"περι ΠΑΘΟΥΣ" (απο το νέο μου βιβλίο "η απιστία των Αστρων" )

Αυτο είναι το κείμενο “περι ΠΑΘΟΥΣ” επιλεγμένο απο το νέο μου βιβλίο “η απιστία των Αστρων” που θα κυκλοφορήσει απο τις εκδόσεις Βακχικον .

Περί πάθους

Το πάθος ειναι σαν το κύμα
Που έρχεται άλλοτε ήρεμο
Και ξαφνικά δυναμώνει,
Σαν τον αέρα που δεν δείχνει την έντασή του
Και ξαφνικά σε μαστιγώνει
Ή σε παίρνει και σε ξεσηκώνει
Σαν τα λογια που μοιάζουν ακίνδυνα
Και κρύβουν μεσα τους
Μεταχρονολογημένες εκρήξεις
Χαρακιές που ματώνουν
Γδαρσίματα ψυχής
Και σφιξη στομάχου
Λέξεις οργής, θαυμασμού,
Ανείπωτης χαράς και λύπης.

Το πάθος ειναι σαν το χάδι
Που ξεκινά τρυφερά
Και γίνεται βία
Ή πάλι που σ’αρπάζει αμεσα
Οπως μια άγρια μάτια ή γροθιά
Και σε ταράζει, σε κάνει να τρέμεις
Να μην κοιμάσαι
Ή να βλέπεις εφιάλτες
Που δεν μπορείς να ηρεμήσεις
Ούτε ξύπνιος ούτε κοιμισμένος
Που το μυαλό σου ειναι μονίμως
Σε σκότος και φως
Που το φως γίνεται εύκολα φωτιά
Και καίει και σε καιει
Που οι φλόγες της φωτιάς
Ειναι ο τρυφερός πόνος
Μιας αχρονολόγητης καταστροφής
Που η καταστροφή βάζει τις βάσεις
Για την κόλαση
Ή μια νέα δημιουργία.

Το πάθος ειναι οτι
Σε κάνει να παθαίνεις δίχως
Να ναι βέβαιο οτι μαθαίνεις
Αλλα κι αν μάθεις
Κανεις δεν σου εγγυάται
Οτι δεν θα ξαναπαθεις
Γιατί πρόκειται για το πιοτό
Που σε κάνει να ξεχνάς τον χρόνο
Που σε διατηρεί ατρόμητο
Που κοιτάς τις πληγές σου
Και τις γλείφεις
Νιώθοντας να κλαις
Απο πόνο κι υπερηφάνεια
Οτι ζεις κάποιο θαύμα
Οτι ζεις μεσα στο θαύμα.

Για αυτο και το πάθος ειναι μέθη
Ειναι η συμμετοχή
Δίχως διαπραγματεύσεις
Στον καιαδα της ζωής
Στις φωτιές της αιωνιότητας.

Ειναι εικόνες, εμμονές, οράματα,
Βιολογική πεζότητα, ειναι βροχή,
Ήλιος, απύθμενο μπλε,
Φωτεινό πορτοκαλί,
Μεταλλασσόμενο πράσινο,
Απέραντο άσπρο,
Ατελείωτο μαύρο,
Ειναι το τυφλό κόκκινο
Και το ακάθαρτο γκρι
Ειναι οι αποχρώσεις του
Αλλά και η χαρα
Μιας ανεπίστρεπτης μελαγχολίας
Ενός ρόγχου ηδονής
Που κάθε στιγμή τελειώνει
Ξαναρχιζοντας
Που φωνάζει
Βλαστημώντας
Για το απέραντο της ομορφιάς
Που σκλαβώνει
Προσφέροντας ευχαρίστηση.

Το πάθος ειναι αυτο
Που σου συμβαίνει
Και ταυτόχρονα το προκαλείς
Δίχως να μπορείς να μάθεις τις αιτίες.

Ειναι μια ακτίνα ηλίου
Που σε διαπερνά και σε καίει
Μεταμορφώνοντάς σε σε φως
Ειναι τα δάκρυα του ουρανού
Όταν βρέχει ηλεκτρισμό
Όταν απομακρύνεται απο τη γη
Για να επιστρέψει μεσα
Απο το ματωμένο αφρό της θάλασσας
Ειναι η οργή και η τρυφεράδα
Η αγάπη και το μίσος
Η φιλία και η έχθρα
Η κακία και η καλοσύνη
Η αξιοπρέπεια και η προστυχιά
Το απαράδεκτο και το θεμιτό
Ειναι η μεταγγιςη του αίματός σου
Οπως αυτο αδειάζει
Για να γεμίσει απο τον Άλλον
Ειναι η χρησιμοποίηση του Άλλου
Ως τρόπαιο ικανοποίησης
Ειναι το οτι δίνεσαι ολότελα
Οτι εξαφανίζεσαι
Για να επιστρέψεις
Εμφανιζόμενος με
Την εμπειρία του Όλου
Με την εμπειρία
Των θρυμματισμένων σου υπάρξεων
Ενός εαυτού που δεν τελειώνει
Που ξαναγεννιέται και
Σου αυτοαποκαλύπτεται
Μεσα απο την οργισμένη
Και γαλήνια ταχύτητα του πάθους
Ναι Ναι αυτού του πάθους
Για το οποίο μιλάς
Δίχως ποτέ να μπορείς
Να περιλαβεις
Το αντικείμενο της ομιλίας σου
Για το οποίο χαίρεσαι
Δίχως να μπορείς
Να ορίσεις την χαρα σου
Για το οποίο θλίβεσαι
Επειδή δεν μπορείς
Να εμποδίσεις την απώλειά σου.

