Μακρον -Πούτιν : Σκάκι εναντίον τζούντο (Ελεύθερος Τύπος 12.09.2019)

Μακρον -Πούτιν : Σκάκι εναντίον τζούντο .

Μετά από τοσες πολιτικες εξαγγελίες ως προς την ανάγκη φιλελεύθερων αποφάσεων στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης , ο Εμανουελ Μακρον, επιστρέφει στην λογική της realpolitik απέναντι στην στρατηγική του Πούτιν. Η τελευταία τους συνάντηση λιγο πριν την συνοδο των G7 στην Γαλλία , στο Μπιαριτς, έδωσε προτεραιότητα στα εξής σημεία . Ο διάλογος με την Ρωσσια πρέπει να συνεχιστεί γιατί μόνο μέσα από αυτόν τον τρόπο αποδυναμώνονται οι επικίνδυνες διαμάχες. Μέσα σε μια παγκόσμια πολιτική σκακιέρα ανήσυχη από την συμπεριφορά του Τραμπ και την επικίνδυνη αύξηση της Κινεζικης επιρροής , η προσέγγιση Ευρώπης – Μόσχας είναι περισσότερο από ποτε αναγκαία. Με την προϋπόθεση βέβαια να μην πέσουν οι Ευρωπαίοι σκακιστες με μπροστάρη τον Μακρον στην παγίδα του αθλητή του τζούντο Πούτιν. Υπολογιστής θρασύς καποιες φορες αυτος και κυνικός δεν αφήνει ποτε πολλά περιθώρια στον αντίπαλο του. Οι προηγούμενες προσπάθειες Ευρώπης Ρωσσιας για διάλογο διακόπηκαν σύντομα . Ειδικά με τον Μακρον η σχέση τους είναι αμφιταλαντευόμενη .
Το 2007 ο Γάλλος προεδρος υποδέχτηκε τον Ρωσσο ομόλογο του στις Βερσαλλίες όπως υποδέχονται έναν βασιλιά. Όμως η κριτική του Μακρον σε διαφορα ζητήματα απέναντι στον ” μεγάλο Πετρο ” , τον νέο τσάρου του Κρεμλινου, δεν άρεσε στον Πουτιν. Παρ’ολ’αυτα και παρά μια περίοδο αποστασιοποίησης της σχέσης τους ο Γάλλος προεδρος , κάλεσε τον ηγέτη του Κρεμλινου τις παραμονές της συνάντησης των G7 , σε μια μεταξύ τους προ συνάντηση. Μ’αυτην την κίνηση του ο Μακρον θέλησε να δείξει ότι μετά την κρίση με την Ρωσσια λόγω της προσάρτησης της Κριμαιας το 2014, το Κρεμλινο μπορεί να επανέλθει στην διεθνή οικογένεια.
Με την Γερμανίδα καγκελάριο σε φθίνουσα πορεία και μια Βρετανία ταραγμένη από το αδιέξοδο του Μπρεξιτ, ο Μακρον εμφανίζεται έτοιμος να παίξει τον ” αρχηγό” της Ευρωπαϊκής Ένωσης, να φανεί ως ο αρχηγός κράτους με την μεγαλύτερη διεθνή επιρροή. Με βάση αυτήν την εικόνα ο Γαλλος προεδρος συνάντησε τον Πουτιν προσπαθώντας να τον πείσει να κάνει μια κίνηση ειρηνης έστω συμβολική ως προς την Ουκρανία , να βοηθήσει για άρση του αδιεξόδου με το Ιράν και ακόμη να χρησιμοποιήσει την επιρροή του στην Συρία , ώστε να συγκρατήσει την τζιχαντιστικη αιμορραγία που έχει προκαλέσει η επίθεση στο Ιντλιμπ. Το τι θα βγει απ’ολ’αυτα στο άμεσο μέλλον δεν το ξέρουμε ακόμη . Ξέρουμε όμως ότι η συνάντηση των G7 δεν έδωσε εντυπωσιακα αποτελέσματα στα ζητούμενα θέματα. Γιατι ένα είναι βέβαιο . Χωρίς τις οποιες υποχωρήσεις του Πουτιν στην Ουκρανία καμμία διαμεσολάβηση του Μακρον δεν θα λυγίσει το αντιρωσσικο πείσμα των Ευρωπαίων. Από την πλευρά του άλλωστε ο Ρωσσος προεδρος δεν έχει να χάσει πολλά πράγματα . Στοχος ήταν και παραμένει να κάνει την Ρωσσια όλο και πιο ισχυρη ,να της δώσει την παληα της υπερηφάνεια και να την κάνει σταθερή παγκόσμια οικονομική δύναμη. Τα Ρωσσικα μέσα ενημέρωσης χειροκροτούν τον μαιτρ του Κρεμλινου ως γνήσιο αρχιτέκτονα ” μιας Γκωλικης διπλωματιας”. Αυτό πρέπει να το λάβει υπ’οψη του ο Γαλλος προεδρος γιατί ο Πουτιν μπορεί να τον παρασύρει στα κόλπα του τζούντο που γνωρίζει πολύ καλά . Το Σκάκι του Μακρον εναντίον του τζούντο του Πούτιν. Να ποια είναι η ανάμεσα τους σημερινή πολιτική εικόνα. Και προσοχή: ο Ρωσσος προεδρος είναι Αριστος γνωστής της τέχνης της υπομονής ώσπου ο αντίπαλος του να τρεκλίσει κάπου κι ο Πουτιν να τον ρίξει κάτω . Είναι η υπομονή το μυστικό των πολεμικών τεχνών.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός,

Με τον διασημο γκαλεριστα Αντρε Μπουχμαν και την συσυγο του (Βερολίνο 07.09.2019)

Και βεβαια μετα την παροσιαση του βιβλιου μου χθες στο Βερολινο ωσ συνηθως το δειπνο. Με τον διασημο γκαλεριστα Αντρε Μπουχμαν, την συσυγο του και καλλιτεχνη Μπετινα και την διαχρονικη μου φιλη Ιρενε Ντισλερ.Η χαρα μετα την γονιμη κοπωση.Yesterday evenjng in Berlin with Buchman ,Bettina and Irene Disler.

Στο βερολινο στα εγκαινια της παρουσιασης του βιβλιου μου για τον Ντισλερ. (07.09.2019)

στο βερολινο στα εγκαινια της παρουσιασης του βιβλιου μου για τον Ντισλερ.

Αρθρο της εφημερίδας Ελεύθερος Τύπος για την έκθεση "Ακάλυπτος " (06.09.2019)

Το σημερινό άρθρο της εφημερίδας Ελεύθερος Τύπος . Μιλά για την έκθεση “Ακάλυπτος ” όπου συμμετέχω μεταξύ άλλων με το έργο μου που βλέπετε στο κάτω μέρος της σελίδας. Το αρθρο υπογράφει η εξαιρετική οπως πάντα Δέσποινα Σαββοπουλου . Η έκθεση είναι αφιερωμένη από τους διοργανωτές στην πρόσφατα αδικοχαμένη Πηνελοπη Δαββετα που επίσης συμμετέχει μ’ενα έργο της ( αυτό στο πάνω μέρος του άρθρου) στην έκθεση . Από το Βερολίνο που είμαι εύχομαι καλή επιτυχία στην έκθεση και στους άξιους διοργανωτές της Ευαγγελία Καιρακη και Μαρια-Μόσχα Καρατζογλου.#ddavvetas

Με τον Berndt Koberling. (Βερολίνο 05.09.2019)

Χτες βράδυ (5/9/19) στο Βερολίνο. Με τον ιστορικό καλλιτέχνη ζωγράφο ( από τους νεους άγριους της γενιάς του 80-90) στο εργαστήριο του . Τώρα ήρθε η σειρά του δικού μας πρότζεκτ . Πολλοί θα εκπλαγούν . Το αφήνω γι’ανακοινωση λιγο αργότερα όταν σε λιγο καιρό πάρει σάρκα και οστά. Yesterday evening in Berlin in his atelier with Berndt Koberling.#ddavvetas

Η νικηφόρα επιστροφή των Ανθρωπιστικών σπουδών στην Γαλλία. (Ελεύθερος Τύπος 05.09.2019)

Η νικηφόρα επιστροφή των Ανθρωπιστικών σπουδών στην Γαλλία.

Δεν έχω παψει εδώ και χρόνια να φωνάζω για το πολιτιστικό κι εκπαιδευτικό έγκλημα που έγινε την τελευταία τουλάχιστον δεκαετία στην Ευρώπη ( συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας εδώ και πέντε χρόνια”). Πρόκειται για τον συνεχή και σκόπιμο παραγκωνισμό ως εξαφάνιση των ανθρωπιστικών σπουδών υπο το βαρος της κυριαρχίας της τεχνικής ειδίκευσης. Συνεχίζω να πιστεύω ότι η κλασσικη εκπαίδευση μπορεί να βοηθήσει στην καλυτέρευση του κοινωνικού παρόντος. Οι Γάλλοι πάντως το κατάλαβαν και δημιούργησαν από φέτος ένα νέο μάθημα στα σχολεία τους με τον τίτλο ” ανθρωπιστικές σπουδές, λογοτεχνία, φιλοσοφία “.
Η Κλασσικη Ελλάδα είναι ένας καθρέφτης του παρόντος . Έτσι πρέπει να το βλέπουμε. Και σαν τέτοιος φοβίζει την πολιτική εξουσία. Γιατί στην Ελληνική αρχαιότητα οι αξίες ήταν δομημένες σε κώδικες λογικής , αριστειων, άμιλλας και ανθρωπίνων δυνατοτήτων . Ολ’αυτα μαζί στόχευαν την πνευματική και σωματική υγεία . Ήταν θεμέλια της ευτυχίας κατά τον Αριστοτελη. Το να συνεχίσεις να διδάσκεσαι Αρχαία Ελληνική παιδεία στα σχολεία ,δεν σημαίνει ότι είσαι δέσμιος μιας μιμητικης νοσταλγίας του παρελθόντος . Δεν μιλώ εδώ για μια ” αιώνια επιστροφή” για να χρησιμοποιήσω λόγια του Νιτσε. Το αντίθετο σημαίνει ότι το παρελθόν μπορεί να μας ωθήσει να διαβάσουμε και να βελτιώσουμε το παρόν . Πρόκειται για μια αστείρευτη δεξαμενή ενέργειας,σκεψης και δυναμης. Το 1843 ο Μπαλζάκ έγραφε στον Άντερσεν ότι στ’ανθρωπινα γεγονότα υπάρχει πάντα μια ανώτερα δύναμη που κάνει διαχρονική την ουσία της ανθρώπινης εμπειρίας. Ιστορία , φιλοσοφία , λογοτεχνία, παίζουν σπουδαιότερο ρόλο από την άχαρη επικαιρότητα. Ο Τομας Μαν έγραφε ότι ” το να γράφεις σημαίνει ότι στοχάζεσαι”. Κι αυτό είναι που θέλουν να μας στερήσουν κάθε μορφής εξουσίες. Σήμερα ζούμε την με πονηρό τρόπο ( μέσω της μείωσης η εξαφάνισης των ανθρωπιστικών σπουδών) απαγόρευση του να σκεφτόμαστε διαφορετικά . Η ακόμη και να ειρωνευτούμε μέσω της σκεψης . Όλα σήμερα τείνουν ν’απαγορευτουν από την πολιτική ορθότητα της Λερναιας παγκοσμιας χρηματοπιστωτικης εξουσιας . Η ειρωνεία του Σωκράτη είναι η ενσάρκωση της αιωνιότητας του παρόντος . Είναι έγκλημα το ότι θέλουν να μας στερήσουν τέτοιες ανθρώπινες δυνατότητες. Οι κλασσικες ιδέες όπως έλεγε κι ο Χάρολντ Μπλουμ , μας επιτρέπουν να ξεσκεπάσουμε την ξυλινη γλώσσα και μονογραμμη σκέψη που παει επιτακτικά να επιβληθεί σήμερα από τις ” πολιτισμένες” διαφόρων ειδών εξουσίες. Αν δεν προσέξουμε , το μίσος της σημερινής παγκόσμιας εξουσιας εναντίον των κλασσικων σπουδών , μπορεί να πάρει την μορφή εκείνης της βιας του 6ου μχ αιώνα , όπου οι νέο-πλατωνικοι φιλόσοφοι από φόβο μην συλληφθούν και τιμωρηθούν βασανιστικά προτιμούσαν κάποια στιγμή απειλης ,να πετούν η να καίνε από μόνοι τους τα κλασσικά βιβλία που έτσι κι αλλοιώς διάβαζαν και μελετούσαν κρυφά.
Συνεπώς τέτοιες αποφάσεις της σημερινης Γαλλικής κυβέρνησης ( έστω και κάτω από την σφοδρή πίεση των πάντα ισχυρών Γάλλων διανοουμένων) είναι καλοδεχούμενες . Τις χειροκροτούμε . Και επαναλαμβάνω : Πλατων , Προσωκρατικοι , Θωμάς ο Ακινάτης , Μονταινιος κλπ μεταξύ άλλων σπουδαίων στοχαστών , θα βοηθήσουν παρά πολύ τις νεες γενεές στα να διαβάσουν πιο ουσιαστικά και δημιουργικά το σημερινό μας παρόν.

