Συνέντευξη του Δημ. Δαββέτα, στη δημοσιογράφο Ελλη Τριανταφύλλου και στην εφημερίδα Παρασκήνιο το Σάββατο 26/7/2014.
Την πρόθεσή του, μετά τον ευρωστίβο, να διεκδικήσει την ψήφο των πολιτών στις εθνικές εκλογές γνωστοποιεί ο καθηγητής και σύμβουλος του πρωθυπουργού, Αντ. Σαμαρά, για θέματα Πολιτισμού, Δημ. Δαββέτας, ο οποίος επί του παρόντος ζει και εργάζεται μεταξύ Αθήνας και Παρισιού. Με μία γλώσσα λιγότερο πολιτική και περισσότερο καθημερινή, ο κ. Δαββέτας δεν κρύβει την πικρία του για «τα στημένα», όπως αφήνει να εννοηθεί, στη μάχη της ανάδειξης των νέων ευρωβουλευτών, ενώ αναδεικνύει τον πολιτισμό ως το δικό του πολιτικό πεδίο δράσης, λόγω και της μέχρι σήμερα διαδρομής του.
-Πώς ήταν το βάπτισμα του πυρός στον πολιτικό στίβο με την κάθοδό σας στις ευρωεκλογές;
Είχε δύο πλευρές. Και την καλή και την κακή. Η καλή ήταν ότι για πρώτη φορά κατάλαβα τι σημαίνει πολιτική, με την έννοια της χαράς να επικοινωνείς με τον κόσμο. Η αρνητική ήταν ότι πίσω από αυτό το όμορφο, σε επίπεδο ανθρωπιάς, πεδίο βρίσκεται τεράστια βρομιά στα παιχνίδια που παίζονται και στον δικό σου τον χώρο και στον άλλο. Αν προσπαθείς να κάνεις πολιτική μόνο με τις ιδέες και όχι με γνώμονα την πραγματικότητα, κινδυνεύεις να χάσεις την επικοινωνία με τον κόσμο. Και είδα και κάτι άλλο. Ότι πολλές υποψηφιότητες ήταν… δουλεμένες εξαρχής. Ηταν προδιαγεγραμμένα σε μεγάλο βαθμό τα αποτελέσματα και αυτό το διαπίστωσα σε όλους τους πολιτικούς χώρους. Υπήρχαν οργανωμένες «συμπάθειες». Την πατάς άμα δεν έχεις εμπειρία στην πολιτική. Τώρα που έμαθα, προσπαθώ να λειτουργώ διαφορετικά. Θα δώσω τη μάχη για τις ιδέες μου, αλλά με ρεαλισμό.
-Διακρίνω ένα παράπονο στην απάντησή σας…
Σίγουρα μία δυσάρεστη έκπληξη. Όμως, είμαι μαχητής και το συναίσθημα το μετατρέπω πάντα σε στρατηγική. Σε πρώτο βαθμό υπάρχει ένα παράπονο, το οποίο μετά γίνεται μάθημα και το μάθημα οδηγεί σε πράξεις. Ξέρω ότι πολύς κόσμος επένδυσε πάνω μου και επένδυσα και εγώ σε αυτούς… Θεώρησαν ότι έπρεπε να τύχω καλύτερης τύχης…
-Περιγράφετε μία εικόνα για τις σχέσεις πολιτικών-πολιτών που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το δημόσιο αίσθημα περί πλήρους απαξίωσης των πρώτων.
Ισχύει. Με μία διαφορά. Τολμώ να το πω, και ας μην παρεξηγηθώ, ότι τα 2/3, ίσως και περισσότερους, ο κόσμος δεν τους εμπιστεύεται. Τους θεωρεί όχι βουλευτές, αλλά… βουλευτές. Η αποδοχή του κόσμου σε συγκεκριμένα πρόσωπα επιβεβαιώνει ότι όποιος αρθρώνει έναν αξιόπιστο λόγο, με σύγχρονα αιτήματα, πέρα από τη σκληρή απόμακρη γλώσσα, οι πόρτες και τα αφτιά των ανθρώπων είναι ανοικτά. Όταν την πολιτική την απομονώνουμε από τον πολιτισμό, τότε τι κάνουμε; Κάνουμε κακό στον πολίτη, διότι το να μπορεί ο πολιτικός να μιλάει ευθέως είναι δείγμα πολιτισμού… Έχουμε δύο ειδών πολιτικές. Η πολιτική από συμφέρον και η πολιτική από πάθος. Εγώ ανήκω στη δεύτερη κατηγορία… Θα σας το αποδείξω αμέσως. Παίρνω ως σύμβουλος 1.130 ευρώ τον μήνα, 2.600 από τα ιδρύματα στα οποία διδάσκω στη Γαλλία. Μόνον για τις πτή
σεις μου από και προς την Ελλάδα χρειάζομαι 1.400 με 1.600 ευρώ τον μήνα. Άρα, δεν έχω όφελος παρά μόνον πάθος.