Το πάθος ειναι το μυστικό
Για να βρεις την θέση σου στον κόσμο
Αυτή τη θέση που
Ενώ εκ γεννήσεως σου ανήκει
Εν τούτοις πρέπει να δώσεις
Ανελέητη και άνιση μάχη
Με τα θηρία της ύπαρξης σου
Για να την ανακαλύψεις
Και να την πάρεις. Οχι βέβαια
Για να εγκατασταθείς. Οχι. Γιατί αν
Θέλεις να είσαι στη μέθη του πάθους
Τότε μονο
Για απεγκατάσταση γίνεται λόγος
Μονο για μια ασταμάτητη κίνηση
Με κατα περιόδους παύσεις.

Αυτή η κίνηση,
Αυτή η διαδρομή
Που προχωρά για να επιστρέψει,
Αυτή η επιστροφή
Στην πραγματική σου θέση
Στο σύμπαν της γης και του ουρανού,
Αυτή η επιστροφή λοιπόν
Ναι η επιστροφή ειναι
Ο σκοπός του πάθους.

Ειναι ο δικός σου σκοπός
Αυτός της πορείας σου
Για την αυτογνωσία της δυστυχίας
Του να χεις χρονολογημένη
Δυνατότητα ευτυχίας
Του να χεις την μοναδική
Και τελείως δική σου
Ικανοποίηση οτι
Δοξάζοντας το παρόν μέσω
Του δίχως έλεος πάθους
Υπηρετείς την γονιμότητα
Της διάλυσής σου
Υπηρετείς την μετάλλαξή σου
Σε σπόρους
Διαρκούς μεταμόρφωσης
Του εαυτού σου.

Δημοσθένης Δαββετας

LikeShow More Reactions

CommentShare

Η ευρωπαϊκή αποτυχία στην μετανάστευση (Ελεύθερος Τύπος 24.03.2016)

Η ευρωπαϊκή αποτυχία στην μετανάστευση .

Τα γεγονότα την νύχτα της πρωτοχρονιάς του 2016 στην Κολωνια , οπου νέοι μουσουλμάνοι μετανάστες , κυριως απο τις χώρες του Μαγκρεμπ, επιτέθηκαν οργανωμένα σεξουαλικα εναντίον των Γερμανίδων ,προκάλεσε εξ ίσου μεγάλο σοκ στους Ευρωπαίους πολίτες , όπως προηγούμενα η εικόνα του νεκρού μικρού Aylan στην παραλία. Όλοι αυτοί οι μετανάστες που ήρθαν στην Γερμανια και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες γυρεύοντας το δικό τους Ελντοράντο.ταυτοχρονα φέρνουν μαζι τους και τον θρησκευτικό πολιτιστικό συντηρητισμό τους . Αυτος έρχεται σ’αμεςη συχνά ρήξη με τον δυτικό Ευρωπαϊκό πολιτισμό. Για να προστατευτούν απο την Δυτική “ηθική παρακμή” κλείνονται σε δικες τους κλειστές κοινωνίες και δεν ανοίγονται στις καινούργιες. Έχουμε ήδη παραδείγματα μεταναστών , γόνων δεύτερης η και τρίτης γενιάς ( πχ Τούρκων) που , όπως γινεται στις τουρκικες παραδοςεις συνεχίζουν να εφαρμόζουν το έγκλημα τιμής. Αυτή την πραγματικότητα την διαπιστώνουμε και σ ‘ αλλα έθιμα και σ’αλλες Ευρωπαικες χώρες οπου οι νέοι μουσουλμάνοι αδυνατούν να ενσωματωθούν , φανερώνοντας έτσι την αποτυχία του Ευρωπαϊκού μοντέλου . Αυτο είχε υποσχεθεί εγγύηση ασφαλειας κι ευημερίας για τους Ευρωπαίους κατοίκους. Όταν το 1995 η συνθήκη Σένγκεν έγινε πραγματικότητα , όλοι χειροκρότησαν την ελεύθερη κυκλοφορία προσώπων . Απο τότε όμως ως σημερα οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών , απομακρυσμένοι απο τις κοινωνίες, φάνηκαν ανίκανοι να ερμηνεύσουν μια σειρά απο γεγονότα όπως πχ τις διαστάσεις και συνέπειες της Αραβικής Άνοιξης το 2011, η την μαζική άφιξη μουσουλμάνων μεταναστών το 2015 . Η αποτυχία ενσωμάτωσης των μουσουλμάνων στις νέες κοινωνίες τους είναι πολιτική αποτυχία των Βρυξελλων οι οποιες τα τελευταία τριάντα χρονια είναι ανίκανες να δώσουν το πολυπόθητο θεμελιακό εξ’αρχης ευρωπαϊκό αίτημα της ασφαλειας κι ευημερίας στους Ευρωπαίους πολίτες. Αντ’ αυτού έχουμε ολο κι αυξανόμενο μεταναστευτικο κύμα και αυξανόμενο φόβο τρομοκρατίας ,που δημιουργεί ανεξέλεγκτα προβληματα . Το θεμα είναι προφανές ότι βρίσκεται στην αποτυχημένη πολιτική ενσωμάτωσης της σημερινής ηγεσίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Δημοσθένης Δαββετας

Πολιτισμός και Ηθική (kontra News 20.03.2016)

