Ο πόλεμος του Ειρηνικού 
Στον 20ο αιώνα η γεωπολιτική μάχη έγινε με κέντρο τον Ατλαντικό Ωκεανό. Απ’οτι φαίνεται ο γεωπολιτικός πόλεμος στον 21ο αιώνα θα ‘χει κέντρο τον Ειρηνικό Ωκεανό. Είναι προς τα εκεί που χτυπά πλέον η καρδιά του παγκόσμιου καπιταλισμού και της γεωπολιτικής αναμέτρησης. Το μισό περίπου του παγκόσμιου πληθυσμού βρίσκεται εκεί . Επίσης εκεί κινείται το 60% της παγκόσμιας παραγωγής. Και να μην ξεχνάμε τις εντάσεις για την θαλάσσια κυριαρχία στην Νότια Κίνα αλλά και το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας . Η άγρια αντιπαλότητα ΗΠΑ -Κινας οδήγησε τις 21 χώρες του APEC σε μια κοινή δήλωση που μιλά για αδιέξοδο λόγω αυτής της διαμάχης.
Όπως μετά τον 2ο παγκόσμιο πόλεμο είχαμε τον ψυχρό πόλεμο Ρωσίας-Αμερικής , έτσι και τώρα έχουμε έναν νέο ψυχρό πόλεμο Αμερικής-Κίνας για τον έλεγχο του Ειρηνικού . Ο πόλεμος είναι ολοκληρωτικός . Κι αφορά το εμπόριο( εξαγωγές -εισαγωγές με φορολογικά μέτρα), τις καινοτομίες στην Τεχνολογία ( με την επιθυμία των ΗΠΑ να οδηγήσουν σ’ αποτυχία το νέο φιλόδοξο Κινεζικό πρόγραμμα του «νέου δρόμου του μεταξιού «), την κυριαρχία στο διάστημα , τον κυβερνοχώρο, την τεχνητή νοημοσύνη , την στρατιωτική δύναμη που θέλει από την πλευρά της Αμερικής να προστατεύσει την ανεξαρτησία της Ταϊβάν , αλλά και την προσπάθεια της αποτροπής της εξαγωγής του κινεζικού μοντέλου πολιτικού αυταρχισμού και κρατικού καπιταλισμού , που απειλεί να επηρεάσει το Πακιστάν , την Σρι Λάνκα, την Καμπότζη, το Λάος, την Βιρμανία η την Ταϊλάνδη , βασικά μέρη γύρω από την θάλασσα της Νότιας Κίνας. Η Κίνα πήρε αρχικά το προβάδισμα αυτής της πολιτικής λόγω της ξεκάθαρης στρατηγικής της: όλο και μεγαλύτερο μονοπώλιο του ΚΚ στο εσωτερικό της χώρας ( όπως κι αποδεικνύει η σχέση με το Χονγκ Κονγκ περιφρονώντας τις επίσημες συμφωνίες με το Ηνωμένο Βασίλειο) , ένα ψηφιακό σύστημα ελέγχου του πληθυσμού και επιχείρηση γοητείας των παραδοσιακών φίλων των ΗΠΑ. Κλασσικό παράδειγμα οι Φιλιππίνες του Ροντριγκο Ντουτερτε , που υποδέχτηκαν διθυραμβικά τον Κινέζο πρόεδρο γιατί αυτός τους βοήθησε με 24 δις λόγω εκμετάλλευσης πετρελαίου και αερίου .
Βέβαια η Κινεζική οικονομία δεν είναι τόσο ανεπτυγμένη για ν’ αντέξει αυτή την αυτοκρατορική υπερεξαπλωση. Δεν ξέρουμε αν μπορεί ν’ αντέξει μια μετωπική σύγκρουση με την Αμερική.
Από την πλευρά των ΗΠΑ η συνειδητοποίηση της Κινεζικής απειλής τις οδήγησε σε μια σειρά πρώτων , μέτρων. Η αποχώρηση από το σύμφωνο των χωρών του Ειρηνικού , τα προστατευτικά μέτρα , η προσέγγιση με τον Πούτιν η ακόμη το άνοιγμα προς την Βόρεια Κορέα , ναι μεν χτυπούν την Κινα αλλά ταυτόχρονα ζημιώνουν και την παραδοσιακή σχέση τους με φίλους-κλειδιά όπως η Ιαπωνία κι η Νότια Κορέα.
Ο σημερινός πολυπολικός κόσμος κι η αποδυτικοποίηση του διεθνούς συστήματος οδηγούν στο νέο πεδίο μάχης αντίστασης της Κινεζικής κυριαρχίας : στην Ασία. Οι ΗΠΑ προσπαθούν με την σειρά τους να «κλέψουν» παραδοσιακούς φίλους της Κίνας όπως το Βιετνάμ ( σταματούν το εμπάργκο και σ’ αντάλλαγμα έχουν πρόσβαση τα στρατιωτικά τους πλοία στα λιμάνια του) . Όμως το βασικό αντι-κινεζικό μέτωπο είναι η δημιουργία ενός ασιατικού άξονα που στηρίζεται στις Ινδίες , την Ιαπωνία , την Αυστραλία ,την Νεα-Ζηλανδία , την Ινδονησίας και την Μαλαισία. Η Αμερική επενδύει μαζικά στην άμυνα για ν’ αντιμετωπισει την στρατιωτική δύναμη της Κίνας. Ένας εξοπλιστικές ανταγωνισμός βρίσκεται σ’ εξέλιξη στον Ειρηνικό . Κι οι ΗΠΑ καλό θα ήταν να μην ξεχνούν πως σ’ αυτή την μάχη τους, η Ευρώπη είναι σύμμαχος τους . Και θα πρεπε να στηρίζονται και σ’ αυτήν κι όχι να την αποδυναμώνουν.