Δημοσθενης Δαββετας

Συμμετέχω στην έκθεση που είναι αφιερωμένη στην πρόσφατα αδικοχαμένη Πηνελοπη Δαββετα

Συμμετέχω με ιδιαίτερη χαρά ως Ζωγραφος σ’αυτην την έκθεση που είναι αφιερωμένη στην πρόσφατα αδικοχαμένη Πηνελοπη Δαββετα. Η ίδια εκθέτει , μέσω διοργανωτών, ένα θαυμάσιο έργο . Ένα μικρό διαμάντι.#ddavvetas

Ποια η χρησιμότητα των G7; (Ελεύθερος Τύπος 29.08.2019)

Ποια η χρησιμότητα των G7;

Λίγες μόνο μέρες μετά την συνάντηση των G7 στην Γαλλία και αν κάποιος διαβάσει το μενού των κύριων θεμάτων που συζητήθηκαν σίγουρα θα εντυπωσιαστεί . Το επείγον της κλιματικής αλλαγής και της προστασίας του περιβάλλοντος, η φορολογία στο διαδύκτιο , η μάχη εναντίον των ανισοτήτων , η πυρηνική συμφωνία με το Ιράν , η κρίση με την Ρωσσια , ο εμπορικός πόλεμος , είναι μερικά κεντρικά μεταξύ των βασικών θεμάτων που συζητήθηκαν . Και μόνο η αναγγελία τους δίνει την αίσθηση σ’εναν απλό πολιτη , ότι επιτελους κάποιοι , εν προκειμενω οι 7 ισχυρότερες χώρες του πλανήτη ασχολούνται σοβαρά με τα τόσο σημαντικά προαναφερθέντα θέματα . Το καθένα άλλωστε από αυτά από μόνο του αποτελεί θέμα ειδικού διεθνους συνεδρίου πολιτικών κι επιστημόνων για την προσπάθεια επίλυσης του.
Κι όμως καμμία ουσιαστική απόφαση δεν παρθηκε στα μόλις παραπάνω αναφερθέντα καίρια ζητήματα . Για το περιβάλλον για παράδειγμα που όλοι κόπτονται κανένα ιδιαίτερο σημαντικό ποσο προστασίας δεν απελευθερώθηκε , ειδικά με την πρόσφατη καταστροφή του Αμαζονιου, από τόσο πλούσιες χώρες. Ούτε στο θέμα των Αμερικανοκινεζικων εμπορικών σχέσεων που σε τόσο κίνδυνο βάζει την παγκόσμια οικονομία μπήκε μια συγκεκριμένη πορεία και ταξη. Για να μην συνεχίσω και τις αναφορές μου στα υπόλοιπα θα τονίσω ότι τελείωσε η σύνοδος δίχως καμμία σταθερή δέσμευση . Τι σημαίνει αυτό ; Συζητάμε απλά για μα συζητάμε ξοδεύοντας χρήματα για ταξίδια και γεύματα συναντήσεων ; Μήπως δεν υπάρχει κάποια βούληση να παρθουν αποφάσεις ;
Κατά την άποψη μου πρόκειται για μια χειροπιαστή ένδειξη η πιο σωστά απόδειξη, του κατά πόσον ο κόσμος σήμερα βιώνει ένα γενικότερο πνεύμα αστάθειας . Ο σημερινός κόσμος έτσι όπως είναι οργανωμένος και λειτουργεί απειλείται από πολλούς κινδύνους , όπως μεταξύ άλλων , η οικονομική κρίση , τα στρατιωτικά ατυχήματα , η οικολογική καταστροφή κλπ.
Αρνούμενοι(😉 να δεχτούν η να καταλάβουν τα προβλήματα οι G7 ,στην συνάντηση τους στο Μπιαριτζ στην Γαλλία , αλλά και στις προηγούμενες διεθνως συναντήσεις τους, προκαλούν ένα πικρό μειδίαμα η ανησυχία παγκοσμίως στους σώφρονες ανθρωπους. Ευρισκόμενοι πλέον στον 21ο αιώνα , αυτό το μικρό και κλειστο κλαμπ των φιλελεύθερων δημοκρατιών των συμμετεχόντων κρατών , δεν έχει όπως αποδεικνύεται , καμμία νομιμότητα ούτε εξουσία , όπως συνέβαινε παλαιότερα , να προστατεύσει και να διατηρήσει την διεθνή ισορροπία και ταξη. Αλλες μεγάλες δυνάμεις όπως για πχ η Κίνα , η Ρωσσια , η Ινδία κλπ , που δεν συμμετείχαν στην σύνοδο , επιδρούν με το ίδιο βάρος όπως κι η Δύση στις παγκόσμιες υποθέσεις. Και βέβαια εκμεταλλεύονται θαυμάσια τις διαφορες και τις αποστάσεις που υπάρχουν μεταξύ των μεγάλων Ευρωπαϊκών Δημοκρατιών και της Αμερικής.
Ο πάντα απρόβλεπτος Ντόναλντ Τραμπ , ευρισκομενος σε προεκλογική εκστρατεία , προκαλεί ανησυχία κάθε μετά με το νέο του προκλητικό σταθερά Τουιτ. Ταυτόχρονα η Ευρώπη υφίσταται τις συνέπειες των έντονων διαφορετικών εθνικών της τάσεων και ρήξεων μεταξύ των κρατών της.
Είναι πια βέβαιο κι ολοφάνερο ότι το άλλοτε καλό κλίμα των διεθνών συναποφάσεων έχει τελειώσει . Είναι παρελθόν. Αυτή η άλλοτε αναγκαία σταθερότητα πολιτικών επιλογών έχει σβήσει. Ζούμε και βαδίζουμε σε νεες εποχές αρκετά αχαρτογράφητες όπου η πρόβλεψη κι η ανησυχία δεν συνυπαρχουν ποιοτικά προσδίδοντας ένα πνεύμα αορίστου κινδύνου στο πολιτικό , πολιτιστικό ,οικονομικό και περιβαλλοντολογικό σήμερα.
Γι’αυτο και συνοδοι όπως αυτή των G7 στο Μπιαριτζ μας προκαλούν μειδίαμα όταν έρχεται η ώρα για να δημοσιεύσουν το κοινό ανακοινωθέν τους .
Κι εδώ ισως ρωτήσει ο πιο δύσπιστος αναγνώστης του άρθρου μου : δηλαδή τι πρέπει να γίνει ; Να πετάξουμε στον καλάθι των αχρήστων τέτοιου είδους ” αχρηστες” πια συναντήσεις ;
Όχι του απαντώ . Πιστεύω ότι κάτι τέτοιο θαταν λαθος. Κι αυτό γιατί πίσω από τις μεγάλες ” θεατρικές ” αναγγελίες κι εκδηλώσεις όπως αυτές του παρελθόντος , σήμερα λειτουργεί μια διαφορετική αντίληψη διπλωματίας . Οι πολιτικοί ” ηθοποιοί” παίζουν ένα άλλο έργο που στηρίζεται στις προσωπικές επαφές κι ανταλλαγές, τις στενές διαπραγματεύσεις, τις μυστικές συμφωνιες η μελλοντικά σχέδια.
Ζουμε πια κι αναπνέουμε σ’εναν άλλο ” καινούργιο ” κόσμο , μιας νέας εν εξελίξει πολιτικής λογικής . Μπαινουμε στην λογική των μικρών χαμηλοφωνων “ιεροτελεστιών”.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της τέχνης, ποιητής, εικαστικός.

Το Ισλαμικό Κράτος και οι Χριστιανοί του Ιράκ (LastPoint.gr 28.08.2019)

Το Ισλαμικό Κράτος και οι Χριστιανοί του Ιράκ (LastPoint.gr)

Ήταν τον Αύγουστο του 2014, όταν – κατά γενική έκπληξη στην διάρκεια της νύχτας – το Ισλαμικό κράτος εισέβαλε στα βόρεια του Ιράκ κι έσπειρε τον τρόμο και τον φόβο. Εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανοί και της εθνότητας Γιαζίντις σφάχτηκαν, γυναίκες αιχμαλωτίστηκαν και μετατράπηκαν σε σκλάβες, παιδιά υπέστησαν το μαρτύριο την νέας ισλαμικής επιμόρφωσης τους. Μια πραγματική γενοκτονία!..

Κι όλα αυτά γιατί οι τζιχαντιστές ήθελαν να » καθαρίσουν » το Ιράκ από τους ιδεολογικούς » αποστάτες» του. Μετά την περιοχή του Σινιάρ , οι Ισλαμιστές προωθήθηκαν προς την Νίβιν. Μέσα σε λίγες ώρες οι Γιαζίντις, οι Κακάις και 120000 Χριστιανοί – εν μέσω ενός απερίγραπτου χάους – εξολοθρεύτηκαν και υποχρεώθηκαν σε εξορία.