Πολιτισμός και Ηθική 

Σε βαθιά κρίση, εδώ και καιρό, Ελλάδα και Ευρώπη ψάχνουν τη θεραπεία μέσα από χρηματοπιστωτικές συνταγές. Παντού αριθμοί και στατιστικές, όλα ξεκινούν και καταλήγουν σε αριθμούς. Μια αριθμοφρενίτιδα περιβάλλει την καθημερινότητα μας στη σύγχρονη παγκοσμιοποίηση. Θύμα αυτής της κατάστασης κι ο πολιτισμός, όπου είτε εκ μέρους των κρατικών θεσμών είτε εκ μέρους των καλλιτεχνών ακούγεται συχνά η δημιουργική δυσπραγία ως αποτέλεσμα έλλειψης «μπάτζετ». Αυτά είναι ψευτοδικαιολογίες. Γιατί εκτός από ό,τι αγγίζει τις υποδομές, που εκ των πραγμάτων χρειάζονται χρήματα, τα υπόλοιπα, και κυρίως ό,τι αφορά τη δημιουργία, δεν εξαρτώνται κυρίως από χρηματικές δαπάνες. Ο Ζαν Μισέλ Μπασκιά για παράδειγμα, ο σπουδαίος αμερικάνος ζωγράφος, ή ο δικός μας Θεόφιλος αλλά και τόσοι άλλοι ποιητές και καλλιτέχνες δεν περίμεναν να ‘χουν γεμάτη την τσέπη για να γεννήσουν τις μορφές της τέχνης τους. Η ουσία της δημιουργίας, αυτή της τέχνης, θεμελιώνεται στη ζωτική ανάγκη για «λέγειν» του δημιουργού. Αυτή η βαθιά επιθυμία για έκφραση είναι τόσο φυσικά δυνατή όσο φυσικά δυνατός είναι και ο θάνατος. Η δημιουργία προκαλεί τον θάνατο, θέλει να τον νικήσει φέρνοντάς τον σε ανθρώπινα μέτρα, έτσι ώστε ο θάνατος να είναι μέρος της ανθρώπινης ζωής. Ο πάμπτωχος, αρχικά, Ζαν Μισέλ Μπασκιά, επειδή δεν είχε λεφτά να αγοράσει υλικά ζωγραφικής, εύρισκε στα σκουπίδια πεταμένες πόρτες, παράθυρα, καρέκλες και άλλα αντικείμενα, ακόμη και σπασμένα, για να τα ζωγραφίσει. Έτσι δημιούργησε πρωτοποριακά και ασυνήθιστα έργα, δημιούργησε ένα νέο εικαστικό στιλ και γλώσσα. Αναλόγως και σε επίπεδο πολιτικών θεσμών: σε πολλές χώρες, δυτικές ή μη, βρίσκουμε θεσμικά πρόσωπα να παίρνουν αποφάσεις με ελάχιστα χρήματα. Σε περιόδους οικονομικής κρίσης γεννήθηκαν σπουδαία έργα και δημιουργίες. Δεν είναι απαράβατος όρος η χρηματοπιστωτική δύναμη για να πάει μπροστά ο πολιτισμός. Είναι προσπάθεια συγκάλυψης της στειρότητάς μας (προσωπικής και θεσμικής) όταν φορτώνουμε την πολιτιστική μας τεμπελιά στην έλλειψη χρηματοπιστωτικών πόρων. Η δημιουργία, εκ γενετής, είναι ανεξάρτητη από «υλικές φυλακές», ανεξάρτητη από «οικονομικούς δεσμοφύλακες». Και είναι χάρη σε αυτό το DNA της που η δημιουργία είναι εξωστρεφής, συμβάλλοντας ουσιαστικά στον εμπλουτισμό της τέχνης με καινούρια στοιχεία, τη γόνιμη συνέργεια ετερόκλητων υλικών και πάνω απ’ όλα στην ισορροπημένη έκφραση. Μια τέτοια δημιουργία είναι και η ψυχή του Πολιτισμού. Δίχως αυτήν τη «δημιουργική ανιδιοτέλεια», για να θυμηθώ τον Καντ, δεν υπάρχει αισθητική και πολιτισμός. Αυτός είναι πάνω απ’ όλα χαρά ζωής, είναι ενεργή μελαγχολία, αισιόδοξη θλίψη, είναι δίψα για μάθηση, αυτοπραγμάτωση, συλλογική παρουσία, είναι δύναμη για γέννηση κουλτούρας, προστασία περιβάλλοντος, για οικολογικές συμπεριφορές, για τολμηρή έρευνα. Ο Πολιτισμός είναι εκ γενετής ένας ισορροπημένος συνδυασμός παράδοσης και πρωτοπορίας, εθνικών αξιών αλλά και πανανθρώπινων, είναι το βίωμα της οικουμενικότητας στην καθημερινή ζωή. Και κυρίως δεν είναι: υποχρεωτικά δεσμευμένος σε χρηματοπιστωτικούς αριθμούς. Γιατί τότε βολεύει τους λίγους και τους στείρους, θεσμικά και ατομικά.

Δημοσθένης Δαββέτας

Η προειδοποίηση Ντοναλντ Τραμπ (Ελεύθερος Τύπος 17.03.2016)

