Η Ευρώπη να γίνει πρωτοπόρος στην προστασία του κλίματος (LastPoint.gr 26.06.2020)

Η Ευρώπη να γίνει πρωτοπόρος στην προστασία του κλίματος   

Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής. Εικαστικός

Εξήντα δυο χρόνια μετά την ίδρυση της, η Ευρωπαϊκή Ένωση ,περνά ίσως την πιο κρίσιμη υπαρξιακή της κρίση. Το οικονομικό και κοινωνικό της μοντέλο απειλείται από μια στατικότητα εξέλιξης ιδεών αλλά και από τον εμπορικό και τεχνολογικό πόλεμο ΗΠΑ – Κίνας. Βρίσκεται επίσης στην πρώτη γραμμή πυρός από τις Δημοκρατορικές ( Democratures) χώρες και τους τζιχαντιστές. Θεμελιωμένη γύρω από τα δικαιώματα και την αγορά δυσκολεύεται να επανεφευρεθεί. Κυρίως δυσκολεύεται σ’ ότι αφορά την άμυνα της και την κυριαρχία της.

Ψάχνει εναγωνίως ένα μέλλον που θα ικανοποιήσει τους πολίτες της.

Περίπου πενήντα χρόνια μετά την δημοσίευση της συνθήκης της Ρώμης το 1972, η βλάβη των οικοσυστημάτων του πλανήτη μας είναι πλέον πραγματικότητα. Η αύξηση της Θερμοκρασίας κατά 1,1 βαθμών Κελσίου, οδηγεί σ’ ασφυξία των μεγαλουπόλεων ,σε καταστροφή εδαφών, σε μόλυνση των θαλασσών, σ’ έλλειψη νερού και σε πολλαπλές φυσικές καταστροφές.

Η μάχη εναντίον της κλιματικής αλλαγής, η οποία δεν έχει αποδώσει ως τώρα είναι αποτέλεσμα της λανθασμένης στρατηγικής στα πλαίσια των διεθνών περιβαντολογικών συμφωνιών ( COP).

Η συμφωνία του Παρισιού παρέλυσε λόγω κυρίως της αποχώρησης από αυτήν των ΗΠΑ. Η επιστροφή των εθνικιστικών τάσεων απαγορεύει τις σφαιρικές αποφάσεις. Άλλωστε αυτό επιβεβαιώνεται από το ότι οι αποφάσεις που πάρθηκαν στην συμφωνία αυτή δεν πραγματοποιήθηκαν. Βρισκόμαστε στο τέλος της δεκαετίας μας και η θερμοκρασία έχει αυξηθεί κατά 3,5 βαθμούς Κελσίου. Γεγονός που μεταφράζεται σε άνοδο των θαλάσσιων υδάτων και σε αύξηση των κλιματικών προσφύγων.

Περιθωριοποιημένη στην ψηφιακή επανάσταση από την Αμερική και την Κίνα, η Ευρώπη, μπορεί να ξαναπρωταγωνιστήσει μέσα από την περιβαντολογική μάχη. Μέσα από τους θεσμούς της, τις πηγές της και τις αξίες της , βρίσκεται σε πλεονεκτική θέση. Μπορεί να εφεύρει και να υλοποήσει ένα γόνιμο αναπτυξιακό μοντέλο, που να συνδέει παραγωγικότητα, μάχη εναντίον των ανισοτήτων και προστασία περιβάλλοντος. Η Ευρώπη πρέπει να ξεκαθαρίσει τους στόχους της . Πρέπει να μην μπει στην λογική, κατά την γνώμη μου ,της απο-ανάπτυξης ,που θεωρώ συνώνυμο της οικονομικής ύφεσης και της πολιτικής βίας. Πρέπει να δώσει προτεραιότητα στην μάχη εναντίον της κλιματικής υπερθέρμανσης η οποία μπορεί να’ναι ίσως και λύση για τα υπόλοιπα οικολογικά κι οικονομικά η πολιτιστικά ζητήματα. Κυρίως όμως μπορεί ν’ αποτελέσει λύση στο πρόβλημα της βιοποικιλότητας.

Η Ευρώπη μπορεί να κινηθεί σε 5 πεδία στην μετά το κάρβουνο εποχή.

Πρώτον: φορολογία στο κάρβουνο ώστε να εμποδιστεί η κλιματική απορρύθμιση. Φόρο στα σύνορα των μεγάλων αγορών κι ενίσχυση των εξαγωγών ώστε να ενισχυθεί η δυναμική των ευρωπαϊκών επιχειρήσεων. Ταυτόχρονα μείωση των φόρων και στο κοινωνικό επίπεδο την οικονομική ενίσχυση των μεσαίων τάξεων και των πιο αδύναμων οικονομικά.

Δεύτερον: Να υιοθετηθεί η ψηφιακή καινοτομία από το κράτος έτσι ώστε να ενισχυθεί η ανταγωνιστική του ικανότητα. Που σημαίνει ότι σ’ επίπεδο οικολογίας θα ‘πρεπε να δοθεί ένα ποσόν γύρω στα 100 δισ. ευρώ για την απορρόφηση του κάρβουνου.

Τρίτον: Ενίσχυση της αγωγής κι εκπαίδευσης σε σχολεία, επιχειρήσεις αλλά και στις οικογένειες για περιβαλλοντολογική ευθύνη.

Τέταρτον: Πολιτική ανάγκη να ξαναυπάρξει ένα κλίμα αμφίπλευρων αποφάσεων για το κλίμα κι όχι μονόπλευρων όπως είναι σήμερα, όπου Αμερικανοί η Κινέζοι βάζουν τα οικονομικά και γεωστρατηγικά τους συμφέροντα πιο ψηλά από την πλανητική υγεία.

Πέμπτον: Η κινητοποίηση για το περιβάλλον να γίνει άξονας της κύριας Ευρωπαϊκής πολιτικής έτσι ώστε να δοθεί εκ νέου ένα καινούργιο ισχυρό αίσθημα Ευρωπαίου πολίτη που θα λειτουργήσει κι ως πρότυπο για τις νέες ευρωπαϊκές γενιές.

