Η νέα "Δεξιά"ταυτότητα ; (Ελεύθερος Τύπος 24.11.2016)

Η νέα “Δεξιά”ταυτότητα ; 

Με βάση τ’αποτελεσματα των προκριματικών εκλογών του Γαλλικού συντηρητικού κόμματος , το προβάδισμα του Φιγιον και τις παγκόσμιες ταςεις που προκύπτουν απο την εκλογή Τραμπ στην Αμερική , σκιαγραφείται η νέα “δεξιά” ταυτότητα που τείνει να κυριαρχήσει σ’Ευρωπαικο επίπεδο . Ποια είναι τα γενικά χαρακτηριςτικα αυτής της “νέας δεξιάς”; Ας το δούμε ειδικά στην χωρα μας.
Υπάρχουν κάποιες θεμελιώδεις δημοκρατικές αξίες που δίνουν την ιστορική ταυτότητα της δεξιάς. Η τιμή, ο αλτρουισμός, η ελευθερία, η πνευματική περιπέτεια και η έρευνα, ο διάλογος με το “Άλλο”, η ντροπή, η ταπεινότητα και ατομικότητα , η πατρίδα, ο σεβασμός δικαιωμάτων πολίτη, η ανεξιθρησκεία, η πολυεκφραστικοτητα, ειναι μερικές από τον παραδοσιακά διαχρονικό κώδικα της δημοκρατικής δεξιάς. Γύρω από τέτοιες ηθικές ανθρώπινες αξίες δούλεψαν πολυ σπουδαίοι πνευματικοί άνθρωποι σ Ελλαδα κι Ευρωπη και δημιουργοί οπως μεταξύ άλλων, οι Κωνσταντίνος Τσάτσος, Παναγιώτης Κανελλόπουλος, Μάνος Χατζηδάκης, Δημητρης Χορν, Οδυσσέας Ελύτης, Αννα Συνοδινού, Σταύρος Ξαρχακος , Αντρε Μαλρω , Λυκ Φερυ κλπ. Αυτη η “συντηρητική”πρωτοπορεία, που ήξερε να συντηρεί τον ανθρωπισμό και ταυτόχρονα ναναι ανοιχτή σε προτάσεις της νεωτερικοτητας, κατάφερε να συσπειρώσει το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κι Ευρωπαϊκής κοινωνίας γύρω από έναν άξονα που ισορροπούσε την ευρωπαϊκή και την εθνική περιπέτεια. Από την δεκαετία του 80 και μετα, σοσιαλδημοκρατία και οι αριστεροί σύμμαχοι της, άρπαξαν τις ιδέες και το λεξιλόγιο της δημοκρατικής δεξιάς, το οικειοποιήθηκαν και το παρουσίασαν σαν δικό τους. Η διανόηση και ο πολιτισμός θεωρουνται πια εκ προιμιου αριστερή υπόθεση. Τα ανθρώπινα δικαιώματα και ο Διαφωτισμός επίσης. Το ίδιο και το κοινωνικό πρόσωπο και ας ξέρουμε οτι ιστορικά οι μεγαλύτερες κατακτήσεις έγιναν σε φιλελεύθερα καθεστώτα. Πως μπορει να αντιδράσει η σημερινή δεξιά σε αυτή τη συνεχή κλοπή των ιδεών της; Σίγουρα πάντως όχι μονο φωνάζοντας οτι την έκλεψαν δείχνοντας μόνιμα τον κλέφτη. Πάνω απ όλα χρειάζεται νέα παραγωγή ιδεών, νέα ταυτότητα. Πρέπει να μπει ξανά μπροστά στην έρευνα και την πρωτοπορεία εννοιών. Η σημερινή δεξιά χρειάζεται παράλληλα με τη κριτική της εναντίων της αριστεράς να προωθεί δικά της ζητήματα που αφορούν και ευαισθητοποιούν τον πολίτη. Δυο παγίδες πρέπει να αποφύγει. Πρώτον, να μην εγκλωβιστει σε ακροδεξιό λεξιλόγιο και δεύτερον να μη γίνει η φιλελεύθερη βιτρίνα της αριστεράς. Κάπου πέρα από τις δυο αυτές γραμμές να βρει το δικο της χώρο, τον πατριωτικό, με πολιτισμικές και κοινωνικές αξίες, ένα χώρο όπου το Εθνικο συμφέρον έχει μόνιμο διάλογο με την ευρωπαϊκή πραγματικότητα.