Πού βρίσκονται όμως όλοι αυτοί πέντε χρόνια μετά και αφού έχουν ήδη περάσει δυο χρόνια από την στρατιωτική διάλυση του Ισλαμικού κράτους; Στην περιοχή του Σινιάρ κάποια χωριά Γιαζίντις παραμένουν έρημα, ενώ στην πόλη μόνο το 10% έχει επιστρέψει . Όσοι έμειναν εκεί μετά την γενοκτονία, ζουν ακόμη σε τέντες κι αδυνατούν να πενθήσουν όσες γυναίκες του πληθυσμού τους σκλαβώθηκαν, όσους σφαγιάστηκαν , ενώ οι βασανιστές τους παραμένουν ατιμώρητοι .

Στην περιοχή της Νίβιν επέστρεψαν περίπου 25000 . Το Χριστιανικό κέντρο ξαναβρίσκει σιγά σιγά την δυναμική του . Όμως η δημογραφία μοιάζει να ‘χει αλλάξει, καθότι πολλοί μουσουλμάνοι Σιίτες εγκαταστάθηκαν και δίνουν την αίσθηση ότι πλειοψηφούν στην περιοχή. Ανάλογα συμβαίνει στα βόρεια της Μοσούλης όπου πολλοί Σουνίτες πήραν την θέση των εκδιωχθέντων Χριστιανών .

Αυτή η κατάσταση επιτείνεται περισσότερο από το γεγονός ότι η πλειοψηφία των Χριστιανών της περιοχής φοβάται να επιστρέψει στη γη των πατεράδων τους . Αυτό που κατάφερε το Ισλαμικό κράτος , παρά την στρατιωτική του ήττα, είναι ότι έσπειρε στην Ιρακινή κοινωνία την δυσπιστία και το μίσος εναντίον του Άλλου . Το ότι ηττήθηκε στο πεδίο των μαχών δεν σημαίνει ότι ηττήθηκε κι η ιδεολογία του . Άλλωστε τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε μαζικές ύποπτες φωτιές να καίνε τις παραγωγές του σιταριού λίγο πριν την Συγκομιδή τους .

Τρελές κι ασυγκράτητες φήμες τρέχουν κατηγορώντας όλοι όλους . Από τους Σουνίτες , τους Σαμπάκς, τους Κούρδους ή τους Χριστιανούς , όλοι είναι κατηγορούμενοι ως πυρομανείς. Αυτό είναι μια απόδειξη ότι η πριν την γενοκτονία του Ισλαμικού κράτους ισορροπία μεταξύ των διαφορετικών κοινοτήτων είναι δύσκολο να επιτευχθεί εκ νέου.

Υπάρχουν βέβαια κάποια σημάδια συνεργασίας . Η εκκίνηση των οικονομικών δραστηριοτήτων στην κοιλάδα της Νίβιν , παρασύρει θετικά εμπορικές σχέσεις μεταξύ των κοινοτήτων . Είναι η άρση ενός εμποδίου ήδη στην καθημερινότητα των κατοίκων . Η δυσπιστία μειώνεται όταν ο παραγωγός για παράδειγμα κοτόπουλων προμηθεύει και τους μουσουλμάνους η πολλοί Γιαζίντις εργάζονται σε υπηρεσίες μουσουλμάνων κλπ.

Όταν η οικονομία ξεκινά είναι ένα καλό σημάδι . Όμως πρέπει ο πολιτισμένος κόσμος να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση . Η ήττα του Ισλαμικού κράτους δεν σημαίνει κι οριστική ήττα της ιδεολογίας του . Πρέπει τώρα στα πρώτα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης να υπάρξει η δέουσα πολιτιστική και πολιτική προσοχή ώστε να μην επαναληφθούν στην τόσο πονεμένη περιοχή γενοκτονίες , βίαιες εκτοπίσεις , βασανισμοί η άλλου είδους βιαιότητες και μαρτυρία.

Οι νεαροί παράτυποι μετανάστες στην Γαλλία 5 ( antinews 26.08.2019)

Οι νεαροί παράτυποι μετανάστες στην Γαλλία 5

Τον τελευταίο καιρό στο Παρίσι ( όπως και στις άλλες Ευρωπαϊκές χώρες) παρατηρείται ένα έντονα αξιοπερίεργο φαινόμενο. Έφηβοι ξένοι, μετανάστες νόμιμοι η παράτυποι , μαζεύονται στις άκρες του Σηκουάνα η άλλων Παρισινών καναλιών και κοιμούνται όπου βρουν δίχως να τηρούνται κάποιοι κανόνες υγιεινής.

Επίσης, με τρόπο γρήγορο, αστραπιαίο – για να μην τους αντιληφθεί η αστυνομία – βγαίνουν στους δρόμους , ζητιανεύουν και επιστρέφουν στις πλευρές των καναλιών . Η εικόνα αυτή ανθρωπιστικά δεν είναι υποφερτή , πέρα από τους κινδύνους υγείας που εγκυμονεί. Κι αυτό που ξεσηκώνει πάνω απ’ όλα τους Γάλλους πολίτες είναι ότι η πλειοψηφία αυτών των νέων γεννήθηκε από την εκμετάλλευση των απάνθρωπων κυκλωμάτων διακινητών οι οποίοι τους υπόσχονται χρήματα , ελευθερία και παραδείσια Ζωή στη Δύση.

Οι διακινητές εκμεταλλεύονται την μιζέρια αγοριών και κοριτσιών και πλουτίζουν σε βάρος τους . Αυτοί οι νέοι από τους κάποιες εκατοντάδες που ήταν το 2016 σήμερα έχουν περάσει τις 45000. Αν και το γαλλικό κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να τους περιθάλψει, το κόστος της φροντίδας τους υπολογίζεται επισήμως στα 2 δισεκατομμύρια ευρώ τον χρόνο. Τα χρήματα αυτά ψάχνει να τα βρει το κράτος μιας και οι τοπικές δημοτικές αρχές των Γαλλικών πόλεων έχουν άλλες άμεσες προτεραιότητες και δεν μπορούν ν’ ανταπεξέλθουν με τα οικονομικά τους δεδομένα .

Οι δυνατότητες του κράτους είναι τέτοιες ώστε και τα μέσα έχει αλλά και πολιτικές αποφάσεις μπορεί να πάρει ώστε να επιστρέψουν πολλοί από τους ” παράνομους” αυτούς νέους ή σ’ άλλες ευρωπαϊκές χώρες ή στις χώρες καταγωγής τους. Κάτι δηλαδή ανάλογο που γίνεται και με τους μεγαλύτερους σε ηλικία παράτυπους μετανάστες .

Γιατί ας μην υποκρινόμαστε ο στόχος της Γαλλικής κυβέρνησης είναι να ωθήσει, όλους όσους δεν έχουν τα στοιχεία ώστε να ζητήσουν άσυλο, να επιστρέψουν στις χώρες τους. Θα ‘ναι πιο χρήσιμοι στην πατρίδα τους. Πολλοί κι όχι η πλειοψηφία των Γάλλων διαφωνούν με αυτές τις προθέσεις. Τις θεωρούν ωμή, σκληρή στάση . Πρόκειται για κάποιες κυρίως ΜΚΟ οργανώσεις, που αντίθετα μ’ όσα διαλαλούν, είναι περισσότερο ακτιβιστικές παρά ανθρωπιστικές, είναι περισσότερο κλαψιάρικες παρά αποτελεσματικές.

Η στάση τους αυτή δεν βοηθά τους νέους παράτυπους μετανάστες.
Το γαλλικό κράτος έχει αποφασίσει να κάνει και σ’ αυτήν την περίπτωση βιομετρικά τεστ και ο,τιδήποτε ανάλογο χρησιμοποιείται επιστημονικά για την ταυτοποίηση των προσώπων. Στόχος του δεν είναι κυρίως οι νέοι αλλά βασικά τα παράνομα κυκλώματα διακινητών που εκμεταλλεύονται την μιζέρια αυτών των νέων.
Ο Εμμανουέλ Μακρόν εγκαλείται τώρα περισσότερο από ποτέ, απ’ την αντιπολίτευση και τους πολίτες, να κρατήσει και να κάνει πράξη τις προεκλογικές του υποσχέσεις, για να ‘ναι αυστηρός με τους εμπόρους της ανθρώπινης απελπισίας, τους επικίνδυνους και κυνικούς διακινητές.

Άλλωστε είναι γεγονός και κοινά αποδεκτό ότι, πέρα από τις Λενινίζουσες απόψεις της ριζοσπαστικής αριστεράς που δεν θέλει να δει την κοινωνική πραγματικότητα και τις δυνατότητες υποδοχής ξένων στο έδαφός της, ποτέ η Γαλλία δεν είχε τόσους παράτυπους νέους μετανάστες παρά το γεγονός ότι είναι ανοιχτή στους νόμιμους.

Σήμερα, νόμιμη ή παράτυπη μετανάστευση, αιτήματα ασύλου, παιδιά ασυνόδευτα, νέοι ξένοι που κρύβονται για να μην αποκαλυφθούν και συλληφθούν, αυτά και τόσα άλλα έχουν αυξηθεί υπερβολικά και δυσανάλογα στην χώρα. Ο αριθμός τους έχει εκτιναχθεί επικίνδυνα. Είναι επείγον να βρεθεί λύση.

Όλοι τώρα εγκαλούν τον Εμμανουέλ Μακρόν να κάνει πράξη τις υποσχέσεις του. Αλλιώς οι δημαγωγοί κι οι λαϊκιστές καραδοκούν για να εκμεταλλευτούν αυτήν την ανισορροπία για εκλογικό τους όφελος.

*Καθηγητή Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητή, εικαστικού

έργο της αδικοχαμένης αδελφής μου Πηνελοπης σαν προμετωπίδα του άρθρου

Χαίρομαι από καρδιάς γιατί το σάιτ αυτό , ιδιαίτερα σοβαρό , δίχως να γνωρίζουν τίποτα , έβαλαν το έργο της αδικοχαμένης αδελφής μου Πηνελοπης σαν προμετωπίδα του άρθρου τους . Είναι ένα όμορφο μνημόσυνο Γι’αυτο το κορίτσι που δεν γνώρισε τίποτα στην Ζωη της παρά την αγάπη της οικογένειας της και την ζωγραφική .

CULTURENOW.GR

Ακάλυπτος: Ομαδική έκθεση στην Αίθουσα Τέχνης ArteVisione | CultureNow.gr

Η Αίθουσα Τέχνης ArteVisione παρουσιάζει την ομαδική εικαστική έκθεση “Ακάλυπτος”.

Η Κινα μπροστα σε καθοριστικες αποφάσεις.( 14.08.2019 Εφημερίδα των συντακτών)

Η κινα μπροστα σε καθοριστικες αποφάσεις.

Απέναντι στις μαζικές διαδηλώσεις διαμαρτυρίας του φιλοδημοκρατικού πνεύματος των πολιτών του Χονγκ Κονγκ εναντιον της Κινεζικής ” δικτατορίας ” , ο κινεζος προεδρος Χι ζιπινγκ , δεν ξέρει πως να δράσει . Οι ως τώρα κινήσεις του πέρα από οποια ρητορική, δείχνουν αβεβαιότητα . Η κοινή πολιτική λογική λέει ότι του μένουν τρεις βασικές λύσεις μεταξύ των ο…

Συνεχίστε την ανάγνωση

Το Ισλαμικό κρατος κι οι Χριστιανοί του Ιράκ. (Ελεύθερος Τύπος 12.08.2019)

Το Ισλαμικό κρατος κι οι Χριστιανοί του Ιράκ.