Η μάχη για το κλίμα πρέπει να δίνεται χέρι χέρι μαζί με την επιχειρηματική και κοινωνική πρόοδο, την δικαιοσύνη, τις πολιτιστικές αξίες, τα έθνη και την εξέλιξη στην Ευρωπαϊκή ήπειρο. Είναι ένας ίσως αποτελεσματικός τρόπος για να συμφιλιωθεί εκ νέου η Ευρώπη με τους πολίτες της , τις ιστορικές αξίες των κρατών που την συνθέτουν και τις αξίες μιας παγκόσμιας ανθρωπιάς.

...

Μνημεία και Ταυτότητα. (Ελεύθερος Τύπος 25.06.2020)

Μνημεια και Ταυτοτητα. 

Τις τελευταίες εβδομάδες, σ’Αμερικη κι Ευρώπη, γινόμαστε μάρτυρες μιας αυθόρμητης ( οργής διαδηλωτών, οι οποίοι γκρεμίζουν και καταστρέφουν ιστορικά αγάλματα. Έστω κι αν η συλλογική οργή, σαν τέτοια,έχει βάση, μιας κι ο ρατσισμός εξοργίζει φυσιολογικα και λογικα τους δημοκρατικούς ανθρώπους,εν τούτοις η καταστροφή ιστορικού μνημείου,ενέχει κίνδυνο.

Το μνημείο, από την ίδια του την ορολογία, έχει σχέση με την μνήμη. Ένας λαός, μια χώρα, υψώνει μνημεία για να τιμήσει κάποια πρόσωπα η γεγονότα, τα οποία την ωφέλησαν και την υπητετησαν δημιουργικα.

Δια της ανεγερσης ενος μνημειου ταυτοχρονα υπάρχει η επιθυμια της ζωντανης συμβολικά διατηρησης της ιστορικης συλλογικης μνημης . Μεσω ενος μνημειου διδασκουμε στους νεοτερους ουσιαστικες στγμες της ιστοριας μιας χωρας κι ενος λαου.

Μ’απλα λόγια ένα μνημείο είναι μέρος μιας συλλογικής ταυτότητας.

Πέρα από οποιαδήποτε ιδεολογία, ένα μνημείο, όταν μένει στο να τιμά και να υμνεί το ίδιο το ένδοξο γεγονός, ως αυτό καθεαυτό, ως γεγονός απελευθερωμένο ιδεολογικών σχηματισμών κι ερμηνειών, προσφέρει πολιτιστική κι ιστορική τροφή, σε μια χώρα κι έναν η πολλούς λαούς, ανάλογα με το περί τίνος πρόκειται.

Αν αυτή η ανωτέρω συλλογιστική, που είναι βασισμένη σε λογική χρήση της ιστορίας και του πολιτισμού, που είναι βασισμένη στο ίδιο το γεγονός, ως αντικειμενική αλήθεια, γίνει αποδεκτή ως στοιχείο μιας κοινωνικής σύμβασης, τότε είμαστε αντιμέτωποι με τους έξης συλλογισμούς.

Τους παραθέτω αμέσως.

Το να θέλεις, για λόγους ιδεολογικούς, η απο παρορμητική οργή, η διάθεση απλά καταστροφής, να γκρεμίσεις τα μνημεία της συλλογικής σου ιστορίας, είναι σαν να θέλεις να γκρεμίσεις, τα σημαδια μνημης της ιστορίας σου ,του πολιτισμού σου. είναι σαν να θέλεις να καταστρέψεις την ταυτότητα σου . Και πως μπορεί να προχωρήσει ποιοτικά ένας λαός, μια χώρα, δίχως ταυτοτητα;

Δύσκολο πραγματικά να πάει μπροστά μια συλλογική ζωή δίχως την ταυτοτικη μνήμη, την οποία μεταξύ άλλων στοιχείων, διατηρεί και θρέφει, μέσω των ιστορικών της μνημείων.

Κάθε μνημείο ενσαρκώνει την προβολή μιας ταυτοτικης αλήθειας, ακόμη κι αν υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι ανάλυσης κι ερμηνείας της.

Αν για παράδειγμα πάει κάποιος και καταστρέψει το μνημείο του Τυμβου του Μαραθώνα, η των Θερμοπυλών η καποια γλυπτα της Ακρόπολης, για ν αναφερθώ μόνο ενδεικτικά σε κάποια ( θα μπορούσε να μιλήσω και για μνημεία τόπους λατρειαςκλπ) ,αν λοιπόν αυτός ο κάποιος η οι κάποιοι προκαλέσουν καταστροφές στα προαναφερθέντα η και σ’ άλλα , αυτό σημαίνει ότι θέλουν να μην έχουν ιστορικές και πολιτιστικό μνήμες. Σημαίνει ότι δεν θέλουν να χουν ταυτότητα. Και πως μπορεί να ζήσει κάποιος δίχως ταυτότητα; Είναι σαν να ζει δίχως προστασία,

δίχως ρίζες,φτερό στον άνεμο, δέντρο που το παρασυρει ο κάθε δυνατός αέρας.

Η ταυτότητα δεν είναι εθνικισμός. Δεν είναι αίσθημα υπεροχής έναντι άλλων λαών, ούτε συλλογικός ναρκισσισμός . Η ταυτότητα πάνω απ’ όλα είναι άσκηση αυτογνωσίας. Είναι άσκηση διεύρυνσης κι εμπλουτισμού του εαυτού μας . Χάριν της ταυτότητας είναι ξεκάθαρο ότι μπορούμε να χουμε α

Έχοντας ταυτοτητα ,ειμαστε ειρηνικοί κι όχι πολεμοχαρείς. Είμαστε κοινωνικά ευαίσθητοι και πολιτιστικά ανοικτοί στο διαφορετικό γιατί δεν φοβόμαστε. Είμαστε δημοκράτες κι υπηρετούμε μέσα από αρχές την πατρίδα της ανοιχτης αλλα ποιοτικα δομημενης Δημοκρατιας .υτοσεβασμό κι αυτοεκτίμηση . Κι όταν ταχουμε αυτά κι αυτά είναι συνειδητά, τότε έχουμε αυτογνωσιακη ηρεμία. Δεν έχουμε ανάγκη να τσακωθούμε για ν’αποκτησουμε κάτι.

Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής,εικαστικός.

Απόψε 22.06.2020 τα εγκαίνια στο Πολεμικό Μουσείο της έκθεσης για την Ολυμπιακή εκεχειρία.

Συμμετέχω και σ’αυτήν την έκθεση για την Ολυμπιακή εκεχειρία. Απόψε τα εγκαίνια στο Πολεμικό Μουσείο.

I am also participating in this exhibition on the Olympic truce. Tonight the opening at the War Museum.

ΕΝΑΡΞΗ ΔΡΑΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟ ΠΛΑΙΣΙΟ ΤΟΥ «ΔΡΟΜΟΥ ΟΛΥΜΠΙΑΚΗΣ ΕΚΕΧΕΙΡΙΑΣ 2020». | Globalview|RitsmasCorner

ΕΝΑΡΞΗ ΕΚΘΕΣΗΣ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΗ ΣΤΟ «ΕΥ ΑΓΩΝΙΖΕΣΘΑΙ» και ΒΡΑΒΕΥΣΕΙΣ

Στην πινακοθήκη Πειραιά 21.06.2020

Κυριακή 21/6/20 Το μεσημέρι, στην πινακοθήκη Πειραιά, μπροστά σε μέρος των έργων μου που εκτίθεται στην συλλογική έκθεση που οργάνωσε ο Εμμανουήλ Μαυροματης . Τις φωτο τράβηξε ο Παναγιώτης Tανιμανιδης.

Sunday 21/6/20 At noon, at the Piraeus Gallery, in front of part of my works exposed at the collective exhibition organized by Emmanuel Mavromatis. The photos were taken by Panagiotis Tanimanidis.# ddavvetas in front of my paintings in the useum exhibition now in piraeus. Greece.

Η Δημοκρατία δεν εξάγεται. (Ελεύθερος Τύπος 18.06.2020)

Η Δημοκρατία δεν εξάγεται.       

Ένα από τα μεγάλα λάθη της Αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής από το τέλος του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ως πρόσφατα, είναι ότι, παραφουσκωμενη εμπιστοσύνη η Αμερικη ,λόγω του ότι βγήκε νικήτρια από τον πολεμο.,συνεχιζε να παρεμβαινει στον πλανητη ως η εγγυηση της Δημοκρατιας . Τουλάχιστον αυτο ισχυριζόταν επισημως, αν και τιποτα δεν την εμποδισε νσ υποστηριξει τις στρατιωτικες κυβερνησεις ουκ ολιγων διαφορων αιμοσταγων δικτατορων.

Η δημιουργία του ΝΑΤΟ στηριζόταν στην ύπαρξη του Σοβιετικού εχθρού. Τώρα που δεν υπάρχει αυτός σε τι χρειάζεται η Ατλαντικη συμμαχια; Μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί ως ο στρατιωτικός βραχίονας του Δυτικού πολιτιστικού μεταπολεμικού μοντελου;

Μπορούμε ακόμη να ονειρευόμαστε την ύπαρξη ενός διεθνους συστήματος ,οπου η Δυση ως μια πολιτιστικη αυτοκρατορία, παραμένει το μοντέλο μιας πολιτιστικής πρωτοπορίας της ανθρωποτητας;

Ας το δούμε πιο κοντά.

Η μεταπολεμικη “Δημοκρατική “, μετα τον ψυχρο πολεμο παγκοσμιοποιηση , φανταζοταν εναν κοσμο οπου οι λαοι θα μετασχηματιζονταν σε πληθυσμους διεθνους ανταλλαγης. Θεωρήθηκε ότι οι οποίες πολιτιστικές διαφορές των λαών ήταν πια προϊστορία. Και έτσι είχε έρθει η ώρα ολ αυτά να ενωθούν και να γίνουν ενιαία. Πιστέψαμε ότι ήρθε η ώρα μιας ομογενούς ανθρωπότητας,όπου το δίκαιο κι η αγορά θα ξεπερνούσαν τα σύνορα. Ήταν η πορεία της ιστορίας ν’αυτοτελειωθει .

Αυτή η αντίληψη γέμισε αισιοδοξία την πρωτοπορία της ,τις ΗΠΑ, και μετά το τέλος του 2000, το 2003, η νεοσυντηρητικη ηγεσία της, εργαλειοποιησε την καταστροφή των δίδυμων πύργων . Και θελησε να κανει πραξη αυτην την θεωρια της παγκοσμιοποιημενης Δημοκρατιας, εξαγοντας την στο Ιρακ.

Ο Αμερικανος προεδρος Τζωρτζ Μπους κι οι συμβουλοι του ,ητσν πεπεισμενοι οτι, διωχνοντας απο την εξουσια τον Σανταμ Χουσειν και γκρεμίζοντας το σύστημα διακυβέρνησης του ,είχε έρθει η μεγάλη ώρα για το Δημοκρατικό ντόμινο που ονειρεύτηκαν και που πίστεψαν εφικτό.

 

Ποιο ήταν αυτό;

Φυτεύοντας ένα Δυτικού τύπου δημοκρατικό σύστημα στο Ιράκ, αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει ως ένα πολιτικό μοντελο ,το οποιο θα γινοταν παραδειγμα μιμησης συμπαρασυροντας ολες τις αλλες χωρες στην Μεση Ανατολη.

Επρόκειτο για μια παγκόσμια Δυτική θεωρία. Επιβάλλοντας μια Δυτικού τύπου διακυβέρνηση, οι ντόπιοι θα τους ακολουθούσαν κατενθουσιασμενοι.Κι αυτό γιατί η Δυτικού τύπου Δημοκρατία ήταν η μόνη αληθινη, η καλύτερη παγκοσμίως. Έπρεπε λοιπόν να επιβληθεί, ακόμη κι αν χρειαζόταν κάποια βοήθεια στρατιωτικής επέμβασης για την επιβολή αυτής της αλήθειας.

Μια τέτοια αντίληψη εκτός από αφελής, είναι κι επικίνδυνη γιατί στο όνομα της “Δημοκρατιας” διαπράχθηκαν πολλά εγκλήματα, σε σημείο να μιλάμε πια για συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται ως Ύβρις της Δημοκρατιας.

