Ο Πατέρας η Μητέρα και το κοινό αίσθημα. 
Πριν λίγες μέρες ψηφίστηκε στην Γαλλική Βουλή το νομοσχέδιο βάσει του οποίου οι όροι “πατέρας” και “μητέρα” αντικαθίστανται στο εξής στα δημόσια έγγραφα από τους αντίστοιχους όρους “γονέας 1″ και ” γονέας 2″. Ανεξάρτητα βέβαια του γεγονότος ότι για να περάσει κάτι τέτοιο οριστικά θα χρειαστεί κι η απόφαση της συγκλήτου , νομίζω ότι αξίζει να σταθούμε και να ακτινογραφησουμε όσο καλύτερα γίνεται την ανωτέρω απόφαση.
Εξ αρχης κάθε μια από τος αντιμαχίες πλευρές κατηγόρησε την άλλη για ” ιδεολογικά” επιχειρήματα. Ποιες είναι λοιπόν αυτές οι δυο αντιμαχόμενες ιδεολογίες;
Η ” συντηρητική ” πλευρά αρνείται μαχητικά την αντίπαλη μεταμοντέρνα πλευρά έτσι όπως εξελίσσεται σήμερα . Αυτή η δεύτερη πλευρά διεκδικεί για τον εαυτό της τον τίτλο ” προοδευτική”. Όπως είπε πρόσφατα κι ο Γαλλος προεδρος Μακρον σήμερα γίνεται μάχη μεταξύ ” προοδευτικών και λαϊκιστών”. Ανεξάρτητα των ονομάτων των ιδεολογιών υπάρχει μετωπική σύγκρουση δυο ασυμφιλίωτων οραμάτων . Ο νόμος που ψηφίστηκε στην γαλλική Βουλή και θέλει ν’αντικαταστησει τους όρους “πατέρας”-“μητερα” με τους όρους “γονέας 1”-“γονεας2”, θέλει να συμβάλλει όπως γράφτηκε στο ν’αποφευχθει η σκληρή διάκριση σε βάρος των ομοφυλοφίλων ζευγαριών και να μην χάνουν την ταυτότητα τους . Με απλά λόγια να μην νοιωθουν “περιθωριοποιημένα” σε σχέση με τα ετερόφυλα ζευγάρια . Που σημαίνει ότι πρακτικά τα ετερόφυλα ζευγάρια πουναι η πλειοψηφία δεν θα μπορούν ν’αποκαλουνται “πατέρας-μητέρα” στα δημόσια έγγραφα . Αν τώρα ο “πατέρας” είναι το “1” κι η μητέρα το “2” η αντιστρόφως , τότε η περίφημη συνταγματική ισότητα των φύλων παει περίπατο . Κάτι που πολλοί υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του φεμινισμού δεν το δεχονται. Άρα κάτι δεν παει καλά .
Υπό το πρόσχημα της προστασίας των ομοφυλοφίλων ζευγαριών , ο νέος νόμος ωθεί στην αδιαφορία των φυσικών διαφορων. Και δεν είναι μόνο αυτό . Γιατί οι του πολιτικά ορθον κι οι ειδικά καποιες ακτιβιστικές οργανώσεις ( κι όχι όλοι οι ομοφυλόφιλοι ) στοχεύουν την καταστροφή κάθε είδους ταυτοτήτων , ειδικοτήτων , ρόλων κι ενσωμάτωσεων, χρησιμοποιώντας συμβολικά μέσα στην διάθεση τους . Η διαθέσεις τους δε είναι τόσο ακραίες ώστε φτάνουν σε καταστάσεις απίθανες ν’αρνηθουν την φυσική χαρά των ρόλων “πατέρας-μητέρα”. Οι ακτιβιστικές οργανώσεις νοιωθουν μια αλλεργία για καθετί που έχει σχέση με ταυτότητα, φυσική διαφορετικότητα , σύνορα ,ριζες η παραδόσεις . Αυτή η στάση τους είναι αντίθετη με το μέτρο του κοινού αισθήματος πουχει βασιστεί επι αιωνες στην παρατήρηση και την Σοφία της φυσης. Το να εξοργίζεις όμως το κοινό αίσθημα παει να πει ότι δεν λαμβάνεις το οψην σου την πραγματικότητα και ότι ζεις σε φανταστικά κατασκευάσματα και σε φανταστικές κοινωνίες. Και καλή η φαντασία μεν γιατί μπορεί να βοηθήσει όταν βασιστεί στο κοινό αίσθημα . Όμως στην αντίθετη περίπτωση δημιουργούνται τέρατα εξωπραγματικά που εκτός του σινεμά η γενικών των τεχνών προκαλούν δυστυχία στον κόσμο και τον εξοργίζουν .
Δημοσθένης Δαββετας
Καθηγητης φιλοσοφίας της τέχνης , ποιητής, εικαστικός.