Ήταν τον Αύγουστο του 2014 όταν κατα γενική έκπληξη στην διάρκεια της νύχτας , το Ισλαμικο κρατος εισεβαλε στα βόρεια του Ιράκ κι έσπειρε τον τρόμο και τον φόβο . Εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανοί και της εθνότητας Γιαζιντις σφάχτηκαν , γυναίκες αιχμαλωτίστηκαν και μετατράπηκαν σε σκλάβες , παιδιά υπέστησαν το μαρτύριο την νέας ισλαμικής επιμόρφωσης τους. Μια πραγματική γενοκτονια . Κι ολ’αυτα γιατί οι τζιχαντιστες ήθελαν να ” καθαρίσουν ” το Ιράκ από τους ιδεολογικούς ” αποστάτες” του.
Μετά την περιοχή του Σινιαρ , οι Ισλαμιστες προωθήθηκαν προς την Νιβιν. Μέσα σε λίγες ώρες οι Γιαζιντις , οι Κακαις και 120000 Χριστιανοί , εν μέσω ενός απερίγραπτου χαους εξολοθρεύτηκαν και υποχρεώθηκαν σ’εξορια.
Που βρίσκονται όλοι αυτοί πέντε χρόνια μετά και αφού έχουν ήδη περάσει δυο χρόνια από την στρατιωτική διάλυση του Ισλαμικού κράτους;
Στην περιοχή του Σινιαρ κάποια χωριά Γιαζιντις παραμένουν έρημα, ενώ στην πόλη μόνο το 10% έχει επιστρέψει . Οσοι έμειναν εκεί μετά την γενοκτονια ζουν ακόμη σε τέντες κι αδυνατούν να πενθησουν όσες γυναίκες του πληθυσμού τους σκλαβωθηκαν, όσους σφαγιάστηκαν , ενώ οι βασανιστές τους παραμένουν ατιμώρητοι .
Στην περιοχή της Νιβιν επέστρεψαν περίπου 25000 . Το Χριστιανικό κέντρο ξαναβρίσκει σιγά σιγά την δυναμική του . Όμως η δημογραφία μοιάζει ναχει αλλάξει καθότι πολλοί μουσουλμάνοι Σιίτες εγκαταστάθηκαν και δίνουν την αίσθηση ότι πλειοψηφούν στην περιοχή.
Ανάλογα συμβαίνει στα βόρεια της Μοσσουλης όπου πολλοί Σουνιτες πήραν την θέση των εκδιωχθεντων Χριστιανών . Αυτή η κατάσταση επιτείνεται περισσότερο από το γεγονος ότι η πλειοψηφία των Χριστιανών της περιοχής φοβάται να επιστρέψει στην γη των πατεράδων τους .
Αυτό που κατάφερε το Ισλαμικό κρατος , παρά την στρατιωτική του ήττα, είναι ότι έσπειρε στην Ιρακινή κοινωνία την δυσπιστία και το μίσος εναντίον του Άλλου . Το ότι ηττήθηκε στο πεδίο των μαχών δεν σημαίνει ότι ηττήθηκε κι η ιδεολογία του . Άλλωστε τις τελευταίες εβδομάδες βλέπουμε μαζικές ύποπτες φωτιές να καίνε τις παραγωγές του σιταριού λιγο πριν την Συγκομιδή τους . Τρελλές κι ασυγκράτητες φήμες τρέχουν κατηγορώντας όλοι όλους . Από τους Σουνιτες , τους Σαμπακς, τους Κούρδους η τους Χριστιανους , όλοι είναι κατηγορούμενοι ως πυρομανείς. Αυτό είναι μια απόδειξη ότι η πριν την γενοκτονια του Ισλαμικού κράτους ισορροπία μεταξύ των διαφορετικών κοινοτήτων είναι δύσκολο να επιτευχθεί εκ νέου .
Υπάρχουν βέβαια κάποια σημάδια συνεργασίας . Η εκκίνηση των οικονομικών δραστηριοτήτων στην κοιλάδα της Νιβιν , παρασύρει θετικά εμπορικές σχέσεις μεταξύ των κοινοτήτων . Είναι η άρση ενός εμποδίου ήδη στην καθημερινότητα των κατοίκων . Η δυσπιστία μειώνεται όταν ο παραγωγός για παράδειγμα κοτόπουλων προμηθεύει και τους μουσουλμάνους η πολλοί Γιαζιντις εργάζονται σ’υπηρεσιες μουσουλμάνων κλπ. Όταν η οικονομία ξεκινά είναι ένα καλό σημάδι . Όμως πρέπει ο πολιτισμένος κόσμος να βρίσκεται σε διαρκή εγρήγορση . Η ήττα του Ισλαμικού κράτους δεν σημαίνει κι οριστική ήττα της ιδεολογίας του . Πρέπει τώρα στα πρώτα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης να υπάρξει η δέουσα πολιτιστική και πολιτική προσοχή ώστε να μην επαναληφθούν στην τόσο πονεμένη περιοχή γενοκτονίες , βίαιες εκτοπισεις , βασανισμοί η άλλου είδους βιαιότητες και μαρτυρια.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τεχνης , ποιητής , ειναστικος .

Η ανασύνθεση της Ευρωπαϊκής δεξιάς. (Ελεύθερος Τύπος 08.08.2019)

Η ανασύνθεση της Ευρωπαϊκής δεξιάς.

Το γνωστό περιοδικό economist στην έκδοση του της 6 Ιουλίου με την αρθρογραφία του υποστηρίζει ότι η κλασσικη δυτική δεξιά είναι σχεδόν ετοιμοθάνατη . Εκφράζοντας ως γνωστόν τις απόψεις των ελίτ της παγκοσμιοποίησης και δίνοντας τον τόνο του τι γίνεται στην οικονομία η κυρίως του τι πρέπει να μην γίνεται είναι καλό να διαβάσουμε την θέση του . Γράφει λοιπόν ότι , η δεξιά που εδώ και πολλές δεκαετίες ενσάρκωνε το όραμα της “νεωτερικοτητας”( modernité) , είχε καταφέρει να φέρει κοντά φιλελεύθερους και συντηρητικούς , προσεκτικούς μεταρρυθμιστές και υποστηρικτές της θεσμικής τάξης .
Οι αντιδραστικοί συνεπως και οσοι ήσαν ιδεολογικά ” παράνομοι” , αρνούμενοι την αίσθηση της ιστορίας ήταν καταδικασμένοι να εξελιχθούν στο περιθώριο της κοινωνίας ως ακραίοι.
Όμως , πάντα κατά το economist , ο κόσμος άλλαξε . Και στην δύσκολη εποχή μας η κλασσικη δεξιά αφήνει τάχιστα την θέση της σε μια αλλη δεξιά ” λαϊκίστικη”, ρατσιστική , ξενοφοβική που έχει εγκλωβιστεί στο θέμα της εθνικης ταυτοτητας. Αυτό όμως το πολιτικό λεξιλόγιο του περιοδικού μας γέρνει αμέσως στον νου την κυρίαρχη σήμερα μιντιακη αντίληψη ότι , κάθε τι που δεν είναι ” προοδευτικό” άκρο-δεξιιζει. Αν όμως δεν παγιδευτούμε σ’αυτην την δαιμονολογικη ανάλυση κι αποστασιοποιηθούμε κάπως , πως βλέπουμε τα πράγματα ;
Η κλασσικη δεξιά ήταν προσκολλημένη στους θεσμους . Αυτή που ανεβαίνει είναι προσκολλημένη στο θέμα ταυτοτητας . Αυτό είναι άραγε κάτι κακό ; Το αν το ζήτημα της ταυτοτητας επιστρέφει στην πρώτη γραμμή της πολιτικής μάχης αυτό μήπως οφείλεται στην κυρίαρχη πολιτική των μη-συνόρων , της μαζικής κι ανεξέλεγκτης μετανάστευσης και στην ιδεολογία του τέλους της ιστορίας ; Οι ευρωπαίοι δεν θέλουν ν’αρνηθουν τα σύνορα τους ούτε την ιστορία τους ούτε την ταυτότητα τους επειδή το επιβάλλει με το ζόρι η παγκοσμιοποιημένη οικονομία.
Αλλωστε δεν είμαστε στην εποχή όπου απλά πρέπει να διαχειριστούμε τα φρούτα της εντυπωσιακής Ανάπτυξης . Αντιθετως ζούμε σε μια εποχή όπου δεν υπάρχουν πια οικονομικοί και θεσμικοί κανόνες , που οσοι υπάρχουν παραβιάζονται εύκολα πια μονομερως και γενικως όλα τρίζουν. Ζούμε σε μια εποχή όπου , συντηρητικοί κλασσικοι , νεοσυντηρητικοι, παλαιοσυντηρητικοι και προστατευτικοί συγκρούονται με τους ” προοδευτικούς” δεξιους , τους προοδεθτικους εν γενει και τους του ” πολιτικά ορθον”. Αυτή η σύγκρουση δεν έχει φέρει τελικά αποτελέσματα κι είναι ανοιχτή πληγή στις Ευρωπαϊκές κοινωνίες . Στα πλαίσια αυτής της μάχης δαιμονοποιείται ο λαϊκός πατριωτισμός η ακόμη ο δημιουργικός συντηρητισμός . Η νέα αριστερά εκμεταλλεύεται έξυπνα και πονηρά το γεγονος και αφήνει το θέμα της ταυτοτητας σ’εκκρεμοτητα μεγαλώνοντας έτσι την πολιτιστική ρωγμή στις ευρωπαϊκές κοινωνίες . Μήπως είναι ώρα οι δυο δεξιές να επιχειρήσουν να βρουν ένα κοινό τόπο όπου ο νέος πατριωτισμός δεν θάναι ξενοφοβικός και ρατσιστικός αλλά επίσης δεν θάναι δίχως σύνορα και δίχως πολιτισμική μνήμη και ιστορική ταυτότητα; Μήπως είναι η ώρα το θέμα της ταυτοτητας να μην το βλέπουμε διαβολικά αλλά να το βλέπουμε ως την αφετηρία ανασύνθεσης ενός νέου πολιτικού λόγου που θα ενώνει και δεν θα χωρίζει ; Μήπως είναι η ώρα η κοινοβουλευτική δεξιά , αυτή που μπορεί να συνδυάσει πατριωτισμό και φιλελεύθερες ως και παγκοσμιοποιημένες τασεις να ενσαρκωθεί σ’ενα ενιαίο πρόσωπο και να ξεφύγει από την διχαστική της ως τώρα εσωστρέφεια ,αναλαμβάνοντας υπεύθυνο ρόλο , συνθετικό στην υπηρεσία των εθνικών αναζητήσεων κι ισορροπιών;

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής , εικαστικός.

