Που πάει η Ευρώπη μετά τον covid 19; 
Λίγο μετά την καραντίνα και ένα από τα βασικά ερωτήματα που απασχολούν εδώ και καιρό τους Ευρωπαίους πολίτες, επανέρχονται στην επικαιρότητα: μετα την έξοδο του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ένωση:προς τα που πηγαίνει αυτη; Έχει πορεία η προσαρμόζεται ανάλογα με τις περιστασεις;
Μια από τις αιτίες της εξόδου της Βρετανίας, εκτός από το μεταναστευτικό, ας μην κρυβόμαστε,ήταν η όλο και μεγαλύτερη ,αλλα δυσαναλογη ως προς τις παραγωγικες δυνατοτητες,διεύρυνση της ΕΕ. Το Ενωμένο Βασίλειο θα προτιμούσε ένα πιο κλειστό κλαμπ των ανεπτυγμένων βιομηχανικά χωρών.
Και τώρα πως θα πορευτούν τα υπόλοιπα 27 μέλη της Ενωσης;
Τρία είναι, κατά την γνώμη μου, τα ουσιαστικά προβλήματα που πρέπει να λύσουν οι υπεύθυνοι των Βρυξελλών. Το ταυτοτικο ( που ατυχώς έχει συνδεθεί στον κόσμο με το μεταναστευτικό), ο εμπορικός επεκτατισμός των Κινέζων και η διάθεση των Αμερικανών να επιβάλλουν το δίκαιο τους στην Ευρώπη.
Ας τα δούμε λεπτομερέστερα λοιπόν.
Το πρώτο.
Συχνά ξεχνάμε ότι,η περίφημη συνθήκη Σένγκεν, δεν προέβλεπε μόνον την κατάργηση των κοινων συνόρων ,αλλα ταυτοχρονα φιλοδοξουσε να χει έναν αποτελεσματικό έλεγχο των Ευρωπαϊκών συνόρων από όσους ήταν εκτός Σένγκεν. Και ναι μεν το πρώτο μέρος της συνθήκης έδωσε ευχάριστη κινητικότητα στους πολίτες της ΕΕ ( αποκορύφωμα το απόλυτα επιτυχημένο πρόγραμμα Ερασμους των Πανεπιστημιων). Όμως, η Ευρωπαϊκή διπλωματία και οι 4.200 υπάλληλοι της Ένωσης ( μπάτζετ 700 εκατομμύρια ευρω), αποδείχτηκε ανίκανη να ελέγξει την μεταναστευτική κρίση του 2015 , ενώ η Frontex ,δεν ενισχύθηκε όπως έπρεπε έγκαιρα. Τα ίδια τα γεγονότα που όλοι γνωρίζουμε μίλησαν.
Ακόμη και σήμερα η κρίση αυτή υπάρχει με πρώτη την Τουρκία που εργαλειοποιησε για πολιτικούς λόγους τους μετανάστες.
Αυτό που έγινε γι’ άλλη μια φορά γνωστό από έρευνες είναι ,ότι οι Ευρωπαίοι πολίτες, στην τεράστια πλειοψηφία τους ,θέλουν μια επιλεγμένη μετανάστευση και ξεκαθάρισμα του τι είναι επιτέλους η Ευρωπαϊκή ταυτότητα.
Πρέπει να γίνει έλεγχος για το ποιος είναι πρόσφυγας,ποιος είναι μετανάστης, έτσι ώστε κι οι Ευρωπαϊκές αρχές να γνωρίζουν τις οικονομικές και κοινωνικές αντοχές τους. Κι αυτο επειγοντως χρειαζεται λύση.
Δεύτερο.
Ως προς το θέμα της Κίνας τώρα.
Η ΕΕ αφέθηκε στην εισβολή των κινεζικών προϊόντων. Δεν μπόρεσε να προστατεύσει τις κορυφαίες βιομηχανικές της μονάδες. Εταιρίες όπως η Alcatel για παράδειγμα, υπέστησαν την κλοπή πνευματικής τους ιδιοκτησίας και δεν αντέδρασαν έγκαιρα. Οι Ευρωπαίοι παρακολουθούν ως θεατές τον σκληρό οικονομικό πόλεμο για την τεχνητή νοημοσύνη ( και τα 5G) μεταξύ Κίνας κι Αμερικής. Κι όμως σε ζητήματα έρευνας η Ευρώπη είναι πολύ μπροστά έχοντας το 51% των δικαιωμάτων σε ζητήματα τεχνολογίας. Πώς γίνεται να μην αντιδρά και ν’αφήνει να την ” ληστευουν”;
Και βέβαια ο οικονομικος ” πόλεμος ” μολις αρχισε . Ειναι καιρος οι Βρυξελλες νσ οργανωθουν και να προστατευσουν τις επιστημονικες τους κατακτήσεις.
Κι ερχόμαστε στο τρίτο σημείο. Δεν είναι δυνατόν Ευρωπαϊκές βιομηχανίες όπως η Peugeot η η Total, να φεύγουν από το Ιράν μόνο και μόνο γιατί υπακούουν στις εδαφικες Αμερικανικές αποφάσεις. Ούτε πάλι ν’ανεχοντσι τ’αμερικανικα καπρίτσια σε ζητήματα περιβάλλοντος.
Απέναντι στους Αμερικανικούς γίγαντες Google,Facebook,Amazon ,κλπ, η Ευρώπη πρέπει ν’αντισταθει επιβάλλοντας την δική της πορεία. Ακόμη κι αν η ηγεμονία του δολαρίου είναι τυραννική.
Αν δεν αντιδράσει η ΕΕ ,σ’αυτά που αναφέρθηκαν, τότε δεν ξέρω για πόσο καιρό ακόμη θα υπάρχει ως ” ενωση: και τα κρατη-,μέλη της θα’ναι ενωμένα. Η κατάσταση χρειάζεται άμεσες, αποφασιστικές αντιδράσεις. Εγκαιρα κι οχι μεταχρονολογημενα.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής,εικαστικός.
