Η κρίση Γαλλίας Ιταλίας.
Η ξαφνική βίαιη χειροτέρευση των διπλωματικών σχέσεων Γαλλίας με Ιταλία , ανησυχεί την ευρωπαϊκή Ένωση.. Οι δυο αυτές κατ’εξοχην Λατινικές χώρες είχαν πάντοτε μια καλή συνεργασία που μόνο ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε κάποια στιγμή διακόψει. Έχοντας κι οι δυο την ίδια αντίληψη της Ευρώπης και όντας πάντα ένα καλό εργαλείο ενσωμάτωσης των ξένων , συνέργησαν ώστε ναμπουν οι βάσεις της Ενωμένης Ευρώπης . Αν και καποιες φορες ζήλευε η Ιταλία την προνομιούχα σχέση της Γαλλίας με την Γερμανία ,εν τούτοις δεν σταματούσε να επιδιώκει με την σειρά της μια άλλη προνομιούχα σχέση :αυτήν της Γαλλίας με την Ιταλία. Κι όμως αυτή η “Λατινική ” αδελφική προσπάθεια δεν ευωδόθηκε . Κι ακόμη χειρότερα : βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της . Ποιες είναι οι αιτίες αυτής της κρίσης;
Τα πρώτα σημάδια ξεκίνησαν με το πρόβλημα της Λιβυης το 2011. Παραδοσιακή Φιλη αυτη της Ρωμης με συμφέροντα οικονομικά και στρατηγικά της Ιταλίας στην μεσογειακή Αφρική , ενοχλήθηκε όταν η Γαλλία πήρε υπό την επίδραση της την Τυνησία κι άρχισε ν’ανακατευεται στην Λιβυη. Η στρατιωτική επέμβαση εκεί του Σαρκοζί δυσαρέστησε τους Ιταλούς.Κι ακόμη περισσότερο ενοχλήθηκε όταν είδε ότι η ηθική ήττα των Γάλλων στην Τυνησία τους έστρεψε ακόμη περισσότερο προς την Λιβυη και την γύρω περιοχή της.
Ένα άλλο πρόβλημα προστριβης μεταξύ Ρώμης και Παρισιού ήταν κι είναι το μεταναστευτικό . Η Γαλλια με φαρισαϊσμους και ακρα ανθρωπιστικούς λόγους στήριζε τους μεταναστες .Ομως υποδεχοταν πολύ λιγους στην χώρα της και οι περισσότεροι πήγαιναν στις Ιταλικες ακτές. Εξ αιτίας μάλιστα αυτού του γεγονότος τα ευρωσκεπτικιστικά κόμματα νίκησαν το 2018 στην Ιταλία. Σαλβινι, Ντι Μαιο αρχισαν να έρχονται σ’αντιθεση με την γενική γραμμή της ΕΕ.
Επίσης άλλο πρόβλημα ήταν το γεγονός ότι ενώ το ιταλικό οικονομικό γκρουπ Fincantieri είχε πάρει το 51% μιας τεράστιας επιχείρησης μετάλλων και συγχρονης τεχνολογιας στην Γαλλια, ο Μακρον αθέτησε την συμφωνία από φόβο μήπως οι Ιταλοί δώσουν μυστικά των ερευνών της επιχείρησης στους Κινέζους . Αυτή η υπαναχώρηση θεωρήθηκε ελλειψη εμπιστοσύνης από τους Ιταλούς .
Και βέβαια μέσα σ’ολ’αυτα που αναφέρθηκαν πρέπει να προστεθεί και το πρόβλημα της τρομοκρατίας . Ας μην ξεχνάμε ότι από το 1969 ως το 1982 τουλάχιστον καμμία δεκαριά Ιταλοί τρομοκράτες πουχαν σχέση με τις Ερυθρες Ταξιαρχίες βρήκαν καταφύγιο κι άσυλο στην Γαλλία, παρά τα επανειλλημένα αιτήματα της Ιταλικής δικαιοσύνης για παράδοση τους.Παροτι δε πολλοί από αυτούς τους τρομοκράτες καταδικάστηκαν ερήμην από τα ιταλικά δικαστήρια η Γαλλική κυβέρνηση δεν τους παρέδωσε .
Δίχως βέβαια να ξεχάσαμε και το ότι προσφάτως ο Σαλβινι εκφράστηκε άσχημα για τον Μακρον τον οποίο χαρακτήρισε “υποκριτή” για το μεταναστευτικό αλλά και τον κατηγόρησε για βάρβαρες μεθόδους εναντίον των κίτρινων γιλεκων τα οποία η ιταλική κυβέρνηση βλέπει με συμπάθεια.
Παρ’ολες όμως τις προαναφερθείσες αιτίες τριβής Ιταλία και Γαλλία , δυο κατ’εξοχην Λατινογενεις χώρες , έχουν κάθε συμφερον να τα βρουν μεταξύ τους.Οι κοινές τους ρίζες και το αλληλέγγυο μέλλον τους τος υποχρεώνουν να βάλουν νέα θεμέλια στην Φιλια τους και έτσι να συμβάλλουν με το πλούσιο πολιτισμικό και ιστορικό τους υπόβαθρο στην τόσο αναγκαία , ισως περισσότερο από ποτε , Ευρωπαϊκή ανανέωση. Αλλωστε οι επερχόμενες και τόσο αναμενόμενες ευρωεκλογές είναι πεδίο σημαντικών πολιτικών ζυμώσεων και αναγκαίων συμμαχιών . Θα φανεί λοιπόν εδώ ο βαθμός πολιτικής ωριμότητας Γαλλίας κι Ιταλίας.
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης Φιλοσοφίας της Τέχνης , ποιητής, εικαστικός.