματισμό, με απωτερο σκοπό την αλλαγή ζωής και κουλτούρας των ανθρώπων. Κάτι τέτοιο όμως δεν μπορεί να γίνει δίχως επαναστατικό πάθος. Η απουσία του ακυρώνει τις πολυπόθητες αλλαγές. Η απουσία του ακυρώνει την αριστερή ταυτότητα . Οι οποιες άλλες απόπειρες σύγχρονης αριστερής μεταρρύθμισης ,παρά την επίκληση του “νέου” που επαγγέλλονται , κατα βάση ωθούν στο γκρεμό το αριστερό όνειρο, όπως αυτό γεννήθηκε. Δε μιλώ βέβαια εδώ για νοσταλγία ή δογματική προσήλωση στο παρελθόν. Δεν μιλώ για τον “χαμένο θησαυρό” της αριστεράς για να χρησιμοποιήσω τα λόγια της Χάνα Αρρεντ. Το αντίθετο μιλώ για το μετέωρο, παγιδευμένο της βήμα μεταξύ επαναστατικότητας και πραγματικότητας. Εκτός και αν η ιδέα της επανάστασης πάρει άλλη μορφή. Γίνει πάθος για καινοτομία, για έρευνα. Εκτός και αν η αριστερά απελευθερωθεί τελείως απο τα ιδεολογικά στερεότυπα του παρελθόντος και συμβαδίσει με τη σύγχρονη δεξιά στη καινοτόμα προσήλωση σε όλα τα επίπεδα καθημερινότητας. Εστω και αν μια τέτοια αλλαγή είναι η πεμπτουσία του καπιταλισμού.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης, ποιητης, εικαστικός.