-Σκέπτεστε να κατέλθετε ως υποψήφιος στις εθνικές εκλογές;
Είμαι πανέτοιμος να μπω στην πολιτική. Σε όλους απαντώ με ειλικρίνεια. Η εμπειρία μου των ευρωεκλογών είναι θετική, επειδή οι δυσκολίες που συνάντησα δεν με λυγίζουν, αλλά με βοηθούν στο να διορθώσω τη βολή μου. Πρέπει να στοχεύσω σωστά. Λιγότερα λάθη, μεγαλύτερη ουσία και μία στρατηγική, η οποία δεν θα είναι ανήθικη ή έκνομη.
-Σε ποιον στόχο θα στοχεύσετε;
Θέλω να βγω βουλευτής.
-Και σας ρωτώ με ποιο κόμμα. Διότι κάπου διάβασα ότι, αν και σύμβουλος του πρωθυπουργού, σκέπτεστε να πολιτευτείτε με το Ποτάμι.
Δεν ισχύει αυτό, τουλάχιστον αυτήν τη στιγμή που μιλάμε. Είμαι ιδεολογικά φιλελεύθερος. Ανήκω στον λεγόμενο κεντροδεξιό χώρο. Το βιβλίο που έχω γράψει είναι ένα ιδεολογικό εγχειρίδιο που χρησιμοποιούν όσοι αποδέχονται φιλελευθερισμό, και οι οποίοι αυτήν τη στιγμή εκφράζονται από τη ΝΔ. Δεν πιστεύω στην πάλη των τάξεων. Πιστεύω ότι είναι ένα ιδεολόγημα. Κατά συνέπεια, δεν θα μπορούσα να συνεργαστώ με κόμματα που έχουν τέτοια ιδεολογία. Μα, θα πείτε, δεν υπάρχουν ισχυροί και φτωχοί; Ασφαλώς. Η λύση, όμως, δεν βρίσκεται στο να πάρουμε τα λεφτά από τους πλούσιους, αλλά στο να κάνουμε τους φτωχούς λιγότερο φτωχούς…
-Πώς θα γίνει αυτό, κύριε Δαββέτα, στην Ελλάδα της κρίσης, όπου οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι, η μεσαία τάξη κυριολεκτικά εξαφανίστηκε και η ψαλίδα μεταξύ πλουσίων και φτωχών διαρκώς μεγαλώνει;
Εάν η κοινωνία, έτσι όπως είναι διαλυμένη, θρηνεί για τη διάλυση παραδοσιακών μορφών, τότε είναι έτοιμη να χαμογελάσει για τη γέννηση νέων μορφών. Κάθε φορά που υπήρχε μεγάλη κρίση στην ιστορία του κόσμου, την ακολουθούσε μία αναπτυξιακή πορεία. Ο κόσμος που βίωσε την κρίση είναι έτοιμος να ανανεωθεί ως προς κ
άποιες αντιλήψεις και ιδέες. Να δεχθεί τις προσπάθειες των επενδυτών ή νέων προγραμμάτων. Εάν σε μία χώρα όπως είναι η Ελλάδα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ποιες είναι οι αιτίες της κρίσης και μονίμως σκεφτόμαστε ότι η κρίση είναι έξω από εμάς και για όλα φταίει το κεφάλαιο, η οικονομική ελίτ που δεν στάθηκε αντάξια των περιστάσεων, δεν προχωράμε. Πρέπει όλοι μας να απαντήσουμε στο τι έφταιξε.
-Και μετά τι; Τα συστήματα εξουσίας, αλλά και οι δομές της είναι συγκεκριμένα, οι πολιτικές που επιβάλλονται επίσης και ο κόσμος έχει ξεπεράσει τα όρια των αντοχών του…
Όταν έχεις πείσμα, ιδέες, το ίδιο το σύστημα που μπλοκάρει τα πάντα θα σε χρειαστεί.
-Εσείς προσωπικά τι νέο θεωρείτε ότι κομίζετε στην πολιτική;
Έχω τη δύναμη λόγω γνώσεων και πάθους. Άρα, με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορώ να υλοποιήσω μία σειρά από πολιτιστικά σχέδια που θα βοηθήσουν την περιοχή, αλλά και την προσπάθεια της χώρας για εξωστρέφεια. Όλοι λέμε ότι πρέπει να δουλέψουμε για τον πολιτισμό, αλλά ακόμη έχουν πάρα πολλά να γίνουν. Για παράδειγμα, θα έλεγα στον φίλο μου υπουργό Πολιτισμού να μη μείνει μόνο στις υποδομές του πολιτισμού, αλλά να δώσει τη δυνατότητα στους καλλιτέχνες να έχουν σύγχρονες δράσεις. Το πραγματικό κεφάλαιο του πολιτισμού είναι ο καλλιτέχνης. Ας τον αξιοποιήσουμε δημιουργικά.