Η προειδοποίηση Ντοναλντ Τραμπ 

Ο Ντοναλντ Τραμπ είναι η περιπτωςη που οι οπαδοί του “πολιτικά Ορθον” απεύχονται να γίνει πραγματικότητα. Προσπαθούν ως τώρα να τον αντιμετωπίσουν σαν κάτι το γραφικό , σαν ενα φαινόμενο που δεν θα διαρκέσει γιατί μοιάζει μ’ενα γρήγορο βροχερό σύννεφο που αστράφτει για λιγο και σταματά . Τον θεωρούν ως περιπτωςη που διασκεδάζει την γκρίζα πολιτική σκηνή , που προκαλεί την πολιτική ομαλότητα , αλλα που γρήγορα θα εκμηδενιστεί απο την δυναμη της κυρίαρχης , επιςημης πολιτικής . Διότι οι φρονούν τες “πολιτικά ορθώς” , πιστεύουν ότι αντιπροσωπεύουν την φυσική πραγματικότητα . Συνεπώς κατα την διαδικασία της φυσικής της επιλογής αυτή , θ’αφαιρουσε απο πάνω της οτιδήποτε παράξενο που ταράζει την ισορροπία της. Κι αν όμως ο Τραμπ δεν μπορεί να εξαντληθεί στα όρια του διασκεδαστικού; Αν , αυτός που δεν δίστασε κάποια στιγμή , να ζητήσει απο μια οπαδό του ν’ανεβει στην έδρα της πολιτικής του ομιλίας και να πιάσει τα μαλλιά του για να βεβαιωθεί ότι δεν φορά περούκα, δεν είναι για περιφρόνηση κι αποδειχθεί πολύ πιο ανθεκτικός κι ισχυρός απ’οτι τον θεωρούσαν οι αντίπαλοι του; Κι αν ακόμη παλι ο Τραμπ , αυτός που μιλούσε σεξιστικά για τις γυναίκες και δεν δίστασε ν’αντιμετωπισει τους μουσουλμάνους με συνθήματα που έφταναν τον ρατσισμό , φανεί ότι ανταποκρίνεται σ’ενα πιο βαθύ αίσθημα αμφισβήτησης του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος που εκφράζει τον κόσμο; Γιατί ενα είναι βέβαιο απο τις ως τώρα δημοσκοπήσεις κι αναλύσεις : ο Ντοναλντ Τραμπ δεν είναι περαστική περιπτωςη. Η “Τραμπμανια” που διαπερνά τα πλήθη , εχει περάσει απο την αρχική συλλογική υστερία στις διαστάσεις ενος πολιτικού φαινομένου που ήδη βλέπουμε εδώ και καιρό στην Ευρωπη. Πρόκειται για την βαθιά αμφισβήτηση πουχουν οι λαοί για το υπάρχον πολιτικό σύστημα. Η σχέση Πολιτικων και κόσμου εχει διαταραχθεί . Η πολιτική ελίτ αμφισβητειται ολο και περισσότερο. Γι αυτο και οι “πολιτικώς ορθοί ” βρίσκονται σε πανικό. Δεν ξέρουν πως ν’αντιμετωπιςουν την περιπτωςη Τραμπ. Βλέπουν ότι δεν μπορούν να μαυρίσουν την εικόνα του , δεν μπορούν να τον γελοιοποιήσουν. Οτιδήποτε ανάλογο επιχείρησαν τους γύρισε μπούμερανγκ και η δημοτικότητα του υποψηφίου Τραμπ ολο και δυναμώνει. Όπως συνέβη και με την Λεπεν στην Γαλλια η τις βόρειες Ευρωπαϊκές χώρες. Αν θέλει το σύστημα ν’αντιμετωπισει τέτοιες περιπτώσεις καλό θαταν να προσέξει . Πριν είναι αργά. Γιατί όλα αυτά τα φαινόμενα στηρίζονται στην αηδία του κόσμου για τους παραδοςιακους συςτημικους πολιτικούς που τους θεωρούν διαπλεκόμενους και διεφθαρμένους. Κι αυτο εχει πια βαθιές ρίζες . Δεν αλλάζει εύκολα. Γελοίοποιώντας τον Τραμπ η πολιτικούς αυτού του στυλ δεν πετυχαίνουν τιποτα περισσότερο παρα να ενισχύουν την υποψηφιότητα τους. Είναι καιρός να το συνειδητοποιήσουν . Διαφορετικα θάχουν συμβάλλει πολύ οι ίδιοι με το ύφος τους και την έπαρση τους στο να γίνει κάποια στιγμή πιθανό κάτι το οποίο εδώ και δεκαετίες θεωρείτο απίθανο.

Δημοσθένης Δαββετας

Ιράν : η επιςτροφη των ρεαλιστών (Ελεύθερος Τύπος 09.03.2016)

Ιράν : η επιςτροφη των ρεαλιστών 

Οι εκλογές της 26 Φεβρουαρίου στο Ιράν χαροποιούν την διεθνή κοινότητα. Το αποτέλεσμα της επέβαλε την ανανέωση του κοινοβουλίου , του Majlis (σώμα που αποτελείται απο 290 εκλεγμένα μέλη για μια τετραετία) και της συνόδου ειδικών ( σώμα που αποτελείται απο 88 ιερωμένους εκλεγμένους για 8 χρονια δυνάμενοι να να ορίσουν η ν’ανακαλεσουν τον ανώτατο οδηγό της επανάστασης ). Μέσα στα λίγα περιθώρια που εχει το θεοκρατικό σύστημα του Ιραν για Δημοκρατια, οι συντηρητικοί συνετρίβησαν απο ενα εκλογικό σώμα που συμμετείχε κατα περισσότερο απο 60% στις εκλογές. Η νίκη των ανανεωτικών μεταρρυθμιστών σηματοδοτεί ισως την αρχή της άρσης της επι χρονια δυσπιστίας απέναντι στην Δύση. Η θετική αλλωστε απόφαση για τα πυρηνικά του Ιραν κι η άρση κυρώσεων βοήθησε προς αυτήν την πορεία. Ας μην ξεχνάμε ότι για πολλά χρονια η επίσημη πολιτική της χώρας είχε απομονωθεί ( υπερσυντηρητικοί ηγέτες με αρνητικές θέσεις περι ολοκαυτώματος και δικαιωμάτων μειοψηφιών είχαν συμβάλλει σ’αυτο). Η νίκη των Μεταρρυθμιστών τους αναγκάζει σε μεγάλη δουλειά μιας και πρέπει να βρεθεί η ισορροπία μεταξύ των προοδευτικών μεγαλουπόλεων και της συντηρητικής επαρχίας. Το Ιραν είναι μια χωρα οπου η νεότητα που προέρχεται απο την μεσαία τάξη εχει τα εξής
βασικά χαρακτηριστικά : τα κορίτσια σπουδάζουν όπως και τ’αγορια. Γι’αυτο κι η νεολαία είναι πιο δομημένη απο αυτήν άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής. Η νεολαία αυτή είναι κυριως φιλοδυτική. Όταν δεν έχουν ν’ασχολουνται με τα βομβαρδιστικά των Αμερικανών και τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των πεζοναυτών , οι νέοι αυτοί, ακόμη κι ως Σιίτες , λατρεύουν το Ίντερνετ και την αμερικανική κουλτούρα. Αλλωστε τα τεμένη τις Παρασκευές έχουν πολύ λιγότερο νεαρό κόσμο απ’οτι στο Καιρό η το Αμμαν. Τα πρόσφατα μάλιστα σκάνδαλα διαφθοράς κληρικών ώθησε μεγάλο μέρος του πληθυσμού των πόλεων ν’απομακρυνθουν διακριτικά απο το κληρικό σύστημα και να πιστεύουν στην θρησκεία ως ατομική υπόθεση. Μια βουλευτής μάλιστα δεν δίστασε να υποστηρίξει πρόσφατα ότι πρέπει ναναι επιλεκτικό δικαίωμα το να φορά η όχι μια γυναίκα την μαντίλα. Επισης παρα τις διάφορες απόπειρες εκλογικών σκανδάλων , η νεολαία πηγαίνει να ψηφίζει πιστεύοντας στην δυναμη της ψήφου για να συμβάλλει στην προοδευτική αλλαγή του συστήματος . Διότι ξέρουν ότι οι επαναστάσεις δεν βοηθούν στην οικονομία και την κοινωνική αρμονία της χώρας. Το τέλος μιας επανάστασης δεν μοιάζει ποτε με την αρχή της. Υπαρχει ακόμη μεγάλος δρόμος για να επανέλθει πλήρως το Ιραν στην διεθνή κοινότητα. Όμως οι προσπάθειες συνεχίζονται. Φύγαμε απο την εποχή που ο τότε πρόεδρος του Αχμαντινεζαντ έλεγε γραφικότητες κι ο τότε Αμερικανος αντιπρόεδρος μαχόταν στον Λευκό οικο για να πετύχει βομβαρδισμό του Ιραν.

