Δύσκολοι καιροί για δημοκρα-τορες. 
Η βίαιη απόβαση μεταλλαγμένων “στρατιωτών” του Ερντογκαν στα ελληνικα συνορα του Εβρου και η θαρραλέα όσο και υπεύθυνη θέση της ελληνικής κυβέρνησης, μας έφερε αντιμέτωπους με μια σειρά από επίκαιρα και ουσιαστικά ζητήματα της εποχής μας.
Μπαίνει επιτακτική πλέον ως φιλοσοφική και πολιτική αντίληψη η έννοια των συνόρων.
Από τον Μαη του ’68 ως σήμερα,δυο αντιλήψεις αντιμάχονται σκληρά. Η μια έλεγε ( τώρα το λέει λιγοτερο) να γκρεμίσουμε τα τείχη και να χτίζουμε γέφυρες. Βασισμένη σε μια ουτοπιστικη ,μεταεθνικη λογική, πίστευε πάντα στην λογική των ανοιχτών συνόρων, στο τέλος της Ιστορίας, της Εθνικής ταυτότητας κι άλλων ανθρωπολογική παραμέτρων,όπως πχ το έθνος, η θρησκεία κλπ. Πίστευε επίσης σε μια παγκοσμιοποιημένη οικονομία όπου η μόνη πατρίδα είναι η τεχνολογική αισιοδοξία.
Η άλλη έλεγε και λέει ( μάλιστα αρκετά δικαιωμένη από τα γεγονότα), ότι, ναι μεν δεν χρειαζόμαστε τείχη, όμως χρειαζόμαστε σύνορα ,με την έννοια των οριων.
Αυτά είναι ένας τρόπος να μάθουμε τον εαυτό μας. Όπως η φύση έχει όρια ,όπως τα όρια μπορούν να μας δείξουν τις δυνατότητες μας ( προσπαθώντας όλο και να τα ξεπεράσουμε μέσα από αγώνα, εργασία κι αυτογνωσια), έτσι και μια πατρίδα, ως φυσική και πολιτισμική οντότητα, χρειάζεται τα όρια της ,είτε για να προστατευτεί είτε για να βελτιωθεί.
Σε μια παγκόσμια πολιτική πραγματικότητα λοιπόν, που συνεχίζει να στηρίζεται, στον ανταγωνισμό και την δύναμη ( κι όχι στο ανθρωπιστικό ονειρο), στην οικονομική κυριαρχία των αγορών και στην χρηματοπιστωτική απάτη ( οχι πάντα, υπάρχουν και θετικές εξαιρεσεις), θα ταν πολιτικη,πολιτιστική,ταυτοτικη και εθνική αυτοκτονία αν ανοίγαμε τα σύνορα μας .
Γιατί αυτοί που έρχονται δεν είναι μόνοι τους ,με το καλό τους πνεύμα η την οικονομική προσφυγιά τους, ( δεν το αρνιέμαι για κάποιες περιπτώσεις). Αντιθετως ειναι ενας “στρατος” ( έστω κι αθελητα τους), ειναι ένας ατακτος, ασυμμετρος στρατός,εκ των πρσγματων “οργανα” του Ερντογκαν και οσων των στηρίζουν. Τους χρησιμοποιεί ως στρατιώτες της αθλιότητας του, χρησιμοποιώντας τον πόνο τους.
Θέλοντας να εκβιάσει την Ευρώπη( ζητώντας χρήματα αφού πάγωσε η σχέση εισδοχής στην Ε Ενωση), ν’αλώσει επ’ ευκαιρία δίχως συμβατικο πολεμο την Ελλαδα, να στρεψει την προσοχη των πολιτων του μακρια απο την ηττα που δεχεται απο τους Ρωσσους στο Ιντλιμπ της Συριας, να εκβιασει τους Αμερικανους αφηνοντας παντα ανοιχτο το ενδεχομενο απομακρυνσης απο το ΝΑΤΟ, αλλα και να εκβιασει τους Ρωσους απειλωντας( μετα το προς το παρόν τέλος της λυκοφιλίας τους ) οτι θα τα ξαναβρει με τις ΗΠΑ, ο σουλτάνος Ερντογκάν, εφαρμόζει διάφορες στρατηγικές στην πολιτικη σκακιέρα επιδιώκοντας πάντα το όφελος του.
Μ’ αυτήν την λογική ανοίγοντας τα σύνορα του εστειλε οργανωμένα και μεθοδικά όλους αυτούς, που δεν ήταν όπως αποδείχτηκε πρόσφυγες από Συρία , στα ελληνικά σύνορα.
Το Ρίσκο όμως μάλλον δεν του βγαίνει.
Γιατί οι Έλληνες συσπειρώθηκαν κι έχτισαν σαν έτοιμοι από καιρό εθνικό, ταυτοτικο μέτωπο ( κι ας υπάρχουν πάντα οι ουτοπιστες των ανοιχτών συνορων). Γιατί η Αμερική κι η Ευρώπη δεν ενέδωσαν ( οι Γάλλοι μίλησαν μέχρι και με στρατιωτική στήριξη της Ελλάδας). Ενώ ο Τραμπ τόνισε πως ορθώς η χώρα μας στηρίζει τα σύνορα της). Γιατί οι Ρώσοι συνεχίζουν να στηρίζουν δυνατά τον Ασσαντ και να στέλνουν σοβαρά απειλητικά μηνύματα στους Τούρκους.
Το όνειρο του Ερντογκαν να κυριαρχήσει στην Μέση Ανατολή, μετα την στην πράξη αποχώρηση της Αμερικής, δεν φαινεται να μπορεί να πραγματοποιηθει. Δεν τον αφήνουν Ρώσοι κι Ισραηλινοί. Δεν θα του το επιτρέψουν με τον Α η Β τρόπο κι οι Γάλλοι οι οποίοι διαφοροποιούνται της Μέρκελ, εκμεταλλευόμενοι την πολιτική της πτώση και αποχώρηση συντόμως από την πολιτική σκηνή. Δύσκολοι καιροί για Δημοκρατορες ( νεολογισμός από Δημοκρατία και δικτατορες).
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.