Μπορις Τζόνσον : Πολιτικος η δημαγωγός ; (Ελεύθερος Τύπος 01.08.2019)

Μπορις Τζόνσον : Πολιτικος η δημαγωγός ;

Αν διαβάσει κάποιος τις μεγάλες εφημερίδες θα διαπιστώσει ότι όλες γενικώς συγκλίνουν στο εξής: δόθηκε η εξουσία στην Βρετανία , σ’εναν άνθρωπο , τον Μπορις Τσονσον , ο οποιος ενσαρκωνει το λαϊκίστικο κύμα . Είναι δηλαδή οπως κάποιοι πολιτικοί όπως ο Τραμπ ( σ’ανοιχτη γραμμή με τον οποίο βρίσκεται ο νέος Βρετανός πρωθυπουργός) , οι οποίοι εκμεταλλεύτηκαν τις ανησυχίες της Δυτικής κοινωνίας , ξεχώρισαν με τον κινδυνολογικο τους λόγο και πήραν την εξουσία. Όσο ο Τραμπ χρησιμοποίησε ( πάντα κατά τους κατηγόρους του) το πρόβλημα της ανασφάλειας και της ταυτοτητας για να εκλεγεί , άλλο τόσο ο Τζονσον , χρησιμοποίησε τον ευρωσκεπτικισμό για να πετύχει τους πολιτικους του στόχους . Μ’αλλα λόγια υπάρχει πάντα κάτι το ύποπτο , κάτι το κυνικό με κρυφες σκεψεις εξουσιας , πίσω από έναν πολιτικό που μιλά για εθνική ταυτότητα κι εθνική κυριαρχία .
Ειδικά στην περίπτωση του Τζονσον , η μοναδική κι εκκεντρική του προσωπικότητα , προσφέρεται για κριτικές του τύπου όπως ” γκαφατζής, κλόουν,περιθωριακός πολιτικά….”. Όλοι τον χτυπούν με κάθε θεμιτό η αθέμιτο τρόπο. Πριν λιγες μόνο μέρες ενας απλός οικογενειακός καυγάς με την σύζυγο του , μια αυστηρώς ιδιωτική υπόθεση έγινε κεντρικό θέμα του τύπου . Προσπάθησαν να τον δείξουν σαν έναν άνθρωπο που δεν σέβεται τα δόγματα του ” πολιτικά ορθον”, άνθρωπο απολίτιστο, που βρίσκεται υπό παρακολούθηση για την προσωπικότητα του , έναν άνθρωπο με άγρια και σιχαμερή φύση . Κοντολογίς ένα πολιτικό διαβολο.
Μπορει ομως να ιδωθει ο νεος Βρετανος πρωθυπουργός μέσα από μια διαφορετική οπτική; Δηλαδή , αν σε αντίθεση με το κυριαρχούν πολιτικό πνεύμα , η συμπεριφορά του Τζονσον , δεν ήταν μια συμπεριφορά ενός διαχειριστή της πολιτικής αλλά αυτή ενός πολιτικού που θέλει να επέμβει στην εξέλιξη των πραγμάτων από το να τα διαχειρίζεται απλά; Ο Τζονσον ισως ( τουλάχιστον όπως ο ίδιος διατείνεται εμφανώς) να μην θέλει να μπει στα καλούπια μιας επισημης παγκόσμιας πολιτικής , της παγκοσμιοποιημένης , που ευνοεί τον τεχνοκρατικό ορθολογισμό , την απατριδοσυνη, το ασύνορο και το άθρησκο. Μιας πολιτικής που οδηγεί στην ” θεολογία” της Τεχνικής ,την Πολιτιστική λήθη, η το Πολιτιστικό “Αλτσχάιμερ “.Ο Τζονσον μάλλον ανήκει σ’εκεινο το στυλ Πολιτικών που κινητοποιούν τα πάθη και τα συναισθήματα. Και αυτά τα δυο είναι ύποπτα στα ματια των αντιπαλων του. Παθος και συναίσθημα τα ταυτίζουν με την δημαγωγία και τον λαϊκισμό.
Ξεχνούν όμως ότι κάθε φορά που έγιναν αλλαγές στην ιστορία ( και καλές και κακές) ενεργοποιήθηκε ο ψυχικός παράγοντας των λαών εναντίον της πολιτικής ατροφίας των διαχειριστών υπαλλήλων της πολιτικής . Ο Τσώρτσιλ ετσι λειτουργησε , χωρίς εδώ να κάνω ιστορική σύγκριση μεγεθών των δυο .
Πέρα όμως από την προσωπικότητα του Τζονσον αυτό που τον έφερε στην εξουσία είναι η θέληση του να υλοποιηθεί το Μπρεξιτ. Ενώ η Τερέζα Μέι ασκούσε μια αντιφατική πολιτική σ’αυτο το θέμα , ο Τζονσον, δεν διστάζει να μιλήσει για χειρουργική επέμβαση και γι” άτακτο” Μπρεξιτ.
Θέλει να φύγει από την ΕΕ δίχως , όπως δήλωσε, να πάρει την άδεια κανενός; Πρόκειται για μια αίσθηση εθνικης κυριαρχίας που στην πραγματικότητα ενσαρκωνει την πολιτική απόφαση του Βρετανικού λαού για Μπρεξιτ; Εδώ και τρία χρόνια πλανάται η αντίληψη ότι οι Βρετανοί είχαν μετανοιώσει για την επιλογή τους , που οι αντίθετης άποψης την χαρακτήριζαν ως απόφαση παράλογη , δίχως ιδεολογική βάση , μια απόφαση εχθρική στο καλό της χωρας ,που δεν ήθελε κατά βαθος ο λαος. Κι όμως στις πρόσφατες ευρωεκλογές οι Βρετανοί μαζικά ψήφισαν το κόμμα του Μπρεξιτ για να επιβεβαιώσουν την συνειδητή επιλογή τους.
Τώρα ήρθε η ώρα να δείξει ο Τζονσον ποιο από τα δυο είναι . Εάν είναι ένας πολιτικος η δημαγωγός . Κι οι δυο πλευρές της προσωπικότητες του εκτέθηκαν εδώ στο κείμενο . Ας περιμένουμε . Ο χρόνος θα δείξει.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.

Τραμπ 2019: τα καλά και τα κακά του (Ελεύθερος Τύπος 25.07.2019)

Τραμπ 2019: τα καλά και τα κακά του .

Βρισκόμαστε περίπου ένα χρόνο και κάτι πριν τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ. Όμως η προεκλογική εκστρατεία έχει αρχίσει για τα καλά εδώ και καιρό. Η Χιλαρυ Κλίντον εγκατέλειψε απ’οτι φαίνεται την ιδέα να ξαναπαρουσιαστεί ως προεδρική υποψήφια στις εκλογές του Νοεμβρίου του 2020. Όμως οι υποψηφιότητες στο Δημοκρατικό κόμμα είναι ουκ ολίγες. Το κόμμα του Ρούζβελτ και του Κεννεντι δεν ήταν ποτε τόσο διχασμένο όσο σήμερα. Είναι τριχοτομημενο , μεταξύ του χώρου των κεντρώων που εκπροσωπεί ο Τζοε Μπαιντεν , της σοσιαλιστικής του πτέρυγας που εκπροσωπεί ο Μπέρνι Σαντερς και των νέων αριστεριστών που εκπροσωπούν με τ’ονομα squad , οι 4 νέοι βουλευτές . Η Κορτεζ ( Νέα Υόρκη), ο Ομάρ ( Μινεσοτα), η Τλαιμπ ( Μιτσιγκαν) και η Πρίσλεϊ ( Μασσαχουσετη). Ο εχθρός και των 4 αυτών υποψηφίων είναι όπως δήλωσαν ” η τοξικότητα του λευκού αρσενικού”. Διαδοχικά και κατά σειρά έχουν ασκήσει σκληρή , συχνά εκτός Ορίων , κριτική . Η μουσουλμάνα Ομάρ εναντίον του ρόλου του Εβραϊκού λόμπυ και του κράτους του Ισραήλ . Αλλά και οι άλλοι δεν πάνε πίσω μιας και οτιδήποτε αφορά τις παραδοσιακές πατριωτικές αξίες τις απαξιώνουν . Αυτήν την κατάσταση την εκμετάλλευεται έξυπνα ο Τραμπ και κατηγορεί τους Δημοκρατικούς για ελλειψη πατριωτισμού κι αντισημιτισμό. Μπορούμε να βρούμε πολλά ψεγάδια στον Αμερικανό πρόεδρο . Όμως κανεις δεν μπορεί να του παραγνωρίσει το πολιτικό του ένστικτο . Το διαπίστωσαν για μια ακόμη φορά όλοι οσοι παρευρέθηκαν στην σύνοδο του CPAC ( συντηρητική πολιτική δράση). Οι λέξεις του ξεσήκωσαν τον ενθουσιασμό στο κοινό που παρευρεθη. Μοιάζει ναναι ανίκητος ως εκ νέου υποψηφιος στο Ρεπουμπλικανικο κομμα . Που βρίσκονται όμως τα καλά και τα κακά , η δύναμη κι η αδυναμία σήμερα του Αμερικάνου προέδρου;
Η δύναμη του είναι η υποστήριξη μιας σημαντικής εκλεκτορικης βάσης , το βαθύ πολιτικό σχίσμα όπως προαναφέρθηκε του Δημοκρατικού κομματος , η καλή υγεία της Αμερικανικής οικονομίας και ο ρεαλισμός του σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής . 40% της Αμερικανοκης εκλεκτορικές βάσης είναι φανατικοί υποστηρικτές του Τραμπ και δεν φαίνεται ως τώρα να τους πτοούν καμμία από τος τοσες όσες αντί-τραμπ καταγγελίες που ακούγονται συχνά στ’Αμερικανικα Μέσα Ενημέρωσης. Για να διατηρήσει αυτήν την βάση ο Αμερικανός προεδρος κατάλαβε ότι δεν πρέπει να υποχωρήσει σε τίποτα από το προγραμμα του . Γι’αυτο κι επανέρχεται συνέχεια για παράδειγμα στο τείχος στα σύνορα με το Μεξικό . Έχει δε καταφέρει ως τώρα να πείσει τον κόσμο ότι αν δεν έχει ακόμα ανυψωθεί το τείχος αυτό οφείλεται στην στάση του Δημοκρατικού κομματος που με τον α η β τρόπο βάζουν τρικλοποδιές στα σχέδια του . Έχει καταφέρει να συγκεντρώσει μαζί του το εκλογικό σώμα της λευκής παραδοσιακής Αμερικής , δηλαδή της Χριστιανικής , καπιταλιστικής, εθνικιστικής, προστατευτικής Αμερικής , δίνοντας προτεραιότητα στα συμφέροντα των Αμερικανών επιχειρηματιών κι εργατών.
Εκμεταλλεύεται επίσης την διαίρεση των δημοκρατών , όπως πχ όταν πρόσφατα η βουλευτής Κορτεζ απεκάλεσε τον Ρούζβελτ ” ρατσιστή”. Αμέσως ο Τραμπ έδειξε το ” δημοκρατικό ” πρόβλημα τονίζοντας την ελλειψη ενιαίας προσωπικότητας του δημοκρατικού κομματος ,το οποίο κι απειλείται με την ακραία αντίθεση των διαφορετικών πλευρών του .
Ως προς την οικονομία τώρα , ο Αμερικανός προεδρος , κρατά την ανεργία στο 38% . Στην δε εξωτερική του πολιτική , σαν πραγματιστής που είναι , ως προς μεν την Κίνα κρατά μια αμφίσημη στρατηγική : η άκαμπτη στάση του , όταν φτανει να γίνει απειλή , αλλαζει και γίνεται νέα διαπραγμάτευση με τον Χι ζι Πινγκ. Ως προς δε την Μέση Ανατολή , αποσύροντας τ’Αμερικανικα στρατεύματα , μειώνει τους εχθρούς του στο Αμερικανικό εκλογικό σώμα.
Τώρα να δούμε τις αδυναμίες του Τραμπ. Αυτές είναι το παρελθόν του και το στυλ του. Πρόκειται για πράκτορα των Ρώσων; Εδώ και δυο χρόνια η δικαστική έρευνα δεν έχει δώσει απάντηση στο ερώτημα.
Επίσης , αν αποδειχθούν οι διαφορες καταγγελίες περί διαφθοράς του στο επαγγελματικό του παρελθόν θάναι ένα όπλο στα χέρια των Δημοκρατών.
Κι ακόμη , το ότι δεν χρησιμοποιεί μια καθώς πρέπει γλώσσα μπορεί να γυρίσει εναντίον του . Αν και ο Αμερινανικος λαος κρίνει έναν πρόεδρο κυριως από τα εργα του. Υπάρχει βέβαια και το αγοραίο συχνά ” χυδαίο” στυλ του . Αυτό σίγουρα διώχνει από κοντά του τις φεμινιστικές οργανώσεις και αυτές που βαδίζουν στην γραμμή της λογικης του” πολιτικά ορθον “.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία δείχνουν ότι ο Τραμπ έχει ακόμη δρόμο μέχρι να σιγουρέψει και μια δεύτερη προεδρική θητεία στις ΗΠΑ. Αλλά από την άλλη δείχνει να μην φαίνεται προς το παρόν κάτι που να τον βγάζει εκτός παιχνιδιού. Παραμένει δυνατά στο παιχνίδι για τις προεδρικές εκλογές.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής , εικαστικός.