Δημοσθένης Δαββέτας
Καθηγητής φιλοσοφίας της τέχνης, ποιητής, εικαστικός

"Η Νέα Ρωσσία" (Ελεύθερος Τύπος 17.11.2016)

“Η Νέα Ρωσσία” 

Μ αφορμή την έλευση του Ομπαμα στην Ελλαδα και τη την ομιλια του καλό θαταν να δούμε ποια είναι η νέα πολιτική της Ρωσίας στη παγκοςμια γεωπολιτική σκακιέρα.
Κι ενώ το Κίεβο και η Μόσχα ξαναρχίζουν δειλά τον διάλογο τους, φαίνεται ότι το ΝΑΤΟ συνεχίζει να παραμένει ‘πως και τα χρόνια του ψυχρού πολέμου, ο βασικός εχθρός της Ρωσσίας. Ο Πούτιν πρόσφατα κατηγόρησε την Ατλαντική συμμαχία ότι χρησιμοποιεί την ουκρανική κρίση για να ξαναζωντανέψει. Δεν το ’πε άλλωστε τυχαία. Ανακοινώνοντας την ενίσχυση της παρουσίας του το ΝΑΤΟ στ’ ανατολικά σύνορα της Ευρώπης, επιβεβαιώνει τις καταγγελίας της Μόσχας, ότι έχει βάλει σ’ ενέργεια την επεκτατική του πολιτική στ’ ανατολικά, είτε με τα αντιπυραυλικά συστήματα που εγκατέστησε στην Πολωνία, είτε βάζοντας τις βάσεις για ένταξη της Γεωργίας στην ατλαντική συμμαχία, είτε πάλι με την στάση της στην Ουκρανία. Απέναντι σε αυτή την στρατηγική η Ρωσσία ξεδιπλώνει τη δική της: η γέννηση της Νέας Ρωσσίας. Στο πρόβλημα της Γεωργίας, ο Πούτιν απαντά με την προσάρτηση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας το 2008. Στο θέμα της Ουκρανίας αντέδρασε με το πόλεμο του Ντον-μπάς. Τι φανερώνουν αυτές οι κινήσεις; Φανερώνουν την προσπάθεια της Μόσχας να δημιουργήσει μία ζώνη προστασίας απέναντι στο ΝΑΤΟ. Τελείωσε η περίοδος «φιλίας» μεταξύ των δύο πλευρών, η οποία και το 2009 ωθούσε την Ρωσσία να δίνει ελικόπτερα MI στην ατλαντική συμμαχία στο Αφγανιστάν. Τελείωσε η συμμαχία το 1997 μέσω του συνεταιρισμού που ‘χε δημιουργηθεί την επομένη της πτώσης της Σοβιετικής Ένωσης. Τώρα έχει εγκατασταθεί η συνεχής δυσπιστία κι υποψία μεταξύ των δύο ισχυρών αντιπάλων. Οι Ρώσσοι πατούν σ’ αυτό το σημείο της προστασίας της πατρίδας, για να δικαιολογήσουν μια σειρά από ενέργειες στρατιωτικές αλλά και οικονομικές, όπως όταν ο Πούτιν, επένδυσε τετρακόσια δισσεκατομμύρια ευρώ για ένα στρατιωτικό πρόγραμμα προστασίας της χώρας. Αυτό το νέο «πατριωτικό» δόγμα, το όποιο και ως το τέλος του 2014, θα ανακοινωθεί επίσημα, στηρίζεται για ν’ αντιμετωπίσει τα Νατοϊκά σχέδια. Όμως κάποιες κουβέντες του στρατηγού Iouri Balouevski, υπευθύνου αυτής της νέας «στρατιωτικής» αντίληψης, αφήνουν να διαφανεί και μία δεύτερη ερμηνεία αυτής της στρατηγικής. Λέει αυτός «πάνω από εκατό χρόνια προσπάθησαν οι εξωτερικοί εχθροί να νικήσουν το έθνος μας και δεν τα κατάφεραν». Συμπληρώνοντας εμφαντικά «αντίθετα οι όποιες προσπάθειες να καταστρέψουν έμμεσα το κράτος μας και εκ των έσω προερχόμενες, παραμένουν πολύ επικίνδυνες». Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το δεύτερο σημείο της ρωσικής «πατριωτικής» στρατηγικής. Πρόκειται για τον φόβο μίας «Αραβικής Άνοιξης» στο εσωτερικό της χώρας. Διπλός είναι λοιπόν ο στόχος της «Νέας Ρωσσίας». Ο εσωτερικός κι ο εξωτερικός εχθρός. Κι ο δεύτερος είναι ο πιο επικίνδυνος γιατί, μέσω εξεγέρσεων τύπου Ουκρανικού Μαϊντάν, θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα κακό ντόμινο επαναστατικών μιμήσεων στη χώρα. Συνεπώς δείχνοντας με το δάχτυλο το ΝΑΤΟ ως τον κύριο εχθρό της η Μόσχα, κατά βάθος βάζει τις βάσεις για ν’ αποτρέψει, πιθανές εσωτερικές αντιδράσεις, που θα μπορούσαν να’ ναι μία τεράστια κοινωνικής βόμβα στα σπλάχνα της.
Δημοσθένης Δαββέτας