Δημοσθένης Δαββετας

Λαϊκισμός-Λαός-Πολιτική (Kontra News 06.03.2016)

Λαϊκισμός-Λαός-Πολιτική 

Πρωτοχρησιμοποιημενος στην Ρωσσικη επανάσταση ο ορος “Λαϊκισμός” ,επανήλθε έντονα τελευταία στην επικαιρότητα . Λαϊκιστής θεωρείται οποιος υπόσχεται στον λαό ο,τι του ζητά γνωρίζοντας πως δεν θα γίνουν ποτε πράξη οι υποσχέσεις του. Το κάνει απλά για την κατοχή εξουσίας. Ο Λαϊκιστής ηγέτης αποκοιμίζει το πλήθος , υφαρπάζει την ψήφο του και τον εκμεταλλεύεται πολιτικά. Κατηγορεί δε εύκολα όποτε τον συμφέρει τους αντιπάλους του για “λαϊκισμό”. Τι γινεται όμως αν η εξέγερση του λαού ξεπερνά τους υποτιθέμενους “εκπροσώπους” του όπως είναι κόμματα η συνδικάτα και αυτονομείται; Κάτι τέτοιο έγινε πρόσφατα σε Γαλλια ,Γερμανία όταν οι αντιδράσεις του κόσμου δεν ελέγχθηκαν απο τα κομματικά και συνδικαλιστικά τους όργανα ( παραδείγματα όπως με την Air France και την εξέγερση στην Δρέσδη ). Τότε βιώσαμε το παράδοξο φαινόμενο να κατηγορηθεί για “Λαϊκισμό” ο ίδιος ο λαός. Κι όμως οι εξεγερθέντες διαμαρτύρονται για την μείωση της εθνικής κυριαρχίας στις χώρες τους, για τον εκ νόμου υποχρεωτικό θρηςκευτικο αγνωστικισμο που επιβάλλουν οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις , για την απαξίωση των συμβόλων , για την υποχρέωση να ζήσουν ως απάτριδες , για την πολιτισμική αμνησία , για την εξορία που τους ωθεί να ζουν δίχως σύνορα η ακόμη για την απειλή του Ισλαμισμού στην Ευρώπη. Ολ’αυτα είναι ζητήματα ευρωπαϊκής καθημερινότητας . Είναι ζητήματα που ξεσηκώνουν τον κόσμο και προκαλούν αντιδράσεις στους σημερινούς Ευρωπαίους ηγέτες. Να για πχ η Μερκελ πανικόβλητη πηγαίνει στον Ερντογκαν και του υπόσχεται στήριξη για είσοδο της Τουρκίας στην Ευρώπη , η πάλι ο Ολαντ για να ενισχύσει την θεςη του στο κόμμα και την προεδρική του υποψηφιότητα χρησιμοποιεί τον μπαμπούλα της Λε πεν. Διπλα σ’αυτες τις κινήσεις με δηλώσεις τους οι Ευρωπαίοι ηγέτες κατηγορούν τους εξεγερθέντες για “Λαϊκισμό”. Δηλαδή κατηγορείται ο λαός για Λαϊκισμό . Τι πιο παράδοξο κι υποκριτικό εκ μέρους μιας εξουσίας. Έτσι ο ορος “Λαϊκισμός” αρχίζει να χάνει την πραγματική του έννοια και να χρησιμοποιείται κατα το εκάστοτε δοκουν της εξουσίας. Χρησιμοποιείται όπως συμφέρει τους κρατούντες ως εργαλείο πολιτικής ενοχής κι όχι ως εργαλείο ανύψωσης της πολιτικής συνείδησης.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , Ποιητης, εικαστικός.

Τεχνητή νοημοσύνη και Άνθρωπος (Ελεύθερος Τύπος 03.03.2016)

.

