Ο Γεωπολιτισμος στην δυνη του Ερντογκάν. 
Όταν πριν περίπου 10 χρόνια χρησιμοποίησα σ’αρθρα κι ομιλίες μου τον όρο “Γεωπολιτισμος” ( του οποίου τουλάχιστον εν γνώσει μου διεκδικώ φανατικά την πατροτητα), είχα στον νου μου ,την δυναμική και τον καθοριστικο ρολο που μπορεί να παίξει στην γεωπολιτική σκακιέρα ο πολιτισμός.
Όλα ως τώρα κρίνονται στην παγκοσμιοποίηση με οικονομικά κριτήρια. Αντίθετα πάντα πίστευα ότι η οικονομία δίχως παράλληλα τον πολιτισμό ,οδηγεί συχνά σε δυσάρεστα και δυσεπίλυτα αδιέξοδα.
Ο Γεωπολιτισμος λοιπόν είναι ένα καινούργιο στοιχείο ( αν και παλιάς καταγωγης) στην γεωπολιτική γλώσσα. Είτε για καλό είτε για κακό. Όπως στην περίπτωση του Ερντογκάν.
Είναι γνωστό ότι ο Τούρκος πρόεδρος στα πλαίσια της νεοοθωμανικης πολιτικής του ,έχει ανοίξει πολλά μέτωπα. Και στο εσωτερικό της χώρας του, όπου η οικονομία δεν είναι στα καλύτερά της ,αλλά και στο εξωτερικό, οπου η διεθνής στρατηγική του, βρίσκει συχνά αδιέξοδα.
Στην Λιβύη και την Συρία, παρά την εμμονή του, και την Ανατολίτικη πονηραδα του ,τα βρήκε σκούρα. Στην δεύτερη περίπτωση από τον ρόλο των Ρώσων που ελέγχουν το Συριακό παιχνίδι. Και στην πρώτη περίπτωση από την σθεναρή στάση των Γάλλων, που και έχουν και θέλουν να χουν ηγετικό ρόλο και συμφέροντα οικονομικοστρατηγικα στην Λιβύη.Η ιστορικη σπουσια των Ιταλων απο το Λιβυκο θεμα ,αφηνει χωρο για Γαλλικες φιλοδοξιες. Ενω Ο πρόσφατος βομβαρδισμός αεροδρομίου στην Λιβύη αποδίδεται στους Γάλλους με τον Μακρόν να κατηγορεί ανοικτά την Τουρκία για διπροσωπια.
Ταυτόχρονα στο Αιγαίο η Άγκυρα, δεν μπορεί να γίνει αφεντικό παρά την τρομοκρατία που ασκεί σ’ Όλα τα επίπεδα εναντίον της Ελλάδας. Γιατί τα συμφέροντα Ελλάδος, Ισραήλ, Αιγύπτου κι Αμερικής είναι ισχυρά. Οπότε δεν έχει παρά να παίξει με τους δικούς τους όρους παιχνιδιού.
Όλες αυτές οι διεθνείς δυσκολίες στην μεγαλοιδεατικη του πολιτική του Τούρκου προέδρου, κινδυνεύουν ν’αναμειχθούν με τα εσωτερικά του προβλήματα και να γίνουν κάποια στιγμή επικίνδυνο κοκτέιλ για τον Τούρκο Δημοκρα-τορα .
Τι κάνει αυτός τοτε; Παίζει Γεωπολιτισμικα.
Παίρνει την Αγία Σοφία, ( κάποια άλλη στιγμή θα πάρει κάτι αλλο) και την χρησιμοποιεί ως εσωτερικό κι εξωτερικό στοιχείο πολιτικής. Στο εσωτερικό του ικανοποιεί
τον ισλαμικό φανατισμό. Κι ο ίδιος ,μιλώντας ταυτόχρονα γι’ανακτηση του τεμένους Αλ-Ακτσα, παρότι ξέρει ότι δεν έχει σ’αυτό καμμ
Στο εξωτερικό, η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος, συμβολίζει, την εδραιωμένη εικόνα του ως αντι-ατατουρκ συνεχιστή, ενώ ταυτόχρονα συνεχίζει να εκβιάζει και μ’αυτον τον τροπο ,οπως με το μεταναστευτικο ,πολιτισμικά την Δύση. Αυτό το κάνει λίγο εκ του ασφαλούς γιατί βλέπει ότι η Δύση απο-χριστιανοποιειται και αδιαφορεί για χριστιανικά σύμβολα. Πόσο μάλλον για την Αγία Σοφία το σύμβολο του Ανατολικού Χριστιανισμού.ία ελπίδα λόγω του ισχυρού Ισραήλ, εν τούτοις πουλά στους συμπατριώτες του θεολογικό εθνικισμό, που αυτοί καταναλώνουν αναντίρρητα.
Η εικόνα του Ερντογκάν, παρότι συχνά δείχνει να φθείρεται, όμως όλο κι ανακαινιζεται στα μάτια των Τούρκων πολιτών και εν πολλοίς του Ισλάμ, λόγω της γεωπολιτισμικης στρατηγικής του.
Κι ολ’αυτα παραμένοντας μέλος του ΝΑΤΟ.
Σε σημείο που ένα κοινό μυαλό εύκολα μπορεί ν’αναρωτηθει , αν οι ενέργειες του είναι η όχι υπό τις διακριτικές ευλογίες του Δυτικού παράγοντα, ο οποίος και βοηθά με την Αγία Σοφία τον Τούρκο πρόεδρο, περιμένοντας από αυτόν λιγότερη, προς το παρόν τουλάχιστον, πίεση στο Αιγαίο και την Μέση Ανατολή.
Δημοσθένης Δαββετας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης,ποιητής,εικαστικός.