Και βέβαια βλέπουμε και μια απαράδεκτη νεοσυντηρητικη Αμερικανική αντίληψη να θεωρεί τις διαφορετικές πιο παλιές κουλτούρες ως φολκλόρ και να μην τους δίνει το πολιτικό δικαίωμα έκφρασης και συμμετοχης διακυβέρνησης στην χωρα τους. Αυτη η ιδια η πολιτισμικη περιφρονηση οδηγησε την γαλλοβρετανικη ,” αμερικανικης εμπνευσεως” επεμβαση στην Λιβυη το 2011 που διαλυθηκε ως κράτος. Κι αντί για Δημοκρατία εγκαταστάθηκε εκεί το χάος κι η αναρχία.

Το αποτέλεσμα αυτής της νεοσυντηρητικη ανάλυσης ήταν από την αρχή ως το τέλος λάθος. Γιατί η Ανθρωπότητα δεν έχει παντού το ίδιο πρόσωπο. Κι αν δεχτούμε ότι υπάρχει μια Ανθρωπότητα τότε κάθε κουλτούρα την μεταφράζει με τον δικό της ιστορικό και πολιτιστικό τρόπο. Από την δυνατή Κίνα, ως την Ινδία, την Ρωσσια ,την Κεντρική Ευρώπη, πρέπει να δεχτούμε ότι η Ανθρωπότητα επανενωνετσι με την βαθιά της ποικιλομορφία.

Είναι καιρός να γίνει αντιληπτό απ’ όλους ότι κάθε λαός, έχει το δικό του φως κι Ιστορία. Και δομεί τους πολιτικούς του θεσμούς σύμφωνα με την γεωγραφία του, τον χαρακτήρα του,τα συμφέροντα του. Το φάντασμα ενός δια της βίας ενοποιημένου κόσμου αυτό το φάντασμα μιας δήθεν προόδου, περισσότερο αποδυναμώνει παρά ενδυναμώνει τους λαούς. Η Ευρώπη πρέπει ν’αποκολληθει από αυτήν την αντίληψη και να ξαναβρεί τις βαθιές, τις δικές της πολιτιστικές αξίες ώστε να ξαναγίνει ισχυρή και πρωτοπόρα.Ακόμη κι η Ευρώπη, βιώνοντας τα μεταναστευτικά κύματα αντιλαμβάνεται ότι αυτό το μοντέλο της ,έστω και με βία, εμφυτευμενης Δυτικής Δημοκρατίας, έχει ραγίσει και ξεπεραστεί, ως η μια και μοναδική πολιτική αλήθεια.

Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής,εικαστικός.

Η Ευρώπη μετά την καραντίνα (Lastpoint.gr 16.06.2020)

 Η Ευρώπη μετά την καραντίνα 

Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός

Λίγο μετά την καραντίνα και ένα από τα βασικά ερωτήματα που απασχολούν εδώ και καιρό τους Ευρωπαίους πολίτες, επανέρχονται στην επικαιρότητα: μετα την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση: προς τα που πηγαίνει αυτή; Έχει πορεία η προσαρμόζεται ανάλογα με τις περιστασεις;

Μια από τις αιτίες της εξόδου της Βρετανίας, εκτός από το μεταναστευτικό, ας μην κρυβόμαστε, ήταν η όλο και μεγαλύτερη, αλλά δυσανάλογη ως προς τις παραγωγικες δυνατότητες, διεύρυνση της ΕΕ. Το Ενωμένο Βασίλειο θα προτιμούσε ένα πιο κλειστό κλαμπ των ανεπτυγμένων βιομηχανικά χωρών.

Και τώρα πως θα πορευτούν τα υπόλοιπα 27 μέλη της Ένωσης;

Τρία είναι, κατά την γνώμη μου, τα ουσιαστικά προβλήματα που πρέπει να λύσουν οι υπεύθυνοι των Βρυξελλών. Το ταυτοτικό (που ατυχώς έχει συνδεθεί στον κόσμο με το μεταναστευτικό), ο εμπορικός επεκτατισμός των Κινέζων και η διάθεση των Αμερικανών να επιβάλλουν το δίκαιο τους στην Ευρώπη.

Ας τα δούμε λεπτομερέστερα λοιπόν.

Το πρώτο.

Συχνά ξεχνάμε ότι,η περίφημη συνθήκη Σένγκεν, δεν προέβλεπε μόνον την κατάργηση των κοινων συνόρων ,αλλα ταυτοχρονα φιλοδοξουσε να ‘χει έναν αποτελεσματικό έλεγχο των Ευρωπαϊκών συνόρων από όσους ήταν εκτός Σένγκεν. Και ναι μεν το πρώτο μέρος της συνθήκης έδωσε ευχάριστη κινητικότητα στους πολίτες της ΕΕ (αποκορύφωμα το απόλυτα επιτυχημένο πρόγραμμα Εράσμους των Πανεπιστημίων). Όμως, η Ευρωπαϊκή διπλωματία και οι 4.200 υπάλληλοι της Ένωσης (μπάτζετ 700 εκατομμύρια ευρώ), αποδείχτηκε ανίκανη να ελέγξει την μεταναστευτική κρίση του 2015 , ενώ η Frontex, δεν ενισχύθηκε όπως έπρεπε έγκαιρα. Τα ίδια τα γεγονότα που όλοι γνωρίζουμε μίλησαν.

Ακόμη και σήμερα η κρίση αυτή υπάρχει με πρώτη την Τουρκία που εργαλειοποίησε για πολιτικούς λόγους τους μετανάστες.

Αυτό που έγινε γι’ άλλη μια φορά γνωστό από έρευνες είναι ,ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες, στην τεράστια πλειοψηφία τους, θέλουν μια επιλεγμένη μετανάστευση και ξεκαθάρισμα του τι είναι επιτέλους η Ευρωπαϊκή ταυτότητα.

Πρέπει να γίνει έλεγχος για το ποιος είναι πρόσφυγας, ποιος είναι μετανάστης, έτσι ώστε κι οι Ευρωπαϊκές αρχές να γνωρίζουν τις οικονομικές και κοινωνικές αντοχές τους. Κι αυτο επειγόντως χρειαζεται λύση.

