Μνημεια και Ταυτοτητα. 
Τις τελευταίες εβδομάδες, σ’Αμερικη κι Ευρώπη, γινόμαστε μάρτυρες μιας αυθόρμητης (
οργής διαδηλωτών, οι οποίοι γκρεμίζουν και καταστρέφουν ιστορικά αγάλματα. Έστω κι αν η συλλογική οργή, σαν τέτοια,έχει βάση, μιας κι ο ρατσισμός εξοργίζει φυσιολογικα και λογικα τους δημοκρατικούς ανθρώπους,εν τούτοις η καταστροφή ιστορικού μνημείου,ενέχει κίνδυνο.
οργής διαδηλωτών, οι οποίοι γκρεμίζουν και καταστρέφουν ιστορικά αγάλματα. Έστω κι αν η συλλογική οργή, σαν τέτοια,έχει βάση, μιας κι ο ρατσισμός εξοργίζει φυσιολογικα και λογικα τους δημοκρατικούς ανθρώπους,εν τούτοις η καταστροφή ιστορικού μνημείου,ενέχει κίνδυνο.Το μνημείο, από την ίδια του την ορολογία, έχει σχέση με την μνήμη. Ένας λαός, μια χώρα, υψώνει μνημεία για να τιμήσει κάποια πρόσωπα η γεγονότα, τα οποία την ωφέλησαν και την υπητετησαν δημιουργικα.
Δια της ανεγερσης ενος μνημειου ταυτοχρονα υπάρχει η επιθυμια της ζωντανης συμβολικά διατηρησης της ιστορικης συλλογικης μνημης . Μεσω ενος μνημειου διδασκουμε στους νεοτερους ουσιαστικες στγμες της ιστοριας μιας χωρας κι ενος λαου.
Μ’απλα λόγια ένα μνημείο είναι μέρος μιας συλλογικής ταυτότητας.
Πέρα από οποιαδήποτε ιδεολογία, ένα μνημείο, όταν μένει στο να τιμά και να υμνεί το ίδιο το ένδοξο γεγονός, ως αυτό καθεαυτό, ως γεγονός απελευθερωμένο ιδεολογικών σχηματισμών κι ερμηνειών, προσφέρει πολιτιστική κι ιστορική τροφή, σε μια χώρα κι έναν η πολλούς λαούς, ανάλογα με το περί τίνος πρόκειται.
Αν αυτή η ανωτέρω συλλογιστική, που είναι βασισμένη σε λογική χρήση της ιστορίας και του πολιτισμού, που είναι βασισμένη στο ίδιο το γεγονός, ως αντικειμενική αλήθεια, γίνει αποδεκτή ως στοιχείο μιας κοινωνικής σύμβασης, τότε είμαστε αντιμέτωποι με τους έξης συλλογισμούς.
Τους παραθέτω αμέσως.
Το να θέλεις, για λόγους ιδεολογικούς, η απο παρορμητική οργή, η διάθεση απλά καταστροφής, να γκρεμίσεις τα μνημεία της συλλογικής σου ιστορίας, είναι σαν να θέλεις να γκρεμίσεις, τα σημαδια μνημης της ιστορίας σου ,του πολιτισμού σου. είναι σαν να θέλεις να καταστρέψεις την ταυτότητα σου . Και πως μπορεί να προχωρήσει ποιοτικά ένας λαός, μια χώρα, δίχως ταυτοτητα;
Δύσκολο πραγματικά να πάει μπροστά μια συλλογική ζωή δίχως την ταυτοτικη μνήμη, την οποία μεταξύ άλλων στοιχείων, διατηρεί και θρέφει, μέσω των ιστορικών της μνημείων.
Κάθε μνημείο ενσαρκώνει την προβολή μιας ταυτοτικης αλήθειας, ακόμη κι αν υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι ανάλυσης κι ερμηνείας της.
Αν για παράδειγμα πάει κάποιος και καταστρέψει το μνημείο του Τυμβου του Μαραθώνα, η των Θερμοπυλών η καποια γλυπτα της Ακρόπολης, για ν αναφερθώ μόνο ενδεικτικά σε κάποια ( θα μπορούσε να μιλήσω και για μνημεία τόπους λατρειαςκλπ) ,αν λοιπόν αυτός ο κάποιος η οι κάποιοι προκαλέσουν καταστροφές στα προαναφερθέντα η και σ’ άλλα , αυτό σημαίνει ότι θέλουν να μην έχουν ιστορικές και πολιτιστικό μνήμες. Σημαίνει ότι δεν θέλουν να χουν ταυτότητα. Και πως μπορεί να ζήσει κάποιος δίχως ταυτότητα; Είναι σαν να ζει δίχως προστασία,
δίχως ρίζες,φτερό στον άνεμο, δέντρο που το παρασυρει ο κάθε δυνατός αέρας.
Η ταυτότητα δεν είναι εθνικισμός. Δεν είναι αίσθημα υπεροχής έναντι άλλων λαών, ούτε συλλογικός ναρκισσισμός . Η ταυτότητα πάνω απ’ όλα είναι άσκηση αυτογνωσίας. Είναι άσκηση διεύρυνσης κι εμπλουτισμού του εαυτού μας . Χάριν της ταυτότητας είναι ξεκάθαρο ότι μπορούμε να χουμε α
Έχοντας ταυτοτητα ,ειμαστε ειρηνικοί κι όχι πολεμοχαρείς. Είμαστε κοινωνικά ευαίσθητοι και πολιτιστικά ανοικτοί στο διαφορετικό γιατί δεν φοβόμαστε. Είμαστε δημοκράτες κι υπηρετούμε μέσα από αρχές την πατρίδα της ανοιχτης αλλα ποιοτικα δομημενης Δημοκρατιας .υτοσεβασμό κι αυτοεκτίμηση . Κι όταν ταχουμε αυτά κι αυτά είναι συνειδητά, τότε έχουμε αυτογνωσιακη ηρεμία. Δεν έχουμε ανάγκη να τσακωθούμε για ν’αποκτησουμε κάτι.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης ,ποιητής,εικαστικός.