Στα κινητά , στους υπολογιστές, τ’αυτοκινητα, τ’αεροπλανο,τα εργοστάσια ,τις δημόσιες υπηρεσίες,τα νοσοκομεία, τις τράπεζες , παντού , η τεχνητή νοημοσύνη είναι πατούσα οςο ποτε. Σε σημειο να καθορίζεται σε μεγάλο σημειο η καθημερινότητα μας . Θάλεγα ότι υπάρχουν δυο είδη τεχνητής νοημοσύνης. Η ήδη υπάρχουσα που αντιγράφει άριστα τον άνθρωπο αλλα που παραμένει όμως εργαλείο του και η άλλη , αυτή που όσοι την ονειρεύονται , θ’αποκτησει μια δίκη της αυθεντική συνείδηση κι ευαίσθητες συγκινήσεις. Το όραμα της δεύτερης , της ποθούμενης, στηρίζεται στο τεστ του Βρετανού μαθηματικού Turing, ο οποιος , μέσα απο μια πειραματική διαδικασία , υποστήριξε ότι μια ανθρώπινη ύπαρξη βρίσκεται σε διάλογο μόνιμο με μια κρυμμένη οντότητα. Αν θεωρήσουμε βάσει του φιλοσοφικού υλισμού ότι ο εγκέφαλος μας είναι μια μηχανή και ο υπολογιστής λειτουργεί όπως ο εγκέφαλος, τότε κάποια στιγμή θα καταφέρουμε με τα υβριδικά μας πειράματα , να κατασκευάσουμε το κυβερνοισοδυναμο του , μέσα στο οποίο θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε την μνήμη και την εξυπνάδα του . Που σημαίνει ότι αυτή η νέα τεχνητή ύπαρξη θάχε συγκινήσεις κι αυτοσυνείδηση . Π υπολογιστής έτσι θα μπορούσε να μάθει απο μόνος του, να διορθώσει τα λάθη του, να πάρει αποφάσεις, μέχρι και ν’αναπαραχθει. Θα δηλαδή όπως λέει κι ο Kurzweil μάνα ενα είδος “μετα-ανθρώπου” που θα φταίνε την αθανασία. Αλλωστε και τα ως τώρα αποτελέσματα της ήδη υπάρχουσας “ατελους” τεχνητής νοημοσύνης δεν είναι λίγα . Πχ ο υπολογιστής deep bluy νίκησε το 1977 στο σκάκι τον παγκοςμιο πρωταθλητή Κασπαροφ. Η παλι σε τηλεοπτικο παιχνίδι η μηχανή βρήκε πιο γρήγορα τις απαντήσεις απο άλλους παίχτες. Απέναντι σ’αυτη την δυνατότητα της τεχνικής διάσημες προσωπικότητες όπως ο μπιλ γκεητζ η ο φυσικός Στεφεν Χοκινς διαφωνούν και κάνουν κριτική στην χρήση τηλεκατευθυνομενων πυραύλων η των εξ’αποστασεως δορυφορικών χτυπημάτων η παλι των ρομπότ που στέλνονται στις μάχες. Κι αυτό γιατί αν τελικά δημιουργήσουμε την αληθινή τεχνητή νοημοσύνη “ίσως ναναι ενα σπουδαίο γεγονός ” όπως λέει ο Χοκινς αλλα “μπορεί ναναι και το τελευταίο στην Ιστορια του Ανθρωπου ” όπως συμπλήρωσε. Ο σύγχρονος άνθρωπος είδε την Τεχνική ως εργαλείο για να συνεχίσει την προσπάθεια του να κυριαρχήσει στην φύση . Δεν εχει όμως όρια . Κι αυτό μπορεί να τον καταστρέψει. Ο δαίμονας του Σωκράτη ήταν μια εσωτερική οντότητα. Αν βγει προς τα εξω , αν εγκαταλείψει τον Άνθρωπο κι αυτονομηθεί μπορεί και να μην επιστρέψει κι ο Άνθρωπος να χαςει τον αθέατο “προστάτη “του . Να μαραζώσει και να εξαφανιστεί

Δημοσθένης Δαββετας

Δεν ξέρω αν μου λείπεις (Ανέκδοτο κείμενο)

Δεν ξέρω αν μου λείπεις
Αν εκείνες τις στιγμές
Μιας απρόσμενης νοσταλγίας
Σε θελω η σ’αρνιεμαι
Δεν ξέρω αν σε θυμάμαι
Για να σε διατηρώ
Η να σ’απορριπτω
Ξερω μόνο ότι λυπάμαι
Που γίναμε δυο ξένοι
Που δεν αναγνωρίζω το σώμα σου
Που τα ματια σου δεν είναι
Η συνεχεια των δικών μου
Το βλέμμα σου δεν είναι κοινός μας τόπος
Τα χάδια σου γλιστρησαν απο πάνω μου
Που οι αναμνήσεις μου για σένα
Παραμένουν σ’ατακτη ισορροπία
Αλλοτε επιστρέφοντας σε
Ως γλυκιά ξένη οπτασία
Η αλλοτε ως εχθρική μορφή
Που προδίδει
Για να εκδικηθεί
Έναν φανταστικό εχθρό.
Λυπάμαι που το μαγευτικό
Τοπίο του έρωτα μας
Πλυμηρισε απο τον χείμαρρο των δακρύων
Αντι να ποτιστεί
Και ν’ανθισουν σ’αυτο
Σπάνια άγνωστα
Πανέμορφα λουλούδια .

Το ξεκίνημα της συνεργασίας για να γίνει η ποιηση μου cd με μουσικη.