Δεύτερο.

Ως προς το θέμα της Κίνας τώρα.

Η ΕΕ αφέθηκε στην εισβολή των κινεζικών προϊόντων. Δεν μπόρεσε να προστατεύσει τις κορυφαίες βιομηχανικές της μονάδες. Εταιρίες όπως η Alcatel για παράδειγμα, υπέστησαν την κλοπή πνευματικής τους ιδιοκτησίας και δεν αντέδρασαν έγκαιρα. Οι Ευρωπαίοι παρακολουθούν ως θεατές τον σκληρό οικονομικό πόλεμο για την τεχνητή νοημοσύνη (και τα 5G) μεταξύ Κίνας κι Αμερικής. Κι όμως σε ζητήματα έρευνας η Ευρώπη είναι πολύ μπροστά έχοντας το 51% των δικαιωμάτων σε ζητήματα τεχνολογίας. Πώς γίνεται να μην αντιδρά και ν’ αφήνει να την “ληστεύουν”;

Και βέβαια ο οικονομικος “πόλεμος” μολις αρχισε . Ειναι καιρός οι Βρυξελλες νσ οργανωθούν και να προστατεύσουν τις επιστημονικές τους κατακτήσεις.

Κι ερχόμαστε στο τρίτο σημείο. Δεν είναι δυνατόν Ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπως η Peugeot η η Total, να φεύγουν από το Ιράν μόνο και μόνο γιατί υπακούουν στις εδαφικές Αμερικανικές αποφάσεις. Ούτε πάλι ν’ ανέχονται τ’ αμερικανικά καπρίτσια σε ζητήματα περιβάλλοντος.

Απέναντι στους Αμερικανικούς γίγαντες Google, Facebook, Amazon, κλπ, η Ευρώπη πρέπει ν’ αντισταθεί επιβάλλοντας την δική της πορεία. Ακόμη κι αν η ηγεμονία του δολαρίου είναι τυραννική.

Αν δεν αντιδράσει η ΕΕ ,σ’ αυτά που αναφέρθηκαν, τότε δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη θα υπάρχει ως “ένωση: και τα κράτη – μέλη της θα’ ναι ενωμένα. Η κατάσταση χρειάζεται άμεσες, αποφασιστικές αντιδράσεις. Έγκαιρα κι όχι μεταχρονολογημένα.

Στο Attica TV και την εκπομπή ΥΠΟΨΙΝ 13.06.2020

Στον Ελεύθερο Τύπο (14.06.2020) , με την νέα σειρά έργων μου για τον μεγάλο ποιητή Charles Baudelaire.

Η σημερινή μου παρουσίαση στον Ελεύθερο Τύπο, αφορμή την νέα σειρά έργων μου για τον μεγάλο ποιητή Charles Baudelaire. Στα πλαίσια της συλλογικής έκθεσης le flaneur στην γκαλερί Arte Visioneστην Αθήνα, από 19/6/20.

Charles Baudelaire serie of drawings presented from a daily national Greek newspaper Eleftheros typos.

Περφορμανς είναι μέρος της καλλιτεχνικης μου δράσης. Εδω πριν καιρό στην Ιταλία.

Εκτος από λογοτεχνία και ζωγραφική η Περφορμανς είναι μέρος της καλλιτεχνικης μου δράσης. Εδω πριν καιρό στην Ιταλία.

Performance is also part of my art work. Here some years ago in Italy.

6363

1 share

Like

Share

Το Δηλητήριο του ρατσισμού στις ΗΠΑ. (Ελεύθερος Τύπος 11.06.2020)

Το Δηλητήριο του ρατσισμού στις ΗΠΑ.                                 

Τις τελευταίες μέρες, είμαστε μάρτυρες μιας βίαιης εξέγερσης στις ΗΠΑ ,με άγριες διαδηλώσεις. Παράλληλα στην Ευρώπη υπάρχει συγχρονισμένα αλλά ειρηνικά, ένα εντυπωσιακό κύμα διαδηλώσεων εναντίον του ρατσισμού. Η αφορμή γι’ Αυτά τα γεγονότα είναι ο βίαιος θάνατος του αφροαμερικανου George Floyd, από έναν αμερικανό αστυνομικό.

Πίσω όμως από την εικόνα αυτή κρύβονται βαθύτερες,μακροχρόνιες αιτίες, που είναι ριζωμένες στην Αμερική. Ποιες ειναι; Ας προσεγγίσουμε κάποιες από αυτές.

Θα μπορούσα να πω ότι ήδη από την δεκαετία του ’60 έχουμε μαζικές εξεγέρσεις και διαδηλώσεις των αφροαμερικανων εναντίον του συστήματος διακυβέρνησης.

Τα χρόνια του ’60, αφορμή των εξεγέρσεων υπήρξαν, το λιντσάρισμα του νεαρού αγοριού Emment Till (το 1955 στο Μισισιπή γιατί πείραξε μια λευκή γυναίκα), η δολοφονία του Malkolm X (το 1965) κι αυτή του Martin Luther King ( το 1968).

Όμως οι πραγματικές αιτίες ήταν το δικαίωμα ψήφου των μαύρων και τα πολιτικά τους δικαιώματα. Τότε με τις εξεγέρσεις υπό την ηγεσία του Martin Luther king, πολλοί πίστεψαν ότι τα πράγματα με τον καιρό θ’αλλαζαν . Όμως τα σημερινά γεγονότα δείχνουν ότι δεν υπήρξαν πραγματικές ποιοτικές αλλαγές.

Το κλίμα δυσπιστίας εναντίον της εξουσίας παραμένει. Υπάρχει η αίσθηση ότι οι μαύροι αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τους λευκούς. Δεν υπάρχει ισότητα και αντιθέτως υπάρχει η βεβαιότητα ότι η αστυνομία είναι πιο σκληρή με τους μαύρους. Τους σταματά πολύ συχνά και πιο εύκολα για σκληρούς συχνά ελέγχους, το 60% των αστυνομικών θυμάτων που πεθαίνουν είναι μαύροι, ενώ στο 99% των νεκρών από αστυνομικούς ,κανεις από αυτούς τους τελευταίους ,εκτος ελαχιστων περιπτωσεων, δεν τιμωρήθηκε. Αυτή η αστυνομική ατιμωρησία κι η έλλειψη ισότητας προς τους αφροαμερικανους, οδήγησε σ’εξέγερση μιας κι ο συλλογικός θυμός σιωπηλά όλο και μεγάλωνε τα τελευταία χρόνια.