Αρθρο του Ελεύθερου τύπου για την συλλογική έκθεση " στην αποβάθρα".

Το σημερινό άρθρο του Ελεύθερου τύπου όπου μιλά για την συλλογική έκθεση ” στην αποβάθρα”. Συμμετέχω με το εικονιζόμενο ζωγραφικο μου έργο πάνω δεξιά.

Η Ευρώπη Φάντασμα. (Ελεύθερος Τύπος 18.07.2019)

Η Ευρώπη Φάντασμα.

Η Ευρώπη πέρα από γεωγραφική πραγματικότητα είναι κι ένας πνευματικός πολιτισμός με ισχυρές βάσεις στην ιστορία . Όταν δημιουργήθηκε η Ευρωπαϊκή Ένωση , είχε μεν οικονομική βάση , αλλά το ” πνευματικό ” μέρος στηριζόταν στην ανάγκη να τελειώνουν επιτελους οι πόλεμοι, οι γενοκτονίες κι οι καταστροφές . Αυτό ήταν το πνευματικό κι ηθικό θεμέλιο που ένωνε τους Ευρωπαικούς λαούς.Ηταν η ιστορική της ταυτότητα. Μετα από εξήντα χρόνια Ευρωπαϊκής ζωής που είμαστε σήμερα; Η εννοια της Εθνικότητας παει ν’αντικατασταθει σου την αν-εθνική Τεχνολογια που δεν στηρίζεται σε κανένα παρελθόν και δεν μας προσφέρει κανένα πνευματικό μέλλον. Στην εννοια της εθνικότητας όπως και στην γεωλογία, η θερμοκρασία προέρχεται από κάτω, για να χρησιμοποιήσω λόγια του Μισελε . Η πρόσφατη εμπειρία στα τεκταινόμενα της Ευρωπαϊκής Ένωσης μας δείχνει ότι η θερμοκρασία έρχεται από τα πάνω και δεν κατεβαίνει ποτε προς τα κάτω. Οι Ευρωπαϊκές εκλογές παρά τις φανφαρονες δηλώσεις των ευρωκρατών οτι τα εκλογικά αποτελεσματα έδειξαν ότι δεν νίκησε ο ευρωσκεπτικισμός , εν τούτοις η σταθεροποίηση του ακροδεξιού πολιτικού άξονα σε υψηλά ποσοστά , δεν πρέπει καθόλου να γεννά εφησυχασμό και να αυτοεπιβραβευεται η πολιτική της από τα πάνω θερμοκρασίας που συνεχίζει να μην κατεβαίνει προς τα κάτω. Πρέπει να γίνει επιτελους κατανοητό ότι αυτοί οι δυο μεταπολεμικοι “μεσσιανισμοι” που αναπτύχθηκαν αμέσως μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο , ο Χριστιανισμός κι ο προοδευτισμός , η θεία Χαρις και η λογική ,δυο αντιλήψεις που αναμιχτηκαν , συνεδρασαν κι έδωσαν ένα πνεύμα ενότητας κι ειρήνης που εκμεταλλεύτηκε γόνιμα ο Ζακ Ντελόρ κι η ευρωπαϊκή του παρέα, έχασαν την άλλοτε δύναμη τους . Η Χριστιανοδημοκρατια κι η Σοσιαλδημοκρατια έδωσαν την θέση τους σ’εναν άκρατο νεοφιλελευθερισμό . Αυτος ο τελευταίος θέλει να ενώσει τον κόσμο μέσα από την ισχύ του χρήματος και τον ανταγωνισμό του ισχυρότερου δίχως να λάβει υπ όψη του τις πολιτιστικές ιδιαιτερότητες και την ιστορική μνήμη των λαών. Η Τεχνο-οικονομική παγκοσμιοποίηση οδηγεί σε ένα είδος πολιτιστικης και πολιτικής βαλκανοποίησης της Ευρώπης θραυοντας τα πάντα.Και μην ξεχνάμε ότι δεν είμαστε πια στην εποχή των πολιτικό-στρατιωτικών μπλοκ , όπου το ΝΑΤΟ ήταν αντίβαρο στο σύμφωνο της Βαρσοβιας. Η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση διέπεται από έναν αναχρονισμό. Από την μια είναι πολύ μικρή για τις παγκόσμιες προκλήσεις,όπως πχ η οικονομία , το περιβάλλον κλπ, κι από την άλλη πολύ μεγάλη για να χωρέσει ισορροπημένα τα 27 κράτη -μέλη της. Βέβαια πολλοί θα πουν όπως γύρω μας συχνά ακούγεται ότι αυτή η Ευρώπη έφερε την Ειρήνη τόσα χρόνια . Κι εδω θ’απαντησω ότι δεν είναι αλήθεια . Αντιθετως είναι η παγκόσμια Ευρώπη όπου έφερε αυτή την Ευρώπη μετά από τις συμφωνιες για πάγωμα των πυρηνικών εξοπλισμών . Είναι η ισορροπία μεταξύ ΕΣΣΔ και ΗΠΑ που επέβαλε Ειρήνη γιατί οι δυο υπερδυνάμεις δεν είχαν συμφερον να δουν τους προστατευόμενους τους ν’αλληλοσφαζονται . Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι στο πρόβλημα της Γιουγκοσλαβιας η Ευρώπη “κάλεσε” την Αμερική για να επέμβει μιας κι η ίδια ενοιωθε αδύναμη.
Όσο Γι’αυτους που λένε ότι η Ευρώπη είναι πια Γερμανική θα διαφωνήσω κι εδώ. Η σημερινή Ευρώπη παρά τα παιχνίδια του Τραμπ , συνεχίζει ναναι Γερμανοαμερικανικη.Γιατι ο Homo oeconomicus παραμένει Αμερικανικός . Και αμέσως μετά τον πόλεμο η Γερμανία ξεκίνησε την νέα της Ζωη υπό την πολιτιστική κι οικονομική προστασία κι επιτήρηση των Αμερικανών .
Εν κατακλείδι. Αυτές οι διαφορες θεωρίες περί δυο Ευρωπων μιας των Εθνικιστών και της άλλης των προοδευτικών είναι ένα επικίνδυνο εννοιολογικό λαθος. Γιατί αυτό που ζούμε και βιώνουμε είναι ένας οικονομικος και νομικος πόλεμος εναντίον των τοπικών πολιτισμών . Είναι ένας πόλεμος της Δύσης εναντίον της Ανατολής . Κι αυτό βέβαια το εκμεταλλεύονται οι κάθε είδους επικίνδυνοι εθνικιστές και δημαγωγοί για να δυναμώσουν και ν’απειλησουν την Δημοκρατία. Για ν’αντεξει αυτήν την κατάσταση η Ευρώπη πρέπει να ξαναφέρει στην επιφάνεια της μνήμης της τον παληο κι αρχαίο της πολιτισμό . Η αντίσταση στην τεχνο-οικονομική κι αταυτοτικη ισοπέδωση περνά από την γλώσσα που με την σειρά της εμπεριέχει ιστορικές και θρησκευτικές μνήμες . Η μόνη αντίσταση στον πολιτιστικό μας αφανισμό είναι να μπολιαστεί βαθιά εκ νέου η καινοτομία και η τεχνο-οικονομία με μια διαρκή γενναία δόση πολιτισμού στο νεανικό ακόμα σώμα της πριν γίνει Τέρας και δεν πλησιαζεται. Πριν γίνει Φάντασμα όπως λέει κι ο Ρεζιζ Ντεμπρε.

Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.

Απο την ποιητική μου απαγγελία στο θέατρο βράχων στην καισαριανη κατά την διάρκεια της συναυλίας της Ελενας Παυλεα.

Απο την ποιητική μου απαγγελία στο θέατρο βράχων στην καισαριανη κατά την διάρκεια της συναυλίας της Ελενας Παυλεα.