LikeShow More Reactions

Comment

Share

Αμερικανικές εκλογές ή η χαμένη τιμή της πολιτικής μας συνείδησης (Ελεύθερος Τύπος 10.11.2016)

Αμερικανικές εκλογές ή η χαμένη τιμή της πολιτικής μας συνείδησης 

Πέρα από τη νίκη της Κλίντον ή του Τραμπ, πέρα από τη μάχη των συστημικών εναντίον των αντι-συστημικώναντίστοιχα, στην πρώτη και στη δεύτερη περίπτωση, όπως συνηθίζεται να λέγεται σήμερα, αυτές οι αμερικανικές εκλογές ενσαρκώνουν ο,τι βιώνεται σήμερα παγκοσμίως: την βαθιά δυσπιστία που ενυπάρχει, φανερά κι όχι κρυφά, μεταξύ της πολιτικής ελίτ και των λαών. Ποτέ το επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης μεταξύ υποψηφίων δεν ήταν τόσο χαμηλό όσο αυτό στην Αμερική, κάτι που προμηνύει ίσως γεγονότα μελλοντικά ανάλογα στις ευρωπαϊκές χώρες. Από τη μια μεριά, οι πολιτικές ελίτ που χρησιμοποιούν μια γλώσσα υποκριτική: άλλο λένε και άλλο κάνουν. Που χρησιμοποιούν τη “Δημοκρατία” ως εργαλείο για τα δικά τους και των φίλων του συστήματός τους συμφέροντα, αδιαφορώντας γι αυτά των πολλών (οι οποίοι βέβαια, τους εξέλεξαν να τους κυβερνήσουν. ας μην το ξεχνάμε ποτέ αυτό). Και από την άλλη οι αντι-συστημικοί, οι αντι-ελίτ πολιτικοί, οι οποίοι θέλουν να εκμεταλλευτούν το κενό μεταξύ συστήματος και λαών και χρησιμοποιούν τον πιο αισχρό λαϊκισμό για να πάρουν την εξουσία. Κάτι μεταξύ αρχαίας τραγωδίας και φαρσοκωμωδίας, αυτός ο πόλεμος δε μοιάζει να είναι απλά ένα “ατύχημα” της Ιστορίας ή ένας μικροεφιάλτηςπου θα περάσει. Το αντίθετο: φαίνεται ότι είναι η αρχή μιας νέας πολιτικής πραγματικότητας που γεννά μια νέα πολιτική γλώσσα: αυτή της αν-ηθικότητας. Ζούμε στον κόσμο της παγκοσμιοποίησης, όπου αγορά κι επικοινωνία καθορίζουν την τύχη του προϊόντος. Και όχι μόνο. Φτάνουν ως το σημείο να καθορίσουν και τη μορφή, αλλά και τη σύσταση του προϊόντος. Η τηλε-πραγματικότητα είναι πέρα από ηθική και ιδεολογία και έχει επηρεάσει καθοριστικά το πολιτικό λεξιλόγιο και τη στρατηγική των πολιτικών. Τα σλόγκαν κυριαρχούν, όπως στη διαφήμιση και το μάρκετινγκ. Η έρευνα αγοράς χρησιμοποιείται και στην πολιτική. Και τί δείχνει αυτή; ότι, όταν οι λαοί δε μπορούν πια να αντέξουν την κυνική στάση των πολιτικών και της σημερινής πολιτικής ελίτ, τότε στρέφονται προς το πλούσιο ρήμα, προς τα εντυπωσιακά (και συχνά κούφια) επίθετα. Έτσι, μέσω του άμετρου και της υπερβολής, οδηγούμαστε στην απώλεια του πολιτικού λόγου. Το είδαμε με το Brexit, το βλέπουμε στο πολιτικό κλίμα της Γαλλίας, αλλά κι αυτό της Γερμανίας, το βλέπουμε στον διαδικτυακό λόγο, το βλέπουμε ως κυρίαρχο πια γεγονός στην παγκόσμια καθημερινότητά μας. Οι χυδαίες απλοποιήσεις και οι ακραίες γελοιότητες είναι πια συνηθισμένο φαινόμενο πολιτικής πραγματικότητας. Δεν φταίνε μόνο οι κακοί πολιτικοί. Φταίμε κι εμείς που στηρίζουμε αυτό το κακόγουστο ως επικίνδυνο γελοίο πολιτικό τσίρκο. Μήπως όμως αυτές οι πολιτικές επιλογές είναι η προβολή ενός χαμηλής στάθμης πολιτικού μας εαυτού; μήπως αυτές οι πολιτικές εκλογές είναι η χαμένη τιμή της πολιτικής μας συνείδησης; Όπως είπε και ο Τόμας Χομπς στο Λεβιάθαν, οι πολιτικοί είναι προέκταση του εαυτού μας.

