Μ αφορμή την έλευση του Ομπαμα στην Ελλαδα και τη την ομιλια του καλό θαταν να δούμε ποια είναι η νέα πολιτική της Ρωσίας στη παγκοςμια γεωπολιτική σκακιέρα.
Κι ενώ το Κίεβο και η Μόσχα ξαναρχίζουν δειλά τον διάλογο τους, φαίνεται ότι το ΝΑΤΟ συνεχίζει να παραμένει ‘πως και τα χρόνια του ψυχρού πολέμου, ο βασικός εχθρός της Ρωσσίας. Ο Πούτιν πρόσφατα κατηγόρησε την Ατλαντική συμμαχία ότι χρησιμοποιεί την ουκρανική κρίση για να ξαναζωντανέψει. Δεν το ’πε άλλωστε τυχαία. Ανακοινώνοντας την ενίσχυση της παρουσίας του το ΝΑΤΟ στ’ ανατολικά σύνορα της Ευρώπης, επιβεβαιώνει τις καταγγελίας της Μόσχας, ότι έχει βάλει σ’ ενέργεια την επεκτατική του πολιτική στ’ ανατολικά, είτε με τα αντιπυραυλικά συστήματα που εγκατέστησε στην Πολωνία, είτε βάζοντας τις βάσεις για ένταξη της Γεωργίας στην ατλαντική συμμαχία, είτε πάλι με την στάση της στην Ουκρανία. Απέναντι σε αυτή την στρατηγική η Ρωσσία ξεδιπλώνει τη δική της: η γέννηση της Νέας Ρωσσίας. Στο πρόβλημα της Γεωργίας, ο Πούτιν απαντά με την προσάρτηση της Αμπχαζίας και της Νότιας Οσετίας το 2008. Στο θέμα της Ουκρανίας αντέδρασε με το πόλεμο του Ντον-μπάς. Τι φανερώνουν αυτές οι κινήσεις; Φανερώνουν την προσπάθεια της Μόσχας να δημιουργήσει μία ζώνη προστασίας απέναντι στο ΝΑΤΟ. Τελείωσε η περίοδος «φιλίας» μεταξύ των δύο πλευρών, η οποία και το 2009 ωθούσε την Ρωσσία να δίνει ελικόπτερα MI στην ατλαντική συμμαχία στο Αφγανιστάν. Τελείωσε η συμμαχία το 1997 μέσω του συνεταιρισμού που ‘χε δημιουργηθεί την επομένη της πτώσης της Σοβιετικής Ένωσης. Τώρα έχει εγκατασταθεί η συνεχής δυσπιστία κι υποψία μεταξύ των δύο ισχυρών αντιπάλων. Οι Ρώσσοι πατούν σ’ αυτό το σημείο της προστασίας της πατρίδας, για να δικαιολογήσουν μια σειρά από ενέργειες στρατιωτικές αλλά και οικονομικές, όπως όταν ο Πούτιν, επένδυσε τετρακόσια δισσεκατομμύρια ευρώ για ένα στρατιωτικό πρόγραμμα προστασίας της χώρας. Αυτό το νέο «πατριωτικό» δόγμα, το όποιο και ως το τέλος του 2014, θα ανακοινωθεί επίσημα, στηρίζεται για ν’ αντιμετωπίσει τα Νατοϊκά σχέδια. Όμως κάποιες κουβέντες του στρατηγού Iouri Balouevski, υπευθύνου αυτής της νέας «στρατιωτικής» αντίληψης, αφήνουν να διαφανεί και μία δεύτερη ερμηνεία αυτής της στρατηγικής. Λέει αυτός «πάνω από εκατό χρόνια προσπάθησαν οι εξωτερικοί εχθροί να νικήσουν το έθνος μας και δεν τα κατάφεραν». Συμπληρώνοντας εμφαντικά «αντίθετα οι όποιες προσπάθειες να καταστρέψουν έμμεσα το κράτος μας και εκ των έσω προερχόμενες, παραμένουν πολύ επικίνδυνες». Κι εδώ ακριβώς βρίσκεται το δεύτερο σημείο της ρωσικής «πατριωτικής» στρατηγικής. Πρόκειται για τον φόβο μίας «Αραβικής Άνοιξης» στο εσωτερικό της χώρας. Διπλός είναι λοιπόν ο στόχος της «Νέας Ρωσσίας». Ο εσωτερικός κι ο εξωτερικός εχθρός. Κι ο δεύτερος είναι ο πιο επικίνδυνος γιατί, μέσω εξεγέρσεων τύπου Ουκρανικού Μαϊντάν, θα μπορούσε να δημιουργήσει ένα κακό ντόμινο επαναστατικών μιμήσεων στη χώρα. Συνεπώς δείχνοντας με το δάχτυλο το ΝΑΤΟ ως τον κύριο εχθρό της η Μόσχα, κατά βάθος βάζει τις βάσεις για ν’ αποτρέψει, πιθανές εσωτερικές αντιδράσεις, που θα μπορούσαν να’ ναι μία τεράστια κοινωνικής βόμβα στα σπλάχνα της.
Δημοσθένης Δαββέτας