Μια πολύ ενδιαφέρουσα δημιουργικη εμπειρία για μενα . Σας ευχαριστώ και τους τρεις

MonteCarloRecords2013 Annoncing

A winning trio Artists . MonteCarloRecords2013 is pleased to announce the release of the new single 3 titles , excerpts of Demosthenes Davvetas poems in song. The three songs were composed by Louisa Eldivina beautiful melodies. They will be interpreted as follows :
A French song sung by Louisa Eldivina Soprano
Another song will be interpreted in Greek by Greek singer Giannis Karalis .
The third song will be sung by a trio Louisa Eldivina Soprano Demosthenes Davvetas and Giannis Karalis. The song trio will be in Video Clip for television. This single will be presented in Athens during the Exclusive Prestige Tour 2016-2018 of Louisa Eldivina Soprano

 

MonteCarloRecords2013 announced

See the Exclusive Prestige Tour 2016-2018 Louisa Eldivina Soprano in Geneva Switzerland the 10 september 2016 at the “Cite Bleue Theater” at 20:30. The golden soprano voice Louisa Eldivina Soprano its accompagned for the Classic Singer Greek Giannis Karalis and the poet writer and singer Demosthenes Davvetas . Louisa Eldivina Soprano present is new fantastic show extract of is new album 2016 “Revelation” in exclusive international presentation in this concert. Giannis Karalis present different songs from is new album 2016 “My Life” Demosthenes Davvetas present is new single 3 titles with Louisa Eldivina Soprano and Giannis Karalis lyrics extract fon the international poesies book from Demosthenes Davvetas. POWERED &SPONSORED by MonteCarloRecords2013 Group Ltd
François Deblaye II Mixalis Sourvinos Spyros Sourvinos Neophytos DemetriadesMichalis Demestichas Fotis Skourtis Jean Paul Vampée Antonije DeSerbie ZoupanosGeorge Tseremis Arik Hendelsman Sadan Mohammed Bin Khalifa Mohamed SlimaniDimitris Papageorgiou Dimitris Dimitroulis Dimitris Nezeritis Lucien Abihessera Aaron Henry Terry Siganos Corfu Greece Corfu Xorio Corfu Kerkiraiki Mantolinata Rotary Club Kerkyras Prince Edward Barbu Princess Romona Murad Raphael Doly

Η δυναμη του αυτοσαρκασμού (Κοντρα News 28.02.2016)

Η λέξη που κυριαρχεί γυρω μας ειδικά απο την αρχή του 21ου αιώνα είναι “κατάθλιψη”. Στην επαναλαμβανόμενη εμμονή της αυτή , αντί για λύπη που φαινομενικά ανακοινώνει ,κρύβει χαρα. Φαίνεται ότι απολαμβάνουμε συνειδητά η ασυνείδητα το ότι είμαστε καταθλιπτικοί και μ’αυτο δικαιολογούμε τον εαυτό μας στην έλλειψη ανάληψης των οποιων ευθυνών του. Οικονομικός μαρασμός,τρομοκρατία, πολιτική δυσπιστία,ανεργία,κοινωνικές εντάσεις , πραγματικότητες που όλοι μας αναγνωρίζουμε , στα ματια του καταθλιπτικού παίρνουν αυτοτιμωρησιακες , αυτόευνουχιστηκες προεκτάσεις . Το ερώτημα όμως τίθεται:αν η κατάθλιψη θεωρείται παθογένεση, πως θα την θεραπευςουμε αντι αντιθέτως να την κάνουμε, όπως και συμβαίνει, Εθνικο μας σπορ; Αν και υπάρχουν πολλοί όπως ακούμε διπλα μας απο ειδικούς τρόποι θεραπείας της , εν τούτοις υπαρχει ενας που σας τον συστήνω . Ο Αυτοσαρκασμός. Απέναντι στην τραγικότητα των οποίων περιστάσεων , η χρήση του γέλιου ( όχι ως κυνικός χαβαλές η ανεύθυνη ισοπέδωση) μπορεί να γίνει εργαλείο στρατηγικής αντίστασης εναντίον της κατάθλιψης. Η καλλιέργεια του γέλιου όπως τόνιζε κι ο σπουδαίος φιλόσοφος Μπερξον κι ειδικά το γέλιο του εαυτού μας αποδραματοποιει , ως αυτοσαρκασμός, το δραματικό και μας βοηθά να δούμε το εκάστοτε πρόβλημα μας μέσα απο την αναγκαία απόσταση . Έτσι δεν μας παρασύρει στην δυνη του και το αντιμετωπίζουμε ισορροπημένα.Οι φανατικοί δεν έχουν αυτό το στοιχείο , αυτό παγιδεύονται στο Απόλυτο και φτάνουν σε προσωπικές η συλλογικές ακρότητες. Οι ναζιστες η οι τζιχαντιστες για παράδειγμα δεν έχουν πολύ όρεξη γι’αυτοσαρκασμό. Κι όμως αν σαρκαζαν το άκαμπτο των απόψεων τους ίσως να τους βοηθούσε να δουν διαφορετικα τα πράγματα του κόσμου. Το γέλιο βοηθά στον έρωτα , την γοητεία, χτίζει γέφυρες με το διαφορετικό , εξοικειώνει με το εχθρικό και συμβάλλει στην αναζήτησή μιας ορθό φρόνης θεραπείας των ανθρώπινων προβλημάτων. Χαρις στον αυτοσαρκασμό μπορεί ν’αποφευχθει η αιςθηςη του μηδενισμού και της άμετρης αυτοκαταστροφής που κυριαρχεί παντού σχεδόν στην καθημερινότητα μας σημερα.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , Ποιητης, εικαστικός.

Στα εγκαίνια της εκθεσης στο μουσειο hermitage στην Αγία Πετρουπολη.