Τεχνολάτρες κι απαισιοδοξολόγοι (Πρωτο Θεμα 16.07.2019)

Τεχνολάτρες κι απαισιοδοξολόγοι 

Ζούμε σε μια εποχή, αυτή της παγκοσμιοποίησης, όπου δύο κυρίαρχες ιδεολογίες συγκρούονται μετωπικά κι ανελέητα. Από τη μία μεριά, οι ως τώρα κυρίαρχοι του παιχνιδιού (Google, Apple, Facebook και Amazon). Πρόκειται για ακραία φιλελεύθερους, για τεχνολάτρες, γι αυτούς που’ χουν βρει την λύση στην κρίση, μέσα από την τεχνολογική αισιοδοξία και τον ηλεκτρονικό ενθουσιασμό, , τους λεγόμενους Solutionnistes (από τη γαλλική λέξη solution που σημαίνει λύση). Αυτοί οι πρώτοι δεν παύουν να σημειώνουν περίτρανα τα τόσα καλά που’ χει φέρει η τεχνολογική έρευνα και καινοτομία: βελτίωση καθημερινή κι ανοδική προβλημάτων, π.χ., αυτοκινητιστικά δυστυχήματα, ποινικά αδικήματα, τρομοκρατία, υποσιτισμός, οικολογία, ιατρική βοήθεια, αθλητισμός κ.τ.λ.
Από την άλλη μεριά, στην αντίπαλη ιδεολογία, πολύ ισχυρή κι αυτή κι ας μην έχει προς το παρόν το πάνω χέρι που λέει κι ο λαός, βρίσκονται όσοι είναι αντι-φιλελεύθεροι, εθνοκυριαρχικοί, ευρωσκεπτικιστές και γενικές με σκληρή κριτική στάση εναντίον της παγκοσμιοποίησης, ένα είδος δύσπιστων στην «τεχνοαισιοδοξία» ως το όριο του να γίνουν «απαισιοδοξολόγοι». Η απαισιοδοξία, αν ξεπεράσει την εποικοδομητική κριτική, μπορεί να γίνει (που κι αυτό είναι σίγουρα μειονέκτημα) ένα άλλοθι για βόλεμα μέσα σε μια πολιτική ατμόσφαιρα «κλαυθμών και οδυρμών» που ζούνε μόνο μέσα από την δραματική αποσύνθεση, όπως πιστεύουν, των πραγμάτων και δεν είναι ικανοί να δουν τα όποια καλά της τεχνικής προόδου. Οι περισσότεροι παραδοσιακοί διανοούμενοι της αριστεράς, αλλά και πολλοί της παραδοσιακής δεξιάς, συναντώνται σ’ αυτήν την πορεία που νοσταλγεί μια άλλη οικονομία, μια άλλη πατρίδα, μια άλλη αντι-νεωτερική ζωή, όπου οι παραδόσεις παραμένουν ζωντανές και δρώσες. Κι εδώ τίθεται το επείγον ουσιαστικό ερώτημα: δεν υπάρχει άλλος δρόμος εκτός των ανωτέρω δύο, που όλο και πιο πολύ με τον χρόνο τραβούν ο καθένας προς τα άκρα του;
Ναι, υπάρχει, κατά την προσωπική μου άποψη. Πιστεύω ότι και οι δύο αντίπαλες ιδεολογίες, στο πλαίσιο της ακραίας αντιπαράθεσής τους, έχουν χάσει την επαφή τους μ’ αυτό που ονομάζουμε «πραγματικό». Η πραγματικότητα μας δίνει κάποια στοιχεία που δεν μπορούμε να τα’ αγνοήσουμε. Οι αριθμοί φανερώνουν πχ ότι η ελπίδα ζωής, το επίπεδό της, η εκπαίδευση, το περιβάλλον, η θέση της γυναίκας, τ’ ανθρώπινα δικαιώματα, η ισότητα, η πρόσβαση στην τροφή και γενικώς ο σημερινός κόσμος είναι καλύτερος σ’ αποτελέσματα απ’ αυτόν του πρώτου ημίσεως του 20ου αι. ως ακόμα την δεκαετία του ’50 (Σας παραπέμπω στο πρόσφατα εκδοθέν βιβλίο του Johan Norberg με τίτλο Όχι, δεν ήταν καλύτερα πριν (Non ce n’était pas mieux avant), εκδόσεις Plon, όπου θα βρείτε όλα τα προαναφερθέντα στατιστικά τεκμήρια). Συνεπώς, μπορούμε να προχωρήσουμε σε μία σύνθεση των δύο αντίπαλων ιδεολογιών για να καλυτερεύσουμε την ζωή μας. Να πάρουμε από τους πρώτους την αισιοδοξία της καινοτομίας κι από τους δεύτερους τη διατήρηση κάποιων διαχρονικών πανανθρώπινων παραδοσιακών αξιών. Πιστεύω ότι είναι εφικτό. Αρκεί οι πολιτικοί να το δεχτούν και να το προγραμματίσουν εκπαιδευτικά. Π.χ., δεν χρειάζεται να πιστέψουμε (και είναι δόλιο λάθος) ότι δεν μπορούν να συνυπάρξουν ελληνική φιλοσοφία και σύγχρονη τεχνολογία. Ούτε ότι η οικονομία είναι το μόνο αίτημα. Οικονομία και πολιτισμός πάνε χέρι-χέρι, όπως μας διδάσκει ο Αριστοτέλης. Ας τον ακούσουμε.
Μπορούμε ν’ αγαπάμε παραδοσιακές αξίες όπως η οικογένεια και η πατρίδα (ως δέσμη πολιτισμικών πιστεύω και αρχών), να πιστεύουμε στον Θεό και ταυτόχρονα να υιοθετούμε την ελεύθερη διακίνηση των αγαθών παγκοσμίως ή να στηρίζουμε την τεχνολογική πρόοδο και κάθε δυνατότητα έρευνας και καινοτομίας. Στο σχολείο πρέπει να διδάσκουμε την κλασική ελληνική παιδεία και τα κείμενα, να ξέρουμε την ιστορία μας (κι όχι ν’ αφαιρούμε κεφάλαια για τον Μ. Αλέξανδρο ή να μειώνουμε τ’ αρχαία ελληνικά, όπως εγκληματικά κάνουν οι υπουργοί παιδείας της σημερινής κυβέρνησης), αλλά και παράλληλα να διδάσκουμε τις πιο σύγχρονες τεχνικές παγκόσμιες επιδόσεις, ωθώντας τους νέους στην έρευνα. Η πατρίδα και ο Θεός δεν είναι εχθροί της προόδου. Ας πάψουν να το χρησιμοποιούν οι «προοδευτικοί» ως ενοχικό τέχνασμα που ενοχοποιεί κι εμποδίζει την επαφή των ανθρώπων με τις ρίζες τους. Μέλλον δίχως ρίζες (και δεν το χρησιμοποιώ εδώ καθόλου νοσταλγικά) σημαίνει πολιτισμικό αλτσχάιμερ κι οικονομική δουλεία στους ισχυρούς του πλανήτη που γίνονται πλουσιότεροι κι ισχυρότεροι κι οι πολίτες αντίστοιχα γίνονται φτωχότεροι κι αδυνατότεροι.

Δημοσθένης Δαββέτας,
Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης στο Παρίσι, ποιητής, εικαστικός

Λαϊκισμός: Ιδεολογία η στυλ; (GRTimes 14.07.2019)

Λαϊκισμός: Ιδεολογία η στυλ;

 

Ο όρος λαϊκισμός είναι σ’ολα τα χείλη. Απ’ολες τις πολιτικές πλευρές ακούγεται ηχηρά η λέξη . Τι είναι όμως ; Έχουμε ξεκαθαρίσει ; Είναι βρισιά και κατηγορία; Είναι μια ιδεολογία; Είναι ένα στυλ; Είναι όλα μαζί;

Εδώ και πολλά χρόνια η έννοια του λαϊκισμού χρησιμοποιήθηκε ως βρισιά και κατηγορία για να βγει εκτός παιχνιδιού δημοκρατίας ο αντίπαλος . Ταυτίστηκε με την Ακροδεξιά και τις ολοκληρωτικές ιδεολογίες των χρόνων του ’30. Είναι η βασική για παράδειγμα στρατηγική του Μακρον όταν μιλά για » λαϊκίστικη λέπρα»αναφερόμενος στους Ορμπαν η Σαλβινι. Αυτή όμως η κινδυνολογικη στάση μοιάζει σήμερα όλο και περισσότερο ν’ αποδυναμωνεται μιας και οι οι ίδιοι οι κατηγορούμενοι ως «λαϊκιστές» ηγέτες , διεκδικούν οι ίδιοι » περήφανα» αυτόν τον όρο.

Ο λαϊκισμός επίσης έχει συχνά συσχετιστεί με την δημαγωγία . Κάτι που δεν είναι λάθος. Όμως αναρωτιέται εύλογα την ίδια στιγμή κάποιος : τα παραδοσιακά κόμματα δεν εμπίπτουν συχνά σε δημαγωγικές τακτικές; Συχνά μοιάζει το φαινόμενο της δημαγωγίας να έχει μπει τόσα μέσα στις σύγχρονη πολιτική ώστε να μπορεί κάποιος να τολμήσει να πει ότι η σημερινή μορφή Δημοκρατίας είναι ο ανταγωνισμός των δημαγωγιών.

Είναι δύσκολο να ξεκαθαριστεί απόλυτα τι σημαίνει λαϊκισμός μιας και φαινομενικά υπάρχουν διαφορετικοί λαϊκισμοί.
Στ’ ανατολικά ο Ορμπαν παρουσιάζεται ως μη-φιλελεύθερος ,ενώ στην Αγγλία η στις Κάτω-Χώρες ,Φαρατζ και Βιλντερς αντίστοιχα , στο οικονομικό πλάνο κι αυτό των ηθών εμφανίζονται μέσα στην φιλελεύθερη παράδοση . Κάποιοι λαϊκισμοί είναι της δεξιάς και κάποιοι της αριστεράς . Εάν θα έπρεπε οι ίδιοι οι λαϊκιστές να ορίσουν τον εαυτό τους είναι βέβαιο απ’ όσα κατά καιρούς ακούμε , ότι θα έλεγαν ότι είναι οι εκφραστές της πραγματικής επιθυμίας του λαού τους. Κι εδώ βέβαια καλό θα ήταν να ξεκαθαριστεί τι θα πει πλέον λαός .

Οι λαϊκιστές της δεξιάς όπως και της αριστεράς διεκδικούν κυρίως την αποκατάσταση της κυριαρχίας του » δήμου» . Αυτή κλάπηκε , κατά την γνώμη τους, από ένα » δημοκρατικό» μοντέλο όλο και πιο απομακρυσμένο , λιγότερο αντιπροσωπευτικό του λαού , ένα μοντέλο κυριαρχούμενο από τις αγορές , τις μη-εκλεγμένες υπερεθνικές δομές όπως πχ η ΕΕ , οι ειδικοί του ΟΗΕ , το ανώτατο δικαστήριο στις ΗΠΑ κλπ. Οι λαϊκιστές της αριστεράς στέκονται πολύ σ’ αυτό το σημείο. Καθότι ο λαός είναι πάνω απ’ όλα μια πολιτική γέννηση δεμένη με ιδεολογικές αξίες . Οι λαϊκιστές της δεξιάς αντιμετωπίζουν τον λαό ως μια σωματική πραγματικότητα δουλεμένη δια μέσου της ιστορίας. Γι’ αυτό άλλωστε εν μέσω μεταναστευτικής κρίσης κι εν μέσω αδυναμίας η έλλειψης ενός μεταναστευτικού η δημογραφικού μοντέλου , φωνάζουν ότι πρέπει να προστατευτεί το Έθνος , κάτι που τους επισύρει συχνά την κατηγορία του ρατσισμού η της ξενοφοβίας. Όμως το κύριον μέλημα αυτών των λαϊκιστών δεν είναι να διατηρήσουν την εθνική καθαρότητα του λαού αλλά κυρίως τον τρόπο ζωής τους , το κοινωνικό τους μοντέλο και την κουλτούρα τους που πιστεύουν ότι απειλείται από το μοντέλο ενός επιθετικού πολυπολιτισμού κι ενός κατακτητικού ισλαμισμού. Είναι μια προσπάθεια προστασίας του ιστορικού πολιτισμού τους, προστασίας δηλαδή μιας άυλης πολιτιστικής κληρονομιάς που εξασφαλίζει την ιστορική τους συνέχεια.
Γενικώς πάντως οι λαϊκιστές της αριστεράς και της δεξιάς απευθύνονται στον λαό και την μεσαία τάξη ως τους μεγάλους χαμένους της παγκοσμιοποίησης . Θέλουν να παλέψουν ισχυρίζονται για την προστασία της κοινωνικής και πολιτισμικής τους αποσύνθεσης . Κι είναι μέσα από αυτήν την λογική που οι «λαϊκιστές» μπήκαν σφήνα στην εξουσία των Δυτικών Δημοκρατιών.