Ένα άλλο σημείο που πρέπει να τονιστεί είναι η οικονομική κατάσταση. Όπως την δεκαετία του ’60 ,υπήρχε μια καλή οικονομική περίοδος η οποία όμως δεν έδινε όσα δικαιώματα στην εκπαίδευση για τους μαύρους αποτέλεσμα τον ξεσηκωμό τους ,έτσι και τώρα, πριν έρθει ο covid 19,η Αμερικανική οικονομία ήταν σε μεγάλη άνθιση. Όμως το μεγαλύτερο μέρος των μαύρων ήταν εκτός υγειονομικής περίθαλψης κι εκπαίδευσης,μ’αποτελεσμα να θρηνούν πολύ περισσότερους νεκρούς.

Αυτό το συνεχιζόμενο αίσθημα ανισότητας, σε συνδυασμό με την αστυνομική βία κι ατιμωρησ

ία, μετατράπηκε σε κοινωνικό μπαρούτι που εξερράγη.

Και τα χρόνια του ’60 και τώρα οι διαδηλώσεις ήταν μαζικές. Και παρά την απουσία ενός ηγέτη όπως ο Martin Luther king, εν τούτοις προς το παρόν έχουν υπάρξει κάποιες αλλαγές σε τοπικά επίπεδα. Βλέπουμε ήδη αλλαγές συμπεριφοράς άστυνομιας. Το ερωτημα ομως παραμενει ισχυρο . Αυτες οι αλλαγες, αυτος ο ανεμος αλλαγων, ειναι προς το παρον η θα παει σε βαθος ;

Γιατί αν δεν γίνουν ουσιαστικές αλλαγές εναντίον των κοινωνικών ανισοτήτων και του ρατσισμού, τότε θα ξαναδούμε σύντομα τα ίδια.

Το πρόβλημα του ρατσισμού και της ρατσιστικής περιφρόνησης είναι πολύ βαθύ στις ΗΠΑ. Είναι πρόβλημα δεμένο με την δομη της κοινωνίας και την ιστορία της χώρας. Σ’αυτήν την βαθιά ανισότητα πολλαπλών επιπέδων, οφείλεται και το χάος που έχει προκληθεί.

Πρέπει να υπάρξει η αίσθηση ότι όλοι οι κάτοικοι της χώρας διαπερνωντσι από το αίσθημα ασφάλειας κι όχι διαρκούς ανασφάλειας. Κι αν ο πρόεδρος Τραμπ δεν βρει λύσεις δεν θα’ναι καθόλου εύκολη η επιθυμία της επανεκλογής του .

Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής, εικαστικός.

Συμμετέχω με χαρά στην έκθεση αυτή για το ευ αγωνίζεσθαι.

Συμμετέχω με χαρά στην έκθεση αυτή για το ευ αγωνίζεσθαι.

I am happy to participate in this exhibition .

Ιδέες απο την τριλογία μου "le language plastique" στο Project "He(A)rt" Γάλλων Καλλιτεχνών

Χαίρομαι ιδιαίτερα που μια συλλογικότητα καλλιτεχνών στην Γαλλια , πηρε καποιες ιδεες μου κι εκανε μια σειρα περιβαντολογικα εργα.

I am glad that a collective of artistes used my theory about some art ideas and create a serie of ecological art.

Il y a 9ans,en 2011,j’amorçais un projet d’installation qui evolurai dans le temps…

Un kit artistique à grande échelle qui fut dans son premier état, une grotte!..

Réalisée grâce au soutien de l’association 2angles résidences d’artistes visuels, et de danse contemporaine. Et avec l’ensemble de l’école primaire de Tinchebray (qui a vu naître #andrébreton…)

Ce projet nommé “He(A)rt”, une une enceinte accueillante, propice à l’expression pure le “graphen” (idée développé par Demosthenes Davvetas – Δημοσθένης Δαββέτας dans sa trilogie “le language plastique-#josephbeuys #cytwombly #antoniotapies), cette expression qui au delà du language, communique en deçà & au delà du signe…

À la fois grotte pré-historique et corps de refuge, le projet” He(A)rt” fut construit avec du carton recouvert de journaux du monde entier (offert par l’artiste @Fred Martin, artiste de la terre…et qui, lui, aime voyager!..)

… et de tasseaux qui persiste aujourd’hui dans d’autres états (successivement “in the Belly” et aujourd’hui avec le projet 3R avec Collectif La Centrifugeuz et @lecollectifBLNK…)

I am very pleased that a collective of artists in France took some of my ideas and made a series of environmental works. I am glad that a collective of artists used my theory about some art ideas and create a series of ecological art.# ddavvetas.

9 years ago, in 2011, I was planning an installation project that will go back in time…

A large scale art kit that was in its first state, a cave!..

Made thanks to the support of the association 2 angles residences of visual artists, and contemporary dance. And with the whole of primary school (who saw #Andre bretton born…)

This project called ” He (A) RT “, a welcoming speaker, conducive to pure expression the ” graphen ” (idea developed by Demosthenes Davvetas – Dēmosthénēs Dabbétas in his trilogy ” plastic language -# josephbeuys #cytwombly #antoniotapies ), this expression that beyond the language, communicates below & beyond the sign…

Both pre-historical cave and refuge body, the project “He ( A ) RT” was built with cardboard covered in newspapers from around the world (offered by artist @Fred Martin, artist of the earth… and Who loves to travel!..)