Με το βιβλίο για τον tony Cragg που έγραψα το θεωρητικό αναλυτικό κείμενο χτες βραδυ (01.03.2016)  στα εγκαίνια της εκθεςης στο μουςειο hermitage στην Αγία Πετρουπολη.Μαζι με τον tony Cragg ,δημοσιογράφους , γκαλεριςτεςκαι διευθυντές μουσείων . Επισης με την συμπαθέστατη σύνοδο μου την Μαρια Φοιτητρια ιςτοριας τέχνης που μου έστειλε το μουσείο για να με υποδεχτεί στο αεροδρόμιο

Στο εξώφυλλο του νέου διεθνούς περιοδικού JSVMag

 

ΣΤο εξώφυλλο του νέου διεθνούς περιοδικού . In the cover page of the new international magazine.

MonteCarloRecords2013 & Jet Seven Vip Magazine présent

Pic 1/ New Front Cover Magazine Number one JSVMag 2016 Louisa Eldivina Soprano spécial interview.
Pic2/ New Back Cover Magazine Number one JSVMag 2016 Demosthenes DavvetasInternational Poet Writer & Paint Artisr spécial interview.
This magazine innovator new style with 2 cover magazine in one number.
Two fantastic Artist’s two Talents two personality

 

Francois Deblaye Rachel Kneppert Mladenovic Thea Leiner Van Eijk Mixalis SourvinosSpyros Sourvinos Jean Paul Vampée Thierry Paul Valette Jon Paul Puno Neophytos Demetriades Michalis Demestichas Fotis Skourtis Aaron Henry Corfu Greece Corfu Xorio Corfu Kerkiraiki Mantolinata Rotary Club Kerkyras Prince Edward Barbu Princess Romona Murad Gian Latsios Giannhs Voutirakos Caramela George Tseremis

Τεχνητή νοημοσύνη και Άνθρωπος (Ελεύθερος Τύπος 03.03.2016)

Στα κινητά , στους υπολογιστές, τ’αυτοκινητα, τ’αεροπλανο,τα εργοστάσια ,τις δημόσιες υπηρεσίες,τα νοσοκομεία, τις τράπεζες , παντού , η τεχνητή νοημοσύνη είναι πατούσα οςο ποτε. Σε σημειο να καθορίζεται σε μεγάλο σημειο η καθημερινότητα μας . Θάλεγα ότι υπάρχουν δυο είδη τεχνητής νοημοσύνης. Η ήδη υπάρχουσα που αντιγράφει άριστα τον άνθρωπο αλλα που παραμένει όμως εργαλείο του και η άλλη , αυτή που όσοι την ονειρεύονται , θ’αποκτησει μια δίκη της αυθεντική συνείδηση κι ευαίσθητες συγκινήσεις. Το όραμα της δεύτερης , της ποθούμενης, στηρίζεται στο τεστ του Βρετανού μαθηματικού Turing, ο οποιος , μέσα απο μια πειραματική διαδικασία , υποστήριξε ότι μια ανθρώπινη ύπαρξη βρίσκεται σε διάλογο μόνιμο με μια κρυμμένη οντότητα. Αν θεωρήσουμε βάσει του φιλοσοφικού υλισμού ότι ο εγκέφαλος μας είναι μια μηχανή και ο υπολογιστής λειτουργεί όπως ο εγκέφαλος, τότε κάποια στιγμή θα καταφέρουμε με τα υβριδικά μας πειράματα , να κατασκευάσουμε το κυβερνοισοδυναμο του , μέσα στο οποίο θα μπορούσαμε να τοποθετήσουμε την μνήμη και την εξυπνάδα του . Που σημαίνει ότι αυτή η νέα τεχνητή ύπαρξη θάχε συγκινήσεις κι αυτοσυνείδηση . Π υπολογιστής έτσι θα μπορούσε να μάθει απο μόνος του, να διορθώσει τα λάθη του, να πάρει αποφάσεις, μέχρι και ν’αναπαραχθει. Θα δηλαδή όπως λέει κι ο Kurzweil μάνα ενα είδος “μετα-ανθρώπου” που θα φταίνε την αθανασία. Αλλωστε και τα ως τώρα αποτελέσματα της ήδη υπάρχουσας “ατελους” τεχνητής νοημοσύνης δεν είναι λίγα . Πχ ο υπολογιστής deep bluy νίκησε το 1977 στο σκάκι τον παγκοςμιο πρωταθλητή Κασπαροφ. Η παλι σε τηλεοπτικο παιχνίδι η μηχανή βρήκε πιο γρήγορα τις απαντήσεις απο άλλους παίχτες. Απέναντι σ’αυτη την δυνατότητα της τεχνικής διάσημες προσωπικότητες όπως ο μπιλ γκεητζ η ο φυσικός Στεφεν Χοκινς διαφωνούν και κάνουν κριτική στην χρήση τηλεκατευθυνομενων πυραύλων η των εξ’αποστασεως δορυφορικών χτυπημάτων η παλι των ρομπότ που στέλνονται στις μάχες. Κι αυτό γιατί αν τελικά δημιουργήσουμε την αληθινή τεχνητή νοημοσύνη “ίσως ναναι ενα σπουδαίο γεγονός ” όπως λέει ο Χοκινς αλλα “μπορεί ναναι και το τελευταίο στην Ιστορια του Ανθρωπου ” όπως συμπλήρωσε. Ο σύγχρονος άνθρωπος είδε την Τεχνική ως εργαλείο για να συνεχίσει την προσπάθεια του να κυριαρχήσει στην φύση . Δεν εχει όμως όρια . Κι αυτό μπορεί να τον καταστρέψει. Ο δαίμονας του Σωκράτη ήταν μια εσωτερική οντότητα. Αν βγει προς τα εξω , αν εγκαταλείψει τον Άνθρωπο κι αυτονομηθεί μπορεί και να μην επιστρέψει κι ο Άνθρωπος να χαςει τον αθέατο “προστάτη “του . Να μαραζώσει και να εξαφανιστεί

Δημοσθένης Δαββετας