Που σημαίνει λοιπόν ότι οι λαϊκιστές χαρακτηρίζονται λιγότερο από μια πολύ καθορισμένη ιδεολογία και περισσότερο από μια ιδιότυπη σχέση με την σημερινή δυτική δημοκρατία. Ο λαϊκισμός δεν είναι ούτε πολιτική ιδεολογία ούτε ένας τύπος διακυβέρνησης όπως ισχυρίζεται ο ιστορικός Αντρε Ταγκιεφ στο πρόσφατο βιβλίο του περί λαϊκισμού . Είναι κυρίως ένα πολιτικό στυλ θεμελιωμένο σε μια μόνιμη αναφορά στον λαό . Και υπογραμμίζει : » εάν κερδίζουν σε πολλές χώρες οι λαϊκιστές αυτό οφείλεται στην ικανότητα τους να προσαρμόζονται στα λαϊκά αιτήματα . » Και τελειώνει «Ο λαϊκισμός του λαού επιβάλλει και σε μεγάλο βαθμό καθορίζει σήμερα την κοινωνική , οικονομική και πολιτιστική πολιτική. «. Ο λαϊκισμός είναι πάνω απ ‘όλα μια μορφή αποτυχίας των πολιτικών ελίτ που δεν έχουν καταφέρει να καταλάβουν τον θυμό των λαών;

 

Η συνετευξη για το νέο μου βιβλίο " στον δρόμο του Ορφεα" (Ελευθερος Τύπος 06.07.2019)

Η  συνετευξη ( Σάββατο -Κυριακή 6 και 7 Ιουλίου 2019) στην Εφημερίδα Ελευθερος Τύπος για το νέο μου βιβλίο ” στον δρόμο του Ορφεα” από τις εκδοσεις Καλέντη. #ddavvetas. Μια από τις πιο ποιοτικές μου συζητήσεις με την Δέσποινα Σαββοπουλου.

εγκαίνια της έκθεσης " στην αποβάθρα "( στην Γκαλερι Πρισμα στον Πειραιά 04.07.2019)

Από τα  εγκαίνια της έκθεσης ” στην αποβάθρα “( στην Γκαλερι Πρισμα στον Πειραιά) που συμμετείχα με ζωγραφικο μου έργο.

Η τακτική υποχώρηση της Κίνας στο Χονγκ Κονγκ (GRTimes 05.07.2019)

Η τακτική υποχώρηση της Κίνας στο Χονγκ Κονγκ

 

Ποτέ κάτι παρόμοιο δεν ξανάγινε στο Χονγκ Κονγκ. Ούτε την εποχή της Βρετανικής αποικιοκρατίας ( 1841 ως 1997) ούτε στο σημερινό διάστημα της σύνδεσης με την Κίνα υπό ειδικό καθεστώς ( δικαστική,πολιτική και οικονομική κυριαρχία στο Χονγκ Κονγκ ενώ το Πεκίνο κρατά υπό την δικαιοδοσία του την άμυνα και τις εξωτερικές υποθέσεις) συνέβησαν τέτοια γεγονότα. Δηλαδή ο κόσμος να κατέβει τόσο μαζικά στους δρόμους για να υποχρεώσει την κυβέρνηση του Χονγκ Κονγκ ν’ αποσύρει το νομοσχέδιο που διευκολύνει την έκδοση των δικαστικά καταδικασμενων στην Κίνα. Μετά την πρώτη μεγάλη διαδήλωση του ενός εκατομμυρίου διαδηλωτών την 9η Ιουνίου που προκάλεσε την συγγνώμη της κυβέρνησης Λαμ και την απόσυρση του νομοσχεδίου , ήρθε η δεύτερη , αυτή της 16 Ιουνίου , όπου το πλήθος ζητούσε εκτός από την οριστική απόσυρση του νομοσχεδίου , την παραίτηση της πρωθυπουργού Καρυ Λαμ κι απαιτούσε την απόλυτη κι αδιαπραγμάτευτη επιστροφή της ελευθερίας έκφρασης. Το δημοκρατικό ιδεώδες είναι το αιτούμενο των πολιτών.

Είναι γνωστό πάντως ότι , μετά από μια μυστική συνάντηση στο Σεν Ζεν μ’ενα από τα επτά μέλη το μόνιμου πολιτικού γραφείου ( ένα είδος επτά σοφών) , η κυρια Λαμ , άλλαξε την ως τότε σκληρή κι άκαμπτη στάση της στο νομοσχέδιο κι υποχώρησε ζητώντας συγγνώμη από τον λαό του Χονγκ Κονγκ .
Θα μπορούσαν οι Κινέζοι , όπως είχαν κάνει τον Ιούνιο του 2019 εναντίον των φοιτητών στην πλατεία Τιεν Αμεν , να πνίξουν στο αίμα την διαδήλωση . Όμως προτίμησαν την υποχώρηση αντί της μετωπικής σύγκρουσης . Και πιστεύω ότι ορθώς έπραξαν . Τουλάχιστον τακτικά κι αν έχουν στο βάθος της σκέψης τους μια άλλη στρατηγική. Γιατί δεν είχαν κανένα συμφέρον να συμμετάσχουν στην αμέσως επόμενη σύνοδο των G20 ( στις 28 και 29 Ιουνίου στην Οσάκα της Ιαπωνίας.) με χέρια βαμμένα στο αίμα αθώων πολιτών. Άλλωστε ήδη οι Ασιατικές ισχυρές χώρες δείχνουν να έχουν δυσκολίες στο να δεχτούν την αυταρχική στροφή από το 2012 του Πεκίνου , την κυριαρχική εξάπλωση του κινεζικού στόλου στην Θάλασσα της Κίνας , ( προσάρτησαν παρά το αντίθετο διεθνές δίκαιο τα δυο ακατοίκητα νησιά Παρακελσο και Σπρατλευ ), η ακόμη την εμπορική επιθετικότητα του » δρόμου του μεταξιού» που καταφέρνει να εκμεταλλευτεί την οικονομική αδυναμία και προβληματική οικονομία των μικρότερων πιο αδύναμων χωρών. Χι ζιν Πινγκ δεν θα ήθελε επ’ ουδενί να χειροτερέψει μια κατάσταση που προς το παρόν ελέγχει .

Άλλωστε η περίοδος αυτή είναι πολύ ιδιαίτερη για τον Κινέζο πρόεδρο . Από τον Ιανουάριο του 2018 ο Ντόναλντ Τραμπ του έχει κηρύξει έναν ιδιότυπο εμπορικό πόλεμο . Από τον Ιανουάριο του 2019 η Αμερικανική κυβέρνηση κήρυξε έναν σκληρό τεχνολογικό πόλεμο εναντίον των Κινεζικων τεχνολογικών γιγάντων όπως η Huawei , τους οποίους και κατηγόρησε για κατασκοπεία και για κλοπή υψηλής τεχνολογίας. Στα πλαίσια δε της αντικινεζικης στάσης του , ο Αμερικανός πρόεδρος δέχτηκε και μια ανέλπιστη στήριξη εκ μέρους των Δημοκρατικών αντιπάλων του στο Κονγκρεσο . Ένα αιματοκύλισμα συνεπώς στο Χονγκ Κονγκ θα έβαζε όλους τους εκλεγέντες δημοκρατικούς γερουσιαστές στην πλευρά του Τραμπ.

Επιπλέον , η συμμαχία των μεγάλων δημοκρατικών χωρών στην Ασία ( Ινδία, Ιαπωνία, Νότιος Κορέα , Αυστραλία, Αμερική) ως κονσεπτ κι ιδέα, όλο και μεγαλώνει. Χι ζι Πινγκ , ο οποίος θέλει να ελέγχει την κατάσταση στο επίπεδο του εμπορίου και τα προβλήματα που χει με την Αμερική δεν εμποδίζουν τις σχέσεις του με τις άλλες μεγάλες και δυνατές χώρες , δεν έχει κανένα συμφέρον να θέσει σε κίνδυνο τα προαναφερθέντα , δια μέσου της πολιτικής βίας , ακόμη κι αν αυτή ασκείται στην με ειδικό καθεστώς επαρχία του Χονγκ Κονγκ κι όχι στην καρδιά της Κίνας. Εάν ενεργούσε με πολιτικές βιαιότητες θα έδιωχνε τους ξένους επενδυτές και τις διεθνείς επενδύσεις, οι οποίες και συνέβαλαν από το 1950 ως σήμερα στην αύξηση του πλούτου της χώρας κι αυτών των αποκαλούμενων » νέων τόπων». Σε μια συνέντευξη του πριν χρόνια ο Κινέζος αντιπρόεδρος Γουάν Κισαν, ανέφερε τον Αλέξης Τοκβίλ και το πασιγνωστον βιβλίο του περί παλαιάς διακυβέρνησης κι επανάστασης . Οι Κινέζοι ηγέτες γνωρίζουν καλά την ιστορία της Ευρώπης κι ειδικά της Γαλλίας , αυτής της χώρας η οποία από την εποχή του Ρισελιέ μέχρι το τέλος του Ναπολέοντας Βοναπάρτη , υπήρξε η πρώτη και πιο ισχυρή Ευρωπαϊκή δύναμη.

Αναμφίβολα μελέτησαν το στρατηγικό λαθος του Λουδοβίκου 14ου να κάνει πόλεμο εναντίον της Ολλανδίας το 1672 . Οι αρχικές νίκες γρήγορα μετατράπηκαν σε ήττες οι οποίες κι επέτρεψαν στον Γουλιέλμο της Οραγγης , μόλις ανέβηκε μετά από συμμαχία με τους Ολλανδούς , στον Αγγλικό θρόνο , να δομήσει με ένταση και φανατισμό την αντί-γαλλική πολιτική του. Ο Λουδοβίκος ο 14ος είναι παράδειγμα προς αποφυγήν για τον σημερινό Κινέζο πρόεδρο. Πολλοί πόλεμοι, που οδηγούν με μαθηματική λογική εξήγηση στην αποδυνάμωση της βιομηχανίας και της οικονομίας. Η χρήση βίας , όπως συχνά μας διδάσκει η Ιστορία , αν δεν υπάρχει ανάγκη υπεράσπισης εθνικών συμφερόντων ( και πάλι βέβαια εδώ μένει κάθε φορά να ξεκαθαριστεί τι και ποιο είναι το εθνικό συμφέρον) δεν χρησιμεύει σε κάτι καλό . Το αντίθετο : κάνει κακό . Η στρατηγική της ειρήνης και της Δημοκρατίας είναι η μόνη σταθερή πολιτική πραγματικότητα για το μέλλον της Ασίας και του κόσμου γενικότερα . Όλοι οι πολιτισμένοι κι ειρηνικοί άνθρωποι το θέλουν .