Το Παρίσι όπως κι η Κερκυρα συνεχίζουν να μ’εμπνεουν. Αυτό λοιπόν το κείμενο εκ Παρισιων.
Τον πόνο σου
Το πάθος σου
Την ανεξέλεγκτη
Ανορθολογική σου βία
Το άμετρο του έρωτα σου
Την αυτοτιμωρια σου αυτοταπείνωση σου
Την ανασφάλεια σου
Την παιδικότητα σου
Την αυτοκαταστροφή σου
Το αυθόρμητο και
Γενναιόδωρο σου
Τ’αγαπησα
Όπως αγάπησα
Το Χάδι σου
Τοσο τρυφερό
Που υποσχόταν
Παράδεισο αλλα και
Που απότομα
Μπορούσε να γίνει
Κόλαση
Αγάπησα το βλέμμα σου
Που μιλούσε αντί
Για την φωνή σου
Τα άγρια μακριά σου μαλλιά
Το μ’εκφραστικές
Καμπυλες σώμα σου
Το παράλογο σου
Τα ουρλιαχτά της νύχτας
Που έβγαιναν
Απο μέσα σου
Τον φόβο της μοναξιάς σου
Τον τρόμο του θανάτου
Και των γηρατειών
Τα πληγωμένα σου όνειρα
Και τις φαντασιώσεις σου
Ναι ναι αγάπησα
Την καθημερινότητα σου
Την οριζόντια και
Κάθετη ύπαρξη σου
Αγάπησα εσένα
Για ο,τι μ’εκανες να μάθω
Και να ζήσω
Απο εμένα.