Το πολιτικ(αντικ)ο λάθος του Μακρόν 
Το βασικό πολιτικό και ηθικο ερώτημα που βγαίνει από τα στόματα ολων των Γάλλων, ανεξαρτήτως κομμάτων, (αλλωστε ειναι και το κεντρικο θεμα στα μιντια), ειναι: πως και γιατί έγιναν οι δημοτικές εκλογες την περασμένη Κυριακή στην Γαλλία.
Εν μέσω ταχείας ανάπτυξης του κορονοιου , εν μέσω μιας υγειονομικής κρίσης που εδώ κι έναν περίπου αιώνα οι Γάλλοι δεν έχουν ξανά γνωρίσει, εν μέσω μιας τραγικής στιγμης που θυμίζει ατμόσφαιρα όπως στον πόλεμο της Αλγερίας, ο Μακρόν κι ο πρωθυπουργός του Έντουαρντ Φίλιπ, οργάνωσαν τον πρώτο γύρο των δημοτικών εκλογών στην Γαλλία. Ακόμη κι αν υπήρξε σύσταση της κυβέρνησης να μείνουν τα ηλικιωμένα άτομα κι οι ευπαθείς ομάδες σπίτι τους ,ακόμη κι αυτό, δεν μειώνει τον οποιοδήποτε πολιτικαντισμο η ελαφρότητα χαρακτηρίζει μια τέτοια απόφαση διεξαγωγής εκλογών. Κι ακόμα χειρότερα. Χτες επίσημα πλέον βγήκε η πριν δύο περίπου εβδομάδες υπουργός Υγείας κ. Μπουζαν ( η οποία παραιτήθηκε από υπουργός με υπόδειξη Μακρόν για να’ναι υποψήφια για τον δήμο Παρισιου) κι επιβεβαίωσε δημόσια ότι από το τέλος Ιανουαρίου είχε εισηγηθεί επίσημα στον Γάλλο Πρόεδρο και την Γαλλική κυβέρνηση, με έγγραφό της, να μην γίνουν εκλογές γιατί η ασθενεια ερχόταν στην Γαλλία και θά’πρεπε να παρθούν έγκαιρα αποφασιστικά μέτρα για την μη εξάπλωση της . Το γεγονός αυτό της υπουργικής προειδοποίησης το παραδέχτηκε δημόσια κι ο πρωθυπουργός Έντουαρντ Φίλιπ, προσπαθώντας βέβαια να το προσπερασει γιατί όπως τόνισε το επείγον ήταν να παρθούν αυστηρά μέτρα για την προστασία των πολιτών.
Παρά το γεγονός βέβαια του επείγοντος, το ερώτημα, ηθικό και πολιτικό, παρσμενει: στα πλαίσια της οποιασδήποτε πολιτικ(αντικ)ης πολιτικής, βάζουμε σε δεύτερη μοίρα την ζωή των πολιτων; Αν κι η ώρα για κριτικές δεν ενδείκνυται, εν τούτοις, η πρώτη κριτική και μάλιστα σκληρή ήρθε από τους Γάλλους ψηφοφόρους. Πάνω από 60% η άποχη. Ψήφισαν μόνο γύρω στους 35 με 37%. Κατι το πρωτοφανες για τα δεδομενα της Γαλλικης Δημοκρατίας. Και βέβαια η μουρμούρα κι οι κριτικές αποδοκιμασίες από παντού όλο και δυναμώνουν. Ο Γάλλος πρόεδρος, ο πρωθυπουργός κι ο πρόεδρος της Γερουσίας που πήραν την ευθύνη της απόφασης διεξαγωγής των εκλογών, δικαιολογούνται ότι δεν πήραν καμμία πρωτοβουλία καλυπτόμενοι πάντα πίσω από τις αποφάσεις του Συμβουλίου των επιστημόνων που τους συμβουλεύουν επισήμως .
Κι εδώ ακριβώς είναι το μεγάλο σήμερα ερώτημα: η πραγματική Πολιτική υπαρχει; Γιατί ναι μεν σε περιπτώσεις υγείας η γνώμη των ειδικών είναι καθοριστική, όμως τις αποφάσεις τις παίρνουν οι Πολιτικοί. Κι είναι από αυτούς, από την έλλειψη τους που πάσχουμε σήμερα παγκοσμίως.
Ένας Ντεγκωλ,ενας Μιτεράν η ένας Σιράκ, όπως πολλοί λένε στην Γαλλία, θ’ακουγε μεν τους ειδικούς, όμως οι αποφάσεις του θα ταν πολιτικές, δηλαδή στην υπηρεσία του πολίτη και την προστασία της υγείας και του κοινωνικού ιστού της χώρας. Στην περίπτωση του Μακρόν δεν συνέβη το ίδιο. Η απόφαση του ήταν πολιτικαντικη. Κι ήταν ένα ακόμη λάθος στα τόσα που έχει κάνει από την αρχή της θητείας του.
Ο προεκλογικός Μακρόν που νίκησε με το όμορφο λεξιλόγιο του και την αστική του παιδεία την ” αγοραια ” Λε Πεν, αυτός που δείχνει ως πρόεδρος τόσες φιλοδοξίες κι έχει πάρει πολλές πρωτοβουλίες ( κάποιες ομολογουμένως καλες) για την Ευρώπη και το μέλλον της , αυτός λοιπόν που ναι καλοδεχούμενος σε πολλές χώρες ως ένας νέος ικανός πολιτικός, δεν έχει ως τώρα πείσει τους συμπατριώτες του. Η δημοτικότητα του μειώνεται συνεχώς όσο συνεχώς αυξάνονται οι πολιτικάντικες μπούρδες του. Η αγωνία του να’ναι για δεύτερη φορά υποψήφιος πρόεδρος ( δηλαδή η αγωνία του χρηματοπιστωτικού παγκοσμιοποιημένου αλαλούμ που τον στηρίζει) , για να χτίσει ένα εκ νέου ισχυρό δημοκρατικό μέτωπο εναντίον της σταθερά πρώτης στις δημοσκοπήσεις Λε Πεν, τον ωθεί σε συχνά πολιτικάντικες κι αφάνταστα ελαφρές αποφάσεις , που του μειώνουν το κύρος στα μάτια των συμπατριωτών του. Αυτός, ο φοιτητής της οικονομίας και της φιλοσοφίας ( μαθητής του Ρικε) θά’πρεπε να χει μάθει από την μητέρα των γραμμάτων και των επιστημών κι ειδικά από τον Αριστοτέλη, ότι η φιλοσοφία είναι πάνω απ’ όλα μια αναλογική ισορροπία, μια ισορροπία μεσαίας αναλογίας, ανάμεσα στα άκρα του λέγειν και πράττειν, ανάμεσα στα λόγια και τα έργα. Αν έστω και στην Μέση της πολιτικής του θητείας ξαναθυμηθει τον Αριστοτέλη, καλό θα ταν και για τους πολίτες και για τον ίδιο που έχει εγκλωβιστεί στον πολιτικαντισμο.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.