Στην σπηλιά του Πλατωνα ο αλυσοδεμένος άνθρωπος αυτός που ζούσε μόνο με ίσκιους , κάποια στιγμή λύθηκε και ανέβηκε στο Φως. Παρότι ζαλίστηκε και χρειάστηκε κάποια ωρα για ν’αντικρυσει κατάματα το Φως , εντούτοις άφησε τον εαυτό του να “βαπτιστεί” απο το Φως, να ποτιστεί το σώμα , το μυαλό , η καρδιά και η ψυχή του απο αυτό . Κι έτρεξε να ειδοποιήσει τους άλλους για το Θαυμάσιο που ανακάλυψε και του αποκαλύφθηκε. Δεν ξαναγύρισε ποτε στο σκοτάδι , δεν ξανάγινε ποτε αλυσοδεμένος με ίσκιους. Πάντα όταν το σκοτάδι τον προκαλούσε η τον απειλούσε , το κυτουσε μ’εκεινη την αποστασιοποιημένη , ισορροπημένη δυναμη αυτογνωσίας που τουχε δώσει το Φως και δεν κατρακυλούσε ποτε στο χάος της έλλειψης αυτοεκτίμησης του σκοταδιού.