Τεχνοκράτες η πολιτικοί για την Ευρώπη;
Παρατηρώντας τις λίστες των ευρωψηφοδελτίων στην Ελλάδα αλλά και σ αλλες Ευρωπαϊκές χώρες ( ειδικά στην Γαλλία), διαπιστωνω ότι υπάρχει μια διχογνωμία ως προς το αν θα υπερισχύσουν οι τεχνοκράτες η οι πολιτικοί .
Στην πρώτη περίπτωση πρόκειται για άτομα με ειδικευμένη γνωση που όμως δεν έχουν ποτε ασχοληθεί με την Πολιτική , δεν έχουν εκλεγεί και δεν έχουν διοικήσει πολιτικους οργανισμούς . Κοντολογίς δεν είχαν ποτε άμεση επαφή με τα άμεσα πολιτικά δρώμενα.
Στην δεύτερη περίπτωση , πρόκειται για άτομα που έχουν ήδη στο παρελθόν εκλεγεί , που έχουν δοκιμαστεί στην κάλπη κι είχαν κι υπεύθυνες πολιτικες θέσεις σε κυβερνητικά σχήματα η οργανισμούς .
Συνηθίζεται μάλιστα να λέγεται ότι στην ευρωβουλή στέλνονται πολιτικοί είτε γιατί βρίσκονται στο τέλος της πολιτικής τους καριέρας είτε γιατί πρέπει ν’απομακρυνθουν από την κεντρική εθνική πολιτική σκηνή γιατί ενοχλούν τους κομματικους αρχηγους τους. Είτε ακόμη πιο νέοι οι οποίοι θα κάνουν τα πρώτα πολιτικά τους βήματα. Ένα είδος εμπειρικής εκμάθησης δηλαδή.
Όμως η κυρίαρχη πλέον τάση είναι να δίνεται προτεραιότητα στους τεχνοκράτες . Αυτή η τάση δεν είναι όμως νέα . Ήδη ο Ντεγκωλ είχε εμπιστευτεί τεχνοκράτες για θέσεις κλειδιά . Κάποιοι από αυτούς έμειναν και συνέχισαν στην πολιτική . Κάποιοι όχι. Αλλά κι ο Εμανουελ Μακρον ακολούθησε αναλογη λογική : οι μισοί από τους υπουργούς του είναι τεχνοκράτες . Ο στόχος του ήταν και είναι να λειτουργήσουν ως άτομα που γνωρίζουν καλά το θέμα τους και δεν είναι δεσμευμένοι από πελατειακή πολιτική σχέση.Δεν είναι το μόνιμο πρόβλημα τους η επανεκλογή τους . Έτσι είναι πιο ελεύθεροι κι ουδέτεροι.
Από την άλλη πλευρά ο κινδυνος μιας τεχνοκρατομανιας, βρίσκεται στο ότι ο τεχνοκράτης ως ” ψυχρός” λειτουργός δεν πιάνει τον παλμό του κόσμου , δεν αφουγκράζεται τον λαό και μπορεί να πάρει αποφάσεις που ενώ φαίνονται θεωρητικά σωστές προκαλούν την οργή και το αίσθημα αδικίας στον κόσμο . Πόσες και πόσες για παράδειγμα αποφάσεις των ευρωτεχνοκρατων της Ευρωπαϊκής Ένωσης δεν πήγαν αντίθετα προς τα λαϊκά συμφέροντα και δεν κατάφεραν να φέρουν το αντίθετο από το επιθυμητό αποτέλεσμα .
Ο Αριστοτελης έλεγε ότι η ακρα δικαιοσύνη είναι ακρα αδικία . Θεωρούσε δηλαδή την δικαιοσύνη ως αναλογία κι όχι ως ισότητα. Κι αυτή την ικανότητα γενικώς την έχουν οι Πολιτικοί . Ζυμωμένοι στην πραγματικότητα μπορούν να στηρίξουν πολιτικες θέσεις και μ
να πάρουν πολιτικες αποφάσεις που διακρινονται από το αναλογικό αίσθημα δικαιοσύνης ανάμεσα στο εφικτό και το οραματικό. Βέβαια πολλοί μιλούν για πολιτικους που έχουν συχνά ενδώσει στα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα . Και δεν έχουν άδικο . Η διαπλοκή θριαμβεύει ειδικά εδώ στην Ελλάδα αλλά και σ’αλλες χώρες. Όποτε τίθεται πια ώμο και ρεαλιστικό το ερώτημα : ανάμεσα στος τεχνοκράτες που υπηρετούν το επιστημονικά σωστό αδιαφορώντας συχνά για το λαϊκό αίσθημα και τους πολιτικους που ναι μεν έχουν την δυνατότητα αποφάσεων αναλογικής δικαιοσύνης αλλά στο όνομα του λαϊκά αρεστού ( συχνά αυτό ονομάζεται λαικισμος) μπορούν να μην κάνουν πράξη αναγκαίες θεσμικά και μεταρρυθμιστικά αλλαγές , τι επιλέγουν οι πολιτες ; Και πάλι ο Αριστοτελης μπορεί να μας βοηθήσει . Δηλαδή κι εδώ χρειαζόμαστε μια αναλογική απάντηση . Χρειαζόμαστε έναν συνδυασμό τεχνοκρατών με Πολιτικους . Κι ειδικά στην Ευρώπη σ’αυτες τις τόσο κρίσιμες ευρωεκλογές που πλησιάζουν, πρέπει να μην επαναλάβουμε τα λάθη που ήδη γνωρίζουμε . Χρειαζόμαστε μια Ευρωπαϊκή διοίκηση όπου το τεχνοκρατικό στοιχειο δεν θ’αντιβαινει το λαϊκό συμφερον αλλά και ταυτόχρονα χρειαζόμαστε πολιτικες αποφάσεις που θα τύχουν τις εμπιστοσύνης των λαών κι όχι της διαρκους δυσπιστίας τους όπως συμβαίνει σε μεγάλο βαθμό σήμερα. Χρειαζόμαστε πολιτικους που να συμβάλλουν στην ισορροπημένη συμφιλίωση μεταξύ των λαϊκών συμφερόντων και της ανάγκης για καινοτομία και μεταρρύθμιση . Θα πρέπει επιτελους να πάψουν οι αποφάσεις ναναι προς το συμφερον των ολιγαρχικών οικονομικών συμφερόντων που επιλέγουν δικούς τους τεχνοκράτες ως πολιτικους , που επιλέγουν κυβρρνησεις και κυβερνητες της αρεσκσιας τους .Ως υπηρέτες τους δηλαδή και τοποτηρητες των συμφερόντων τους. Όπως έλεγε κι ο Ρουσσω τιποτα δεν μπορεί να προχωρήσει και να εξελιχθεί κοινωνικά δίχως την λαϊκή στήριξη.
Δημοσθένης Δαββετας