… and of which continues today in other states (successively “in the belly” and today with the 3 R project with Collective La Centrifugeuz and @lecollectifBLNK…)

Ο Ρουσώ και η Ευρώπη σήμερα (Lastpoint.gr 08.06.2020)

Ο Ρουσώ και η Ευρώπη σήμερα

 

 

 Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας, Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός

Το μεγάλο ερώτημα των μοντέρνων κοινωνιών παραμένει περισσότερο από ποτέ επίκαιρο: η Φιλοσοφία ερμηνεύει η μετασχηματίζει τον κόσμο;

Δυο τάσεις προσπάθησαν ν’ απαντήσουν στο ερώτημα, καθεμιά με τον τρόπο της. Η μια είναι ο Γαλλικός Διαφωτισμός, με τον εμπειρικό, αντι-κληρικό κι αυταρχικό και λιγότερο πολιτικό τρόπο σκέψης του Βολταίρου. “Τσακίστε οτιδήποτε βγαίνει από τους κανόνες του κάδρου ” ήταν η πασίγνωστη φράση του. Κι η άλλη είναι ο Γερμανικός Ιδεαλισμός με την “μεταφυσική” του.

Από το 1750 ως το 1830, χρονικό διάστημα που γεννιούνται με τους Λοκ και Μοντεσκιέ οι φιλελεύθερες ιδέες,
οι δυο τάσεις αντιμάχονται ,δίχως αποτέλεσμα, για το τι ειναι ελευθερία.

Χρειάστηκε να ρθει, το “χρυσό παιδί” του Διαφωτισμού και ταυτόχρονα σκληρός στην κριτική του στον Διαφωτισμό, ο Ζαν Ζακ Ρουσώ.

Αυτός επιχειρεί κάτι δύσκολο αλλά μ’ επιτυχία. Θέλει να οδηγηθούμε στην ελευθερία μέσα από την σχέση μας με την πραγματικότητα. Η Φιλοσοφία του, πολιτική σκέψη, βρίσκει το νήμα που ενώνει τις δύο αντίπαλες τάσεις. Ποιο είναι αυτό; Το ότι και οι δύο αναζητουν με τον τρόπο τους την ελευθερία.

Γεννηθήκαμε ελεύθεροι αλλά είμαστε αλυσοδεμένο, μας λέει ο Ρουσώ.

Το να’σαι όμως Ελεύθερος πρέπει να το θέλεις, να ‘χεις την βούληση να εγγραφείς στην Ιστορία. Όπως έγινε με την Γαλλική Επανάσταση, που τόσο γοήτευε τους Γερμανούς κι ειδικά τον Καντ.

Η δύναμη του Ρουσώ που θέλει να γεφυρώσει τις δύο τάσεις είναι ότι αρνιέται το προπατορικό αμάρτημα. Συνδέει ελευθερία κι ισότητα, που τα θεωρεί αδιαχώριστα μεταξύ τους, δέχεται την λαϊκή κυριαρχία και θεωρεί, όπως ο Σωκράτης, ότι ο άνθρωπος γεννιέται καλός αλλά διαφθείρεται από τις κοινωνικές σχέσεις.

Η ελευθερία είναι μια αξία που πρέπει να θεσμοθετηθεί πολιτικά.

Για να σπάσει το εμπόδιο των κοινωνικών σχέσεων που “διαφθείρουν” χρειάζεται πολιτική δράση, μας λέει στο βιβλίο του “κοινωνικό συμβόλαιο”, που είναι κατά βάση πολιτικό συμβόλαιο.

Είναι ένα συμβόλαιο με τον εαυτό μας. Είναι η πρακτική απόφαση κάποιου να γίνει πολίτης, υποχωρώντας ακόμη, αν χρειαστεί, κι από το ιδιωτικό του συμφέρον, χάριν του γενικού.

Ο Ρουσώ δεν δέχεται την υπέροχη μιας αστικής σύμβασης έναντι των νόμων. Δεν του φτάνει η κρατική εγγύηση για την λειτουργία του νόμου. Ούτε δέχεται να’ναι η κρατική προστασία μόνο ο φύλακας της ατομικής ιδιοκτησίας και της κοινωνικής ειρήνης. Ο Ρουσώ θέλει το κράτος να συμβάλλει για την υλοποίηση της ελευθερίας. Δεν θέλει την ατομική ελευθερία ως ατομισμό, ούτε ως μια μορφή ανεξαρτησίας. Αποδέχεται τις υποχρεώσεις, αρκεί αυτές να’ναι γέννημα ατομικής ελευθερίας και συλλογικής συγκατάθεσης.

“Η ελευθερία των μεν ξεκινά εκεί που αρχίζει αυτή των άλλων” έλεγε. Μαζί με τους Χέγκελ, Καντ ,Χανς Άρεντ, θεωρούσε ότι η ελευθερία είναι πολιτική έννοια,δημόσια κι όχι ιδιωτική. Ο δημόσιος χώρος πρέπει να επιτρέπει σε κάποιον να φτάσει στην “αυτονομία” και να μην είναι “ετερόνομος”.

Η έννοια της επιθυμίας που τόσο καλλιεργείται σήμερα δεν είναι αυτονομία. Ο πολίτης θα’ναι δέσμιος της λογικής των αγορών,των επιχειρήσεων και των κυριαρχούντων κοινωνικών αξιών. Φτάνει όμως αυτό για να’ναι Ελεύθερος κατά τον Ρουσώ;

Σήμερα που η Ευρώπη ταλανίζεται ανάμεσα στις Γερμανικές αντιλήψεις και τις αντίθετες της, μήπως η σκέψη του Ρουσώ θα βοηθούσε σε μια πιο αλληλέγγυα, κοινωνικά κι οικονομικά Ευρώπη, ενώ ταυτόχρονα ο πολίτης δεν θα στερηθεί την ελευθερία του;

http://lastpoint.gr/o-rouso-kai-i-evropi-simera/?fbclid=IwAR2xIUiVE43wrDRU4_YzEYdIaVtsTl3V1iwq0BB5o2MCgAH6x1Xnhc-KSlo

Που πάει η Ευρώπη μετά τον covid 19; (Ελεύθερος Τύπος 04.06.2020)

Που πάει η Ευρώπη μετά τον covid 19;     

Λίγο μετά την καραντίνα και ένα από τα βασικά ερωτήματα που απασχολούν εδώ και καιρό τους Ευρωπαίους πολίτες, επανέρχονται στην επικαιρότητα: μετα την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση:προς τα που πηγαίνει αυτη; Έχει πορεία η προσαρμόζεται ανάλογα με τις περιστασεις;

Μια από τις αιτίες της εξόδου της Βρετανίας, εκτός από το μεταναστευτικό, ας μην κρυβόμαστε,ήταν η όλο και μεγαλύτερη ,αλλα δυσαναλογη ως προς τις παραγωγικες δυνατοτητες,διεύρυνση της ΕΕ. Το Ενωμένο Βασίλειο θα προτιμούσε ένα πιο κλειστό κλαμπ των ανεπτυγμένων βιομηχανικά χωρών.