Δημοσθένης Δαββέτας

ΔΕΞΙΑ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ (New Deal 30.10.2016)

http://new-deal.gr/dexia-ke-sygchronos-politismos/

 

Πούτιν-Η.Π.Α.: Ο πολιτισμικός ψυχρός πόλεμος (Ελεύθερος Τύπος 03.11.2016)

Πούτιν-Η.Π.Α.: Ο πολιτισμικός ψυχρός πόλεμος 
Το κοινό σημείο μεταξύ της Μεγάλης Αικατερίνης και του Βλαδίμηρου Πούτιν είναι το πάθος τους για το μεγαλείο της Ρωσίας. Η πρώτη είχε άμεση επικοινωνία με τους μεγάλους Ευρωπαίους φιλοσόφους. Και ο Πούτιν, αν και λιγότερο φιλοδιανοούμενος, τρέφει ιδιαίτερη φροντίδα για την Ευρώπη. Όχι όμως από γεωπολιτική ανησυχία, αλλά από πολιτισμική. Ο σημερινός «πόλεμος» μεταξύ Ρωσίας-Η.Π.Α. δεν είναι τόσο γεωπολιτικός όσο ήταν την εποχή του ψυχρού πολέμου. Βέβαια, οι Αμερικανοί συνεχίζουν να διατηρούν στην επικαιρότητα τη φράση του Φρανσουά Μιτεράν: «Οι ειρηνιστές είναι στη Δύση. Αυτοί που βομβαρδίζουν είναι εξ Ανατολάς». Και κατηγορούν τους Ρώσους ότι εφαρμόζουν την πολιτικής της καμένης γης στον πόλεμο της Συρίας. Από τη μεριά του ο Πούτιν εκμεταλλεύτηκε την απουσία των Η.Π.Α. στη Μέση Ανατολή κι έγινε βασικός «παίχτης» της περιοχής επιβάλλοντας τους κανόνες του γεωπολιτικού παιχνιδιού. Όταν οι Αμερικανοί κόβουν κάθε επικοινωνία με την Ρωσία στο θέμα της Συρίας, η Μόσχα διακόπτει την συμφωνία για τον εμπλουτισμό πλουτωνίου σε σχέση με τα πυρηνικά και ζητά με κυνικό χιούμορ να αποσυρθούν όλοι οι δυτικοί οπλισμοί από την ανατολική Ευρώπη. Πρόκειται για ένα πινγκ-πονγκ στρατηγικής μέχρι τα όρια του «παράλογου» των αμοιβαίων απαιτήσεων. Πίσω απ’ αυτές τις φαινομενικά ακραίες διαφορές κρύβεται ένας ιδεολογικός και πολιτισμικός πόλεμος. Οι δύο αντίπαλοι είναι: από τη μία, η παγκοσμιοποίηση κι οι αγορές που θέλουν να καθορίζουν την παγκοςμια πολιτική και από την άλλη τα ισχυρά έθνη και η πολιτική που θέλει να καθορίζει την οικονομία και τις αγορές. Η πρώτη χρειάζεται ανοιχτά σύνορα και διακηρύσσει το τέλος της Ιστορίας τονίζοντας την εξέλιξη μέσω της προόδου μέσω της τεχνολογίας. Η δεύτερη θέλει την άνθιση της Ιστορίας και θέτει την τεχνολογία στην υπηρεσία του Έθνους. Και οι δυο τους στοχεύουν να γοητεύσουν την Ευρώπη. Οι Η.Π.Α. μέσω του εμπορίου και της ανάπτυξης, ο Πούτιν μέσω της πίστης στις παραδοσιακές ευρωπαϊκές αξίες. Ο Πόλεμος είναι ισχυρός και διαφαίνεται σε περιπτώσεις όπως στη Συρία ή τις αμερικάνικες εκλογές (όπου ο Πούτιν στηρίζει τον Τραμπ) ή τις ευρωπαϊκοσκεπτικιστικέςτάσεις. Πρόκειται για επιστροφή ενός πολιτισμικού ψυχρού πολέμου μεταξύ Ρωσίας-Η.Π.Α.
Δημοσθένης Δαββέτας