Ενα πορτρετο του Βλαντιμίρ Πούτιν.
Προς γενική έκπληξη ( άλλωστε το συνηθιζει) ο Ρωσος πρόεδρος ανακοινωσε προς το εθνος στις 12 ιανουαριου του 2020, καποιες καθοριστικές συνταγματικές αλλαγες που σύντομα θα τεθούν σε δημοψηφισμα.
Σύμφωνα μ’ αυτές τις αλλαγές θα μειωθούν οι εξουσίες του προέδρου. Θα’ναι το κοινοβούλιο, η Δούμα, που θα διορίζει τους υπουργούς. Το ομοσπονδιακό συμβούλιο θα χει μεγαλύτερες ευθύνες. Κοντολογίς το Ρωσικό Σύνταγμα θα’ναι πιο ισχυρό από τα διεθνή δικαιώματα. Δεν θα μπορεί να θέσει υποψηφιότητα ως πρόεδρος κάποιος που δεν θα χει περάσει τα τελευταία 25 του χρόνια στην Ρωσία η δεν έχει άδεια παραμονής.
Αμέσως μετά τις ανακοινώσεις Πούτιν ο Ντιμιτρι Μεντβέντεφ παραιτείται από την θέση του πρωθυπουργού για να πάρει την θέση του αντιπροέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας, που προεδρεύει ο Βλαντιμίρ Πούτιν. Στην συνέχεια την θέση του Μεντβεντιεφ ως πρωθυπουργού πήρε ο ως τοτε γενικός διευθυντής φόρων του κράτους
Με βάση αυτές τις αλλαγές ο Ρωσος πρόεδρος θα χει μια υψηλή θέση μετά το 2024 όταν τελειώσει η προεδρική του θητεία. Που σημαίνει ότι δεν θ’ασχολειται τόσο πολύ με την οικονομική και κοινωνική διαχείριση της χώρας του, μιας χώρας 147 εκατομμυρίων κατοίκων. Ως πρόεδρος του Εθνικού αμυντικού συμβουλίου, θ’ασχολειται μ’οτι πραγματικά αγαπα: την άμυνα και τις διεθνείς σχέσεις της χώρας του. Όπως ο φίλος του Χι Σι Πινγκ , ο κινέζος πρόεδρος, έτσι κι ο Πουτιν, θα παραμεινει εφ’ορου ζωής ο ηγετης καθοδηγητής της χωρας του.
Κατα βαθος αυτες οι ανωτερω αλλαγες φανερωνουν την νεα πορεια της Πουτιανης ιδεολογιας. Φιλοδοξει να μεινει στην σύγχρονη Ρωσικη ιστορια στο ιδιο επιπεδο οπως η Μεγαλη Αικατερινη, ο τσαρος Αλεξανδρος ο 1ος, ο τσάρος Αλέξανδρος ο 2ος, ο Στάλιν. Δηλαδή ν’ αφήσει μετά τον θάνατο του μια Ρωσία πιο ισχυρή απ’ οτι ηταν πριν απ’ αυτόν.
Τρία είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας Πούτιν.
Είναι Εθνικιστής, συντηρητικός,απογοητευμένος από την Δύση.
Ο εθνικισμός του τον ώθησε τα τελευταία 20 χρόνια να δώσει στην Ρωσία μια δυνατότητα διεθνούς επίδρασης, κάτι που και ο Γκορμπατσόφ και ο Γέλτσιν είχαν οικτρά αποτύχει.
Στην Μέση Ανατολή είναι ο κύριος μαιτρ του παιχνιδιού και χαίρει άκρατου σεβασμού. Όταν διοργανώνει την διεθνή συνάντηση Ρωσίας Αφρικής στο Σότσι είναι πάνω από 40 Αφρικανοί ηγέτες που σπεύδουν να δηλώσουν παρών. Αμφισβητεί μετωπικά τις ΗΠΑ, όπως εκανε στην Ουκρανία και την Συρία, ενώ οι πριν από αυτόν Ρώσοι ηγέτες ήταν υπακουοι των Αμερικανών.
Ο συντηρητισμός του τον έκανε να προσέχει τα βήματα του στο εξωτερικό και το εσωτερικό της χώρας του. Λόγω του χαρακτήρα του προτιμά την εξέλιξη από την επανάσταση. Στην εσωτερική του πολιτική δεν εξόντωσε τους Ρώσους ολιγαρχες. Τους υποχρέωσε σ’υπακοη. Στην εξωτερικη του πολιτικη προσαρτησε την Κριμαια, διεισδυσε στο Ντονμπας, αλλα αρνηθηκε να παρει την Οδησσο οπως του ελεγαν καποιοι ακραιοι συμβουλοι του. Η μοναδική στρατιωτική του εκστρατεία ήταν στην Συρία από τον Σεπτέμβριο του 2015. Δεν άφησε να πέσει η Δαμασκός στα χέρια των Ντζιχαντιστων.
Στην κεντρική Ασία συμμαχεί με όλες τις παλιές Σοβιετικές Δημοκρατίες που πολεμούν τον Ισλαμισμο. Στον ειρηνικό συμμάχησε επιτυχώς με την Κίνα.
Κατ’ ουσίαν ο Πούτιν δεν είναι ένας αντιδυτικος. Θαυμάζει τον Μεγάλο Πέτρο που σπούδασε στο Άμστερνταμ και έσπρωξε τον λαό του προς τα Δυτικά ήθη. Επίσης γνωρίζει άριστα την γερμανική κουλτούρα. Τον Φεβρουάριο του 2000 ζήτησε από τον γάλλο υπουργό Βεντριν να εισάγει το ευρωπαϊκό δίκαιο στην Ρωσία.
Όμως ο Ρωσος πρόεδρος παρ’ολ’αυτα είναι βαθιά απογοητευμένος από την Δύση. Κατηγορεί την Αμερική ότι δεν κράτησε την υπόσχεσή της να μην απλώσει την επιρροή του ΝΑΤΟ ως τα Ρωσικά σύνορα.
Κατα βάθος ο Πούτιν δεν αγαπά οποιαδήποτε επαναστατική ιδέα φέρνουν οι Ρώσοι από την Δύση. Είναι ένας συντηρητικός που αρνείται τον Μπολσεβικισμο με τις αθειστικες του ιδέες και την οικονομική του ανικανότητα. Επίσης μισεί την νεοφιλελεύθερη και χρηματοπιστωτική ιδεολογία του Χάρβαρντ και των γκολντεν μπους. Σήμερα είναι δύο βασικές θεωρίες που αρνείται πεισματικά από την Δυση: αυτήν του κοινωνικού φύλου ( theorie du genre) και αυτήν της ανάμειξης στα εσωτερικά άλλων χωρών.
Δεν είναι πια μεγάλος θαυμαστής της Ευρώπης που την θεωρεί παρακμιακη ηθικα ,αντιχριστιανικη, υπο την καταστροφικη διαλυση της ισλαμικης μεταναστευσης ,διπλωματικα υποταγμενη στην Αμερικη. Σεβεται τα δυνατα εθνη οπως οι ΗΠΑ του Τραμπ, η Κίνα του Σι Ζι Πινγκ, το Ισραήλ του Νετανιαχου. Όμως όσο δεν έχει ακόμα καταφέρει να δομήσει στην χώρα του το κράτος δικαίου η οικονομία του θα’ναι σχετικά αδύναμη.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός.
