Το “καλό” και η μετανάστευση
Όποια κριτική ματιά αφορά την ανεξέλεγκτη μετανάστευση ,αντιμετωπίζεται από τους “προοδευτικούς” ως εξ ορισμού ύποπτη. Από τους πιο δύσπιστους μάλιστα εξ αυτών μπορεί να χαρακτηριστεί “αντιδραστική θέση”, “συντηρητική” μέχρι και “ακροδεξια”. Πρόκειται για έναν εκ συστήματος μηχανισμό ενοχοποίησης που εφαρμόζουν οι αυτοχρησθέντες υπηρέτες του “καλού”, εναντίον του “κακού”, δηλαδή κάθε ιδέας που θα έβαζε πρώτα την εθνική οντότητα και μετά την όποια μεταναστευτική διεύρυνση. Πίστευαν έτσι αυτοί οι υπηρέτες του “καλού” ότι μάχονται εναντίον κάθε εσωστρεφούς συλλογικού Ναρκισσισμού που μπορεί να γίνει εθνικισμός, ξενοφοβία ή ρατσισμός. Βάζουν έτσι εξ’ ορισμού αρνητικά όρια σε κάθε μορφής καλλιέργειας του “Ίδιου” ,του οποίου την υποτιθέμενη απειλή υπερτροφίας, για να μιλήσω με φιλοσοφικούς όρους, την μπολιαζουν με διαρκές άνοιγμα προς το άλλο, όπως λένε, το διαφορετικό, το ξένο.
Στόχος τους η Ισοκρατία.
Το “καλό” απασχόλησε πάντα τη φιλοσοφία, από το Σωκράτη, τον Πλάτωνα, ως το Χέγκελ. Ορίστηκε δε ως η καλυτέρευση της ζωής μέσα από τον ορθό λόγο και τα ιδεώδη. Ήταν ο Νίτσε που ώθησε τη σκέψη πέρα από την ηθική, πέρα από τη δυαδικότητα “καλό-κακό”. Ο Σωκράτης, πρόσθεσε στην υπηρεσία του “καλού” και το Ωφέλιμο. Ειδικά στο διάλογο του με τον ηδονιστή Αρίστιππο, όπως μας πληροφορεί ο Ξενοφώντας, υποστήριζε ότι, αν κάποιος ζούσε ακολουθώντας μόνο τις ηδονές κάποια στιγμή θα κάνει κακό στον εαυτό του και στους άλλους. Αν τώρα πάρουμε αυτή τη σκέψη και την εφαρμόσουμε στις πολιτικές μας αποφάσεις θα διαπιστώσουμε ότι, αν κάνουμε μόνο ο,τι μας ηδονίζει ιδεολογικά, μας ευχαριστεί δηλαδή σαν ιδεώδες, τότε κινδυνεύουμε μακροπρόθεσμα να υποστούμε ζημιά και να κάνουμε κακου στους άλλους. Που σημαίνει ότι, αν στα θέματα μετανάστευσης δεν βάλουμε λίγο νερό στο “προοδευτικό” κρασί μας κι αφεθούμε στην ιδεολογική αριστερή μας μέθη, τότε θα δημιουργήσουμε προβλήματα και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Γιατί βεβαίως και είναι σωστό και καλό να υποδεχτούμε με ανθρωπιά και ζεστασιά τους βασανισμένους και κυνηγημένους πρόσφυγες. Βεβαίως και να ανοίξουμε την αγκαλιά μας στους εξόριστους, σε όσους απειλείται η ζωή τους από την καταστροφική μανία του πολέμου. Βεβαίως και μια τέτοια εμπειρία μας εμπλουτίζει και μας βελτιώνει ως ανθρώπους, ανοίγοντας τους ηθικούς και γνωστικούς ορίζοντες της πολιτισμικής μας ύπαρξης, διευρύνοντας προς το καλύτερο τα όρια του εαυτού μας. Όμως αν το “άλλο” υπερβεί τις οικονομικές, γεωγραφικές, κοινωνικές και ταυτοτικες μας αντοχές, αν αυτό το “διαφορετικό” απειλήσει τις ιστορικές, εθνικές και αυτογνωσιακές μας δυνατότητες, τότε τι γίνεται; Κινδυνεύουμε και εμείς, κινδυνέυει και το “καλό” που υπηρετούμε. Κινδυνεύουμε να μην είμαστε χρήσιμοι και στους άλλους. Γιατί κάθε απειλή απώλειας της ταυτότητας μας περισσότερο σκότος φέρνει παρά διαύγεια. Ας το καταλάβει πριν είναι αργά η ελληνική κυβέρνηση και να επιστρέψει στον πολιτικό ρεαλισμό.
Δημοσθένης Δαββετας