Και τώρα πως θα πορευτούν τα υπόλοιπα 27 μέλη της Ενωσης;

Τρία είναι, κατά την γνώμη μου, τα ουσιαστικά προβλήματα που πρέπει να λύσουν οι υπεύθυνοι των Βρυξελλών. Το ταυτοτικο ( που ατυχώς έχει συνδεθεί στον κόσμο με το μεταναστευτικό), ο εμπορικός επεκτατισμός των Κινέζων και η διάθεση των Αμερικανών να επιβάλλουν το δίκαιο τους στην Ευρώπη.

Ας τα δούμε λεπτομερέστερα λοιπόν.

Το πρώτο.

Συχνά ξεχνάμε ότι,η περίφημη συνθήκη Σένγκεν, δεν προέβλεπε μόνον την κατάργηση των κοινων συνόρων ,αλλα ταυτοχρονα φιλοδοξουσε να χει έναν αποτελεσματικό έλεγχο των Ευρωπαϊκών συνόρων από όσους ήταν εκτός Σένγκεν. Και ναι μεν το πρώτο μέρος της συνθήκης έδωσε ευχάριστη κινητικότητα στους πολίτες της ΕΕ ( αποκορύφωμα το απόλυτα επιτυχημένο πρόγραμμα Ερασμους των Πανεπιστημιων). Όμως, η Ευρωπαϊκή διπλωματία και οι 4.200 υπάλληλοι της Ένωσης ( μπάτζετ 700 εκατομμύρια ευρω), αποδείχτηκε ανίκανη να ελέγξει την μεταναστευτική κρίση του 2015 , ενώ η Frontex ,δεν ενισχύθηκε όπως έπρεπε έγκαιρα. Τα ίδια τα γεγονότα που όλοι γνωρίζουμε μίλησαν.

Ακόμη και σήμερα η κρίση αυτή υπάρχει με πρώτη την Τουρκία που εργαλειοποιησε για πολιτικούς λόγους τους μετανάστες.

Αυτό που έγινε γι’ άλλη μια φορά γνωστό από έρευνες είναι ,ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες, στην τεράστια πλειοψηφία τους ,θέλουν μια επιλεγμένη μετανάστευση και ξεκαθάρισμα του τι είναι επιτέλους η Ευρωπαϊκή ταυτότητα.

Πρέπει να γίνει έλεγχος για το ποιος είναι πρόσφυγας,ποιος είναι μετανάστης, έτσι ώστε κι οι Ευρωπαϊκές αρχές να γνωρίζουν τις οικονομικές και κοινωνικές αντοχές τους. Κι αυτο επειγοντως χρειαζεται λύση.

Δεύτερο.

Ως προς το θέμα της Κίνας τώρα.

Η ΕΕ αφέθηκε στην εισβολή των κινεζικών προϊόντων. Δεν μπόρεσε να προστατεύσει τις κορυφαίες βιομηχανικές της μονάδες. Εταιρίες όπως η Alcatel για παράδειγμα, υπέστησαν την κλοπή πνευματικής τους ιδιοκτησίας και δεν αντέδρασαν έγκαιρα. Οι Ευρωπαίοι παρακολουθούν ως θεατές τον σκληρό οικονομικό πόλεμο για την τεχνητή νοημοσύνη ( και τα 5G) μεταξύ Κίνας κι Αμερικής. Κι όμως σε ζητήματα έρευνας η Ευρώπη είναι πολύ μπροστά έχοντας το 51% των δικαιωμάτων σε ζητήματα τεχνολογίας. Πώς γίνεται να μην αντιδρά και ν’αφήνει να την ” ληστευουν”;

Και βέβαια ο οικονομικος ” πόλεμος ” μολις αρχισε . Ειναι καιρος οι Βρυξελλες νσ οργανωθουν και να προστατευσουν τις επιστημονικες τους κατακτήσεις.

Κι ερχόμαστε στο τρίτο σημείο. Δεν είναι δυνατόν Ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπως η Peugeot η η Total, να φεύγουν από το Ιράν μόνο και μόνο γιατί υπακούουν στις εδαφικες Αμερικανικές αποφάσεις. Ούτε πάλι ν’ανεχοντσι τ’αμερικανικα καπρίτσια σε ζητήματα περιβάλλοντος.

Απέναντι στους Αμερικανικούς γίγαντες Google,Facebook,Amazon ,κλπ, η Ευρώπη πρέπει ν’αντισταθει επιβάλλοντας την δική της πορεία. Ακόμη κι αν η ηγεμονία του δολαρίου είναι τυραννική.

Αν δεν αντιδράσει η ΕΕ ,σ’αυτά που αναφέρθηκαν, τότε δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη θα υπάρχει ως ” ενωση: και τα κρατη-,μέλη της θα’ναι ενωμένα. Η κατάσταση χρειάζεται άμεσες, αποφασιστικές αντιδράσεις. Εγκαιρα κι οχι μεταχρονολογημενα.

Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής,εικαστικός.

Συμμετέχω στην ομαδική έκθεση " Flaneur"

Συμμετέχω στην ομαδική αυτή έκθεση, με το έργο μου “Charles Baudelaire”. Εμπνευσμένο από το θέμα της έκθεσης “Flaneur”.I participate in this collective exhibition with my art work ” Charles Baudelaire “. My painting is inspired from the theme of the exhibition ” Flaneur”.

I participate in this group exhibition, with my work ” Charles Baudelaire “. Inspired by the theme of the exhibition ” Flaneur “. I participate in this collective exhibition with my art work ” Charles Baudelaire “. My painting is inspired from the theme of the exhibition “Flaneur”.